Prolog: Przed wiekami

Nie osiągniesz nic na tym świecie bez odwagi. To największa cnota umysłu, obok honoru.

James Allen

Ognista gwiazda, Lume Estrell, powoli znikała za horyzontem.

Kamienne budynki stolicy Landare skrywały się w mroku bezksiężycowej nocy. Również potężna twierdza wznosząca się na wzgórzu nad miastem. Z zewnątrz przypominała zwyczajną warownię obronną. Grube, szare, kamienne mury, małe okna, przez które nigdy nie dostawało się do środka wiele światła i wysokie blanki. Nic nie sugerowało, że mógł to być pałac władcy całej planety.

Na jednym z nielicznych tarasów stał mężczyzna w średnim wieku i obserwował nadejście nocy. Długie, brązowe włosy opadały na jego umięśnione ramiona. Zatroskana twarz pokryta została zmarszczkami i bruzdami, a wzdłuż lewego policzka biegła krzywa blizna - pamiątka po jednym z licznych bojów.

Ostatnie promienie ognistej gwiazdy odbijały się na koronie mężczyzny, wykonanej ze stali i ozdobionej kilkoma księżycowymi kamieniami.

Król stał nieruchomo do czasu, aż Lume Estrell całkowicie nie zniknęła za horyzontem, pogrążając miasto w nieprzeniknionych ciemnościach. Spojrzał w niebo, w nadziei, że tym razem ujrzy na tle czerni bladą tarczę księżyca i po długich miesiącach znów poczuje zew swojej dzikiej natury.

– Noc jest dziś wyjątkowo chłodna, Ladvarianie. Powinieneś wejść do środka. Księżyc się nie pojawi, wiesz o tym równie dobrze jak ja. – Z zadumy wyrwał mężczyznę głos żony, która stanęła obok niego, opierając dłonie na balustradzie tarasu.

– To się stanie już jutro, gdy pierwsze promienie Lume Estrell pojawią się na horyzoncie, muszę dać odpowiedź… I podjąłem już decyzję, Kalush – dodał po chwili wahania.

– Chcesz się poddać?! Bez walki?! – krzyknęła oburzona Kalush, nie mogąc uwierzyć w słowa męża. Jej oczy w jednej chwili stały się zimne, a umięśnione ciało naprężyło się gotowe do walki.

Ladvarian, ignorując zachowanie żony, znów spojrzał na kamienne miasto w dole, mówiąc dalej:

– Teraz najważniejsze jest dobro mojego… naszego ludu. To jedyny sposób, by go ocalić.

– Ocalić?! – prychnęła kobieta. – Wydawało mi się, że poślubiłam wielkiego wojownika, pana Landare, dzierżącego legendarną Garudę. Ale jak widać jesteś zwykłym tchórzem! To przez ciebie straciliśmy księżyc i naszą siłę! Naszą prawdziwą naturę! Gdybyś chciał jego powrotu, gdybyś miał w sobie chociaż odrobinę odwagi sprzed lat, zebrałbyś wszystkich wojowników i wraz z pierwszymi promieniami ognistej gwiazdy ruszył do ataku na Vrieskasa. A ja, jako twoja królowa i pierwszy generał, stanęłabym u twego boku. I wtedy księżyc znów pojawiłby się na niebie i dodał nam sił.

– Nawet cały zastęp wojowników nie byłby w stanie go powstrzymać, Kalush. Veda upadła, a była dużą gwiazdą, w kilka sekund zamieniła się w kosmiczny pył.

– Planetą kupców! – wtrąciła kobieta, lecz Ladvarian nie przejął się jej słowami i ciągnął dalej:

– Jeżeli tego nie zrobię, zginą wszyscy wojownicy, a później mężczyźni, kobiety i dzieci. Cała Landare zamieni się w pył! Wierzę, że za jakiś czas narodzi się wojownik z legend, który, dzierżąc swój miecz, pokona Vrieskasa i położy kres jego rządom. Położy kres tyranowi. – Król przeniósł wzrok z zimnych oczu żony z powrotem na miasto. – Może on już się narodził, może teraz płacze przy piersi swej matki. A gdy ukończy piętnaście lat, zostanie dla niego wykuty miecz, który połączy się z jego ogromną i czystą ki. Stanie się pogromcą wszechświata. Stanie się legendą.

– Ladvarianie, chyba nie sądzisz, że to dziecko urodzi się wśród plebsu. O ile w ogóle przyjdzie na świat i uzyska jakąkolwiek moc bez księżyca – dodała sceptycznie. – Wydaje mi się, że myślisz, iż pod rządami Vrieskasa nic tu się nie zmieni. Nie bądź głupcem! On obawia się potęgi naszej rasy i doprowadzi do osłabienia jej jeszcze bardziej. Jeżeli nie zaatakujemy o świcie, nigdy nie uzbiera się armia godna stawić mu czoło.

Kalush odwróciła się od męża.

– Gdzie idziesz?

– Pomodlić się – odpowiedziała, nie odwracając głowy. – Przemyśl to jeszcze raz, Ladvarianie. Pamiętaj, co przysięgałeś, przyjmując Garudę, pamiętaj, czym ona dla ciebie jest, a przynajmniej powinna być. Ja nie zapomniałam o moim honorze i nie mam zamiaru żyć z człowiekiem, który go nie ma.

Ladvarian patrzył na miejsce, w którym zniknęła kobieta jeszcze przez wiele godzin. Żałował, że nie została z nim, że nie podniosła go na duchu.

Honor. Wiedział, że go nie stracił. Dla niej objawiał się on inaczej, lecz to nie ona sprawowała władzę, to nie ona podejmowała decyzje o królestwie.

Lecz zawsze dobrze mu doradzała. Z uwagą słuchał jej rad, bo dostrzegała rzeczy, które on przeoczył. Dlatego już w młodości została jego generałem, dlatego była pierwsza po nim, dlatego ją poślubił.

Ladvarian wiedział, że i teraz miała rację. Wystarczyło jedno jego słowo i legion wojowników stanąłby u jego boku i zaatakował Vrieskasa teraz, gdy miał przy sobie tylko straż przyboczną.

Nawet gdybym zginął, zostałbym bohaterem, a mój syn mógłby z dumą zająć moje miejsce.

Ostatni raz spojrzał w stronę miasta. Zimny, nocny wiatr załopotał jego peleryną. W tamtym momencie wiedział już, jaką musi podjąć decyzję. Bez względu na konsekwencje.

– Dopomóżcie mi, bogowie.

~ * ~

Ladvarian szedł korytarzami statku Vrieskasa, prowadzony przez dwoje jego ludzi. Czuł się dziwnie w tym miejscu. Wszystko zostało tu wykonane ze stali i innych metali, nie z kamienia, do którego przywyknął. Na każdym kroku dostrzegał świecące kontrolki, guziki, automatyczne drzwi i inne urządzenia, których nigdy nie widział i nie potrafił nawet odgadnąć ich przeznaczenia.

Dwaj strażnicy zaprowadzili Ladvariana do ogromnej komnaty. Ona także została w całości wykonana ze stali. Jedynym elementem wystroju był ogromny, żelazny tron, zdobiony złotem i najróżniejszymi szlachetnymi kamieniami. Podłokietniki zakończono przerażającymi, srebrnymi smoczymi łbami o rubinowych oczach.

Jednak to mężczyzna siedzący na tronie wzbudził w Ladvarianie niepokój i trwogę. Po  przekroczeniu progu, poczuł ogromną, złowieszczą moc gęstniejącą w pomieszczeniu. Jako wojownik najwyższej klasy miał wyczulone zmysły i od razu zorientował się, że sam nigdy nie byłby w stanie stanąć przeciwko tak mrocznej potędze.

Niepewnie spojrzał na Vrieskasa, postrach wszechświata. Wyglądał na młodego mężczyznę, lecz król Landare wiedział, że miał on znacznie więcej lat od niego, że panował już wtedy, gdy jego nie było na świecie. Mężczyzna miał owalną twarz pozbawioną jakiegokolwiek zarostu. Krótko przystrzyżone, jasne niczym tarcza księżyca włosy zostały gładko zaczesane do tyłu. Oczy barwy srebra, z wąskimi źrenicami uważnie obserwowały przybysza. Lecz to nie ogromna, złota korona wysadzana setkami drogocennych kamieni najbardziej rzuciła się w oczy, a para, grubych, hebanowych, zakrzywionych ku górze, ostrych rogów. Miał na sobie srebrzysty, dopasowany kombinezon, który podkreślał muskulaturę jego ciała.

– Król Ladvarian, wielmożny Vrieskasie – oznajmił jeden ze strażników, kłaniając się nisko. Następnie oddalił się i stanął pod ścianą pomieszczenia.

– Pierwsze promienie Lume Estrell w tej chwili zaczynają oświetlać Landare. Czekam na twoją odpowiedź, królu Ladvarianie.

Jego głos był miękki i melodyjny, w ogóle nie pasował do tego postawnego mężczyzny.

Ladvarian zacisnął pięści. Skarcił się w duchu za myślenie o takich rzeczach. Teraz nie oceniał przeciwnika, więc wiedział, że te informacje na nic mu się nie przydadzą. Powoli, jakby z wahaniem, ukląkł na jedno kolano przed żelaznym tronem. Zdjął z głowy koronę i postawił ją u stóp Vrieskasa.

– Oddaję rządy nad Landare tobie, wielmożny Vrieskasie. Od dziś jestem twoim namiestnikiem. Niech żyje król. – Ladvarian z trudem wypowiedział ostatnie słowa, lecz w głębi duszy wiedział, że była to jedyna słuszna decyzja.

Na ustach Vrieskasa zagościł triumfalny uśmiech.

– Jeszcze Garuda, namiestniku – dodał, przyglądając się uważnie byłemu królowi.

– Nie… Nie mogę, to mój honor.

Na twarzy Ladvariana pojawił się szok i niedowierzanie. Jego dłoń mimowolnie spoczęła na rękojeści miecza, z którym nie rozstawał się od swoich szesnastych urodzin. Garuda była legendarnym ostrzem, mieczem królów.

Ale ja nie jestem już królem, pomyślał z goryczą.

– Czekam, namiestniku. Zbuntujesz się przeciw swojemu królowi? – Dotarł do niego szyderczy głos, teraz pozbawiony wcześniejszego uroku.

Ladvarian, drżącymi dłońmi, odpiął miecz od pasa i złożył go u stóp tronu, obok korony.

Stracił honor. Stracił własne życie. Stracił dziedzictwo dla potomków.

– Niech żyje król – powtórzył, mając nadzieję, że jego lud nie będzie musiał długo czekać na pojawienie się wśród nich legendarnego wojownika. Tego, który pokona tyrana.

~ * ~

Kalush spojrzała na śpiącego chłopca. Nie mogła powstrzymać myśli, że był tak bardzo podobny do ojca i do poprzednich dumnych królów Landare.

– Wyrośnij na dzielnego wojownika i nie zapomnij o swoim honorze tak, jak uczynił to dziś twój ojciec. Żałuję, że już więcej się nie zobaczymy, mój synu.

Zdjęła z szyi wisior. Księżycowy kamień oprawiony w złoto z dwoma tygrysami znajdującymi się u góry. Włożyła go w dłoń chłopca, zaciskając ją delikatnie w pięść. Ucałowała syna w czoło.

Umocowała swój miecz na plecach, po czym odwróciła się do niego plecami i odeszła.