Rozdział 1: Ceremonia

Rzadko myślimy o tym, co mamy, lecz zawsze o tym, czego nam brak.

Schopenhauer

Młody mężczyzna siedział na dachu jednego z kamiennych domów znajdujących się w Starej Dzielnicy miasta. Nazwali ją tak przybysze z obcych planet, którzy osiedlili się na Landare. Pamiętała ona czasy ostatniego króla, gdy była centrum stolicy. Lecz lata jej świetności już dawno minęły. Kamień, z którego zostały zrobione budynki pękał i kruszył się w wielu miejscach. Ściany porastał bluszcz, którego od wieków nikt się nie pozbywał. Mieszkańcy dzielnicy nie przejmowali się jej powolnym rozkładem. Cieszyli się, że posiadali jeszcze dach nad głową i marne środki do życia. Wiedzieli, że nie przeżyliby wielu dni wygnani poza mury miasta, a żebracy błąkający się po ulicach byli łapani i umieszczani w więzieniu lub na miejscu zabijani przez ludzi Vrieskasa.

Kamienna twierdza, która, wedle podań starych bajarzy, przed wiekami górowała nad miastem, została zrównana z ziemią. Pozostało po niej jedynie kamienne wzniesienie. Naga skała, na której nie wyrosła żadna roślina, która nie zapewniła schronienia zwierzętom zamieszkującym planetę.

Mężczyzna, nieruchomo siedzący na dachu, był średniego wzrostu jak na standardy wojownika. Szeroka, lniana koszula zakrywała umięśnione ciało. Miał szczupłą, podłużną twarz z głęboko osadzonymi ciemnoniebieskimi oczami oraz szerokie usta, które stały się przyczyną drwin wielu rówieśników.

Kaelas patrzył w nocne niebo, w głębi ducha ciesząc się, że dziś chmury nie przysłoniły nieboskłonu. Przed Ceremonią mógł spędzić jeszcze jedną noc, patrząc w gwiazdy, pożegnać się z tym widokiem i uspokoić zmysły, osiągając równowagę. Potrafił wyciszyć się jedynie wtedy, gdy ostatnie promienie Lume Estrell znikały za horyzontem. Podświadomie czuł, że noc go wzywa, jakby była częścią nieznanego elementu jego natury.

Tej nocy, jak każdej od tysiącleci, księżyc nie zaświecił. Kaelas, jak nieliczni mieszkańcy Landare, wyglądał jego ponownego pojawienia się. Księżyc zniknął z nieboskłonu w ostatnim roku panowania króla Ladvariana, w roku, w którym zgiął kolano przed wielmożnym Vrieskasem, oddając mu całkowite rządy i stając się jedynie namiestnikiem.

Wedle podań przekazywanych z pokolenia na pokolenie księżyc znów miał wzejść na ciemny nieboskłon, gdy prawowity dziedzic Ladvariana zasiądzie na tronie i odzyska utracony honor. Lecz ten czas nie nadchodził i podanie przerodziło się w legendę, by stać się bajką dla dzieci.

Kaelas przyglądał się jasnym gwiazdom porozrzucanym po czarnym niebie. Było ich tak niewiele, że bez trudu potrafiłby je nazwać.

– Jak daleko są planety, na których przyjdzie mi już niedługo się znaleźć? – zadumał.

Siedział nieruchomo do chwili, aż pierwsze promienie Lume Estrell pojawiły się na horyzoncie.

– Czas się szykować.

~ * ~

Gdy Kaelas ubrany w swój odświętny strój – srebrny, obcisły kombinezon wykonany z materiału przywiezionego tu przez ludzi wielmożnego Vrieskasa, wysokie buty w tym samym kolorze i gruby pas z kaburą przeznaczony na jego nową broń – zszedł do kuchni, jego matka już czekała ze śniadaniem. W swojej najlepszej, brązowej sukni i długimi włosami splecionymi w warkocz prezentowała się znacznie lepiej niż na co dzień. Gdyby ktoś nieznajomy zobaczył ją na ulicy, nie zorientowałby się od razu, że mieszka w Starej Dzielnicy. Matka spojrzała na syna, a w jej oczach pojawiły się łzy.

– Matko…

– To ze wzruszenia, Kaelasie. Po dzisiejszej Ceremonii będziesz prawdziwym mężczyzną i wojownikiem. Nie mogę uwierzyć, że mój najmłodszy syn jest już dorosły. – Wierzchem dłoni otarła słone łzy z policzków, lecz jej oczy pozostawały pełne smutku.

Kaelas wiedział, że musi być to wyjątkowo trudne dla niej. Teraz zostanie sama i będzie musiała przeżyć, polegając jedynie na własnych siłach i umiejętnościach, nie znajdując u nikogo pomocy. I nic nie mogła na to poradzić, gdyż taki był naturalny porządek.

Wiedziała o tym od czasu, gdy stwierdzono, że mam predyspozycje na wojownika. Miała wystarczająco dużo czasu, by się przygotować.

– Ojciec byłby z ciebie dumny.

Kaelas miał wrażenie, że jakaś niewidzialna dłoń ścisnęła jego serce. Nie znał swojego ojca. Zginął na jednej z misji, gdy on miał zaledwie pięć lat, a jego szczątki nigdy nie powróciły na Landare. W domu nie mówiono o nim dużo, unikano tego tematu jak ognia. Zdołał się jednak dowiedzieć, że był potężnym wojownikiem, jednym z najlepszych, jak jego starszy brat. Elita. Określenie, którego unikało się w tym domu, by nie sprawić Kaelasowi przykrości.

– Nie sądzę – powiedział mężczyzna z żalem, którego nie zdołał ukryć. – On był wojownikiem najwyższej klasy, tak samo Falonar. Ja ledwo mogę równać się z klasą średnią. Wszyscy i tak zaliczają mnie do niskiej.

– Jeszcze podniesiesz swoje umiejętności. To głównie kwestia treningu. Ani się obejrzysz, a dorównasz bratu.

– Zastanawiam się, czy wszystkie matki kłamią, czy tylko te, które nie są wojowniczkami. Nawet nie potrafię posługiwać się mieczem – dodał z goryczą, patrząc na swoje buty, aby uniknąć wzroku matki. Wiedział, że tymi słowami dotkliwie ją zranił.

– Gdy razem z Falonarem przylecicie do domu na Święto Króla, będziesz mógł z nim poćwiczyć. Sparing z silniejszym przeciwnikiem zawsze wiele daje – nie poddawała się.

– Nie musisz się wysilać, matko. Nie przyniosę ci wstydu i będziesz mogła być dumna, że masz w rodzinie wojownika średniej klasy.

Kobieta nic nie odpowiedziała, ale jej pełne smutku i obawy spojrzenie mówiło wszystko. Kaelas nie przejął się tym, zasiadając do śniadania. Zawsze był wyrzutkiem, czarną owcą w rodzinie, lecz postanowił, że od dziś to się zmieni. A gdy wróci na Święto Króla, będzie bohaterem.

~ * ~

Kaelas nie lubił przebywać w Nowej Dzielnicy miasta. Ta nazwa nadal obowiązywała, chociaż najeźdźcy wybudowali ją setki lat temu. Tutaj kamienne budynki ustępowały miejsca tym wykonanym ze stali i innych metali, których mieszkańcy Landare nie znali. Proste, prostokątne domy zmieniały kształty na bardziej fantazyjne i wielokolorowe z wieloma łukami, kolumnami i zdobieniami. Duże okna wpuszczały do domostw znacznie więcej światła, a spadziste dachy nie pozwalały na nocne obserwowanie nieba.

Nad wszystkim górował ogromny pałac, który pod wpływem promieni ognistej gwiazdy mienił się niczym miliardy diamentów. Złote kopuły i ogromne tarasy dodawały budynkowi jeszcze więcej przepychu. Kaelas słyszał opowieści, że otaczał go wielki ogród z rubinowymi fontannami i egzotycznymi roślinami pochodzącymi z najdalszych zakątków strefy północnej. Jednak nigdy, pomimo licznych starań, nie udało mu się zobaczyć tego na własne oczy.

Najeźdźcy zbudowali Nową Dzielnicę, aby Vrieskas poprzez swoich zaufanych ludzi wiedział, co dzieje się na Landare. Główny generał wraz z księciem wojowników i jego rodziną mieszkał w pałacu, pełniącym równocześnie funkcję bazy dowodzenia. Pozostałe domy zajmowali koloniści z innych planet i najbardziej wpływowi rdzenni mieszkańcy, którzy poprzez liczne zwycięstwa zyskali poparcie Vrieskasa.

Kiedyś będę tu mieszkać, pomyślał Kaelas, idąc wraz z matką ulicą wykonaną z żółtego metalu.

Ceremonia miała odbyć się na głównym placu ulokowanym niedaleko pałacu. Przybyło na nią niewielu mieszkańców, dominowały wśród nich kobiety, które nie urodziły się wojowniczkami i małe dzieci.

Kaelas poczuł rozczarowanie na ten widok. Nie tego się spodziewał po własnej Ceremonii. Taka widownia go nie zachwycała; byli to zwykli gapie, którzy przyszli tu jedynie z ciekawości lub nudów, nie ludzie, którzy podziwialiby jego jako nowego wojownika.

Stare, głupie krowy i małe bachory nigdy mnie nie docenią.

Ceremonia pasowania na pełnoprawnego wojownika odbywała się raz na kwartał. Wczesnym rankiem, gdy Lume Estrell w całej swej okazałości wyłoniła się zza horyzontu i rozpoczynała długą wędrówkę przez szary nieboskłon. W ostatnich latach odbywały się one rzadziej, gdyż nie było młodych, którzy mogli ukończyć szkolenie i otrzymać swoją broń.

Kaelas czekał dwa miesiące, odkąd dowiedział się, że następnym razem w końcu przyjdzie pora na niego. Czuł ekscytację i nie mógł doczekać się tego szczególnego dnia. Jednak, gdy stał na niewielkim podwyższeniu, ustawionym na środku ogromnego placu i patrzył na dwójkę znacznie młodszych, towarzyszących mu Landarczyków, jego zapał gasł z każdą minutą, zmieniając się w gorzkie rozczarowanie.

Marzył o tej chwili, odkąd jego brat w wieku dziewiętnastu lat przeszedł przez Ceremonię i otrzymał swój miecz, dziedzictwo ojca. Tamtego dnia pasowanie zostało uświetnione huczną zabawą, wytworną ucztą, barwnymi korowodami i pokazami najdziwniejszych stworzeń z kosmosu. Stolica na jeden dzień stała się kolorowym i radosnym klejnotem, jakiego nie widziano od wieków.

Lecz wtedy wśród przystępujących do Ceremonii był książę Ladvarian, obwołany najmłodszym wojownikiem od stuleci, który, mając zaledwie czternaście lat otrzymał swój miecz i pierwszą misję. A Falonar został jego strażą przyboczną. Tym tytułem szczycił się do dziś.

Dla wojowników klasy średniej Ceremonia była jedynie formalnością, o której następnego dnia nikt nie pamiętał.

Poprzedni doradca starego księcia Peytona pełnił funkcję Mistrza Ceremonii z racji, że był jednym z najstarszych mieszkańców Landare. Rozpoczął od długiej mowy, w której głównie wychwalał wielmożnego Vrieskasa, jako najwspanialszego cesarza wszechświata. Kaelas nie starał się nawet skupić na jego słowach. Obserwował kolorowe, fikuśne budynki, próbując domyślić się, z jakich metali zostały wykonane, lecz z marnym skutkiem.

Kaelas nie znosił biernego stania w miejscu. Długoletnie szkolenie nauczyło go pozostawania nieruchomo w jednej pozycji, lecz jego żywiołowa natura sprzeciwiała się takiej bezczynności. Chciał już się poruszyć, zrobić kilka kroków, a najlepiej zakończyć tę farsę i wylecieć w przestrzeń kosmiczną.

Z ulgą przyjął zakończenie długiej mowy i rozpoczęcie najważniejszej części uroczystości, podczas której Mistrz Ceremonii podchodził do każdego młodego wojownika, wręczając mu miecz i laserowy pistolet. W wielu sytuacjach bardziej przydatny od kawałka stali kontrolowanego przez energię wewnętrzną.

Gdy Mistrz Ceremonii pojawił się przed Kaelasem, na jego twarzy, która powinna być pełna skupienia, odzwierciedlała się nuda i zniecierpliwienie. Stary człowiek popatrzył na niego z wyraźną dezaprobatą, lecz młody mężczyzna, jak miał w zwyczaju, nie przejął się tym. Już nieraz działał na nerwy swoim nauczycielom, co nigdy nie wpływało korzystnie na jego życie. Lecz dziś miał opuścić rodzinną planetę i już nic złego stać się nie mogło.

Spojrzał dumnie na Mistrza Ceremonii, którego cierpliwość, z czego zdawał sobie sprawę, była na granicy wyczerpania, po czym uklęknął przed nim na prawe kolano.

– Ja, Kaelas, syn Zevrana za pozwoleniem Wielkich Mistrzów i wstawiennictwem bogów od dziś staję się mężczyzną i wojownikiem Landare. Przyrzekam strzec mego miecza, mej materialnej duszy, odzwierciedlenia mego honoru, mego życia. Ślubuję walczyć do końca mego istnienia i przelać ostatnią kroplę krwi ku czci wielmożnego Vrieskasa, prawdziwego i jedynego władcy wszechświata oraz mojej planety – wyrecytował, nie przejmując się znaczeniem wypowiedzianych słów. Może i one były coś warte dla Falonara, lecz nie dla mnie. Są puste niczym kamienie, niczym widma nieistniejących bogów.

– Niech bogowie cię strzegą, Kaelasie, wojowniku Landare – zakończył Mistrz Ceremonii, podając mu stary, zużyty miecz należący wcześniej do wielu innych mężczyzn i kobiet niskich klas i nowy, posrebrzany pistolet laserowy, symbol służby u Vrieskasa.

Kaelas podniósł się z klęczek i umocował nową broń przy pasie.

– Ceremonia dobiegła końca – powiedział stary mężczyzna donośnym głosem, zwracając się do tłumu. – Możemy powitać w naszych szeregach trójkę wojowników z Landare.

Kaelas spodziewał się wiwatów ze strony przybyłych gapiów, jak miało to miejsce podczas Ceremonii Falonara, lecz znów poczuł rozczarowanie. Kobiety i dzieci, zobaczywszy już wszystko, powoli rozchodziły się do domów. Mistrz Ceremonii także odszedł, zostawiając wojowników z jednym z ludzi wielmożnego Vrieskasa, odpowiedzialnego za pomniejsze misje.

Mężczyzna poprowadził ich na sieć lądowisk, przylegającą do ogrodów pałacowych. Stały już tam dwa statki kosmiczne. Z zewnątrz przypominały olbrzymie, posrebrzane kule na czterech nogach, lecz w środku wyposażone były we wszystko co niezbędne do długich podróży i przeżycia w kosmosie.

Rozdrażnienie Kaelasa sięgnęło zenitu, gdy oddzielono go od dwójki pobratymców. Prawa ustalone przez Vrieskasa były jasne i zawsze dokładnie przestrzegane. Na misję w jednej drużynie nie mogło wyruszyć więcej niż dwóch wojowników z tej samej planety.

Od samego początku był przekonany, że to nie on zostanie sam. Miał już dość tej goryczy i postanowił, że pierwsza misja będzie jego wielkim sukcesem, że wszyscy, łącznie z Falonarem, będą błagać go o wybaczenie. Zyska rangę elity i podczas Święta Króla zastąpi brata u boku księcia.

Poprowadzono Kaelasa do jednego ze statków. Stały już przy nim dwie osoby ubrane w takie same srebrne kombinezony jak on. W mężczyźnie rozpoznał mieszkańca planety BS88C, którzy od wieków pracowali dla Vrieskasa, pilotując większość kapsuł kosmicznych. Z tego co słyszał, była to najbardziej rozwinięta i skomputeryzowana cywilizacja w całej strefie północnej.

Młody mężczyzna był o głowę niższy od Kaelasa. Krótkie, ciemne włosy sterczały na wszystkie strony, jakby od miesięcy nie widziały grzebienia, lecz i tak można było dostrzec dwie pary metalowych prostokątów przyczepionych po każdej stronie czoła. Przyglądał się wojownikowi bystrym wzrokiem zza okularów o fioletowych szkłach, a wąskie usta ułożyły się w przyjaznym uśmiechu.

Jednak to młoda kobieta pochłonęła całą uwagę Kaelasa, sprawiając, że jego serce zaczęło szybciej łomotać w piersi. Nigdy nie widział żadnego przedstawiciela jej rasy. Była wysoka i szczupła, jednak obcisły kombinezon pozwalał dostrzec zarys jej mięśni. Miała oliwkowy kolor skóry, ale najbardziej w oczy rzucała się para dużych, ciemnych, błoniastych skrzydeł. Długie włosy splotła w warkocz i obwiązała go wokół głowy, odsłaniając spiczaste uszy. Na jej podłużnej twarzy zakończonej ostrym podbródkiem malowała się powaga i skupienie. Dużymi oczami o barwie płynnego złota spoglądała w jeden, obrany przez siebie punkt, nie zwracając uwagi na przybyłych.

– Wasze zadanie będzie polegać na podbiciu planety Harenosum. – Kaelasa przywrócił do rzeczywistości głos mężczyzny. – RM19 zna jej dokładne położenie. Macie zlikwidować wszystkich jej mieszkańców, by zrobić miejsce dla nowej bazy. Wielmożnemu Vrieskasowi nie są potrzebne takie kosmiczne śmieci.

Gorycz i rozczarowanie powoli zaczynały znikać. Zastępowała je ekscytacja z powodu zbliżającej się walki i niezwykle ważnego zadania, przed którym go postawiono.