Rozdział 78: Clowa

Kto nie dąży do rzeczy niemożliwych, nigdy ich nie osiągnie.

Heraklit

Nie sądzę, aby to był dobry pomysł – powiedziała po raz kolejny Reeva, wyrażając swoje niezadowolenie.

 – Jestem odmiennego zdania – nie dawała za wygraną Kendappa.

To właśnie Alatanka zmusiła Reevę, by zaprowadziła ich bezpiecznie za mur i zaangażowała spotkanie z ruchem oporu przeciwko władczyni, a przynajmniej z głównodowodzącym lub kimś równie wysoko postawionym. Kobieta z Orjuus nie była z tego powodu zadowolona, ale ostatecznie uległa, nie potrafiąc odeprzeć wszystkich argumentów Kendappy.

Dlatego teraz Reeva prowadziła ich do tajnego i bezpiecznego przejścia na drugą stronę. RM19 przyznał się Kaelasowi, że wiedział o jego dokładnym położeniu, ale wolał nie wspominać o tym Kendappie. Obawiał się, że mogłaby postanowić szukać członków ruchu oporu na własną rękę, a tak posiadali przewodniczkę, która wiedziała więcej o tym, co działo się na Orjuus.

Reeva zatrzymała się nagle i przykucnęła. Kaelas zastanawiał się, dlaczego stanęli. Szli już dość długo i wolałby jak najszybciej dojść do celu i w końcu na własne oczy przekonać się, jak jest po drugiej stronie. Dopiero po chwili zorientował się, że kobieta wyjęła jeden z kamieni tworzących drogę. W otwór włożyła dłoń i ku zdziwieniu wojownika zaczęła unosić kawałek bruku. RM19 natychmiast pospieszył jej z pomocą. Wspólnymi siłami odsłonili niedużą kwadratową dziurę, wykopaną w ziemi, w której każdy z nich zmieściłby się bez trudu, nawet Kendappa ze swoimi skrzydłami.

– To jest sztuczne – stwierdził Kaelas, wskazując na odsunięta płytę, która idealnie kamuflowała przejście. Sam nigdy nie zorientowałby się, że kamień był fałszywy.

– Tak – odparła zniecierpliwiona Reeva. – Szybko, schodźcie na dół. Za bardzo rzucacie się w oczy – dodała, patrząc wprost na skrzydła Kendappy.

Kaelas pierwszy nachylił się nad otworem. Nie potrafił oszacować głębokości, na jaką wykopano tunel, jednak ktoś pomyślał o drabince, więc nie trzeba było skakać w ciemność.

– Prędzej – zniecierpliwiła się Reeva, rozglądając się dookoła, obawiając się, że za chwilę ktoś może ich nakryć.

Landarczyk zaczął schodzić po drabince. Tuż za nim ruszyła Kendappa. Droga w dół nie była długa. Jednakże, gdy postawił stopy na ziemi, okazało się, że nikt nie pomyślał o oświetleniu dalszej drogi. Znalazł się w całkowitych ciemnościach i nie wiedział, gdzie ma dalej iść. A coś musiał przecież zrobić, bo tuż za nim szli następni.

– Odwróć się tyłem do drabinki i idź przed siebie. – Usłyszał w górze głos RM19. – Jest tylko jedna droga. I uważaj na głowę.

 Kaelas zrobił tak, jak kazał mu przyjaciel, ale ostatnie ostrzeżenie przyszło za późno i uderzył głową o zbyt niskie sklepienie. Syknął z bólu i zgarbił się, by w bezpiecznej pozycji poczekać na resztę. Miał nadzieję, że RM19 lub Reeva wzięli latarkę. Po chwili zderzyła się z nim Kendappa, która szła za nim i także nie widziała nic w ciemnościach.

– Kto wymyślił takie idiotyczne przejścia – mruknęła niezadowolona pod nosem. – jest tu tak ciemno, że przez nieostrożność można by się pozabijać.

Nie czekali długo, gdy dołączył do nich RM19. Ku zadowoleniu obojga zabrał ze sobą latarkę i oświetlił miejsce, w którym się znaleźli. Tunel nie został sklepiony bardzo nisko, ale mimo to wystarczająco, aby żadne z nich nie mogło iść wyprostowane. Kaelas zastanawiał się, dla kogo go zbudowano skoro nawet Reeva musiała się garbić, a była rdzenną mieszkanką Orjuus.

Automatycznie spojrzał w górę, sprawdzając, czy kobieta dawała radę zejść po drabince skoro miała tylko jedną rękę. Zdziwił się, że radziła sobie tak dobrze. Niemal z gracją pokonywała dzielącą ją od nich odległość, jakby nadal była w pełni sprawna.

– Nie gap się – syknęła Kendappa.

– Sprawdzałem, czy sobie radzi – oznajmił wymijająco, odwracając wzrok ku tunelowi.

– Po co wam światło? – zapytała Reeva, gdy znalazła się już na dole i ruszyła przodem.

– Oni nie widzą w ciemnościach – wyjaśnił pospiesznie RM19.

Kobieta jedynie kiwnęła głową. Przeszli dość krótki odcinek drogi, by ostatecznie dotrzeć do miejsca, w którym tunel kończyły wąskie, spiralne schodki. Można było dostać się nimi zarówno na górę jak i na dół.

– To nie jest zwykłe podziemnie przejście, prawda? – zapytała z ciekawością Kendappa. – Tunele ciągną się na większym obszarze i pod nami też się coś znajduje.

– Tak, ale nie wiem dokąd niektóre z nich prowadzą – wyjaśniła Reeva, wchodząc na górę. – Nie myśl sobie, że jestem jakoś wysoko postawiona wśród ludu za murem. I, proszę, nie pytaj o nie – dodała. – I nie miej do mnie żalu, jeżeli to spotkanie nie spełni twoich oczekiwań.

Schody zaprowadziły ich do kolejnej klapy, jednak ta znajdowała się w jakimś budynku. Kaelas rozejrzał się dookoła, ale z rozczarowaniem musiał przyznać, że było to nieduże, puste pomieszczenie. Podłogę pokrywała słoma, a na szarych, miejscami odrapanych ścianach namalowano jakieś rysunki. Nie miał jednak czasu, by dokładniej im się przyjrzeć, bo Reeva pociągnęła ich dalej.

 – Macie iść zaraz za mną. Tubylcy nie przepadają za gośćmi władczyni, więc starajcie się nie rzucać za bardzo w oczy – upomniała ich jeszcze przy drzwiach.

Wyjście z budynku prowadziło do wąskiej, ciemnej uliczki, światło słońca niemal wcale tu nie docierało. Reeva ruszyła szybkim krokiem przed siebie, a przyjaciele zaraz za nią.

Kaelas w głębi ducha liczył na jakieś cieplejsze powitanie, a przynajmniej na możliwość dokładnego przyjrzenia się tej dzielnicy. Chciał wiedzieć, jak tutaj żyją ludzie. Czy podobnie, jak w jego rodzinnej Starej Dzielnicy, czy może lepiej? Albo gorzej, dodał w myślach. Jednakże w tę drugą opcję ciężko było mu uwierzyć, bo to miejsce nie wyglądało na zniszczone i zaniedbane.

Ostatecznie pozostały mu tylko domysły, bo Reeva prowadziła ich wąskimi, mało uczęszczanymi uliczkami na tyłach domów. Tylko raz w ułamku sekundy mógł zerknąć na mijaną przy jednym ze skrzyżowań bardziej ruchliwą drogę. Nie spotkali też nikogo, może z dwa razy w oddali mignęli mu jacyś ludzie. Nie wiedział tylko, czy brać to jako dobry czy zły znak.

– To tutaj – powiedziała ich przewodniczka, zatrzymując się przy jednym z budynków. Drzwi prowadzące do środka także zamaskowano i z daleka wyglądały jak ściana.

Zapukała trzy razy i po chwili drzwi otworzyły się i wpuszczono ich do środka. Strażnik przyjrzał się uważnie przyjaciołom. Z jego twarzy nie znikał wrogi wyraz, a w dłoni mocno ściskał kij. Kiwnął jednak głową, najwyraźniej, dając znak Reevie, że może poprowadzić ich dalej.

Kobieta ruszyła w głąb budynku, nie zaszczyciwszy strażnika nawet jednym spojrzeniem. Zatrzymała się pod dwuskrzydłowymi, drewnianymi drzwiami i wzięła głęboki wdech, aby się uspokoić.

– Błagam, bądźcie ostrożni – szepnęła, jakby obawiała się, że ktoś może podsłuchać.

– Ostrożni? – podchwyciła Kendappa, ale Reeva już pchnęła drzwi, nie udzieliwszy wyjaśnień.

Weszli do środka. Pomieszczenie okazało się dość duże i przestronne. Podłogę wykonano z kamiennych bloków, a ściany pomalowano na jednolity, bordowy kolor. Tym razem nie zapomniano o oświetleniu, gdyż z sufitu zwisała duża lampa oświetlająca niemal cały pokój. Z wyjątkiem kątów, przemknęło przez myśl Kaelasowi. Kendappa musiała dojść do tych samych wniosków, bo uważnie otaksowała wzrokiem ukryte w cieniu miejsca.

Na przeciwległej ścianie powieszono kawałek materiału, który prawdopodobnie kiedyś był czarny. Teraz poszarzał i zmatowiał. Z trudem dało się dokładnie przyjrzeć znakowi, jaki wymalowano na środku. Landarczyk zastanawiał się, co to takiego. Postanowił, że przy najbliższej okazji zapyta RM19 lub Reevę.

Poniżej na podłodze ustawiono podwyższenie pełne różnokolorowych poduszek. Na nich ze skrzyżowanymi nogami siedziała kobieta w średnim wieku. Miała ostre rysy twarzy i spiczasty, wykrzywiony lekko do góry podbródek. Seledynowe włosy sięgały jej do uszu, ozdobionych kilkunastoma kolorowymi kolczykami. W zębach trzymała długą fajkę, z której wypuszczała okręgi zielonkawego dymu.

Ubrała jedynie skórzane spodnie, typowy męski strój. Od pasa w górę była całkiem naga, jeżeli nie liczyć dwóch sznurów korali na szyi i złotego łańcuszka łączącego jej sutki. Kaelas nie potrafił zrozumieć, co mieszkańcy Orjuus mieli z tą nagością. Nie wiedział, gdzie ma oczy podziać, co potęgowało tylko złość Kendappy. Do Alatanki nie docierało nawet to, że odkąd się pobrali, nie interesowały go inne kobiety i nie było jego winą, że to one podstawiały mu się pod nos. Kątem oka zobaczył, że RM19 też lekko się speszył.

Po chwili zorientował się, że po obu stronach kobiety, w półcieniu, stało dwóch dobrze zbudowanych mężczyzn. Każdy z nich trzymał w dłoniach kij. Nie uszło uwadze Kaelasa, że w każdym momencie byli gotowi do ataku, gdyby tylko zaszła taka potrzeba. Mistrz Penyu tysiące razy powtarzał mu, że nigdy nie należy lekceważyć przeciwnika, jednak nie potrafił uwierzyć, że z taką bronią mogliby cokolwiek zdziałać.

Kobieta zmrużyła ciemne oczy, przyglądając się Reevie. Na jej twarzy malowała się odraza i niezadowolenie, którego nie starała się w żaden sposób ukryć.

– Jestem Clowa, nieznajomi, przywódczyni rdzennych mieszkańców Orjuus w tym mieście. I zarazem jego prawowita władczyni – przedstawiła się wyniosłym tonem, nie wyjmując przy tym fajki z ust. – Nie rozumiem jednak, dlaczego przyszliście tu z kimś takim jak ona – dodała, wskazując podbródkiem Reevę.

Kobieta lekko zadrżała pod wpływem jej słów. Zacisnęła dłoń na prawym przedramieniu, jakby ten gest miał ją w jakiś sposób ochronić lub wydostać z tej nieprzyjemnej sytuacji. Kaelas już nie dziwił się, dlaczego nie chciała ich tu przyprowadzić.

– Jak ty wyglądasz – kontynuowała swój monolog Clowa. – Ubierasz się jak oni, masz długie włosy, co nie przystoi porządnej kobiecie. Nawet malujesz twarz! Gdybyś miała za grosz przyzwoitości, nie podkreślałabyś na każdym kroku, że byłaś dziwką!

Reeva zadrżała i spuściła głowę, jednak nic nie powiedziała. Kaelas miał ochotę rzucić się na przywódczynię i zetrzeć jej z twarzy ten pogardliwy wyraz, lecz nic nie zrobił, bo mogłoby się to dla nich źle skończyć. Zauważył, że Kendappa zaciska mocno szczęki, by nie rzucić jakiegoś niemiłego komentarza.

– Reeva przyprowadziła nas tu, bo chce pomóc planecie, a my musimy rzucić wyzwanie władczyni – wtrącił się RM19.

– Nie masz pojęcia, o czym mówisz, nieznajomy – rzekła Clowa tym samym pełnym wyższości i jadu tonem. – Jak traktuje się takie jak ona na planecie, z której ty pochodzisz?

– To bez znaczenia. Liczy się to, jaka dana osoba jest. Jej wnętrze, nie to, czym się zajmowała – rzekł twardo, spoglądając prosto w oczy przywódczyni.

– Tylko tak mówisz, bo zawróciła ci w głowie swoją śliczną, plugawą buźką – podsumowała Clowa. – Jesteście tacy sami jak wszyscy. Wyrażacie swe opinie, nie patrząc najpierw na siebie. Obserwowałam was uważnie, nieznajomi, i wiem, że niczym nie różnicie się od innych gości uzurpatorki. Cały czas gracie wedle jej zasad, a to małżeństwo było na to największym dowodem. – Wskazała fajką na Kaelasa i Kendappę. – Możecie mówić o pomocy, ale siedzicie tu od kilkunastu dni i nie zrobiliście nic w tej sprawie. Gdybyście udali się do pałacu i rzucili jej wyzwanie, to może bym wam uwierzyła.

– Dopiero niedawno dowiedzieliśmy się o sytuacji, jaka panuje na Orjuus – próbowała wyjaśnić wszystko Kendappa.

– Ale to nie przeszkodziło wam w zawarciu ślubu – mruknęła zadowolona z siebie Clowa, wypuszczając z ust dym.

– Ślub nie ma tu nic do rzeczy, to nasza prywatna sprawa – oburzyła się Alatanka. – Działamy na zlecenie Mistrza Penyu i najpierw chcieliśmy dokładnie zapoznać się z sytuacją i warunkami, by mieć jak największe szanse na zwycięstwo.

– Teraz tak mówisz. I nie znam tego całego Penyu. Najwyraźniej to kolejny kretyn, skoro tytułuje się jakimś mistrzem – rzekła lekceważąco.

– Jak śmiesz! – krzyknął Kaelas, zanim zdołał ugryźć się w język. – Mistrz Penyu to wielki człowiek!

Landarczyk chciał sprawić, by ten głupi uśmieszek zniknął z twarzy Clowy, jednakże powstrzymała go Kendappa, chwytając mężczyznę za ramię.

– To nie ma sensu – stwierdziła, mrużąc oczy, jakby i ona z trudem powstrzymywała się od rzucenia na przywódczynię.

– Nareszcie powiedziałaś coś sensownego. Nie macie tu czego szukać, o ile nie pokonacie uzurpatorki. I mogę założyć się, że nigdy to się nie zdarzy. Banda błaznów tańczących, jak im zagra nie ma żadnych szans. A ty – zwróciła się do Reevy – zmądrzej wreszcie. Jeszcze jeden wybryk, a możesz iść sobie z nimi do pałacu i umrzeć jak reszta.

– Jesteś tyranem – powiedział RM19, obejmując ramieniem drżącą kobietę. – A władczynię pokonamy dla mieszkańców Orjuus, ty nic nas nie obchodzisz, nieważne, jaką pełnisz funkcję. W naszych oczach niewiele różnisz się od tej, którą zwiesz uzurpatorką.

Najwyraźniej była to obelga, która przelała czarę, gdyż jeden z wojowników wystąpił naprzód, unosząc kij i szykując się do ataku na RM19. Jednakże Kaelas zastąpił mu drogę, by ochronić przyjaciela. W obie dłonie złapał broń tamtego i pchnął go na ścianę. Drugi ze strażników zatrzymał się niepewny, co ma zrobić.

– Wynoście się stąd i zgińcie jak reszta! – wrzasnęła Clowa.

Przyjaciołom nie trzeba było tego dwa razy powtarzać. Co prawda Kaelas chciał zostać i dać nauczkę reszcie, jednak Kendappa pociągnęła go w stronę wyjścia, tłumacząc, że to nie miało sensu, bo władczyni była ich wrogiem. Pozostawała nadzieja, że pozostali mieszkańcy Orjuus nie zgadzają się w pełni z Clową i z wdzięcznością przyjmą ich pomoc.

~ * ~

Snow siedział na dachu jednego z hoteli, obserwując miasto pogrążone w mroku nocy. Zastanawiał się, co by się stało, gdyby nagle na niebie pojawił się księżyc w pełni. Kaelas potrafił panować nad bestią, ale zachowanie turystów i mieszkańców byłoby warte zapamiętania. I nieco urozmaiciłoby monotonię nocy.

Nagle usłyszał czyjeś kroki. Odwrócił głowę, by zorientować się, kto przyszedł. Stawiał na Asharę, ale się pomylił. Najwyraźniej kobieta wolała chwilowo się nie pokazywać, chociaż doskonale zdawał sobie sprawę z jej obecności na Orjuus.

Snow nie potrafił powiedzieć, czy osoba, która do niego podchodziła była mężczyzną czy kobietą. Wiedział zarazem, że bez sensu zawracać sobie tym głowę, gdyż nie była ani jednym, ani drugim, a zarazem i jednym, i drugim. Najbardziej charakterystyczną cechą wyglądu postaci były oczy. Ciemnoszare, stare jak wszechświat. Oczy, które oglądały powstanie galaktyk z gwiezdnego pyłu.

– Przybyłem tu od Penyu.

– Od razu przechodzimy do konkretów – stwierdził Snow i westchnął lekko zawiedziony.

– Orjuus nie było na liście. Kaelas nie powinien się tu nigdy znaleźć.

– Ojejku, i co teraz? – rzekł zaskoczony młodzieniec, teatralnie zasłaniając usta dłonią.

– Nie kpij ze mnie, Ascot! – podniósł głos, wpatrując się w niego groźnie. – Mam dość twoich gierek z Asharą. To sprawa największej wagi, do której zabraniam wam się wtrącać.

– Skąd wiesz, że to ja, Kaio? Może Ashara to zrobiła. Dobrze, przyznaję się – dodał, nie chcąc dodatkowo go denerwować. W końcu i tak by się wydało. – Jeszcze na Mua Dong dopisałem Orjuus do tej listy, ale na tym koniec. Sami znaleźli się w jej strefie wpływów w najbardziej niefortunnym momencie.

– W takim razie, co robi tutaj Ashara? Przyjechała na wakacje? – naciskał Kaio.

– Skąd mam wiedzieć – naburmuszył się Snow, niezadowolony z tego, że wszystkie winy spadną teraz na niego. Ostatecznie chciał dobrze. – Mówię poważnie, nie wiem, co planuje – dodał, widząc, że mu nie uwierzono. – Wydaje jej się, że może się przede mną ukryć. Zapytaj się jej, jak jesteś taki ciekawy.

– Teraz rozmawiam z tobą, Ascot. Dlaczego to zrobiłeś?

Snow westchnął teatralnie, jednak milczał przez dłuższą chwilę, wpatrując się w panoramę miasta, które wraz z pierwszymi promieniami słońca ponownie zatętni życiem. Zyskał pewność, że jego przypuszczenia co do zamiarów Kaio okazały się prawdziwe.

– Zapewniam im trening – odpowiedział. – Zzveli to niezwykle trudny przeciwnik. Jeżeli ją pokona, uwierzę, że może stanąć naprzeciwko Vrieskasa.

– To bez znaczenia.

– Chyba powinieneś się cieszyć, że jeden z twoich wybrańców może naprawić błędy poprzedniego Legendarnego Wojownika. Jemu uciekła, w starciu z Kaelasem już tego nie dokona.

– Miej na niego oko – powiedział Kaio, odwracając się na pięcie, by odejść.

– Słucham? Chyba nie mówisz poważnie. Nie mam zamiaru mu pomagać, chyba że dowiedzie, iż jest godzien mojej pomocy. A co z pozostałymi?

– Nie zrozumiałeś mnie, Ascot. To był rozkaz. Kendappa i RM19 są bez znaczenia, tylko Kaelas się liczy.

Snow roześmiał się. Przez dłuższą chwilę nie potrafił się opanować i wydobyć z siebie składnego zdania. Wiedział, że Kaio się to nie spodobało. Poważny wyraz twarzy i przymrużone oczy mówiły same za siebie. Jednak po raz pierwszy nie miało to znaczenia. On pierwszy zaczął i tym razem nie miał zamiaru być mu ślepo posłuszny.

– Tylko Kaelas się liczy? Bo jest jednym z Braci Duszy? W końcu rozumiem, że nie tak sobie to wszystko obmyśliłeś, prawda? Od zawsze to Kaelas miał stać u boku Ladvariana, nie Falonar. Założę się, że widziałeś ich jako oddanych przyjaciół, niemal braci, którzy w ostateczności będą zdolni do tego największego poświęcenia. A tu klapa! – zakpił, uśmiechając się złośliwie. – Los, życie, czy jak to nazwać pokrzyżowało twoje wielkie plany. Tak, nie wyszło ci to od samego początku.

– Nie mam zamiaru tego słuchać – stwierdził Kaio, oddalając się od Snowa.

– Bo tak ciężko jest ci przyznać się do błędu? – zawołał za nim. – Może wyjaśnisz mi w końcu, dlaczego się w to mieszamy? Poprzednim razem powołanie do życia Legendarnego Wojownika było uzgodnione między nami wszystkimi, doszliśmy do wniosku, że nie ma innego wyjścia. Ale teraz? Vrieskas nie stanowi takiego zagrożenia.

– Nie tobie to osądzać, Ascot.

– A ty masz takie prawo? Daj mu miejsce po Shirasagim i zakończmy to wreszcie, zanim wszystko wymknie się spod kontroli.

– Tak nisko nie upadłem, on nie jest godzien bycia jednym z nas – odpowiedział Kaio, nie kryjąc jadu w głosie.

– Kiedyś miałem cię za mędrca. Widziałem w tobie wzór do naśladowania, dlatego wyruszyłem wraz z tobą. Teraz jesteś jedynie ślepcem. Możesz się łudzić, ale Penyu odmówi po raz kolejny, a Nien Sử ma inne sprawy na głowie. Vrieskas to jedyny nadający się kandydat. Ale nie będę więcej strzępić języka i tak mnie nie posłuchasz.

– Bo się mylisz – powiedział i zniknął w ciemnościach.

– Tym razem ty się mylisz, Kaio – rzekł Snow, ale już nikt go nie usłyszał. – Czas na wielki finał, Asharo.

~ * ~

Ten rozdział dopisywałam już po zakończeniu całej sagi Orjuus, bo przynajmniej można dowiedzieć się nieco o tym, co dzieje się za murem i zarazem końcowe rozdziały nabiorą większego sensu w kilku momentach. Takie przynajmniej ja odnoszę wrażenie.

Co do zaległości, to nadrobię je do jutra włącznie. Znam siebie i wiem, że dzisiaj nie będzie mi się chciało przeczytać wszystkiego, bo trochę mi się tam tego nazbierało. Głównie z dzisiaj, co mnie nawet specjalnie nie dziwi.