Rozdział 77: Chwila szczęścia

Mimo wszystko życie jest wspaniałe.

Stephen King – Miasteczko Salem

Kaelasa obudziło natrętne pukanie do drzwi. Jęknął niezadowolony i wtulił twarz w bok Kendappy, mając nadzieję, że ten dźwięk zaraz ustanie, a osoba dobijająca się odejdzie. Liczył, że uda mu się jeszcze trochę pospać. Lecz natręt nie dawał za wygraną, jakby za punkt honoru wziął sobie postawienie ich na nogi. Chcąc nie chcąc, Landarczyk wyplatał się z objęć Alatanki i założył pierwsze spodnie, które wpadły mu w ręce.

Zauważył, że kobieta też się obudziła. Na widok rozczochranych włosów okalających zaspaną twarz uśmiechnął się szeroko. Podszedł do niej i pocałował w czoło, co przyjęła z zadowoleniem.

Otworzył drzwi z zamiarem ostrego wyjaśnienia osobie stojącej po drugiej stronie, że nie życzą sobie zakłócania spokoju o tak wczesnej porze, ale wszystkie słowa wyparowały mu z głowy na widok RM19. Przyjaciel wyglądał tak, jakby i on doznał gwałtownej pobudki. Miał lekko podkrążone oczy i nieuczesane włosy. Kaelasa ogarnął niepokój, gdy zorientował się, że u pasa przymocował pistolet.

– Jeszcze śpicie? Dochodzi już południe – powiedział na przywitanie.

Ton głosu miał nadzwyczaj spokojny i opanowany, co całkiem skołowało wojownika. W końcu gdyby działo się coś złego, wyraziłby to w bardziej emocjonalny sposób. I kto wie, czy w hotelu i na ulicach nie panowałaby rozgardiasz.

– Jakie południe? – zapytał głupio zamiast tego, starając się obudzić nadal śpiący mózg, by zacząć trzeźwiej myśleć i poskładać wszystkie fakty. – Dlaczego masz ze sobą broń?

– Znalazłeś łzę? – odezwała się Kendappa, wychodząc z sypialni.

Kaelas zastanawiał się, skąd przyszło jej do głowy takie pytanie. On szybciej stawiałby na jakiś bunt mieszkańców zza muru, nagły najazd Vrieskasa na Orjuus lub inny atak zwiastujący problemy, gdy zdawało mu się, że chociaż na trochę się od nich uwolnił.

– Nie – odpowiedział od razu RM19, kręcąc bezradnie głową. – Chyba rzeczywiście jest w pałacu, jak mówił Snow. Chodzi o planetę i… władczynię – dodał, spoglądając na przyjaciół ze smutkiem.

– Mamy problemy? – podchwyciła Kendappa. – Dlatego nosisz pistolet?

– Chwilowo nic nam nie grozi, ale jest dużo gorzej, niż myśleliśmy. Miałaś rację, Kendappo, nie powinniśmy w ogóle przyjmować tego zaproszenia. Może usiądziemy i wszystko omówimy na spokojnie – zasugerował RM19.

Kaelas westchnął zrezygnowany i usiadł na krześle, chociaż wolałby stać. Siedzenie za bardzo kojarzyło mu się z biernością. Zauważył, że na stole obsługa hotelowa zostawiła śniadanie, jednak nie miał ochoty na jedzenie. Stracił wszelki apetyt, słysząc ostatnie słowa RM19. Jeszcze kilka godzin temu był szczęśliwy, a teraz w jednym momencie przyszło mu pożegnać się z tamtym uczuciem. Znów musieli martwić się o życie i przetrwanie, a inne sprawy pozostawić na później.

RM19 najwyraźniej nie miał takich oporów, bo nalał sobie do filiżanki mocną kawę i upił duży łyk, zanim zaczął mówić. Opowiedział o spotkaniu Reevy na placu targowym w dniu, w którym zobaczyli Snowa, o wyprawie za mur, a przede wszystkim o tym, czego dowiedział się na temat Orjuus i władczyni.

– Stajesz się nieodpowiedzialny jak Kaelas – mruknęła Kendappa, gdy skończył swoją historię.

– Właśnie – podchwycił wojownik, jakby w ogóle nie dotarło do niego, że to on stał się obiektem porównania. Kobieta spojrzała na niego ze szczerym zdumieniem, ale nic nie powiedziała. – Wszyscy powinniśmy się tam udać.

– A już miałam nadzieję, że przyznajesz się do własnych błędów i głupoty. Ale to chyba nigdy nie nastąpi – rzekła, nie potrafiąc powstrzymać się od kąśliwego komentarza.

– W trójkę za bardzo rzucalibyśmy się w oczy – próbował wytłumaczyć RM19, niedyskretnie zerkając na skrzydła Kendappy.

– Ale mogłeś nam chociaż o wszystkim powiedzieć – nie dawała za wygraną. – Gdyby coś ci się stało, wiedzielibyśmy przynajmniej, gdzie szukać.

– Kendappo, proszę.

– Jesteśmy przyjaciółmi. Może i by mi się to nie podobało, ale zrozumiałabym twoje działanie, biorąc pod uwagę nasze położenie.

– To ta cała władczyni żyje tu od kilku tysięcy lat? – wtrącił nagle Kaelas, zupełnie zmieniając temat.

Przyjaciele spojrzeli na niego, jakby postradał rozum. Kendappa pokręciła głową z politowaniem.

– Co? Teraz to sobie uświadomiłem – dodał, widząc ich reakcję.

– Zdążyłam się zorientować – skwitowała kobieta.

– Reeva twierdzi, że tak – wyjaśnił spokojnie RM19. – W końcu nie jest to niemożliwe.

– Ale to oznacza, że ma setki lat doświadczenia i pewnie będzie trudnym przeciwnikiem. No nic – dodał już z większym entuzjazmem. – Trzeba zaostrzyć trening i wszystko pójdzie jak po maśle. Skoro ta planeta była na liście Mistrza Penyu, to nic tragicznego stać się nie może.

Kendappa uśmiechnęła się do niego serdecznie i pocałowała w policzek. Zdziwiło go jej zachowanie, ale nic nie powiedział. Wolał ją taką, niż gdyby znów miała się złościć.

– Masz pewność, że ta cała Reeva nie ma nic wspólnego ze Snowem? To trochę dziwne, że oboje zaczepili nas niemal w tym samym czasie – kontynuowała przerwany wątek rozmowy.

Kaelas w pełni się z nią zgodził. Nie mieli pewności, czy nie była to kolejna głupia gra Snowa, czy kobieta z Orjuus nie powtarzała tylko jego słów. Jeżeli tak, to wszystko mogłoby okazać się zupełnie inne, niż twierdziła. Jednakże z drugiej strony oboje ostrzegali ich przed tą samą osobą. Landarczyk bardzo chciałby się przekonać, jaka była władczyni i czy rzeczywiście posiadała łzę.

– Tak – odparł gorliwie RM19.

Zbyt gorliwie, pomyślał Kaelas. Kendappa musiała chyba dojść do tego samego wniosku, bo zmrużyła oczy i utkwiła je w mężczyźnie.

– Zadałeś jej wiele podchwytliwych pytań i dzięki temu doszedłeś do takich wniosków.

– Właściwie to nie, ale…

Kendappa głośno westchnęła, przerywając wyjaśnienia RM19. Kaelas myślał, że za chwilę nawrzeszczy na przyjaciela, ale ani w zachowaniu, ani wyrazie twarzy nie dostrzegł żadnych oznak mogących sugerować złość.

– Wszyscy faceci są tacy sami, a myślałam, że ty masz więcej oleju w głowie – mruknęła. – Czym tak urzekła? Urodą? Inteligencją? Może jest szablonową damą w opałach? Albo to jakaś wiedźma i rzuciła na ciebie urok – dodała po chwili namysłu, po czym pokiwała głową, jakby sama ze sobą zgadzała się z tą teorią.

– Kendappo, nie przeciągaj struny – powiedział RM19. W jego głosie dało się wyczuć dość ostrą nutę, a na policzkach mężczyzny pojawiły się szkarłatne rumieńce.

Kaelas przez chwilę patrzył na nich jak osłupiały. Dopiero potem doszedł do niego sens tej rozmowy. Czyżby przyjaciel zakochał się w tej Reevie? Początkowo wydawało mu się to dziwne, bo przecież mężczyzna był typem samotnika. Nigdy nie mówił o uczuciach ani przeszłych, ani przyszłych. Ale z drugiej strony czemu by nie.

– Dobrze, chwilowo to zostawimy – stwierdziła. – W takim razie co dokładnie powiedziała o pałacu. Jak jest broniony? Jak można się wydostać, gdy już znajdziemy się w środku? Sprawdzają broń przy wejściu na bal, czy ignorują jak teraz? Czy ta władczyni tych wszystkich nieszczęśników chowa do spiżarni czy rzuca się na nich od razu? A może w ogóle nie dochodzi do żadnego balu i w nocy poprzedzającej go napadają wszystkich gości w hotelach?

Kendappa zadawała pytanie po pytaniu. Kaelas zastanawiał się, jakim cudem ona o wszystkim pomyślała, sam nie przejmował się jakąś połową. Landarczyk zauważył, że twarz RM19 też była jakaś niewyraźna. Zmarszczył brwi, ignorując potok słów kobiety i zastanawiając się, czy to możliwe, aby przyjaciel za chwilę miał im przekazać same złe wieści. Nie, odpowiedział sam sobie. To nie mogło wyglądać tak tragicznie, bo inaczej już wcześniej coś wzbudziłoby nasze podejrzenia.

Jeżeli teraz zawiedziecie, to nawet gdy zbierzecie łzy, bramy się przed wami nie otworzą, mimowolnie przypomniał sobie słowa Snowa. Nie miał pojęcia, o jaką bramę chodzi, ale najwyraźniej młodzieniec doskonale wiedział, co ich tu czeka i że nie będzie to łatwe zadanie. Jak gdyby którekolwiek było. Zapewne teraz obserwował wszystko w ukryciu, czekając na ekscytujący finał.

– Jak to nie potrafisz odpowiedzieć? – dotarł do niego niezadowolony głos Kendappy. – To co wyście robili przez całą noc? Rozmawialiście o pogodzie, gdy może chodzić o nasze życie?!

– Dlatego dzisiaj spotkam się z Reevą jeszcze raz i wszystko dokładnie omówię. Nie można działać pochopnie.

– Ja też chcę iść! – zawołał Kaelas, marząc o tym, by w końcu zobaczyć, jak jest po tej drugiej stronie muru.

– Tak, my też chcemy… Albo nie – zmieniła nagle zdanie Kendappa.

RM19 chciał już protestować, ale ostatnie słowa sprawiły, że zamarł i wpatrywał się w kobietę z niedowierzaniem. Landarczyk zamierzał wyrazić swe oburzenie, bo to niesprawiedliwe, że najpierw się z nim zgadza, a potem zmienia zdanie. Już otwierał usta, by coś powiedzieć, ale dostrzegł na twarzy Kendappy przebiegły uśmieszek, dlatego chwilowo zamilkł.

– Pójdziesz sam, byśmy za bardzo nie rzucali się w oczy – kontynuowała, przesadnie akcentując końcówkę zdania. – Ale jutro przyprowadzisz ją tutaj. Trzeba wszystko dokładnie omówić i zaplanować. I przede wszystkim dowiedzieć się więcej o rdzennych mieszkańcach, bo nie wierzę, aby nie istniał jakiś ruch oporu czy coś w tym stylu. A Reeva, zakładając, że mówiła prawdę, może okazać się jedynym kluczem do spotkania z tymi ludźmi.

– Kendappo, rozumiem cię, ale wydaje mi się, że rozmowa ze mną o prawdziwym Orjuus była sprzeczna z zasadami ruchu oporu. Oni chyba sądzą, że poradzą sobie sami i nie wiem, czy zechcą się z nami zobaczyć.

– To bez sensu – wtrącił Kaelas. – Tak dobrze im się żyje za tym murem i patrzy, jak zabijają przypadkowych, niewinnych ludzi?

– Nie wiem – westchnął RM19, opierając głowę na dłoniach. – Przebywając z Reevą, odniosłem wrażenie, że się ich boi, jakby mieli jej coś zrobić, gdyby nakryli ją ze mną.

– Dlatego z chęcią dowiemy się od niej więcej, by jakoś zaradzić temu wszystkiemu i jej pomóc – powiedziała Kendappa. – I potrzebujemy dwóch świadków na nasz ślub.

RM19 podniósł głowę i spojrzał na nią ze zdziwieniem, jakby nie do końca dotarł do niego sens słów kobiety.

– Ślub? Wasz ślub? I ona nie może, będzie rzucać się w oczy. Kiedy do tego doszło? – mówił chaotycznie, jakby nie potrafił poukładać sobie wszystkiego tak szybko w głowie.

– Wczoraj, kiedy ty byłeś z Reevą – dodała z błyskiem w oku, jakby nie mogła powstrzymać się od tego komentarza, który niezwykle ją bawił. – Kaelas zaproponował mi małżeństwo i się zgodziłam. Chcieliśmy pobrać się dzisiaj, ale jutro będzie lepiej i twoja przyjaciółka na pewno się ucieszy, że może uczestniczyć w takiej miłej ceremonii. A tak w ogóle łatwo będzie jej wmieszać się w tłum. Tu jest mnóstwo ludzi, nikt nie zwróci na nią uwagi, gdy ubierze się jak wszyscy.

– Przekażę jej to, co nie znaczy, że się zgodzi – odpowiedział zrezygnowany RM19, a Kendappa uśmiechnęła się triumfalnie z powodu wygranej bitwy. – I gratuluję – dodał, po czym uściskał każdego z nich serdecznie.

~ * ~

Kendappa stała przed lustrem, oglądając się w stroju panny młodej. Była to zwiewna sukienka wykonana z miękkiego, przyjemnego w dotyku, srebrnego materiału. Wąska spódnica luźno opadała do kostek, a jej dół zdobiły wyszywane złotą nicią róże. Góra przypominała inne ubrania, które dostała na Orjuus. Materiał zasłaniał tylko prawą część klatki piersiowej, lewa strona aż do pasa była cała odkryta. Różnicę stanowiło jednak to, że suknia posiadała prawy długi rękaw, ozdobiony takimi samymi wzorami jak spódnica.

Kobieta skrzywiła się z niezadowolenia. Suknia w ogóle jej się nie podobała (chociaż będąca w siódmym niebie Naomi na wieść o ślubie oznajmiła, że zdobyła dla niej najpiękniejszą i najmodniejszą sukienkę, o której marzy każda panna młoda). Z chęcią zamieniłaby ją na tradycyjny ślubny strój Alatan. Długą, falbaniastą i najważniejsze śnieżnobiałą spódnicę oraz kamizelkę, którą zdobiłaby koralikami i drogocennymi kamieniami razem ze swymi druhnami w czasie między zaręczynami, a uroczystością ślubną. A w darze od kapłanów otrzymałaby skromny, szklany diadem, który mogłaby zachować na pamiątkę, gdyby miała takie życzenie.

Mocno zacisnęła powieki, bo miała wrażenie, że niechciane łzy same cisną się do oczu. To nie pora na rozczulanie się nad przeszłością, upomniała się srogo. Zwyczaje Alatan przepadły wraz ze zniszczeniem planety, a teraz miała pilniejsze sprawy na głowie niż przejmowanie się strojem. Ostatecznie najbardziej liczył się mężczyzna, z którym zwiąże swoje życie. Na samą myśl o Kaelasie zrobiło jej się cieplej na sercu, a na twarzy zagościł uśmiech.

– Pięknie wyglądasz – odezwała się Reeva.

Kendappa drgnęła gwałtownie. Zupełnie zapomniała o tym, że kobieta znajdowała się w pokoju razem z nią. Jednak nie potrafiła się z nią zgodzić w żadnym aspekcie. Nie tylko sukni, ale także reszty wyglądu. Panny młode powinny być śliczne, a ona miała paskudną i odpychającą twarz.

W lustrze widziała odbicie Reevy. Bez mocnego makijażu, farby na włosach i w jednej z sukienek Alatanki wyglądała na obcą, która przyjęła zaproszenie z Orjuus i czekała na bal razem z innymi. Nikt nie poznałby w niej rodowitej mieszkanki zza muru. Chyba że ktoś ją osobiście znał. Jednakże ona temu zaprzeczała, twierdząc, że nie utrzymuje zażyłych stosunków z osobami z tej części miasta, a nawet gdyby kogoś spotkała, to by się nią nie przejął, woląc nie narażać się władczyni.

– Też chciałabym kiedyś założyć tak piękną suknię ślubną – rozmarzyła się Reeva.

Podeszła do Kendappy. Odgarnęła jej z ramion włosy (kolejny głupi zwyczaj, który nie zezwalał na jakiekolwiek spinanie włosów, mogły być tylko i wyłącznie rozpuszczone) i założyła na głowę wianek ze świeżych, maleńkich i różnokolorowych kwiatów. Kobieta domyśliła się, że Reeva musiała zrobić go sama.

– Dziękuję, jest śliczny – powiedziała uprzejmie. Ale nie pasuje na ślub. – Na ciebie też kiedyś przyjdzie czas – dodała, uważnie obserwując jej reakcję.

Na policzkach Reevy pojawiły się lekkie rumieńce. Spojrzała w okno, jakby chciała uciec od wzroku Kendappy. Alatanka zmrużyła oczy, zastanawiając się, o czym tamta myśli. Uznała, że najwyższy czas się dowiedzieć, chociażby miałaby być dla niej niemiła.

– Myślisz o RM19 – rzekła prosto z mostu, nie przejmując się tym, że tamta lekko się zmieszała. Zresztą, wzięła to za odpowiedź twierdzącą.

– Prawda, że RM19 jest bardzo miłym, dobrym, przystojnym… to znaczy szarmanckim i uczynnym mężczyzną, ale przecież prawie się nie znamy. I on ma swoje zasady, jakimi rządzi się jego rasa – dodała, a po wyrazie jej twarzy Kendappa zorientowała się, że za wszelką cenę próbuje przypomnieć sobie słowa RM19, które pasowałyby do tej sytuacji i zarazem były zgodne z prawdą. Przynajmniej teoretycznie.

Alatanka skrzyżowała ręce na piersi, wyraz twarzy starła się zachować poważny, chociaż z chęcią uśmiechnęłaby się triumfująco. Jedną rzecz sobie wyjaśniły, więc czas na kolejne.

– Nie sądzę, aby w tej chwili było to dla niego takie istotne – stwierdziła. – Rzeczywiście na BS88C panują surowe i bezwzględne prawa, ale jesteśmy daleko od tej planety. I RM19 już nieraz postępował wbrew tamtym zasadom. Ta podróż sprawiła, że prawo z północy zostawiliśmy za sobą. Obecnie już każdy z nas.

Reeva nic nie odpowiedziała. Po chwili zaczęła zgniatać materiał sukienki. Kendappa miała wrażenie, że tamta biła się z myślami. Zastanawiała się, czy chciała coś powiedzieć i nie wiedziała, jak ubrać to w słowa, czy nauczono ją, że z gośćmi się nie dyskutuje. Chyba że świadomie wolała się wcale nie odzywać. Po pewnym czasie Alatanka miała dość milczenia i sama kontynuowała rozmowę.

– Myślisz o nim na poważnie? Czy po prostu pociąga cię cieleśnie, bo dawno nikogo nie miałaś z racji tego wypadku?

– Ja… nie…

– Przemyśl to na poważnie. RM19 pewnie ci tego nie mówił, ale jest wdowcem. Jego żona zmarła tragicznie, a on przez wiele miesięcy nie potrafił się z tym pogodzić, możliwe, że nawet teraz się z tym nie pogodził. To samotnik, który stroni od ludzi. Wiecznie smutny i zamyślony, wiecznie noszący obrączkę przy sobie, chociaż, zgodnie z prawem swojej planety, powinien się jej pozbyć wraz ze śmiercią żony.

– Dlaczego mi to mówisz? – szepnęła Reeva, a z jej twarzy zniknęły wszelkie kolory.

– Bo jeżeli zranisz go w jakikolwiek sposób, to ja skrzywdzę ciebie. A ból przy utracie ręki będzie niczym w porównaniu do tego – powiedziała twardo Kendappa, patrząc jej prosto w oczy.

– Nie jesteś do tego zdolna.

– Oczywiście, że jestem – zaprzeczyła stanowczo. – Myślisz, że w innym wypadku w ogóle zgodzilibyśmy się tu zostać. Robiłam w życiu gorsze rzeczy, niż jesteś sobie w stanie wyobrazić. A stając w obronie przyjaciół, nie zawaham się. Zapamiętaj to sobie.

– Nie chcę go zranić – szepnęła Reeva, a Kendappa zdziwiła się, że w ogóle się odezwała. – Ale gdy wszystko się skończy, odlecicie z Orjuus. To nie będzie bolesne?

– Przecież zawsze może tu wrócić – powiedziała, lecz po chwili pożałowała swoich słów. Dawały Reevie zbyt dużo nadziei, a najgorsze dopiero miało nadejść.

~ * ~

Ceremonia ślubna odbyła się w kapliczce poświęconej Kaio (Kendappa nie chciała nawet słyszeć o żadnym innym obiekcie). Miejsce to nadal było ponure i puste, nie licząc ich, jednak Kaelas miał wrażenie, że tym razem przez niewielkie okienko wpada do środka więcej światła, a normalny ogień płonął jasno i przyjemnie. Na dodatek ktoś ozdobił ołtarz śnieżnobiałymi kwiatami, które wojownikowi aż za bardzo przypominały te z Oraculum. Próbował wyrzucić to głupie porównanie z głowy.

Także stary kapłan sprawiał nieprzyjemnie znajome wrażenie. Landarczyk miał wrażenie, że to Snow we własnej osobie zabawiał się w udzielanie im ślubu, tyle że w jakiś sposób postarzał się o kilkadziesiąt lat. Wyglądał jak wykonany z marmuru posąg, białe włosy i długa broda, szata w tym samym kolorze. Nawet skóra sprawiała wrażenie trupiobladej. Co prawda oczy nie były szkarłatne, ale uśmiech sprawiał wrażenie idealnie skopiowanego z twarzy młodzieńca z Mua Dong.

Kaelas starał się wyrzucić te myśli z głowy, wmawiając sobie, że za dużo rozmyślał o Snowie i dlatego teraz wydaje mu się, że wszędzie go widzi. Skoro Kendappa i RM19 nie zawracali większej uwagi na starca, to znaczyło, że za bardzo pozwolił rozszaleć się wyobraźni.

Cieszył się, że Alatanka wpadła na pomysł zaproszenia Reevy, gdyż dzięki jej obecności RM19 chyba po raz pierwszy wyglądał na w pełni szczęśliwego i zadowolonego z życia. Na dodatek kobiecie też dobrze zrobiło wyrwanie się z przykrej szarej rzeczywistości Orjuus.

Kendappa wyglądała prześlicznie, uśmiechała się szeroko, a w jej oczach tańczyły radosne iskierki. Na początku Kaelas miał wrażenie, że to tylko sen, gdyż był zbyt piękny, by mógł okazać się rzeczywistością. Nie sądził, że kobieta przyjmie jego oświadczyny, nie mówiąc o tak szybkim zawarciu związku.

Czuł, jak ogarnia go olbrzymia radość, a na sercu robi się przyjemnie ciepło. Teraz ono biło też dla niej. Wymieniali przysięgi i obrączki (podarowane przez kapłana, który szczęśliwym trafem akurat miał je przy sobie). Był to najpiękniejszy i najszczęśliwszy dzień w ich życiu. I nawet sytuacja na Orjuus i widmo zbliżającej się walki z władczynią nie mogły tego w żaden sposób przyćmić.

~ * ~

I jest kolejny rozdział. Biorąc pod uwagę mój natłok zajęć, mogę spokojnie powiedzieć, że do mojego egzaminu inżynierskiego rozdziały będą pojawiać się co dwa tygodnie. Chyba że kolejny dodam za tydzień z racji, że rozdział bardzo mi się podoba i mam więcej wolnego ;)

Zaległości postaram się nadrobić jeszcze dzisiaj, ale wieczorem, ewentualnie jutro do południa.