Rozdział 79: Maskarada

Sami musimy stać się tą zmiana, do której dążymy w świecie.

Gandhi

Kaelas miał wrażenie, że dzień balu nadszedł szybciej niż powinien, jakby nagle zabrano z każdej doby po kilka godzin. Musiał przyznać, że był to jeden z najszczęśliwszych okresów w jego życiu. Może i wiele godzin spędzali na planowaniu i analizowaniu, ale wieczory mieli z Kendappą tylko dla siebie.

Starali się jak najlepiej przygotować do tego, co miało ich czekać w pałacu. Pomoc Reevy okazała się niezbędna, gdyż tylko ona wiedziała, jak do tej pory wyglądał ten dzień na Orjuus. W ciągu całego życia słyszała kilka plotek, a nawet faktów dotyczących tego, co działo się za zamkniętymi drzwiami sali balowej.

Ostatecznie kobieta spędzała z nimi niemal całe dnie, pogłębiając znajomość, która z czasem zaowocowała przyjaźnią. Niejeden raz Kaelas zastanawiał się, czy na noc wracała do siebie, czy zostawała z RM19. Jednak wolał o to nie pytać. Raz próbował nawiązać rozmowę na ten temat z Kendappą, ale ona zbyła go półsłówkami, twierdząc, że nie ma ochoty poruszać tej kwestii.

Do pałacu zostali dotransportowani niewielkim, dwukołowym pojazdem, prowadzonym przez jedną z kobiet o tęczowych włosach. Nie była to ich przewodniczka z pierwszego dnia pobytu na Orjuus, co przyjął z ulgą, bo ta w porównaniu do zadającej wiecznie pytania Naomi w ogóle się nie odzywała. Może nie lubiła nawiązywać znajomości z pożywieniem władczyni, przemknęło mu przez myśl.

Pałac zbudowano na niedużym wzgórzu, prowadziła do niego brukowana uliczka, po obu jej tronach rosły różane krzewy. Ktoś musiał o nie mocno dbać, gdyż szkarłatne róże były duże i piękne, wręcz ciężko było od nich odwrócić wzrok.

Pałac, tak jak reszta budynków w mieście, został wykonany z tego samego jasnobrązowego materiału i zdobiony łukami oraz płaskorzeźbami z motywem roślinnym. Jednakże najbardziej w oczy rzucały się smukłe kolumny zbudowane po obu stronach, teraz otwartych na oścież, wrót wejściowych. Wykonano je z białego marmuru, wyjątkowo czystego, czego nie omieszkał stwierdzić Kaelas. Każdą z nich ozdobiono wizerunkami setek tańczących par. Gdy spoglądało się na nie dłużej, miało się wrażenie, że rzeczywiście się ruszają i wirują w tańcu, zmieniając swoje początkowe pozycje.

Sama sala balowa nie sprawiała już tak pięknego i hipnotyzującego wrażenia. Było to duże pomieszczenie, oświetlone pięcioma ogromnymi, kryształowymi żyrandolami zwisającymi z wysokiego, łukowo sklepionego sufitu. Okna do połowy zasłoniono ciężkimi, granatowymi kotarami. Kaelasowi wydawało się to zbędne, gdyż dziś panowała wyjątkowo pochmurna i ciemna noc. Na niebo nie wszedł nawet ten cienki księżyc, który mimo wszystko dodawał mu swego rodzaju otuchy i nadziei, że wszystko dobrze się skończy.

Przy bocznych ścianach, przy których ustawiono stoły z przekąskami i napojami, także wznosiły się kolumny. Jednakże te wyrzeźbiono na kształt nagich kobiet i mężczyzn, by wyglądało to tak, jakby oni przytrzymywali sufit. Każda postać była nienaturalnie piękna i nie posiadała żadnej skazy. W oczach Kaelasa wyglądali na sztucznych i nierealnych, na dodatek twarz żadnej z postaci nie wyrażała żadnych emocji, jakby były zaledwie pustymi marionetkami.

Naprzeciwko drzwi wejściowych znajdowało się duże podwyższenie. Zapewne zarezerwowane dla władczyni, pomyślał Landarczyk. Jednak obecnie było puste. Zdziwił się tylko, że nie ustawiono na nim żadnego krzesła. Czyżby miała zamiar od razu rzucić się na swe pożywienie, czy wyjść tylko na chwilę, by ich zobaczyć?

Gdy przybyli, w komnacie znajdowało się już sporo gości. Wszyscy ubrani zgodnie z tradycją Orjuus. Mężczyźni w skórzane spodnie i wysokie, sięgające za kolana (i strasznie niewygodne zdaniem Kaelasa) buty, kobiety w zwiewne suknie odsłaniające prawą pierś. Każdy miał na twarzy maskę, która obowiązywała na balu, wobec tego nie potrafili rozpoznać innych ludzi.

Zebrani goście rozmawiali, stojąc w grupkach przy ścianach lub tańczyli na środku pomieszczenia. Wyglądali na zadowolonych z życia i uradowanych, że mogą uczestniczyć w takim wydarzeniu. Kaelas może i też cieszyłby się z chwili wytchnienia od podróży i misji, jaką zlecił im Mistrz Penyu, ale po tym, co się dowiedział od Reevy, wolałby jak najszybciej stąd odlecieć.

Kaelas, Kendappa i RM19 stanęli przy jednej z bocznych kolumn. Reeva nie udała się na bal z nimi, gdyż RM19 wymógł na niej przyrzeczenie, że będzie trzymała się od tego z daleka. Szczególnie, że nie mieli stuprocentowej pewności, co ich czeka, a nawet gdyby, to i tak zawsze istniało niebezpieczeństwo, że coś mogłoby się jej stać.

Czekali na odpowiedni moment do działania. Landarczyk czuł się niepewnie. On w przeciwieństwie do przyjaciół nie miał przy sobie broni. Na pistolet RM19 nikt nie zwracał uwagi, natomiast Kendappa ukryła swoje sztylety pod zwiewną spódnicą. On nie miał możliwości w żaden sposób zakamuflować miecza, więc musiał zostawić go w hotelu. Nie uśmiechało mu się to szczególnie teraz, gdy potrafił już skumulować w nim ki i oręż stawał się dużo potężniejszą bronią niż kiedyś.

– Państwo nie tańczą? – zwróciła się w ich stronę kobieta w łabędziej masce.

– Podziwiamy wspaniały wystrój komnaty – odpowiedziała dyplomatycznie Kendappa, starając się przyjaźnie uśmiechnąć, ale niespecjalnie jej to wyszło. Wyglądała, jakby rozbolał ją brzuch. A śmieszna maska ozdobiona czarno-białymi piórami jeszcze potęgowała ten efekt.

– I czekamy na pojawienie się władczyni – dodał Kaelas.

Po chwili pożałował swych słów, bo złote oczy Kendappy zostały skierowane wprost na niego. Nie dostrzegł w nich nic przyjaznego i głośno przełknął ślinę, mając nadzieję, że zły humor szybko przejdzie Alatance. Chociaż w głębi dusza w to wątpił, chyba że rozpocznie się walka, to wszystko powinno się zmienić.

– To wspaniała kobieta – odpowiedziała radośnie nieznajoma. – I cudownie z jej strony, że zorganizowała taką fenomenalną uroczystość.

– Widziała ją pani? – podchwycił temat RM19, marszcząc brwi, jakby nad czymś się głęboko zastanawiał. Chociaż według Landarczyka w tej chwili nie było nad czym.

– Ależ nie. Jestem tu pierwszy raz – zaszczebiotała, dając mężczyźnie kuksańca w bok. Odsunął się od niej na krok, patrząc srogo na kobietę, ale mimo to odetchnął ulgą.

– To zrozumiałe – mruknął pod nosem Kaelas.

Nieznajoma go nie usłyszała, ciągnąc wywód na temat wspaniałości władczyni, jednak Kendappa wręcz przeciwnie, co tylko pogłębiło jej niezadowolenie.

– Jednak na pewno wrócę na Orjuus na następny bal – zapewniła, po czym dodała, że musi już wracać do swojego partnera i oddaliła się pospiesznie.

– Miała rację – stwierdził RM19, przyglądając się jej oddalającej sylwetce.

– Z tym, że wróci na następny bal – wtrącił Kaelas.

Przyjaciel przewrócił oczami i westchnął.

– Nie, Kaelasie. Za bardzo rzucamy się w oczy, gdy tylko stoimy i czekamy – wyjaśnił. – Idźcie zatańczyć, a ja pokręcę się trochę po sali. Może dostrzegę coś ciekawego.

– Może ja też chcę się rozejrzeć – wtrąciła się Kendappa niezadowolona z tego, że to RM19 dyktuje warunki.

– Przecież ja nie będę tańczyć z Kaelasem. I to wy jesteście małżeństwem – dodał, a na jego twarzy zagościł szeroki uśmiech. – Dwa tańce was nie zbawią.

RM19 oddalił się i zniknął w tłumie, a oni chcąc nie chcąc rzeczywiście musieli wejść na parkiet i chociaż raz zatańczyć, by nie wzbudzić zbytnich podejrzeń. Bo skoro jedna osoba już do nich podeszła, to równie dobrze zaraz mogło pojawić się ich więcej.

Gdy wykonali kilka figur tanecznych, Kaelasowi nagle coś przyszło do głowy. Przyciągnął Kendappę bliżej siebie, mimo że początkowo protestowała. Bojąc się, że może zostać podsłuchany, szepnął jej do ucha:

– A jeżeli ona już tu jest?

– Kto? – odpowiedziała pytaniem, zarzucając mu ręce na szyję, jakby próbowała bardziej wczuć się w rolę, jednak obojgu sprawiało to dużą przyjemność.

– No, władczyni – wyjaśnił, dotyk jej ciepłej skóry przyprawiał go o dreszcze rozkoszy. Chociaż wiedział, że teraz powinien zachować stałą czujność. – Mogła założyć maskę i wtopić się w tłum. I tak nikt by jej nie poznał.

– Nie sądzę. Skoro ona tu rządzi i wszystko robi w pełni świadomie, to po co miałaby się teraz ukrywać. Założę się, że czeka na swoje wielkie wejście.

Kaelas kiwnął głowa, przyjmując jej punkt widzenia. Następnie pocałował kobietę w kącik ust i mocniej zacisnął ręce na jej tali. Tak bardzo chciał, aby ta chwila trwała dłużej, by jeszcze troszkę mogli się obejmować w tańcu, czuć własną bliskość i ciepło. Dotykać jej ciała, przypominając sobie minione noce rozkoszy.

Ileż by dał, by zatrzymać ten moment. Lecz nic nie mogło trwać wiecznie, szczególnie, gdy ponure myśli nie dawały mu spokoju. Po raz pierwszy tak bardzo się czegoś obawiał. Nie wspomniał na ten temat słowa przyjaciołom, nie chcąc ich niepotrzebnie denerwować. Jednak martwił się, że tym razem nie będzie tak jak w przeszłości, że potyczka z władczynią może się zakończyć tragicznie dla któregoś z nich.

– Wiesz, Kaelasie, bardziej martwi mnie łza – wyrwała go z rozmyślań Kendappa. – Snow powiedział ci, że gdy tu przyjdziemy, na pewno ją zobaczymy. Teraz jestem niemal pewna, że ona ją ma.

I wtedy go zobaczył, jakby samo wypowiedzenie jego imienia wystarczyło, by go sprowadzić. Stał nonszalancko oparty o jedną z kolumn przedstawiającą nagiego mężczyznę. Uśmiechał się szeroko w ten swój chochlikowaty sposób, a w jego oczach tańczyły płomienie. Kaelas doszedł do wniosku, że nie mogły być odbiciem, bo w sali balowej nie płonął żaden ogień. Przeraziło go to, ale już po chwili się opanował i chciał podejść do Snowa, by tym razem uzyskać konkretne odpowiedzi. Jednak młodzieniec znów postawił na swoim. Wskazał ręką w kierunku podwyższenia, a Landarczyk automatycznie skierował wzrok w tamtą stronę.

Miał wrażenie, że to nie dzieje się naprawdę. To nie mogło dziać się naprawdę. To, co wchodziło, nie, raczej wpełzało na podwyższenie było zbyt złowieszcze i ohydne. Automatycznie przyciągnął Kendappę bliżej do siebie, chcąc zapewnić jej ochronę przed tym czymś, mimo że wiedział, że zapewne to ona może okazać się twardsza i bardziej niewzruszona od niego.

Muzyka ucichła i po chwili już wszyscy spoglądali w stronę kreatury na scenie. Była olbrzymia, szczególnie wszerz, dlatego nie dziwiło go, iż podwyższenie jest tak duże, a zarazem puste. Władczyni od pasa w dół przypominała coś na kształt ośmiornicy. Poruszała się na czternastu czy szesnastu grubaśnych mackach, jednakże patrzenie na nie powodowało jedynie obrzydzenie, gdyż wyglądały jak żywe, pozbawione skóry tkanki. Górna połowa jej ciała bardziej przywodziła na myśl człowieka, jednak skóra miała ciemnoróżowy odcień przywodzący na myśl nowonarodzone dziecko. Mała, łysa głowa była nieproporcjonalna do całej reszty ciała i wyglądała, jakby ktoś ją tam dokleił. Władczyni ostro wymalowała twarz, jednak to nie łagodziło potwornego pierwszego wrażenia, szczególnie, że szkarłatne usta wyglądały, jakby dopiero co zamoczyła je w świeżej krwi.

Kaelas poczuł, jak Kendappa mocno ściska jego dłoń. Poczwara także na niej musiała zrobić ohydne wrażenie. Już chciał szukać wzrokiem RM19, ale wtedy zobaczył coś, co jeszcze bardziej go przeraziło. Pomiędzy wielkimi, obwisłymi piersiami kreatury znajdowała się błękitna łza. Wrośnięta w skórę!, pomyślał z trwogą Landarczyk. To oznaczało, że mogli zabrać ją tylko z trupa władczyni.

– Witam was, moi drodzy, naiwni goście – odezwała się grubym, donośnym głosem. – Już wystarczy wam zabawy?

Zaśmiała się szkaradnie. Wokół zapanował chaos, ludzie zaczęli krzyczeć, inni stanęli jak wryci, niezdolni do zrobienia czegokolwiek. Jakaś grupa próbowała otworzyć drzwi.

– Zamknięte!

– Okna też! – wrzasnął ktoś inny.

Władczyni zaśmiała się jeszcze głośniej, jakby ta panika mocno ją bawiła.

– Ależ wy jesteście naiwni i głupi, mali, słabi ludzie. Byliście tak zajęci sobą, że nawet do głowy wam nie przyszło, że coś może być nie tak. Od lat wasz gatunek w ogóle się nie zmienia, a ponoć rozwój czyni mądrzejszymi. Cha! Cha! Cha! Kretynem musiał być ten, który to powiedzia…

Nie zdążyła dokończyć słowa, gdyż w jej stronę pomknął jasny promień. Kaelas dostrzegł kątem oka stojącego przy jednej z kolumn RM19 z wycelowaną we władczynię bronią. Jednakże ku ich zdumieniu wiązka lasera w ogóle do niej nie dotarła, wyglądało to tak, jakby zatrzymała się kilka centymetrów przed jej lewą piersią i wyparowała.

– A więc pojawiliście się, wojownicy! Wyłaźcie i stańcie ze mną twarzą w twarz, bym mogła raz na zawsze obalić wasze absurdalne plany pokonania mnie. Mnie nie można zabić! – wrzasnęła, a w sali momentalnie zaległa cisza.

Kaelas poczuł dreszcze na ciele, strużka potu spływała mu ze skroni. Stojąca obok niego Kendappa mocno zaciskała dłoń na rękojeści sztyletu, aż pobielały jej knykcie. Landarczyk nie widział RM19, gdyż zasłonił go tłum gości, jednak jego reakcja musiała być podobna. Ktoś ich zdradził. Ktoś powiedział władczyni o ich przybyciu na Orjuus, planie zdobycia łzy i pokonania jej. I tylko jedna osoba mogła to zaplanować. Reeva. Tylko ona wiedziała o wszystkim i najwyraźniej okazała się zdrajczynią.

Z wysoko uniesioną głową wystąpił kilka kroków naprzód, by stanąć przed władczynią. W głębi ducha był przerażony. Nie miał pojęcia, jak z nią walczyć, skoro najwyraźniej jakaś bariera uniemożliwiała jej zranienie. Na dodatek dochodziły do tego jej własne słowa o nieśmiertelności. Czy to w ogóle było możliwe? Kendappie udało się zniszczyć licza, będącego tylko i wyłącznie chodzącym szkieletem, więc dlaczego i na nią nie można by było znaleźć jakiegoś sposobu.

Żałował, że nie ma ze sobą miecza. Bez broni czuł się nagi, jakby brakowało mu części jego samego. A najgorsze, że ostrze utworzone z ki pozwalało zachować dystans i możliwe, że dałoby radę przebić się przez tę dziwną barierę. Jednak to nie pora na gdybanie. Oręż leżał w pokoju hotelowym i musiał poradzić sobie bez niego. Najwyższy czas wymyślić jakąś inną strategię, lecz nie potrafił skupić się na niczym innym poza walką ze strachem.

Jesteś wojownikiem, kretynie, pokaż to wreszcie, przemknęło mu przez myśl, gdy stanął przed podwyższeniem. Po swojej prawej stronie miał Kendappę. Nie wiedział, gdzie dokładnie znajdował się RM19, jednak musiał być w pobliżu.

– Cha! Cha! Cha! A więc to trójka takich małych robaczków miała mi przeszkodzić? Karzełek z pistolecikiem, skrzydlata dziewczynka i napakowany osiłek?

– Uratujcie nas! – krzyknął mężczyzna w żyrafiej masce.

Gdy tylko to powiedział, podeszła do niego jedna z przewodniczek o tęczowych włosach i uderzyła go długim kijem w głowę. Mężczyzna osunął się nieprzytomny lub martwy na posadzkę, a na broni kobiety wyraźnie rysował się ślad krwi.

– Czekajcie na swoją kolej, idioci. Najpierw rozprawię się z tym niby zagrożeniem, by raz na zawsze skończyć tę maskaradę. To moja potęga jest największa we wszechświecie!

– Nieprawda – odezwał się Kaelas, po jego drugiej stronie stanął RM19. Jego twarz nie wyrażała żadnych emocji, jakby wykuto ją z kamienia.

Władczyni skierowała na niego groźne spojrzenie, ale już jej się nie bał. Wiedział, że musi dać z siebie wszystko. Był wojownikiem, a wojownik wcześniej umrze niż się podda. A jeżeli miałby spotkać się ze śmiercią teraz, to trudno. Najwyraźniej nie był dość silny. Żałował jedynie tego, że zawiedzie Mistrza Penyu, że nie wykona tego zadania i zostawi księcia Ladvariana samego w boju przeciwko Vrieskasowi. Że już nigdy nie ujrzy matki i Falonara, a oni nie zobaczą, że w końcu stał się mężczyzną i wojownikiem, jak zawsze marzył.

– Mówisz o sobie? – prychnęła i ponownie się zaśmiała.

– Nie, przede wszystkim mówię o moim mistrzu, o moim wrogu, o moim księciu i o moim bracie. I mam zamiar udowodnić ci, że też dam radę, mimo że jestem od nich słabszy.

– Chodź i spróbuj, chłopczyku, ale nic ci to nie da.

Kaelas napiął mięśnie i skoczył na władczynię, próbując zadać cios w brzuch. Jednakże nie dotarł do jej ciała, zatrzymała go ta sama bariera, która wcześniej uniemożliwiła atak RM19. Zanim zdołał się wycofać, poczuł mocne uderzenie w pierś. Nie zdążył zarejestrować, co je zadało. Jedna z macek? Ręka? Czy może jeszcze coś innego.

Siła uderzenia była tak ogromna, że poleciał w tył dobre kilka metrów, zatrzymało go uderzenie w jedną z kolumn. Zabrakło mu tchu, próbował się jak najszybciej podnieść, by jakoś kontynuować walkę, by pomóc Kendappie i RM19, którzy już nacierali na władczynię, ale z trudem stanął na nogach. Przed oczami miał mroczki.

Zrobił kilka kroków w stronę władczyni, wtedy ona spojrzała wprost na niego. Dostrzegł w jej oczach triumf. Już wiedziała, że nikt w tym pomieszczeniu nie będzie w stanie jej pokonać. I on też już to wiedział.

Z przerażeniem zobaczył, jak jedną z macek posłała w powietrze RM19. Mężczyzna wymachiwał rękami i nogami, próbując jakoś zapanować na lotem, jednak dla niego było to niemożliwe. Mocno uderzył w sufit, po czym spadł na posadzkę. Wyglądał jak porzucona, szmaciana lalka, nie ruszał się. Kaelas miał nadzieję, że żyje, że nie stało się najgorsze, gdyż nie potrafiłby tego znieść.

Ten widok sprawił, że bestia w jego wnętrzu otworzyła oczy. Obudziła się i miała zamiar pomóc mu w walce, mimo że na niebie nie świecił księżyc w pełni. Gorąca krew szybciej zaczęła płynąć mu w żyłach. Miał nadzieję, że z jej pomocą uda mu się odnieść zwycięstwo. Że tym razem się uda!

I wtedy coś mocno uderzyło go w głowę. Do jego nozdrzy dotarł intensywny, metaliczny zapach krwi. Zanim nastała ciemność, zobaczył jeszcze Snowa. Nie potrafił zrozumieć, dlaczego na jego twarzy malował się smutek, a nie triumf. A może tylko mu się przywidziało? Potem nie było już nic.

~ * ~

Nadszedł czas na powrót po półtoramiesięcznej przerwie (wraz z nowym szablonem). Praca inżynierska napisana (muszę przyznać, że pisanie blogów sporo mi pomogło, by odpowiednio dobierać słowa, szczególnie że trzeba było zachować odpowiedni język) i oddana do recenzji, wszystkie kursy zaliczone i teraz tylko obrona pod koniec stycznia, ale do tego jeszcze czas (chociaż pewnie zleci, że nawet się nie obejrzę). Nie sądziłam, że tak mi się spodoba ten temat i w przyszłym semestrze będę mogła nadal pomagać w tych badaniach.

Ale wracając do bloga, trochę zaległości mi się u was zrobiło. Niemal wszystko mam już przeczytane, bo często czytałam w wolnych chwilach z telefonu, ale z racji że z telefonu nie lubię komentować, to na bieżąco się nie odzywałam. Z racji, że trochę tego mi się nazbierało, musicie dać mi dwa, trzy dni, bo dzisiaj na pewno wszystkiego nie skomentuję, bo w końcu mam trochę czasu, by się zwyczajnie polenić i pooglądać Doctora Who. Ale na pewno nic mi nie zginie, bo wszystko sobie wypisałam w spamowniku.

Z racji, że za tydzień są święta, to nie wiem, czy pojawi się następny rozdział, bo trochę muszę go poprawić, gdyż najpierw napisałam jego drugą część, a potem pierwszą i parę rzeczy się nie zgadza. Jest to też ostatnia okazja, by życzyć wam zdrowych i spokojnych Świąt Bożego Narodzenia.