Rozdział 80: W niewoli

Cokolwiek możesz zrobić lub marzysz o tym, że możesz, zacznij to robić. Śmiałość zawiera w sobie geniusz i siłę.

Johann Wolfgang Goethe

Kaelas szedł przed siebie, otaczała go ciemność, nawet nie wiedział, gdzie dokładnie się znajduje, jednak musiał iść. Ta myśl nie dawała mu spokoju, a zarazem prowadziła do celu. Jakiego? Nie wiedział, ale znajdował się on niedaleko, całkiem blisko, niemal na wyciągnięcie ręki.

Uparcie brnął przed siebie, nie zastanawiając się nad niczym. Nagle skręcił prawo, po prostu wiedząc, że tak należy zrobić. Wtedy zobaczył przed sobą jakieś oświetlone pomieszczenie. Przyspieszył kroku, by po chwili znaleźć się u celu wędrówki.

Z ciekawości rozejrzał się dookoła. Znajdował się w owalnej, wykonanej z kamienia komnacie. Nigdzie nie było okien, bo na co miałyby wychodzić, gdy wszędzie panowała ciemność. Światło dawały dwie ustawione na biurku lampy. Jednakże to sam mebel przykuwał największą uwagę. Zajmował niemal połowę pomieszczenia. Wykonany został z ciemnego, lakierowanego drewna, a jego nogi wyrzeźbiono na kształt jakichś dziwnych rybich ogonów. Na blacie rozrzucono najróżniejsze papiery. Kaelas zorientował się po charakterze pisma, że zostały napisane przez różne osoby, ale nie potrafił odczytać tekstu. Zresztą po co. Brakowało mu tylko krzesła, na którym mógłby usiąść mieszkaniec tego pokoju, by studiować zapiski.

Ścianę po lewej stronie Landarczyka pokrywały półki pełne grubych książek, natomiast po prawej… ktoś był. Jakiś mężczyzna stał oparty o kamienną ścianę i wpatrywał się w coś, co na pierwszy rzut oka przypominało lustro. Szkło oprawiono w srebrną ramę, ozdobioną wizerunkami dwóch postaci. Od pasa w górę przypominały kobiety, jednak dolna część ich ciał pochodziła od ryb. Zrozumiał, że to te ogony robiły za nogi biurka. Jednakże najdziwniejsze okazało się to, że zwierciadło nic nie odbijało. Nie widział przeciwległej ściany komnaty, nie widział nawet twarzy patrzącego w nie człowieka.

Po chwili mężczyzna odwrócił się do niego. Był młody, mógł mieć najwyżej trzydzieści lat. Miał dobrze zbudowane ciało i Kaelas od razu zorientował się, że ma do czynienia z wojownikiem. Właściwie na początku przyszło mu do głowy więcej pomysłów, ale ta myśl wyparła wszystkie inne. Długie, jasne włosy zaplótł w warkocz, który opadał na plecy. Dzięki temu odsłonił uszy. Wyglądały dziwnie i długością niemal dorównywały głowie, Landarczykowi przypominały te na podobiznach rybich kobiet. Uśmiechnął się na widok gościa, ale nie obejmował on jego błękitnych, przepełnionych smutkiem oczu.

 – Witaj, Kaelasie z Landare, synu Zevrana i Selyse, Bracie Duszy, uczniu Penyu – odezwał się. Jego głos wydawał się dziwnie zniekształcony, jakby blokowała go jakaś przeszkoda. – Cieszę się, że w końcu możemy się spotkać. Warunki może nie są zbyt korzystne, ale w moim stanie na nic innego nie mogę liczyć.

– Nie rozumiem. Gdzie ja jestem? Kim ty jesteś? Jakim Bratem Duszy? Co tu się w ogóle dzieje? – pytania jakby same wypływały z ust wojownika.

– Świat nic się nie zmienił, jak widać młodzi nadal są tak samo żądni wiedzy.

– Sam jesteś młody – prychnął lekko urażony Kaelas.

Ku jego zdziwieniu mężczyzna tylko się roześmiał. Jednakże był to prawdziwy, radosny śmiech, jakby w tej chwili całkiem zapomniał o tym dziwnym smutku, który tak wyraźnie rysował się na jego obliczu.

– Zginąłem bardzo młodo, ale i tak miałem swoje lata – odpowiedział, gdy już się trochę opanował.

– Zginąłeś? Ja też nie żyję? To są zaświaty? Władczyni mnie zabiła? – zadał ostatnie pytanie, przypominając sobie starcie w sali balowej.

Co w takim razie stało się z Kendappą i RM19? Ogarnął go strach, a zarazem poczucie winy. Zawiódł ich, Mistrza Penyu też.

– Spokojnie, ty żyjesz – wyjaśnił. – Jestem Shirasagi. Sprowadziłem cię tutaj, by cię poznać, a także doradzić, byś znalazł w sobie siłę na starcie, które czeka cię w najbliższym czasie. Pytałeś mnie wcześniej o Braci Duszy. Jest to dwójka ludzi, którzy, gdy nadejdzie odpowiedni czas, staną do walki z Vrieskasem.

– To ma coś wspólnego z Legendarnym Wojownikiem? – dociekał Kaelas, stwierdzając, że drugą osobą musi być książę Ladvarian.

– Wszystko. Ale nie o tym chciałem rozmawiać. Gdy zbierzecie łzy i otworzą się przed wami bramy, udzielą wam odpowiedzi. Bardzo się od siebie różnicie – powiedział po chwili Shirasagi, zmieniając temat. – W tej postaci natura obdarzyła was tylko jedną wspólną cechą. Kolor oczu – dodał, widząc niezrozumienie na twarzy Kaelasa. – I to tak nietypowym dla waszej rasy. Zastanawiam się, czy twoja matka to dostrzegła. Była wyjątkowo mądrą kobietą…

– Zawsze mogę ją zapytać, gdy wrócę – rzekł Landarczyk. Starał się ignorować ten dziwny, smutny wzrok mężczyzny i ciągnął dalej, byleby coś mówić. – Pewnie ucieszy się, że się ożeniłem. Szczególnie, że Falonar oświadczył, że nigdy w życiu nie ma zamiaru tego zrobić. Pamiętam, jak kiedyś zorganizowała mu randkę. Nie powinienem, ale śledziłem go i potajemnie obserwowałem, zresztą książę Ladvarian też. Ale oni chyba to ukartowali, bo… Nie patrz tak na mnie.

– Tak mi przykro, Kaelasie, ale twoja matka nie żyje.

To wyznanie było jak grom z jasnego nieba. Miał wrażenie, że grunt zniknął spod jego stóp, że spada w ciemnościach. Spada, spada, spada. I nigdy nie dotrze na dno, zatopiony w tym bólu i żalu.

Przecież to nie mogła być prawda. Nie mogła! Shirasagi kłamał! Przecież chciał jej jeszcze tyle rzeczy powiedzieć, o wiele zapytać. Chciał, by zobaczyła, że jej syn stał się wojownikiem, że spełnił swe marzenia. W końcu tylko ona w niego wierzyła. Zawsze…

Odwrócił głowę w bok i zacisnął mocno powieki, starając się powstrzymać niechciane łzy. Zacisnął pięści, wbijając paznokcie w skórę, by ból fizyczny chociaż na trochę stłumił ból spowodowany tą stratą. Nigdy nie pomyślałby nawet, że może dojść do czegoś takiego.

– Jak? – zapytał, starając się, by jego głos brzmiał normalnie.

– Wydano rozkaz egzekucji niedługo po twoim odlocie z Landare. Została stracona jako zdrajca.

– Vrieskas wydał nakaz egzekucji? – uściślił.

Czuł, jak ogarnia go wściekłość i chęć zemsty, jak bestia ponownie podnosi głowę, sycąc się tymi uczuciami.

– Nie, nie Vrieskas – odpowiedział spokojnie Sharagasi, jakby w ogóle nie dostrzegł emocji targających wojownikiem. – On by tego nie zrobił, bo musiałby przyznać przed samym sobą, że dziewczyna, którą traktował jak córkę, zdradziła go. Paragas, jego główny generał stał za wszystkim. W ten sposób chciał zemścić się na Ladvarianie i Falonarze. Niedługo dojdzie do ich starcia.

– Mam nadzieję, że wyprują mu wszystkie flaki, że będzie mocno cierpieć – powiedział, a w jego oczach zabłysły iskry gniewu. Żałował tylko, że sam nie będzie mógł się do nich dołączyć. Jednak musiał zrobić coś innego. – Wiesz, jak mogę pokonać władczynię?

– Ty też to wiesz.

Kaelas popatrzył na niego zdezorientowany. Wściekłość w nim narastała, miał dość ludzi, którzy mówili zagadkami i dziwili się, że inni nie potrafią ich zrozumieć.

– Ktoś już dawno powinien zrobić z nią porządek, ale o południe już nikt nie dba – westchnął i zamilkł. Landarczyk miał wrażenie, nie on w jakiś sposób wiedział, że Sharasagi myślami był daleko, wspominając dawne dzieje. – Władczyni, czy raczej Zzveli, bo tak się nazywa, brała udział w wojnie, która rozegrała nie na południu jakieś trzy tysiące lat temu. Możesz się domyślić, po jakiej stała stronie.

– Jest tak stara? – przerwał mu zaskoczony Kaelas. – Myślałem, że tylko Yaskaskanie mogą żyć tak długo.

– Kosmos zamieszkuje sporo długowiecznych ras, Kaelasie – wyjaśnił spokojnie. – Ale niektórzy znajdują sposoby, by sztucznie wydłużyć życie. Zzveli żywi się ludźmi, każdy człowiek to kolejne dziesięć lat życia. Takhisis, z którą walczyła twoja żona na Mua Dong, użyła nekromancji. Istnieją jeszcze inne metody, ale teraz to bez znaczenia. Zzveli uciekła z pola bitwy, gdy sytuacja okazała się beznadziejna i udała się na wschód, by ostatecznie osiąść na Orjuus i tam wprowadzić własne rządy. Był to potężny przeciwnik i niewielu mogło się z nią mierzyć. Żałuję, że Legendarny Wojownik nie zabił jej wtedy.

– Legendarny Wojownik? – wyrwało się Kaelasowi. – Jak to możliwe?

– Legendarnych Wojowników było wiele, a zarazem jeden. Nawet ja zginąłem w wojnie, w której on walczył. Wtedy był to jego pierwszy raz.

– Nie rozumiem. To oznacza, że ten, który okaże się Legendarnym Wojownikiem już kiedyś żył?

– Mogę cię zapewnić, że zarówno Kaelas jak i Ladvarian przeżywają swe pierwsze i jedyne życie, nie istnieli nigdy wcześniej.

Landarczyk kiwnął tylko głową, ale i tak wydawało mu się to dziwne.

– Ale co z władczynią, tą Zzveli. Po co opowiadasz mi o jej przeszłości? W czym ma mi to teraz pomóc?

– Zawsze warto znać swego przeciwnika – odpowiedział Shirasagi.

– O Vrieskasie nic nie wiem, a i tak każą mam z nim walczyć.

– Opowiedziałbym ci o nim, ale nie mamy czasu. Teraz ważniejsza jest Zzveli. Aby z nią wygrać, musisz przypomnieć sobie wszystkie nauki Penyu.

– Skąd wiesz, czego uczył mnie Mistrz Penyu? – przerwał mu po raz któryś Kaelas. Przez chwilę dziwił się, że Sharasagi był wobec niego taki cierpliwy. Chyba że to cecha wszystkich umarlaków.

– Penyu był moim uczniem. Uczy młodych wojowników tego, co ja mu przekazałem.

Landarczyk patrzył jedynie na niego z szeroko otwartymi oczami. Nie potrafił nic powiedzieć, a nawet nie wiedziałby co. Z drugiej strony nie było to przecież niemożliwe, teoretycznie, ale i tak ciężko przyszło mu uwierzyć. Mimo że umysł jednoznacznie zaznaczył to jako prawdę.

Po chwili Sharasagi podszedł do Kaelasa i położył mu rękę na piersi, czule muskając mu skórę palcami. Landarczyk chciał się cofnąć, ale nie potrafił, nogi całkiem odmówiły mu posłuszeństwa.

– Twa siła tkwi tu, w sercu, a także w duszy. Musisz ją tylko wydobyć z siebie i odpowiednio ukształtować. – Mocniej przycisnął dłoń, była przeraźliwie zimna w dotyku. Ale czego miał się spodziewać po trupie? – Już ją czułeś, wiesz, że tam jest. To jedyny sposób na pokonanie Zzveli. Wierzę w ciebie, Kaelasie. I cieszę się, że mogliśmy się spotkać.

Sharagasi chwycił jego podbródek, a po czym pocałował go w usta. Ostatnim, co zapamiętał Landarczyk były łzy. Nie rozumiał tylko, dlaczego mężczyzna płakał.

~ * ~

Do Kaelasa powoli wracała świadomość. Pustka i ciemność ustępowały nieprzyjemnemu bólowi głowy. Jęknął, marząc o tym, by to się skończyło, by znów mógł powrócić do tamtego niebytu. Przekręcił głowę lekko w bok, mając nadzieję, że dzięki temu coś się polepszy. Jednak było tylko gorzej.

– Kaelasie. – Usłyszał z oddali kobiecy, zatroskany głos. Po chwili poczuł dotyk czyjejś szorstkiej dłoni na czole.

Powoli otworzył oczy i zobaczył pochyloną nad nim Kendappę. Przeraził się, gdyż twarz miała całą umazaną krwią. Podniósł się gwałtownie i po chwili mocno tego pożałował. Zakręciło mu się w głowie, znów jęknął z bólu. Zacisnął zęby, oddychając głęboko kilka razy, by móc normalnie myśleć.

– Ostrożnie – powiedziała Kendappa, patrząc na niego z troską. – Mocno uderzyli cię w głowę.

Kaelas dotknął pulsującego miejsca i zorientował się, że ktoś obwiązał mu głowę kawałkiem jakiegoś materiału. Dopiero po dłuższej chwili zastanowienia udało mu się powiązać ze sobą wszystkie fakty. Kendappa miała na twarzy jego krew, a materiał oderwała ze swojej sukni.

Nadal półprzytomnie rozejrzał się dookoła, by zorientować się, gdzie się znajdowali. Więzieni, przyszło mu na myśl, gdy spojrzał na kratę zastępującą całą jedną ścianę i odcinającą ich od reszty pomieszczenia. Poczuł nieprzyjemne uczucie déjà vu. W podobnej sytuacji znalazł się na Debesu razem z RM19.

RM19!, pomyślał, rozglądając się za przyjacielem. Dostrzegł go siedzącego w kącie celi z kolanami przyciśniętymi do piersi. Jego ciało zdobiła seria pokaźnych siniaków i kilka mniejszych zadrapań, Kendappa kawałkiem sukni obwiązała mu lewy nadgarstek. Jedno szkiełko okularów miał pęknięte, jednak najważniejsze, że żył. Kaelas poczuł ogromną ulgę na ten widok i z chęcią podszedłby do przyjaciela i go uściskał, ale w małej celi ciężko byłoby mu się do niego dostać.

– Gdzie jesteśmy? – zapytał Landarczyk, mając nadzieję, że któreś z nich zna odpowiedź, a może nawet obmyśliło już jakiś plan ucieczki. Żałował, że Shirasagi nie zapoznał go z sytuacją, w jakiej się znaleźli i nie zasugerował, jak mają się stąd wydostać.

– Chyba w lochach pałacu – wyjaśniła Kendappa. – Zaciągnęli nas tu gdy byliśmy nieprzytomni. Władczyni pewnie nie miała zamiaru tak łatwo z nami skończyć.

Zadrżała, zapewne myśląc o tym, co może ich jeszcze spotkać. A najgorsze, że nie wiedzieli, jak mają się przed tym ochronić, jak w ogóle mają ją pokonać, skoro pierwsza próba zakończyła się w taki tragiczny sposób. Oparł się o zimne, metalowe kraty, próbując się skupić, jednak było to niezwykle trudne, gdy głowa wciąż mocno go bolała. Po co była ta cała rozmowa z Shirasagi, skoro nadal nie wiedział, jak pokonać władczynię, nie mówiąc o wydostaniu się stąd, by w ogóle stanąć z nią do boju.

Myśli nadal krążyły wokół miecza leżącego bezpiecznie w hotelowym pokoju. Wydawało mu się, że użycie ki było jedynym możliwym wyjściem z tej sytuacji. Jednakże powoli musiał pogodzić się z gorzką prawdą, nie zdarzy się żaden cud i nikt mu oręża nie przyniesie. I prawdopodobnie nikt nie przyjdzie ich uwolnić, jak zrobiła to Merrill na Debesu.

Wtedy przypomniał sobie uczucie, jakie zawładnęło nim, gdy ujrzał nieprzytomnego RM19. Trwało niezwykle krótko, bo niemal od razu stracił przytomność, jednakże nadal miał je wyraźnie zakodowane w pamięci. I co najdziwniejsze zdarzyło się ono już po raz drugi. Za pierwszym razem także myślał, że przyjaciel nie żyje, gdy ujrzeli go przed awaryjnym lądowaniem na Ziemi.

Bestia chciała dodać mu sił, mimo że nie nadszedł jeszcze jej czas, mimo że powinna spać, czekając na księżyc w pełni. Przynajmniej tak to sobie tłumaczył, gdy w ludzkim ciele wyostrzyły mu się zmysły, gdy miał wrażenie, że nie ma już niemożliwego, że może pokonać władczynię. Krew pulsowała w żyłach, ale umysł pozostał chłodny. Zastanawiał się, jak coś takiego w ogóle mogło być możliwe. I czy ktokolwiek był w stanie udzielić odpowiedzi.

– Widziałem Snowa – powiedział Kaelas, chcąc przerwać grobową ciszę, która nastała między nimi. – Zaraz przed tym jak straciłem przytomność. Może to on jej o nas powiedział – zasugerował nieśmiało, pragnąc oczyścić dobre imię Reevy. Żałował, że w ogóle pomyślał o kobiecie z Orjuus, która tak wiele zrobiła dla nich w ostatnich dniach.

Kendappa nic nie odpowiedziała, jedynie znacząco spojrzała na RM19 i Landarczyk zorientował się, że ona i tak podejrzewała kobietę. Przyjaciel nie odezwał się ani słowem, nadal tępo patrząc przed siebie.

Mimowolnie pomyślał o pozostałych gościach. Co się z nimi stało, gdy ich przyprowadzono tutaj? Czy już podzielili swój tragiczny los, czy także zostali uwięzieni? W lochach znajdowali się sami, więc może zamknięto ich gdzieś indziej. Tak czy owak, nie było czasu do stracenia.

Podniósł się, stając naprzeciwko krat. Napiął mięśnie i chwycił za pręty, starając się je rozciągnąć, wyrwać, połamać, jakkolwiek je uszkodzić, by utorować im drogę ucieczki. Nie miał zamiaru czekać tu potulnie, aż władczyni po nich pośle. Żyła na skroni pulsowała mu gwałtownie, pot spływał po karku, ale metal w żaden sposób nie ustąpił.

Przeklął paskudnie na głos, zaniechując próby. Dlaczego tym razem bestia nie chciała mu pomóc? Jeszcze raz przeklął swą bezsilność. Usiadł zrezygnowany, uderzając pięścią w posadzkę, by trochę rozładować wściekłość. Nie pomogło.

– To nic nie da, Kaelasie – odezwał się zachrypniętym głosem RM19. – To zbyt mocny materiał, by dało się go uszkodzić tylko za pomocą siły. Wątpię, czy udałoby się to Mistrzowi Penyu.

Landarczyk nie mógł się z tym pogodzić. A już szczególnie z rezygnacją i bólem w głosie przyjaciela. Wyglądał żałośnie, siedząc oparty o ścianę z przekrzywionymi i popękanymi okularami na nosie. Jak nie on. A może jego rany były poważniejsze, niż myślał, w końcu nie wszystko widać na pierwszy rzut oka.

– Jesteś mocno ranny? – zapytał z troską, chwilowo, ignorując Kendappę, badającą kraty.

– Wybity nadgarstek i cała gama siniaków. Już wam mówiłem, że mam wytrzymalsze ciało od nas. Kombinezon zamortyzowałby połowę tych obrażeń – dodał pod nosem. – Skąd to masz, Kendappo?

Kaelas także odwrócił głowę w stronę kobiety. Przez chwilę całkiem go zatkało. W dłoni trzymała sztylet o rękojeści ozdobionej sową i majstrowała nim coś przy kratach.

– Przed walką wyjęłam tylko jeden, a potem najwyraźniej nas nie przeszukali – odpowiedziała, odwracając głowę w ich stronę. – Myślałam, że będzie się nim dało uszkodzić kraty, ale jednak nie. Co teraz z nami będzie? – zapytała zrezygnowana, zgarbiwszy ramiona.

Sztylet z głuchym brzdękiem upadł na posadzkę.

– Nie mam więcej pomysłów, nie wiem, co jeszcze moglibyśmy zrobić.

– A ściany? – zasugerował Kaelas.

– Utwardzili je tym samym materiałem – wyjaśnił RM19. – W końcu buduje się takie więzienia, by nikt z nich nie uciekł. Nie potrafiłbyś skrystalizować ki w sztylecie Kendappy, Kaelasie? – zapytał, ale ton jego głosu świadczył o tym, że nie żywił do tego pomysłu wielkich nadziei.

Landarczyk pokręcił głową, myślami błądząc gdzieś indziej.

– W takim razie zaczekamy, aż ktoś po nas przyjdzie i wtedy zaatakujemy i jakoś się wydostaniemy – zaproponowała Kendappa.

– To chyba jedyny plan, jaki możemy mieć – zgodził się z nią RM19. – Nie wiemy tylko, kiedy to nastąpi i co do tej pory stanie się z tymi wszystkimi ludźmi.

– Jest jeszcze inny sposób – przerwał im nagle Kaelas.

Powoli podniósł się do pozycji stojącej, ignorując pytające spojrzenia przyjaciół. Powiódł palcami po kratach, zastanawiając się, czy, o ile w ogóle da radę to zrobić, to wystarczy, aby się stąd wydostać. Czyżby właśnie o tym mówił mu Shirasagi? Jeżeli tak, to nie zbawiłoby go wytłumaczenie wszystkiego dosłownie.

– Dajcie mi chwilę – powiedział do przyjaciół.

Zamknął oczy, starając się wyciszyć umysł. Wyrzucić z głowy wszystko co nieistotne, by w pełni skupić się na tym jednym, najważniejszym w tej chwili celu. Doskonale pamiętał słowa Mistrza Penyu, wyjaśnienia, że ki tkwi w nim, w jego duszy i sercu, że w każdej chwili może się do niej odwołać. W każdej chwili może wyrzucić ją z siebie nawet bez pomocy miecza.

Wcześniej nigdy mu się to nie udawało, ale teraz było to jedyne wyjście z tej sytuacji. Wiedział, że bestia na pewno mu pomoże. Była częścią jego i już raz tej nocy otworzyła oczy, już raz chciała mu udzielić swego wsparcia. I teraz znów to zrobiła. Poczuł, jak jej świadomość oplata jego umysł, dając mu do zrozumienia, że jest tuż obok, że razem stanowią jednostkę nie do pokonania.

Reszta okazała się równie prosta. Zaczerpnął ki ze swego wnętrza, jednak tym razem nie po to, by skrystalizować ją w mieczu. Strumienie czystej energii wypłynęły wprost z jego dłoni. Siłą woli skierował je na kraty. Metal ustąpił. Pękł z głośnym zgrzytem w miejscach, w których zetknął się z ki, tworząc dziurę wystarczającą, by uciec z tej klatki.

– To było niesamowite! – zawołała Kendappa, obejmując go za szyję.

Po chwili ku jego ogromnemu zaskoczeniu, i RM19 chyba też, pocałowała go namiętnie w usta.

– Nie chcę wam przerywać, ale nie sądzicie, że skoro mamy już drogę ucieczki, to powinniśmy z niej natychmiast skorzystać – powiedział lekko zmieszany RM19, jednak na jego twarzy zagościł serdeczny uśmiech.

Kendappa odsunęła się o pół kroku i odchrząknęła cicho, po czym zaczęła przechodzić przez otwór w kratach. Musiała zachować szczególną ostrożność ze względu na skrzydła. RM19 poklepał Kaelasa po ramieniu i poszedł jako drugi. Landarczyk wyszedł ostatni.

Wiedział doskonale, gdzie teraz powinni się udać, nawet tu na dole czuł aurę władczyni.

– Najwyższy czas to zakończyć – powiedział.

Wiedział, że tym razem nie da się pokonać. Pokaże przeciwnikowi, że z jego rasą nie należy zadzierać.

~ * ~

Tak jak się spodziewałam, w zeszłym tygodniu nie dałam rady opublikować. Jednakże teraz powracam do publikacji raz w tygodniu, bo chcę jak najszybciej doprowadzić to opowiadanie do końca. W mojej głowie jest już zakończone, więc wystarczy wszystko spisać. W noworocznym postanowieniu obiecałam sobie, że będę pisać dziennie trzy, cztery strony. Możliwe, że wtedy w lutym uda mi się zamknąć pisanie, a wiosną publikowanie.

Szybkie plany zakończenia wzięły się głównie z tego, że wpadł mi do głowy pomysł na nowe opowiadanie. Też science fiction, ale coś zupełnie innego. W każdym razie pewnie i tak nie ruszę z tym przed obroną, bo wypada się do niej pouczyć.

I życzę wam wszystkim szczęśliwego Nowego Roku.

EDYCJA:Jeśli ktoś ma ochotę, zapraszam na Sprawę Oskara.