Rozdział 2: Prawda o Harenosum

Życie jest fair. Wszyscy trzęsiemy się w brzuchu przez dziewięć miesięcy, a potem kości zostają rzucone. Niektórym wypadają dwie szóstki, innym, niestety, dwie jedynki. Tak właśnie dzieje się na świecie

Stephen King – Czarna bezgwiezdna noc

Statek kosmiczny wystartował. Kaelas patrzył na oddalającą się w zawrotnym tempie Landare. Po raz pierwszy poczuł tak dominujące uczucie smutku w sercu, któremu towarzyszyło coś jeszcze, coś, czego nie potrafił do końca nazwać. Jakby miało minąć wiele czasu, nim znów zobaczy rodzinną planetę. A nawet, gdy wróci, nie będzie już tym samym człowiekiem.

Gdy Landare i krążąca wokół niej Lume Estrell całkowicie zniknęły mu z oczu, wyrzucił z głowy wszelkie posępne myśli. Sentymenty były dobre dla Falonara, nie dla niego. W końcu dotychczasowe życie wcale go nie satysfakcjonowało. Gdy jego brat w wieku dziewiętnastu lat został osobistym strażnikiem księcia, pojawiał się w domu tylko w czasie ważniejszych świąt, spędzając miesiące na podbijaniu planet dla Vrieskasa. Z tego powodu wszystkie obowiązki spadły na Kaelasa, który musiał pogodzić męczące, codzienne treningi z pomocą matce w podrzędnych pracach domowych, gdyż kobieta nie miała wystarczającej siły. Na zajęciach pogardzali nim zarówno pozostali uczniowie, jako że był wojownikiem klasy średniej pochodzącym z nizin społecznych, mieszkającym w Starej Dzielnicy, ale także nauczyciele, gdy nie potrafił skupić się dostatecznie dobrze i wykorzystać potencjału, który powinien w nim tkwić, gdyż w prawdziwej walce sama stal miecza nie wystarczy. Wszystko kończyło się wiecznym porównywaniem do potężnego, idealnego brata.

Pora rozpocząć przygodę, pomyślał Kaelas, odpinając pasy bezpieczeństwa, gdy kapsuła wyrównała lot. Wielki wojownik jak ja się nie mazgai, a cieszy z nadchodzącej walki i pokazania innym swojej potęgi. Gdy wrócę na Landare na Święto Króla, wszyscy będą podziwiać moją siłę, precyzję i zdolności dowodzenia. A w przyszłości zostanę generałem wielmożnego Vrieskasa i odkryję tajemnice południowej strefy.

– Autopilot na Harenosum został włączony – oznajmił mężczyzna z BS88C. – Jeżeli po drodze nie natkniemy się na deszcze meteorytów, czarne dziury czy inne kosmiczne śmieci, powinniśmy dotrzeć na miejsce za dziesięć dni.

– Dziesięć dni?! – krzyknął z niedowierzaniem Kaelas. Co ja będę robić na tym statyku przez tyle czasu?! To przecież wieczność!

– Och, początkujący wojownik myślał, że wystarczy kilka godzin, by przemierzyć kosmos i dostać się na miejsce – zadrwiła dziewczyna, odzywając się po raz pierwszy. Ton jej głosu był ostry i przypominał skrzeki natrętnego ptaka. Pasował do jej ostrych rysów twarzy i skrzydeł.

– Nie jestem początkującym wojownikiem! Dziś zyskałem pełne prawa do tego tytułu – oburzył się.

– Owszem, jesteś.

Na jej twarzy pojawił się krzywy, szyderczy uśmieszek. Cały zachwyt skrzydlatą kobietą w jednej chwili wyparował z Kaelasa. Miał ochotę wyrzucić ją w przestrzeń kosmiczną, by tam zginęła.

– Gdybyś nie był, wiedziałbyś, że wszechświat jest znacznie większy niż twoja maleńka planetka i potrzeba znacznie więcej czasu, aby dotrzeć w niektóre miejsca. Ciesz się, półgłówku, że masz tu grawitację i możesz normalnie funkcjonować oraz dostatecznie dużo miejsca na ewentualnie treningi. Skoro jesteś wojownikiem, to spożytkuj ten czas na koncentrację i kumulację swojej wewnętrznej energii, czy jak wy to tam nazywacie.

– Moja ki jest dostatecznie skumulowana i zrównoważona, w tej chwili nie potrzebuję niczego do szczęścia.

– Właśnie widzę – prychnęła.

– Skupienie jest ważne – podsumował mieszkaniec BS88C, jakby koniecznie musiał wtrącić swoje trzy grosze i ostatecznie zakończyć tę dyskusję, jeszcze bardziej irytując Kaelasa. – RM19 – dodał i skinął głową w stronę wojownika.

– Słucham? Co to za kod?

Słysząc te słowa, dziewczyna parsknęła śmiechem.

– To moje imię. Od tego powinniśmy zacząć. Poznanie swoich imion jest ważne, bo jak inaczej będziemy zwracać się do siebie nawzajem. Szczególnie, że przyjdzie nam podróżować ze sobą wiele lat, o ile wiatry będą przychylne.

Na twarzy Kaelasa pojawiły się szkarłatne wypieki. Nie dość, że mały człowieczek go irytował, to jeszcze śmiał pouczać. W końcu, jako wojownik i przyszły bohater, był tu dowódcą i strategiem; skąd miał wiedzieć, że zlepek literek i cyferek to czyjeś imię. Równie dobrze mógł być to kod seryjny nowej broni lub nazwa kapsuły.

– Zgodnie z zasadami dobrego wychowania, które nie różnią się zbytnio na naszych planetach, teraz ty powinieneś się przedstawić – zachęcił RM19 z irytującym uśmiechem, który pojawił się na jego twarzy.

– Kaelas – wycedził przez zaciśnięte zęby.

– Miło mi cię poznać, Kaelasie, wojowniku z Landare.

– Mi ciebie też, metalowy ludziku.

– Nie jestem z metalu – pospieszył z wyjaśnieniem RM19, nie przejmując się sarkazmem w słowach towarzysza. – Moje kości zbudowane są z innych tkanek niż twoje. Przez to posiadam większą wytrzymałość na wszelkie złamania. Ale krwawimy tak samo. Może zmyliły cię znajdujące się na moim czole…

– Ty też nazywasz się jak numer seryjny? – przerwał mu Kaelas, zwracając się do skrzydlatej dziewczyny.

– To sprzeczne z kulturą. – Usłyszał jeszcze cichy protest mężczyzny, lecz nie przejął się nim, patrząc na nią wyzywająco z, jak mu się zdawało, kpiącym uśmieszkiem.

– Twoja ignorancja, wojowniku, przysporzy ci jeszcze sporo kłopotów. Nazywam się Kendappa.

– Kendaco? – Nie usłyszawszy żadnej odpowiedzi, ciągnął dalej: - Skąd pochodzisz, Kendacośtam? Nigdy nie widziałem przedstawicieli twojej rasy.

– Nie powinno cię to obchodzić, półgłówku. Wystarczy mi, że zostałam skazana na twoje towarzystwo. A nic nie zrobiłam, by zasłużyć na taką karę.

– Pewnie jakiś kosmiczny śmietnik, na…

Kaelas nie zdążył dokończyć zdania, gdyż poczuł dotyk zimnej stali na gardle. Nawet nie zauważył, kiedy dziewczyna znalazła się tuż przed nim, nie mówiąc o tym, kiedy zdążyła wyciągnąć jeden ze swoich sztyletów, którym teraz mu groziła. Nagłe pieczenie uświadomiło go, że musiała przeciąć skórę, lecz nie odważył się spojrzeć w dół.

Nie potrafił odwrócić wzroku od jej groźnego spojrzenia. Jastrzębie oczy jasno dały mu znak, że z chęcią poderżnęłaby mu gardło i nie żałowałaby tego. Pionowa bruzda między brwiami pogłębiała się z każdą sekundą złowieszczej, pełnej napięcia ciszy.

– Jeszcze raz wspomnisz coś takiego, a nie zawaham się. Spuszczę z ciebie całą krew, a truchło wyrzucę w otchłań kosmosu.

Nim zdążył się zorientować, dziewczyna cofnęła się od niego, zabierając broń. Dopiero teraz mógł przyjrzeć się srebrzystej klindze, teraz zabrudzonej szkarłatem jego krwi. Nie została ona zrobiona z tej samej stali, co jego stary miecz. Ciemną rękojeść ozdobiono podobizną węża o złowieszczych, szmaragdowych ślepiach.

Kendappa wyszła z pomieszczenia, nie odzywając się już ani jednym słowem.

Dlaczego nie potrafiłem się nawet poruszyć, by odeprzeć ją od siebie, pomyślał Kaelas, wycierając dłonią krew ściekającą po szyi.

~ * ~

Podróż dłużyła się Kaelasowi niemiłosiernie. Obejrzenie wnętrza kapsuły i poznanie przeznaczenia wszystkich pomieszczeń zajęło mu tylko kilka godzin. Tym bardziej, że nie znalazł w niej niczego interesującego. Statek został tak skonstruowany, aby przypominał zwyczajny dom. Z tą różnicą, że był znacznie większy od tego, w którym wychował się młody mężczyzna.

Dla każdego z uczestników misji przeznaczono jedną, dość dużą sypialnię. Ustawiono w niej wysokie łóżko z miękkim materacem, zasłane świeżą, białą pościelą, z przylegającym do niego małym stolikiem, szafę na ubrania pełną srebrnych kombinezonów, regał na rzeczy osobiste, których nie posiadał za wiele i metalowe biurko ze stojącym obok krzesłem. Znajdował się na nim komputer, lecz Kaelas nie znał się na obsłudze sprzętów elektronicznych i postanowił nie korzystać z niego, chyba że nuda osiągnie poziom krytyczny.

Gdy po raz pierwszy przekroczył próg sypialni, znalazł obok łóżka swoją torbę podróżną, którą pozwolono mu zabrać ze sobą. Miał tam niewiele rzeczy, tym bardziej, że w jego rodzinie nie powodziło się dobrze i wszystko co najlepsze otrzymywał Falonar. On mógł jedynie dostać coś, co znudziło się już bratu. Zabrał ze sobą głównie luźne rzeczy na przebranie, bo nie przepadał za obcisłymi kombinezonami, w których musieli chodzić ludzie Vrieskasa.

Pozostałe pomieszczenia były równie pospolicie funkcjonalne jak sypialnia. Przestronna, dobrze wyposażona łazienka, kuchnia z przylegającą do niej spiżarnią, w której znajdowały się olbrzymie zapasy jedzenia, jakby miały wystarczyć im na kilka miesięcy. Sala treningowa rozczarowała Kaelasa, gdyż była całkiem pusta. Żadnych manekinów czy worków treningowych, na których mógłby ćwiczyć swoją siłę i technikę. Stwierdził, że albo zapomniano o tym szczególe, albo sądzono, że będą trenować ze sobą nawzajem.

Najbardziej nie lubił salonu, w którym dominowały najróżniejsze sprzęty elektroniczne, jakich nigdy w życiu nie widział, a o niektórych nawet nie słyszał. Trzymał się od niego z daleka, aby przypadkiem czegoś nie zepsuć lub nie zrobić czegoś głupiego, co dla jego towarzyszy było czymś oczywistym.

Dodatkowo przytłaczało go wykonanie kapsuły. Wszystko w niej było z metalu, przez co przypominało mu znienawidzoną Nową Dzielnicę, nie kamienną okolicę, w której się wychował. I mimo wszystko pokochał.

Od czasu pierwszej rozmowy Kendappa nie odezwała się do Kaelasa ani jednym słowem. Gdy mijali się na korytarzach lub zasiadali do wspólnych posiłków, posyłała mu pełne wyższości i pogardy spojrzenia i zadzierała głowę, celując nosem w sufit. Wojownik nie pozostawał jej dłużny. Stwierdził, że tamto wydarzenie musiało być nieporozumieniem i, gdyby wynikło kolejne starcie, pokonałby zarozumiałą dziewczynę szybciej niż zdołałaby wyjąć jeden ze swoich sztyletów. Jednak większość dnia spędzała we własnym pokoju, ignorując obecność dwójki mężczyzn. Kaelas nie wiedział, co tam robiła i pomimo podjęcia licznych prób rozpracowania jej grafiku dnia, gorzko się rozczarował.

Wiedział, że tak samo traktowała RM19, pomimo że on próbował nawiązać z nią kontakt i poznać bliżej, jak nakazywały zasady dobrego wychowania na jego ojczystej planecie. Tak samo jak Kaelas nie znał pochodzenia dziewczyny, a jako że jego żądza wiedzy była niespożyta, nie dawał za wygraną w wciągnięciu od milczącej towarzyszki chociażby nazwy jej rasy.  Jak twierdził, z resztą sam by już sobie poradził. Wojownik nie odczuwał wyrzutów sumienia, bo to nie przez niego RM19 mimowolnie stał się obiektem ignorancji Kendappy. Wina leżała wyłącznie po jej stronie, gdyż to ona zachowywała się jak rozwydrzona małolata, która myśli, że jest nie wiadomo kim.

Po bliższym poznaniu RM19, Kaelas mógł powiedzieć, że nie zachowywał się tak irytująco jak przy pierwszym spotkaniu. Chociaż wszelkie zasady były dla niego jak prawo. A złamanie którejkolwiek, chociażby siorbanie przy posiłku, miało zostać ukarane torturami lub śmiercią. Często wspominał o kulturze osobistej i innych podobnych głupotach, lecz wlatywało to jednym uchem wojownika, a drugim wylatywało. A jako że nie miał innych towarzyszy do rozmowy, postanowił znosić niektóre jego nudne wywody i czasem udawać zainteresowanie.

Jednak i RM19 częściej wolał towarzystwo maszyn i elektroniki niż ludzi. Na długie godziny zamykał się w swoim pokoju i oddawał swoim zainteresowaniom, które dla wojownika były nieprzeniknione niczym wszechświat. Próbował zarazić go swoją pasją i proponował wspólne spędzenie czasu, lecz bezskutecznie. Zazwyczaj w odpowiedzi słyszał na poczekanie wymyślone wymówki odnośnie treningów, więc ostatecznie dawał za wygraną.

Dlatego większość podróży Kaelas spędził, chodząc tam i z powrotem po kapsule bez konkretnego celu. Spoglądanie w kosmos już dawno go znudziło, gdyż poruszali się zbyt szybko, aby mógł zatrzymać na czymś wzrok na dłużej. Gwiazdy i planety śmigały mu przed oczami, niczym jasny korowód. Niekiedy wydawało mu się, że minęli inną kosmiczną kapsułę, lecz nie był do końca pewien, gdyż jego wzrok nie był przystosowany do rozróżniania szczegółów przy takich prędkościach.

Czasem ćwiczył technikę walki, lecz szybko nudził się samodoskonaleniem, gdyż wolał mieć widzialnego przeciwnika przeciwko sobie. Od czasu Ceremonii jego miecz pozostawał w pochwie. Nie chciał, aby nieudolne próby kontrolowania go poprzez ki zobaczyła przez przypadek Kendappa. Żałował, że nie miał żadnego hobby, które pozwoliłoby mu zabić czas. Lub że nie natrafili na żadne utrudnienie w podróży, jak chociażby wspomniane przez RM19 deszcze meteorytów.

~ * ~

– Jutro o piątej dziewiętnaście czasu uniwersalnego, ustalonego przez wielmożnego Vrieskasa dotrzemy na Harenosum. Kapsuła przeleci przez pierścień słońc i zatrzyma się niedaleko planety. Gdy będziemy gotowi, przystąpimy do przejścia przez atmosferę i wylądowania – oznajmił RM19 podczas kolacji.

Pod wpływem jego słów Kaelas wyprostował się gwałtownie i podniósł głowę znad talerza pełnego niezbyt smacznej papki ziemniaczanej przygotowanej przez towarzysza. Widelec, który trzymał w dłoni poszybował przez połowę pomieszczenia i utknął w jednej z szafek, przebijając jej aluminiowe drzwiczki na wylot.

– Nareszcie! – zawołał z entuzjazmem, przez co zasłużył sobie na karcące spojrzenie Kendappy, które, jak miał w zwyczaju od dziesięciu dni, zignorował. – Zastanawiam się, jak silnych przeciwników tam spotkamy. Ostatecznie to ja…

Nie zdążył dokończyć zdania, gdyż przerwał mu irytujący śmiech dziewczyny.

– Silnych przeciwników? – parsknęła. – Powinieneś występować w Circus Damnatorum, a nie podbijać planety dla Vrieskasa.

– W czasie podróży powinniśmy zapoznać się z klimatem, zwyczajami oraz strukturą ludności – ze wszystkimi jej słabymi i mocnymi punktami, by opracować najlepszy plan działania. Mówi o tym punkt dwie…

– Z tymi skrzydłami, to ty powinnaś występować w cyrku – odgryzł się, przerywając wywód RM19. – I nie widzę w tym nic śmiesznego!

– Naucz się, półgłówku, że to nie inna budowa ciała kwalifikuje człowieka do stania się publicznym pośmiewiskiem, a jego głupota. Nie wiem, co robiłeś podczas tych dziesięciu dni i nawet mnie to nie interesuje. Wiedz jednak, że na Harenosum nie ma silnych przeciwników, tam nie ma żadnych przeciwników.

– Co? – Kaelas spojrzał na nią z niedowierzaniem, pewien, że żartuje sobie z niego. – To po co mamy podbijać tę planetę? Po co wysłali tam mnie?

– Harenosum ma służyć wielmożnemu Vrieskasowi jako baza wypadowa w tamtej części strefy północnej – pospieszył z wyjaśnieniem RM19. – Jest to niewielka, pustynna planeta zamieszkana głównie przez stare kobiety. Ich wewnętrzna budowa biologiczno-strukturalna znacznie różniła się od budowy mężczyzn. Z tego powodu podczas erupcji ognistej góry, gdy cała planeta została pokryta trującym dymem, tylko kobiety były w stanie ją przetrwać. Spowodowała u nich jedynie drobne mutacje zewnętrzne i wewnętrzne na dłuższą metę nie zagrażające życiu. Jednak ich rasa jest już skazana na wymarcie, bo nie mają, z kim się rozmnażać. Zatruta ziemia także przestała wydawać plony, a wiecznie świecące cztery słońca przyspieszają godzinę zagłady. Dlatego wielmożny Vrieskas postanowił przyspieszyć ich egzekucję, gdyż i tak czeka ich wymarcie, a planeta nie powinna się marnować, gdy można wykorzystać ją do bardziej ekonomicznych celów.

Pod wpływem słów towarzysza, Kaelas otworzył usta z niedowierzaniem. Nie mógł zrozumieć, dlaczego wysłano go na takie kosmiczne śmietnisko, gdzie nie miał okazji, by pokazać swoje możliwości. Grupa bezbronnych staruch nie była żadnym przeciwnikiem. Nie przypominał sobie, aby Falonar zaczynał od tak upokarzających misji, co wywołało w nim jeszcze większą irytację.

Jestem wojownikiem, do cholery, i powinienem podbijać potężne planety, a nie sprzątać resztki, bo klęski żywiołowe nie potrafiły poradzić sobie z jakimiś zmutowanymi babami, pomyślał.

Triumfalny błysk w oku Kendappy jeszcze bardziej popsuł mu humor. Miał ochotę wyjąć jeden z sztyletów, które zawsze nosiła przy sobie i wbić w jej nikczemne, czarne serce, radując się widokiem jej śmierci. Poczuć jej szkarłatną, lepką krew na palcach i ten metaliczny, słonawy zapach, który wpływał na zmysły i pobudzał je do dalszej walki, do dalszego mordu.

– Nie grozi nam nic w związku z tą trucizną? – zwróciła się uprzejmie do RM19.

– Nie, trucizna całkowicie zniknęła z atmosfery. Nie wiadomo dokładnie, co było tego przyczyną, lecz prawdopodobnie miało to związek ze słońcami. Od sześciu lat planeta jest już bezpieczna dla przedstawicieli innych ras. Zagrożenie istniałoby jedynie w przypadku współżycia z jedną z tamtejszych kobiet. Nie jest to w pełni potwierdzone, lecz odradzałbym wszelkie eksperymenty na tym polu.

Nie powiedziawszy już ani jednego słowa, Kaelas wstał od stołu i skierował się w stronę wyjścia z tej przytłaczającej go metalowej kuchni, pozbawionej nawet prawdziwego ognia.

– Zasada czterdziesta trzecia – talerz do zmywarki.

– Daj spokój, RM19. Duma naszego chłopczyka została urażona i musi się wypłakać w poduszkę. – Usłyszał jeszcze słowa Kendappy.

Chciał uciec z tej metalowej klatki, znów znaleźć się na wolnej przestrzeni, otoczony przez skały. W świetle gwiazd biegać po uliczkach Starej Dzielnicy i czuć kamienie pod bosymi stopami. Poczuć chłodny, nocny wiatr wiejący w twarz. Być wolnym i spokojnym.

Dotychczasowe marzenia o podboju innych planet, o wykazaniu się na polu walki okazały się jedynie rozczarowaniem. Począwszy od starego, bezużytecznego miecza, poprzez beznadziejnych towarzyszy podróży, a skończywszy na misji zlikwidowania kilku starych, zniekształconych bab.

Dlaczego wszystko co najgorsze spotyka mnie? Dlaczego nie Falonara? Jemu należałby się porządny kopniak w dupę. Ja dostałem ich już za dużo.