Rozdział 3: Planeta dziewięciu słońc

Nie zamartwiaj się jednak przyszłością. Dzień dzisiejszy wystarczy ci aż nadto.

John Ronald Reuel Tolkien – Dzieci Hurina

Kaelas nie zmrużył oka minionej nocy. Siedział nieruchomo na podłodze w swojej sypialni, zastanawiając się nad wszystkim, co usłyszał podczas kolacji. Starał się stłumić niepożądane emocje, wyciszyć się. Lecz jak zawsze nic z tego nie wyszło. Gorycz, rozczarowanie, wściekłość bombardowały go od środka, nie dając nawet chwili wytchnienia. Dochodziła do tego jeszcze pojawiająca się nieustannie w jego myślach pełna wyniosłości twarz Falonara, który wszystko wiedział lepiej i był najlepszy w rodzinie. Nie to co on, wojownik klasy średniej, pogromca staruch.

Czasem żałował, że nie natrafili po drodze na jakąś czarną dziurę, która pochłonęłaby ich statek, zniszczyła na zawsze, pozbawiając tego upokorzenia. Nie był w stanie wyobrazić sobie powrotu na Landare na Święto Króla, spojrzenia w oczy bratu i pozostałym adeptom, którzy nie ukończyli jeszcze szkolenia i zrelacjonowania przebiegu swojej misji.

Doskonale pamiętał, gdy Falonar po raz pierwszy wrócił do domu po miesiącach nieobecności; pełen chwały i wysokiego mniemania o sobie. Gdy z wyższością opowiadał o tym, jak z księciem Ladvarianem musieli stłumić krwawe powstania tubylców, jak walczyli ramię w ramię, by ostatecznie odnieść wielkie zwycięstwo. Matka była wtedy z niego taka dumna, a Kaelas jak zwykle pozostawał tylko cieniem. Nikim, bo już wtedy wszyscy wiedzieli, że nie posiada odpowiednich zdolności, by dorównać bratu, że swój miecz otrzyma, gdy ukończy już dwadzieścia lat lub nigdy do tego nie dojdzie i na zawsze pozostanie na Landare.

Kaelas wierzył, że ta misja pozwoli mu się wykazać. Zmyć wszelkie niepowodzenia z dzieciństwa. Zasłużyć na chociażby jedno prawdziwe słowo z ust matki, chociażby na jedną pochwałę Falonara. A jeżeli to było zbyt wiele dla tego zapatrzonego w siebie wojownika, to chociażby krótkie spojrzenie pełne aprobaty czy pozytywnego zdziwienia. Coś, co powie mu, że nie był tylko czarną owcą w rodzinie, skazą na honorze ojca i brata oraz całego zastępu równie potężnych przodków.

A tak będzie musiał opowiadać o tym, jak zabijał powolne staruchy, które miały tak słabe kości, że nie potrafiły uciec.

Na nie nawet ten stary miecz nie powinien okazać się zbyt tępy i wyszczerbiony, pomyślał, z drwiną spoglądając na skórzaną pochwę.

Wiedziony jakąś wewnętrzną, nienazwaną siłą wziął go do ręki. Po raz pierwszy od czasu Ceremonii. Miecz – symbol prawdziwego wojownika. Symbol, który powoli stawał się jedynie mitem. Przyjrzał się metalowej rękojeści broni. Liczne rysy i wyżłobienia na wypłowiałym metalu świadczyły o tym, że używany był od wieków. Wydawało mu się, że kiedyś prawdopodobnie została czymś ozdobiona jak sztylet Kendappy, ale z biegiem lat wizerunek wytarł się, ostatecznie pozostawiając jedynie dwie dziury, w których dawniej musiały znajdować się dość duże klejnoty.

Niepewnie wyjął miecz z pochwy, by przyjrzeć się bliżej stali. Tak jak się spodziewał daleko jej do idealności. Klinga nie była długa ani szeroka, lecz wymiar rękojeści świadczył o tym, że można było wziąć zamach dwiema rękami, by nadać ciosowi większą siłę. Lub gdyby przelać w broń swoją ki, bo wtedy ciężko zapanować nad bronią jedną ręką.

Kaelas przejechał prawą dłonią po chropowatej powierzchni stali. Z jednej strony klinga była wyszczerbiona, jakby natrafiła na przeszkodę, której nie sposób pokonać normalnymi sposobami. Ale nadal pozostawała ostra, co uświadomił sobie wojownik, rozcinając kciuk do krwi. Po dokładniejszych oględzinach, stwierdził, że kiedyś nawet na szarej stali musiały znajdować się jakieś zdobienia lub symbole. Jednak czas zatarł wszystko, nie było też nikogo, kto pamiętałby o tym. Cała wiedza na temat wytwarzania broni przepadła stulecia temu. Jako pamiątkę pozostawiając zniszczone ostrza.

Chwycił miecz prawą dłonią i wstał. Już od kilku tygodni nie miał broni w ręce i wolałby, aby tak pozostało. Znacznie bardziej podobała mu się walka na pięści niż bezsensowne wymachiwanie starym żelastwem. Dla rozgrzewki wykonał kilka cięć i bloków, gdy nagle poczuł gwałtowne szarpnięcie. Kapsuła zatrzymała się.

Pewnie dotarliśmy do celu, bo prawdopodobieństwo, że coś się zepsuło było bliskie zera, pomyślał, podchodząc do panelu kontrolnego znajdującego się przy drzwiach.

Nacisnął jeden z przycisków. Spowodowało to, że znajdujące się na przeciwległej ścianie metalowe półksiężyce zaczęły się składać ku dołowi jak wachlarz, ukazując widok na przestrzeń kosmiczną.

Kaelas podszedł do szyby i spojrzał w bezkresną ciemność. Bez trudu zorientował się, gdzie leży Harenosum. Statek zatrzymał się bardzo blisko niedużej, jak na standardy planet, pomarańczowej kuli z kilkoma szarymi plamami o nieregularnych kształtach. Przypominała ona mężczyźnie Lune Estrell, jednak na nią mógł patrzeć bez przerwy, bo nie raziła oczu. Rozglądając się wokół, dostrzegł słońca okrążające Harenosum. Znajdowały się one bardzo blisko i dawały znacznie więcej światła niż ognista gwiazda na Landare.

Najwyższy czas się szykować, pomyślał, chowając miecz do pochwy i wyciągając z szafy jeden ze srebrnych kombinezonów. Oby były przygotowane na wysokie temperatury, bo inaczej ugotujemy się żywcem.

~ * ~

Wybór miejsca na lądowanie nie zajął im dużo czasu. Według danych posiadanych przez RM19, na Harenosum znajdowało się niewiele wiosek, a pozostałe tereny były niezamieszkaną przez nikogo pustynią.

Przejście przez atmosferę odbyło się bez problemów. Gorsze okazało się wyjście ze statku, który był za ciężki, aby utrzymać się na miękkim piasku.  Nogi oraz część kapsuły zostały zakopane. Kaelas, nie przejmując się grząskim gruntem ani pozostałymi towarzyszami, przecisnął się przez wąską szparę w drzwiach i zeskoczył na piach. Najgorsze okazało się to dla RM19, który nie posiadał zręczności wojownika, jednak z pomocą Kendappy udało mu się bezpiecznie dostać na ziemię.

– Mam nadzieję, że przelatując przez atmosferę, niczego nie uszkodziliśmy. Czujniki wariowały pod wpływem ogromnych temperatur, więc coś mogło pójść z dymem, a jeszcze musimy się stąd wydostać – rzekł RM19, wypatrując fizycznych oznak uszkodzenia kapsuły.

– Przekonamy się, jak wrócimy. O ile w ogóle znajdziemy statek na tym pustkowiu. Ewentualne burze piaskowe mogą go całkiem zasypać.

– Bez obaw, Kendappo. Znalezienie nie będzie trudne, mam odpowiedni czujnik. Bardziej martwiłbym się o to, jak dostalibyśmy się wtedy do środka.

– Ciekawe, jak najpierw znajdziemy jakichkolwiek tubylców – wtrącił z przekąsem Kaelas.

– Bez problemu. Największa wioska powinna znajdować się w kierunku drajsłońca od naszego obecnego położenia, czyli tam. – Wskazał ręką w kierunku, który Kaelasowi wydał się taki sam jak każdy inny.

– Chciałbym złapać go kiedyś na czymś, czego nie będzie wiedzieć – mruknął pod nosem.

– Pamiętajcie, aby nie dotykać piasku gołą skórą. Jego temperatura przekracza pięćset stopni. Nasze kombinezony wykonane są z materiału, który nie przepuszcza tego ciepła – ostrzegł ich RM19.

– Dziwny mają tu piasek.

– Piasek jest normalny, Kaelasie. To cztery wiecznie świecące słońca nagrzewają go już od miliardów lat.

Po przejściu kilkudziesięciu kroków poczuli doskwierający wpływ  słońc. Powietrze  było znacznie cięższe niż na statku i utrudniało oddychanie. Dochodziła do tego niezwykle wysoka temperatura. Kombinezony nie przepuszczały ciepła, lecz ich ciała i tak się pociły, jakby ta ochrona nie dawała wiele w takich warunkach. Najgorzej z nich miała Kendappa, której skrzydła były wystawione na bezpośrednie działanie promieni słonecznych. Jednak dziewczyna szła równym krokiem, nie narzekając ani jednym słowem.

Skwar lał się z nieba. Mieli wrażenie, że z każdym kolejnym krokiem krajobraz wcale się nie zmienia. Wiecznie ta sama piaszczysta równina pozbawiona wzniesień czy jakiejkolwiek, chociażby od dawna uschniętej roślinności.

Wiecznie tylko piasek, piasek i piasek. Kaelas miał go już dość na całe życie i mógłby przysiąc, że RM19 pomylił drogę, gdyż w innym wypadku już dawno dotarliby na miejsce, a nie utknęli na bezkresnej, gorącej pustyni pozbawionej chociażby skrawka cienia.

Z każdym kolejnym krokiem ich stopy bardziej zagłębiały się w gorącym piasku. Coraz trudniej było je wygrzebać i postawić kolejny krok, by znów zagrzebać się w piach.

Już nawet w piekle nie może być gorzej, pomyślał Kaelas, żałując, że nie może wypić  całego bukłaka wody, który zabrał ze sobą. I tak pił znacznie częściej niż powinien, a życiodajnej wody nie została już więcej niż połowa. Czekała ich jeszcze droga powrotna, a nie wiadomo, czy znajdą tutaj cokolwiek nadającego się do picia.

– Tu nic nie ma. Te staruchy pewnie od dawna nie żyją zakopane pod tym cholernym piachem – mruknął Kaelas i po chwili pożałował wypowiedzianych słów, gdyż poczuł jeszcze większą suchość w już i tak suchym gardle i dodatkowe zmęczenie.

Kątem oka zauważył, że RM19 upada, zagrzebując kolanami w piach. Ciężko dyszał, próbując złapać oddech w tym nieprzystosowanym do ich płuc powietrzu. Po jego czole spływały strużki potu, kapiąc na piasek i powodując ich natychmiastowe wyparowanie.

– To dobra droga – wychrypiał spazmatycznie, patrząc przed siebie. – Pozostał jeszcze kilometr marszu i powinniśmy dostrzec linię uschniętych drzew znaczących granicę wioski.

Drżącymi dłońmi odkręcił nakrętkę od srebrzystego bukłaka i wypił spory łyk zimnej wody. Kilka kropel pociekło mu po brodzie, by po kilku sekundach wyparować.

– Nie zatrzymujmy się, bo nigdy nie dotrzemy na miejsce. Pustynia jest zgubą wędrowców, a już szczególnie taka jak ta – stwierdziła Kendappa, chwyciwszy RM19 pod pachy i postawiwszy go na nogi. Kaelas był zdziwiony, że miała jeszcze na to siłę, on ledwo stawiał kolejne kroki, nie mówiąc o większym wysiłku w takim upale.

Niechętnie ruszyli dalej.  Wojownik mógłby przysiąc, że pokonali znacznie dłuższy odcinek drogi niż wspomniany kilometr, nim dostrzegli na odległym horyzoncie coś, co mogło być uschniętymi drzewami.

Gdy, po wielu trudach i wyczerpaniu całych zapasów wody, dotarli w końcu na skraj pustyni, Kaelas stwierdził, że określenie tego, co tam zastali mianem drzew było mocno przesadzone. Grube, ostro zakończone, pozbawione wszelkich gałęzi pnie przypominały bardziej palisadę z pali, gdyby nie były rozstawione w niewielkiej odległości od siebie.

Ale przynajmniej to już nie jest ta przeklęta pustynia, chociaż tu też nie ma wody.

Musieli uważnie i ostrożnie poruszać się do przodu, co dodatkowo spowalniało ich marsz. Głównym powodem był suchy, popękany grunt usłany połamanymi gałęziami, które wyglądały, jakby miały rozpaść się w pył przy najmniejszym dotknięciu.

Wszyscy powitali z ulgą zmianę terenu, gdyż teraz grunt nie zapadał się przy każdym kroku i było tu chłodniej niż na pustyni.

– Nie widać drugiego końca – stwierdził Kaelas, wytężając wzrok. – Same uschnięte badyle.

RM19 otwierał usta, by mu odpowiedzieć, lecz Kendappa go uprzedziła:

– To nie znaczy, że masz się wydzierać, durniu – syknęła, patrząc na niego groźnie spod zmarszczonych brwi. Jej dłoń powędrowała niebezpiecznie blisko rękojeści sztyletu. – Nie po to zadaliśmy sobie tyle trudu, by dotrzeć tu niezauważeni, abyś teraz wszystko zepsuł. Jeżeli już musisz wiedzieć, bo wcześniej nie zadałeś sobie ani odrobiny wysiłku, by dokształcić się samemu, to szkielet lasu nie ciągnie się daleko i mogą się tu kryć szpiedzy, którzy w porę zaalarmują wioskę o naszej obecności.

– I wystawią przeciwko nam ogromną armię, która tylko czeka na umówiony sygnał, tak? – zadrwił Kaelas.

– Tu nie chodzi o armię, lecz o Mówczynię…

Nagle usłyszeli odgłos łamanej gałęzi. Wśród niezmąconej ciszy brzmiał on niezwykle głośno. Zanim Kaelas zdążył chociażby mrugnąć, Kendappa wyciągnęła sztylet o wężowej rękojeści i celowała w stronę, z której dobiegł dźwięk. Wojownik dostrzegł kształt biegnący wśród drzew i rozpoznał w nim dziecko ubrane w brązowe, workowate ubranie. Z każdym pewnym krokiem oddalało się ono od nich.

Kaelas, zorientowawszy się, kogo ma przed oczami, trącił dziewczynę w ramię, nim zdołała rzucić sztylet w uciekającego. Broń wypadła jej z ręki, jednak źle wycelowana i pozbawiona początkowej prędkości poleciała tylko kilka metrów i wbiła się w rosnące nieopodal drzewo. Kendappa pod wpływem impetu i niespodziewanego zachowania towarzysza, zachwiała się, wpadając na inny pień.

– Zwariowałeś?! – warknęła. – Co ci odbiło, do cholery, aby to zrobić?! Teraz wszystkich zaalarmuje, durniu!

– Nie widziałaś? – spytał zaskoczony Kaelas, patrząc w miejsce, w którym między drzewami zniknęło dziecko.

– Szpiega? Owszem, widziałam, zabiłabym ją jednym ciosem, ale ty…

– Nie ją. To był chłopiec – przerwał jej. – Chłopiec, rozumiesz? A mówiliście mi, że już ich tu nie ma. Na Harenosum miały żyć jedynie kobiety.

– Musiałeś się pomylić – wtrącił się RM19. – Według wiarygodnych i potwierdzonych informacji wszyscy przedstawiciele płci męskiej wyginęli pod wpływem konsekwencji wynikających z wybuchu ognistej góry. Słońca musiały niekorzystnie wpłynąć na twój zmysł wzroku. Na dodatek odległość była tak duża, że z łatwością mogłeś się pomylić.

– Wiem, co widziałem – mruknął Kaelas. Jestem wojownikiem i mam dobry wzrok. Jedyny zmysł rozwinięty na najwyższym poziomie, jedyny, z którego mogę być dumny.

– Teraz i tak nie ma to już znaczenia. – Kendappa wyjęła sztylet z pnia drzewa, jednak nie schowała go z powrotem do pochwy. – Idziemy, już niedaleko. Może nie zdążyli się przygotować, chociaż w to wątpię. Mam nadzieję, że w potencjalne pułapki wejdzie Kaelas, któremu zawdzięczamy przedwczesne wykrycie.

Ruszyła przed siebie, z wściekłości zaciskając szczęki. Z całej siły trzymała rękojeść sztyletu, Kaelas mógł się założyć, że gdyby nie srebrny kombinezon okalający całe jej ciało, to mógłby dostrzec zbielałe knykcie. Mężczyźni chcąc nie chcąc ruszyli za nią.

Gdy dotarli na skraj lasu, stanęli na wprost najdziwniejszej armii, jaką kiedykolwiek widzieli. Grupa składała się może z czterdziestu kobiet. Od nastolatek nie mających więcej niż czternaście lat, po staruszki, które z trudem trzymały broń w dłoniach.

Kendappa miała rację, pomyślał Kaelas. Byli przygotowani na nasze przybycie.