Rozdział 4: Przepowiednia

Dla Elfaby, za ubranie w słowa przepowiedni :*

Niejeden bumerang nie wraca. Wybiera wolność

Stanisław Jerzy Lec

Wszystkie kobiety ubrane były w lniane tuniki i szerokie spodnie z tego samego materiału. Każda owinęła ogoloną głowę jasnobrązową chustą. Kaelas mógł dostrzec jedynie ich ogorzałe od słońc twarze.  Na pierwszy rzut oka nie zauważył żadnych mutacji ani nic podobnego, jedynie wytryski czy różnobarwne plamy będące zapewne objawem jakiejś choroby. Może dlatego noszą takie szerokie ubrania, aby to zakryć, przemknęło mu przez myśl, ale nie był tego do końca pewien.

Kobiety trzymały w dłoniach prymitywne dzidy. Były to jedynie kawałki drewna, wykończone na jednym z końców wystruganym, ostrym szpikulcem. Wyglądały żałośnie. Nawet ta dość spora grupa nie miała szans w starciu z bronią laserową czy stalą.

Kaelas poczuł, że biła od nich chęć walki, mimo że wiedziały, iż nie miały szans na zwycięstwo. Chciały walczyć, a nie biernie poddać się okrutnemu losowi, jaki je spotkał. Posiadały honor i dumę, których brakowało tak wielu wojownikom, których spotkał w życiu. Nawet te staruszki, trzęsące się na chudych nogach, w oczach których strach mieszał się z odwagą, nie chciały siedzieć bezczynnie. Wolały przelać swoją krew, może w nadziei, że uda im się chociażby zranić przeciwnika, zadać mu niewielki ból w porównaniu z tym, co same przeżyją.

Stanęły w obronie swojego domu, swoich rodzin, planety, która była bliska zagłady, lecz nadal pozostawała ich domem, jedynym miejscem, które miały. Jedyną rzeczą, za którą były w stanie oddać własne życie. Mimo że na to nie wyglądały, były prawdziwymi wojowniczkami.

– Nie oddamy wam naszego domu, obcy najeźdźcy – odezwała się twardym głosem kobieta stojąca na czele. Jako jedyna z całej grupy wyglądała na zdrową, pełną sił i nieugiętą. Jej ciemne oczy błyszczały w chorobliwym amoku. – Przejść dalej będziecie mogli tylko po naszych trupach.

Kaelas napiął mięśnie gotów do walki. W tym starciu nie opłacało mu się nawet wyciągać miecza, jedynie krępowałby jego ruchy. Kątem oka dostrzegł, że Kendappa mocniej ściska sztylet w dłoni i rozpościera skrzydła, przyjmując pozycję do ataku. Strużka potu spływała po jej skroni. Nie widział, co robił RM19, lecz usłyszał szelest wyciąganej broni.

Stojąc naprzeciwko grupy naznaczonych chorobą kobiet, szykując się do zadania pierwszego ciosu, zdał sobie nagle sprawę, że nie ma honoru w zabijaniu ich. Może i posiadały dusze wojowniczek, lecz ciała miały tak słabe, że ledwo trzymały się na nogach, szczególnie w narastającym z każdą chwilą upale. Dalsze brnięcie w tym kierunku skończy się jedynie rzezią. Bezsensownie przelaną krwią.

Honor. Czym tak naprawdę jest to słowo? Co oznacza?

Falonar by się nie wahał.

Kaelas chwycił za rękojeść miecza przymocowanego do pleców i wydobył go z pochwy. Promienie słońc ledwo odbijały się na starej stali, nie to co jaśniejąca klinga sztyletu Kendappy. Rzucił go na ziemię pod stopy przywódczyni kobiet, co spowodowało poruszenie w ich szeregach. Patrzyły na ostrze szeroko otwartymi oczyma, jakby nie wiedziały, co ten gest może oznaczać.

– Co ty… - zaczęła Kendappa, lecz Kaelas nie pozwolił dokończyć jej reszty zdania:

– Nie chcemy z wami walczyć. To byłoby niehonorowe. Chcemy toczyć bohaterskie boje, a nie zabijać tych, którzy nie są w stanie się bronić. Pozwólcie nam chwilę odpocząć i wrócić do naszego statku.

Kendappa patrzyła na niego szeroko otwartymi oczami, na jej twarzy malowało się jeszcze większe zdziwienie niż na obliczach zgromadzonych kobiet. Jednak, ku ogromnemu zdziwieniu Kaelasa, schowała sztylet do pochwy i stanęła u jego boku. Wojownik nie mógł oprzeć się myśli, że stoi za tym coś więcej i dziewczyna ma jakieś ukryte, niecne zamiary.

– Ale rozkazy… - zaczął RM19. – Wielmożny Vrieskas nie daruje nam tego. Nie możemy…

– Pieprzyć go! Nie mam zamiaru lizać mu dupy jak Falonar i upokarzać się jeszcze bardziej.

Kobieta stojąca na czele podniosła miecz Kaelasa i przyjrzała mu się z uwagą. Zanim zdołała cokolwiek powiedzieć, podbiegło do niej to samo dziecko, które towarzysze widzieli w lesie. Teraz bez trudu można było stwierdzić, iż to chłopiec. Lub wyjątkowo zmutowana dziewczynka.

– Kahalili – wydyszał, łapiąc gwałtownie oddech po każdym wypowiedzianym słowie. – Mówczyni chce się z nimi widzieć.

– Ale… Dobrze, zaprowadzę ich – odpowiedziała z wahaniem, spoglądając groźnie na trójkę przybyszów. – Chodźcie za mną, najeźdźcy. Spełnię prośbę Mówczyni, mimo że gdyby zależało to ode mnie, już bylibyście w drodze do waszego statku. Jeżeli wasze słowa były prawdziwe, nic wam się nie stanie. W innym wypadku, przysięgam na moje życie, że co najmniej jedno z was nie dotrwa jutra.

Kahalili podała Kaelasowi jego miecz i ruszyła przed siebie. Drużyna, nie mając innego wyboru, podążyła za nią. Po kilkunastu krokach znaleźli się na skraju małej wioski. Dominowały tutaj niewielkie kamienne domy, w których nie mogło mieszkać więcej niż czworo ludzi. Każdy został otoczony maleńkim ogródkiem z małą połacią zieleni, na której rosły pierwsze rośliny, jakie zobaczyli od czasu wylądowania na Harenosum. To odkrycie najbardziej ich zdziwiło. Nie spodziewali się, że na tej suchej ziemi może cokolwiek wyrosnąć.

– Słyszałem, że tutaj nie ma żadnych chłopców, więc skąd on się wziął – zagadnął Kaelas, mając dość przytłaczającej go ciszy.

Okolica była tak nudna i monotonna, że nie miał na czym skupić wzroku, a przyglądające im się wychodzące z domów pozostałe kobiety, zaczynały go irytować. Dodatkowo patrzenie na ich zdeformowane twarze, ręce i nogi, przyprawiało go o mdłości. Niektóre ledwo przypominały istoty ludzkie. Jednak na żadnym obliczu nie dostrzegł strachu czy obawy, a jedynie ciekawość. Jakby przyszły popatrzeć na coś, czego jeszcze nie widziały. Jakby były przekonane, że nic im nie grozi.

– Nie ja będę odpowiadać na twe pytania, najeźdźcze. Poznasz odpowiedzi, jeżeli Mówczyni zechce ci ich udzielić.

Kaelas zasępił się. Okazał im tak wielką łaskę, zachował się jak prawdziwy bohater, a ona nawet nie raczyła mu odpowiedzieć. Głupia suka.

Kobieta prowadziła ich, klucząc pomiędzy domami, a chłopiec szedł obok niej. Nie powiedziała więcej ani jednego słowa, tak samo dziecko, chociaż czasem odwracało się i spoglądało z ciekawością na wędrowców. Zatrzymali się dopiero pod jednym, zdaniem Kaelasa nie różniącym się niczym od pozostałych, budynkiem.

– Zaczekajcie tutaj – poleciła kobieta i zniknęła w środku razem z chłopcem.

– Gdzieś w pobliżu musi znajdować się woda – odezwał się nagle wojownik, przysłuchując się docierającym do nich dźwiękom.

– Niedaleko stąd przepływa dość duża rzeka, jedyne źródło wody na Harenosum. Z potwierdzonych źródeł wiem, że poziom wody jest bardzo niski i niebawem koryto uschnie – udzielił informacji RM19.

– Na pewno tak przeraźliwie niski, że nie zabraknie im wody przez najbliższe stulecia – mruknął pod nosem.

Kendappa spojrzała na niego groźnie, mrużąc oczy, czym, jak miał w zwyczaju, w ogóle się nie przejął, a chłopak ciągnął dalej jakby nie usłyszał ciętego komentarza:

– Jednak nadal nie podoba mi się to, co robimy. Złamaliśmy zasady! Buntujemy się!

W tej chwili z budynku wyszła Kahalili, prowadząc ze sobą inną kobietę. Na pierwszy rzut oka przypominała Kaelasowi kupę ciągniętych szmat, a nie człowieka. Za duża, wyglądająca na niej jak worek suknia sięgała ziemi. Turban prawie spadł z jej łysej, płaskiej na czubku głowy. Była tak stara, że ledwo mogła chodzić, więc towarzyszka prawie ją ciągnęła. Chłopiec postawił w cieniu budynku prymitywne, proste krzesło, by staruszka mogła na nim usiąść.

Dopiero wtedy wędrowcy mogli dostrzec jej sine ręce pokryte liszajami. Tak chude, że wyglądały, jakby była to jedynie skóra pokrywająca kości. Jedna z dłoni zaczynała już gnić. Towarzyszący temu odór stawał się na słońcu nie do zniesienia.

Powoli uniosła głowę i przyjrzała im się uważnie. Poszarzała skóra na twarzy, pokryta granatowymi plamami, ciasno przylegała do czaszki. Brakowało jej połowy nosa. Spod lekko rozchylonych tak wąskich, że prawie niewidocznych, sinych warg były widoczne brązowe, psujące się resztki zębów. Jedyną cechą, która nie pasowała do wyglądu kobiety okazały się czarne oczy głęboko osadzone w oczodołach. Jakby pozostałość po dawno utraconej młodości. Coś, co nie ucierpiało pod wpływem przeżytej katastrofy naturalnej.

Kaelas, nie mogąc się opanować, wzdrygnął się na jej widok. Cieszył się, że zjadł dość skromne śniadanie, bo nie potrafiłby zapanować nad żołądkiem.

– Witajcie, kosmiczni wędrowcy – wychrypiała słabym głosem, który ledwo pozwalał na zrozumienie słów. – Jestem Mówczynią Harenosum. Czekałam na was od dawna.

– Na nas? – zdziwiła się Kendappa, przyglądając się kobiecie z niezwykłą uwagą. Śledząc każdy jej ruch. Jak jastrząb taksujący swoją ofiarę.

– Na wszystkie wyjaśnienia przyjdzie czas, najpierw odpowiem na wasze pytanie, Kendappo z Alatum, córko Sashi.

Dziewczyna spojrzała na nią ze zdumieniem. Cała ostrożność i chłodna obojętność w jednej sekundzie zniknęła z jej oczu, zastąpiona szokiem. Rozpostarła skrzydła i zacisnęła pięść na rękojeści sztyletu. Kaelas nie wiedział, czym była spowodowana ta zmiana, lecz w głębi ducha cieszył się, że dziewczyna została wyprowadzona z równowagi. Zastanawiał się, czy mogło mieć to związek z jej podejrzanym zachowaniem.

– Same nie wiemy, jak to się stało, że chłopiec przeżył wybuch ognistej góry, podczas gdy pozostali, silni mężczyźni nie zdołali obronić się przed losem, jaki ich spotkał. Podejrzewam, że nigdy nie poznamy odpowiedzi. Inaasahan przyszedł do naszej wioski zaledwie niecałe dwa lata temu. Niewiele pamiętał ze swojej przeszłości, jedynie ciągłą samotność i wieczną walkę o przeżycie kolejnego dnia. Ta wewnętrzna siła i upór pozwoliły mu przetrwać na naszej nieurodzajnej planecie. Jednak jest to iskierka nadziei. Druga szansa, którą otrzymałyśmy od bogów. Istnieje możliwość, że nasza rasa nie wyginie, że gdy dorośnie, będzie zdolny do wydania potomstwa. Możliwe, że zdołali przeżyć także inni mężczyźni. Czy zadowala cię taka odpowiedź, Kaelasie z Landare, synu Zevrana?

– Co?… Ach, tak – odpowiedział automatycznie wojownik, któremu w ogóle nie zależało na poznaniu odpowiedzi. Pytanie zadał tylko po to, aby wędrówka po wiosce nie była tak nudna. Nie interesowały go szanse na przeżycie jakiejś pośredniej rasy. Równie dobrze wszyscy mogli w tej chwili zginąć, a on i tak by się tym nie przejął. Miał ważniejsze sprawy na głowie.

– Niezwykłe – mruknął pod nosem RM19, przez co Kaelasowi mina zrzedła jeszcze bardziej.

– Skoro zaspokoiłam waszą ciekawość, to wróćmy do ważniejszych kwestii – zachrypiała, milczała przez chwilę, by złapać oddech. – Przez lata czekałam na wojownika godnego, by poznać słowa przepowiedni. Tak jak przede mną poprzednie Mówczynie. Waszymi czynami udowodniliście, że jesteście godni, że nie jesteście bezmyślnymi marionetkami tyrana jak ci, co trafili tutaj przed wami.

– Co?! – wtrącił się zszokowany RM19. – To musi być błędna informacja, Mówczyni. Przed nami nie wysłano tu nikogo. Wiedziałbym o tym, posiadał jakieś raporty. Wielmożny Vrieskas jest bardzo skrupulatny pod tym względem.

Kahalili prychnęła po jego słowach.

– Jak widać ten wasz cesarz nie mówi wam wszystkiego. Była tu trójka najeźdźców podobnych do was; w takich samych dziwacznych strojach. Lecz na podbój wybrali nieodpowiedni czas. Porę pięciu słońc. – Uśmiechnęła się drapieżnie, pokazując żółte zęby. – Najgorętsze trzy miesiące w ciągu roku. Nie zdołali przedostać się przez pustynię. Później znalazłyśmy ich ciała i statek, którym przybyli. Od tamtej pory wiedziałyśmy, że zjawią się następni i czekałyśmy przygotowane.

Po opowieści Kahalili RM19 otworzył usta, ale ostatecznie nic nie powiedział. Pierwszy raz posiadane przez niego informacje okazały się nieprawdziwe. Kaelas poczuł zadowolenie, że w końcu zarówno on jak i Kendappa zostali wyprowadzeni z równowagi i udowodniono im, że się mylą. Szkoda, że częściej się to nie zdarza.

Zapadła gęsta cisza przerywana tylko świszczącym oddechem Mówczyni. Jakby taka z pozoru banalna czynność sprawiała jej niezwykłą trudność.

– Przekażesz nam w końcu przepowiednię? – zniecierpliwił się przeciągającą z sekundy na sekundę bezczynnością Kaelas.

– Niecierpliwy jesteś, Kaelasie z Landare, synu Zevrana. Jeszcze wiele musisz się nauczyć, by otrzymać miano Wojownika. Gdy fałszywy księżyc przysłoni noc właściwą, a białe oblicze ucieknie złowieszczym blaskiem spłoszone. Wtem przyjdzie na świat w bólach zrodzone istnienie nowe, o którym wszechświat cały się dowie. Legendarne Ostrze w swej dłoni dzierżyć będzie i jasnym światłem pokona tyrana okrutnego. A białe oblicze księżyca znów nad horyzontem zabłyśnie.

Stara kobieta nagle zamilkła i rozkaszlała się. Z kącików jej krzywych, wąskich ust zaczęły spływać strużki krwi. Gdyby Kahalili jej nie przytrzymała, to najpewniej spadłaby z krzesła na twarz i rozbiła sobie głowę o suchy grunt. Wyglądała tak, jakby wypowiedzenie tych słów było dla niej jakimś wielkim, męczącym doświadczeniem, które może przypłacić swoim i tak dobiegającym już końca życiem. RM19 spojrzał na nią ze współczuciem i gdyby tylko wiedział jak, pewnie pospieszyłby z pomocą.

– Fałszywy księżyc? Czy nie chodzi tu przypadkiem o noc fałszywego księżyca? Wtedy narodził się wasz książę, prawda? – wywnioskowała Kendappa.

– Ja też – odezwał się Kaelas. – Przecież to oczywiste! Przepowiednia mówi o mnie. To ja mam znaleźć ten miecz i pokonać Vrieskasa. To ja jestem Legendarnym Wojownikiem! – zakończył podekscytowany.

– Uważaj, bo jeszcze ci ktoś uwierzy w te dyrdymały – mruknęła dziewczyna, ale Kaelas już jej nie słuchał.

Ogarnęła go nieopisana euforia i radość. Miałem rację, zostanę bohaterem,  niepokonanym. Zabiję Vrieskasa i wszystkie ludy kosmosu będą mnie za to wielbić i oddawać cześć. Jak królowi lub nawet bogu. Miał ochotę podskoczyć do nieba, lecz zdawał sobie sprawę, że w oczach towarzyszy ten gest nie wyglądałby odpowiednio, więc pohamował emocje. Wszystko w nim wołało donośnie: „Jestem najlepszy! Jestem lepszy od Falonara!”.

– Pora ruszać w drogę – zakomunikował radośnie. – Miecz się sam nie znajdzie.

– I tak nie zmienię zdania – prychnęła Kendappa. – Przepowiednia mówi o księciu Ladvarianie, a nie o takim dziecinnym durniu jak ty. Ale możemy znaleźć dla niego ten miecz. W przyszłości nam to wynagrodzi.

– Czekajcie! – zawołał RM19, zanim tamci zdążyli skoczyć sobie do gardeł. – Chyba w to nie wierzycie? Przecież cała ta sprawa z przepowiednią jest irracjonalna. To zlepek przypadkowych słów i zwrotów wyssanych z palca, nie posiadających naukowego wyjaśnienia! I nie możemy zostawić tak Mówczyni bez udzielenia pomocy.

– Dziękuję za troskę, RM19 z BS88C, synu RM18, lecz nie potrzebuję pomocy – powiedziała słabym głosem, łapiąc głośno oddech po każdym słowie. – Moje dni i tak są już policzone. Śmierć przywitam z otwartymi ramionami jak dobrą przyjaciółkę.

– Nie mów tak, Mówczyni – zwrócił się do niej Inaasahan, a w kącikach jego oczu zalśniły łzy.

– Dziecko, jestem już stara. Kiedyś na pewno mnie zrozumiesz. Taka jest kolej rzeczy, bogowie nie oszczędzają nikogo. – Zakaszlała, opluwając krwią swoją suknię. – Kaelasie z Landare, nie bądź w gorącej wodzie kąpany – rzekła do wojownika, który już oddalał się w stronę prymitywnego płotu ogradzającego budynek i niechętnie wrócił na swoje dawne miejsce. – Nawet nie wiesz, gdzie szukać, a kosmos jest ogromny.

Młody mężczyzna niechętnie musiał przyznać jej rację, co nie zmniejszyło jego irytacji w związku z opóźnieniem podróży. Pogłębił ją jeszcze triumfujący grymas na twarzy Kendappy. Z chęcią wymazałby go, serwując dziewczynie porządny cios pięścią wprost w jej ptasią gębę. Może przy odrobinie szczęścia złamałby jej nos.

– Jeżeli chcecie wyruszyć na poszukiwania miecza, powinniście zacząć od podróży na Oraculum. Wyrocznia odpowie na wasze pytania.

– Ale ta planeta znajduje się w strefie wschodniej. To będzie początek buntu przeciw wielmożnemu Vrieskasowi – lamentował, nagle zapominając o trosce o zdrowie Mówczyni.

Kendappa spojrzała na niego uważnie, nie kryjąc zdziwienia malującego się na twarzy, jakby mężczyzna powiedział coś nadzwyczajnego. RM19 nie zwrócił na nią najmniejszej uwagi, a dziewczyna szybko się opanowała.

– To poprowadzisz kapsułę tak, aby nas nie wykryli, a jak nie, to zmuszę cię do tego moim sztyletem – warknęła, zaciskając dłoń na rękojeści. Po skroni mężczyzny zaczęła spływać nie spowodowana wysoką temperaturą strużka srebrzystego potu.

– Oni i tak nas wykryją, Kendappo. Granice strefy północnej otoczone są tak liczną siatką baz, że nie można wydostać się z niej niezauważenie. Mogę poprowadzić kapsułę tak, by nas nie dostali, znam odpowiednie miejsca, ale i tak nas namierzą i będą wiedzieć, że się zbuntowaliśmy. Chociaż nie wykonawszy zadania, też nie mamy co wracać – dodał smętnie.

– Rozchmurz się, RM19. Przecież nie możemy pozwolić, aby Vrieskas wiecznie rządził kosmosem. To przygoda! W każdym razie komu w drogę temu czas – dodał wesoło, odwracając się plecami od Mówczyni i po raz drugi szykując się do odejścia.

– Nie tak szybko, Kaelasie z Landare – sprowadziła go na ziemię stara kobieta, ledwo wypowiadając kolejne słowa pomiędzy atakami kaszlu. Kahalili patrzyła na nią z troską, lecz nie potrafiła uśmierzyć bólu czy złagodzić objawów choroby. – To nie jest dobra pora na wędrówkę przez pustynię. Cztery słońca zajmują swe najwyższe położenie. Gdybyście teraz wyruszyli, pogrzebałyby was gorące piaski. Odpocznijcie wśród nas i zregenerujcie siły, a gdy znajdą się bliżej horyzontu, ruszycie w drogę. Inaasahan będzie waszym przewodnikiem po wiosce.

– Ale przecież pierścień dziewięciu słońc stale otacza Harenosum. Zawsze któreś z nich znajdować się będzie w okolicach zenitu.

– Harenosum otaczają dwa pierścienie słońc, najeźdźcze, poruszające się w przeciwnych kierunkach – wyjaśniła Kahalili.

– Będę musiał zacząć spisywać wszystkie informacje o planetach, na których się znajdziemy. Znacznie poszerzy to wiedzę przyszłych pokoleń. I może jak nas złapią, to wielmożny Vrieskas pozwoli mi wykupić za to moje życie.

– Nie liczyłabym na to – sprowadziła go na ziemię Kendappa. – Gdyby do tego doszło, nie daliby nam nawet dojść do słowa, więc lepiej, aby nas nie złapali.

– Jeżeli chcesz dowiedzieć się więcej o Harenosum, to niech Inaasahan zaprowadzi cię do Mananaysay. Ja nie mam już sił na dalszą rozmowę, robi się za gorąco. Żegnajcie Kendappo z Alatum, córko Sashi, Kaelasie z Landare, synu Zevrana, RM19 z BS88C, synu RM18. Może spotkamy się w następnym życiu. Jesteście ostatnią nadzieją na ocalenie wszechświata.

– Chodźcie – powiedział chłopiec, ruszając w stronę dziury w płocie pełniącej rolę furtki. Ostatni raz obejrzał się na Mówczynię, a w jego oczach pojawiła się troska o nią i żal, że musi się oddalić.

Gdy szli za nim, myśli Kaelasa zaprzątała tylko jedna kwestia. Dlaczego Kendappa tak łatwo zgodziła się na podążenie za słowami przepowiedni i odwrócenie od Vrieskasa i jego rozkazów? Może i była błędnie przekonana, że to książę Ladvarian urodził się, by zostać Legendarnym Wojownikiem, a nie on, ale to żaden powód. Chyba że znała księcia albo była w nim zakochana, albo inne tego typu bzdury. W końcu nic o niej nie wiedzieli.

Najważniejsza była świadomość, że miał rację. Urodził się, by zostać bohaterem, a wcześniejsze drobne niepowodzenia to tylko próba mająca ukształtować jego charakter. Czekała go wielkość, o jakiej zawsze marzył. Powrót w chwale. Sława na cały wszechświat. Tytuł Legendarnego Wojownika!

~ * ~

Ten rozdział też musiałam skrócić, bo by za długi wyszedł. Informacje o strukturze i podziale wszechświata, które wycięłam pojawią się przy najbliższej okazji.

A kolejny rozdział będzie już z perspektywy księcia Ladvariana i pojawi się w nim także Falonar. Mogę powiedzieć, że data publikacji to dwudziesty maja.