Rozdział 5: Krwawe zwycięstwo

Potrzebne są siły, siły; bez sił nic człowiek nie wskóra; siłę zaś zdobywa się także siłą…

Fiodor Dostojewski

Trójka ludzi w srebrzystych, brudnych w wielu miejscach od ziemi i zaschniętej krwi kombinezonach siedziała przy niewielkim ognisku. Nie mogli rozpalić większego, by nie zdradzić tubylcom swojego położenia. Pomarańczowe, przechodzące miejscami w żółć i czerwień, płomienie tańczyły gwałtownie, próbując wzbić się wyżej ku czarnemu, obsypanemu tysiącami gwiazd niebu. Lecz uniemożliwiano im to za każdym razem.

– Niepotrzebnie marnujemy czas – odezwała się jedyna kobieta w ich gronie.

Była najstarsza z nich i podchodziła już pod czterdziestkę. Miała włosy koloru ognia, które opadały na jej muskularne, szerokie ramiona. W ciemnych, wąskich, głęboko osadzonych oczach odbijały się tańczące płomienie ogniska. Duże, pełne, fioletowe usta wykrzywiła w grymasie niezadowolenia.

– Powinniśmy zaatakować teraz, a nie siedzieć tu bezczynnie jak jacyś słabi durnie. Zmarnowaliśmy już dość czasu!

– Nie ty tu dowodzisz, OruTau – odpowiedział niski mężczyzna siedzący na niedużym pniaku, w oddali od pozostałej dwójki, gdzie nie docierało światło ogniska.

Ciemnoniebieskimi oczami obserwował korony olbrzymich, liściastych drzew okalających niewielką polankę, na której rozbili obóz. Jego twarz o bladej cerze nie wyrażała żadnych emocji. Jedynie spokój, obojętność. Lekki, chłodny wiatr rozwiewał czuprynę ciemnych włosów. Pomimo szczupłej sylwetki, nie drżał pod wpływem zimna. Podczas kilkudziesięciu misji, w których uczestniczył, zdołał przywyknąć do niedogodnych warunków.

– Jesteś złym dowódcą. Mianowałeś się nim sam tylko dlatego, że z woli wielmożnego Vrieskasa pozwolono przybrać ci tytuł księcia wcześniej niż powinieneś. Twój ojciec jeszcze żyje, a zgodnie z prawem należy ci się on dopiero po jego śmierci.

Ladvarian niechętnie odwrócił głowę w jej kierunku, wolał ignorować denerwującą towarzyszkę, do której nic nie docierało. Pocieszał się myślą, że niebawem to się skończy. Wyraz jego twarzy nadal pozostawał obojętny, lecz spojrzenie stało się zimne jak śnieżna lawina przygniatająca człowieka swoim ciężarem. Nie ukrywał niewypowiedzianej groźby, by wiedziała, gdzie było jej miejsce.

– Tytuł dowódcy otrzymałem, gdy skończyłem siedemnaście lat, OruTau. To ty zostałaś dołączona do mojego oddziału – powiedział lodowatym tonem, który sprawił, że kobieta mimowolnie wzdrygnęła się. Poczuł satysfakcję na ten widok. Tym bardziej, że wiedział, iż nienawidziła tego, w jaki sposób potrafił wpływać na innych, zaledwie spojrzeniem czy gestem.

– Ty też popierasz go we wszystkim, Falonarze? – zwróciła się do drugiego mężczyzny.

Siedział naprzeciwko niej, po drugiej stronie ogniska. Głowę miał pochyloną i wpatrywał się w szkarłatne płomienie. Jasne, co świadczyło o jego mieszanej krwi, włosy okalały twarz i opadały na umięśnione ramiona. Miał duże, brązowe oczy, wyjątkowo wąskie jak na mężczyznę brwi i mocno zarysowaną szczękę z wystającym podbródkiem porośniętym szorstkim, kilkudniowym zarostem.

– Słowo księcia jest dla mnie rozkazem – odpowiedział krótko, nie unosząc głowy.

– Jesteś chyba jedynym durniem, który podlizuje się mu na każdym kroku. Załapałeś się na pełen etat pieska salonowego czy niewolnika? W końcu jesteś mieszańcem, co widać na pierwszy rzut oka. A może to tradycja na tej waszej zawszonej planecie?

Jednak, ku jej rozczarowaniu, Falonar nie odezwał się ani nawet nie uniósł głowy, by mogła zorientować się, jaki wpływ wywarły na nim te słowa.

– Jeżeli już musisz wiedzieć, OruTau, bo, jak widać po twoim dziecinnym zachowaniu, masz umysł tak ograniczony, że nie jesteś w stanie sama na to wpaść – zaczął Ladvarian, nie przejmując się tym, że kobieta zacisnęła pięści z wściekłości. Bawiło go to, a dodatkowo musiała zapłacić za znieważenie Falonara. – Gdy my czekamy, oni zbierają resztki armii, by zaatakować nas całymi pozostałymi im siłami. Nad ranem, gdy podejdą pod granicę lasu, wybijemy ich wszystkich. Sami ułatwią nam zadanie, wystawiając się jak na talerzu. Gdybyśmy przepuścili atak teraz, istniałoby większe prawdopodobieństwo, że jakieś większe grupy tych durniów ukryłyby się gdzieś i wytropienie ich zajęłoby nam za dużo czasu. Z tego co wiem, odebrano ci dowództwo, dlatego że przekroczyłaś czas przeznaczony na wykonanie zadania – dodał z mściwą satysfakcją.

– Uważaj, Ladvarianie, dzień twojej klęski nadejdzie szybciej niż myślisz.

– Uważaj, OruTau, bo następnego ranka możesz się już nie obudzić, chyba że w piekle.

Ladvarian odwrócił głowę od wściekłej kobiety, której po jego słowach żyły wyskoczyły na skroni i ponownie spojrzał w mroczną głuszę. Ten widok go uspokajał, pozwalał skupić się i skoncentrować przed nadchodzącą bitwą. Miał irracjonalne wrażenie, że las go wzywa, że noc go wzywa. Pragnie objąć go swoimi zimnymi ramionami i wydobyć z niego coś, o czym dotychczas nie miał pojęcia. Oddzielić jego duszę od tego słabego ciała posiadającego tak wiele ograniczeń. Tak, by mógł poczuć prawdziwego siebie, prawdziwe wszechpotężne ki, które drzemie ukryte gdzieś wewnątrz. Wierzył, że nadejdzie odpowiedni czas, że poprzez liczne, mordercze treningi pokona ograniczenia tego ciała. Znajdzie sposób, by je udoskonalić i wtedy już nic nie będzie dla niego przeszkodą.

~ * ~

Czerwone słońce dopiero co wyłoniło się zza horyzontu. Na dworze panował jeszcze półmrok i nocny chłód. Ladvarian, Falonar i OruTau czekali ukryci w cieniu drzew na skraju puszczy, obserwując zbliżającą się armię. Lub raczej marne resztki tego, co zostało władcy tej planety odkąd rozpoczęliśmy podbój, pomyślał z satysfakcją książę. Po szybkiej analizie, zorientował się, że wrogów nie mogło być więcej niż pół tysiąca, co i tak stanowiło liczbę znacznie przekraczającą jego założenia. Bardzo dobrze. Niech wszy wyjdą z nor, to ułatwi nam zadanie.

Ogromny sztandar przedstawiający potężnego, czarnego byka z olbrzymimi rogami na jasnym tle powiewał na porannym wietrze nad maszerującą w równym szyku armią.

– Idziemy – wydał rozkaz Ladvarian. – Nie możemy dopuścić, aby doszli do linii drzew. OruTau, trzymaj się w sporej odległości, skoro masz zamiar używać tej tandetnej zabawki – dodał, patrząc z pogardą na pistolet kobiety.

– Ta zabawka przedziurawiłaby cię na wylot.

– Nie zdążyłabyś wycelować, a już byłabyś martwa. Falonarze, chronisz moją lewą stronę – zwrócił się do towarzysza, odwracając się plecami od OruTau i całkowicie ją ignorując.

– Tak jest, książę.

Ladvarian napiął mięśnie i wydobył z siebie okrzyk bojowy, który rozniósł się echem po okolicy. Drzewa dodatkowo zwielokrotniły jego brzmienie. Armia w dole zatrzymała się, szukając źródła dźwięku. Niektórzy wpadli w popłoch, nie wiedząc, co robić. Na to liczył. Ludzie w dole to już nie generałowie, a marne pospólstwo. Ostatni oddech tej planety.

– Do ataku! – wrzasnął, zbiegając ze wzniesienia i dobywając miecz.

Patrzył wprost na pierwszą linię żołnierzy wroga, nie oglądając się na boki. Wiedział, że Falonar był niedaleko, dwa, trzy kroki za nim. Tak jak zawsze podczas wszystkich bojów, które razem stoczyli.

Dostrzegł, jak pierwsi żołnierze padają martwi pod wpływem laserowych pocisków. Jasne wiązki bez trudu przebijały się przez skórzane pancerze. Ci ludzie, znający tylko prymitywną broń, nie potrafili się przed nimi obronić w żaden sposób. Nawet ich tarcze okazywały się bezskuteczne. Ladvarian musiał przyznać, że OruTau strzelała szybko i celnie.

Przyspieszył, chwytając miecz w obie dłonie, by zwiększyć siłę zamachu. Skoncentrował się, skupiając całą uwagę na broni, która powinna być częścią niego, gdyby była jego dziedzictwem lub została wykonana tylko dla niego. Przelał w nią swoją ki, odzwierciedlającą jego wewnętrzną siłę.

Zniszczona, stalowa klinga zalśniła bielą, wydłużając się trzykrotnie, tworząc regularny kształt. Przypominała języki wirujących nieustannie jasnych płomieni. Ten widok momentalnie wzbudził strach we wrogach. Pierwszy cios powalił czterech z nich, odcinając im głowy. Krew trysnęła strumieniem, oblewając wszystkich, którzy znajdowali się w pobliżu. Pod wpływem tego widoku stojący nieopodal żołnierze próbowali uciekać, lecz było na to za późno i oni także dołączyli do zabitych.

Ladvarian nie przejmował się lejącą na niego strumieniami krwią wrogów, kawałkami kości, ścięgien czy wnętrzności przyczepiającymi się do jego kombinezonu i twarzy. Liczyła się tylko walka, która pochłonęła go całkowicie. Dziesiątki bezimiennych mężczyzn padały pod jego ciosami. Ale te drobne szczegóły nie mogły odwrócić jego uwagi. Nie teraz, gdy znalazł się w swoim żywiole.

Zadawał cios za ciosem. Rozłupywał czaszki, z których wypływały mózgi, odcinał głowy, rozpruwał brzuchy, powodując wypłynięcie poskręcanych jelit. Kroczył zgrabnie niczym tancerz. Śliska, zalana krwią, żółcią i kawałkami narządów nawierzchnia nie stanowiła dla niego problemu.

Każdym zamachem miecza powalał kilku przeciwników naraz, a gdy któryś znalazł się za blisko, wymierzał mu cios w twarz, wgniatając czaszkę do wewnątrz. Nikt nie był w stanie mu się przeciwstawić. Nie mieli broni, która mogłaby równać się z jego mieczem. Ich ostrza łamały się, gdy tylko próbowali sparować atak.

Dla Ladvariana walka skończyła się za szybko. Gdy padł ostatni, martwy przeciwnik, jego miecz wrócił do dawnej postaci. Książę odwrócił się na pięcie i spojrzał na rozciągające się za nim pobojowisko. Czerwony ocean na tle zieleni. Ciała leżały w dziwnych, nienaturalnych pozycjach. Prawie żadne nie było w całości i czegoś mu brakowało. Sztandar pokonanych został zalany krwią.

Niedaleko dostrzegł Falonara. Cały jego strój pokryty był szkarłatnymi, ściekającymi plamami. Promienie wschodzącego słońca odbijały się na jego jasnych włosach i twarzy, powodując makabryczne wrażenie i jeszcze bardziej podkreślając wszechobecną na nich krew.

Wojownik w glorii chwały, pomyślał Ladvarian.

– Książę, jesteś ranny – powiedział Falonar, zbliżając się do niego.

Dopiero teraz dostrzegł płytką ranę na lewym przedramieniu, z której sączył się strumień krwi. Któryś z nich musiał go drasnąć. W szale bitwy nawet tego nie poczuł.

– To tylko zadrapanie, Falonarze.

Mężczyzna nie słuchał wyjaśnień. Zdjął z głowy ciemną opaskę i przewiązał ranę Ladvariana. Kurtyna jasnych, kręconych włosów opadła mu na twarz.

– Dziękuję.

– Gdybyście używali normalnej broni, to pobojowisko nie wyglądałoby tak makabrycznie. Mdłości można dostać od tego widoku – rzekła, zbliżając się do nich OruTau. Ona w porównaniu do mężczyzn nie miała na kombinezonie ani jednej plamki świeżej krwi.

– Tak, i trwałoby to całą wieczność. Weź ich sztandar i idziemy. Pora ściąć króla i zakończyć tę farsę. Już za długo tu zabawiliśmy.

~ * ~

Sala tronowa miała kształt okręgu. Jej ściany zostały ozdobione gobelinami i malowidłami przedstawiającymi sceny najróżniejszych bitew toczonych przez tutejszych wojowników. Światło słońca wpadało przez oszkloną kopułę, skupiając się na ustawionym w centrum komnaty złotym tronie wysadzanym ogromnymi kamieniami szlachetnymi.

Siedział na nim stary, opasły mężczyzna. Na poszarzałej twarzy rysowały się wyraźnie liczne zmarszczki, bruzdy i fioletowe sińce pod pomarańczowymi oczami. Licha, siwa broda opadała mu na wydęty brzuch. Złota korona ozdobiona byczymi rogami połyskiwała na jego łysej głowie. Król patrzył z trwogą na idących w jego kierunku przybyszów.

Ladvarian szedł na przedzie, a krok za sobą po obu stronach miał Falonara i OruTau z krwawym sztandarem.

– Twoje wojska zostały rozniesione w krwawą miazgę. Poddaj się – rzekł książę, patrząc wyzywająco prosto w oczy króla.

– Nigdy. To nie może być prawda. Cała moja armia nie mogła zostać zniszczona przez trzy kosmiczne wszy na usługach jakiegoś szaleńca.

– Nie cackaj się z nim, Ladvarianie – mruknęła OruTau. – Skończmy to jak najszybciej.

– I tak będziemy musieli czekać co najmniej tydzień na przybycie posiłków, które przejmą tu dowodzenie – odpowiedział jej Falonar. – Książę wie, co robi.

Ladvarian nie przejmował się wymianą zdań towarzyszy ani pytaniami skierowanymi w jego stronę. Czujnym wzrokiem patrzył wprost na drżącego króla. Ciemne, pełne zimnej obojętności oczy taksowały każdy, nawet najmniejszy jego ruch. Obserwował przeciwnika, by ocenić go, przejrzeć na wylot. Ostatecznie zamknąć w lodowej klatce swojego spojrzenia, pozbawiając wszelkiej nadziei.

– N-nie dostaniecie mnie – wyjęczał, ale wszelka werwa i moc zniknęły z tonu jego głosu. Teraz brzmiał, jak trzęsący się ze strachu staruszek, który nie chce dopuścić do siebie myśli, że nadszedł koniec. – Nie wyjdziecie stąd żywi!

Następnie wydarzenia potoczyły się nagle i błyskawicznie. Zza tronu wydobył się cichy świst, który pomknął w głąb kolistej komnaty. Ladvarian automatycznie zrobił krok w bok, nie wahając się nawet przez chwilę. I wtedy rozległ się nieartykułowany wrzask OruTau. Owy dźwięk powodowała wypuszczona zza ściany zatruta strzałka, która trafiła kobietę w odsłoniętą część szyi. Trucizna szybko rozchodziła się po jej ciele. Krzyczała  i wiła się po posadzce pod wpływem bólu.

Ladvarian niechętnie odwrócił głowę, spoglądając na nią tym samym obojętnym spojrzeniem. Falonar nie ruszył się z miejsca nawet o krok, jedynie jego dłoń spoczęła na rękojeści miecza uczepionego do pasa.

– Pomóż mi, Ladvarianie – jęczała, wijąc się w konwulsjach, a z kącików jej ust wydobywała się zielona ślina.

Książę powoli i z niechęcią zbliżył się do niej.

– Błagam…

– Śmieci się eliminuje – odparł. – Szczególnie wszystkich podwładnych Vrieskasa.

W oczach OruTau zagościł strach. Patrzyła na niego tak, jakby nie zrozumiała jego słów i tego, co miało za chwilę nadejść.

Ladvarian stanął na jej szyi, kumulując w sobie ki, aby cios był potężniejszy. Kark kobiety pękł z głuchym trzaskiem. W oddali dotarł do księcia pisk przerażenia starego mężczyzny. Trysnęła ciepła krew, nakładając kolejną warstwę posoki na poplamiony kombinezon. Głowa odchyliła się pod nienaturalnym kątem, trzymając się tylko na kilku ścięgnach i skórze. Korpus wygiął się w łuk, jakby nie dotarło jeszcze do niego, że był martwy. O kolejnego durnia mniej.

– Jak? To ty miałeś… - Stary król nie był nawet w stanie dokończyć zdania. Jego usta poruszały się, lecz nie wydobył się z nich żaden dźwięk.

– Od początku wiedziałem, że za tą ścianą ktoś się kryje. Nie jestem byle kim. Ale takie ścierwo jak ty nie jest w stanie zrozumieć potęgi wojownika Landare, a w szczególności jej prawowitego władcy. Przekazałem wam ostrzeżenie, ale mnie nie posłuchałeś. Nie przywykłem do dawania drugiej szansy.

Zbliżył się powoli do tronu, pozostawiając za sobą krwawe smugi na idealnie wypolerowanej posadzce. Czuł satysfakcję, gdy patrzył na mężczyznę przed nim, drżącego ze strachu, z każdym jego krokiem próbującego wcisnąć się bardziej w złote siedzenie lub nawet zupełnie zniknąć z pomieszczenia.

– Czas na śmierć.

– Kim ty jesteś, demonie?

Jednym, niewiarygodnie szybkim ruchem Ladvarian wyjął miecz z pochwy umocowanej na plecach. Błysnęła stal, a po chwili głowa króla potoczyła się po posadzce, a złota korona upadła pod stopy księcia. Krew trysnęła strumieniem z korpusu, zabarwiając na czerwono ostrze i twarz wojownika.

– Skoro mnie uważałeś za demona, to wiedz, że Vrieskas jest miliard razy silniejszy.

– Książę? – Głos Falonara przepełniony był troską i dobiegał jakby z oddali.

– Znajdź tego sukinsyna zza ściany. Nie chcę więcej wypadków z trucizną.

Gdy mężczyzna opuścił pomieszczenie, Ladvarian usunął z tronu truchło króla i usiadł na nim. Chociaż przez chwilę mógł poczuć się jak władca. Spojrzał w zamyśleniu na dwa trupy otoczone kałużami krwi. Na ciebie też przyjdzie czas, Vrieskasie. Już niebawem twoje rządy też dobiegną końca.

~ * ~

Jak obiecałam, dzisiaj kolejny rozdział. Dodany z okazji moich dwudziestych pierwszych urodzin ;)

Kolejny prawdopodobnie za dwa tygodnie, bo nie dam rady go wcześniej przepisać. Zostały mi ostatnie dwa tygodnie szkoły i nawał wszelkiego rodzaju kartkówek, zaliczeń, kolokwiów, egzaminów i tych podobnych.