Rozdział 6: Córka tyrana

Człowiek może znieść bar­dzo dużo, lecz po­pełnia błąd sądząc, że pot­ra­fi znieść wszystko.

Fiodor Dostojewski

Ladvarian, ubrany w długą, szeroką, rozpiętą koszulę ukazującą umięśnioną klatkę piersiową i luźne spodnie, siedział na parapecie okiennym w swoim pokoju na statku kosmicznym. Ciemne włosy sterczały mu na wszystkie strony, jakby od dawna nie widziały grzebienia.

Pomieszczenie nie wyróżniało się niczym szczególnym. Proste łóżko, szafa na ubrania, stolik z dwoma krzesłami, na którym leżało kilka starych, zniszczonych książek i podręczny komputer z granatową, lekko wgniecioną w jednym miejscu obudową. Pomimo tego jednego uszczerbku fizycznego, nadal działał poprawnie. Żadnych rzeczy osobistych, dodających pokojowi indywidualnego charakteru i wskazującego, kto w nim mieszka.

Ladvarian nie znosił tego pokoju ani żadnego innego, w którym musiał mieszkać w ciągu długich podróży trwających już od dziewięciu lat. Nie widział sensu w tym, aby cokolwiek ze sobą przynosić, szczególnie, że w czasie misji i tak głównie spali w terenie. Gdy przebywał na statku, wolał ćwiczyć ciało i umysł.

Jeżeli coś było pożyteczne, to dało się to wziąć ze sobą. Cała reszta to zbędne śmieci. A przyzwyczajanie się do rzeczy materialnych czyniło z człowieka narcystycznego głupca. Widział w swoim życiu już zbyt wielu ludzi przywiązanych do nieistotnych przedmiotów i nie chciał skończyć tak jak oni. Na to był zbyt inteligentny.

Zresztą, nie czuł się swobodnie w tym pomieszczeniu, nie traktował go jak swój pokój czy miejsce, w którym można odpocząć i poczuć się komfortowo. Przytłaczało go ono, jakby był zamknięty w metalowej klatce. Wolał przebywać na powietrzu, czuć wiatr we włosach, spać na brudnej ziemi, nie tu.

Chociaż raz być wolnym.

Prychnął, spoglądając w okno na bezkresną czerń kosmosu. Wolność. Ladvarian wiedział, że dopóki żyje Vrieskas nie zazna tego uczucia. Kolejna planeta podbita na jego rozkaz, przelana krew silnych wojowników, którzy mogli przyłączyć się do niego, pomóc w obaleniu tyrana. Ale głupcy odmówili, jak wielu innych przed nimi. Chciał dać im szansę na przeżycie, a otrzymał odmowę. Nie ufali mu. Może i o niewielki ułamek zwiększył swoje umiejętności, ale za cenę hektolitrów przelanej krwi, cenę zbyt wysoką.

Przyciągnął kolana do piersi, obejmując je rękoma i oparł na nich głowę. Jedynie obserwowanie przestrzeni kosmicznej pozwalało znaleźć mu ukojenie w tej metalowej klatce. Miliardy mijanych planet dawały mu nadzieję, że nie wszyscy okażą się głupcami. Szczególnie, że istniała jeszcze strefa południowa. Odwieczne marzenie tak wielu osób. I tym samym jedyny przylądek wolny tymczasowo od wpływów tyrana.

Tylko w tę część kosmosu Vrieskas nie zdążył jeszcze dotrzeć w ciągu swojego długiego życia. Najpierw wolał umocnić swoją pozycję w strefie północnej, całkowicie objąć ją pod panowanie i z czasem przenosić się na wschód i zachód. Powoli, by niczego istotnego nie przeoczyć. Jedynie południe pozostało nietknięte, niezbadane. I prawdopodobnie tak pozostanie, bo nie zdąży tam dotrzeć, gdyż wcześniej zginie z mojej ręki. Tylko najpierw muszę odzyskać Garudę, legendarny miecz władcy wojowników, który durny król Ladvarian oddał w hołdzie Vrieskasowi. Jedynie tym mieczem dokonam zemsty.

Księcia z rozmyślań wyrwało nagłe pukanie do drzwi.

– Wejdź, Falonarze – powiedział, nie odwracając głowy od okna.

W szybie ujrzał odbicie młodego mężczyzny wchodzącego do pokoju. Jak zawsze ubrany był w czysty, srebrny kombinezon. Jasne włosy starannie sczesał do tyłu i założył ciemną opaskę, by niesforne kosmyki nie opadały mu na twarz.

Ladvarian uśmiechnął się w duchu na ten widok. Nie pamiętał ani jednej sytuacji, gdy ubiór Falonara odbiegał chociażby w najmniejszym stopniu od idealności. A spędzili ze sobą już tak wiele czasu. Nie pamiętał dokładnie ile lat, lecz miał wrażenie, że znał go od zawsze, jakby byli braćmi.

– Książę, czy wszystko w porządku? – zapytał z troską, spoglądając na cienie pod oczami mężczyzny i zmęczenie malujące się na jego pobladłej twarzy, którego nie był w stanie przed nim ukryć. – Powinieneś chociaż spróbować się zdrzemnąć zanim dotrzemy na Yaskas. Nawet te trzy godziny snu dobrze ci zrobią.

– Wiesz, że nie zmrużę tutaj oka. Jeżeli dam radę, spróbuję przespać się po wylądowaniu – dodał, gdy Falonar otwierał już usta, by zaprotestować.

– Książę…

– I ile jeszcze razy mam ci powtarzać, abyś mówił mi po imieniu? – przerwał mu.

– Przypuszczam, że do śmierci, bo nie wypada mi się inaczej do ciebie zwracać, książę.

– Jesteśmy towarzyszami od czasu mojej Ceremonii, gdy miałem czternaście lat. A już wcześniej trenowaliśmy razem, bo nie narodził się inny wojownik, który byłby mi w stanie dorównać.

– To nie ma znaczenia – upierał się przy swoim Falonar, a troska w jego spojrzeniu w jednej chwili zamieniła się w powagę pełną zawziętości i bezgranicznej wiary we własne słowa. – Należy ci się szacunek.

– Szacunek? – prychnął Ladvarian. – Vrieskas zmienił tytuł namiestnika na księcia w nagrodę, że moi przodkowie byli mu posłuszni i bez zastrzeżeń spełniali każde jego zadanie. To oni, a nie najeźdźcy doprowadzili do upadku naszego ludu. To przez nich straciliśmy naszą siłę i moc, zapomnieliśmy o naszej kulturze i obyczajach. Kamień zamieniliśmy na metal, miecz na pistolet, a honor na upokorzenie. To jedynie nic nieznacząca nazwa, Falonarze. Nie ma w tym szacunku.

– Dla mnie znaczy bardzo wiele. To ty, książę, jesteś moim dowódcą, władcą i królem – powiedział z niewyobrażalną pewnością w znaczenie tych słów. Jasne iskry w oczach płonęły w ekstazie. – I chociażbym miał przypłacić to życiem, to pomogę ci odzyskać koronę i dziedzictwo, mój królu. – Pochylił głowę w geście bezgranicznego szacunku.

Na ten widok Ladvarianowi ścisnęło się serce. Spędził prawie całe życie u boku Falonara, ale nigdy nie przypuszczał, że wierzy on w niego tak głęboko, że był w stanie poświęcić dla niego wszystko. Że to wierne stanie u jego boku nie brało się tylko z przyrzeczenia, które złożył, ale z serca, które tak jak jego biło w pełni dla tej sprawy. Całkowicie oddane było idei obalenia tyrana i odzyskania chwały.

Ladvarian wstał z parapetu i podszedł do młodego mężczyzny wyższego od niego o głowę. Położył mu dłoń na ramieniu, a na jego twarzy zagościł cień uśmiechu.

– Dziękuję, przyjacielu.

~ * ~

Ladvarian stał na jednym z pałacowych balkonów i patrzył na miasto. Wielkie, różnobarwne budowle, których szczyty niknęły w chmurach, kręte, wielopoziomowe ulice wijące się między nimi. Te na wyższych poziomach zostały oszklone, by różnorodne mknące z zawrotną prędkością pojazdy nie wypadły z trasy. Nigdzie nie postawiono belek podtrzymujących wyższe kondygnacje, co oznaczało, że użyto tu innych technologii niż znano na Landare. Niższe poziomy zostały przeznaczone dla spacerujących ludzi i zwierząt.

Wszędzie dominowały koliste kształty. Jedynie kopuły i łuki. Książę podczas swoich wizyt na Yaskas nigdy nie zauważył żadnych kanciastych zakończeń. Jakby budynki w kształcie graniastosłupów w ogóle nie mieściły się w głowach tutejszych budowniczych. Wszystko zostało wykonane z najróżniejszych dostępnych na planecie metali, jakby nie znano innego materiału konstrukcyjnego jak chociażby kamień czy cegła.

Na większości budynków umieszczono ogromne bilbordy i reklamy. Jaskrawe obrazy zmieniały się i zachęcały do zakupu najróżniejszych towarów, wymieniając ich najlepsze zalety, a pomijając wszelkie wady. Dla Ladvariana był to zbyt duży natłok scen i barw, który tylko rozpraszał jego uwagę.

Jednak najgorszy dla niego był brak jakiejkolwiek zieleni w stolicy Yaskas. Wszędzie tylko i wyłącznie technologia. Nawet obrzeża miasta były tak zagospodarowane, że ani jedno źdźbło trawy nie znalazło tam miejsca. Jedynie w pałacu znajdował się ogród, lecz został on przeznaczony wyłącznie do użytku księżniczki i nikt poza nią nie miał tam wstępu.

Dodatkowo jeszcze hałas. Dźwięki pojazdów, ludzi; wszystko kumulowało się i docierało do uszu Ladvariana w postaci wyjątkowo głośnych i niezrozumiałych szumów, ryków i trzasków. Szczególnie, gdy znajdował się w pałacu postawionym w centrum miasta.

Według księcia nazwa pałac była przesadzona lub jedynie symboliczna, pozostawiona jako pamiątka dawnych czasów, gdy Yaskas nie osiągnęło tak wysokiego rozwoju technologicznego. Chociaż nie był sobie w stanie wyobrazić, jak ta planeta mogłaby wtedy wyglądać.

Pałac w rzeczywistości miał kształt metalowej kopuły pokrytej jakąś substancją w złotym kolorze. Miała ona najprawdopodobniej dać złudny efekt, jakby cała budowla została wykonana z tego materiału. Budynek był ogromy i nie mógł się z nim równać żaden inny. Ladvarian miał wrażenie, że w środku zmieściłaby się cała stolica Landare i jeszcze pozostałoby dość miejsca. Nie widział sensu w budowaniu czegoś tak ogromnego, tym bardziej, że mieszkała tu jedynie rodzina Vrieskasa i od czasu do czasu nocowali władcy czy wysoko urodzeni z innych planet, którzy przylecieli zdać raport z misji lub na audiencje do cesarza.

Kilkaset lat temu, by zaoszczędzić miejsce i czas jedna z części pałacu została przekazana głównym siłom dowodzenia. Przez co kilku ważniejszych generałów przeniosło się tutaj na stałe wraz z rodzinami.

Odkąd rządy przejął Vrieskas i zaczął wprowadzać w życie swój plan podboju kosmosu, Yaskas stało się centrum wszechświata, bardziej popularnym od nieprzebytej bariery. Klejnotem koronnym, o którym mówiono wszędzie. Planetą najbardziej rozwiniętą w dziedzinie technologii, medycyny i kultury, gdyż wszystko co najlepsze przejmowano od innych. Nawet ludność z podbitych planet chciała wyemigrować tutaj. Lecz obecnie było to praktycznie niemożliwe. Nadmiarowych, bezdomnych ludzi bez skrupułów mordowano. Nie życzono ich tu sobie.

– Nad czym dumasz, książę? – Usłyszał za sobą znajomy głos.

Ladvarian odwrócił się i uśmiechnął nieznacznie do zbliżającej się kobiety. Jej obecność zawsze przyprawiała go o szybsze bicie serca. Była smukła i niezwykle wysoka. Wzrostem niemalże dorównywała Falonarowi, przez co on sięgał jej zaledwie do wąskich ramion. Luźna, biała sukienka łopotała za nią poruszana przez wiatr. Gęste, złote włosy opadały kaskadami na plecy i okalały owalną twarz o jasnej, prawie białej cerze.  Z głowy wyrastała para ostrych, hebanowych, zakrzywionych ku górze rogów. W srebrnych oczach z wąskimi źrenicami błyszczały radosne ogniki, a pełne, różowe usta układały się w szerokim uśmiechu.

Ladvarian odwrócił się do niej przodem i pokłonił, gdy znalazła się blisko niego.

– Dobrze cię widzieć, księżniczko Evolet.

– Nie musisz być taki oficjalny – powiedziała melodyjnym głosem.

– Zasługujesz na szacunek, pani – odpowiedział, przypominając sobie, że kilka godzin temu to samo powiedział do niego Falonar. – Poza tym na pewno służba wielmożnego Vrieskasa wszystko by mu powtórzyła. Pewnie już siedzą w jakiś kątach i obserwują. Pilnują każdego mojego kroku, szczególnie, gdy znajduję się w twoim towarzystwie. Jakbym planował zabić cię przy pierwszej nadarzającej się okazji.

Zaśmiał się ponuro i momentalnie dostrzegł zmianę, jaka zaszła w kobiecie. Srebrzyste tęczówki stały się całkiem białe i zlały z białkami, pozostały jedynie wąskie, czarne źrenice. Wszelka radość zniknęła z jej spojrzenia zastąpiona powagą i chłodem, który kłuł serce Ladvariana niczym lodowe włócznie. Żałował, że w ogóle zażartował sobie z niej w ten sposób. Nie potrafił znieść tego emanującego i przeszywającego każdy atom jego ciała zimna.

– Mam dwa tysiące czterysta dziewięćdziesiąt osiem lat, książę. Chyba nie sądzisz, że zdołałbyś mnie pokonać.

Każde wypowiedziane słowo było niczym lodowy sztylet, który przebił jego serce, płuca, mózg, duszę. Przez chwilę miał wrażenie, że zaraz umrze, że nie może żyć, gdy wszystkie jego organy zostały porwane w strzępy. A dodatkowo jeszcze to spojrzenie.  Białe niczym śnieg, jak lawina, która zaraz go pochłonie.

– Dobrze wiesz, pani, że nie planuję twojej śmierci. Nie śmiałbym tego zrobić – zdołał z siebie wydusić Ladvarian.

– A mojego ojca?

Patrzył jak zahipnotyzowany w te białe oczy, które chciały, by odpowiedział. Wymówił to jedno słowo, które nosił ukryte w sercu od kilkunastu lat. Jedno słowo, przyrzeczenie, które złożył sobie w dniu Ceremonii. Jego prawdziwa przysięga, ta, za którą był w stanie oddać wszystko, złożyć na ołtarzu własne życie, byleby tylko ją osiągnąć. Przygotowania trwały już od lat, ale przecież ona nie mogła o tym wiedzieć. Chyba. Przecież dzielił to pragnienie tylko z jedną osobą.

Jedna prosta odpowiedź. Wystarczyło otworzyć usta, wykrzyknąć to, co zagnieździło się w jego sercu i duszy.

Tak! Pragnę jego krwi! Jego śmierci!

W ostatniej chwili powstrzymał się. Nic nie powiedział, jedynie patrzył na tę zimną boginię, która od lat trzymała jego serce w garści i mogła zmiażdżyć w każdej chwili.

Była dla niego zagadką. Znacznie słabsza od ojca, posiadająca zaledwie ułamek jego mocy. Zbyt słaba fizycznie i niezdolna, by się dalej rozwijać bez uszczerbku na zdrowiu. A jednocześnie silna i stanowcza.

– Tym razem to twój towarzysz bawi się w szpiega – przerwała milczenie, spoglądając kątem oka w prawą stronę na olbrzymią rzeźbę przedstawiającą wielbłąda o trzech garbach. – Przyjdź wieczorem do moich komnat, książę. Tam nikt nie będzie nam przeszkadzał, a musimy dokończyć tę rozmowę.

Odwróciła się plecami od Ladvariana i odeszła w stronę wejścia do pałacu. Mężczyzna chciał jeszcze za nią zawołać, lecz ostatecznie rozmyślił się. Nie wiedział, co miałby jej powiedzieć.

Nagle całe zimno, którym emanowała Evolet zniknęło. Poczuł na skórze ciepły powiew wiatru. Znów dochodziły do niego dźwięki i hałasy z miasta, które wcześniej jakby umilkły.

Wyczuł obecność Falonara, chociaż powinien zrobić to wcześniej, gdy tylko mężczyzna pojawił się za posągiem. Spojrzał na ruchliwe miasto, czekając aż towarzysz podejdzie do niego.

Jak to się dzieje, że w pojedynkę mogę pokonać całą armię, a nie jestem w stanie poradzić sobie z jedną kobietą?

~ * ~

Nie spodziewałam się, że uda mi się dodać kolejny rozdział. Nawet samą siebie zaskoczyłam ;)

Przyszły tydzień wolałabym wymazać z mojego życia, nawet nie chcę liczyć, ile egzaminów i zaliczeń mam. W związku z tym wszelkie nowe rozdziały, które pojawią się u was zacznę czytać dopiero w weekend.