Rozdział 7: Starcie

Zapewne, mówi angielskie przysłowie, że ze stu królików nie da się złożyć jednego konia, ze stu podejrzeń nigdy się nie złoży jednego dowodu.

Fiodor Dostojewski – Zbrodnia i kara

Ladvarian kątem oka obserwował zbliżającego się do niego Falonara. Młody mężczyzna szedł spokojnie, nieświadomy burzy, która toczyła się wewnątrz księcia. Ukrytej pod maską obojętności i lekkiego znudzenia.

– Nie powinieneś z nią rozmawiać, książę – zaczął poważnym, pełnym napięcia głosem. – A już szczególnie przyjąć jej zaproszenia.

– Co ci w niej przeszkadza? – Cały czas spoglądał na ruchliwe miasto, jednak napiął mięśnie gotowy do ataku, gdyby okazało się to konieczne.

– Co mi w niej przeszkadza? – prychnął Falonar. Nie potrafił powstrzymać gorzkiego śmiechu, który wydobył się z jego ust. – To córka Vrieskasa. Ona ma dwa tysiące pięćset lat. Jak sądzisz, ilu książąt przed tobą zwodziła? Ilu innych zwodzi teraz? Wyciąga z nich informacje, aby przekazać ojcu. Dzięki temu on wie wszystko i jest w stanie zdusić w zarodku każdy bunt, przeprowadzając egzekucję, gdy jeszcze nie jest za późno. Czy tego nie widzisz, książę? Uroda tej suki tak bardzo cię zaślepiła?

Po jego ostatnich słowach Ladvarian w ciągu ułamka sekundy gwałtownie odwrócił się, chwytając przód kombinezonu Falonara. Miał napięte mięśnie, a żyła na skroni pulsowała pod wpływem wściekłości.

Dwaj wojownicy patrzyli sobie prosto w oczy. Płonął w nich ogień gniewu i frustracji. Żaden nie miał zamiaru oddać słuszności drugiemu. Własna racja była najważniejsza. Niczym honor.

– Odwołaj to – wycedził przez zaciśnięte zęby Ladvarian. – Odwołaj to, co o niej powiedziałeś.

Książę nie doczekał się odpowiedzi, gdyż twarz Falonara pozostawała kamienna i niewzruszona. Powiedział swoje i uparcie trwał w tym przekonaniu do końca. Tak jak zawsze.

Ten ośli upór zirytował go. Jednym, gwałtownym ruchem przyciągnął mężczyznę do siebie. Ich twarze dzieliło zaledwie kilka centymetrów. Czuł na wargach ciepły oddech towarzysza. I zapach mięty, co znaczyło, że musiał niedawno żuć liście tej rośliny dostępne jedynie na Yaskas. Nie wiedział, dlaczego zirytowało go to jeszcze bardziej, pogłębiając wściekłość. Wypuszczając w sercu korzenie goryczy, które nieokiełzane mogły dostać się głęboko i przyczynić się do wielu szkód. Podejrzewał, że powodem mogło być zmęczenie i wielogodzinny brak snu.

– Kilka godzin temu twierdziłeś, że jesteś po mojej stronie, nie kwestionowałeś moich zasad i moich przekonań. A teraz się buntujesz? – mówił z chorobliwą obsesją. Oczy błyszczały mu niezdrowym blaskiem, powoli wpadał w niekontrolowany szał. – Evolet nie jest taka, jak myślisz. Nie znasz jej. Jeszcze raz powiesz coś podobnego, a poproszę generała o przydzielenie mi nowego towarzysza. Zastanów się, po czyjej jesteś stronie.

Odepchnął go od siebie z całej siły. Falonar zrobił kilka kroków do tyłu i gdyby nie ćwiczona latami równowaga, najpewniej wylądowałby na posadzce. Jakaś część księcia żałowała, że tak się jednak nie stało. Odwrócił się od niego i ruszył w stronę wyjścia z tarasu.

– Jestem po twojej stronie, Ladvarianie. I zawsze będę, do końca tak, jak przysięgałem. Nigdy nie znajdziesz równie zaufanego towarzysza jak ja. – Usłyszał za plecami, lecz nie odpowiedział. Wiedział, że Falonar myli się w stosunku do Evolet zaślepiony tym, co widzi.

Musiał ochłonąć, chociażby spróbować odpocząć. A w przyszłości najlepiej nie poruszać tego tematu, dopóki Falonar nie zmieni zdania. W jednym musiał przyznać mu rację, nigdy nie znajdzie drugiego tak lojalnego i oddanego towarzysza, powiernika wszelkich tajemnic.

Poniosły go emocje.

~ * ~

Ladvarian szedł wzdłuż długiego korytarza, zmierzając w stronę pokojów zajmowanych przez Evolet. Prywatna część pałacu niczym nie różniła się od tej przeznaczonej dla dowódców i władców innych planet.

Pajęczyny długich korytarzy, w których zarówno ściany jak i podłogi zostały wykonane z metalu. Zimne, szare, pozbawione jakichkolwiek ozdób czy dekoracji, które świadczyłyby o charakterze mieszkańców. Jedynie gdzieniegdzie rozmieszczono różnorodne kontrolki czy przyciski otwierające drzwi, włączające klimatyzację lub oświetlenie. Pusto, chłodno i beznadziejnie. Jak ona może mieszkać w takim miejscu? W korytarzu nie ma ani jednego okna.

– Stój, Ladvarianie! – Usłyszał za sobą książę.

Niechętnie odwrócił się w stronę źródła głosu. Uważnie otaksował stojącego przed nim głównego generała Vrieskasa, jego prawą rękę – Paragasa. Człowieka od najbrudniejszej roboty. Znacznie wyższego od Ladvariana i lepiej od niego zbudowanego. O zgniłozielonej skórze z różnorodnymi krostami na jajowatej, łysej głowie zakończonej ostrym, czarnym szpikulcem. Ogromne, granatowe oczy pełne były wrogości, a szerokie, żabie wargi wygięły się w perfidnym grymasie niezadowolenia.

Książę już na pierwszy rzut oka zorientował się, że Paragas nie był w dobrym humorze, a wręcz biła od niego namacalna wściekłość. Przyjął to z satysfakcją, a jego usta wygięły się w złośliwym uśmieszku.

Z całego serca nienawidził generała. Już od najmłodszych lat gardził nim za wszelkie upokorzenia, których doświadczył z jego strony, głupie zaczepki słowne i odnoszenie się do własnej mocy i potęgi. Przypominaniu na każdym kroku, że to on jest lepszy. To on jest bliżej Vrieskasa, jakby Ladvarianowi kiedykolwiek na tym zależało.

– Nie uśmiechaj się głupio, Ladvarianie, bo masz spore kłopoty – powiedział donośnym głosem, jakby zwracał się do sporego tłumu ludzi, a nie jednego mężczyzny stojącego przed nim.

– Ciekawe jakie? – zakpił.

– Nie udawaj durnia! – Na skroni Paragasa nabrzmiała żyła i zaczęła niebezpiecznie pulsować, świadcząc o jego wściekłości. Książę dobrze się bawił, denerwując go jeszcze bardziej. Nadszedł czas, aby wyrównać rachunki.

– Skoro masz taki dobry humor, to może opowiesz mi o śmierci OruTau. To już trzydziesta osoba, która została przydzielona do ciebie i nie wróciła z misji. I dziwnym trafem nigdy nic nie przytrafiło się ani tobie, ani twojemu niewolnikowi. Żarty się skończyły.

– Nie denerwuj się tak, bo ci te żyły pękną – zakpił Ladvarian. – Nie moja wina, że przydzielasz do mnie takie śmieci zamiast porządnych wojowników. To nie ja zabiłem OruTau, wpadła wprost w pułapkę tego durnego króla. Trafiła ją strzałka z trucizną, zdechła na miejscu bez jakichkolwiek szans na ratunek. Ciesz się, że misja została zakończona tydzień wcześniej.

– Jeszcze raz, a o twoich poczynaniach dowie się wielmożny Vrieskas! – wrzasnął, plując przy tym śliną.

– Ale się boję. Nie masz dowodów. A ofiary często się zdarzają. Czasem trzeba ponosić konsekwencje.

Ladvarian domyślał się, że te słowa przechyliły szalę i miał rację. Oczy Paragasa nabrzmiały krwią i zaczynały wychodzić z orbit, pojawiły się w nich iskry obłędu. Siatka żył na skroni pulsowała coraz szybciej. Napiął mięśnie do granic możliwości. Gdyby nie miał na sobie elastycznego kombinezonu, popękałyby mu wszystkie szwy.

W porównaniu do generała Ladvarian wyglądał mizernie, lecz nadal zachowywał spokój na twarzy i uważnie obserwował każdy, nawet najmniejszy ruch przeciwnika.

Paragas ruszył do przodu, lecz książę okazał się od niego znacznie szybszy. W ułamku sekundy napiął mięśnie, ugiął lekko nogi w kolanach i uderzył pięścią w brzuch generała. Siła odrzutu była tak duża, że zdezorientowany przeciwnik cofnął się o kilka kroków, zgiął się w pół i upadł na kolana, obejmując się dłońmi w pasie. Oczy wychodziły mu z orbit. Pluł śliną pomieszaną z fioletową krwią.

– Jak?… Jesteś słabszy ode mnie… – wycharczał i zwymiotował na swoje kolana.

Ladvarian jedynie patrzył na niego z pogardą.

– Cóż, jak widać role się odwróciły. Ja walczyłem i doskonaliłem ciało i umysł, podczas, gdy ty siedziałeś na dupie w pałacu Vrieskasa. I nie potrzebuję już miecza, by cię pokonać.

– Zapłacisz mi za to – wydyszał, próbując wstać, lecz nogi za bardzo mu drżały, by mógł to zrobić.

– Nie sądzę. Nawet przed Vrieskasem nie przyznasz się, że pokonało cię słabiutkie książątko.

– Pieprz się, skurwielu.

– Zaczepki słowne już od dawna na mnie nie działają, ale gdy następnym razem poddasz w wątpliwość moje metody działania, to nie będę się hamować. Uwolnię swoją moc i zabiję cię. I to bez miecza czy jakiejkolwiek innej broni. Wystarczy mi moja ki.

Ladvarian chciał już odejść, lecz widok jęczącego i wijącego się przed nim człowieka spowodował, że przypomniał sobie o jeszcze jednej kwestii. Uśmiechnął się perfidnie.

– Może następnym razem dołączysz do mnie i Falonara tę dziewczynę ze skrzydłami. Jak ona miała? Ach tak, Kendappa – ostatnie słowo wymówił bardzo powoli, napawając się widokiem drżącego z przerażenia Paragasa. – Och, czyżby jeszcze nie wróciła? Jeżeli nie pojawi się do Bevrore Blomkool, Vrieskas spuści ci za to o wiele większe lanie, o ile od razu nie przeprowadzi twojej egzekucji. Jednak z tego stanowiska na pewno cię wykopie. W końcu to nie ona miała lecieć na Harenosum z tym początkującym wojownikiem, prawda? Straciłeś cenną dla Vrieskasa zdobycz. Oj, nieładnie – zakończył z triumfem, radując się cierpieniem generała.

Dla Paragasa było już tego za wiele. Gwałtownie chciał podnieść się z klęczek i zaatakować drwiącego z niego mężczyznę, lecz Ladvarian po raz drugi okazał się szybszy. Zanim generał w ogóle zdążył stanąć na nogach, książę kopnął go prosto w twarz. Dźwięk łamanych kości był muzyką dla jego uszu, a oczy radowały się widokiem tryskającej z nosa fioletowej krwi.

– Zapłacisz mi za to własną krwią – wyjęczał.

– Nie sądzę. – Uśmiechnął się z mściwą satysfakcją.

Odwrócił się od wijącego się z bólu generała i ruszył w głąb korytarza. Modlił się w duchu, aby Kendappa nie wróciła. Nieważne, co miałoby się stać, ale niech nie wraca, tak będzie lepiej dla niego.

~ * ~

Dotarłszy na miejsce, Ladvarian trzykrotnie zapukał w metalowe drzwi, które po chwili podniosły się do góry, ukazując wejście do pokoju. Przez ułamek sekundy zawahał się, gdyż nie poznał pomieszczenia. Wystrój zmienił się całkowicie od jego poprzedniej wizyty. Pokonał niepewnie kilka kroków i rozejrzał dookoła, gdy drzwi powróciły na swoje miejsce.

W pomieszczeniu dominowały jasne brązy, pomarańcze i żółcie. Metal został pokryty ściennymi panelami, na których powieszono wzorzyste jedwabne woale i różnorodne obrazy w żywych kolorach. Ogromne okno zajmowało całą przeciwległą ścianę, wpuszczając do pomieszczenia ostatnie promienie zachodzącego słońca. Tylko w komnatach Evolet można było bez problemów spojrzeć w niebo.

Podłogę pokrywał puchaty dywan o kasztanowej barwie. Na środku ustawiono niski, drewniany stoliczek, na którym znajdowała się prawdziwa lampa w kształcie walca na trzech wykrzywionych nogach oraz metalowa taca z porcelanowym dzbankiem, dwiema filiżankami i talerzem bananowych ciasteczek, które uwielbiała księżniczka. Stolik otaczały miękkie kanapy i pufy. Gdzieniegdzie stały różnorodne zielone rośliny w fantazyjnych, ceramicznych doniczkach.

– Zrobiłam przemeblowanie – oznajmiła Evolet, widząc zdumioną minę Ladvariana. – Gdy cię nie było, mieliśmy wizytę władczyni Silangana. Przywiozła ze sobą jedwabie w prezencie i nie mogłam się powstrzymać. Pomogła mi trochę udekorować wnętrze. Ich pokoje muszą być przepiękne, nie sądzisz? – rozmarzyła się. – Chciałabym je kiedyś zobaczyć.

– Powiesz to samo, gdy za kilka miesięcy przyleci inna władczyni i znów wszystko pozmieniasz.

– Nie bądź opryskliwy. Przywiozła też nasiona kilku gatunków roślin. A także ten kwiat z Sayuran, o którym ci mówiłam. Pokażę ci jutro.

– Możemy iść teraz. Lubię twój ogród o zachodzie słońca.

– Teraz? – Evolet zbliżyła się do Ladvariana i cmoknęła w policzek. – Teraz potrzebny jest ci odpoczynek. Widać po tobie, że nie spałeś od wielu godzin. Nawet byś mnie nie słuchał.

– Niezłe przedstawienie dałaś rano. Prawie byś mnie dostała – powiedział, patrząc prosto w jej srebrzyste oczy i przeczesując palcami jej włosy.

– Przepraszam, Ladvarianie, troszkę mnie poniosło, ale oprócz twojego towarzysza obserwowało nas co najmniej trzech ludzi mojego ojca.

– Jak widać muszę jeszcze poćwiczyć siłę woli. Dowiedziałaś się czegoś odnośnie Garudy?

Evolet westchnęła zrezygnowana i odsunęła się od księcia. Zmarszczyła brwi, przyglądając mu się uważnie.

– Tylko ci w głowie miecze, walki, treningi i plan obalenia mojego ojca. Mógłbyś czasem pomyśleć o mnie, tym bardziej, że tak rzadko się widujemy – dodała z wyrzutem. – Jest w skarbcu razem z koroną i innymi cennymi trofeami.

– Nie interesuje mnie korona, już ci o tym mówiłem. Zawsze można wykuć nową, a miecz nie.

– Ale korona to symbol władcy – zaprotestowała.

– Nie dla Landarczyków. Tym bardziej, że nie żyją już wszyscy kowale, którzy pamiętali, jak wykuwa się prawdziwe miecze dla wojowników, jak kształtuje się metal, by podczas walki łączył się z duszą i odzwierciedlał posiadane ki. Pozostało po nich zaledwie kilkadziesiąt ostrzy. Kiedyś każdy młody wojownik podczas Ceremonii otrzymywał swój własny miecz, gdy był młodszym dzieckiem wykuwano dla niego nowy oręż. Natomiast dla najstarszych udoskonalano ten posiadany przez ojca i przekazywany z pokolenia na pokolenie. Garudę dzierżyli wszyscy wielcy królowie, nie pozwolę, by teraz gniła w jednej z metalowych komnat Vrieskasa, służąc jedynie jako eksponat. Jeżeli mam zasiąść na tronie, to tylko z tym mieczem, a nie ze złomem, który otrzymałem podczas mojej Ceremonii. Są szansę, aby dostać się tam, gdzie jest trzymany?

– Wejście do tego pomieszczenia nie stanowi dla mnie problemu, gorzej z wyniesieniem czegokolwiek. Ale wymyślę jakiś sposób. Obiecałam, że zrobię to dla ciebie, ale potrzebuję jeszcze trochę czasu.

– Dziękuję.

Wspiął się na palce, przeklinając w duchu swój niski wzrost, i czule pocałował Evolet w usta.

– Zostaniesz na Bevrore Blomkool? – zapytała z nadzieją. – Będziemy mieć wtedy więcej czasu dla siebie. Zobaczyłbyś księżyc, wiesz, że to jedyna noc na Yaskas, gdy widać go na niebie.

– Wiesz, że nie mogę. Rozkaz twojego ojca. – Opuszkami palców pogładził jej blady policzek. – Nie smuć się – dodał, widząc przygnębienie w oczach księżniczki. Nie lubił, gdy wpadała w taki nastrój, lecz tym razem nie mógł nic na to poradzić. – W przyszłym roku w ten dzień wypadają twoje dwa tysiące pięćsetne urodziny, wtedy zostanę, chociażby mieli mnie za to ściąć.

– Jesteś najwspanialszym człowiekiem, jakiego w życiu spotkałam, mój książę. – Uśmiechnęła się szeroko. – Chodźmy spać. Przytrzymam cię na nogach jeszcze pięć minut dłużej, a padniesz mi na podłogę, na której nie będzie ci tak wygodnie jak w moim łóżku.

Gdy Ladvarian położył się obok Evolet i oparł głowę o jej ramię, w końcu poczuł spokój. Mógł się wyciszyć i zapomnieć o wszystkim. Olbrzymie zmęczenie spowodowało, że zasnął niemal od razu.

~ * ~

Jeszcze w ramach wyjaśnienia dodam, że Bevrore Blomkool to najbardziej uroczyste i huczne święto obchodzone raz do roku na Yaskas.

Wiem, że mam u Was trochę zaległości, postaram się wszystko nadrobić do poniedziałku.

A w kolejnej notce znów pojawi się Kaelas.