Rozdział 11: Próba dusz

Największy jest ból, gdy rany zadają najbliżsi.

Ezop

Kaelas przekroczył próg jaskini, ale w jego głowie nadal pozostała myśl, że ktoś go obserwuje, ktoś, kogo w żaden sposób nie mógł zobaczyć ani wyczuć znanymi sobie sposobami. Odwrócił się, lecz jak zwykle za sobą nie miał nikogo. Dostrzegł jednak, że z tyłu drewnianej tabliczki także zostały wyryte jakieś litery. Żałował, że nie potrafi ich odczytać.

Po raz pierwszy w życiu czuł niepokój i nie był z tego powodu zadowolony. To uczucie nie przystoi prawdziwemu wojownikowi, jak powtarzali mu do znudzenia różni mistrzowie, z którymi odbywał treningi.

Gdy zrobił kilka kroków, zdał sobie sprawę, że zniknęły maki porastające ścieżkę. Nadal pozostawała czerwona, a przynajmniej tak mu się wydawało w nikłym świetle wpadającym z zewnątrz, jednak coś innego decydowało o jej kolorze. Może tym razem kamień?, zadumał. Dotarło do niego, że nie słyszy żadnych dźwięków, jak wtedy, gdy przekroczyli kamienny trapez. Jedynie jego własne kroki. Tylko moje? A gdzie Kendappa i RM19?

Niewiele myśląc, puścił się biegiem naprzód. Kilkanaście kroków dalej napotkał pierwszy zakręt w prawo. Gdy go pokonał, zapadła ciemność. Przecież nie mogli odejść daleko w takich warunkach. Poczekaliby na mnie.

– Jesteś pewien? Przecież cię nienawidzą.

Znów ten głos. Tak znajomy, a zarazem zupełnie obcy. Miał wrażenie, że dochodził z jego lewej strony, jakby ktoś biegł zaraz obok niego.

– Kendappa! RM19! – zawołał z całych sił, jednak jego głos wydał mu się jedynie szeptem w ciemnościach.

Nie otrzymał żadnej odpowiedzi, jakby ich tu w ogóle nie było. Ale przecież musieli być. Widział, jak tutaj wchodzili. Chyba że coś im się przytrafiło. Próbował wyrzucić z głowy tę myśl, lecz bezskutecznie. Przyczepiła się do umysłu i nie chciała odejść. Z każdym krokiem pogłębiała się jeszcze bardziej.

– Po co ci oni? Sam możesz tego dokonać. Pokonać tyrana i stać się legendą. Przecież przepowiednia mówiła o tobie. Na co ci para durniów, którzy tylko przeszkadzają i plączą się pod nogami? Zostaw ich.

Przed oczami stanęły mu twarze Kendappy i RM19. Ich relacji nie można było nazwać przyjaźnią, szczególnie w przypadku kobiety, gdy dochodziło pomiędzy nimi do spięć grożących poderżnięciem sobie nawzajem gardeł. Jednak nie wyobrażał sobie dalszej podróży bez nich. Przywykli do siebie nawzajem. Sam nigdy sobie nie poradzę, przecież nie potrafię nawet pilotować statku. Razem to rozpoczęli i razem zakończą.

– Tylko tak mówisz. W głębi serca myślisz co innego. Legenda musi być sama. Inaczej pożegnasz się z wszelką nadzieją.

Nagle Kaelas zahaczył o coś stopą i upadł, nie mogąc złapać równowagi. Rozdarł spodnie, boleśnie obcierając kolana. Metaliczny zapach dobiegający nozdrzy uświadomił go, że zdarł skórę do krwi. Po dotknięciu posadzki zdał sobie sprawę, że była przeraźliwie zimna i gładka. Żadnych chropowatości, jakby zrobiono ją ze szkła. Jednak na to była za twarda. Próbował namacać dłonią kamień, o który się potknął, lecz niczego nie znalazł, jakby go tam w ogóle nie było.

– Fajtłapa.

Kaelas próbował zignorować natrętny głos, lecz docierał on do każdego zakamarka jego mózgu, powodując irytację i chęć walki z tym czymś, czymkolwiek to było. Zmiażdżyć, by więcej nie wypowiedziało ani jednego słowa. Gdy podniósł się z klęczek, zauważył w oddali maleńki, jasny punkcik.

– Światło – szepnął i pobiegł przed siebie.

– Albo iluzja twojego umysłu.

Wydawało mu się, że dobiegł do niego za szybko. Ledwie zrobił kilkanaście kroków, a już oślepiło go białe światło, boleśnie kłując w oczy. Brakowało mu efektu pośredniego. Przez chwilę musiał przyzwyczaić wzrok. Gdy mógł już w miarę rozejrzeć się po pomieszczeniu, dostrzegł, że znajduje się w średniej wielkości pieczarze w kształcie czworościanu, której szczyt ginął wśród… chmur? Kaelas mógł przysiąc, że wyglądały identycznie jak te, które widział na zewnątrz. Na gładkich, brązowych ścianach umocowano kilkanaście pochodni, lecz było ich za mało, aby tak boleśnie oślepić go  na początku.

Nagle na środku pieczary zobaczył jakiegoś mężczyznę. Jeden rzut oka wystarczył, aby wywnioskować, że był on wojownikiem. Wysoki, dobrze umięśniony, co ukazywał srebrny kombinezon, który miał na sobie. Kwadratową twarz, o porośniętej zarostem szczęce, okalały sięgające potężnych ramion jasnobrązowe włosy. Oznaka mieszanej krwi. Patrzył na niego ciemnoniebieskimi, jakby zamglonymi oczami.

U boku zawiesił skórzaną pochwę z mieczem. Kaelas zobaczył jedynie zniszczoną rękojeść ostrza, lecz to wystarczyło, by poznał broń. Tyle razy widział ją u Falonara.

Wystarczyła chwila, aby rozpoznał mężczyznę, chociaż nie pamiętał, jak wyglądał. Miał zaledwie pięć lat, gdy widział go po raz ostatni, a zdradziecki umysł już dawno wytarł jego dokładny wizerunek.

– Ojcze… - szepnął.

Niechciane łzy zabłysnęły w kącikach jego oczu. Od zawsze chciał mieć możliwość poznania go bliżej. Przywrócić chociażby na minutę to, co zostało mu brutalnie odebrane osiemnaście lat temu. Może wtedy jego życie wyglądałoby zupełnie inaczej. Zrobił jeden krok w jego stronę, momentalnie zapominając o wszystkim, co sprowadziło go w to miejsce.

Mężczyzna spojrzał prosto w oczy Kaelasa, lecz nie było w nich żadnych pozytywnych uczuć, jedynie zimno i wstręt. Jakby brzydził się samym widokiem młodego wojownika.

– Ty uważasz się za mojego syna? – odezwał się grubym głosem przepełnionym pogardą. – Nie masz prawa do tego miana. Jesteś jedynie wojownikiem klasy niskiej, a takie słabe śmieci w ogóle nie powinny uzyskać takiego tytułu, to dla nich zbyt wielki zaszczyt. Jesteś nikim, nawet nie wykazałeś się w ani jednym boju, nie pokonałeś nawet jednego przeciwnika. Jesteś pusty jak kamień. Nie posiadasz honoru, nie posiadasz duszy. Nigdy nie zasługiwałeś na moje dziedzictwo.

Każde wypowiedziane przez mężczyznę słowo raniło Kaelasa niczym włócznia wbita w jego ciało. Miał wrażenie, że jego serce zostało rozbite na miliardy kawałeczków i już nigdy nie zdoła powrócić do poprzedniej postaci, pozostanie takie na zawsze. Łzy zaczęły strumieniami płynąć po jego policzkach i nie potrafił ich w żaden sposób powstrzymać. Nie tak miało wyglądać ich spotkanie, nie tak je sobie wyobrażał. Wszystkie marzenia i pragnienia chowane w sercu od dzieciństwa w jednej chwili zostały zburzone jak domek z kart. A wystarczyło do tego tak niewiele.

– Mówili mi, że byłbyś ze mnie dumny – wyszeptał w pustkę. – Że kochałeś mnie.

– Tylko jeden syn był dla mnie ważny, Falonar. Nie takie zero jak ty. Syn taki jak ja, elita wojowników. Twoje narodziny od początku przynosiły jedynie cierpienie. Przez ciebie i twój fałszywy księżyc podjąłem najgorszą decyzję mojego życia, przez ciebie przelałem krew moich braci. Czas umierać. Jedynie twoja krew może zmazać tę hańbę. A twoje kości pozostaną tutaj na zawsze.

Zanim Kaelas zdążył cokolwiek zrobić lub jakoś zareagować, mężczyzna wydobył z pochwy miecz i ruszył do ataku. Ostrze wydłużyło się i zalśniło czystą energią. Po chwili poczuł piekący ból biegnący w poprzek lewego ramienia. Lniana koszula stanowiła marną ochronę i szkarłatna krew trysnęła z rany. Momentalnie został kopnięty w brzuch. Nie utrzymał równowagi i poleciał w tył, uderzając o ścianę komnaty.

Kaelas nie mógł zrozumieć, że jego własny ojciec zadaje mu ten ból. Znów zbliżał się do niego z uniesionym mieczem. Rana pulsowała, przyćmiewając trzeźwe myślenie. Ból brzucha przyprawiał go o mdłości. Był coraz bliżej. Jeden cios i zakończy jego cierpienia, zakończy wszystko. Całe jego dotychczasowe życie zostanie przekreślone, a przecież do tej pory nic nie osiągnął. A gdy w końcu dano mu szansę, miał nastąpić koniec. Czyżby przepowiednia rzeczywiście mówiła o księciu Ladvarianie i teraz miało się to raz na zawsze wyjaśnić?

Czy śmierć jest bolesna? Czy dusza chce opuścić ciało, czy zawzięcie broni się przed tym? Pomimo makabrycznej sytuacji, w której się znalazł, uśmiechnął się w duchu na tę myśl. Jego dusza na pewno tak łatwo nie odpuści. W końcu od zawsze buntowała się przeciwko wszystkim zasadom. Chciała coś osiągnąć, zanim nastąpi koniec, by mieć pewność, że nie powstała na marne. Nie poddawała się bez walki, nie patrzyła biernie na to, co się dzieje. Bez względu na konsekwencje.

A widmo zmarłego ojca było częścią tej drogi. Gdyby istniało życie pośmiertne, chciał stanąć przed nim i z dumą powiedzieć mu, co osiągnął. Zevran nie żył od osiemnastu lat, lecz jego część pozostała w duszy wojownika.

Znajdźcie dusze.

Kaelas w ostatniej chwili przeturlał się na bok, unikając ostrza przeciwnika. W ułamku sekundy stanął na nogach i wydobył swój miecz.

– Nie jesteś moim ojcem. Nie tym mężczyzną, który zginął osiemnaście lat temu. Jesteś jedynie widmem jak wszystko tutaj.

Wydał z siebie okrzyk bojowy i przystąpił do ataku. Naga stal wyglądała marnie przy ostrzu stworzonym z ki, lecz bez trudu parowała wszelkie ataki, jakby doskonale wiedziała co robi. Kaelas zdziwił się, że broń tak dobrze leżała mu w dłoniach, chociaż nie była mu przeznaczona bezpośrednio.

Wojownicy wymienili kilka ciosów i bloków. Zranione ramię dokuczało mu boleśnie, lecz starał się nie zwracać na nie uwagi. Teraz liczyła się jedynie walka. I zwycięstwo. Kaelas uważnie obserwował przeciwnika, by wychwycić jego najmniejszy błąd. Nadarzyło się to szybciej, niż myślał. Instynktownie wbił miecz w odsłoniętą na sekundę pierś przeciwnika.

– Mój ojciec nie pozwoliłby się tak łatwo pokonać. Był elitą, a ty jedynie bezcześcisz jego pamięć.

Nagły rozbłysk białego światła oślepił Kaelasa. Wszystko zniknęło.

~ * ~

Kendappa szła przed siebie, ciemności otaczały ją ze wszystkich stron. Dochodził do tego jeszcze ciężki, metaliczny zapach, który pojawił się, gdy tylko przekroczyła próg jaskini. Starała się tym nie przejmować. W końcu nie pierwszy raz znalazła się w takiej sytuacji. Złożyła ciasno skrzydła, by przez przypadek nie zahaczyły o kamienie, które mogły wystawać ze ścian. Nie lubiła przebywać w ciasnych, zamkniętych przestrzeniach. Wolała miejsca, w których mogła rozprostować skrzydła, wzbić się w powietrze, poczuć wolność i chociaż na chwilę zapomnieć o przyziemnych troskach.

Jednak utknęła tutaj, na tej dziwacznej planecie w towarzystwie durnego Kaelasa i RM19. A przecież nic nie zrobiła, aby zasłużyć na taką karę. Zawsze wiernie wypełniała rozkazy Vrieskasa, nigdy go nie zawiodła.

– Chyba nie dość dobrze.

Zignorowała natrętny głos, który nie dawał jej spokoju, odkąd podążyli makową ścieżką. Wiedziała, że nie miał racji. Chyba. W końcu ta podróż była dla niej szansą. Teraz wszystko mogłoby zmienić się na lepsze.

– Tylko tak ci się zdaje.

Pozostawał jednak jeden irytujący problem – Kaelas. Z chęcią poderżnęłaby mu gardło we śnie i zakończyła tę błazenadę raz na zawsze.

Mogliby mnie w końcu dogonić, pomyślała z irytacją. Obejrzała się za siebie, lecz w nieprzeniknionej ciemności nie potrafiła nic dostrzec, nawet niewyraźnego zarysu sylwetki. Nie słyszała też żadnych kroków zbliżających się towarzyszy.

Nagle potknęła się o kamień znajdujący się na ścieżce. Przeklinając siebie za własną głupotę, udało jej się rozłożyć skrzydła, które nie zahaczyły o przeciwległe ściany, by utrzymać równowagę. Jedynie dłonie oparła na posadzce. Po wpływem tego dotyku momentalnie podniosła się na nogi, z trudem powstrzymując krzyk zaskoczenia. Makowa droga nie zamieniła się w kamień. Teraz pokryta była jakąś ciepłą, gęstą substancją. Wytarła dłonie w kombinezon, lecz miała wrażenie, że to nieprzyjemne coś nadal na nich pozostało.

Wtedy dostrzegła w oddali maleńki punkcik światła. Pobiegła w tamtą stronę, nie przejmując się, że może się o coś jeszcze potknąć. Jasność mogła oznaczać wyjście.

Wydawało jej się, że dobiegła do niego za szybko. Ledwie zrobiła kilkanaście kroków, a już oślepiło ją białe światło, boleśnie kłując w oczy. Przez chwilę musiała przyzwyczaić wzrok, mrugając kilkanaście razy.

Dopiero w tym świetle mogła zorientować się, że ręce miała brudne od krwi. Przerażona spojrzała za siebie. Cała droga, którą przybyła do czworościennej pieczary, zalana była świeżą posoką. Tylko czyją?

Wtedy zdała sobie sprawę, że nie była sama. Przed nią stała dwunastoletnia dziewczynka o drobnej budowie ciała z parą ciemnych, błoniastych skrzydeł. Miała ostre rysy twarzy, ciemnoblond włosy, które ściemniałyby po ukończeniu osiemnastego roku życia, zaplotła w gruby warkocz. Złote oczy patrzyły wprost na Kendappę, jednak nie było w nich znanego kobiecie ciepła.

Dziewczynka miała na sobie typowy dla mieszkańców Alatum strój. Szerokie spodnie ściągnięte przy kostkach i wiązaną z przodu, wyszywaną kolorowymi nićmi kamizelkę. Z lewego ucha zwisał jej złoty kolczyk w kształcie łzy z osadzonym w nim szkarłatnym klejnotem.

– Soma, ty żyjesz – szepnęła Kendappa z czułością, a z jej oczu zaczęły płynąć strumienie łez. – Siostrzyczko, tak za tobą tęskniłam.

Jej serce przepełnione było nieopisaną radością. Od tak dawna miała nadzieję, że w końcu zobaczy Somę. Była pewna, że udało jej się uciec, lecz aż do teraz nie miała całkowitej pewności. Szukała jej wszędzie, lecz nikt nie słyszał o zagubionej skrzydlatej dziewczynce.

Kendappa uśmiechnęła się przez łzy i podeszła do siostry, chcąc pochwycić ją w ramiona, by wszystko było jak dawniej. Gdy znalazła się krok od niej, twarz dziewczynki zniekształciła się w ohydnym, pełnym pogardy grymasie. Włożyła całą siłę w cios zadany w brzuch siostry, który okazał się wyjątkowo potężny jak na tak drobne ciałko.

Kendappa zgięła się w pół i upadła na posadzkę, z trudem łapiąc oddech. Miała wrażenie, że wszystkie narządy poprzestawiały się na inne miejsca. Odwróciła głowę na bok i zwróciła dzisiejsze śniadanie. Dlaczego moja siostra mi to robi?

– Nie zbliżaj się do mnie, morderczyni! – wrzasnęła ze wstrętem Soma. – Nie dotykaj mnie tymi dłońmi splamionymi krwią tysięcy ofiar. Twoich ofiar, służko śmierci. Czym ci niewinni zasłużyli sobie na to? Czym zasłużyli sobie nasi rodzice? Nasza rasa?

Każde słowo było jak kolejny cios wymierzony w Kendappę. Zagłębiało się w nią głęboko, raniąc dotkliwie, zadając jak najwięcej bólu. Gdyby kiedykolwiek miała przestać krwawić, po ranach zostałyby szpetne blizny, które znaczyłyby jej duszę do końca.

– To nie ja… - wykrztusiła jedynie, reszta zdania utonęła w głośnym szlochu.

– Może to nie ty trzymałaś sztylet, ale przyczyniłaś się do tego – ciągnęła nieubłaganie Soma. – Wszystko, co się wydarzyło, jest tylko i wyłącznie twoją winą. Życie ludzkie jest dla ciebie niczym. Bez mrugnięcia okiem zabiłabyś Kaelasa, chociaż istnieje możliwość, że to on jest Legendarnym Wojownikiem, że to on ma uwolnić wszechświat spod władzy tyrana. Brzydzę się taką siostrą. Czas umierać, Kendappo z Alatum – generale Vrieskasa.

– Soma…

Podeszła do nadal leżącej na ziemi i zalanej łzami kobiety. Wyjęła jeden z jej sztyletów. Srebrzyste ostrze zalśniło w blasku pochodni. Rękojeść została ozdobiona wizerunkiem stojącego na dwóch łapach lwa. Jedyne widoczne oko wykonano z rubinu.

– To należało do mnie, złodziejko.

Czule dotknęła ostrza, by po chwili zatopić je w ciele Kendappy. Wykonała jedno, płynne cięcie od skroni po policzek.

– Nawet nie nosisz już kolczyka, zdrajczyni swego ludu.

Kendappa wrzasnęła z bólu, gdy ostrze zatopiło się w jej ciele. Tryskająca krew zalała jej prawe oko, które prawdopodobnie także ucierpiało. Rana zadana przez ukochaną siostrę, jak setka innych na jej duszy i sercu. Kolejny cios rozerwał błonę skrzydła.

– Będziesz ginąć powoli, czując cierpienie wszystkich twych ofiar.

Łzy Kendappy mieszały się z krwią. Nie potrafiła pojąć tego, że jej ukochana siostra zadaje tyle bólu. Pozwalała jej na każdy kolejny cios, po raz pierwszy nie potrafiła się obronić. Cięcie, krzyk, rana na sercu. Cięcie, krzyk, rana na sercu. I tak w kółko. Przecież od zawsze były dla siebie wszystkim, spędzały wspólnie czas, trenowały, dzieliły wszystkie emocje: smutek, radość. Latały wśród ośnieżonych szczytów Alatum i wokół podniebnego miasta. Zawsze razem, do wtedy… Soma była częścią jej duszy.

Znajdźcie dusze.

Częścią jej samej.

Zanim dziewczynka zdołała zadać kolejny cios, Kendappa odsunęła się i ostrze musnęło jedynie powietrze. Chwiejąc się, z trudem stanęła na nogach. Kombinezon miała w strzępach, podobnie jak skrzydła. Z głębokich ran na całym ciele sączyła się krew. Była pewna, że już nigdy nie zobaczy na jedno oko ani nie wzbije się w powietrze. Pomimo ran, trzymała się pewnie na nogach. Wiedziała, że tę walkę musi doprowadzić do końca.

– Nie jesteś Somą. Ona nigdy nie zrobiłaby mi czegoś takiego. Ona wiedziałaby, jak było naprawdę, co wydarzyło się tamtego dnia.

Dziewczynka rzuciła w jej stronę sztylet, jednak Kendappa uchyliła się przed ciosem, jednocześnie wydobywając własny o wężowej rękojeści. Odwróciła się momentalnie, bo Soma znalazła się tuż za nią, szykując się do kolejnego ataku. Zamachnęła się, wkładając w cios resztki sił i odcięła jej głowę.

Nagły rozbłysk białego światła oślepił Kendappę. Wszystko zniknęło.

~ * ~

RM19 mógł przysiąc, że wszedł do jaskini zaraz po Kendappie, lecz jeszcze jej nie dogonił, a nie była w stanie tak się oddalić.

– Kendappo! – zawołał w ciemność, lecz nie otrzymał odpowiedzi.

Kaelas też go nie dogonił.

– Pewnie postanowili cię zostawić. Lub kpią sobie z ciebie i twojej beznadziejności – odezwał się głos w ciemnościach.

– Nie zrobiliby tego, jesteśmy drużyną.

– Na twoim miejscu nie byłbym tego taki pewien.

Ciarki przeszły mu po całym ciele. Nie zostawiliby go tutaj samego. Przecież to on pilotował statek, przyrządzał posiłki. Jak poradziliby sobie bez niego?

– Dokładnie, wykorzystują cię tylko do tego. Nic innego się dla nich nie liczy.

– Nieprawda – szepnął, ale nie miał już stuprocentowej pewności.

Przecież mogło się tak zdarzyć. Od początku był przeciwny buntowaniu się przeciw wielmożnemu Vrieskasowi. Może chcieli mieć pewność, że ich nie zdradzi. Traktował ich jak przyjaciół, jedynych, których posiadał, a oni zadali mu cios w plecy.

– Od początku to planowali.

Spróbował wybrać odpowiednie ustawienia w okularach, by móc zobaczyć cokolwiek w tych ciemnościach, lecz nie zadziałało. Odkąd wylądowali na Oraculum, żadne z jego urządzeń nie działało poprawnie, jakby coś celowo zakłócało ich pracę.

Ta chwila nieuwagi wystarczyła, aby potknął się o kamień pozostawiony na środku drogi. Wylądował na klęczkach, ciesząc się, że kombinezon zamortyzował upadek i nie będzie mieć siniaków na kolanach. Z ciekawości postukał palcami w podłoże, chcąc sprawdzić, co zastąpiło maki. Mógłby zamieścić to w swoich notatkach, o ile wydostanie się stąd żywy. Droga okazała się twarda i lekko wilgotna. Gdyby była to normalna jaskinia, stwierdziłby, że to woda, lecz teraz miał wątpliwości. Brakowało mu światła, by dokładnie to zbadać.

A może to jakiś nieodkryty do tej pory materiał?, zadumał. Żałował, że nie miał czegoś ostrego, czym mógłby odłupać kawałek i zbadać później. Najlepiej na statku, gdy wszystko znów zacznie działaś poprawnie. Wtedy dostrzegł w oddali maleńki, jasny punkcik. Wstał z klęczek i powoli, by znów się nie potknąć, ruszył w tamtą stronę.

Wydawało mu się, że dotarł do niego za szybko. Ledwie zrobił kilkanaście kroków, a już oślepiło go białe światło, boleśnie kłując w oczy, pomimo ochronnych okularów. Przez chwilę musiał przyzwyczaić wzrok, mrugając kilkanaście razy.

Wtedy zobaczył stojącą na środku czworościennej groty postać młodej dziewczyny. Była niska i krępa, zielone włosy związała w koński ogon na czubku głowy, odsłaniając dwie pary metalowych prostokątów po każdej stronie czoła. Miała na sobie kombinezon, lecz różnił się od tych, które nosili ludzie Vrieskasa. Ten był w kolorze zachodzącego słońca i nie przylegał tak ciasno do ciała. Dodatkowo zdobiły go kolorowe wzory.

– SiN699 – szepnął RM19 i stanął jak wryty. – Jak? Przecież…

– Zabiłeś mnie – syknęła ostro, patrząc na mężczyznę z pogardą i odrazą.

– Nie! To był wypadek. – Strumienie błyszczących łez zaczęły żłobić sobie drogę po jego policzkach, kapiąc na kombinezon. Każda z nich powodowała ulgę, nie wylał ani jednej od czasu znalezienia ciała, gdy wyłowiono jej zwłoki z odmętów Germanowej Rzeki. – Nie mów tak.

– Ale to prawda – prychnęła, ukazując zęby w wrogim grymasie. – Masz moją krew na rękach.

RM19 spojrzał na swoje dłonie i z przerażeniem stwierdził, że były czerwone. Wtedy do niego dotarło, czym w rzeczywistości była szkarłatna droga. To nie maki ją porastały a krwawe dusze. Kwiaty poległych, którzy nie zginęli naturalną śmiercią. Siedem płatków symbolizujących kształtem kosę samej Śmierci i biały, mocny korzeń zagłębiający się w ziemi.

A w jaskini one wcale nie zniknęły, a jedynie odzwierciedlały krew przelaną przez daną osobę, odzwierciedlały liczbę jej ofiar.

– O twojej śmierci dowiedziałem się, gdy wyłowiono ciało, nie ja… - urwał, gdy dziewczyna wybuchnęła złowrogim śmiechem, który ranił jego już od dawna rozbite serce.

– Nie ty mnie zabiłeś? – zakpiła. – Przyczyniłeś się do mojej decyzji, RM19. Wybrałeś własną rodzinę, nie mnie. Chciałeś naprawić szkody swoich przodków i znów przywrócić świetność własnemu rodowi. Z dnia na dzień zapominałeś o mnie. Powoli stawałam się dla ciebie jedynie obowiązkiem, w który przypadkowo wplątałeś się tamtej jesieni. Nie potrafiłeś nawet spojrzeć mi w oczy i powiedzieć, że już mnie nie kochasz.

– Ty byłaś moją rodziną. Kochałem cię, nadal… - głos łamał mu się coraz bardziej. Chciał zakryć uszy, by nie słyszeć więcej jej słów.

- Kłamiesz! Wolałeś poświęcić się nauce, odwrócić to, co zrobił twój przodek. Całymi dniami siedziałeś nad książkami i komputerem. Wtedy zrozumiałam, że nie było już nas, że wszystko to, co razem przeżyliśmy, co poświęciłam dla ciebie nic nie znaczyło. Pokazałeś swoją prawdziwą twarz interesownego kłamcy. Byłam jedynie narzędziem w twoich rękach, dzięki któremu mogłeś osiągnąć swój cel. Ostateczny cios zadałeś mi, gdy zgodziłeś się wyruszyć na misję Vrieskasa w roli pilota. Pamiętasz, gdy tamtej letniej nocy obiecywałeś mi, że nigdy tego nie zrobisz? – Teraz także po jej policzkach płynęły srebrzyste łzy.

– SiN699, to nie tak – próbował się tłumaczyć RM19.

– Nie tak? Złamałeś dane mi słowo. Czy gdy zgadzałeś się na to, pomyślałeś o mnie, czy jedynie o własnych ambicjach? Po trzech miesiącach szkolenia, miałeś wylecieć i być może już nigdy nie wrócić. Wtedy podjęłam ostateczną decyzję. Wskoczyłam do Germanowej Rzeki, by na zawsze zakończyć moje życie i naszego nienarodzonego dziecka, które rozwijało się we mnie. Teraz sam będziesz umierać. Powoli, w bólu. Twoje serce pęknie z rozpaczy, a ciało zamieni się w proch i zostanie tu na zawsze.

– Nie… – szepnął załamany, zakrywając uszy, by więcej jej nie słuchać.

Przez ostatni rok żył w przekonaniu, że ktoś przyczynił się do śmierci SiN699, że było to morderstwo, nie wypadek. Żył żalem z powodu bezpowrotnej straty. Na co dzień starał się zachowywać normalnie, przyjaźnie, lecz jego serce zostało złamane. Było niepełne, a teraz skruszyło się na jeszcze więcej ostrych jak brzytwa odłamków. Rany, które powstały po tej stracie, otworzyły się na nowo, zalewając wszystko krwią.

RM19 przypomniał sobie wszystkie szczęśliwe dni, które razem spędzili. Pełne radości, uśmiechu i perspektywy pomyślnej przyszłości. Zmazał wszystkie niepowodzenia, gdyż liczyła się tylko ona. Od tamtej pamiętnej jesieni w jego myślach nie było już nikogo innego.

Złamali tradycje. Dni przerodziły się w tygodnie, tygodnie w miesiące, a miesiące w lata, by ostatecznie doprowadzić ich do ołtarza, by już nic nie mogło ich rozdzielić. By dwa serca połączyły się w jedno, by dwie dusze stały się jednością. Wiedział, że część, którą mu dała, odeszła razem z nią.

Znajdźcie dusze.

Wiedział, że powstała pustka, której nic nie zdoła wypełnić.

– Utraciłem SiN699 ponad rok temu, gdy zabrał ją nurt Germanowej Rzeki. Tak bardzo chciałbym cofnąć czas i nie dopuścić do tego.

Spojrzał dziewczynie prosto w oczy i zaczął zbliżać się do niej.

– Rzeczywiście, okłamałem cię tamtego dnia. Nie poszedłem do laboratorium. Twój ojciec poprosił mnie o dyskretne spotkanie, to on przyczynił się do mojego awansu na pilota w służbie wielmożnego Vrieskasa.

Gdy stanął naprzeciwko, chwycił jej twarz w dłonie. Skóra kobiety była zimna w dotyku i mokra od łez. Pocałował ją. Najpierw delikatnie, później coraz zachłanniej, przyciągając ją ku sobie. Ona nie pozostawała dłużna, oddawała mu pocałunki ze zdwojoną namiętnością.

RM19 odchylił głowę, by złapać oddech. Wiedział, że będzie żałować swojej decyzji przez najbliższe miesiące, że znów będzie musiał leczyć rany, które po sobie pozostawiła.

– Chociażbym miał mieć więcej twojej krwi na rękach, muszę to zrobić – szepnął do SiN699. – Odeszłaś wraz z nurtem Germanowej Rzeki i muszę się z tym pogodzić. Mam teraz inne obowiązki. Obowiązki wobec przyjaciół.

Zanim kobieta zdążyła cokolwiek powiedzieć, wydobył pistolet z kabury i strzelił w jej pierś.

Nagły rozbłysk białego światła oślepił RM19. Wszystko zniknęło.

~ * ~

Najdłuższy rozdział ze wszystkich, ale nie dało się go ani podzielić, ani skrócić. Musiał pozostać taki. Ile ma może lepiej nie będę mówić, ale myślę, że więcej takich nie będzie.