Rozdział 12: Pytania bez odpowiedzi

Nie staraj się zrozumieć wszystkiego, bo wtedy wszystko stanie się dla ciebie niezrozumiałe.

Demokryt

Jasny blask oślepił Kaelasa. Próbował mrużyć oczy, by zobaczyć cokolwiek, lecz nadal widział jedynie ciemność. Potrzebował kilku minut, by na nowo poprawnie funkcjonować. Gdy mógł już w miarę zorientować się w swoim położeniu, doszedł do wniosku, że ściany jaskini i ciało mężczyzny, który wyglądał jak jego ojciec, zniknęły. Znów znajdował się na dworze. Miał nad sobą lawendowe niebo i szare, trójkątne obłoczki.

Mrużąc oczy, rozejrzał się dookoła, lecz nie zobaczył ani groty, ani lasu. Pod stopami miał teraz drogę porośniętą śnieżnobiałymi kwiatami, a nie szkarłatnymi makami. Ku swojemu wielkiemu zdziwieniu, zorientował się, że kilkanaście kroków przed nim znajdował się kamienny trapez. Jednak nieznacznie różnił się od tego na polanie. Na środku nie było już fantazyjnego głazu odzwierciedlającego róg Wyroczni, a kamienny stół. Z tej odległości nie mógł dostrzec szczegółów.

Nagle usłyszał za sobą dźwięk przypominający pociągnięcie nosem. Momentalnie odwrócił się gotowy do ataku. Już chciał zadać pierwszy cios, gdy uświadomił sobie, że za nim stali Kendappa i RM19. Na ich widok kamień spadł mu z serca. Żyli, głos w jaskini kłamał. Znów wszystko mogłoby być jak wcześniej, lecz przeżyte doświadczenia nie pozwoliłyby na to. Nie można było cofnąć się, lecz jedynie iść dalej, z bagażem doświadczeń z Piernikowej Jaskini. Z Jaskini Dusz.

Towarzysze nie wyglądali najlepiej. Oboje byli bladzi, Kendappa drżała, obejmując dłońmi ramiona. Z ich oczu płynęły strumienie łez, żłobiąc drogę po policzkach. Kaelas stwierdził z ulgą, że nie doznali żadnych obrażeń fizycznych. On też musiał wyglądać podobnie, a dodatkowo dochodziła rana na lewym ramieniu. Automatycznie dotknął jej drugą ręką i przeżył szok, gdy zorientował się, że jej nie ma. Nawet koszula nie została rozdarta.

Spojrzeli sobie w oczy. Nie musieli nic mówić, domyślali się, że pozostała dwójka przeszła przez podobne piekło. Po raz pierwszy rozumieli się bez słów, przeżywali wspólne cierpienie, które zbliżyło ich do siebie jak nic do tej pory.

Trójka ludzi pochodząca z różnych planet podeszła do siebie i objęła w przyjaznym geście. By wesprzeć się nawzajem i zrobić pierwszy krok ku lepszej przyszłości. By chociażby postarać się zmienić stosunki między nimi na lepsze.

– Nie chcę więcej przechodzić przez coś takiego – jęknęła Kendappa, starając się nieudolnie powstrzymać szloch.

Kaelas pierwszy raz widział ją w takim stanie. Zawsze była twarda i poważna, nie okazywała żadnych uczuć poza wrogością i obojętnością. W tamtej chwili zapragnął poznać, co takiego ona widziała, jaki duch przeszłości ukazał się kobiecie, kto był częścią jej duszy, że tak bardzo ją zranił. Zdarł z niej dotychczasową maskę, obnażając wszystko, co ukrywała w środku.

– Chodźmy – rzekł RM19, podając kobiecie kraciastą chusteczkę, którą przyjęła z wdzięcznością. – Nie każmy czekać Wyroczni.

Pierwszy podążył w stronę kamiennego trapezu. Kaelas zamykał pochód, zastanawiając się nad zachowaniem drugiego towarzysza. Poza początkowymi łzami nie okazał innych emocji, a teraz zachowywał się tak, jakby nic nie zaszło, jakby całe to zdarzenie w ogóle nie miało miejsca. Mimo że starał się o tym nie myśleć i skupić na obecnej sytuacji, nie dawało mu to spokoju, jakby umknęło mu coś ważnego. Najistotniejsza część tej układanki.

Pomyślę nad tym później, zdecydował.

Zastanawiał się, czy on także się zmienił. W środku na pewno. Spotkanie z czymś, co wyglądało jak jego ojciec poruszyło coś w jego wnętrzu. Rozstroiło go i niektóre elementy już nigdy nie powrócą na właściwe miejsce. Żałował, że nie będzie mógł wrócić na Landare na Święto Króla. Wyciągnąłby wtedy od matki i Falonara wszystko, co wiedzieli o ojcu. Chciał dowiedzieć się, jakim był człowiekiem i czy to rzeczywiście z jego duszą starł się w jaskini. Czy dorastał w kłamstwach i niedopowiedzeniach, czy przeszedł próbę wymyślnej iluzji?

Zrobię to kiedy indziej, gdy już pokonam Vrieskasa, przyjdzie czas na pytania. O ile wtedy w ogóle nadarzy się okazja. Trzeba było zapytać o to lata wcześniej.

Dopiero po chwili zorientował się, że przeszli przez kamienny trapez. To, co Kaelas wziął za stół było w rzeczywistości ołtarzem wykonanym z ciemnoszarego, niemal czarnego matowego kamienia. Wokół ozdobiono go licznymi płaskorzeźbami przedstawiającymi najróżniejsze stworzenia zamieszkujące przestrzeń kosmiczną. Jedni ucztowali i tańczyli, inni walczyli i przelewali krew, składając ofiary. Jedynie wizerunek środkowej postaci był niewyraźny i zatarty. Na pierwszy rzut oka przypominał dorosłego człowieka, lecz wojownik nie mógł stwierdzić czy mężczyznę, czy kobietę. Obie opcje były równie prawdopodobne.

– Gratuluję przejścia próby dusz – zwróciła się w ich stronę Wyrocznia.

Kaelas odwrócił wzrok od ołtarza i spojrzał na nią. Sądził, że i ona przeszła jakąś przemianę, jak wszystko tutaj, lecz pomylił się. Nadal pozostała różowym koniem o tęczowej grzywie i cudacznym rogu.

– Niewielu się to udaje. Większość ulega temu, co tam zastaje i ginie. Inni może i wychodzą, lecz ich psychika pozostaje w strzępach i nie są w stanie poprawnie funkcjonować na dłuższą metę.

– Czy te osoby, które nam się tam objawiły rzeczywiście nie żyją, czy to tylko iluzja? – zapytała nieśmiało Kendappa, lecz Kaelas po wyrazie jej oczu zorientował się, jakiej odpowiedzi oczekiwała. Po raz pierwszy zrobiło mu się jej żal. On zaakceptował śmierć ojca. Kogo ona nie potrafiła pożegnać na zawsze?

– Nie nazwałabym tego iluzją. To jest próba i nie wszystko, czego doświadczyliście było fałszem. Ale pojawiają się w niej tylko zmarli. Musisz się z tym pogodzić – dokończyła twardo i bezlitośnie.

– Nie… Soma nie mogła… nie mogła zginąć – jęknęła Kendappa. – Robiłam to wszystko w nadziei, że ją odnajdę. Dla niej…

Upadła na kolana, obejmując dłońmi ramiona, drżała. Strumienie słonych łez spływały po jej bladych policzkach, kapiąc na ziemię. Każda kropla powodowała wyrośnięcie w przyspieszonym tempie jednego czerwonego maku.

– Znów będę musiała zatrudnić ogrodnika, by wyrwał mi to stąd.

Kaelas miał ochotę walnąć Wyrocznie z całej siły w jej koński pysk, lecz ostatecznie powstrzymał się. Poszedł do Kendappy i objął ją ramieniem, pomagając wstać.

– Czy odpowiesz teraz na nasze pytania? – zapytał, nie mogąc powstrzymać wrogiej nuty w głosie.

– Słucham. Co chcecie wiedzieć?

– Gdy udaliśmy się na Harenosum – zaczął Kaelas – Mówczyni zdra…

– To ona jeszcze żyje? – przerwała bezczelnie Wyrocznia, potęgując irytację wojownika.

Zacisnął mocno pięści, aż zbielały mu knykcie, by nie zrobić czegoś głupiego. Nie po to doszli tak daleko, by teraz wszystko zaprzepaścić. By to on znów wszystko zaprzepaścił. Szczególne teraz, gdy miał stać się legendą.

– Myślałam, że już dawno wącha kwiatki od spodu, a tu proszę. Może jeszcze doczeka finału, kto tam wie takie stare, schorowane baby. Ale o czym to mówiłeś? – zapytała beztrosko, jakby nie dostrzegając napięcia na twarzy Kaelasa.

– Mówiłem, że Mówczyni powiedziała nam pewną przepowiednię. Gdy fałszywy księżyc przysłoni noc właściwą, a białe oblicze ucieknie złowieszczym blaskiem spłoszone. Wtem przyjdzie na świat w bólach zrodzone istnienie nowe, o którym wszechświat cały się dowie. Legendarne Ostrze w swej dłoni dzierżyć będzie i jasnym światłem pokona tyrana okrutnego.

– A białe oblicze księżyca znów nad horyzontem zabłyśnie – dokończył RM19.

Kaelas nie przejmował się ostatnimi słowami przepowiedni, bo nic szczególnego nie wnosiły do jego roli Legendarnego Wojownika, lecz RM19 jak zwykle musiał być obrzydliwie dokładny. Żaden zbędny szczegół nie mógł ujść jego uwadze.

– Kogo dotyczy ta przepowiednia? – zadał najbardziej nurtujące go pytanie.

Teraz miało wyjaśnić się wszystko. Miał okazać się legendą lub skończonym zerem. Nastała pełna napięcia cisza.

– Och, chyba nie sądzisz, że odpowiem ci na to pytanie.

– Co?! – Tym razem cała trójka odezwała się jednocześnie.

– To po co w ogóle tu przylecieliśmy? – dodała Kendappa, ocierając rękawem łzy. Złote oczy nadal pozostawały szkliste.

– Sądzę, że Mówczyni kazała udać się wam do mnie, by poddać was próbie i w przypadku pozytywnych efektów, z których pewnie zdawała sobie sprawę, gdyby ją zapytać, wysłać was dalej do kosmicznego pustelnika – Mistrza Penyu. W końcu tylko ja znam jego obecne miejsce pobytu – zakończyła z dumą. – Ale kto tam wie, co dokładnie kryje się w tym przegnitym umyśle Mówczyni. Czasem mogłaby zachowywać się tak skromnie jak ja. Ale ona musi, oczywiście, na prawo i lewo rozgłaszać to, co wie, chociaż wiedzieć tego nie powinna.

Kaelas skrzywił się po tych słowach. On wywnioskował coś zupełnie odwrotnego i po minach towarzyszy zorientował się, że byli takiego samego zdania.

– Więc nie powiesz nam nawet, gdzie jest miecz? – dociekał wojownik, ale nie miał większych nadziei.

Cały jego zapał powoli dogasał. Bez konkretnych wskazówek nie mieli szans na odnalezienie ostrza. Mogli się błąkać po kosmosie do końca swojego życia i nie natrafić na żadną wskazówkę. Jak miał pokonać Vrieskasa, skoro nawet Wyrocznia nic nie wiedziała? Lub specjalnie odmawiała odpowiedzi.

Coraz mocniej wierzył w to, że był to jakiś wielki żart. Mówczyni zbyła ich przepowiednią, wiedząc skądś, że na Landare istniała opowieść o Legendarnym Wojowniku. Zrobiła to, by ocalić swoją planetę, sądząc zapewne, że nie zdołają wydostać się ze strefy północnej lub ostatecznie nie podejmą nawet tej próby. A Wyrocznia to kolejny głupi żart.

– Tego też nie mogę wam powiedzieć.

– Czyli to wszystko kłamstwa! – wybuchnął RM19, co wprawiło Kaelasa w osłupienie. Nigdy nie widział towarzysza w takim stanie. Szczególnie, że w jego oczach płonęła furia. – Po raz drugi w życiu złamałem zasady i znów mam jedynie przez to cierpieć?! Od początku wiedziałem, że nie można wierzyć w tę przepowiednię, a teraz dowiaduję się, że najlepsza ze wszystkich Wyrocznia tak naprawdę nic nie wie.

Westchnęła, a przynajmniej wydała dźwięk, który przypominał ten odgłos. W jej przedwiecznych oczach pojawił się smutek. Wojownik miał dziwne wrażenie, jakby chciała powiedzieć im prawdę, nie potrafił jednak odgadnąć powodu, dla którego postanowiła jej nie mówić.

– Nawet gdybym wam powiedziała, gdzie jest miecz, to i tak nie moglibyście się tam dostać. Prawdopodobnie tylko jedno z was by mi uwierzyło. To nie jest miejsce, które mogą pojąć wasze umysły. Jest pilnie strzeżone od wieków i niełatwo otrzymać pozwolenie, by się tam udać.

– Jak zdobyć to pozwolenie? Kiedy możemy tam polecieć? – zirytował się Kaelas. Miał ochotę raz na zawsze opuścić Oraculum.

– Gdy nadejdzie odpowiednia pora. Nie mogę wam podać miejsca ukrycia miecza, lecz wyślę was na kolejny etap podróży.

– Czyli? – dociekał wojownik.

– W następnej kolejności musicie udać się do Mistrza Penyu. To on pokieruje twoim losem i udoskonali twoje umiejętności, wydobędzie z ciebie potencjał, o którym nawet nie masz pojęcia. I jeżeli okażesz się godny, Landarczyku, jeżeli to ty jesteś żywą legendą, powie ci, gdzie jest miecz i wyśle na ostatnią próbę.

– Czyli mam postawić wszystko na jedną kartę?

– Sądzę, że już obrałeś swoją ścieżkę. Twoje serce już oddało się tej sprawie. Musimy mieć pewność co do tego, kto jest wojownikiem z przepowiedni. Chociaż pewnie Mówczyni będzie utrzymywała, że wie – dodała z przekąsem. – Nie smuć się, Kaelasie. Jeżeli jest ci to pisane, twój czas nadejdzie, jednak jeszcze nie teraz. Powiem ci, że już kiedyś, dawno, dawno temu ktoś starał się o miano legendy. Miała podobne ambicje do twoich, lecz to nie jej pisane było zwycięstwo. Szczególnie, że miała swoją szansę, tylko jej została ona dana, jednak nie wykorzystała daru. Mogła nie doprowadzić do poddania Landare tyranowi. Gdyby to uczyniła, obecny świat różniłby się od tego, który znacie.

– Ona? Przecież to nie o kobiecie mówi przepowiednia. I jakie ma znaczenie coś, co działo się nie wiadomo jak dawno?

– Przepowiednia mówi o dziecku, nie podaje jego dokładniej płci. Zresztą, wtedy nie została jeszcze wypowiedziana. Może cię to zdziwi, ale nosisz jej miecz.

– Co? Jak to…?

Kaelas ze zdumieniem popatrzył na Wyrocznię, lecz nie zauważył w jej zachowaniu nic, co świadczyłoby o tym, że żartuje sobie z niego. Była niezwykle poważna. Wydobył miecz z pochwy na plecach i spojrzał na zniszczone ostrze. Czy to możliwe, że było aż tak stare i nadal niezawodne? Przypomniał sobie zdarzenie w jaskini. Mógł nim nawet parować ciosy broni utworzonej z ki, co zaliczało się do rzeczy niemożliwych.

– Lecz nie jej było pisane stać się legendą, o czym powinna zdawać sobie sprawę. Gdy zaprzepaściła swoją szansę na pokazanie Landarczykom właściwej drogi, na odwrócenie tego, co zdawało się być nieuniknione, opuściła stolicę. Udała się na kamienne równiny, do ludów wyjętych spoza cywilizacji wojowników, do zbrodniarzy i zdrajców, by im narzucić swoją wolę, by po kilkunastu latach poprowadzić ich do zwycięstwa.

Nieważne jak liczną grupę by zebrała, nie mogła ona równać się w boju z wyszkolonym wojskiem, którym wtedy byli Landarczycy. Jeden wojownik klasy średniej wart był tyle, co ponad setka jej ludzi, nie mówiąc o elicie. Bo czy góra jest w stanie ugiąć się przed wiatrem?

Odziana w skóry, z błyszczącą klingą w dłoni, prowadziła swoich ludzi pod kamienne mury stolicy. Jednak tam czekali już na nich wojownicy z prawdziwego zdarzenia, wraz z namiestnikiem na czele – synem ostatniego króla.

Kobieta zapłakała, widząc, jak w ciągu tych lat nieobecności zmienił się jej lud. Zniknęły skórzane kaftany, a w ich miejsce pojawiły się srebrne kombinezony – symbol ludzi Vrieskasa. Jedynie miecze pozostały te same. Jasne ostrza płonące czystą ki.

Jej armię czekała klęska. Niektórym udało się zbiec w kamieniste tereny, lecz większość zaplamiła ziemię szkarłatem. Najbardziej zacięty pojedynek toczyli przywódcy. Kobieta nie chciała poddać się namiestnikowi, lecz jej serce płakało, gdy widziała, na jakiego wyrósł człowieka.

Była potężną wojowniczką, najlepszą w czasach swej świetności. Czasach, które minęły. Chociaż walczyli długo i zacięcie, młody namiestnik zwyciężył nad posuniętą w wieku kobietą. Wbił ostrze w jej pierś, zabijając na miejscu. Plamiąc miecz i ręce jej krwią, przyczyniając się do własnej zguby.

Pod murami stolicy padła ostatnia osoba pamiętająca, co to honor.

– Nadal nie rozumiem, po co mi to mówisz – odezwał się Kaelas po zakończonej opowieści. – Chcesz mi powiedzieć, że jestem taki sam jak ona. Dezerter i zdrajca?

– Nie słuchałeś uważnie. Nie domyślasz się, kim ona była?

Wojownik wzruszył ramionami, nie obchodziło go coś, co wydarzyło się tak dawno temu.

– Nosisz miecz Kalush, ostatniej królowej.

Spojrzał na nią z niedowierzaniem. Przecież to nie mogło być możliwe. Dlaczego on miałby go dostać, a nie książę?

– Syn nie zdawał sobie sprawy, że zabił własną matkę. Wszyscy Landarczycy myśleli, że ich królowa odeszła na zawsze w dniu, gdy król klęknął przed Vrieskasem. Miecz zostawili, by w dniu Ceremonii podarować jakiemuś mniej znaczącemu wojownikowi. Gdyby wiedzieli, zapewne pozostałby on w rodzinie. A skoro to ty znalazłeś się w jego posiadaniu, to warto pomyśleć, czy Ashara nie miała ostatnio szczęścia w kości.

Przez kilka minut stali w milczeniu, zastanawiając się nad usłyszanymi słowami i konsekwencjami, jakie mogły z nich wypłynąć.

– Skoro nie macie już innych pytań, to czas na was. Słońce powoli zachodzi, zbliża się ciemność. Słuchajcie rad Mistrza Penyu, on będzie waszym przewodnikiem. I przede wszystkim uważajcie na siebie, bo przyjdzie wam stanąć w obliczu gorszych prób. Bądźcie silni i zjednoczeni, bo może się okazać, że to wy jesteście ostatnią nadzieją dla kosmosu. Kaelasie – dodała, gdy wojownik już się odwracał – gdyby okazało się, że to ty jesteś Legendarnym Wojownikiem, to gdy przebijesz czarne serce tyrana Legendarnym Ostrzem, przyleć tutaj. Złożyć ostatnią ofiarę na kamiennym ołtarzu. Ku czci kosmosu.

Wojownik kiwnął głową na znak, że zapamiętał, chociaż nie zrozumiał celu ostatnich słów Wyroczni.

– Odprowadzę was do statku i wyjaśnię, gdzie szukać Mistrza Penyu.

~ * ~

Nie mógł wyrzucić z pamięci słów Wyroczni i jej opowieści o Kalush. Niewiele o niej wiedział. Matka opowiadała mu tylko, że była silną królową, prawą ręką króla, jego pierwszym generałem i nigdy nie zapominała o honorze wojownika. Zastanawiał się, czy fakt, że nosi jej miecz może mieć jakieś znaczenie w przyszłości. Pytania, pytania, pytania. Bez końca jedynie pytania i niedopowiedzenia. A ktoś, kto miał w końcu udzielić odpowiedzi, ktoś, kto powinien znać je wszystkie, zamknął usta, bo nie nadszedł jeszcze odpowiedni czas.

Obracał w dłoni kamień oderwany ze ściany Piernikowej Jaskini. Odkąd wyciągnął go z kieszeni, zmienił się. Nie był już brązowy, a ciemny, prawie czarny. Nawet słabe światło lampy powodowało powstanie w jego wnętrzu licznych refleksów świetlnych. Niczym planety w przestrzeni kosmicznej.

– Nad czym dumasz? – Kaelas usłyszał za sobą głos Kendappy. Odwrócił się od okna i spojrzał na nią z niechęcią.

– Puka się – warknął.

– Nie odpowiadałeś, więc weszłam. Kolacja czeka i… Dziękuję. – Uśmiechnęła się nieznacznie.

Uniósł brwi w wyrazie zdziwienia.

– Zgubiłaś jeden kolczyk – bąknął, nie wiedząc, co odpowiedzieć, wskazując na lewe ucho, do którego włożyła złotą ozdobę w kształcie łzy z umocowanym w niej zielonym kamieniem.

– Nic nie zgubiłam, głupku. Na Alatum nosi się tylko jeden, który odpowiada twojej randze. Wyrywają ci ucho, gdy zhańbisz swój lud.

Pierwszy raz Kendappa powiedziała cokolwiek o sobie. Kaelas był w szoku i nie wiedział, skąd wzięła się ta zmiana nastawienia.

– Co cię trapi? – spytała, zanim on zdążył zapytać ją, dlaczego wcześniej nie nosiła kolczyka.

– Jutro wypada Święto Króla.

– Chciałbyś wrócić na Landare? Tęsknisz za domem? – dociekała.

– Nie. Nie cierpię tego święta przypominającego o klęsce, ścinania zdrajców, czy rodzin, gdy winny jest nieuchwytny. Chciałem zapytać matkę o ojca – wyznał, chociaż nie wiedział dlaczego, przecież jej nie znosił.

– To jego widziałeś w jaskini?

– Tak. Zginął na jednej z misji, gdy miałem pięć lat. Nie pamiętam go, na dodatek w domu nigdy o nim nie rozmawiano.

– Będziesz musiał uzbroić się w cierpliwość. Ale gdy wrócisz z Legendarnym Ostrzem, które wręczysz księciu, na pewno odpowie na twoje pytania.

– Nadal nie wierzysz, że to o mnie?

- Nie i nic mnie nie przekona. Kolacja stygnie.

Odwróciła się na pięcie i wyszła z pokoju, pozostawiając Kaelasa w otępieniu. Nie wiedział, co ma o niej myśleć. Kim tak naprawdę była? Jaki miała cel w tej podróży? Bo ostatecznie jakiś mieć musiała.