Rozdział 8: Mity i legendy

Co my wiemy, to tylko kropelka. Czego nie wiemy, to cały ocean.

Isaac Newton

Kaelas i Kendappa siedzieli przy stole kuchennym, sącząc czarną kawę z metalowych kubków. Pomiędzy nimi leżała taca z czymś, co zostało przygotowane z myślą o kanapkach, lecz żadne z nich nie miało apetytu. Krzywo pokrojone skibki chleba, jedne grube, inne tak cienkie, że z trudem utrzymywały ciężar składników położonych na nie. Wystarczyłoby wziąć jedną do ręki, a cała zawartość wylądowałaby na blacie lub kolanach. Na każdej znajdował się krzywy plaster sera i szynki, kawałek pomidora i ogórka z nieobraną skórką, ściekający na talerz lub stół sos musztardowy oraz, nie wiadomo z jakiej racji, kleks masła orzechowego.

Nad ranem, a przynajmniej jeżeli patrzeć na zegar, bo w przestrzeni kosmicznej zawsze było ciemno i nie można określić dokładnej pory dnia, RM19 oznajmił, że zbliżają się do granicy strefy północnej.

Po odlocie z Harenosum odciął wszelkie łącza, które pozwoliłyby namierzyć ich statek przez główną bazę dowodzenia. Jednak pozostawały inne radary rozmieszczone w całej przestrzeni w celu obserwowania, czy na północ nie przedostali się mieszkańcy innych stref lub ewentualni wrogowie, co za życia Kaelasa nie zdarzyło się ani razu. I wątpił, aby kiedykolwiek coś podobnego miało miejsce. Sądził, że służyły do ścigania potencjalnych zdrajców lub dezerterów. Takich jak my. Jak stwierdził RM19, ludzie Vrieskasa bez trudu mogli zorientować się, co planują i czekać na nich przy granicy. Wygląd i numer statku mówiły same za siebie, pod czyją chorągwią służył.

Kaelas bez trudu zorientował się, że towarzyszowi nie podobało się to, co robili. Podczas długiej podróży niewiele się odzywał. Wolał spędzać czas samotnie w swoim pokoju, unikał obecności pozostałej dwójki, gdy tylko nadarzyła się taka okazja. Zamykał się w sobie i nic nie było w stanie do niego dotrzeć.

Z wyjątkiem powrotu, myślał wtedy wojownik, lecz na to zdobyć się nie mogli. Już za daleko zaszli.

Od chwili porannego alarmu RM19 zamknął się w pomieszczeniu sterowniczym i prosił ich, by mu nie przeszkadzali, gdyż musiał osobiście przejąć stery, a nie zdać się na automatycznego pilota, który z łatwością mógł zawieść w zaistniałej sytuacji.

Kaelas i Kendappa czekali w milczeniu już ponad godzinę, aż wyjdzie stamtąd. Nawet przygotowanie posiłku nie zmniejszyło ich zdenerwowania. Wojownik zorientował się po zaciętym wyrazie twarzy, że dziewczyna obawia się, że RM19 zawiedzie. Puszczą mu nerwy i zamiast przekroczyć północną granicę, zawróci statek na Landare lub Yaskas albo, co gorsza, do najbliższej bazy, gdzie zostaną zatrzymani. Czeka ich wtedy proces i najprawdopodobniej egzekucja.

Gdy drzwi do pomieszczenia otworzyły się, oboje natychmiast spojrzeli w tamtym kierunku. Do kuchni wszedł RM19, minę miał ponurą i, nie patrząc na towarzyszy, usiadł na swoim stałym miejscu. Wziął jedną z kanapek. Przyglądał jej się długo takim wzrokiem, jakby spodziewał się, że się do niego odezwie. Na jego nieszczęście była to jedna z tych cienkich. Chleb nie wytrzymał ciężaru i po chwili wszystkie składniki wylądowały na stole. Mężczyzna skrzywił się.

– Jesteśmy z strefie wschodniej. Przekroczyliśmy granicę. – Ukrył twarz w dłoniach, nie przejmując się tym, że są brudne od sosu musztardowego i masła orzechowego. – To koniec – wyjęczał. – Nie ma już powrotu. Od teraz oficjalnie złamaliśmy prawo. Przysięgałem przed sobą, że więcej tego nie zrobię. Przysięgałem…

– Nienawidzisz nas? – spytała rzeczowo Kendappa, całkowicie ignorując stan towarzysza.

– Nie wiem.

Wojownika zdziwiła ta szczerość.

RM19 podniósł głowę i Kaelas mógł dostrzec błyszczące w kącikach jego dziwnych oczu o jasnożółtych źrenicach i czarnych tęczówkach słone krople srebrzystych łez. Szczególnie teraz, gdy po raz pierwszy widział go bez tych śmiesznych okularów o fioletowych szkłach.

– W tym miejscu odległość pomiędzy dwoma bazami kontrolnymi jest największa. Starałem się przeprowadzić nas mniej więcej w połowie tej długości, ale nie mam do końca pewności. Kosmos jest zbyt nieregularny i ciągle się zmienia. Prawdopodobnie namierzyli nas, ponieważ każdy statek wylatujący ze strefy północnej powinien wysłać do bazy sygnał. Zapewne nie wiedzą, kim dokładnie jesteśmy, ale z czasem do tego dojdą. Najważniejsze, aby nie wysłali za nami pościgu, bo wtedy koniec. Egzekucja na miejscu – zakończył smętnie.

– Nikogo nie wyślą, jesteśmy za daleko – powiedziała Kendappa, stawiając przed RM19 kubek parującej kawy. – Nie skręcaj się tak, mamy ważniejsze zadanie do wykonania. Będziesz mógł narzekać, gdy Kaelas znów zacznie rozprawiać o tym, że to on jest tym Legendarnym Wojownikiem. Tylko dlatego, że przez przypadek urodził się tej samej nocy co książę Ladvarian.

– To nie jest przypadek – oburzył się wojownik. – Czuję to w kościach i zobaczysz, że wyrocznia potwierdzi moje słowa.

RM19 upił łyk kawy i skrzywił się, odstawiając kubek z dala od zasięgu swoich dłoni. Kaelas nie mógł powstrzymać uśmiechu, a Kendappa wściekłości, gdyż ona przygotowała napój. Tym razem milczała, nie wypowiedziawszy żadnej kąśliwej uwagi na głos.

– Skoro o tym mowa, Kaelasie. Czy mógłbyś być tak uprzejmy i powiedzieć mi coś więcej na temat tego fałszywego księżyca? Szukałem wszelkich informacji z tym związanych, lecz nic nie znalazłem. Nawet najmniejszej, błahej wzmianki.

Oczy RM19 błyszczały, lecz tym razem był to chorobliwy zapał zdobycia dodatkowej wiedzy, a nie smutku.

Ten znów w swoim żywiole. Ledwo wspomina się o naukowych faktach, a wszystko inne przestaje mieć znaczenie, pomyślał z przekąsem.

Kaelas miał ochotę skłamać, tylko dlatego, aby zrobić mu na złość, lecz ostatecznie rozmyślił się. Mogło okazać się, że Kendappa zna prawdę i od razu go przejrzy. Wtedy to on wyszedłby na imbecyla.

– Z tego co słyszałem, kiedyś nad Landare świecił księżyc, lecz nagle zniknął, gdy ostatni król poddał planetę Vrieskasowi – zaczął.

– To prawda. Istnieją wiarygodne źródła mówiące, że kiedyś faktycznie Landare posiadała księżyc. Jednak jego zniknięcie tłumaczone jest uderzeniem w niego jakiegoś meteorytu. Tak potężny satelita nie może sobie po prostu zniknąć, bo ktoś oddaje władzę.

– Mógłbyś mi nie przerywać? A jeżeli te informacje są tak wiarygodne jak te o Harenosum, to wolę w nie nie wierzyć. Matka mówiła mi, że kiedyś Landarczycy wyglądali pojawienia się księżyca, lecz wraz z kolejnymi pokoleniami uznali go za mit i bajkę na dobranoc dla dzieci.

W nocy fałszywego księżyca nie ma nic nadzwyczajnego. Z wyjątkiem narodzin Legendarnego Wojownika – dorzucił, z dumą wypinając pierś. Kendappa pokręciła głową z dezaprobatą, lecz postanowiła się nie odzywać. – Wszyscy myśleli, że wrócił ten prawdziwy. Najpierw ogarnęła ich trwoga, a później zaczęli urządzać zabawy, bo we wszystkich mitach to symbol nadziei i odzyskania wolności. Później okazało się, że to jedynie jakaś gwiazda czy coś zbliżyła się do Landare. Kolejnej nocy już się nie pojawiła ani żadnej następnej.

Mój brat mówił, że to wystarczyło, aby wzbudzić strach i popłoch wśród ludzi Vrieskaksa. Wielu imprezowiczów ścięto, lecz nadzieja na wyzwolenie pozostała, bo narodził się potężny książę, któremu dano imię ostatniego króla. Wznowiono dawne kulty i tym podobne pierdoły. To wszystko. Mam nadzieję, że kiedyś wylądujemy na planecie z księżycem. Chciałbym go chociaż raz zobaczyć.

– Zobaczysz – stwierdziła stanowczo Kendappa. Po tych słowach Kaelas prawie spadł z krzesła i razem z RM19 spojrzeli na nią ze zdumieniem. Nadzwyczajna zawziętość malowała się na jej twarzy. – Jest wiele planet posiadających księżyce, a jeżeli nie będą one w naszych planach, to jakąś po prostu znajdziemy.

– Dlaczego chcesz to zrobić? – spytał podejrzliwie wojownik, przyglądając się jej uważnie. Był pewien, że coś ukrywa, a takie zachowanie jeszcze bardziej przyczyniło się do jego podejrzeń. Nie było normalne, bo w końcu, dlaczego miałaby chcieć spełnić jego marzenie?

– Z ciekawości. Vrieskas nigdy nie wysyła Landarczyków na planety posiadające księżyce i nie wolno przebywać im na Yaskas  podczas Bevrore Blomkool, gdy pojawia się on nad planetą. Chcę wiedzieć, co się stanie.

– Mam być twoim królikiem doświadczalnym?

– Tobie też na tym zależy, więc nie widzę problemu. I tak teraz ważniejszy jest miecz i to na nim powinniśmy się skupić.

– Przecież to dziecinnie proste. Na pewno znajduje się w niezbadanej przez nikogo strefie południowej.

– Twoja głupota przestała mnie już nawet dziwić – prychnęła Kendappa. – Czy ty w ogóle wiesz, jak zbudowany jest wszechświat?

– Na cztery stykające się ze sobą części. Każdy to wie, chyba że jesteś zbyt ograniczona, aby to do ciebie dotarło – mruknął z przekąsem Kaelas.

– I tu się mylisz, półgłówku. Wszechświat ma kształt kuli…

– Nieprawda – przerwał jej RM19. – Wszechświat nie ma regularnego ani określonego kształtu i cały czas się niesymetrycznie rozszerza. Świadczą o tym liczne badania prze…

– Choć raz mógłbyś się nie wtrącać – skarciła go. – Ta nieregularna bryła podzielona jest na cztery części, lecz nie stykają się one ze sobą. Nie istnieje granica pomiędzy dwiema przeciwległymi strefami, trzeba sporo czasu, by dostać się z północy na południe. W centrum wszechświata znajduje się planeta bogów, rozdzielająca te cztery części. Niedostępna dla nikogo.

– Bogowie nie istnieją.

– Tym razem muszę zgodzić się z Kaelasem. Ich obecność nie została naukowo potwierdzona.

– Durni ignoranci! To jak wytłumaczycie istnienie bariery?! – zawołała wzburzona, a pomiędzy jej brwiami pojawiła się pionowa zmarszczka.

Wojownik wzruszył ramionami, co musiało przechylić szalę. W ciągu ułamka sekundy Kendappa wyjęła jeden ze swoich sztyletów i cisnęła nim w stronę zarozumiałego towarzysza. Kaelas zauważył jedynie błysk stali i usłyszał cichy świst. Automatycznie usunął się spod trajektorii lotu, co wpoiły mu lata treningów. Jednak nie zrobił tego dostatecznie szybko. Ostrze musnęło jego policzek, zanim przebiło drzwiczki jednej z aluminiowych szafek.

Poczuł ostry ból. Krew zaczęła spływać strumykiem na jego szyję. Przeklął na głos. Nie wiedział, z czego została wykonana broń dziewczyny, lecz blizna po draśnięciu, które zaliczył na początku podróży pozostała. I teraz dojdzie kolejna.

– Zdurniałaś, kretynko?! – Napiął mięśnie, szykując się do ataku.

– To szanuj wierzenia innych. Ciesz się, że nie utknął ci w szyi – rzekła z furią, a w złotych oczach płonęły ognie nienawiści.

Podeszła do szafki i wyciągnęła z niej sztylet. Kaelas zauważył, że nie był to ten o wężowej rękojeści. Ta została ozdobiona wizerunkiem sowy z błękitnymi ślepiami.

Wojownik wykorzystał ten moment, aby zadać cios pięścią, lecz dziewczyna wykonała unik, którego nie zdążył zarejestrować wzrokiem. Uderzył w powietrze, lecz złapał równowagę, natychmiast obracając się w jej stronę. Zdziwił się, że zdołała zrobić to zgrabnie w tak ciasnym pomieszczeniu i to jeszcze nie zahaczając o nic skrzydłami. Kendappa wyszczerzyła zęby i również szykowała się do ataku.

– Uspokójcie się, proszę – zaczął RM19. – Kłótniami i bójkami nic nie załatwicie. Mamy tylko siebie, musimy działać razem, nie przeciwko sobie. Jeżeli nie przestaniecie, to w tej chwili zawrócę statek i skieruję go na Yaskas. Najwyżej nas zabiją.

Kaelas i Kendappa niechętnie przyznali mu rację. Ociągając się, usiedli na swoich miejscach, lecz nadal obserwowali się z wrogością, gotowi do ataku, gdyby zaszła taka potrzeba.

– Już lepiej. Kendappo, cały czas trwają badania nad barierą. Możliwe, że powstała w skutek nieznanych nam reakcji chemicznych. Lub jest naturalną częścią jakiegoś układu znajdującego się wewnątrz. Możliwe też, że nic tam nie ma.

Dziewczyna prychnęła niezadowolona.

– Nie myślałam, że masz tak ograniczony umysł. To bogowie stworzyli wszechświat. Na czele stoi wielki Kaio, a podlegają mu cztery pomniejsze bóstwa odpowiedzialne za opiekę nad czterema stronami świata.

Najwyraźniej bóg północy zaniedbał swoje obowiązki, skoro pozwolił na tyranię ze strony Vrieskasa, pomyślał Kaelas. Powstrzymał wypowiedzenie tej uwagi na głos, by nie zaliczyć kolejnej blizny. Jednak nie oparł się pokusie posłania Kendappie litościwego spojrzenia. Jak wojowniczka może wierzyć w takie brednie i tak zawzięcie ich bronić?

– Na początku istniała jedynie planeta bogów otoczona przez ciemności – kontynuowała dziewczyna, ku ogromnemu niezadowoleniu Kaelasa. – To na niej żyli w spokoju i szczęściu pierwsi śmiertelni mieszkańcy kosmosu stworzeni przez Kaio. Tam zakładali rodziny i rozmnażali się. Jednak z czasem zaczął nudzić ich ten piękny, bezproblemowy świat. Pragnęli poznać coś innego poza czystym, niebieskim niebem, wszechogarniającą zielenią, granatowymi morzami i rzekami.

Ich przywódca przedstawił tę prośbę Kaio. Bóg na początku nie chciał się zgodzić, bo kochał swoje dzieci i chciał dla nich jak najlepiej. Lecz z czasem uległ coraz liczniejszym namowom. Dla nich tchnął życie w otaczającą żyzną planetę ciemność. Na jego rozkaz wszechświat zaczął się rozszerzać, tworząc kształt kuli i ten rozrost trwa do dziś. Powstawały nowe planety, księżyce, gwiazdy – te ciemne jak i jasne. Kaio podzielił powstający wszechświat na cztery części, pozostawiając opiekę nad każdą z nich jednemu z pomniejszych bóstw. Od tej pory to oni mieli pomagać śmiertelnym stworzeniom. Dodatkowo każdy z nich otrzymał także cząstkę daru tworzenia. Mogli przystosować atmosferę, by dało się w niej przeżyć, ale także kształtować nowe istoty wedle ich własnej woli.

Pierwszym mieszkańcom planety bogów pozostawiono wybór. Mogli udać się w tę część kosmosu, którą sami obrali lub pozostać w krainie wiecznego szczęścia. Ci, którzy odeszli, zostali obdarzeni wiedzą niezbędną do podróżowania między planetami, by zawsze mogli odwiedzić swoich braci i bogów.

Z czasem ci, którzy odeszli, zaczęli rościć sobie prawa także do innych planet, nie tylko tych, które obrali na początku za swój dom. Zaczęli podbijać je, a rdzennych mieszkańców traktować jak niewolników.

Pierwsze dzieci Kaio żyły znacznie dłużej od tych, którzy pojawili się po nich, uważały, że kosmos został stworzony pod ich panowanie. Tak rozpoczęła się Wielka Wojna. Trwała ona tysiąclecia i przyniosła jedynie ból i cierpienie. Przelano miliardy litrów krwi i zniweczono szansę na powstanie wielu ras. Przywódca armii, który obwołał się Wielkim Królem, potomek tego, który prosił Kaio o opuszczenie jego raju, postanowił także podbić planetę bogów. Uważał się za równego im, chciał zyskać nieśmiertelność i moc tworzenia.

Gdy Kaio zobaczył, jak daleko posunęły się jego dzieci, jak obróciły w proch szanse na powstanie wspaniałego, pełnego pokoju kosmosu, przybrał złotą zbroję i, dzierżąc świetlny miecz, stanął naprzeciwko ich. Jednym ciosem pokonał całą armię najeźdźców, jednak pozostawił przy życiu najgorszych przywódców. Przeklął ich i każdego z osobna umieścił na jednej z ciemnych gwiazd. Od tej pory mieli wieść wieczne, samotne życie i nigdy nie wydostać się z mrocznej ziemi na kresach wszechświata.

Widząc wielkie zniszczenie i spustoszenie, którego dopuściły się jego dzieci, z bólem serca odesłał na inne planety tych, którzy pozostali mu wierni do końca. Polecił im odbudować to, co zostało zniszczone, by znów zapanował pokój we wszechświecie. Gdy widział, jak odlatują, płakał, a z jego łez powstała bariera, która uniemożliwiała przedostanie się na planetę bogów.

Od tej pory wszelkie żywe istoty zostały pozostawione same sobie, ale Kaio i pozostałe bóstwa słuchają modlitw swoich wiernych dzieci i pomagają im we wszelkich trudach. Ostatnie słowa do pierworodnych brzmiały, że gdy znów zapanuje pokój, bariera pęknie i planeta bogów stanie się częścią wszechświata – zakończyła z powagą.

– Szanuję twoje poglądy, Kendappo – zaczął ostrożnie RM19, nie spuszczając oka ze sztyletu dziewczyny. – Jednak twoja teoria opiera się jedynie na wierzeniach. Nie ma na to nawet cienia dowodów. Zapewne zdajesz sobie sprawę, że istnieje także druga, równie fantazyjna wizja.

– Ta, która mówi, że wewnątrz znajduje się chaos, z którego powstał wszechświat i do którego wróci, gdy nadejdzie czas. A bariera jest jedyną naturalną ochroną przedłużającą nasze życie tutaj, bo gdy zostanie naruszona, chaos pochłonie wszystko.

– Tak, ta.

– Nie wierzę w nią. Oboje przekonacie się jeszcze, że to ja mam rację.

Znów w jej oczach zabłysły gniewne ogniki, spięła się gotowa, by odpowiedzieć na pierwsze wyzwanie, które ktoś jej rzuci.

– I tak nie dojdziemy do porozumienia, więc na razie zostawmy to – zaproponował RM19. – Pewnie za naszego życia i tak nie dowiemy się prawdy. Proponuję zrobić nową kawę, bo ta… - zawahał się, widząc gniewny wzrok dziewczyny. Strużka srebrzystego potu spłynęła po jego czole. – Bo ta jest już zimna.

~ * ~

I czas na rozdziały o Kaelasie. Planuję podzielić ten długaśny twór, który powstał w ciągu ostatnich tygodni na pięć części. W kolejnej spotkanie z wyrocznią i mam nadzieję, że nie zabijecie mnie po dziewiątce, bo chyba pojechałam po bandzie z postacią wszechwiedzącej.

Nie sądziłam, że napiszę własną teorię powstania wszechświata, ale wczoraj podczas przepisywania ostatnich fragmentów jakoś tak mnie naszło. Pierwotnie ten fragment miał mieć pięć linijek, a nie stronę.

Postanowiłam też uruchomić sondę na dwa tygodnie. Jestem ciekawa waszych opinii na ten temat.