Rozdział 9: Wyrocznia

 Idziemy przez życie jak pociąg, pędzący w ciemności do nieznanego celu.

Agata Christie

Na Oraculum dotarli po dwóch tygodniach od czasu przekroczenia granicy strefy północnej. Planeta nie wyróżniała się niczym szczególnym z wyjątkiem barwy. Jaskraworóżowa, mimo że niewielka, kula rzucała się w oczy już z daleka. Po przyjrzeniu się jej z bliższej odległości, z łatwością można było rozróżnić seledynowe pasy biegnące w poprzek niej. Nie posiadała naturalnej gwiazdy, która by ją oświetlała.

Przejście przez atmosferę i lądowanie odbyło się bez problemów. Tutaj, w porównaniu z Harenosum, grunt był w miarę stabilny i kapsuła mogła stanąć na nogach bez zapadania się.

Pierwszy na ziemię zeskoczył Kaelas, nie czekając, aż automatycznie wysuną się schodki, po których mógłby zejść. Rozejrzał się uważnie po miejscu, w którym się znalazł, zanim towarzysze wyszli z kapsuły.

Niebo na Oraculum miało kolor lawendy, gwałtownie przechodzącej w biel przy horyzoncie. Granica pomiędzy barwami była tak wyraźnie widoczna, że aż nienaturalna. Po nieboskłonie poruszały się w kilku różnych rzędach jakieś błękitne kształty. Dopiero po dłuższej chwili Kaelas zrozumiał, że miał przed oczami chmury. Z tym wyjątkiem, że każda przypominała prostokątny, płaski trójkąt o idealnie równych krawędziach. Wszystkie były identyczne, jedna nie różniła się nawet najmniejszym szczegółem od drugiej.

Wojownikowi wydawało się, że natrafili na porę zmierzchu, bo wszędzie panował lekki półmrok. Pomimo uważnych obserwacji, nie dostrzegł jednak na niebie słońca czy innej dającej światło gwiazdy. RM19 twierdził, że ta planeta czegoś takiego nie posiada, ale coś musiało rozjaśnić ciemności.

Statek wylądował na równinie porośniętej ciemnozieloną, prawie czarną, pedantycznie równo przyciętą trawą. Niedaleko biegła zygzakiem czerwona ścieżka, znikająca w głębi rosnącego nieopodal lasu.

Kaelas pierwszy raz w życiu widział takie drzewa. Ich pnie były jaskrawożółte lub błękitne, a korony drzew miały ten sam odcień, co rosnąca wokół trawa. Dostrzegł, że liście posiadały regularne kształty różnorodnych figur geometrycznych – trójkątów, rombów, prostokątów, deltoidów. Idealnie gładkie krawędzie wręcz odrzucały go swoją nienaturalnością, to uczucie potęgował także brak jakiejkolwiek różnicy w barwie czy rozmiarze. Zabrakło mu też łuków i zaokrągleń, wszystko było tylko i wyłącznie kanciaste.

– Dziwnie tutaj – mruknął, gdy Kendappa wylądowała obok niego. Ona także nie skorzystała ze schodów, woląc rozprostować skrzydła. – Wszystko jest zbyt idealne nawet jak na naturę.

Dziewczyna, choć niechętnie, przyznała mu rację. Zauważył, że trzymała dłoń blisko jednego ze sztyletów i rozglądała się wokół, wypatrując potencjalnego zagrożenia. Napięte mięśnie rysowały się pod kombinezonem.

– Kaelasie, mógłbyś się chociaż porządnie ubrać – powiedział RM19, schodząc po schodach. Rozglądał się na prawo i lewo zafascynowany nowym miejscem. – Idziemy na spotkanie z wyrocznią, powinieneś się prezentować.

Wojownik spojrzał na swoje szerokie, lniane spodnie i koszulę.

– Jestem. Nie cierpię tego kombinezonu i nie mam zamiaru go nosić, o ile nie będzie to naprawdę konieczne. Nie jestem już pachołkiem Vrieskasa. Którędy mamy iść?

Zamyślony RM19 rozejrzał się dookoła. Dopiero w tym półmroku Kaelas dostrzegł różne znaki i figury, które pojawiały się na jego fioletowych szkłach od okularów.

– To nie są zwykłe okulary – wyrwało mu się, zanim zdążył ugryźć się w język.

Przeklął w duchu, bo pewnie znów powiedział jakąś głupotę oczywistą dla wszystkich z wyjątkiem jego.

– Co? Nie, mają wbudowany specjalny komputer, sterowany impulsami z mojego mózgu.

To wiele wyjaśnia, pomyślał z przekąsem. Zautomatyzowany człowieczek nie wiedział wszystkiego. I nie mógł być do końca człowiekiem, jak utrzymywał.

– Nie wiem wiele o Oraculum. Wszelkie dane na temat wyroczni są ściśle tajne. A przybycie tutaj karane jest śmiercią, posiadanie, czy nawet szukanie, informacji ma poważne konsekwencje. Wielu uważa, że to jedynie legenda i prawdziwa wszechwiedząca nie istnieje. Wydaje mi się, że powinniśmy iść przez las. Musimy znaleźć kamienny okrąg lub coś w tym stylu. Kendappo, mogłabyś zobaczyć, czy nie widać z góry czegoś podobnego?

Dziewczyna kiwnęła głową i rozpostarła błoniaste skrzydła. Ugięła nogi w kolanach i wzbiła się w powietrze. Towarzysze obserwowali ją z dołu, gdy krążyła po niebie.

Kaelas nie mógł oprzeć się myśli, że wyglądała wspaniale. Prezentowała się dużo lepiej niż na ziemi, jakby była urodzona wśród chmur i tam miała spędzić całe życie, nigdy nie dotykając gruntu. Zabójczo piękna i diabelnie niebezpieczna. Niczym drapieżny ptak wypatrujący swojej ofiary.

Szybko, choć z trudem, wyrzucił z głowy te myśli, przypominając sobie, że przecież jej nie znosi. W końcu dwa tygodnie temu prawie by go zabiła jednym z tych swoich przeklętych sztyletów.

– Las ciągnie się bardzo daleko, ale jest w nim dość spora polanka w kształcie trapezu. Czerwona ścieżka prowadzi wprost do niej. I cały czas przypomina ten dziwaczny zygzak, jakby tworzył ją jakiś pijany imbecyl.

– A z drugiej strony? – dopytywał się RM19, który, gdyby istniała taka możliwość, sam wzbiłby się w powietrze i zrobił rekonesans terenu.

– Jedynie trawiasta równina ciągnąca się po sam horyzont.

– Może musimy przejść przez las i tam znajdziemy kamienny krąg.

– Albo w ogóle nie ma kamiennego kręgu – zasugerował Kaelas. – Tu nie ma nic okrągłego, nawet źdźbła trawy mają ostre szpikulce. Równie dobrze krąg może być kanciasty. Idziemy – zdecydował. – To jedyne co nam pozostało.

Ruszyli przed siebie, chociaż RM19 zrobił to z niemałym oporem. Wolał mieć całkowitą pewność, niż iść ślepo w jakimkolwiek kierunku. Szczególnie na obcej planecie, na której znalazł się po raz pierwszy.

Gdy dotarli do zygzakowatej ścieżki, okazało się, że jest ona porośnięta makami. Kaelasowi od razu rzuciło się w oczy, że czerwone płatki mają kształt wykrzywionych w łuk trójkątów. Nie pasowała tu ta jedyna kolista rzecz. Czuł się dziwnie i zastanawiał, co to może oznaczać.

Nie mając innego wyboru, towarzysze szli dalej, brodząc w szkarłatnej rzece kwiatów. Na skraju lasu ujrzeli drewnianą tabliczkę w kształcie różnoramiennego trapezu, lecz była ona pusta. Nic nie wskazywało, że kiedykolwiek coś się na niej znajdowało.

– Robi się coraz dziwniej – skomentował Kaelas, lecz nikt mu nie odpowiedział.

Po przekroczeniu granicy lasu, zrobiło się ciemniej, gdyż rozłożyste korony drzew przesłaniały lawendowe niebo.

W milczeniu szli przed siebie. Żadne nie miało ochoty na rozmowę. Czuli się coraz dziwniej i nieswojo, jakby w każdej chwili coś mogło wyskoczyć znienacka i zaatakować. Ta atmosfera drażniła Kaelasa, który gwałtownie reagował na każdy szelest. Zauważył, że Kendappa także nerwowo spoglądała to w jedną, to w drugą stronę, zaciskając dłoń na rękojeści sztyletu.

Do tego napięcia dochodziło jeszcze ciężkie powietrze o słodkim zapachu. Jakby wszystkie przyjemne wonie zmieszały się w jedną, powodując zupełnie przeciwny efekt. Nie wiedzieli skąd pochodził, jednak wydał się mdlący i drażniący już po kilkunastu krokach.

Liście na drzewach poruszały się w jednostajnym, usypiającym rytmie, lecz nie wiedzieli, co wprawia je w ruch. Nie czuli nawet najmniejszego podmuchu wiatru. Utrudniało to koncentrację i wykrycie potencjalnego, kryjącego się przeciwnika.

Idąc makową drogą, nie dostrzegli ani jednego zwierzęcia czy innego żywego stworzenia. Jedynie drzewa, ogromne drzewa i makowa droga otoczona przez nie. Tylko liście wydawały jakiekolwiek dźwięki. Monotonne, powolne, równe, senne…

Kaelasa zaczynało to drażnić. Senność mieszała się z irytacją i napięciem. Przez to droga wydawała mu się znacznie dłuższa, jakby na złość wędrowcom wiła się w kółko lub wydłużała, oddalając od obranego celu. Wolałby spotkać na ścieżce setkę potworów, byleby skończyła się ta niepewność. A tak tylko szli, szli i szli.

– Śpij, wędrowcze. – Wydawało mu się, że usłyszał obok siebie jakiś głos, jakby znajomy. Lecz nie potrafił zidentyfikować odbiorcy. Zresztą, przecież tylko mu się to wydawało. Nikt nic nie mówił.

– Jesteś pewien?

Gdy Kaelas był już na skraju wyczerpania psychicznego i poddania się, dostrzegł w oddali cel podróży. Powitał go z niewypowiedzianą ulgą.

Polanka w kształcie trapezu została otoczona wysokimi na około siedem metrów kamieniami o tym samym kształcie. Stały na jednym z wierzchołków i wojownik zdziwił się, że jeszcze się trzymają. Jedno pchnięcie, silniejszy podmuch wiatru i powinny się zwalić.

Na środku trawiastej połaci postawiono jeszcze jeden kamień, lecz ten był znacznie niższy. Miał nieregularny kształt i Kaelasowi nic nie przypominał, nie był w stanie porównać go do czegokolwiek, co widział lub znał. Obok znajdowała się tabliczka z wyrytymi na niej dziecięcym pismem jakimiś literami.

Zaciekawiony wojownik podszedł do kamienia i postukał w niego. Ku jego zaskoczeniu, nie spowodowało to wydobycia żadnego dźwięku. Jedynie cisza. Dotarło do niego, że nie było tutaj słychać usypiających szumów drzew. Zresztą nie powinno mnie to dziwić. Chyba że one ucichły.

– Wyrocznia. – Kendappa musiała przeczytać napis na tabliczce. Podeszła i dotknęła chropowatej powierzchni głazu.

– To ma być wyrocznia? Ten kamlot?

– Może to nie tutaj? – stwierdziła dziewczyna, ignorując jego słowa.

– Moje czujniki wariują. Coś tu na pewno jest nie tak, tym bardziej, że powinien to być krąg, nie trapez – wtrącił się RM19. – A może to pułapka przygotowana przez wielmożnego Vrieskasa, by sprawdzić naszą lojalność?

– Zdurniałeś?! On nie bawi się w takie rzeczy. Lojalność objawia się w wykonywaniu misji, nie testach czy próbach.

Ich wymianę zdań przerwał nagły szelest, który w tej ciszy wydał się niezwykle głośny. Z lasu wyszło jakieś zwierzę i weszło do kamiennego trapezu.

Towarzysze patrzyli na nie w ogromnym zdumieniu. Na pierwszy rzut oka przypominało konia, jednak sierść miało w barwie lawendowego nieba. Tęczowa grzywa i ogon zostały splecione w grube warkocze. Kopyta były pomalowane na szkarłatny, połyskliwy kolor. Ze środka głowy wyrastał mu jeden, jeleni róg przypominający plątaninę chaszczy i gałęzi. Teraz Kaelas zorientował się, co przypominał kamień na środku polany. Poczuł dreszcze. Gdy uświadomił sobie, że to podobieństwo było idealne, oddane nawet w najdrobniejszym szczególe. Gdy zwierzę zbliżyło się do nich, zobaczyli na jego zadzie złotą, dziewięcioramienną gwiazdę.

Jednak to oczy konia najbardziej rzucały się w oczy. Ciemnoszare, stare jak wszechświat. Oczy, które oglądały powstanie galaktyk z gwiezdnego pyłu.

– Witajcie, wędrowcy – powiedziało obrzydliwie słodkim, kobiecym głosem, od brzmienia którego Kaelasowi zbierało się na mdłości. – Jestem Wyrocznią.

– Ty jesteś wyrocznią? – wyrwało się z niedowierzaniem wojownikowi, nim zdążył ugryźć się w język.

– Nie wyrocznią, tylko Wyrocznią. Naucz się wymawiać wielkie litery, głupcze. – Spojrzała na niego srogo, lecz po chwili w jej oczach znów zagościło rozbawienie. – Dawno nie odwiedzali mnie podróżni oczekujący odpowiedzi na ich pytania. Ostatnio przybyła do mnie jedynie para starszych ludzi, którzy nie wiedzieli, gdzie schowali swój kieszonkowy zegarek. Ponoć niezwykle cenna pamiątka przekazywana od pokoleń. Okazało się, że cały czas był w kieszeni. I jak tu się wykazać?

Kaelas poczuł wątpliwości, czy trafili w dobre miejsce i czy to rzeczywiście była prawdziwa Wyrocznia, a nie jakiś głupi żart. Po minach Kendappy i RM19 mógł zorientować się, że myślą tak samo.

– Cóż, oczywiście za darmo umarło. Musicie zasłużyć na wasze odpowiedzi. Pozwólcie jednak, że najpierw zadam wam jedno, nurtujące mnie od początku pytanie. – Uważnie zlustrowała wzrokiem każdego z nich. Kaelas wzdrygnął się pod wpływem spojrzenia tych przedwiecznych oczu. – Kto w waszej drużynie jest dowódcą?

– Ja – odpowiedzieli wszyscy jednocześnie i popatrzyli na siebie groźnie.

– Ja tu jestem wojownikiem!

– Co to ma do rzeczy? Ja mam największe doświadczenie, wojowniku klasy średniej.

– To ja pilotuję kapsułę, beze mnie nigdzie byście nie dotarli.

– Niezwykle ciekawa odpowiedź, klasnęłabym w dłonie, ale ich nie mam – parsknęła śmiechem. Spojrzeli na nią ze zdziwieniem, coraz bardziej przekonując się do teorii, że była to fałszywa Wyrocznia. – Ale przejdźmy do rzeczy. Pierwszą próbą jest zagadka.

Uśmiechnęła się złośliwie, a przynajmniej takie wrażenie odniósł Kaelas, bo nie znał się na końskich minach.

– Pomykam pod słońcem, lecz nie rzucam cienia. Kim jestem?

~ * ~

Zagadka pochodzi z jednej z powieści Stephena Kinga. Specjalnie urwałam tutaj, bo może macie jakieś własne pomysły na odpowiedź.