Rozdział 13: Jaki ojciec, taki syn

Rodzina jest w życiu oparciem, czymś co chroni, daje siłę.

Sophia Loren

Falonar przekroczył granicę pomiędzy Starą a Nową Dzielnicą. Miał na sobie tradycyjny strój wysoko urodzonych Landarczyków. Proste, brązowe spodnie, elegancką jasnoniebieską tunikę zakończoną srebrnymi wykończeniami, zapinaną na perłowe guziki oraz wysokie buty. Nie należał do tej klasy mieszkańców, jednak pozycja prawej ręki księcia do czegoś go zobowiązywała.

U skórzanego pasa umocował swój miecz, dziedzictwo, które pozostawił mu ojciec. Jedyna dobra rzecz, która pozostała po jego śmierci. Reszta to tylko ból, cierpienie i zdrada. Zdrada… To słowo już na zawsze pozostanie w jego pamięci, nigdy nie uda mu się od niego uwolnić, bez względu na próby, które podejmie.

Nigdy nie zapomniał dnia, w którym przywieziono do domu ciało Zevrana. Ogromna, wypalona pistoletem dziura w jego piersi pierwsza rzucała się w oczy. Łzy matki, gdy spełniły się najgorsze przypuszczenia. I późniejsza miesięczna depresja, w którą wpadła, nie mogąc poradzić sobie z fatum, jakie na nią spadło.

Kaelas, który tak niewiele jeszcze rozumiał. Pięcioletnie dziecko, które bezpodstawnie zostało kozłem ofiarnym, bo wszystko wydarzyło się przez niego. Zevran nigdy nie dopuściłby się zdrady, gdyby nie przeklęta noc, podczas której narodził się jego drugi syn.

I on, Falonar, który w wieku trzynastu lat musiał zostać głową rodziny, chociaż nie był na to gotowy. Wszystko spartaczył. Wybrał księcia i zaszczytną służbę u jego boku tak, jak było mu to pisane. Własna rodzina zeszła na dalszy plan, bo w końcu sami też mogli sobie poradzić.

To było tak dawno, lecz widma tamtej nocy i dnia prześladowały go do dzisiaj. Nie dając spokoju i obarczając winą, chociaż zrobił tak, jak wydawało mu się, że wtedy dyktowało mu serce.

Falonar szedł zniszczoną główną drogą Starej Dzielnicy. Ponad połowa brukowych kostek została już dawno wyrwana lub obluzowała się, a baraszkujące dzieci zabrały je dla zabawy. Nikt nie uzupełniał kamieni, jakby czekano, aż droga ulegnie naturalnemu rozkładowi. Nikogo to nie obchodziło.

Z dwóch stron otaczały ją stare, kamienne budynki z niewielkimi ogródkami, w większości królowały chwasty i wysokie trawy, których nikt nie wyrwał. Czasem z główną aleją krzyżowały się inne ścieżki, lecz tamte, tak zniszczone przez czas, przerodziły się w piaszczyste drogi.

Falonar nienawidził Starej Dzielnicy. Mimo że tutaj się wychował i od dziecka matka wmawiała mu, że to prawdziwa kultura i spuścizna Landarczyków, nie czuł się w niej dobrze. Książę mógł godzinami przesiadywać na górze wznoszącej się nad tą częścią stolicy. Podobno kiedyś znajdował się na niej zamek królów. Kolejna legenda dla małych dzieci, jednak Ladvarian wierzył w nią.

Falonar przychodził tutaj jedynie spełnić swój rodzinny obowiązek. Odwiedzić i pomóc matce, która zasługiwała na lepszy byt. Jednak poprzez łatkę wdowy po Zevranie i wiszące nad nią widmo stryczka nigdy nie miała się stąd wydostać. Chociaż wątpił, czy w ogóle chciałaby tego, była silnie związana ze Starą Dzielnicą. Ukochała kamień poprzez swoje korzenie niezmącone krwią obcych. Na noc zawsze wracał do pałacu lub czasem towarzyszył księciu podczas jego nocnych wędrówek.

To Kaelas uwielbiał te gruzy, nie on. Może i kiedyś było to centrum Landare, lecz teraz przypominało powoli znikające ruiny, których nikt nie remontował, które nikogo nie obchodziły. Z wyjątkiem mieszkającego tam marginesu społecznego. Musiało zacząć się to już wieki temu, lecz nieuchronnie zbliżało do jednego. Nie tylko budynki znikały, ale także rdzenna ludność, kultura, obyczaje. To obcy tu panowali i decydowali o wszystkim.

Jeżeli tak dalej pójdzie, to nie zostanie już nic, co dałoby się ocalić. Vrieskas osiągnie swój cel. Zniszczy rasę najpotężniejszych wojowników nie mieczem w trakcie krwawego boju, lecz nieubłaganie płynącym czasem. Tyran miał go pod dostatkiem. Dla niego jedno pokolenie Landarczyków było jedynie chwilą. I to wystarczyło. Każdy kolejny namiestnik był głupszy od poprzedniego. Żaden z tych przedwiecznych wodzów nie zebrał armii, by stawić czoło uzurpatorowi, gdy był na to czas. Gdy miał jeszcze co zebrać, pomyślał ze smutkiem.

Dlatego teraz Ladvarian musiał szukać wsparcia wśród obcych, bo w ojczyźnie już prawie nic dla niego nie zostało. Gdyby urodził się kilkanaście stuleci wcześniej, może zdołałby naprawić błąd króla Ladvariana. Może zdołałby wprowadzić w życie plan Kalush.

– Może – mruknął pod nosem, skręcając w wąską, piaszczystą uliczkę, która zaprowadziła go wprost przed dom.

Nic się nie zmieniło, zadumał. Wolałbym, aby tak się stało.

Ruszył przez niewielki, zadbany ogródek i wszedł do domu. Od razu skierował swoje kroki do kuchni. Przystanął w progu i uśmiechnął się na widok matki krzątającej się nad garnkami. Do jego nozdrzy dotarł przyjemny zapach przypraw.

Dom.

Minęła dłuższa chwila, zanim kobieta zorientowała się, że jest obserwowana. Gdy zobaczyła w progu swojego najstarszego syna, podeszła do niego i uściskała serdecznie. Na jej twarzy zagościł szczery uśmiech, lecz oczy pozostały smutne i zaszkliły się w nich łzy.

– Mamo?

– To nic, Falonarze. Kroiłam cebulę – skłamała, co nie uszło uwadze syna. – Cieszę się, że cię widzę. Siadaj, pewnie jesteś zmęczony podróżą.

– Raczej nie. W końcu na statku nie ma aktywnych rozrywek, a książę nie miał ochoty na trening. Co jest do zrobienia? – zapytał, odpinając miecz.

– Poradzę sobie – zaprotestowała, lecz bezskutecznie. – Usiądź i zaczekaj na obiad. Jak nie zmęczony, to na pewno jesteś głodny.

– Zapewne trzeba narąbać drwa, przynieść wodę i pewnie znajdzie się coś jeszcze. To nie praca dla ciebie, mamo. Trochę wysiłku dobrze mi zrobi.

Zdjął tunikę, pozostając tylko w spodniach, i przewiesił ją przez oparcie krzesła.

– Nie musisz się spieszyć. – Ucałował ją w policzek i wyszedł z domu.

~ * ~

Późnym popołudniem Falonar z matką siedzieli przed domem, popijali czarną kawę przyprawioną korzeniami i obserwowali zrujnowaną dzielnicę. Nieliczni mieszkańcy wychodzili z domów. Gdy Lume Estrell zbliżała się do horyzontu, woleli zostać we własnych czterech ścianach, niż przy jej nikłym świetle włóczyć się bez celu po ulicach.

Widzieli tylko kilka kobiet pospiesznie wracających z zakupów na głównym placu i dzieci bawiących się na dworze, które zapewne niebawem zostaną zawołane przez matki do domu.

Jak za starych dobrych czasów.

Brakuje jedynie Kaelasa.

Gdy tylko o tym pomyślał, poczuł nieprzyjemną gulę w gardle. Święto Króla wypadało jutro, co oznacza, że gdyby wykonał swoją misję, byłby na Landare już od miesiąca. Tym bardziej, że przydzielono do niego Kendappę z Alatum zamiast Roslin. Paragas ochronił dupę swojej dziwki, wynajdując jej inne zajęcie, gdyż bał się, że ta ekspedycja jak poprzednie nie wróci z planety wiecznego dnia. Zapewne przypłaci to życiem, gdy tylko Vrieskas się dowie o stracie tak cennej zdobyczy.

Tym samym likwidacja mieszkańców Harenosum musiałaby zakończyć się sukcesem. Tylko jedna rzecz mogła spowodować tę zwłokę. Książę liczył na taki obrót sprawy, jednak do Falonara nie przemawiały konsekwencje. W tym jednym, jedynym przypadku dobro ogółu mogło odejść na dalszy plan. Zagrzebać się w piachach pustyni.

– Kaelas nie wróci, prawda? – Matka wypowiedziała na głos jego myśli. Falonar wzdrygnął się mimowolnie po tych słowach, zanim zdążył się opanować.

– Wróci. Przydzielono mu jednego z najlepszych generałów i…

– Nie kłam, aby podnieść mnie na duchu – przerwała mu. – Pozostało mi zaledwie kilkanaście godzin życia. Muszę zapłacić za posiadanie trzech zdrajców w rodzinie, mimo że jestem z nich tak dumna. – Uśmiechnęła się przez łzy, które żłobiły drogę po jej ogorzałych policzkach. – Niepotrzebnie się dziś tak napracowałeś, kochanie.

Falonar ujął jej szorstkie od ciężkiej pracy dłonie. Coś ścisnęło jego serce. Sam miał ochotę się rozpłakać, lecz wiedział, że musi być silny. Nie mógł sobie teraz pozwolić na okazanie emocji i uczuć. Od lat nauczył się trzymać je za ogromnym murem, by nigdy nie zdołały wydostać się poza niego, chociaż próbowały już nie raz. Każdym możliwym sposobem. Zawsze spychał je wtedy na nowo, coraz bardziej oddalał od wyjścia na zewnątrz. Wiedział, że tak było lepiej dla wszystkich i tak będzie musiało pozostać do końca.

– Mamo, ja nigdy…

– Nic nie mów i tak wiem. – Pogłaskała go po policzku, odgarniając długie, jasne włosy z czoła. – Oboje wdaliście się w ojca i nie mam wam tego za złe.

– Ojciec oszalał, gdy zobaczył fałszywy księżyc. Nie mam zamiaru stać się taki jak on.

– Nie, Falonarze. On odnalazł wtedy swoją drogę. Nie miał łatwo w życiu, był półkrwi Landarczykiem. Mimo klasy, do której należał, musiał zadowolić się kobietą, która nie miała prawa nosić miecza. Do wszystkiego doszedł sam, ciężką pracą i ostatecznie osiągnął status elity, chociaż nie był tak dobry jak ty, Falonarze. Był wierny swojej przysiędze, lecz noc fałszywego księżyca pokazała jemu, pokazała nam, że oddajemy cześć nie tej osobie, której mamy. Miał ambicje, chciał naprawić swoje błędy, pomóc Landarczykom podnieść się z niewoli.

– I zabił go jego pobratymiec, człowiek tej samej krwi. A dlaczego to zrobił? Ach tak, bo ojciec był na tyle głupi, że podniósł jawny bunt, odmawiając podbicia jakiejś mało ważnej planety i wykonania rozkazu. Dodatkowo sam przelał krew swoich, bo nie chciał poddać się osądowi bez walki. Świetny wzór i przykład – zakpił. – Nie jestem jak on. Nigdy nie będę! Śmierć ojca była marnotrawstwem i głupotą. Głupotą, mamo, nie bohaterstwem.

– Jednak nigdy nie powiedziałeś tego Kaelasowi. Nie zrujnowałeś jego wyobrażeń i marzeń o idealnym, niepokonanym ojcu.

Patrzyła na syna z powagą i nieustępliwością. Falonar odwrócił wzrok, nie mogąc znieść spojrzenia jej ciemnych oczu. Kryła się w nich mądrość, mimo że nie była wojowniczką, o wielu rzeczach wiedziała znacznie więcej niż niejeden doradca czy generał. Teraz chciała poznać prawdę z ust syna, przebić się przez niedostępny mur jego emocji. O ile już się to nie stało, przemknęło mu przez myśl. O ile już nie znalazła przejścia, które on przeoczył, zapomniał zatrzasnąć na wieki.

– Nie zniósłby tego – poddał się. – Był za młody. Przynajmniej miał ambicje, które pchały go do przodu, by stawał się coraz lepszy.

Falonar wolał nie wracać do tamtych wspomnień, lecz niechciane obrazy same zalały jego umysł. W końcu to Kaelasa ojciec zawsze traktował jako swojego najlepszego syna. Uważał, że jego narodziny stanowią symbol dany od bogów, w których nie wierzył. Że fałszywy księżyc miał wskazać mu prawdziwą i jedyną drogę.

Zawsze był tylko Kaelas i Kaelas. Wszystko robił ze względu na niego. To jemu chciał oddać swój miecz, przekazać dziedzictwo rodziny młodszemu synowi, chociaż prawnie starszy zasługiwał na ten zaszczyt. W końcu wiara w mit doprowadziła go do zdrady i śmierci. Posunął się o krok za daleko i teraz Kaelas podążył tą samą drogą. Syn godny swego ojca.

– Jesteś na niego zły?

– A mam się cieszyć, że doprowadził do twojej śmierci?

– Powinieneś cieszyć się, że jest taki jak ty, że chce naszej wolności. Ma dobre serce.

– Ale zdradził… - urwał, nie wiedząc, co miałby powiedzieć. Czym ja się od niego różnię? Znalazł odwagę, by przekroczyć granicę strefy północnej. Ja zostałem. – To on znów jest tym lepszym. Naszą gwiazdą i wybawieniem, jak mówił ojciec. – Nie mógł powstrzymać sarkazmu w głosie. Starał się postępować jak najlepiej, a znów okazał się tym gorszym.

– Oboje jesteście moimi odważnymi mężczyznami – zaprotestowała matka. – Może i wybraliście inne drogi, ale prowadzą one do tego samego celu. Wiem, że u kresu połączycie siły. Wolałabym, abyście byli tu teraz oboje. Bez trosk. Jak bracia. Jednak nie zawsze możemy dostać to, co chcemy. Musimy zaakceptować teraźniejszość taką, jaka jest. Kaelas znalazł swoją ścieżkę, lecz twoje miejsce jest u boku księcia Ladvariana, naszego prawowitego dziedzica i króla. I jak sądzę twojego przyjaciela, chociaż zaczniesz temu zaprzeczać.

Spojrzała synowi prosto w oczy, lecz on odwrócił głowę, jakby stojący naprzeciw budynek był bardziej interesujący. Nie mógłby znieść jej wzroku za każdym razem przebijającego się za stworzony przez niego gruby mur, docierającego do serca i duszy. Już i tak wiedziała za dużo. Jego największy sekret musi pozostać w ukryciu. Nawet przed nią. Ona także by tego nie zrozumiała, potępiłaby go.

– Nie musisz hamować tego uczucia. To zrozumiałe, że jest ci bliski jak brat. Praktycznie dorastaliście razem. Nie zapomniałam, jak zawsze przychodził tutaj, byście mogli razem wyruszyć na kolejną wyprawę po ruinach przyległych do Starej Dzielnicy, jak znikaliście na całą noc. Jednak, pamiętaj, że to ostatni dziedzic Kalush. Tak niepodobny do swoich przodków, jakby bogowie zmarłych pozwolili jej ponownie zejść na ziemię w innym ciele. Musisz go chronić, być jego tarczą, zawsze czujny, w porę wykrywający niebezpieczeństwo. On jest naszą ostatnią nadzieją.

Falonar natychmiast pomyślał o Evolet. Ladvarian już wpadł w jej sidła, nie zważając na jego ostrzeżenia. Już mogło być za późno.

– Obiecuję, mamo. Masz moje słowo, słowo wojownika, że nie pozwolę, aby księciu przytrafiło się coś złego.

– Wyrosłeś na prawdziwego mężczyznę. Jestem z ciebie taka dumna. – Pocałowała go w czoło.

– Nie pozwolę, aby cię stracili. Przysięgam na mój honor i moją duszę, że zrobię wszystko, aby temu zapobiec – dodał, patrząc kobiecie prosto w oczy.

– Nie przyjmuję tej przysięgi, Falonarze. Ja już spełniłam swoje zadanie. Wychowałam dwóch wspaniałych synów, ale twoja droga się jeszcze nie skończyła. Proszę, abyś nie przychodził na egzekucję. Nie chcę, abyś na to patrzył.

Falonar chciał zaprotestować, sprzeciwić się, lecz nie mógł wydobyć z siebie głosu. Hamowane łzy zaczęły spływać strumieniami po jego policzkach. Nie chciał tego, nie chciał pokazywać słabości, lecz okazało się to znacznie silniejsze niż sądził.

Matka przyciągnęła go do piersi i trzymała w ramionach, głaszcząc po głowie. Kobieta także nie mogła powstrzymać słonych łez. Falonar nie chciał dopuścić do siebie myśli, że może to być ostatni raz, gdy czuje jej bliskość i ciepło, że następnym razem, gdy wróci na Landare, rzeczywiście dużo się zmieni. Straci dom.

~ * ~

Myślałam, że nie dam rady dzisiaj opublikować, ale rano wzięłam się za przepisywanie na poważnie i skończyłam. Pocieszam się tym, że to ostatnia pisana na początku czerwca, a kolejne osiem mam już na komputerze.

Następne dwa rozdziały będą o Ladvarianie, a później dużo o Kaelasie. Źle wyliczyłam wydarzenia i w momencie, w którym chciałam nie mogę dać fragmentów o księciu.

Mam nadzieję, że w tej się nie zapędziłam, bo w poprzedniej Kaelas dowiedział się nieco za dużo i dobrze, że nie jest na tyle inteligentny, by się w tym połapać.