Rozdział 14: Dziedzictwo Kalush

Przeznaczenie stoi za ludźmi, welonem tajemnicy zasłonięte, i w dłoni trzyma kołczan z tysiącem zdarzeń.

Eliza Orzeszkowa – Gloria victis

Ladvarian nienawidził Święta Króla. Nienawidził pałacu, całego tego przepychu. Zamiast metalu, złota i rubinów, wystarczyłby mu kamień. Nienawidził Nowej Dzielnicy, w której musiał żyć. A przede wszystkim nienawidził swojego ojca. Jego poddaństwa i wiecznie udawanej słabości. Gardził nim, odkąd był na tyle dojrzały, by pojąć całą sytuację.

Nie mógł znieść tego, co stało się z jego planetą, tego, czego dopuścił się król Ladvarian. Żałował, że nie urodził się wcześniej, by zapobiec temu rozkładowi. W dawnych czasach, o których teraz opowiadały jedynie legendy i mity.

Kiedyś na Landare istniało tylko kilka cywilizowanych miast. Pięć, może sześć. Każde otoczone grubym i wysokim murem wykonanym z najtwardszego kamienia. Poza nim żyły dzikie plemiona oraz krwiożercze bestie.

Gdy wojownik złamał zasady honoru, zostawał wydalany poza granicę. Jeżeli przeżył okres kary, mógł wrócić, bo jego winy zostały oczyszczone. Obecnie mury nie były już potrzebne. Po starych zostały jedynie niskie ruiny, Nowa Dzielnica nigdy nie została otoczona.

Od czasu inwazji dzicy zostali już dawno wymordowani. Tak samo zwierzęta. Za życia Ladvariana ostało się już niewiele gatunków, które niebawem także podzielą los swoich przodków.

Na przestrzeni wieków miasta rozszerzały się. Tworzono nowe, coraz bardziej zmniejszając naturalne środowisko. Najgorsze, że to obcy stanowili teraz cywilizację i znaczną większość mieszkańców zamieszkujących planetę.

Landarczycy powoli zaczynali zanikać. Naturalna eliminacja mniejszości zbliżała się do krytycznego momentu. Niewiele pozostało z historii i kultury. Ladvarian wiedział, że jeżeli teraz nic się nie zrobi, to w przyszłości będzie już za późno na uratowanie czegokolwiek. Rasa wojowników wyginie, pozostaną jedynie ostatnie, słabe sztuki niezdolne do niczego.

Jednakże pierwszy krok, to odzyskanie Garudy.

W tej kwestii nie miał innego wyboru i musiał zdać się na spryt Evolet. Sam nigdy nie będzie w stanie tego dokonać, strażnicy Vrieskasa zatrzymaliby go, zanim stanąłby pod drzwiami skarbca. Wierzył, że ona poradzi sobie, nie zawaha się i z zimną krwią wykona pierwszy krok ku obaleniu tyrana.

Żałował, że nie może porozmawiać o tym z towarzyszem. Gdy tylko temat schodził na księżniczkę, Falonar stawał się drażliwy i nie wierzył w jej dobre intencje. Był przekonany, że zdradzi ich przy najbliższej okazji. Twierdził, że ten związek to tylko przykrywka. Zwiodła go, by doprowadzić do egzekucji ostatniego potomka królów.

Najgorsze, że Evolet nie miała lepszego zdania o Falonarze. Przed odlotem z Yaskas ostrzegała go, że mężczyzna zachowuje się podejrzanie i możliwe, że szpieguje Ladvariana dla Vrieskasa już od jakiegoś czasu. Książę powinien uważać, co mu mówi w jego obecności, gdyż już nieraz zdarzało się, że ktoś w sekrecie awansował na generała i miał szpiegować potencjalnych zdrajców. Jeżeli nie będzie bardziej ostrożny, to niebawem sam zginie.

Nie wierzył zarówno w słowa Evolet jak i Falonara. Ufał im obojgu, coś w głębi podpowiadało mu, że oboje są godni zaufania i nie zawiodą go, gdy przyjdzie odpowiednia chwila. Żałował, że nie mogli współpracować w trójkę, wtedy wszystko stałoby się dużo łatwiejsze.

– Książę. – Usłyszał za sobą niepewny, kobiecy głos.

Odwrócił się na pięcie, by stanąć twarzą w twarz z jedną z pałacowych służących. Dziewczyna była bardzo młoda, nie mogła mieć więcej niż piętnaście lat. Jednak ucieszył go widok Landarki, miał dość pałętających się wszędzie obcych. Pochyliła się w geście szacunku, a kurtyna ciemnych włosów przysłoniła jej ładną twarz.

– Twój ojciec, książę, pragnie się z tobą natychmiast zobaczyć w swoich komnatach – powiedziała do swoich butów.

Ladvarian westchnął zrezygnowany. Wyminął dziewczynę i ruszył w stronę drzwi balkonowych. Wolał jak najszybciej dowiedzieć się, o co chodzi. Miał nadzieję, że to jakaś małoistotna sprawa, która nie zajmie dużo czasu. Nie znosił przebywać w komnatach słabowitego ojca dłużej niż to absolutnie konieczne. A do tego dochodziły jego ciągłe użalania się nad sobą. Ladvarian, z przyjemnością, osobiście skróciłby mu męki, lecz starzec był mu jeszcze potrzebny żywy. Ktoś musiał sprawować, chociażby urojoną, władzę, gdy on podbijał inne planety. Wolał, by funkcję namiestnika pełnił głupiec, nie sprytny wróg.

Wnętrze pałacu zostało zbudowane podobnie do tego na Yaskas. Różniły się one jedynie wielkością. Do najróżniejszych pomieszczeń prowadziły takie same, długie, wykonane, z metalu i pozbawione ozdób i okien korytarze.

Dotarcie na miejsce nie zajęło mu dużo czasu. Jego komnaty znajdowały się na tym samym piętrze co ojca. Wszedł do środka bez pukania i od razu skierował swoje kroki do sypialni.

Wykonane z metalu pomieszczenie było sporej wielkości. Posadzkę pokryto grubym ciemnozielonym dywanem, który tłumił odgłosy wszelkich kroków. Z szarych ścian poznikały wszystkie obrazy, które Ladvarian widział podczas swojej ostatniej wizyty. Wywnioskował, że ojcu musiało znudzić się już patrzenie na te same widoki i niebawem powiesi coś innego. Okna przysłonięto ciężkimi, ciemnobrązowymi kotarami, co i tak mijało się z celem, bo Lume Estrell nie dawała tak mocnego światła. We wszystkich pomieszczeniach panował półmrok, o ile nie postarano się o dodatkowe, sztuczne oświetlenie.

W centrum pomieszczenia, naprzeciwko drzwi stało ogromne łoże, jedyny mebel w pokoju, nie licząc dwóch szafek po obu jego stronach. Przywiezione na Landare z jakiejś nieznanej Ladvarianowi planety. Cztery drewniane kolumienki podtrzymywały zielony baldachim. Zostały one ozdobione najrozmaitszymi, drobnymi płaskorzeźbami przedstawiającymi najróżniejsze okazy fauny i flory. Każda postać została oddana w najdrobniejszym szczególe, nawet mimika maleńkiej twarzyczki mówiła o tym, w jakim nastroju się znajdowała. Stworzenie takiego dzieła musiało zająć lata i tylko istota o ogromnej cierpliwości i precyzyjności mogła podjąć się takiego zadania.

Na atłasowej, złocistej pościeli leżał stary mężczyzna. Jego twarz była pokryta zmarszczkami i bruzdami, jednak brązowe oczy bystro lustrowały pomieszczenie. Krótko przycięte, siwe włosy zostały starannie uczesane, zapewne przez jakąś służącą.

Ladvarian skrzywił się na widok ojca. Doskonale wiedział, że stary książę może bez problemu wstać z łóżka, a nie robić z siebie ofiarę i udawać ogromną, śmiertelną chorobę. Już od pięciu lat nie opuszczał sypialni, twierdząc, że jego koniec jest bliski. Jednak nic nie wskazywało na szybkie odejście.

Ladvarian nie wątpił, że jego ciało rzeczywiście było słabe, szczególnie po tak długiej bezczynności, lecz mózg funkcjonował bez zarzutu. I mógłby być jeszcze przydatny, gdyby nie ta cała farsa.

Mężczyzna rozsunął ciężkie kotary i otworzył okno, by wpuścić do pomieszczenia odrobinę światła. Półmrok działał mu na nerwy i wolał nacieszyć się naturalnym światłem, nim znów znajdzie się w przestrzeni kosmicznej.

– Wynoś się! – warknął w stronę czarnoskórej służącej, która krzątała się przy chorym.

Była jedną z najurodziwszych dziewcząt w pałacu. Czarne jak smoła włosy opadały falami na ramiona, a brązowe oczy bystro obserwowały otoczenie. Jednak to jej obfite, kobiece krągłości najbardziej rzucały się w oczy. Ladvarian wiedział, że była w typie jego ojca. Gdyby nie udawana słabość i choroba, pewnie zaspokoiłby swoje żądze. Choć równie dobrze mógł już to robić.

Dziewczyna, po jego słowach, rzuciła mu zlęknione spojrzenie i pospiesznie opuściła pomieszczenie. Nie znosił mieć świadków przy rozmowie z ojcem, szczególnie obcych, którzy mogli o wszystkim donosić ludziom Vrieskasa. A tych nigdy nie brakowało.

– Musiałeś ją tak nastraszyć? – odezwał się słabym głosem stary mężczyzna. – I zasłoń zasłony! Dobrze wiesz, że moje biedne, stare, schorowane oczy nie mogą znieść tak jaskrawego światła. Zabraniam ich tykać komukolwiek, a ty oczywiście musisz zrobić swoje. Doskonale wiesz, jak ciężkie nastały dla mnie chwile. Niebawem odejdę z tego świata, zabierze mnie choroba, a ty, mimo wszystko, chcesz jeszcze przyspieszyć ten proces. Każdy promień Lume Estrell zbliża mnie do śmierci. Zamiast przywitać się porządnie z ojcem i prawdziwym księciem Landare, ty musisz pokazywać swoje niezadowolenie. Kiedyś zastanawiałem się, czy rzeczywiście jesteś moim synem. Twoja matka była dziwką. Rozkładała nogi dla każdego, więc równie dobrze mogła spłodzić cię z jakimś gównianym plebejuszem. Ożeniłem się z nią tylko dlatego, że była jedyną wysoko urodzoną, w miarę ładną kobietą. I widzisz jak skończyła. Zmarła w wieku dwudziestu siedmiu lat na jakąś nieznaną chorobę, zapewne weneryczną, gdy miałeś zaledwie dwa lata. Ty nie pożyjesz wiele więcej, masz jej słabe geny. Niewiele odziedziczyłeś po mnie, już na pierwszy rzut oka widać w tobie tę dziwkę.

Gdy mówił, z tonu głosu mężczyzny znikała słabość. W obecności syna zapominał się pilnować.

– Skończyłeś już? – warknął Ladvarian. – Widzieliśmy się ostatni raz pół roku temu i tak mnie witasz, ojcze? Twoja udawana choroba całkowicie zżarła ci rozum.

– Jak śmiesz! Jestem księciem i masz traktować mnie z szacunkiem! – zagrzmiał, zadziwiająco łatwo podnosząc się do pozycji siedzącej.

– Ja też mam ten tytuł, gdybyś zapomniał. A jeżeli to już wszystko, to wrócę do siebie. Muszę się przygotować na jutrzejsze wykonywanie książęcych obowiązków, bo ty jesteś zbyt schorowany, by wstać z łóżka. Chociaż widzę, że nagle ci lepiej. Może ogłosimy narodowy cud? – zadrwił.

Odwrócił się na pięcie i już chciał opuścić komnatę, lecz zatrzymał go głos ojca:

– Czekaj!

Ladvarian niechętnie wykonał jego polecenie, lecz gdy spojrzał na mężczyznę w jego oczach był jedynie lód i groźba. Starzec zadrżał, zdawał sobie sprawę, że syn nie zawahałby się przed zamordowaniem ojca na łożu śmierci, utrzymując później, że był to jedynie wypadek lub naturalny zgon. Przełknął głośno ślinę.

– Mój koniec jest już bliski… – zaczął, próbując wrócić do słabowitego tonu.

– Skończ z tymi łgarstwami – przerwał mu niezadowolony Ladvarian. Zacisnął pięści, wbijając paznokcie w skórę. Jeżeli ta rozmowa będzie toczyć się dalej tym torem, to w końcu nie wytrzyma. Chciał wyjść i ochłonąć, a najlepiej już nigdy tu nie wracać.

– Nie wiem, kiedy wrócisz z kolejnych misji, czy będę jeszcze żyć – kontynuował niepewnie, a strużka potu spłynęła po jego pobladłej ze strachu twarzy. – Dlatego chciałem przekazać ci nasze dziedzictwo, dziedzictwo królewskich potomków.

– Chyba faktycznie w końcu dopadła cię choroba – szaleństwo. Garuda – dziedzictwo królów od tysiącleci jest w posiadaniu Vrieskasa. Gdy opuszczałem Yaskas przed przybyciem tutaj, nadal tam była i raczej nagle nie zmaterializowała się w twoim łóżku – zirytował się. Miał dość tej durnej gry, która do niczego nie prowadziła.

– Nie mówię o mieczu – pospieszył z szybkim wyjaśnieniem przybity do łóżka spojrzeniem syna. Miał wrażenie, że został zamknięty w tej granatowej klatce, że powoli pochłaniają go dwa mroczne, bezdenne jeziora i niebawem nie wydostanie się z nich. Przepadnie na zawsze. – Straciliśmy go dawno temu i nigdy nie odzyskamy. Mam na myśli dziedzictwo Kalush – ostatniej królowej. Symbol, który podarowała swojemu jedynemu synowi. Symbol honoru.

Te słowa całkowicie zbiły Ladvariana z tropu. Nigdy nie słyszał o czymkolwiek, co Kalush mogła zostawić swoim potomkom. Od dziecka powtarzano mu, że odeszła, porzucając króla i swój lud, by zachować honor wojowniczki. Udała się poza mury stolicy, by okazać jawne niezadowolenie przeciwko decyzji króla, by nie zostać jednym z pachołków Vrieskasa. Ponoć wszyscy byli przekonani, że wszelki ślad po niej zaginął. Nigdy nie odnaleziono jej ciała ani miecza.

A teraz słyszał coś takiego. Wszystko stanęło na głowie i nie miało zamiaru ponownie wrócić do normalności. Przecież to nie mogła być prawda, inaczej od dawna wiedziałby o tym. Jedyne znaczenie miała Garuda.

Patrzył w osłupieniu na ojca i nie był w stanie wydobyć z siebie ani jednego słowa. To musiało być kłamstwo. Perfidne kłamstwo, by odpłacić mu za jego zachowanie, zadrwić z niego. Landarczycy od wieków nie mieli honoru, więc ten symbol musiał być łgarstwem. Inaczej poprzedni książęta nie zachowywaliby się w taki sposób. Ojciec nie byłby takim głupcem.

Stary mężczyzna, nie zwracając uwagi na zachowanie syna, sięgnął ręką pod koszulę nocną, w którą był ubrany i wyciągnął ukryty pod nią wisior. Ciemny kamień oprawiony w złoto, z dwoma tygrysami znajdującymi się u góry. Ladvarian widział go już niejeden raz, lecz zawsze był przekonany, że to jedynie tandetna biżuteria ojca importowana z jakiejś odległej planety.

– To księżycowy kamień, ostatni, jaki nam pozostał.

Ladvarian patrzył na niego zdumiony. Księżycowe kamienie należały do przeszłości, były jedynie niepotwierdzoną legendą. Kolejnym zapomnianym dziedzictwem Landarczyków, pomyślał zgorzkniały.

Z wahaniem wyciągnął dłoń i opuszkami palców dotknął wisior. Był ciepły, jakby wytwarzał naturalne ciepło lub zostało one przeniesione od ojca. Ciemny, prawie czarny kamień hipnotyzował go. Wpadające do pomieszczenia promienie ognistej gwiazdy powodowały powstanie wewnątrz niego licznych refleksów świetlnych. Jak gwiazdy na niebie.

– Od teraz jest twój, Ladvarianie.

Książę wyciągnął go ze starych dłoni i zawiesił na swojej szyi. Symbol honoru. Symbol prawdziwego wojownika. Symbol legendy, którą się stanie. Nie zawiedzie swoich przodków, nie zawiedzie ostatniej królowej, która wierzyła, że jej lud przetrwa i wygra z tyranem. Zdobędzie Garudę, pokona Vrieskasa i założy koronę na głowę. A swojemu synowi przekaże wisior jako symbol zwycięstwa.

– Nie zawiedź swoich ludzi. Szczególnie, że jako jedyny masz szansę na zostanie Legendarnym Wojownikiem. Tylko twoje narodziny zwiastował fałszywy księżyc. Nie zapomnij o tym, gdy nadejdzie odpowiedni moment.

Ladvarian kiwnął głową na znak zrozumienia. Odwrócił się na pięcie i skierował do wyjścia, chowając wisior pod tunikę.

– Zasłoń te przeklęte zasłony! – Usłyszał jeszcze za sobą wzburzony głos ojca, lecz zignorował go.

~ * ~

– Książę – zwrócił się do Ladvariana jeden z generałów Vrieskasa odpowiedzialny za pilnowanie porządku na Landare.

Ten, w przeciwieństwie do Paragasa, nie był tak odrażający z wyglądu. W oczy rzucała się jedynie jego czarna skóra, reszta była typowo ludzka. Normalne, kręcone włosy opadające na ramiona i okalające podłużną twarz o szerokim czole, dużych, jasnych oczach i groteskowo zakrzywionym ku górze nosie.

Dodatkowo charakteryzował go jeszcze nieprzeciętny wzrost i postura. Grubo ponad dwa metry, co świadczyło o tym, że nawet Falonar mu nie dorównywał, nie mówiąc o nim. Po raz kolejny przeklinał swój niski wzrost, jakby powiedział ojciec zapewne odziedziczony po matce dziwce. Przy nim musiał mocno zadzierać głowę w górę, a i tak niewiele to pomagało.

Jednak nie można było odmówić generałowi inteligencji. Kojarzył fakty znacznie szybciej niż Paragas i nie zadowalały go marne wymówki. Ladvarian cieszył się, że to nie przed nim odpowiada, bo jego wyczyny już dawno mogłyby wyjść na jaw. A nie miał zamiaru być stracony przed końcem. Najpierw musiał stanąć przeciwko Vrieskasowi.

Cieszył się, że Lothor traktował go z obojętnością, spełniając jedynie swoje obowiązki. Przynajmniej łatwiej było mu znieść jego towarzystwo. Gdyby jawnie z niego drwił, postarałby się, aby skończył marnie na corocznej egzekucji zdrajców. Z przyjemnością odciąłby mu głowę. Jednak w tej sytuacji wolał poczekać, bo Vrieskas mógł wysłać tu kogoś znacznie gorszego.

– Tak? Coś związanego z jutrzejszym świętem? – zapytał znudzony.

– Nie, wszystko mamy pod kontrolą. Jutro do południa wszyscy zdrajcy zostaną zgromadzeni w pałacowych więzieniach. Nie musisz sobie tym zawracać głowy, książę. Przed godziną przysłano nam wytyczne dotyczące twojej kolejnej misji.

– Słucham?

Ladvarian starał się mówić obojętnym tonem, lecz w głębi ożywił się. Kolejna misja otwierała nowe możliwości. Możliwe, że tym razem rdzeni mieszkańcy jakiejś planety okażą się mądrzejsi niż ci ostatnio.

– Razem z Falonarem wyruszycie miesiąc po Święcie Króla. Przyleci po was statek razem z trzecim członkiem drużyny. Wszelkie szczegółowe dane zostały dostarczone do twojej komnaty.

– Jaka to planeta?

– Berkayu w strefie wschodniej, książę.

Ladvarian potrzebował całej siły woli, by nie uśmiechnąć się w tamtym momencie. Nareszcie pozwolono mu opuścić strefę północną! Paragas musi nieźle trząść portkami, że zdobył się na to. Pewnie Vrieskas jeszcze nie wie, co wydarzyło się z Kendappą, a ten durny generał chce trzymać go jak najdalej od Yaskas, dlatego wysyła go tak daleko.

Cierpliwe czekanie opłaciło się. Nareszcie będzie mógł udać się na planetę Wyroczni i poznać odpowiedzi na swoje pytania. Gdy tylko pozbędą się z Falonarem tego trzeciego balastu.

Ignorując Lothora, puścił się biegiem w stronę wyjścia z pałacu. Musiał jak najszybciej znaleźć Falonara. Zapewne udał się do matki, więc nie będzie to problemem. Chciał podzielić się z nim tą radosną wiadomością. W końcu mieli zaledwie miesiąc, by dowiedzieć się wszystkiego o planecie Wyroczni, a w szczególności, gdzie ona dokładnie się znajduje.

~ * ~

Postanowiłam w wakacje trochę porysować, a z racji, że pomysły jakoś nie chciały przyjść, stwierdziłam, że pod kredkę wezmę postacie z tego opowiadania. Może do października zdołam wyrobić się ze wszystkimi. Na pierwszy ogień Evolet. LINK

Czytelników Severusa informuję, że został on przeniesiony na blogspota (adres ten sam, bo na szczęście był wolny). Z racji, że Onet ma przestać istnieć, a jak na razie jakiekolwiek przenosiny nie są jeszcze możliwe, i kto wie, czy w ogóle będą.

Ostatnio naszła mnie też wena na krótkie opowiadanie potterowskie o Peterze Pettigrew, które chodziło za mną od jakiegoś czasu. Jeżeli uda mi się je całe napisać, to pewnie zacznę publikować.