Rozdział 15: Trzy życia

Nie zabijaj – rzekł – gdy masz się kim wyręczyć – dodał.

Stanisław Jerzy Lec

Ladvarian siedział na szczycie pustego wzgórza, na którym, według legendy, kiedyś znajdował się zamek królów zburzony później na rozkaz Vrieskasa. Żałował, że nigdy nie widział kamiennej warowni, nie było mu dane spacerować po jej korytarzach, zobaczyć, jak wygląda stolica z jednego z balkonów. Może znalazłby wtedy coś, co pomogłoby mu w walce z tyranem albo chociażby podania sprzed wieków opisujące prawdziwą kulturę i historię Landarczyków. Może nawet sztukę tworzenia mieczy. Jednak były to tylko płonne nadzieje. Nic poza skałą nie przetrwało do jego czasów. A przynajmniej nie w tym miejscu. W dzieciństwie lubił wyobrażać sobie, że jakiś dzielny wojownik ukrył wszystkie skarby w bezpiecznym miejscu i zapieczętował, a on je odnajdzie. Marzenia pozostały tylko marzeniami i nic nie wskazywało na ich urzeczywistnienie.

Ladvarian tylko tutaj mógł poczuć spokój ducha. Mógł zastanowić się nad problemami i uspokoić myśli i emocje. Z tym miejscem czuł jakąś silną, nieopisaną więź. Dodatkowo nikt nie wiedział, że lubił tu przychodzić, więc nie musiał martwić się niechcianym towarzystwem. Szczególnie, że nikt nie zbliżał się do góry, ludzie twierdzili, że jest przeklęta. Tylko Falonar znał jego sekret, tylko on wiedział.

Falonar.

Na wzmiankę o nim stanęła mu gula w gardle. Nie chciał o tym myśleć, lecz obrazy same, wbrew jego woli, ukazywały się w jego głowie, mącąc umysł i spokój. Zapomnieć, czy to tak wiele? Ukrył twarz w dłoniach, mając nadzieję, że to mu pomoże.

Pierwsze promienie Lume Estrell powoli zaczęły wydobywać się zza horyzontu. Ladvarian przeklinał każdy z nich. Świt nadchodził zbyt szybko. Nie chciał znów przybierać maski księcia i wykonywać swoich zadań i obowiązków. Dziś wolałby, jak ojciec, zaszyć się we własnych komnatach i udawać chorobę lub nawet stanąć do boju przeciwko Vrieskasowi. Cokolwiek, tylko nie to!

Wstał i rozejrzał się dookoła. Z jednej strony górę otaczały ruiny dawnego miasta, które znacznie dalej łączyły się ze Starą Dzielnicą. Kamień, który przetrwał, który znał przeszłość, który pamiętał czasy królów. Który nie potrafił mówić…

Z drugiej strony rozciągały się kamieniste równiny i wzgórza. Goła ziemia, którą już dawno opuściły wszelkie zwierzęta, by znaleźć sobie inny dom. Roślinność także powoli znikała. Niewielkie poletka ziemi wymagały wielkiego trudu i hektolitrów wylanego potu, by cokolwiek na nich wyrosło.

Ladvarian postanowił, że gdy już zostanie królem, zmiecie z powierzchni ziemi tę imitację pałacu i wybuduje nowy. Tu, na miejscu dawnej siedziby starożytnych władców. Potężną, kamienną warownię. Jak za dawnych, dobrych czasów

Czasów, które miał zamiar przywrócić.

~ * ~

W Święto Króla zabawa odbywała się na głównym placu. Ustawiono na nim ogromną scenę, na której występowali muzycy, aktorzy i cyrkowcy najróżniejszych ras. Każdy chciał jak najlepiej się zaprezentować i zdobyć uznanie w oczach innych. Dookoła sceny zbudowano najróżniejsze budki i kramy, gdzie kosmiczni kupcy oferowali swoje usługi i wystawiali na sprzedaż najrozmaitsze towary. Było tam pełno wszystkiego. Niekiedy nie wiadomo, jakiemu celu miały służyć dane przedmioty.

Sprzedawcy uwielbiali takie święta, były to dni ich największego zarobku. Na każdej planecie, którą podbił Vrieskas, organizowano podobne święto o takiej samej nazwie. Zawsze wypadało ono w rocznicę ostatecznego oddania władzy tyranowi. Kupcy z najróżniejszych planet przylatywali na nie, próbując sprzedać jak największą ilość swojego towaru, czasem po absurdalnie wysokich cenach.

Gdy tylko pierwsze promienie Lume Estrell wyłoniły się zza horyzontu, ludzie zaczęli wychodzić z domów. Udawali się na plac, by w spokoju pooglądać towary wystawione na sprzedaż lub pierwsze występy, zazwyczaj początkujących artystów lub dzieci, którzy nie mieli nic interesującego do pokazania.

Prawdziwe, warte obejrzenia atrakcje rozpoczynały się dopiero w południe i trwały do wieczora, by przy ostatnich promieniach zachodzącej Lume Estrell uwiecznić wszystko egzekucją zdrajców. Kiedyś było ich znacznie więcej, lecz w miarę upływu lat ich liczba zmniejszała się, czasem nawet nikt nie zostawał zgładzony.

Pomimo grozy tej sytuacji, wszyscy mieszkańcy gromadzili się tłumnie na placu, by obejrzeć ostatnie widowisko. Zobaczyć lejącą się krew, gdy głowa zdrajcy odpada od korpusu i czasem stacza się z podwyższenia wprost pod nogi gapiów. Panowała ogólnie przyjęta zasada, że im mniej zdrajców, tym bezpieczniejszy świat, bez wojen, przelewu krwi i śmierci.

Ladvarian bez większego zainteresowania spacerował po placu, przeklinając ojca i jego wymyśloną chorobę. To stary książę powinien zejść do ludu, nie on. Szczególnie teraz, gdy miał ważniejsze sprawy na głowie, w końcu informacje o planecie Wyroczni same się nie znajdą.

Przeciskał się pomiędzy straganami, chcąc jak najmniej rzucać się w oczy, lecz ludzie i tak go zauważali. Musiał wtedy wysłuchiwać tego, co mieli do powiedzenia, zaciskając z wściekłości zęby i potulnie potakiwać głową. Nawet rdzenni Landarczycy nie dawali mu spokoju, zasypując stertą bezsensownych pytań, na które w większości nie znał odpowiedzi.

Najczęściej z ust tłumów słyszał pytanie, czy Vrieskaks przybędzie w najbliższym czasie na Landare albo chociażby za rok na kolejne Święto Króla. Ladvarian nie mógł znieść tej naiwności i głupoty. Tyran pojawił się na planecie tylko dwa razy, a to i tak o jeden raz za dużo. Pierwszy raz podczas inwazji, gdy oddano mu władzę. Druga wizyta nie była ogólnie znana, książę dowiedział się o niej przez przypadek, gdy w bibliotece na Yaskas szukał informacji o historii swojej ojczyzny.

Działo się to dwieście dziewiętnaście lat po przejęciu władzy nad Landare, ojczyzną wojowników przez wielmożnego Vrieskasa, cesarza całego wszechświata.

Jeden z wojowników, dzikus, który wychował się poza granicami jakiegokolwiek z pięciu miast, wszczął bunt przeciwko prawu ustalonemu przez cesarza absolutnego. Najprawdopodobniej wywodził się z plebsu lub od początku został wychowany przez dzikich. Mógł być także potomkiem jednego ze zbrodniarzy wygnanych z miast. Lud twierdził, że był on nieślubnym synem zdrajczyni Kalush, lecz informacje te nie zostały potwierdzone. Nie zostało ustalone, skąd zdobył prawdziwy miecz wojownika, jednak nigdy nie złożył przysięgi i nie przystąpił do Ceremonii.

Ów wojownik, którego imię na zawsze zostało skreślone z kart historii wszechświata, zgromadził wokół siebie innych. Każdego, kto był zdolny do walki i nie zgadzał się z jedynymi słusznymi prawami ustanowionymi przez wielmożnego Vrieskasa. Ówczesny namiestnik, Wynton, nie zrobił nic, by przeciwstawić się jawnemu oporowi i buntowi. Wraz z najbliższą rodziną i doradcami zamknął się w swojej kamiennej warowni i czekał na dalszy rozwój wypadków.

Buntownicy, pod sztandarem księżyca, maszerowali ulicami miasta i zabijali każdego, kto w imię wielmożnego Vrieskasa przeciwstawiał się im. Dotarli pod siedzibę generała mianowanego do utrzymania porządku na planecie. Z zimną krwią zamordowali zarówno jego, jak i jego żonę i trójkę małych dzieci.

Namiestnik dopiero wtedy wyszedł z pałacu i ogłosił odzyskanie niepodległości przez Landare, a buntownika swoim generałem i prawą ręką. W ciągu następnych tygodni miały miejsce masowe egzekucje wszystkich, którzy pozostali wierni wielmożnemu Vrieskasowi.

Jednak nic nie mogło trwać wiecznie. Władca absolutny przybył na Landare tak szybko, jak mógł i przywrócił dawny porządek. Zerwał z głowy namiestnika fałszywą koronę i zabił go na oczach Landarczyków, to samo stało się z jego żoną i dziećmi. Przy życiu zostawił tylko jednego, najmłodszego syna, by linia przetrwała. Jednak zabrał go na Yaskas, by tam nauczyć wszystkiego według własnych zasad.

Buntownicy zostali straceni, jednak większość nie przyznała się do swoich czynów, uparcie twierdząc, że nie mieli z tym nic wspólnego i zawsze byli wierni jedynie wielmożnemu Vrieskasowi. Głównego przywódcy nigdy nie odnaleziono, ale pamięć o jego czynach przetrwała. Wtedy zabroniono wypowiadać jego imię pod karą śmierci.

Najgorsze dla planety miało jednak dopiero nadejść. Wielmożny Vrieskas stracił wszystkich kowali, którzy znali tajniki tworzenia mieczy, prawdziwej broni wojowników, by żaden więcej nie sprzedał swych usług dzikim. W furii i gniewie zniszczył także pałac, kamienną warownię i siedzibę królów wraz ze wszystkim, co znajdowało się wewnątrz. Pogrzebana została wszelka historia i kultura Landarczyków. Pozostała po niej goła skała.

Nad Landare zawisła groźba, że gdy jeszcze raz dojdzie do buntów i rozlewu krwi, wielmożny Vrieskas zniszczy całą planetę i zabije każdego przedstawiciela gatunku, by wszelka pamięć o Landarczykach została stracona na zawsze.

Dla Kronik Podboju Wielmożnego Vrieskasa spisał Olenn, mając nadzieję, że kopia zostanie przesłana na Be’Shar, do mnisiej twierdzy i najstarszej kolebki kultury i historii wszechświata, by wydarzenia z tamtego okresu nigdy nie zostały zapomniane.

Z tamtej relacji Ladvarian dowiedział się, że kamienny pałac rzeczywiście istniał, że nie był jedynie bajką opowiadaną dzieciom przed zaśnięciem oraz że łącznie z nim została zniszczona wszelka historia. Więcej nie znalazł żadnej wzmianki odnośnie tajemniczego wojownika, jakby wraz z tamtym wydarzeniem zapadł się pod ziemię i już nigdy nie próbował dalszych buntów. Jego pochodzenie pozostawało taką samą tajemnicą, ale Ladvarian wierzył, że był on Landarczykiem i zależało mu na współbraciach. A to, że mógł być synem zdrajcy nie miało znaczenia. Ostatecznie Falonar miał mieszaną krew, a był jednym z najlepszych wojowników, elitą, której dawno nie widziano. Nie wierzył natomiast w to, aby królowa Kalush spłodziła innych potomków poza królewską linią.

Książę zbywał wszystkich, którzy zadawali idiotyczne pytania o Vrieskasa, niektórym tłumaczył, że władca nie ma czasu, gdyż zajmuje się dalszymi podbojami. W końcu strefa wschodnia i zachodnia same się nie podbiją. Im dalej znajdował się on od Landare, tym lepiej. Zresztą, na Yaskas też bywał wyjątkowo rzadko, o czym nie omieszkała poinformować go Evolet. Ona nie była z tego do końca zadowolona, on owszem, przynajmniej księżniczka miała wolną rękę i mogła zdobyć Garudę.

Dochodziła do tego sprawa z barierą. Odkąd na BS88C odkryto jakąś nową technologię, prace nad nią ruszyły pełną parą. Vrieskas za wszelką cenę chciał wiedzieć, co znajdowało się za nią, jednak przez tysiąclecia do niczego nie doszedł. Ladvarian wiedział, że nie wszystkie raporty dostawały się do opinii publicznej, lecz wątpił, aby nawet w tych tajnych znajdowało się coś interesującego. Gdyby tyran miał żyć kolejne tysiąclecia, nie posunąłby się nawet o krok do odkrycia, co kryje się w środku. Ladvariana to nie interesowało, najważniejsze, że sam miał się czym zająć i trzymał się z dala od planów Vrieskasa.

Żałował, że Falonara nie ma z nim. Zawsze razem spacerowali po placu, oglądając towary, których nigdy nie widzieli oraz odpędzając się od natrętnych sprzedawców, którzy próbowali wcisnąć im jakieś śmieci. Ludzie nie dręczyli go tak, jakby obecność drugiego wojownika nieco ich odstraszała. Czasem Falonar brał na siebie rozmowę z niektórymi, by Ladvarian mógł zaznać trochę spokoju i wyrwać się chociażby na chwilę z tego zgiełku.

Książę nie widział swojego towarzysza przez cały dzień, a gdy promienie Lume Estrell powoli zaczynały znikać za horyzontem, modlił się w duchu do bogów, w których nie wierzył, by się już nie pojawił. Dzisiejszego ranka Lothor dał mu jasno do zrozumienia, czyja głowa zostanie ścięta.

O ile było to jeszcze możliwe, tłum zaczął gęstnieć i zbierać się wokół podwyższenia ustawionego na środku placu. Wszystkie występy zostały już zakończone. Pozostał jedynie jeden.

Po raz tysięczny przeklinając ojca, Ladvarian udał się pod scenę. Została już uszykowana na ostatnie przedstawienie. Zdjęto z niej wszystko, ustawiając na środku jedynie trzy niedużej wielkości metalowe walce. Kilka kroków od nich postawiono srebrną mównicę, przy której Mistrz Ceremonii miał wyczytać winy skazanych. Jakiś podekscytowany młokos, najpewniej służący, przyniósł księciu miecz. Zawsze robił to Falonar, przeszło przez myśl Ladvarianowi, zanim zdołał nad sobą zapanować.

Na scenę wprowadzono skazańców. Aż trzech. W zeszłym roku był tylko jeden staruszek, który postradał zmysły i był to dla niego bardziej akt łaski niż egzekucja. Pięciu strażników ustawiło ich w rzędzie twarzami do tłumu, by każdy mógł im się dobrze przyjrzeć Tłuszcza zaczęła wrzeszczeć, lecz Ladvarian nie skupiał się na ich słowach, obserwował trójkę ludzi, których miał za chwilę pozbawić życia.

Każdy był inny. Najbliżej mównicy stał postawny mężczyzna w kwiecie wieku. Kiedyś musiał być dobrze zbudowany, lecz miesiące spędzone w więzieniu przyczyniły się do znacznej utraty wagi. Jeden rzut oka wystarczył, by stwierdzić, że był mieszanej krwi. Jego karnacja była zbyt ciemna nawet jak na Landarczyków, rysy twarzy i specyficzne oczy o ogromnych, brązowych źrenicach pozbawionych tęczówek świadczyły o tym, że stanowił połączenie więcej niż dwóch ras, co zostało surowo zakazane.

Obok niego stanął mizerny staruszek, który ledwo trzymał się na nogach. Musiał już dawno przeżyć setkę. Jego długa, szara broda ciągnęła się po scenie. Należał do biedoty, która zamieszkiwała Starą Dzielnicę. Był zaniedbany i każdy wziąłby go za szaleńca, gdyby nie mądrość w jego spojrzeniu. Tylko te oczy nie pasowały do reszty, jakby był to jakiś okropny żart. Pogodził się z losem, jednak do końca miał zamiar zachować dumę.

Ostatnia stała kobieta, której widok ścisnął Ladvarianowi serce. Nigdy nie chciał widzieć jej na tym miejscu, szczególnie, że w przeszłości okazała mu wiele serca i dobroci, gdy stracił własną matkę. Ona pierwsza opowiadała mu o historii Landarczyków, ona zapoczątkowała w nim wiarę, że istniała szansa na lepsze jutro. W jej ciemnych oczach dostrzegł strach, ale też dumę.

Pięciu strażników dla trójki ludzi? Przecież i tak nie uciekną.

Ladvarian wszedł na scenę razem z Mistrzem Ceremonii. Nie zaproponował zniedołężniałemu starcowi pomocy. Niech sobie radzi sam. Stanął przy pierwszym z metalowych walców, podczas gdy tamten podszedł do mównicy. Generała Lothora nigdzie nie było, zapewne nie chciał patrzeć na egzekucję i następnego dnia uraczy go jakimiś wymówkami o złym samopoczuciu. Robił tak odkąd książę pamiętał.

– Ostatnie promienie Lume Estrell powoli znikają za horyzontem – zaczął Mistrz Ceremonii. – Najwyższy czas na ostatni akt Święta Króla organizowanego ku czci wielmożnego Vrieskasa, cesarza absolutnego całego wszechświata. Czas na egzekucję trzech zdrajców. Urrigon zostaje oskarżony o brutalne zamordowanie dwóch strażników z sobie tylko znanych pobudek i obrażanie majestatu jedynego prawdziwego króla.

Ladvarian wiedział, że mężczyzna zrobił to ku chwale księcia i jedynego następcy tronu, lecz starzec nigdy nie powiedziałby tego publicznie.

– Artos zostaje oskarżony o herezję. Jako przywódca podejrzanego i obrażającego jego majestat kultu organizował nocne spotkania i nakłaniał porządnych obywateli do buntu.

Kolejne niedopowiedzenie. Artos był przywódcą jednego z najstarszych kultów księżyca, rozprawiał o odzyskaniu niepodległości i ponownym pojawianiu się prawdziwego satelity wraz z przejęciem władzy przez potomka króla Ladvariana.

– Selyse zostaje oskarżona o zdradę. Zarówno jej nieżyjący już mąż, Zevran, jak i syn, Kaelas, zostali uznani w obliczu wielmożnego Vrieskasa zdrajcami, co w świetle prawa tę kobietę także czyni zdrajczynią.

Mylisz się, ona pozostała wierna, a jej drugi syn także jest zdrajcą.

Ladvarianowi nie podobała się perspektywa zabijania ludzi, którzy pozostali mu lojalni, lecz nie miał innego wyboru. Musiał dalej grać w tę grę, by wszyscy uwierzyli, że, tak jak ojciec, jest wierny Vrieskasowi. Jeszcze tylko rok, góra dwa lata, mówił sobie. Gdy odzyskam Garudę, wszystko się skończy i to prawdziwi zdrajcy własnej ojczyzny pójdą pod miecz.

Pierwszy był postawny mężczyzna, Urrigon. Spoglądał na księcia z pogardą, lecz on starał się na niego nie patrzeć. To nie moja wina. Po co dałeś się złapać w tak głupi sposób? Uniósł miecz. Wystarczyło jedno cięcie, by głowa potoczyła się po scenie. Trysnął strumień szkarłatnej, ciepłej posoki, który ochlapał odświętną tunikę Ladvariana. Nie przejął się tym, wystarczyło, że miał na rękach jego krew.

Pierwsze życie.

Następnie przyszła kolej na staruszka, Artosa. Ten patrzył na niego ze współczuciem. Książę nie wiedział, co było jego powodem i nie chciał się dowiedzieć. Kolejna głowa potoczyła się po scenie, trysnęła krew, nakładając się na tę poprzednią.

Drugie życie.

Ostatnia była Selyse. Ladvarian nie potrafił spojrzeć jej w oczy, chociaż zdawał sobie sprawę, że ona szuka jego wzroku, jakby coś chciała mu w ten sposób przekazać.

Serce ścisnęło mu się w piersi, gdy kobieta położyła głowę na walcu.

Biegł ile sił w nogach. Nie przejmował się, że potrącał przy tym innych przechodniów. Niektórzy krzyczeli w jego stronę, lecz nie starał się zrozumieć słów. Musiał jak najszybciej dotrzeć do Starej Dzielnicy i powiedzieć Falonarowi o ich nowej misji.

Metalowe budynki powoli zmieniały się w kamienne, a równa droga przeradzała się w tę wysadzaną kocimi łbami, na której brakowało wielu kostek. Musiał trochę zwolnić, by przez nieostrożność nie skręcić sobie kostki na wybojach, nie miał zamiaru być uziemiony w łóżku przez dłuższy czas z powodu własnej głupoty. Wyrocznia czeka!

Skręcił w mniejszą uliczkę i zatrzymał się gwałtownie w sporej odległości od celu podróży. Dostrzegł, że Falonar wraz z matką siedzieli przed domem. Jednak coś było nie w porządku. Kobieta trzymała syna w ramionach. Na policzkach u obojga zobaczył płynące strumienie łez.

Brutalna prawda dotarła do niego jak grom z jasnego nieba. Kendappa nie wróciła, oficjalnie uznano ją i jej towarzyszy za zdrajców. Nie spodziewał się, że Mówczyni posiada aż taką siłę, ale teraz miał na to dowód. I Vrieskas także. Nie wyśle tam kolejnej drużyny. Jeżeli będzie chciał zamordować całą ludność, pojawi się tam osobiście.

Powinien cieszyć się z tego powodu, lecz perspektywa tego, co stanie się z Selyse, co on będzie musiał zrobić, przyćmiła wszystko. Wycofał się ostrożnie, nie chcąc przeszkadzać w tej intymnej chwili między matką a synem. Tej ostatniej wspólnej chwili.

Chwycił mocniej miecz w dłoniach, aż pobielały mu knykcie. Wiedział, że ludzie za chwilę zaczną się niecierpliwić. Wtedy kątem oka dostrzegł Falonara. Stał na skraju placu i patrzył wprost na wydarzenia rozgrywające się na scenie. Z tej odległości nie potrafił rozpoznać wyrazu jego twarzy. Pozostawała nieodgadniona. Nie chciał, by on tu przychodził. Nie teraz, gdy sam musiał zadać ten cios. Zabrać mu ostatnią, ważną w jego życiu osobę. Tak nie postępuje się wobec przyjaciół. Już chciał rzucić miecz, krzyknąć, żeby Mistrz Ceremonii lub jeden ze strażników to zrobił. Uciec stąd i nie mieć tej krwi na rękach.

– Bądź silny, książę – odezwała się szeptem Selyse, w panującym zgiełku nikt oprócz niego nie słyszał jej słów. – Wierzę, że ci się powiedzie. I nie pozwól, by to samo przydarzyło się mojemu synowi. Mój królu, czyń swą powinność.

Uniósł miecz i opuścił ze świstem. Trysnęła krew, plamiąc mu ręce, tej zbrodni nigdy z siebie nie zmyje. Głowa potoczyła się, spadła ze sceny wprost pod nogi ludu. Teraz już nigdy się nie odnajdzie, całkiem ją rozszarpią i zniszczą.

Trzecie życie.

~ * ~

Do zakończenia tego rozdziału miałam kilka różnych wersji, ostatecznie wybrałam tę. Wydaje mi się, że jest najlepsza, chociaż zrobiłam to z ciężkim sercem. A w kolejnych rozdziałach powrót do przygód Kaelasa.

Jak pewnie zauważyliście pojawił się nowy szablon, tym razem w stylu vintage. Na stronie bohaterowie także zaszły zmiany. Jak ktoś chętny, to zapraszam do zerknięcia. Wszystko wykonała oczywiście Elfaba :*

W niedzielę wyjeżdżam nad morze trochę odpocząć, nawdychać się jodu i pojeść morskie ryby. Wracam piątego sierpnia, dlatego do tego czasu nowego rozdziału nie będzie. Wszystkie zaległości u was także nadrobię po powrocie.