Rozdział 16: Wielki żółw

Żółw porusza się z prędkością wystarczającą do upolowania sałaty.

Terry Pratchett

Minęły już dwa miesiące odkąd Kaelas, Kendappa i RM19 opuścili Oraculum. Wojownik zaczął się niecierpliwić tak długą podróżą, szczególnie, że nic nie wskazywało, aby w najbliższym czasie mieli znaleźć się u celu. Dla niego planeta, na której rezydował Mistrz Penyu, pozostawała równie odległa jak w chwili startu. Każdego dnia wyczekiwał, że usłyszy wiadomość o zbliżaniu się do celu i lądowaniu w ciągu najbliższych czterdziestu ośmiu godzin. Przeliczył się, ten czas nie nadchodził i nie nadchodził, jakby nigdy nie mieli dotrzeć na miejsce.

Ponoć wielki mistrz stanowił jedynie pyłek kurzu w nieregularnej bryle wszechświata. RM19 zapewne wymyśliłby znacznie mniejszą cząstkę na określenie ich bezowocnych poszukiwań, lecz Kaelas starał się o tym nie myśleć. Pyłek kurzu to i tak wystarczająco mało. Nie miał ochoty na dyskutowanie o skwarkach i tym podobnych.

Sądził, że strefa wschodnia będzie w zaskakujący sposób różnić się od północnej, lecz i na tej płaszczyźnie czekało go rozczarowanie. Mijane z ogromną prędkością planety i gwiazdy niczym nie różniły się od tamtych. Identyczne smugi na tle czerni, które wyjątkowo wprawne oko mogło zarejestrować na ułamek sekundy.

Nie natrafili także na żadne przeszkody, co tym razem Kaelas przyjął z zadowoleniem. Potencjalne deszcze meteorytów czy inne kosmiczne paskudztwo mogłoby jeszcze bardziej przedłużyć, trwającą i tak w nieskończoność, podróż.

Nigdy nie przyszłoby mu do głowy, że stanie się bohaterem i legendą wiąże się z taką nudą. W wolnych chwilach starał się ćwiczyć zarówno walkę mieczem jak i bez niego. Chciał jak najlepiej zaprezentować się przed Mistrzem Penyu, by wiedział, że ma do czynienia z wojownikiem z prawdziwego zdarzenia. Wiadomo, że umiejętności same doskonalić się nie będą, a ciągnące się niemiłosiernie godziny trzeba było czymś zapełnić.

Kaelas zawsze trenował w samotności, z dala od wścibskich oczu Kendappy. Miał dość jej docinków na temat wojownika niskiej klasy, który nie potrafi zrobić użytku z własnej broni. Kobieta stwierdziła wprost, że teraz jest całkowicie pewna, że przepowiednia nie mówiła o nim, a o księciu. A walka z manekinami jednoznacznie utwierdziła ją w tym fakcie, szczególnie, że tym, co zademonstrował, nie sięgał nawet do pięt prawej ręce Ladvariana, nie mówiąc o nim samym.

Tak bezlitosne porównanie do brata, chociaż Kendappa nie wiedziała, że są spokrewnieni, a on nie miał zamiaru jej o tym wspominać, zraniło go najbardziej. Kolejna osoba powtarzała to, co słyszał przez całe swoje dzieciństwo, to czego chciał uniknąć w dorosłym życiu. Szczególnie po zdradzeniu Vrieskasa. Dlatego ćwiczył wytrwale, by kobiecie mina zrzedła, gdy usłyszy jak Mistrz Penyu go chwali.

Najgorsze, że stwierdziła, iż miecz Kalush także powinien należeć do księcia Ladvariana, bo to on był potomkiem królowej w linii prostej. Nie obchodziło jej, że to Kaelas otrzymał go na swojej Ceremonii, a przed nim należał do setek innych, znacznie mniej godnych od niego, wojowników. Uparła się i trwała w swoim postanowieniu do końca. A chwila słabości, która miała miejsce na Oraculum jakby odeszła w zapomnienie, jednak wojownik widział, że cały czas nosiła kolczyk w lewym uchu.

RM19 starał się nie poruszać tej kwestii do momentu, jak to mawiał, ostatecznego i pewnego wyjaśnienia. „Wyrocznia dała nam nadzieję i wysłała w dalszą podróż z konkretnego powodu, ale musimy poczekać na opinię Mistrza Penyu. W końcu na szczyt nie dochodzi się za sprawą słów przepowiedni, a przez samodoskonalenie się, brnięcie przez przeciwności, by osiągnąć zamierzony cel.”

Kaelas starał się podejmować dodatkowe próby i ćwiczenia mające na celu wydobycie ki z wnętrza i skrystalizowanie jej w mieczu. Jednak nie przynosiły one żadnych rezultatów. Stal pozostawała stalą i nic nie wskazywało na to, by coś miało się zmienić.

Zastanawiał się, czy to z nim jest coś nie tak. Przeszedł to samo podstawowe szkolenie co Falonar, jednak bratu udało się opanować tę sztukę w wieku dwunastu lat. On, nawet w wieku dwudziestu trzech, nie zbliżył się do tego chociażby o pół kroku. Skoro tego nie potrafię, to może Legendarny Miecz nie działa tak jak miecze Landarczyków i kontrola ki nie będzie potrzebna.

Każdej nocy zasypiał z przekonaniem, że wybawca nie musi umieć wszystkiego i, jak widać, ta dziedzina wiedzy jest mu zbędna. Jednak następnego ranka budził się z przekonaniem, że tym razem mu się powiedzie, że pokaże Kendappie, że jest prawdziwym wojownikiem. A ten pyszałkowaty uśmieszek zniknie z jej twarzy.

Tak minęły dwa miesiące, a cel podróży nadal pozostawał odległy.

~ * ~

Pewnego dnia, który według Kaelasa niczym nie różnił się od poprzednich może z wyjątkiem tego, że Kendappa przygotowywała poranną kawę i napój znów nie nadawał się do picia bez późniejszego rozstroju żołądka, RM19 zarządził spotkanie w pomieszczeniu sterowniczym. Wojownik starał się go unikać jak ognia. Przebywał w nim tylko raz, gdy wylatywali z Landare, później próbował sobie wmówić, że ono nie istnieje.

Przerażał go nadmiar kontrolek, przycisków, dźwigni, małych wyświetlaczy i innych podobnych rzeczy. Nigdy nie potrafiłby zapamiętać, co do czego służy, nie mówiąc o obsłudze statku. Wszelka elektronika była jego wrogiem numer dwa, zaraz po Vrieskasie.

Znudzony patrzył na sporej wielkości ekran znajdujący się na jednej ze ścian. Z tego, co tłumaczył RM19, zorientował się, że pokazywał mapę strefy wschodniej, ale nic z niej nie rozumiał. Różnej wielkości plamki i napisy nic mu nie mówiły i zastanawiał się, co w ogóle tutaj robi. Lepiej spożytkowałby ten czas gdzie indziej. Dotarło do niego jedynie, że mapa nie była dokładna i zawierała wiele błędów i niedokładnych informacji. Powoli zbliżali się do miejsc, do których nie dotarły bezpośrednie wpływy Vrieskasa.

– Wyrocznia podała nam położenie planety Mistrza Penyu – mówił RM19, a na ekranie pojawiła się czerwona, wyjątkowo płaska i sporej wielkości elipsa. Obejmowała część mapy, która niczym nie rozróżniała się od tej nieoznaczonej. – Jednak nie są to konkretne współrzędne, a jedynie obszar, w którym może znajdować się planeta.

– Więc w czym problem? – dociekała Kendappa, bawiąc się kosmykiem czarnych włosów. Kaelas pierwszy raz widział, że związała je w koński ogon, a nie splotła w warkocz i obwiązała wokół głowy. Przez to spiczaste uszy i dyndający z jednego z nich kolczyk jeszcze bardziej rzucały się w oczy.

– Nie istnieje planeta, która miałaby aż tak dużą i płaską orbitę, Kendappo – odpowiedział zrezygnowany.

– Jak widać istnieje – mruknął Kaelas pod nosem, czym zasłużył sobie na groźne spojrzenie ze strony kobiety.

Ulżyło mu, gdy zorientował się, że nie miała przy sobie ani jednego sztyletu. To też wydało mu się dziwne, bo nigdy się z nimi nie rozstawała. Był przekonany, że ten o wężowej rękojeści nosiła ze sobą nawet pod prysznic. Coś musiało być nie tak. Albo to jakiś głupi sen i zaraz się obudzę?, pomyślał.

– Kaelasie, planety wschodniej strefy nie mogą aż tak różnić się od tych z północnej. Zresztą, posiadamy szczegółowe informacje o zbyt wielu z nich. Taka anomalia nie istnieje. Ciężko mi to stwierdzić, ale Wyrocznia musiała się pomylić.

– Jeszcze tego nam brakowało – jęknął wojownik. – Równie dobrze od początku mogła kłamać i bawić się naszym kosztem. Z różowymi końmi nigdy nic nie wiadomo.

– Z wojownikami niskiej klasy… - urwała nagle Kendappa, a na jej twarzy pojawiło się zaskoczenie, zdołała jedynie wskazać palcem w stronę szyby.

Kaelas i RM19 podążyli za jej wzrokiem i także oniemieli. W oddali, na tle czerni kosmosu, dostrzegli coś, co przypominało kształtem żółwia. Cały czas sunęło, przebierając nogami, w ich stronę. A statek, ze znacznie większą prędkością, mknął wprost ku jego paszczy.

To sen. Zaraz pewnie wpadniemy do jego gęby i się obudzę.

– Łap za stery, bo lecimy wprost na niego – pierwsza opanowała się Kendappa.

RM19 natychmiast usiadł na fotelu pilota i zaczął przyciskać najróżniejsze guziki i ciągnąć za dźwignie, wpatrując się przy tym w przynajmniej cztery migające ekrany. Kaelas w duchu podziwiał jego opanowanie, a przede wszystkim zrozumienie działania całej aparatury. Ciekawe, czy realny RM19 też by tak potrafił?

Statek gwałtownie zmienił swoją trajektorię lotu. Kaelas i Kendappa nie utrzymali równowagi przy wirażu i obrocie kapsuły, więc teraz oboje leżeli na zimnej posadzce. RM19 zareagował w ostatniej chwili, by uniknąć wpadnięcia w paszczę kosmicznego stwora, któremu, jak stwierdził wojownik, jak na złość zebrało się na ziewnięcie lub otworzenie jej z czystej złośliwości.

Powoli podniósł się z posadzki, z ulgą stwierdzając, że nie doznał żadnych uszkodzeń cielesnych.

– To to nie jest sen? – zapytał głupio. Szok psychiczny pozostał, a po chwili doszedł do niego także tępy ból głowy, gdy uderzyła go Kendappa. Nadal lekko otępiały podszedł do szyby, przy której stała już pozostała dwójka.

Kapsuła zatrzymała się i mogli w spokoju obserwować gigantycznego żółwia. Powierzchnia jego skorupy była olbrzymia, mogły się na niej zmieścić dwie stolice Landare. Miała jasnozielony odcień, zdobiły ją najróżniejsze wzory i wypukłości. Ze skorupy wystawała pomarszczona głowa, cztery potężne, zakończone pazurami nogi, które poruszały się w równym rytmie, chociaż nigdzie nie znajdowały oparcia oraz ogonek. Stwór przemieszczał się bardzo powoli i najwyraźniej nie dostrzegł kapsuły, która prawie wpadła mu do gardła.

– Co to jest? – odezwał się RM19 wyjątkowo piskliwym głosem. – Nigdy nawet nie słyszałem o tym, by przestrzeń kosmiczną zamieszkiwały takie potwory. W tę część wschodniej strefy dotarło niewiele statków wielmożnego Vrieskasa, ale to niczego nie tłumaczy. To jakiś wybryk natury! Jak takie coś może w ogóle przeżyć? W kosmosie nie ma powietrza, nie ma warunków do życia – lamentował.

– Na skorupie coś jest – stwierdziła Kendappa.

Kaelas spojrzał we wskazanym przez nią kierunku. Rzeczywiście znajdowało się tam coś, co przypominało mu niewielki, przynajmniej z tej odległości, domek.

– Może to tam mieszka ten Mistrz Penyu – zasugerował. – Ostatecznie Wyrocznia stwierdziła, że gdy zobaczymy to miejsce, zorientujemy się. Może to jej jakiś kolejny głupi żart i chciała, byśmy przeżyli szok lub coś w tym stylu. Albo, co bardziej prawdopodobne, minęli to coś i przez miesiąc szukali zwyczajnej planety.

RM19 postukał w jakieś klawisze, które dla Kaelasa niczym nie różniły się od innych, po czym powiedział:

– Rzeczywiście na tym czymś jest życie, a przynajmniej tak wskazują czynniki, które nigdy się nie mylą.

Chyba że są zepsute lub coś funkcjonuje wbrew logice.

– Lądujemy – zdecydowała Kendappa. – Najwyżej odlecimy.

Usiedli na miejscach i zapięli pasy, po czym RM19 pokierował statek na skorupę żółwia. Lądowanie nie przyszło z taką łatwością jak na Harenosum czy Oraculum. Szarpało kapsułą na prawo i lewo, gwałtownie pchając ją w dół. Na skroni pilota pojawił się srebrzysty pot, a prostokąty zabłysły, co zdarzyło się po raz pierwszy, odkąd Kaelas pamiętał. Z trudem przychodziło mu zapanowanie nad statkiem i utrzymanie go w pionie. Podskoczyli na swoich fotelach, gdy z dużą siłą uderzyli o podłoże.

– Mam nadzieję, że nic się nie wgniotło, bo ciężko będzie tu znaleźć jakieś części – wysapał RM19. – Można schodzić na ląd, istnieje tu odpowiednia atmosfera, by przeżyć.

Kaelas pierwszy znalazł się przy wyjściu z kapsuły. Jak miał w zwyczaju, nie czekał na rozsunięcie się schodków. Zeskoczył, gdy tylko drzwi rozsunęły się, ignorując przy tym krzyk Kendappy, by się wstrzymał. Przeliczył się. Gdy tylko oderwał stopy od podłoża, ogromna siła pchnęła go w dół, przez co zaliczył bolesne lądowanie na twardej skorupie, ledwo unikając złamania nosa. Siniaki mam zagwarantowane, pomyślał.

Próbował się podnieść, jednak coś przeszkadzało mu w tym i nadal pchało każdy atom jego ciała ku ziemi. Z trudem zdołał podnieść się na czworaki. Już sapał ze zmęczenia i nadal musiał walczyć z ogromną, niewidzialną siłą, która za wszelką cenę chciała udaremnić mu wstanie. Miecz, umocowany na plecach, wbijał mu się w ciało, jakby ważył sto razy więcej niż normalnie.

– Mówiłam, imbecylu! – Usłyszał dobiegający z góry głos Kendappy.

– Co mu się stało? – zapytał RM19. Wojownik bez trudu wychwycił nutę zainteresowania w jego głowie, jakby był jakimś obiektem doświadczalnym.

– Nie wychylaj się, bo też zlecisz i wylądujesz obok niego. Pomogę ci zejść. Mam nadzieję, że wylądowałeś blisko tego domu, bo inaczej nie ręczę za siebie. Jak będę łaskawa pozwolę ci wybrać, co chcesz stracić. Stopę czy dłoń.

Po chwili walki z niewidzialną siłą, która Kaelasowi wydawała się wiecznością, zobaczył obok siebie Kendappę, podtrzymującą RM19 w pozycji pionowej. Lub raczej RM19, który wisiał na Kendappie. Ta chwila dekoncentracji spowodowała, że ponownie uderzył twarzą w twardą skorupę. Tym razem nie obyło się bez krwi. Nos zapewne nie był złamany, bo nie słyszał żadnego dźwięku, lecz ciepła, czerwona ciecz zaczęła spływać mu po twarzy dość szybko. Niewidzialna siła także ją pchała ku dołowi.

– Co tu się dzieje? – wyjęczał Kaelas, chciał otrzeć krew z ust, lecz nie był w stanie unieść ręki.

– To grawitacja. Musi być tutaj znacznie większa niż na planetach, na których żyjemy, przez to nasze ciała są cięższe i z trudem jest nam normalnie funkcjonować – zasugerował RM19. – Grawitacja na planetach często różni się od siebie, lecz jeszcze nie spotkałem przypadku, by różnica była tak ogromna. Interesujące…

Kaelas miał ochotę uderzyć go za to wymądrzanie się i zamknąć mu jadaczkę, jednak nie był w stanie podnieść się na nogi.

– Was obu nie poniosę, nie mam tyle siły – rzekła Kendappa, patrząc z pożałowaniem na nieudolnie walczącego z grawitacją wojownika. – Musisz iść na czworakach. Ten domek jest niedaleko.

– Czemu mnie to nie dziwi? – odgryzł się Kaelas.

– Oszczędzaj siły, gadanie też powoduje zmęczenie.

Ruszyła przodem, podtrzymując RM19. Wojownik podążył za kobietą, przeklinając ją w duchu. Mógł iść jedynie na czworakach, bo nie miał siły, by podnieść się do pozycji stojącej, a nawet gdyby mu się to udało, to wątpił, czy potrafiłby zrobić chociażby jeden krok bez upadku. Już teraz z trudem odrywał ręce, nie mówiąc o nogach, które praktycznie ciągnął po wybojach twardej skorupy.

Dotarcie do domku możliwe, że nie zajęłoby wiele czasu w normalnych warunkach, lecz przy tak wolnym poruszaniu się, czas znacznie się wydłużył. Jakby nagle postanowił, by liczono go w godzinach, pomijając minuty i sekundy. Do tego dochodził panujący półmrok. Nad stale poruszającym się żółwiem nie świeciła żadna gwiazda. Lekkie światło dawało jedynie mijane w ślimaczym tempie żółte coś. Kaelas nie miał nawet ochoty zastanawiać się, co to było.

Liczyło się tylko każde kolejne przesunięcie rąk i nóg. By zrobić kolejny krok przybliżający go do tajemniczego domku, który równie dobrze mógł być pusty, a oddalający od kapsuły. Widział go stojącego w oddali. Gdyby mógł chodzić, wystarczyłoby mu zaledwie kilka kroków. Cel, który był tak blisko, jakby na wyciągnięcie ręki, a zarazem tak daleko.

Pot spływał mu hektolitrami po karku i skroni, wsiąkając w koszulę lub z głośnym brzdękiem upadając na skorupę. Napinał mięśnie do granic wytrzymałości, by tylko przesunąć się o kilkanaście milimetrów. Najważniejsze, by nie upaść, bo wtedy nastąpi koniec. Wiedział, że nie dałby rady ponownie się podnieść.

Muszę wytrzymać. Muszę wytrzymać, już niedaleko. Muszę wytrzymać, powtarzał to sobie raz za razem. Czuł każdy mięsień ciała, napięty i palący niczym ogień. Jednak nie poddawał się i zmuszał ciało do jeszcze większego wysiłku. Wiedział, że potrafi to zrobić. Że MUSI to zrobić. Odległa wizja wędrówki po pustyni Harenosum wydawała mu się przyjemnym spacerkiem w porównaniu do tego.

Poruszanie się po nierównościach skorupy spowodowało, że jego spodnie poprzecierały się, następnie ten sam los spotkał kolana i część nóg, nie chronionych srebrnymi butami. Wiedział, że za sobą musiał zostawiać krwawe smugi, ale nie miał sił, by obrócić głowę, bo mogłoby zabraknąć ich na dalszą wędrówkę.  Chciał oderwać kolana od podłoża, lecz nie udało mu się. Przeklinał, że nie założył srebrnego kombinezonu, który zamortyzowałby tarcie, ratując ciało. Teraz pozostawała mu nadzieja, że nie uszkodzi kończyn tak, by straciły dawną sprawność. Zdarta skóra, mogła w każdej chwili zamienić się w mięśnie, a następnie kości. Ból już stawał się nie do wytrzymania. Nogi piekły go niczym ogień, czuł każdy atom swojego ciała. Jednak brnął dalej, zaciskając zęby, by Kendappa nie słyszała jego jęków, nie widziała jego słabości.

Wojownik nigdy się nie poddaje. Dąży do wyznaczonego sobie celu, nawet gdy musi znosić mordercze trudy. Gdy starożytny miecz wbija mu się w plecy, pchając ku twardej skorupie. Gdy kolejny krok wydaje mu się wiecznością i czuje się tak, jakby był jego ostatnim.

Wojownik nigdy się nie poddaje, nawet gdy krwawi i zdziera skórę do żywego mięsa. Wcześniej zniszczy własne ciało z przemęczenia. Przekroczy granicę wytrzymałości, z której już nigdy nie powróci w pełni sprawny.

Wojownik nigdy się nie uskarża na niedogodności, bo droga na szczyt usłana jest krwią, bólem i cierpieniem. Wie, że musi być przykładem dla innych, bo to oni czerpią z niego siłę.

Musi to znosić, by stać się żywą legendą.

~ * ~

Wróciłam odpoczęta, pełna weny i chęci na dalsze pisanie. Rozdział udało mi się dodać dzisiaj, gdyż PKP okazało się łaskawe i do domu wróciłam o względnej porze.

Wszystkie zaległości nadrobię w najbliższych dniach, dlatego proszę o wyrozumiałość i danie mi trochę czasu.