Rozdział 17: Mistrz Penyu

(…) lecz to nie miało znaczenia. Trzeba zakasać rękawy, zacisnąć zęby i twardo dążyć do wyznaczonego celu. Życie nie jest lekkie ani sprawiedliwe.

Stephen King – Serce Atlantydów

Dotarcie do celu było dla Kaelasa jak zbawienie. Z trudem obrócił się na plecy i padł na skorupę, boleśnie wbijając miecz w ciało. Każdy kolejny oddech łapał, jakby miał to być jego ostatni. Płuca piekły, jakby ktoś rozpalił w ich wnętrzu ognisko. Obok niego Kendappa i RM19 zrobili to samo. Wszyscy byli zmęczeni i oddaliby wszystko za kubek zimnej wody.

W rzeczywistości domek, przy którym się znaleźli, okazał się niewielki. Został zbudowany z drewna pomalowanego na wrzosowy kolor, spadzisty dach z kominem pokrywała brązowa dachówka. W otwartym oknie leniwie powiewała koronkowa, śnieżnobiała firanka. Na przylegającej do budynku, oświetlonej werandzie stał leżak i stoliczek z postawioną na nim pustą szklanką z czerwona słomką.

Wojownik jęknął. Tak bardzo chciało mu się pić albo chociażby zwilżyć wyschnięte usta. Pocieszał się myślą, że ktoś musiał mieszkać na olbrzymim żółwiu. Nawet, jeżeli nie byłby to Mistrz Penyu (chociaż w głębi ducha miał pewność, że to jego planeta), to nie odmówi napitku wyczerpanym, ledwo żywym wędrowcom.

Nagle z domku wyszła jakaś postać. Kaelas dopiero po chwili zorientował się, że był to wyjątkowo wysoki staruszek. Jego poważną twarz zdobiła siatka licznych bruzd i zmarszczek. Stał tyłem do światła, więc nie zdołał zobaczyć koloru jego oczu, a jedynie dwa nienaturalne błyski. Był łysy, jedyne włosy, które mu jeszcze pozostały tworzyły długie, sięgające piersi, srebrzyste wąsy.

Ubrany był w długie spodnie i wzorzystą koszulę z krótkim rękawem. Landarczyk zdziwił się, gdy na szczupłych przedramionach zobaczył wyraźny zarys mięśni. Miał wrażenie, że otaczała go jakaś potężna, prawie namacalna aura. Nie potrafił tego nazwać, lecz nie chciałby stanąć nigdy w walce naprzeciwko tego mężczyzny. Staruszek szedł ku towarzyszom bez problemu, jakby ta dziwna grawitacja w ogóle na niego nie działała.

– Jeżeli zabłądziliście i szukacie drogi na Oraculum, to nie znam jej i wam nie pomogę, więc możecie zabierać swoje zapchlone tyłki i wracać skąd przybyliście – odezwał się grubym, pozbawionym wszelkiej uprzejmości głosem. Ten ton bardziej przypominał Kaelasowi mężczyznę w kwiecie wieku niż staruszka. Może pochodził z rasy, gdzie nie ma stadium pośredniego, przemknęło mu przez myśl.

– Właśnie stamtąd przybyliśmy – wydyszała Kendappa, siadając. Próbowała rozprostować skrzydła, lecz jej wysiłki spełzły na niczym. – Czy jesteś Mistrzem Penyu?

Mężczyzna podrapał się po podbródku i zakręcił wąsa wokół nienaturalnie długiego palca, patrząc na nich uważnie.

– Tak, jestem Penyu, kosmicznym pustelnikiem, a wy, gamonie, właśnie zakłóciliście moją samotnię.

– Wysłała nas tutaj Wyrocznia, Mistrzu – pospieszył z odpowiedzią RM19. – Powiedziała, że pokierujesz nas w dalszą drogę i zostaniesz trenerem Kaelasa, który może stać się Legendarnym Wojownikiem.

– Trzeba było tak od razu mówić. – Westchnął z rezygnacją. Landarczyk nie mógł oprzeć się wrażeniu, że w jego oczach zalśniły niezidentyfikowane błyski, które kojarzyły mu się z czymś tylko i wyłącznie złowieszczym. – W takim razie zapraszam w moje skromne progi. Starajcie się tylko za bardzo nie nabrudzić. Z wędrowcami, takimi jak wy, nigdy nic nie wiadomo.

– Mógłbyś nam trochę pomóc? – zasugerował nieśmiało RM19. Ledwo utrzymywał się w pozycji siedzącej, która z każdą chwilą zbliżała się do leżącej.

– Pomóc? Skoro mam was trenować…

– Nas? – wyrwało się mężczyźnie, lecz Mistrz Penyu go zignorował.

– …to sami musicie nauczyć się funkcjonować w takiej grawitacji. Dla Vrieskasa poruszanie się tutaj nie stanowiłoby najmniejszego problemu. Potraktujcie to jako pierwszą część treningu. Teraz każdy o własnych siłach musi dojść do domu. W środku siła grawitacji jest podobna do tej, która występuje na waszych ojczystych planetach. Tam porozmawiamy.

Odwrócił się i sprężystym krokiem, tak nieodpowiadającym jego wiekowi, oddalił się w stronę domu. Kaelas jęknął, gdy przeturlał się na brzuch. Zranione nogi znów ocierały się o nierówności skorupy. Powoli ruszył w stronę werandy. Obok siebie zauważył posuwającego się bardzo powoli RM19. Pot na jego skroni lśnił, zaciskał zęby, starając się przesunąć się o kolejny, minimalny kawałek. Kendappa jako jedyna stanęła na nogach. Weszła na werandę i zniknęła we wnętrzu budynku, nie oglądając się na towarzyszy.

Mężczyznom zajęło dotarcie do niej znacznie więcej czasu niż by chcieli. Jednak, po przekroczeniu progu domu, siła grawitacji rzeczywiście zmalała. Kaelas poczuł się nagle lekki jak piórko.

Znaleźli się w niewielkim przedsionku, tam czekała na nich Kendappa. Po prawej stronie znajdował się salon, w którym oczekiwał ich Mistrz Penyu. Pomieszczenie było dość przestronne, ściany pomalowano na przyjemny dla oka kremowy kolor, podłogę wyłożono jasnymi panelami. Lampa pod sufitem oświetlała wszystko dokładnie, mogłoby się zdawać, że na dworze panuje dzień.

Jednak to wystrój wnętrza najbardziej zaskoczył Kaelasa. Na środku ustawiono niską, drewnianą ławę o kwadratowym, wypolerowanym blacie, wokół której umieszczono puchate, różnokolorowe poduszki. Tak jaskrawe i żywe barwy przypominały mu Oraculum. W dwóch rogach pomieszczenia znajdowały się rośliny w ceramicznych doniczkach. Jednak mężczyzna nie wiedział, do jakich należą gatunków. Jedna przypominała paproć o ostrych niczym szpady liściach, druga wyglądała jak wielkie, jasnobrązowe jajo na cieniutkiej łodyżce z trzema postrzępionymi, zielonymi liśćmi.

Na ścianie naprzeciwko wejścia wisiało dość duże urządzenie, w którym migały różnorodne obrazy. Kaelas nie pamiętał, jak nazywało się to coś, jednak na jego widok przeszedł go dreszcz. Gdy Mistrz, siedzący ze skrzyżowanymi nogami na jednej z poduszek, nacisnął guzik na czarnym prostopadłościanie, obrazy zniknęły zastąpione ciemnoszarym, jednolitym tłem.

– Dużo czasu zajęło wam dotarcie tutaj, zdążyłem obejrzeć jeden odcinek mojego ulubionego serialu. Jeszcze nad tym popracujemy. Siadajcie i częstujcie się.

Dopiero teraz towarzysze dostrzegli, że na stole znajdowały się cztery nakrycia, dzban pełen zimnej lemoniady i ogromny talerz najróżniejszych przekąsek. Kaelas pierwszy raz w życiu widział takie jedzenie, ale po morderczym wysiłku nie miał zamiaru narzekać i grymasić, szczególnie, że aromat był odurzający. Z apetytem zjadłby nawet owsiankę przygotowaną przez Kendappę i poprosił o dokładkę.

– Nie siadajcie obok Eddiego, bo lubi zaczepiać obcych i w ramach przyjaźni odgryźć im ucho lub nos – dodał Mistrz Penyu, wskazując jajowatą roślinę.

Kaelas wzdrygnął się na samą myśl, że to coś było mięsożerne, miał nadzieję, że ta witka, robiąca za łodygę, nie wydłuża się na zawołanie.

– Twoje nogi! – zawołała Kendappa, gdy wojownik pokuśtykał i usiadł na jednej z poduszek, która znajdowała się najdalej uszożercy. Zaciskał zęby, by nie syknąć z bólu. Skóra od kolan do połowy nóg była całkiem zdarta i ukazywała krwawiące mięso. Resztę ocaliły wysokie, srebrne buty od kombinezonu. Mógłbym robić za idealny obiekt do badań anatomicznych, nic nie musieliby ciąć, pomyślał z ironią.

– Nic mi nie będzie – skłamał.

Starał się na to nie patrzeć. Pierwszy raz w życiu miał do czynienia z tak głęboką, otwartą raną i bał się, że może zemdlić go od samego widoku. Krew strumieniami powoli spływała na wypolerowaną, drewnianą podłogę, zostawiając na niej szkarłatne kałuże. Próbował nie myśleć o opatrzeniu tego czy wcześniejszym odkażeniu, bo bród skorupy zapewne już dostał się do wnętrza.

Wojownik zdziwił się, że to Kendappa pierwsza zauważyła rany. Ton jej głosu sugerował, że przejęła się tym. Nie było to do niej podobne. Wcześniej widział ją w roli biernego, śmiejącego się z jego nieszczęścia obserwatora.

– Apteczkę zostawiłem w kapsule, ale mam trochę oczyszczacza – zasugerował RM19, który w wyjątkowo szybkim, jak na niego i jego zmęczenie, tempie znalazł się obok Kaelasa z małą buteleczką pełną żółtego płynu w dłoni. Wyjął ją z jednego z dwóch niewielkich mieszków doczepionych do kabury pistoletu.

– Teraz będę musiał czyścić skorupę Eduardo przez ciebie – stwierdził Mistrz Penyu, jakby dla niego to było największą tragedią. – Jakbym nie miał co robić.

– Tylko to ci w głowie?! – oburzyła się Kendappa.

– W kuchni, w szafce nad stołem znajdziesz przecier ziołowy. Kilka dni, może nawet szybciej i wszystko się zagoi, nie pozostanie nawet blizna, więc wstrzymaj się, chłopcze, z tym żółtym paskudztwem, którym tylko problemów narobisz. Taka mała ranka wojownikowi Landare nie zaszkodzi, trzeba się hartować i przygotowywać na gorsze.

Kendappa na chwilę zniknęła w kuchni i przyniosła stamtąd gliniane naczynie pełne jakiejś zielonej, galaretowatej mazi. Przyprawiała ona o mdłości już na pierwszy rzut oka. Uklękła przed Kaelasem i zaczęła rozprowadzać preparat na ranach. Mężczyzna nie mógł powstrzymać krótkiego krzyku, gdy substancja dotknęła ran. Wszystko ponownie zapiekło go żywym ogniem. Miał wrażenie, że jeszcze raz przeżywa podobne męki, ba, nawet znacznie gorsze. Wolałby znów przebyć drogę po skorupie niż wciskać na rany takie coś. Z ulgą stwierdził, że gdy kobieta skończyła, ból jakby zelżał. Odczuwał chłód, nie ciepło.

– Następnym razem nie jęcz jak dziecko.

– Ciekawe, co ty byś zrobiła na moim miejscu. Najlepiej usmaruj się tym i zobaczymy, jak ci będzie miło – zrewanżował się.

– Nie porównuj mnie do siebie, byłam już w gorszym stanie, o jakim tobie…

– Wystarczy – uciszył ich Mistrz Penyu. Wystarczyło jedno słowo, by zamilkli i z pokorą opuścili głowy. Potężna aura, która go otaczała nie pozwalała na żadne sprzeciwy. – Nie po to zaprosiłem was do siebie, by teraz tego wysłuchiwać. Siadajcie. – Gdy wszyscy wykonali polecenie, kontynuował: – Skoro przysłała was do mnie Wyrocznia, to nie mam innej możliwości i muszę podjąć się waszego treningu.

Przyjrzał się uważnie każdemu z nich.

– Od tysiącleci nie wziąłem pod swoje skrzydła żadnego adepta. Teraz robię to tylko przez wzgląd na Wyrocznię. Wasza trójka musi mieć w sobie coś szczególnego, skoro tak postąpiła. Obiecała mi, że już nigdy tego nie zrobi, uszanuje moją decyzję o wycofaniu się, ale nie mogę sprzeciwić się jej woli.

– Znasz ją? – wyrwało się Kaelasowi, zanim zdążył ugryźć się w język.

– Tak. Mieszkam na żółwiu, Eduardo. Powoli przemierzamy razem cały wszechświat już od wielu lat. Czasem zawitam na Oraculum. Skorupa to nie gleba, podróżni. Mogę hodować rośliny w doniczkach, lecz nie zawsze mijamy ogniste gwiazdy, które zapewniłyby im odpowiednie światło. Musimy lądować na innych planetach, bym uzupełnił żywność, posłuchał nowych wieści czy historii, poznał kulturę innych ras. Te doświadczenia są niezwykle ciekawe i niosą ze sobą ogromną wiedzę, gdy wie się, jak ją wykorzystać.

– Interesujące – wyrwało się z ust RM19. – Ale jak w takim razie ten żółw, Eduardo, pokonuje atmosferę? Jak później można zejść ze skorupy? Albo wejść z powrotem? Jak on w ogóle porusza się w przestrzeni kosmicznej, przecież, tak mi się wydaje, jest żywym stworzeniem, nie robotem?

Pytania sypały się jedno za drugim, a Kaelas miał wrażenie, że usta towarzysza nigdy się nie zamkną. Gdy był w swoim żywiole, potrafił gadać bez opamiętania. A przecież nie przybyli tutaj, by rozmawiać o gigantycznych żółwiach, a o legendarnym mieczu.

– Eduardo taki już powstał – wyjaśnił ze spokojem Mistrz Penyu, jakby te pytania w ogóle mu nie przeszkadzały. Jego spojrzenie jakby złagodniało, gdy patrzył na RM19. – Potrafi poruszać się w kosmosie, chociaż robi to bardzo wolno. On także otoczony jest atmosferą, a przedstawiciele odpowiednio wytrzymałych fizycznie ras są w stanie ją przekraczać bez uszczerbku na zdrowiu. Gdy przyjdzie odpowiedni czas, mogę opowiedzieć ci więcej. Na razie powinniśmy omówić kwestię waszego treningu.

– Naszego? – Nie mógł powstrzymać pytania RM19. – Ja nie jestem wojownikiem jak Kendappa i Kaelas.

– Waszego. – Głos nadal miał spokojny, lecz coś w oczach Mistrza wskazywało na to, że nie znosił, gdy mu przerywano. – Jeżeli dojdzie do walki z Vrieskasem, ty także będziesz musiał stanąć w szeregach. Przepowiednia Mówczyni jasno stwierdza, że tylko Legendarny Wojownik może stanąć do walki z tyranem, jednak ma on też innych ludzi, którymi trzeba się zająć. Jeżeli wolisz zostawić przyjaciół bez jakiejkolwiek pomocy, to powiedz to w tej chwili, nie będę tracić czasu na ciebie.

Twarz Mistrza Penyu nadal pozostawała niewzruszona i neutralna, jednak każde z nich wiedziało, że mówił poważnie i nic nie powstrzymałoby go przed wcieleniem słów w czyn.

– Przepraszam – powiedział RM19. – Nie patrzyłem na to z tej perspektywy. Jeżeli jest to konieczne, podejmę się treningu i będę starał jak tylko potrafię. Przysięgam.

Mistrz Penyu kiwnął głową, przyjmując jego słowa.

– Każde z was jest na innym poziomie i tylko jedno przeszło pełne szkolenie bojowe.

Jego wzrok spoczął na Kendappie. Kaelas poczuł frustrację, w końcu on też był szkolony. Skoro przeszedł Ceremonię i został wysłany na misję, to coś znaczyło. Nie należał do żółtodziobów jak RM19. Przynależność do klasy średniej mówiła wystarczająco wiele.

Jesteś jedynie wojownikiem klasy niskiej, a takie słabe śmieci w ogóle nie powinny uzyskać takiego tytułu, to dla nich zbyt wielki zaszczyt. Jesteś nikim.

Nagle przypomniał sobie słowa zjawy Zevrana, które wypowiedział do niego w jaskini dusz. Chciał wyrzucić to ze swojej świadomości, lecz ten sztylet nadal tkwił w jego sercu i nie chciał zniknąć.

Jesteś nikim.

– Zaczniemy od przystosowania was do zwiększonej grawitacji. – Kaelas oderwał się od ponurych myśli i zaczął słuchać słów Mistrza Penyu. – Musicie poruszać się tutaj tak, jakby była to normalna atmosfera. Chodzić, biegać, latać. Wszyscy musicie nad czymś popracować. Następny etap to doskonalenie techniki. Posiadacie podstawy, więc nie przewiduję problemów.

– Nie wszyscy je posiadają – odezwała się Kendappa, a jej wzrok spoczął na Kaelasie, na jej ustach pojawił się złośliwy uśmieszek. – Nasz wojownik nie potrafi skrystalizować swojej ki w mieczu – zwróciła się do Mistrza Penyu.

Kaelas miał ochotę udusić ją w tamtej chwili, pchnąć w stronę jajowatej rośliny, czy zrobić cokolwiek, byleby tylko ten ironiczny uśmieszek zniknął z jej gęby. Żałował, że nie ma pod ręką czegoś, czym mógłby w nią rzucić.

– Ta umiejętność nie wystarczy – odpowiedź Mistrza zachwiała pewność Kendappy, co Landarczyk przyjął z zadowoleniem, jednak jemu także nie spodobały się te słowa. – Może, gdyby znalazła się cała rzesza wojowników o potężnym i czystym ki, można by o tym dyskutować. Lecz jeżeli to ty jesteś żywą legendą, musisz postąpić krok dalej. Nie wystarczy przelać energię do miecza, trzeba ją także uwolnić z własnego ciała bez pomocy pośrednich zabawek. Vrieskas od dawna zna tę umiejętność. Gdy staniesz z nim do bitwy, sam miecz nie wystarczy, nieważne jak historyczny.

– Z własnego ciała? – zdziwił się Kaelas. – Tak po prostu? Przecież żaden Landarczyk tego nie potrafi, to jest poza zasięgiem. Nawet najlepszych z nas tego nie uczą – dodał, przypominając sobie Falonara i księcia.

– Muszę się z nim zgodzić – przyznała Kendappa, na której te słowa także wywarły spore wrażenie. – Są pewne granice, których nie da się przekroczyć. I to jest jedna z nich. Landarczycy i tak daleko zaszli, krystalizując swoją siłę w mieczach. Moja rasa, chociaż także zaprawiona w bojach, nigdy nie doszła do takiego etapu.

RM19 nie odezwał się, jedynie słuchał uważnie, zafascynowany nowo zdobytymi wiadomościami.

– Wszystko sprowadza się do siły woli. Im jest potężniejsza, tym wszystko staje się możliwe. Landarczycy zaszli bardzo daleko, dlatego przed wiekami zostali określeni mianem najlepszych wojowników w kosmosie. Gdyby nie podboje Vrieskasa, możliwe, że dziś ich moc i umiejętności przeszłyby wszelkie wyobrażenie. Jednak tego już nigdy się nie dowiemy. Mieszkańcy Alatum posiadali zupełnie inny styl walki, inne zdolności. Kontrola ki sprowadza się do tego, że nie wszystkie ciała są w stanie to znieść. Potrzeba wielu katorżniczych treningów, samodoskonalenia i przeogromnej wytrzymałości fizycznej. Landarczykom zdecydowanie łatwiej jest pokonać tę granicę, gdyż mają świadomość swojej ki. Inne rasy niewiele wiedzą o własnej wewnętrznej energii, niektórzy nie zdają sobie nawet sprawy, że coś takiego istnieje. Dla nieświadomych ki jest nieszkodliwa, ale dla świadomych staje się potężną bronią, można z jej pomocą osiągnąć praktycznie wszystko. A im czystsze serce, tym staje się potężniejsza. Skupienie to klucz do sukcesu.

– Czyli ja też byłabym w stanie wydobyć z siebie ki? – zapytała zafascynowana Kendappa.

– Tak, jeżeli byłabyś w stanie znaleźć je w sobie i wydobyć na zewnątrz.

– I tego mnie nauczysz? – zawołał podekscytowany Kaelas. Nareszcie miał szansę, by wybić się z tłumu i stać się najlepszym. Lepszym od Falonara. Ba! Lepszym nawet od księcia Ladvariana. Nadeszła moja wielka chwila!

– Nie – sprowadził go na ziemię Mistrz Penyu.

– Co?!

– Dam ci jedynie lekcje, które pomogą ci w osiągnięciu celu. Resztę musisz zrobić sam. Na początek znaleźć w sobie ki, przelać ją w miecz, a później opanować na najwyższym poziomie. Doskonałość osiąga się samodzielną pracą. Jeżeli masz potencjał, uda ci się, jeżeli nie, lepiej wracaj do domu, bo Vrieskas pokona cię jednym ciosem.

– Posiadam potencjał i udowodnię to! – oburzył się.

– Zobaczymy. Dzisiaj odpoczniecie, a od jutra zaczniemy poważne treningi. Wyjątkowo na noc możecie zostać tutaj. W dalszą drogę wyruszycie, gdy uznam, że jesteście na to gotowi, chociażbym miał was tu trzymać latami.