Rozdział 18: Trening

Zmiany przyjdą na pewno, lecz nie wtedy, kiedy się na nie czeka.

Stefan Kisielewski

Kaelas kluczył wśród szarych skał. Były wysokie, ich spiczaste szczyty ginęły wśród ciemności nocnego nieba. Dotknął jednej z nich i poczuł ostry ból na dłoni. Kamień rozdarł skórę i z rany płynęła strużka szkarłatnej krwi. Przeklinając w duchu, wojownik ruszył dalej, lecz metaliczny zapach nie dawał mu spokoju.

Gdzie ja jestem?, pomyślał, rozglądając się dookoła. Nie przypominam sobie tego miejsca.

Nagle, w oddali, pomiędzy dwoma szarymi szczytami, dostrzegł gładką taflę wody, w której odbijały się pojedyncze gwiazdy i… coś jeszcze.

Zafascynowany podszedł na skraj jeziorka. Tym czymś okazało się duże, jasne koło zawieszone wśród gwiazd na tle czerni nieba.

– Kaelasie… – Usłyszał dobiegający z oddali szept. Rozpoznał kobiecy głos, lecz nie wiedział, do kogo mógł należeć. Ktoś znajdował się na drugim brzegu. Widział zarys jakiejś jasnej sylwetki wyróżniającej się na tle ciemności. Może to ona?

Podniósł głowę znad tafli, by spojrzeć wprost w jasne oblicze owego koła. Czuł jego zew, wzywał go. Za chwilę wszystko się odmieni, pozna swoje przeznaczenie, swoją prawdziwą drogę.

Ryk jakiegoś dzikiego zwierzęcia w oddali. Nie, całkiem blisko.

Blada tarcza i…

Wrzasnął, gdy poczuł, że został oblany strumieniem lodowatej wody. Drżąc z zimna, zerwał się z łóżka, siarczyście przeklinając na głos.

– Miałeś stawić się na treningu dwie minuty temu. – Usłyszał spokojny głos Mistrza Penyu. Patrzył na niego obojętnie, a w dłoni trzymał teraz już puste, duże, metalowe wiadro.

– Niemożliwe, zawsze budzę się na czas. Wczorajszy trening był tak męczący, że miałem prawo zaspać… – próbował się tłumaczyć.

– Na moje zajęcia przychodzi się punktualnie, Kaelasie. Zapamiętaj to sobie. Gdy następnym razem nie przyjdziesz na czas, czeka się znacznie gorsza pobudka. Masz trzy minuty, a spóźnienie, głupie tłumaczenia i przekleństwa odpracujesz z nawiązką.

Klnąc w duchu, Kaelas zaczął pospiesznie szukać ubrań, które mógłby na siebie założyć. Jak na złość niczego nie było pod ręką. Dwie minuty, to niewiele, by od razu oberwać wiadrem zimnej wody. Teraz na dodatek nie zdąży zjeść śniadania. I jak w takich warunkach przetrwać do przerwy na drugie śniadanie? O ile w ogóle dzisiaj będzie go ona obowiązywać.

Wybiegł z pokoju, w ruchu wiążąc spodnie i zakładając buty. Był cały mokry, a zapewne minął już czas przeznaczony na ubranie się. Czwarta nad ranem, o ile można wierzyć zegarom, to za wczesna pora na wstawanie. Minął po drodze zaspanego RM19, który wychylał głowę ze swojego pokoju, pewnie ciekaw, co się tym razem stało. Zignorował go – i tak nie miał czasu na pogawędki.

On przynajmniej nie musiał wstawać o tak bezbożnej porze. Jego trening polegał jedynie na tym, by przezwyciężyć siłę zwiększonej grawitacji i nauczyć się paru podstawowych ataków i bloków. Resztę czasu spędzał nad książkami lub różnymi dziwacznymi urządzeniami elektronicznymi. I gdzie tu sprawiedliwość?

Kaelas wyskoczył z kapsuły, nie czekając, aż powolne schody się wysuną. Mistrz Penyu czekał obok statku, po jego wyrazie twarzy zorientował się, że minęły już owe trzy minuty. Wiadra nigdzie nie zobaczył, pewnie zdążył już zanieść je do domu, by utwierdzić go w przekonaniu, jaki jest powolny. Rozpoczął się kolejny dzień katorgi.

Od czasu, gdy wylądowali na żółwiu, plan dnia stał się zabójczo monotonny i uciążliwy. Rany na nogach Kaelasa zagoiły się całkowicie po dwóch dniach i od tamtej pory rozpoczął mordercze treningi. Zgodnie ze słowami Mistrza Penyu zaczął od przyzwyczajenia się do zwiększonej grawitacji, by poruszać się w niej bez ograniczeń. Wojownik pocieszał się myślą, że zajęło mu to mniej czasu niż RM19, ale jak zwykle Kendappa szybciej wzbiła się w powietrze niż on zaczął biegać.

Gdy opanował już tę sztukę wystarczająco, by minimalnie zadowolić Mistrza Penyu, zaczęło się prawdziwe szkolenie, które w niczym nie przypominało tego pobieranego na Landare. Tamte w porównaniu z tym było lekkie i przyjemne, a nauczyciele uprzejmi i zadowoleni ze wszystkiego.

Według Mistrza Penyu wszystko robił źle. Począwszy od tradycyjnych sztuk walki, po władanie mieczem. Nie opanował do perfekcji żadnej z podstawowych umiejętności. Kulała zarówno szybkość jak i koncentracja, siła fizyczna, siła woli i wytrzymałość.

Podczas pierwszego starcia, Kaelas został pokonany w mniej niż minutę i od tego czasu boleśnie znosił każdą kolejną porażkę. W walce na pięści nigdy nie udało mu się pokonać przeciwnika. Ba! Nie udało mu się zadać nawet jednego ciosu, chociaż Mistrz Penyu ani razu nie posłużył się swoją ki.

– Wzrok i słuch mogą mylić – powiedział, gdy młody wojownik po raz tysięczny został położony na łopatki.

Wszystko go bolało. Miał wrażenie, że ucierpiał każdy atom jego ciała. Dokładnie czuł każdy mięsień. Niedługo dojdzie do tego, że poczuje także kości. Siniaki i skaleczenia z poprzednich dni i tygodni jeszcze się nie zdążyły zagoić, a już dochodziły do nich nowe. Dzień za dniem. Bez ustanku, bez jakiegokolwiek odpoczynku.

– To mam walić w ciemno? – zirytował się, patrząc wilkiem w stronę mentora. Miał dość jego bzdurnych rad, które do niczego nie prowadziły. – Czy poczekać, aż sam nawinie się pod moją pięść?

– Z taką motywacją daleko nie zajdziesz. Teraz mijamy ognistą gwiazdę, jest jasno jak w dzień na innych planetach, ale niedługo znów nastaną ciemności. Co wtedy zrobisz? Zaczniesz narzekać, że nic nie widzisz? Gdyby przyszło ci mierzyć się z Vrieskasem w ciągu ciemnej nocy, powiedziałbyś mu, że chcesz przenieść walkę, bo nic nie widzisz w ciemnościach?

– Nie jestem tak głupi! Usłyszałbym jego ruchy – powiedział, rozciągając obolałą nogę.

– A gdyby hałas trwającej nieopodal bitwy przeszkadzał ci w tym? Co wtedy byś zrobi?

Na to Kaelas nie miał odpowiedzi. Spojrzał z wyrzutem na Mistrza Penyu, oczekując aż zdradzi mu ten monumentalny sekret.

– Wszystko sprowadza się do tego, aby wyczuć przeciwnika.

– A gdy nie otacza go żaden intensywny zapach? – zakpił.

Gdy tylko to powiedział, pożałował swoich słów. Twarz Mistrza pozostawała niewzruszona jak zawsze, lecz jego oczy zdradzały wściekłość. Wiedział, że kara za tę impertynencję będzie wyjątkowo dotkliwa.

– Gdyby to nie Wyrocznia przysłała cię tutaj, nigdy nie podjąłbym się twojego treningu, bez względu na cenę, durniu. – W jego oczach płonął ogień nienawiści, który spowodował pojawienie się dreszczy na ciele Kaelasa. Dochodziła do tego jeszcze ta niemal namacalna aura, która teraz, jakby starała się przygnieść go do skorupy. Ledwo mógł oddychać. Samymi słowami się nie przejął, słyszał je już z tysiąc razy. – Stojąc plecami do ciebie, potrafiłbym opisać każdy twój ruch. Jeżeli i ty się tego nie nauczysz, nie masz po co wracać do swojej strefy północnej.

Potrzeba do tego całkowitego spokoju, opróżnienia umysłu ze wszelkich myśli. Trzeba stać się podatnym na każde drgnięcie powietrza, każde zaburzenie środowiska naturalnego. A przede wszystkim należy czuć aurę przeciwnika. Wszystko otacza swego rodzaju ki, ale nie każdy jest w stanie to wyczuć, chyba że owa aura jest wyjątkowo potężna.

Wiec to jest jego ki? Landarczyk nie potrafił opanować zdumienia. To wręcz niemożliwe i oznacza, że stary mentor jest znacznie potężniejszy niż mu się początkowo wydawało. Wszechpotężny. Nie potrafił znaleźć innego określenia.

Zanim zdążył się opanować, przed oczami stanął mu obraz jego walki z Vrieskasem. Tyran okazał się tak potężny, że tylko jego aura wystarczyła, aby przygnieść go do ziemi i w ten sposób zakończyć walkę, nim w ogóle się ona rozpoczęła. Cieszył się, że nie wie, jak wygląda ciemiężca, bo wizja jego twarzy z szyderczym uśmiechem nawiedzałaby go każdej nocy

– Nie można nie myśleć o niczym – zaprotestował Kaelas, zostawiając rozmyślenia o ki i Vrieskasie na inny raz. – To nienaturalne.

– Można i musisz się tego nauczyć. Teraz podnoś dupę i zasuwaj trzy okrążenia wokół skorupy Eduardo. Masz na to dwie godziny i ani minuty więcej. Nie zapomnij o plecaku z dwudziestokilogramowym obciążeniem.

Wojownik zerwał się na równe nogi. Chociaż wyczerpująca, była to najlżejsza kara tego dnia. Mistrz Penyu anulował wszystkie przerwy i doprowadził go do granicy wytrzymałości. Gdy wrócił do kapsuły, nie miał nawet sił na zjedzenie czegokolwiek. Położył się i od razu zasnął, by nazajutrz znów zacząć trening bez śniadania.

Od tamtej pory starał się nie narażać Mistrzowi, gdyż każde jego niestosowne słowo czy gest zostały stosownie karane. Codzienne, obowiązkowe treningi były wystarczająco męczące, nie widział sensu w czynieniu z nich jeszcze większego piekła.

Tak mijał dzień za dniem, tydzień za tygodniem, miesiąc za miesiącem. Wszystko mieszało się razem niczym monotonny, szary korowód. Wczesna pobudka, szybkie śniadanie (lub jego brak, gdy czas nie pozwalał), poranny trening, drugie śniadanie, kolejny trening, przerwa popołudniowa, kolejny trening, kolacja, kilka godzin snu, pobudka, trening i tak w kółko. Nie miał nawet czasu, by chociaż dziesięć minut porozmawiać z towarzyszami.

Trening, trening, trening, trening.

Nie widział żadnego końca tego piekła, a Mistrz Penyu był cały czas tak samo niezadowolony z jego braku postępów. Chociaż sam miał świadomość, że nie stoi w miejscu. Wiedział, że jego ciało się zmienia, staje się szybsze, odporniejsze, sine od zatrważającej liczby ciągle pojawiających się siniaków. Ale z tak przewyższającym go poziomem człowiekiem (o ile to w ogóle był człowiek, a nie jakiś mutant), mimo że starym, nie miał szans. Jak mógł kiedykolwiek z nim wygrać?

Tym razem mi się uda, trafię go. Oczyścić umysł. Nie myśleć o niczym. Nawet o Kendappie przelatującej nieopodal, zapewne z kpiącym uśmiechem na twarzy. Musiała zrobić to specjalnie, by widzieć moją kolejną porażkę. Nie ma innego wyjaśnienia.

Przybrał odpowiednią pozycję. Jeszcze ułamek sekundy. Zaatakował, wkładając w cios sporą siłę. I chybił. Mistrz Penyu zdołał się odsunąć. Zanim Kaelas zdążył otrząsnąć się po nieudanym ciosie i przybrać pozycję do obrony, poczuł silne uderzenie w bok, zachwiał się, nie utrzymując równowagi i runął na twardą skorupę.

– Jak? – jęknął.

Ociężale podniósł się na klęczki, masując tyłek i przeklinając w duchu. Pewnie dojdą kolejne siniaki. I ironiczne komentarze Kendappy. Przez chwilę obserwował, jak szybuje i ćwiczy walkę w powietrzu. Pełna gracji, jakby większa grawitacja nie stanowiła już dla niej żadnego problemu. Nie to co dla mnie, przemknęło mu przez myśl. Gdy dojdzie do konfrontacji znów mnie pokona, zirytował się.

Jej Mistrz Penyu poświęcał mniej czasu, ale mimo to wytrwale ćwiczyła sama. Gdy Kaelas jeszcze przyzwyczajał się do grawitacji, to jej starzec poświęcał najwięcej uwagi, ćwiczył tylko z nią. Jednak z czasem stwierdził, że ma dobre podstawy i wyszkolenie i że, w przeciwieństwie do Kaelasa, jest z niej zadowolony. Od tamtej pory sama trenowała technikę, ale głównie walki w powietrzu.

Stanął na nogach, przenosząc spojrzenie na Mistrza Penyu. Po wyrazie jego twarzy wywnioskował, że znów zrobił coś nie tak i nie chodziło o kolejne baty. Dodatkowo za długo ociągał się ze wstaniem. Cholera.

– Nie oczyściłeś umysłu – stwierdził.

– Zrobiłem to – próbował zaprzeczyć Kaelas.

– Nie kłam, myślałeś o niej. – Skinął głową w stronę Kendappy. – I nie zaprzeczaj, widziałem to w twoich oczach. Dodatkowo jesteś zbyt powolny.

– Staram się jak mogę. Nie potrafię osiągnąć większej prędkości, nie mam już na to siły.

– To ją znajdź. – Brutalna, odpowiedź, mówiąca wszystko. Sam ją znajdź, pomyślał sfrustrowany. Powstrzymał się od wypowiedzenia tej myśli na głos, bo znów czekałaby go kara. Treningi przede wszystkim nauczyły go trzymania języka na wodzy. – Musisz być szybki jak błyskawica. Gdy przeciwnik uniknie twojego ciosu, musisz już być gotowy do odparowania jego ataku. Stała czujność! Nie możesz zapominać o przeciwniku i tracić go ani na sekundę z oczu. Cały czas musisz rejestrować każdy, nawet najmniejszy jego ruch.

– Trzy okrążenia wokół Eduardo w półtorej godziny z pięćdziesięciu kilogramowym obciążeniem. Może to przypomni ci o tym, co mówię. I powstrzymuj swoje myśli, bo wszystko widać po twoich oczach.

Kaelas ruszył biegiem. Zacisnął mocno szczęki, by nic nie odpowiedzieć. Widać po oczach. Też mi coś. Mam już tego serdecznie dość. Kątem oka zauważył patrzącą w jego stronę Kendappę, co zirytowało go jeszcze bardziej. Niech ją szlag!

Nieważne co robił i tak nie potrafił zadowolić Mistrza Penyu. Raz prawie udało mu się go trafić, musnął pięścią tunikę, którą tego dnia miał na sobie, ale jak zwykle i tak było źle. Później nawet odparował kolejny cios, zanim wylądował na tyłku, ale to i tak na nic.

Źle, źle, źle, źle.

Czy w ogóle kiedykolwiek będzie dobrze?

Przeciwnika stracił z oczu tylko na ułamek sekundy, lecz miał pewność, że znajduje się tuż za nim. Słyszał jego kroki, szelest ubrania wiedział, że znajdował się za daleko, by go trafić. I nagle gwałtowny podmuch… wiatru? uderzył go z ogromną siłą w plecy. Chociaż próbował, nie potrafił utrzymać równowagi i padł na twarz. Uderzenie o twardą skorupę spowodowało, że z nosa zaczęła płynąć mu krew. Nie przejął się tym szczególnie, zdarzyło się to nieraz i pewnie jeszcze wiele kolejnych miał przed sobą.

Kaelas usiadł niezdarnie i oderwał kawałek materiału z postrzępionej nogawki spodni. Przycisnął go do nosa, by uniknąć pobrudzenia się szkarłatną posoką. Potem przez cały dzień musiałby znosić ten zapach, gdy krew zmieszałaby się z hektolitrami wylanego potu.

– Znów nie uważasz.

– Uważałem – zaprotestował, chociaż miał świadomość, że ta dyskusja, jak miliony poprzednich, nie zaprowadzi go donikąd. – Znajdowałeś się co najmniej dziesięć kroków za mną, Mistrzu. Gdybyś nie użył ki, nie mógłbyś trafić mnie w normalny sposób. Gdybyś zaczął się zbliżać, mógłbym odwrócić się, by sparować uderzenie lub się usunąć z drogi.

Przez chwilę zdawało się Kaelasowi, że ujrzał na twarzy Mistrza Penyu cień uśmiechu, jednak w ułamku sekundy, to wrażenie zniknęło. Jego oblicze było tak samo niewzruszone jak poprzednio. Świetnie, teraz jeszcze mam zwidy. Może to przez krew. Albo światło tej pstrokatej, różowej gwiazdy powodowało te złudzenia? Już nieraz, odkąd znaleźli się w jej pobliżu kilka dni temu, jej blask zwodził i mamił wzrok.

– Gdybyś potrafił wydobyć z siebie ki, mógłbyś zasłonić się tarczą, odbić moją tarczę własną. Tak, Kaelasie – dodał, widząc zdziwioną minę Landarczyka – to była tylko tarcza. Prawdziwy cios przyniósłby dużo większe szkody.

– Ale tego nie potrafię – mruknął pod nosem. Ciągle tylko słyszał, czego jeszcze nie potrafi, czasem chciałby usłyszeć, co robi dobrze. Nie można żyć na wiecznych chłostach i karach. – Lecz czy w takim wypadku nie lepiej usunąć się z drogi? – zapytał. – Tarcza nie mogła być zbyt duża, bo wtedy niepotrzebnie traciłoby się energię, którą można wykorzystać w przyszłości.

Miał świadomość, że może to być gwóźdź do własnej trumny. Równie dobrze za chwilę mógł usłyszeć zawód, dlaczego tego nie zrobił i tym podobne, skoro miał tego świadomość. Szykował się na wyrzuty, lecz odpowiedź Mistrza Penyu całkowicie go zaskoczyła.

– Zależy od rodzaju ataku. Pojedynczą wiązkę mocy łatwo wyminąć, lecz większy wybuch już trudniej, wtedy musisz się bronić, inaczej po tobie. Siła ducha, Kaelasie. To co tkwi w tobie, daje ci największą siłę. Musisz ją jedynie odnaleźć w sobie. Skoncentrować w jednym punkcie i wyrzucić z siebie. Sprawiasz wrażenie, jakbyś miał ogromny potencjał, a równocześnie, jakby coś broniło ci dostania się do niego. Blokada, którą musisz znaleźć i pokonać, inaczej nic nie osiągniesz. Nadal będziesz tkwił w miejscu jak dotychczas. Powiedz przyjaciołom, że dziś zjecie kolację u mnie. Koniec treningu.

Odwrócił się na pięcie i ruszył w stronę domu, pozostawiając Kaelasa siedzącego w osłupieniu na żółwiej skorupie. Dopiero po dobrej minucie dotarło do niego, co przed chwilą się wydarzyło. Mistrz Penyu zakończył trening co najmniej półtorej godziny przed oficjalnym końcem, co nie zdarzyło się nigdy. NIGDY! Przedłużanie owszem, było nawet na porządku dziennym, ale nie skracanie. Zszokowany wojownik wstał i poczłapał w stronę kapsuły, nie wiedząc, co ma o tym myśleć. Wszystko było nie tak. I to nawet mało powiedziane.

~ * ~

Miał być jutro rano, ale nie mogłam się powstrzymać. Mam nadzieję, że nie przeszkadzało Wam, że wydarzenia wyjątkowo nie były opisane chronologicznie.

Dla zwolenników Ladvariana mam dobrą wiadomość. Chciałam dopisać jeden rozdział w ten długi Kaelasowy ciąg i ostatecznie jego długość zbliża się do czterech rozdziałów, a jeszcze nie skończyłam.

Mam jeszcze jedną sprawę. W niedzielę postanowiłam dopisać jeszcze jeden rozdział, gdy bohaterowie przebywają u Mistrza Penyu, jednak trochę się rozlazł przy pisaniu. Pytanie do Was. Mam dodać ten długi, czy dopisać jeszcze kawałek i podzielić na dwa standardowej wielkości? Mi jest obojętne (i tak mam jedenaście do przodu) i dostosuję się do decyzji większości. Z tego co zauważyłam nie wszyscy czytają, co piszę, więc pojawiła się sonda.