Rozdział 19: Energia życiowa

Uwaga! Ten rozdział nie jest chronologiczną kontynuacją poprzedniego. Wydarzenia w nim opisane rozgrywają się w tym samym czasie, co w osiemnastym.

Zagadka ludzkiego żywota nie polega, żeby tylko żyć, ale na tym, po co żyć.

Fiodor Dostojewski – Bracia Karamazow

Mijał dzień za dniem, a wszystkie wydawały się do siebie niesamowicie podobne. Jakby czas postanowił się nagle zatrzymać i dać im możliwość pobytu w tak niesamowitym i odbiegającym od wszelkich reguł miejscu. RM19 żałował, że było to jedynie złudzenie. Wskazówki zegarów nieubłaganie przesuwały się dalej, kolejne ziarna piasku przesypywały się w klepsydrach. Czas płynął, a oni stali w miejscu. Fantastycznym miejscu!

Największy problem stanowiła zwiększona grawitacja. W swoim życiu nigdy nie słyszał o takich anomaliach. Wątpił, aby znana mu technologia, której rozwój tak gorliwie wspierał Vrieskas, mogła tutaj coś zaradzić. Istniały pomieszczenia, w których udało się zmniejszać siłę ciążenia, nawet prawie zlikwidować ją całkowicie, ale nikt nie poszedł w drugą stronę. W końcu nic przydatnego by z tego nie wyniknęło. Tak wydawało mu się do teraz.

Takie środowisko, o ile można tak nazwać skorupę żywego stworzenia, nadawało się idealne do treningu wojowników, jakimi byli Kendappa i Kaelas. Gdyby w przyszłości zbudowano sale treningowe o regulowanej grawitacji, mogłyby okazać się naprawdę przydatne. Siła i szybkość wzrosłyby o kilka poziomów. Nawet czas szkolenia znacznie by się skrócił. Wiadomo, najpierw trzeba by podjąć odpowiednie badania medyczne, aby przekonać się, czy niektórym rasom to nie zaszkodzi. Ale skoro jemu nic nie było, a należy do tych słabszych, to odpowiedź nasuwała się sama.

RM19 postanowił w czasie pobytu na Eduardo poczynić niezbędne badania i obliczenia, które będzie mógł w czasie podróży wykorzystać, aby stworzyć projekt takiego urządzenia. Żałował, że nigdy nie pozwolono mu obejrzeć tych do zmniejszania grawitacji. Może okazałoby się, że wystarczy inaczej połączyć kabelki, dodać kilka tyrystorów, wyciągnąć triak i gotowe. Tak musiał zacząć od zera, ale nie przeszkadzało mu to. Nauka była jego pasją. Potrafiłby poświęcić jej całe życie. A ten wynalazek mógł przynieść mu szacunek na BS88C i utraconą przed laty wysoką pozycję jego linii. Mógł naprawić błędy przodków i w sędziwym wieku umrzeć jako najwybitniejszy przedstawiciel swojej rasy.

Tak piękne marzenia… Tylko jeden poważny problem. Aby zabrać się do jakichkolwiek badań czy obliczeń, musiał najpierw nauczyć się funkcjonować w tym środowisku, co wcale do łatwych nie należało. Postanowił przed samym sobą, że wytrzyma, że mu się uda i miał zamiar trzymać się tego. Nie poddawać się. To nie leżało w jego naturze.

Etap pierwszy – utrzymać się w pozycji pionowej.

Mogłoby się wydawać, że to nic trudnego. Coś, co potrafi zrobić każde dwunożne stworzenie, ukończywszy pierwszy rok życia.  W tej sytuacji – czcze gadanie. Mistrz Penyu, dając mi pierwsze rady, stwierdził, że wszystko zależy od własnej siły. Organizm sam nie przyzwyczai się do nowych warunków i nagle nie stwierdzi, że funkcjonowanie tutaj to nic trudnego. Liczne próby, olbrzymia siła woli i determinacja, to jedyna droga do osiągnięcia celu.

Te słowa mogą wydawać się głupie, gdy klęczysz na skorupie olbrzymiego żółwia i nie jesteś w stanie zrobić nic więcej niż poddać się sile grawitacji i paść na twarz. Tak przynajmniej wyglądało to przez kilkanaście pierwszych dni pobytu na Eduardo. Czasem miałem ochotę iść w ślady Kaelasa i przy każdej radzie Mistrza Penyu odpyskować mu niemiłym komentarzem. Wiedziałem jednak, że nie przyniesie to żadnych efektów, a jedynie może rozzłościć wspaniałego mentora, więc gryzłem się w język. Skoro twierdził, że dam radę, to nie zawiodę go. Nawet gdy jest ciężko i mam ochotę nie wychylać nosa z kapsuły.

Czasem cieszyłem się jak głupi, gdy udało mi się przez trzy godziny wytrzymać na klęczkach i nie runąć na twarz. Mój największy sukces pierwszych dni, podczas gdy Kaelas już stawiał pewne kroki. Nie zazdrościłem mu, wręcz przeciwnie, cieszyłem się z tego. Wiedziałem, że jeszcze wiele przed nim, a każdy drobny sukces jest dla niego na wagę złota.

Jednak nie poddawałem się. Ogromna siła pchała mnie w dół, lecz starałem się podnieść. Nie pamiętam już tej monumentalnej ilości upadków. Po tysięcznym razie przestałem liczyć. Nie pamiętam, ile zaliczyłem siniaków i ile razy złamałem nos podczas niefortunnych zderzeń ze skorupą, gdy nie udało mi się zamortyzować upadku dłońmi.

Dzień, w którym po raz pierwszy samodzielnie stanąłem na nogach, był jednym z najszczęśliwszych od czasu wylotu z Landare. Cieszyłem się jak dziecko, że w końcu grawitacja nie jest mi tak straszna.

Etap drugi – stawianie kroków.

Niby nic nadzwyczajnego. Niektóre dzieci robią to zanim ukończą pierwszy rok życia. Według słów rodziców sam też należałem do tej grupy. Teraz nadszedł czas na powtórzenie tego wyczynu. Nigdy się nie spodziewałem, że będę musiał przechodzić przez to jeszcze raz. Życie potrafi czasem płatać figle.

Stopy, które wyczuły stały grunt, nie chciały oderwać się od niego, jak gdyby ktoś przyczepił je na stałe. Dodatkowo siła grawitacji nadal pchała w dół, jakby w jej naturze zapisano, by nie pozwoliła nikomu na normalne funkcjonowanie. Pułapka, która miała utrzymać nieostrożnych w pozycji leżącej, dopóki nie zginą, pozbawieni wszelkiej szansy na ratunek. Chyba że siła przetrwania okaże się tak silna, że uda im się przezwyciężyć opór.

Pierwsza próba stawienia kroku zakończyła się fiaskiem. Stopa oderwała się od podłoża, jednak ciało nie było w stanie stawiać już oporu i runęło w dół. Kolejne podejścia nie okazały się wcale lepsze, jednak próbowałem nadal, nie poddając się setkom niepowodzeń. Raz mi się udało, gdy grawitacja była normalna, uda się i drugi, gdy jest większa.

Nie zdziwiłem się, gdy to przyjaciele pierwsi przyzwyczaili się do nowych warunków. Ledwo stawiałem swoje pierwsze, chwiejne kroki, ciesząc się jak dziecko i będąc z nich niezwykle dumny, gdy Kendappa szybowała w powietrzu, doskonaląc ataki, a Kaelas ćwiczył z Mistrzem Penyu, raz za razem zbierając kolejne baty. Żałowałem go, ale wiedziałem, że stary mentor chce dla niego jak najlepiej i, mimo że teraz było ciężko, za jakiś czas owoce tej męki będą niezwykle urodzajne. Co do tego nie miałem wątpliwości.

Z czasem dziwnie było wyjść z kapsuły o własnych siłach. Wiadomo, poruszałem się tak wolno jak Eduardo, ale robiłem to sam, bez pomocy Kendappy. Potknięć czy zachwiań nie dało się uniknąć, lecz zdarzały się coraz rzadziej.

Grawitacja nadal była wyraźnie odczuwalna, przynajmniej dla mnie. Pchała w dół i ograniczała ruchy, lecz już nie tak bardzo jak przy pierwszym z nią zetknięciu. Dało się wytrzymać. Może jeszcze nie potrafiłem całkowicie o niej zapomnieć, ale już mogłem powiedzieć, że osiągnąłem sukces.

Etap trzeci – bieganie.

Z tym był znacznie większy problem, gdyż ciało długo buntowało się przeciwko moim żądaniom jeszcze większego wysiłku. Ale w końcu i ten moment musiał nadejść. Wtedy mogłem z dumą powiedzieć, że jako pierwszy mieszkaniec BS88C pokonałem ograniczenia mojego ciała, a siłą i wytrzymałością przewyższałem wszystkich moich pobratymców.

Wnioski.

Czasem dziwnie jest wracać do kapsuły czy wchodzić do domku Mistrza Penyu. Tego uczucia nie da się opisać, lecz jest fascynujące. Jakby nagle cała otaczająca cię grawitacja zniknęła, ale nadal pozwalała ci stąpać po ziemi i nie unosiła pod sufit.

Mam wrażenie, że jestem w stanie zrobić wszystko, że moje ciało nie posiada ograniczeń jak wcześniej. Kaelas niestety jest zbyt zmęczony, aby to zauważyć, a Kendappa nie chce wdawać się w naukowe dyskusje. Najbardziej fascynuje ją historia, nie technologia.

Przez ten niezwykły trening i zdobycie nowej umiejętności nie tylko zwiększyła się moja siła, powodując powstanie zarysu mięśni. Nigdy mi na tym specjalnie nie zależało, ale jak już jest to nie ma co narzekać. Teraz żaden z moich znajomych nie mógłby się mi postawić. Nigdy nie musiałbym znosić tego, co w czasie studiów, mógłbym też stanąć w obronie rodziny, gdyby zaszła taka potrzeba.

Jednak najbardziej zaskoczyło mnie, jaką prędkość byłem w stanie uzyskać. Nigdy, nawet w marzeniach, nie sądziłem, że będę mógł tak szybko biegać! W moim wypadku  przechodziło to wszelkie wyobrażenia, a Kaelas i Kendappa stali na znacznie wyższym poziomie.

Żałuję tylko, że nie wiem, jaką prędkość osiągałem przed przybyciem na Eduardo. Mógłbym wtedy dokonać pomiarów stanu obecnego i po odpowiednich obliczeniach stwierdzić, ile razy szybciej potrafię biegać. Razy, nie o ile! I to w tak krótkim czasie. Sam fakt wydaje się prawie nie do pomyślenia.

Szok spowodowany słowami Mistrza, że i RM19 będzie musiał uczestniczyć w treningach minął, gdy okazało się, że nie miał pobierać pełnego przeszkolenia wojownika, a jedynie niezbędne podstawy. Samo przebywanie na Eduardo wzmocniło go, zwiększyło szybkość, siłę i to w zaskakujących proporcjach. Nigdy nie spodziewał się, że może osiągnąć takie rezultaty. Wyobrażenie sobie Kendappy i Kaelasa w przyszłych bojach wywoływało szeroki uśmiech na jego twarzy.  Teraz niewielu będzie w stanie im się przeciwstawić. Szkoda tylko, że nie potrafili ze sobą współpracować. Wtedy stanowiliby niezwyciężony duet. Wierzył jednak, że w przyszłości się to zmieni.

Mistrz Penyu (w przerwach, gdy Kaelas za karę biegał wokół skorupy) nauczył go dodatkowo kilku prostych ataków i bloków. Ćwiczył z nim je tak długo, aż nie uznał, że opanował je w dostatecznym stopniu. Później sam starał się je powtarzać, aby utrwalić jako naturalne odruchy w przypadku zagrożenia. Czasem prosił Kendappę o pomoc, a kobieta nigdy mu nie odmówiła.

Zdaniem mentora jego główny trening wiązał się z siłą woli i poszerzaniem rozległej wiedzy teoretycznej. To ona stanowiła główny atut mieszkańców BS88C i to ją musiał rozwijać. Mogło się to okazać niezwykle przydatne w przyszłości. Trening umysłu był dla niego równie wyczerpujący jak dla przyjaciół fizyczny, lecz nigdy nie narzekał. A uwagi Kaelasa na temat nic nie robienia puszczał mimo uszu. Zdawał sobie sprawę, że w większości wynikają ze zmęczenia i wojownik nie zdołałby tego pojąć. Jego myślenie biegło prostymi schematami, nigdy nie zgłębiał dodatkowej wiedzy, która pozwoliłaby mu zrozumieć, czym jest umysł dla jego rasy.

Treningi woli przeplatał badaniami nad środowiskiem Eduardo i obserwacją kosmosu. Szczególnie to ostatnie było czymś niesamowitym. Wielki żółw był żyjącym stworzeniem, sunącym powoli w przestrzeni, mijając po drodze liczne planety i gwiazdy. A takiego widoku nie mógł zobaczyć ze statku, gdyż ten osiągał za duże prędkości. Teleskopy też nie były w stanie odwzorować wszechświata w taki sposób.

W porównaniu do Eduardo wszystkie ciała niebieskie były ogromne i niemal namacalne. Znajdowały się tak blisko, że szczyty niektórych budynków na BS88C, gdyby przenieść je na skorupę, spokojnie zetknęłyby się z planetami. Było to fascynujące zjawisko. Starał się prowadzić szczegółowe notatki, uzupełniając własne mapy i analizując drogę żółwia.

Wiedza Mistrza Penyu zaskoczyła nawet jego. Z wyjątkiem sztuk walki wiedział, wydawałoby się, niemal wszystko na temat historii wszechświata i zamieszkujących go ras. Nigdy nie powiedział, skąd posiada tę wiedzę, ale podczas nielicznych kolacji, które organizował w swoim domku, wiele im opowiedział. RM19 mógł zadawać pytania, na które otrzymywał wyczerpujące odpowiedzi, o których milczały olbrzymie archiwa Vrieskasa.

~ * ~

Trójka towarzyszy szła na jedno z wieczornych spotkań z Mistrzem Penyu. Kaelas wlókł się, jęczał pod nosem, narzekając na bóle i niedogodności. Wolałby zostać na statku i wcześniej położyć się spać, by mieć siły na kolejny trening, szczególnie, że jakieś sny nie dawały mu spokoju.

Kendappa szła raźno przed siebie, starając się nie patrzeć na Landarczyka. RM19 zauważył cień uśmiechu na jej twarzy. Nawet się nie zdziwił. Kaelas był tak poobijany, że dla niewtajemniczonej osoby mógłby uchodzić za człowieka o fioletowej skórze. Liczne sińce i obtłuczenia całkiem przesłoniły jego ciemniejszą karnację. Wyglądał jak dorodna, chodząca śliwka. Zwykle ogoloną głowę porastały teraz sterczące na wszystkie strony ciemne, niemal czarne włosy. RM19 zastanawiał się, czy w ogóle wiedział, do czego służy grzebień.

W salonie Mistrza Penyu, jak zwykle, czekał na nich posiłek. Jednak tym razem bardziej treściwy niż podczas pierwszej wizyty. Półmiski pełne mięsa, ryżu i gotowanych warzyw, których do tej pory nie widział na oczy ani, co zdziwiło go jeszcze bardziej, nigdy nie natknął się na nie w żadnej z przeczytanych książek. Zapisał sobie w pamięci, by wieczorem pogrzebać trochę w komputerze, a rozpoczęcie przeglądu kapsuły zostawić na jutro.

Zdziwił się, że po pierwszej analizie podręczny komputer w okularach nie dostarczył mu odpowiedzi, ale nie zmartwiło go to. Lubił szukać i zdobywać wiedzę. Gdyby wszystko zostało od razu podane, nie byłoby tej fascynacji z odkrywania. Najbardziej zastanawiało go jednak, gdzie są trzymane te zapasy. Domek był niewielki i nie posiadał żadnej przybudówki.

Eddie, mięsożerna roślina, odwrócił się w ich stronę. A przynajmniej tak mu się zdawało, bo nie posiadał czegoś, co mogło w jego wypadku pełnić funkcję oczu.

– Pewnie już mu ślinka cieknie na myśl o naszych uszach – mruknął Kaelas.

Wziął z talerza kawałek mięsa i rzucił w stronę rośliny. Jajowata część od razu skierowała się w stronę lecącego jedzenia. Rozwarła szczęki, z dwoma rzędami ostrych kłów, i w całości połknęła swoją zdobycz, oblizując się przy tym nienaturalnie długim, czerwonym językiem. Wyciągnęła się w stronę wojownika, jakby prosiła o więcej.

– Siadajcie i częstujcie się. – Rozległ się głos Mistrza Penyu.

Powoli wszedł do pomieszczenia i od razu skierował w stronę mięsożernej rośliny, zamiast swojej ulubionej zielonej poduszki. Pogładził ją po jajowatej części, co przyjęła z zadowoleniem, lepiąc się do mężczyzny jeszcze bardziej i domagając kolejnych pieszczot. Mistrz postawił przed nią dużą miskę wypełnioną surowym mięsem.

– Smacznego, Eddie.

Roślinka ponownie wyszczerzyła zęby w czymś, co teoretycznie miało być radosnym uśmiechem.

– Gdyby miała ogon, to pewnie, by zamachała – mruknął pod nosem Kaelas. RM19 nie mógł oprzeć się wrażeniu, że Mistrz Penyu wszystko słyszał i wojownik zapłaci za swoje zachowanie podczas jutrzejszego treningu. Do Landarczyka nie dotarło jeszcze, że w towarzystwie mówi się głośno, by każdy mógł usłyszeć

– Zastanawiała mnie jedna rzecz, Mistrzu – pierwszy odezwał się RM19, gdy kolacja została zakończona.

W tych momentach to głównie on zadawał pytania. Kaelasa jakby te informacje w ogóle nie interesowały. Siedział, bo musiał i prawie zasypiał ze zmęczenia. Wątpił, aby w przyszłości zdołał cokolwiek powtórzyć, a mogło to się okazać niezwykle przydatne. Za to Kendappa słuchała uważnie wszystkich opowieści mentora. Czasem odnosił wrażenie, że między słowami szukała jakiś wskazówek odnoście czegoś, co wydarzyło się w przeszłości w jej życiu. Nigdy jednak nie zabrała głosu.

– Nie chciałbym, aby to głupio zabrzmiało – ostrożnie dobierał słowa, nie chcąc wyjść na kogoś, kim nie był. – Gdy tutaj przybyliśmy, od razu wiedziałeś, do jakich ras należą Kendappa i Kaelas, jednak nie dotyczyło to mnie. Dlaczego?

Mistrz Penyu spojrzał na niego z uwagą. Jego jaskrawozielone oczy o podłużnych źrenicach zabłysły. Jakby od niechcenia zakręcił wąsa wokół palca. RM19 zdążył już zorientować się, że był to jeden z jego nawyków. Robił to zwykle, gdy nie miał czym zająć rąk. Naturalny dla niego gest jak u innych marszczenie brwi czy poprawianie okularów na nosie. W trwającej chwilę ciszy rozległo się głośne beknięcie Eddiego.

– Cóż, odpowiedź jest bardzo prosta, chłopcze – powiedział. – Jak wiecie kosmos cały czas się rozrasta. Powstają nowe gwiazdy, planety. Na innych zaczyna powoli rozwijać się życie. Niektóre zbliżają się do swego kresu, by na zawsze pochłonęła je ciemność. Ten proces trwa od wieków i będzie trwać nadal aż do kresu. Oczywiście, o ile naturalny porządek nie zostanie zakłócony – dodał po chwili namysłu. – Zdarzały się już różne interwencje w tym kierunku, jednak w porę powstrzymane nie przyniosły tragicznych skutków.

Alatum i Landare * to bardzo stare planety. Kiedyś wiedza o nich była znana nawet w strefie wschodniej i południowej. Gdyby tamten stan rzeczy zachował się do dziś, byłyby najjaśniejszymi klejnotami, najpotężniejszymi imperiami kosmosu. Jednak, jak wiecie, nigdy do tego nie doszło i już nie dojdzie. Największa szkoda już została wyrządzona. Teraz króluje Yaskas i to na nią zwrócone są oczy całego wszechświata.

Olbrzymia planeta o najbardziej rozwiniętej technologii i medycynie. Niewiele zawdzięcza tu własnej rasie, większa część tej wiedzy została zapożyczona bądź ukradziona od innych. Co ciekawsze wszystkiego dokonał właśnie Vrieskas. Jego poprzednicy niespecjalnie zawracali sobie tym głowę.

Rdzenni mieszkańcy Yaskas żyją bardzo długo. Dziesiątki, nawet setki, tysięcy lat. Jednak wbrew temu, co mogłoby się wydawać, ich rasa powoli, jak na wasze standardy krótko żyjących, ulega zagładzie. Zostało już niewielu jej przedstawicieli. Jeżeli słaba i chorowita Evolet zdoła wydać na świat potomstwo, to nie doczeka się już wnuków czystej krwi. Te nieliczne pozostałości rdzennych przedstawicieli muszą w końcu zacząć się krzyżować. Ich koniec jest już przesądzony, ale zawsze można go opóźnić.

– Ale czy w takim razie nie lepiej, aby wszyscy wymarli? – wtrąciła się Kendappa. – Uniknęlibyśmy kolejnych tyranów. – Rozumiem, że my tego nie dożyjemy, ale nasi potomkowie owszem. Gdy ta krew zniknie, nie będzie już tego niebezpieczeństwa.

Mistrz Penyu westchnął ze smutkiem.

– Gdybyś miała moje lata, patrzyłabyś na to nieco inaczej – odpowiedział spokojnie. – To nie rasa rodzi tyranów, ale ambicje. Skąd wiesz, czy na kresach strefy południowej nie urodził się właśnie kolejny? Śmierć i narodziny to naturalny porządek rzeczy, jednak ciężko patrzeć, gdy wręcz starożytna rasa przestaje istnieć. I nie mówię tu tylko o mieszkańcach Yaskas.

Posłał kobiecie porozumiewawcze spojrzenie. RM19 nie wiedział, co dokładnie miał na myśli. Czyżby Alatum znajdowało się w podobnym stanie co Yaskas? Może Kendappa była jedną z nielicznych potężnych przedstawicielek swojego gatunku? To wyjaśniałoby, dlaczego tak niewiele o niej wiedział. Dlaczego nie znalazł na jej temat żadnych informacji.

– Ale wracając do twojego pytania, chłopcze – kontynuował Mistrz Penyu. – To jest główny powód. Planeta, z której pochodzisz należy do tych młodszych. Może wydać ci się to dziwne, bo pewnie już macie bogatą historię. Ale w porównaniu do tamtych starców, BS88C to zaledwie małe dziecko, które swe lata świetności ma jeszcze przed sobą. Wasza historia na tle wszechświata dopiero się zacznie.

Z tego, co zauważyłem, patrząc na ciebie, macie ogromne predyspozycje, by w przyszłości przysłużyć się kosmosowi i wybić na tle innych planet. – Na twarzy RM19 pojawiły się szkarłatne rumieńce, jednak słowa Mistrza Penyu ucieszyły go. W głębi czuł dumę, ale postanowił zostawić to dla siebie. – Lecz to jeszcze nie ten czas. Od wieków żyliście w cieniu Yaskas, praktycznie od samego początku istnienia waszej planety. Zapewne wiele zawdzięczacie bogatszemu pryncypałowi, jednak wasze osiągnięcia od razu zagarniane są na jego konto. W przyszłości BS88C może zacząć pracować na własny rachunek. Kto wie, czy to nie ty rozpoczniesz te zmiany. Masz w sobie duży potencjał. Może, zanim zestarzejesz się i umrzesz, razem z Eduardo dotrzemy do tej części strefy północnej, by z bliska podziwiać twoje dzieło.

Po ostatnich słowach mentora RM19 nie wiedział, co ma powiedzieć. Zatkało go całkowicie. Nie mógł uwierzyć, że taki człowiek jak Mistrz Penyu tak bardzo w niego wierzył. Nie mieściło mu się to w głowie, szczególnie, że jego pobratymcy mieli inne spojrzenie na rzeczywistość.

Wizja jego, jako tego, który zmieni przyszłość BS88C była niezwykle przyjemna i kusząca. Jednakże postanowił zostawić to sobie na później. Teraz mieli ważniejsze sprawy na głowie. Najpierw trzeba pokonać Vrieskasa, później myśleć o ojczystej planecie.

Jednak przychodziły dni, gdy nie mógł odpędzić się od tej wizji i już planował, co dobrego zrobiłby dla swojego ludu. A przede wszystkim nie musiałby wracać do tej ciasnej klitki, jaką zajmował przed ślubem z SiN699, a do rezydencji, która od wieków przynależała do jego rodziny.

To był jeden z tych dni, w których nie mógł odpędzić się od rozmyślań o przeszłości. Włóczył się od niechcenia po skorupie Eduardo, czasem zerkając ukradkiem na poczynania Kaelasa. Nawet obserwacja kosmosu nie napawała go radością.

Nagle przystanął i zafascynowany spoglądał na Mistrza Penyu. Stary mentor napiął mięśnie, po wyrazie jego twarzy zorientował się, że skupił się na czymś mocno. Po chwili uniósł dłonie ku górze. Wystrzeliło z nich coś, co przypominało białą, ognistą kulę. Siła wyrzutu była tak potężna, że to coś pokonało granicę grawitacji i zniknęło w przestrzeni kosmicznej.

RM19 wiedział, że nie powinien tego robić, ale pokusa była silniejsza. Zmienił ustawienia w okularach, aby bez problemu usłyszeć rozmowę Kaelasa z mentorem. Swoją ciekawość tłumaczył, że informacje mogą w przyszłości okazać się bardzo użyteczne, a przyjaciel w swojej swawoli może o nich przez przypadek zapomnieć.

– To była czysta ki uwolniona z mojego wnętrza – mówił Mistrz Penyu. – Namiastka energii życiowej.

– Energii życiowej? To użycie tego skróci moje życie?

RM19 nie mógł uwierzyć, że Kaelas zadał tak głupie pytanie. Mistrzowi ta uwaga najwyraźniej także się nie spodobała, bo Landarczyk zarobił od niego porządny cios w głowę, który zakończył się bolesnym upadkiem na skorupę. I jak przypuszczał mężczyzna, zarobieniem kolejnej porcji siniaków.

– Zbieraj swój zapchlony tyłek z Eduardo – fuknął Mistrz. – Szybciej! Nie będę ci nic tłumaczyć, gdy siedzisz i jęczysz. Weź się w garść, bo takim zachowaniem nie zrobisz wrażenia nawet na najsłabszym pachołku Vrieskasa. Kwestia życia jest dużo bardziej skomplikowana i nie mam zamiaru wyjaśniać tego takiemu tępemu półgłówkowi jak ty.

Nawet, jeżeli ta uwaga wywarła jakiś wpływ na Kaelasa, to nie odezwał się ani słowem. RM19 zdziwił się, gdyż przyjaciel nigdy nie potrafił powstrzymać się od uszczypliwego komentarza. Trening musiał przynajmniej nauczyć go trzymania języka za zębami. Chociaż wątpił, aby ta zmiana dotyczyła stosunków z Kendappą.

– Ki, inaczej zwana energią życiową, jest odnawialna – kontynuował Mistrz Penyu, gdy Landarczyk stał już na nogach. – Co prawda, jej rezerwy są ograniczone i zależą indywidualnie od każdego wojownika. Jedni mają większy rezerwuar, inni mniejszy. Wyprzedzając twoje następne pytanie, Vrieskas ogromny. Nie można bezsensownie szastać nią na prawo i lewo, trzeba zachować umiar i rozsądek. Prawdziwy wojownik myśli podczas bitwy, drobiazgowo analizuje sytuację, w której się znalazł. Wykorzystywanie ki powoduje zmęczenie organizmu, któremu może zaradzić odpoczynek. Jednak ostrzegam cię tylko raz, zbyt duże jej użycie w czasie jednego boju może doprowadzić do śmierci. We wszechświecie nie istnieje organizm, który byłby w stanie przetrwać wszystko. Pamiętaj o tym i staraj się wykorzystać tę wiedzę.

– Będę pamiętać – mruknął Kaelas bez większego zainteresowania.

– Zobaczymy. Jutro wyrecytujesz mi tę lekcję. A spróbuj pomylić się chociaż raz. – W głosie Mistrza Penyu bez trudu dało się wyczuć groźbę. Landarczyk również musiał zdawać sobie z tego sprawę, bo drgnął, jednak nie przeszkodziło mu to w zadaniu kolejnego głupiego pytania:

– Ale czy w takim razie, Mistrzu, nie mógłbyś sam pokonać Vrieskasa? Na pewno jesteś od niego znacznie potężniejszy. Zaoszczędziłoby to nam wiele problemów.

– Dawno temu złożyłem przysięgę, że nie będę mieszał się w sprawy kosmosu. I tak pozostanie. Teraz rusz dupę i zasuwaj wokół skorupy. Będziesz biegał przez najbliższe pięć godzin, zobaczymy, jakie postępy uczyniłeś. I módl się do Kaio, aby były znaczne, bo pożałujesz.

RM19 żałował, że Kaelas nie spytał o miecz. Czy tamto ki także tak bardzo wyczerpywało wojowników? A może mechanizm działania był zupełnie inny? W oddali zauważył Kendappę. Ona także musiała przysłuchiwać się rozmowie, zastanawiał się tylko, jaki mogła mieć powód.

– Mnie tego nie uczy. Tylko on ma szczególne względy – odpowiedziała na niezadane pytanie. Rozłożyła skrzydła i odleciała, pozostawiając mężczyznę samego z jego myślami.

~ * ~

* w ramach krótkiego wyjaśnienia Alatum znajduje się w strefie zachodniej, Landare w północnej

~ * ~

Ostatecznie rozdział, ze względu na rozmiary, został podzielony. Dopisałam dwa fragmenty i już nie widziałam innego wyjścia, bo nie chciałam, aby głupi komentarz Elfaby okazał się prawdą. To jest, że się tak wyrażę dłuższe pół, druga połowa będzie już bardziej zbliżona do standardów i pewnie pojawi się za jakieś sześć dni.

Dopisałam fragment o przezwyciężaniu grawitacji, bo po waszych komentarzach doszłam do wniosku, że coś, co dla mnie jest oczywiste, nie zawsze jest takie dla innych. Ta relacja to fragment pamiętnika RM19, dlatego pisana wyjątkowo w pierwszej osobie.

Pojawiła się też sonda, więc zapraszam do głosowania.