Rozdział 20: Jesienny Bal

Nawet ta przeszłość, o której rozmyślali bez przerwy, miała jedynie smak żalu.

Albert Camus - Dżuma

W czasie miesięcy spędzonych na Eduardo przychodziły też dni, gdy RM19 szczególnie miał ochotę na czyjeś towarzystwo. Wizje przeszłości nie dawały mu spokoju i nawet rozmyślenia o nowych projektach nie mogły przerwać tej melancholii. Był sam. Kaelas trenował, Mistrz Penyu go nadzorował, licząc czas i ilość pokonanych okrążeń, a Kendappa zajmowała się sobą, również wybierając samotność.

Perspektywa przeczytania kolejnej książki nie napełniała go optymizmem. Szczególnie, że o to oskarżyła go SiN699. Tak to odczuwała. Uciekał w naukę, zaniedbując ją. A przecież wcale nie miał takiego zamiaru. Starał się spędzać z nią jak najwięcej czasu. Jednak nie mógł całkowicie porzucić swoich badań, nie mógł postawić jej ponad to.

~ * ~

Jesień. Błękit nieba zakryła kurtyna szarych chmur. Nawet słońce nie znalazło dość sił, by przebić się przez nią i ogrzać glob. Na szczęście temperatura nie spadła jeszcze drastycznie, by pokrzyżować plany mieszkańców. Lekki wiatr przemykał między pniami drzew. Korowód kolorowych liści wirował w powietrzu. Czerwień. Żółć. Brąz. Niektóre z nich wiatr unosił dalej, by zniknęły w odmętach Germanowej Rzeki. Nurt był gwałtowny i od razu otwierał ramiona i pochłaniał je w swoje głębiny, jakby były niczym.

RM19 stał na łukowatym, kamiennym moście łączącym oba brzegi rzeki i obserwował taniec liści. Potrzebował chwili wytchnienia i chciał znaleźć się z dala od miasta i radosnych mieszkańców przygotowujących się do najważniejszego wydarzenia roku.

W to ustronie przychodził zawsze, gdy potrzebował spokoju, by poukładać wszystkie myśli. Miasto znajdowało się niedaleko. Znad koron drzew wystawały strzeliste budynki, próbujące swymi szczytami dotknąć nieba. Wszystkie miały identyczny, stożkowaty kształt w połowie przedzielony kulą z otaczającym ją szklanym pierścieniem pełniącym zazwyczaj funkcję tarasu. Różniły się jedynie wysokością.

Germanowa Rzeka otoczona licznymi drzewami przepływała niedaleko miasta. W pogodne dni rodzice zabierali tutaj dzieci, by mogły bawić się i przebywać na świeżym powietrzu.

RM19 odwrócił głowę w stronę budynków. Te najwyższe i najwspanialsze należały do najstarszych rodzin. Które nie splamiły swego honoru, pomyślał z przekąsem. Kiedyś jego ród także zajmował jeden z nich. Teraz dom stał pusty, ale pewnie niedługo znajdzie się ktoś, komu Rada go przekaże.

Siedem pokoleń wstecz jego przodek okrył się hańbą. Wyniki jego badań nie przyniosły oczekiwanych rezultatów. Wielkie odkrycie okazało się wielką klęską, która zabrała do grobu ponad setkę najwybitniejszych naukowców BS88C. Jednak RM2094 przeżył katastrofę, chociaż od tamtej chwili stał się RM1. Rada podjęła tę decyzję w jednomyślnym głosowaniu. Zdarzało się to niezwykle rzadko, gdyż zawsze ktoś miał odmienne zdanie i musiał odstawać od reszty. Zabrano mu dom, tytuły, przywileje. Jeden z najstarszych rodów ze szczytu upadł na samo dno.

Teraz on, dziewiętnasty potomek w linii męskiej RM1, chciał naprawić ten błąd. Ponownie przysłużyć się swojej rodzinie, znów wprowadzić ją na szczyt. Zostać w przyszłości RM2095. Jednak ta droga okazała się trudniejsza niż przypuszczał. Wszystko musiał osiągnąć sam. Przez całe życie uczył się wytrwale, by zdobyć stypendium i dostać się na najlepszą uczelnię. Jego rodzina nie była w stanie płacić za naukę olbrzymich sum pieniędzy, o wszystko musiał zadbać sam. Jednak i tutaj droga była kręta i pełna wybojów. Wszyscy wiedzieli, czyim był potomkiem. Dodatkowo nie miał wpływowego mentora, który nadzorowałby jego postępy i projekty i asystował w badaniach laboratoryjnych.

RM19 zaciskał zęby i nie narzekał. Miał ambicje i idee. Gdy zaczynał, wiedział, że nie będzie łatwo, że będą mu sypać kłody pod nogi, jednak trwał dalej. Nie miał zamiaru porzucać marzeń, bo innym będzie to na rękę. Nie! To oni wszyscy zobaczą, z kim mają do czynienia. A w przyszłości, mimo że na razie trochę odległej, nawet Rada go doceni.

Z powodu święta ogłoszono dzień wolny, który chciał poświęcić na naukę, jednak nie potrafił się skupić. Miał wrażenie, że ostatnio mózg mu się przegrzewa, jakby nie był w stanie pochłonąć większej ilości informacji. Szybko wyrzucił z siebie tę absurdalną myśl. Wieczorem, gdy wszyscy udadzą się na całonocny bal, znajdzie trochę spokoju, by się dokształcić. Jutro też miał dzień wolny. Może warto przynieść komputer tutaj? Odpowiednio mocne baterie i wytrzyma bez prądu przez siedem godzin. Świeże powietrze zawsze działało na organizm pozytywnie.

Nie miał zamiaru świętować. Nawet wtedy społeczeństwo dzielone było na grupy. Musiałby, jak zawsze, przebywać w towarzystwie nizin, tych, którzy nigdy nie uzyskają statusu intelektualistów lub potomków innych zhańbionych. Nie postarał się też o odpowiedni strój, więc sprawa nie podlegała dyskusji, nieważne co ubzdura sobie matka, gdy on wróci do domu. Jego młodsza siostra KM6 i brat RM20 mogą iść, są jeszcze dziećmi i od dawna z ekscytacją wyczekiwali tego dnia.

– Uwaga! – Usłyszał czyjś krzyk.

W ostatniej chwili zdążył zorientować się, że w jego stronę mknie z zawrotną prędkością jakiś obiekt. Natychmiast ukucnął i owe coś musnęło jedynie pojedyncze, sterczące ku górze kosmyki włosów. Już chciał się podnieść, gdy przedmiot niespodziewanie zawrócił. Tym razem pochylił głowę jeszcze bardziej, bo to coś obniżyło nieco lot.

Gdy niebezpieczeństwo minęło, podniósł się z klęczek i otrzepał spodnie od kombinezonu. Spojrzał w kierunku, z którego dochodził głos, by opieprzyć właściciela owego obiektu za lekkomyślność, lecz zatkało go.

Po drugiej stronie mostka stała młoda dziewczyna. Była niska i krępa. Zielone włosy związała w koński ogon na czubku głowy, odsłaniając dwie pary metalowych prostokątów po każdej stronie czoła. Miała na sobie kombinezon w kolorze czystego, błękitnego nieba, który zdobiły kolorowe ornamenty w kształcie liści. W lewej dłoni trzymała to, co prawie pozbawiło go głowy. Po dokładnej analizie okazało się najzwyklejszym bumerangiem.

RM19 nie był w stanie zrobić nic innego jak tylko stać i patrzeć się na nią. Poczuł ogarniające całe jego ciało przyjemne ciepło. Serce, nie wiedzieć dlaczego, zaczęło szybciej wybijać rytm. Otworzył usta, aby coś powiedzieć, ale nic się z nich nie wydobyło.

– Najmocniej przepraszam – odezwała się pierwsza melodyjnym głosem. – Prowadziłam obserwacje, chcąc wiedzieć, pod jakim kątem zawraca bumerang. Do mojego projektu. Nie sądziłam, że ktoś tu będzie, wszyscy zajęci są przygotowaniami do Jesiennego Balu. Przepraszam. – Spuściła głowę niczym mała dziewczynka, która nie posłuchała rodziców i czekała na burę.

– Nic się nie stało – zdołał wykrztusić RM19, nie wiedząc dlaczego, rumieniąc się przy tym. – Żyję. Jesteś tu sama? – zapytał, chcąc podtrzymać rozmowę.

Zdziwił się trochę, że puszczono ją samą w taki dzień. A przede wszystkim, że nie przygotowywała się do największego wydarzenia roku. Powinna z wypiekami na twarzy zakładać sukienkę, którą mogła ubrać tylko ten jeden raz w roku, upinać włosy.

– A ty jesteś sam? – zrewanżowała się. W jej czerwonych, niczym spadające liście, oczach, pojawiły się radosne ogniki, jakby dobrze się bawiła. – Nie widzę twoich rodziców. – Rozejrzała się teatralnie dookoła. – Chyba powinni dostać pouczenie, skoro nie pilnują swojego dziecka. Germanowa Rzeka jest złowieszcza, w każdej chwili może stać się coś złego. Wystarczy chwila nieuwagi.

– Ja… - zaczął RM19.

– Ja też jestem dorosła – przerwała mu. – Może mój wygląd na to nie wskazuje, ale rozpoczęłam już studia, jestem na drugim roku. SiN699 – dodała i uprzejmie skinęła głową.

Zaskoczyło go jej imię. Nigdy nie przyszłoby mu do głowy, że przed sobą będzie mieć córkę jednego z członków Rady. Wpływowego człowieka, który sponsorował i prowadził większość innowacyjnych badań i projektów. W młodości okrzykniętego najwybitniejszym mieszkańcem BS88C. To właśnie on był dla RM19 inspiracją i ideałem.

Nigdy nie marzył o spotkaniu z jego córką. Nie powinien z nią nawet rozmawiać z powodu swojej niskiej pozycji w społeczeństwie, a teraz stała przed nim – śliczna i uprzejma. Czekała, aż on zdradzi swoje imię i tym samym zakończy to spotkanie.

– RM19 – wydusił z siebie na jednym wydechu. Skinął głową, by po chwili znów wrócić do kontemplowania swoich butów.

– Wszystkie pomiary już wykonałam, więc może razem wrócimy do miasta? Matka nie będzie zadowolona, gdy się spóźnię – zaproponowała z uśmiechem.

– Przecież ja…

– Nie obchodzi mnie to – przerwała mu po raz drugi. – Słyszałam o twoich osiągnięciach i jestem pod wrażeniem. Studiujemy na tej samej uczelni – wyjaśniła. – Uroczo wyglądasz, gdy się rumienisz.

Mijając RM19, musnęła dłonią jego policzek, na którym, o ile to możliwe, pogłębił się kolor czerwieni. Zdziwił się, że nie poczuła żaru od niego bijącego. Serce jakby całkiem zbzikowało i wywijało teraz w klatce piersiowej dziwaczne salta.

Zaskoczyła go jej śmiałość. Może i byli tu sami, jednak takie zachowanie nie należało do dopuszczalnych. Było wbrew ustalonym zasadom, a je należało bezwzględnie przestrzegać, gdyż kara za wykroczenie należała do wyjątkowo surowych.

– Idziesz? – Odwróciła się, gdy zeszła już z mostku. – Jestem już trochę spóźniona, a ty pewnie też chcesz przygotować się do Jesiennego Balu.

W kilku dużych krokach pokonał dzielącą ich odległość. SiN699 uśmiechnęła się serdecznie, gdy się z nią zrównał.

~ * ~

Po spotkaniu z SiN699 udzielił mu się radosny nastrój. Nagle cały świat nabrał innych kolorów. Wszystko było takie jasne i piękne. Szczególnie liście wirujące na wietrze. Te ich barwy. I tak różna trajektoria lotu. Wiatr był jeden, dmuchał praktycznie z tą samą prędkością, a jednak każdy z nich tańczył inaczej. Dzięki temu stawały się jeszcze bardziej interesujące.

Ciężko było przyglądać się im z wysokości pierwszego piętra, ale teraz nie narzekał. Kiedyś nadejdzie jesień, podczas której będzie obserwować je ze szczytu budynku. Na razie musiał pogodzić się z sytuacją. W końcu, jak na rodzinę zhańbionych, i tak powodzi im się całkiem dobrze. Mają gdzie mieszkać (chociaż okolica do najprzyjemniejszych nie należy) i za co żyć. Dla innych jest to luksus, szczególnie, gdy wielodzietnym rodzinom przeznaczony jest tylko jeden pokój w schronisku. Rodzice posiadają stałą pracę. Może nie ma nic wspólnego z rozwojem nauki, ale są z niej zadowoleni. Mogą zapewnić dzieciom byt na odpowiednim poziomie.

Mieszkanie składało się z trzech małych pokoików, kuchni i łazienki. Kiedyś RM19 musiał dzielić pokój z młodszym rodzeństwem, lecz odkąd dostał się na prestiżowe studia, rodzice postanowili przenieść się do salonu, a jego ulokować w swojej starej sypialni. Dzięki temu nikt mu nie przeszkadzał i do późna mógł siedzieć przy książkach czy komputerze, ucząc się i prowadząc naukowe badania. Był im za to niezwykle wdzięczny, dlatego, z jeszcze większym zapałem, postanowił, że kiedyś ponownie przeniosą się do ich rodowego budynku.

RM19 wczoraj wieczorem, czy chociażby dziś rano nie myślał o uczestnictwie w Jesiennym Balu, jednak po spotkaniu z SiN699 zmienił zdanie. Był w tak dobrym nastroju, że musiał jakoś spożytkować energię. Gdy tylko wrócił do domu, od razu zaczął poszukiwania stroju, który chociażby w minimalnym stopniu nadawał się na taką uroczystość.

Z pomiędzy licznych kombinezonów udało mu się wydobyć swój odświętny strój sprzed trzech lat. Gdyby wiedział, że ostatecznie wybierze się na Jesienny Bal, sprawiłby sobie nowy. Tak musiał zadowolić się jasnoszarą koszulą, która kiedyś była biała i eleganckim, ciemnym garniturem. Butów nigdzie nie mógł znaleźć, dlatego postanowił założyć te od kombinezonu. Przy długich spodniach nikt nie zauważy, że sięgają do kolan.

Zresztą, będzie mógł uczestniczyć w zabawie przeznaczonej dla najniższej warstwy społecznej. W takim tłumie na stan ubrania i jego źle dobrane poszczególne części nikt nie zwróci uwagi. Inni zaprezentują się o wiele gorzej. Co prawda dręczyło go to, gdyż nie wypadało nawet tak wychodzić z domu, jednak już podjął decyzję.

– Dziwnie wyglądasz. – Usłyszał za sobą dziecięcy głosik, gdy próbował zawiązać niesforny krawat.

Odwrócił się, by spojrzeć na swoją najmłodszą siostrzyczkę – KM6. Miała dopiero siedem lat i był to jej pierwszy Jesienny Bal, na który pozwolono jej iść. Ładnie prezentowała się w ciemnoróżowej, ozdobionej sztucznymi perełkami, sięgającej kolan sukience i płaskich, czarnych pantofelkach. Kręcone, błękitne włosy luźno opadały na ramiona.

– Ślicznie wyglądasz, księżniczko. – Uśmiechnął się do niej radośnie. – I nie krytykuj.

– Mamy wolność słowa, jakbyś zapomniał, a krytyka może pokazać całkiem nowy punkt widzenia, sam mi to mówiłeś. Mama kazała ci przekazać, abyś się pospieszył, bo się spóźnimy. A następnym razem nie masz zmieniać zdania w ostatniej chwili. Zatańczysz ze mną?

– Przecież nie mógłbym odmówić mojej ślicznej siostrzyczce.

We fioletowych oczach KM6 zabłysły iskierki radości. RM19 cieszył się razem z nią. Tylko ona, mimo że ledwo pojmowała znaczenie tego, co wokół niej się działo, popierała jego decyzje. Nie patrzyła krzywo, gdy oznajmił, że zamiast zacząć pracę i zarabiać, by rodzinie powodziło się lepiej, postanowił wykorzystać stypendium i udać się na studia.

KM6 od niedawna także zaczęła interesować się nauką. RM19 miał nadzieję, że w przyszłości pójdzie w jego ślady. Postanowił, że będzie ją wspierać w tym przekonaniu, szczególnie, że dzięki temu mogła zapewnić sobie lepszy byt.

Plac, na którym od niepamiętnych czasów organizowano Jesienny Bal dla najniższej klasy społeczeństwa, został starannie ozdobiony. RM19 wiedział, że nie może się on równać z tym, co szykowano dla elity, ale młodsze rodzeństwo i tak było zafascynowane. Dekoracja powinna składać się tylko z darów natury, jednak mieszkańcy jak co roku postanowili wykorzystać też papierowe i materiałowe elementy.

Sceny nie było. Tylko ci najlepsi mogli cieszyć się muzyką na żywo. Oni musieli zadowolić się dwoma dużymi głośnikami nadającymi tamte występy.

Wszyscy mieszkańcy BS88C na tę okazję włożyli swoje najlepsze stroje. Mężczyźni garnitury czy fraki, kobiety suknie o różnej długość, kroju i barwie. Był to jedyny dzień w roku, gdy mogli odstawić kombinezony do szaf. Jak się spodziewał, jakość niektórych ubrań pozostawiała wiele do życzenia, lecz nikomu to nie przeszkadzało. Wszyscy przyszli się bawić, nie oceniać siebie nawzajem.

RM19 starał się trzymać z daleka od epicentrum zabawy. Przyszedł, zaliczył i tyle powinno wystarczyć, a jutro, gdy inni będą odsypiać nocne hulanki (on miał zamiar wrócić do domu wcześniej) zajmie się swoim projektem. Zgodnie z obietnicą zatańczył z KM6, więc nie trzymały go już tu żadne zobowiązania.

Już szykował się do opuszczenia placu, gdy w oddali, niedaleko ulicznej latarni zobaczył znajomą postać. A przynajmniej tak mu się zdawało. Przetarł oczy, ale zarys sylwetki nie zniknął. Klucząc między ludźmi, dotarł na miejsce, w którym ją zobaczył, ale nikogo tam nie było. Czyżby jednak zmęczenie powodowało, że mam przywidzenia?

Wtedy ją ujrzał, stała oparta o ścianę pobliskiego budynku, a na jej ustach gościł zadziorny uśmieszek, zapewne spowodowany jego głupią miną. Wyglądała pięknie. Długie, zielone włosy upięła w elegancki kok i ozdobiła maleńkimi czerwonymi różyczkami. Jednemu kosmykowi odmówiono dodania do fryzury i opadał luźno przy twarzy. Miała na sobie suknię w kolorze szkarłatnych liści, która podkreślała kolor jej oczu. Ciasno zawiązany gorset uwydatniał kształt piersi. Od pasa lekko marszczony materiał opadał luźno do kolan. Jedyny dodatek do oszałamiającej całości stanowił maleńki złoty łańcuszek.

RM19 poczuł, jak jego policzki powoli przybierają barwę jej sukni. Serce zaczęło wywijać jakieś szalone piruety i salta w klatce piersiowej. Zabrakło mu języka w gębie. Chciał powiedzieć, że ślicznie wygląda, ale z otwartych ust nie wydobył się ani jeden dźwięk.

– Uznajmy, że już wyraziłeś swój podziw na temat mojego wyglądu, a ja grzecznie ci podziękowałam. Uprzedzając twoje kolejne pytanie, znudziła mnie zabawa. Nigdy nie przepadałam za Jesiennym Balem i tą całą szopką, która mu towarzyszy. Z tego, co zaobserwowałam ty też nie. Dlatego możemy razem spędzić ten czas w przyjemniejszej atmosferze. Idziesz czy nie? – Uśmiech na jej twarzy poszerzył się jeszcze bardziej.

RM19 ruszył razem z SiN699 ku obrzeżom miasta.

– Ładnie wyglądasz – zdołał wydusić, gdy przeciskali się przez kolejne wąskie uliczki między wysokimi budynkami.

Dziewczyna zaprowadziła go nad mostek zbudowany nad Germanową Rzeką. Ten sam, na którym kilka godzin wcześniej prawie nie obcięła mu głowy swoim bumerangiem.

– Tu jest przyjemniej. I nawet dociera muzyka. – Oparła się o barierkę i spojrzała w zdradziecki, ciemny nurt.

RM19 zorientował się, że faktycznie nawet tutaj słychać nuty wolnej piosenki, lecz nic poza tym. Wszyscy mieszkańcy świętowali w mieście. Tutaj królowała natura z wiatrem na czele. Od niechcenia spojrzał w niebo i zorientował się, że czysty granat został zastąpiony przez czarne chmury. Przynajmniej mostek oświetlały małe lampki i nie musiał martwić się, że nie widać gwiazd czy księżyca.

– Zatańczysz? – zagadnęła SiN699.

Nie mógł jej odmówić. Chociaż w świetle panujących zasad powinien. Gdy objął ją delikatnie, poczuł przyjemny magnoliowy zapach. Poruszali się w rytm wolnej muzyki, którą z czasem zagłuszył szum wiatru. Różnokolorowe liście wirowały wokół nich. Całkiem stracił rachubę czasu. Nie wiedział, czy minął jeden utwór czy znacznie więcej. Liczyła się tylko ta chwila, która równie dobrze mogła trwać wiecznie.

Lecz wtedy z czarnych chmur spadł lekki deszczyk i atmosfera zniknęła jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki. Liście powoli zaczynały kończyć swój taniec. Mokre, za ciężkie, by ponownie unieść się w przestworza, upadały na ziemię lub w odmęty rwącej rzeki.

– Chyba trzeba się powoli zbierać – zasugerował, chociaż nie miał na to ochoty. Nie wiedział tylko, czy rodzina SiN699 nie zauważy jej zniknięcia.

– Boisz się deszczu? Nie jesteś z cukru, nie rozpuścisz się.

Właściwie nie wiedział, po co w ogóle to powiedziała, bo nawet nie czekała na odpowiedź. Uniosła się lekko na palcach, by wbrew wszelkim zasadom, prawom i obowiązkom, złożyć na ustach RM19 czuły pocałunek.

Mężczyzna zareagował instynktownie, przyciągając ją bliżej do siebie, czując, jak wplata mu palce we włosy. Miała rację, nie są z cukru, a reszta nie ma znaczenia.

Gdy nad ranem kładł się spać, nie mógł oprzeć się wrażeniu, że to tylko sen, który niebawem zamieni się w najgorszy koszmar.

~ * ~

Czy aż tak bardzo się myliłem?, pomyślał, spoglądając w kierunku głowy Eduardo. Te same szkarłatne liście otaczały cię, gdy tonęłaś w nurcie Germanowej Rzeki.

~ * ~

Część druga perspektywy RM19, w kolejnym już powrót do Kaelasa i zakończenie wizyty na Eduardo. Przez to, że praktycznie w całości rozdział składał się ze wspomnień, nie dawałam kursywy, tylko oddzieliłam tyldami i gwiazdkami. Wydaje mi się, że tak jest czytelniej.

Jakby kogoś ciekawiło, to w spisie rozdziałów pojawiły się tytuły kilku następnych. Może jak niedługo wpadnie mi do głowy pomysł na 25 to dodam kolejne sześć.

I jakby ktoś widział moją wenę, to prosiłabym o odesłanie do mnie z powrotem.