Rozdział 21: Łzy pierwszych dzieci

Nikt prawie nie wie, dokąd go zaprowadzi droga, póki nie stanie u celu.

John Ronald Reuel Tolkien – Władca Pierścieni: Dwie Wieże

Kolacja minęła w ciszy i spokoju, jednak Kaelas wyczuwał, że coś się święci, coś wisiało w powietrzu. Nie wiedział jeszcze dokładnie co to było, ale w końcu do tego dojdzie lub samo się wyjaśni.

– Wasz trening u mnie dobiegł końca – zakomunikował Mistrz Penyu.

Po tych słowach Kaelas omal nie spadł z poduszki, na której siedział. Skończył? Miał wrażenie, że się przesłyszał. Czyli teraz przyjdzie czas na szukanie miecza i powrót do strefy północnej.

Nagle ta myśl nie wydała mu się tak ekscytująca, jak wtedy, gdy wieki temu wylądował na skorupie Eduardo. Sądził, że skoro on był wybranym, o którym mówiła  przepowiednia, to Vrieskas z zasady upadnie po pierwszym ciosie miecza, że to właśnie Legendarne Ostrze doda mu sił i sprawi, że stanie się niezwyciężony.

Teraz nie miał już tej pewności. Mordercze treningi i wieczne niezadowolenie Mistrza Penyu pokazały, że do sukcesu wiedzie daleka droga. Każdy siniak, każde skaleczenie, każda blizna świadczyły o tym, że daleko mu do tego, by stanąć do walki z tyranem, nie mówiąc o jego pokonaniu.

Czasem, gdy nadmierne zmęczenie i wiecznie powracające sny o srebrzystej tarczy na ciemnym niebie nie pozwalały mu zasnąć, zastanawiał się, czy Kendappa nie miała racji i to nie książę Ladvarian był żywą legendą. Starał się wyrzucić tę myśl z głowy, przewracając się w bólach na drugi bok, lecz ona natrętnie powracała. Jakby koniecznie chciała sprawić, by w nią uwierzył.

– Jesteśmy już gotowi, by zdobyć miecz i wrócić do strefy północnej? – To RM19 zadał pytanie, które nie chciało przejść Kaelasowi przez gardło.

– Nie.

Dlaczego ta odpowiedź mnie nie dziwi?, pomyślał z ironią wojownik. Czyżbym teraz miał się dowiedzieć, że do niczego nie doszedłem i mam się stąd wynosić, bo jestem niczym? Czy kolejny mistrz ma wrzucić mnie do worka z napisem „zero”.

– To dlaczego nasze treningi się kończą? – dociekał RM19. Czy on nigdy nie potrafił dać innym dojść do słowa, tylko od razu musiał się wtrącać z pytaniami?

– Znacie pełną treść opowieści o Legendarnym Wojowniku? Tej najstarszej, nie pochodzącej bezpośrednio z którejś z planet, odnoszącej się do całego kosmosu.

Wszyscy troje pokręcili głowami. Oczy RM19 zabłysły w ekstazie, jak zawsze, gdy miał dowiedzieć się czegoś nowego. Kaelas doszedł do wniosku, że ostatnio legendy zaczęły interesować go tak jak fakty. Mimo że nadal w nie nie wierzył, to i tak spisywał ich treść, chociaż wojownik nie wiedział po co. Ostatnio nie miał nawet czasu zapytać go o to. Kendappa patrzyła na Mistrza Penyu z ciekawością, tylko Landarczyk nie wiedział, do czego ma to zaprowadzić. Decyzja została już podjęta.

– Legenda jest starsza od przepowiedni, którą usłyszeliście na Harenosum od Mówczyni – zaczął. – Pochodzi jeszcze z czasów, gdy na pustynnej planecie nie było życia. Z czasów, gdy kosmos był znacznie mniejszy. Wypowiedział ją ktoś starszy i potężniejszy od Mówczyni, którą poznaliście. Miała nieść światło w ciemności, być nadzieją dla przyszłych pokoleń. Gdy została powiedziana, potraktowano ją na początku jako proroctwo, coś świętego, niezaprzeczalnego. Jednak wraz z upływem lat, gdy nic nie wskazywało na to, aby miała się spełnić, przeobraziła się w legendę. Na wielu planetach powstały odmienne ich wersje i w końcu zapomniano o pierwszym proroctwie i o tym, co niosło ze sobą. A nawet o tym, kto je wypowiedział.

Proroctwo, czy pierwotna forma legendy, mówi o tym, że we wszechświecie znów zapanuje chaos, gdy pojawi się ktoś, kto będzie zakłócał naturalną kolej rzeczy, niszczył planety i pomniejsze rasy, pragnął władzy tylko dla siebie. Kto będzie chciał zniszczyć pierwsze prawa boskie, podważyć wolę wielkiego Kaio lub sam stać się władcą absolutnym czy nawet bogiem.

Nie powiedziano, kiedy to się wydarzy ani kim będzie ów tyran. Miał się jednak narodzić i to wystarczyło. Vrieskas idealnie pasuje do tego opisu. Już zapanował nad strefą północną i rozciąga swe panowanie na wschód i zachód. Może żyć tak długo, że, gdy nikt mu nie przeszkodzi, spokojnie dojdzie na południe i żaden lud nie pozostanie wolny.

Proroctwo mówi, że w tym czasie ma zjawić się Legendarny Wojownik o czystym sercu. Potężny, niezniszczalny. Władający Legendarnym Ostrzem pobłogosławionym przez bogów. Z imieniem wielkiego Kaio na ustach ma pokonać tyrana i znów przywrócić pokój we wszechświecie.

Na tym kończy się pradawna legenda, lecz tysiąclecia po jej wypowiedzeniu Mówczyni z Harenosum wygłosiła przepowiednię. Jasno sprecyzowała, kiedy ma pojawić się wybraniec i z kim przyjdzie mu się zmierzyć. Posunęła się nawet dalej, jasno sprecyzowała jego rasę. To Landarczyk ma zostać żywą legendą, problem polega jedynie na tym, że nie wiadomo, który konkretnie. Wszystko wskazywało na księcia, następnie okazało się, że nie był on jedyny, bo na scenie pojawiłeś się ty, Kaelasie. Zburzyłeś tę prostą drogę, ale tym samym wniosłeś do ukartowanej przed wiekami całości nowe światło i nadzieję. Skąd pewność, że tamtej nocy nie narodził się nikt więcej? Nie ma jej, ale skoro Wyrocznia wysłała właśnie was po miecz, to musi mieć w tym konkretny cel.

Kaelas nie wiedział, co ma myśleć po słowach Mistrza Penyu. Znów nic nie wyjaśniały, nie podały konkretnie, o kogo chodzi. A nawet wszystko skomplikowały. Co bogowie z tym całym Kaio mieli do tego? Nie wierzył w nich, więc miał już na starcie być skreślony? Przecież nie powinno tu chodzić o żadne wierzenia, a jedynie o siłę. Z tego, co pamiętał książę Ladvarian także nie przejmował się religią. Natomiast myśl o trzeciej osobie urodzonej w tę samą noc wydawała się wręcz niedorzeczna, absurdalna.

– Jednak nadal nie rozumiem, po co nam to powiedziałeś, Mistrzu. – Pierwszy odezwał się RM19. – To już wiemy. Przynajmniej w ogólnych zarysach. Ostatecznie i tak nie mamy do czynienia z wiarygodnymi informacjami, a jedynie z przepowiedniami, mitami i legendami.

– Z tą wiedzą zrobicie, co uznacie za stosowne. Chciałem, byście wiedzieli, jak stare jest proroctwo. Nie powinniście jednak odrzucać wiary w Kaio i pozostałych opiekunów. Oni strzegą swoich dzieci.

– Dokładnie – odezwała się Kendappa, kierując groźne spojrzenie na dwójkę towarzyszy. Kaelas zignorował ją, w tym wypadku wiedział lepiej.

– W takim razie przejdźmy do sedna sprawy – odezwał się Mistrz Penyu, by zapobiec ewentualnym kłótniom. – Wasz trening tutaj dobiegł końca, przekazałem wam wszystkie lekcje, reszta zależy od was. Musicie dalej ćwiczyć i doskonalić ciało i umysł. Kaelasie, w czasie waszej dalszej podróży codziennie będziesz trenować z Kendappą. – Wojownik skrzywił się, nie mogąc się powstrzymać. – Zarówno walkę na pięści jak i na miecze. RM19 będzie tego pilnował. Od treningu nie ma żadnych wymówek. Jest to twoja codzienna czynność.

Jeżeli chodzi o waszą dalszą podróż, to znalezienie miecza nie jest wcale takie łatwe. Został ukryty i zapieczętowany. Tylko śmiałek, który dowiedzie, że jest godzien, będzie mógł stanąć przed ostatnią próbą. Aby tego dowieść, musicie odnaleźć cztery łzy pierwszych dzieci…

– Łzy?! – przerwał mu z niedowierzaniem Kaelas. – Przecież one dawno zdążyły wyschnąć! I czy pierwsze dzieci nie występują w tej bajce o stworzeniu wszechświata?

– Pierwsze dzieci, gdy zostały poproszone o opuszczenie planety bogów, płakały. Ich łzy zamieniły się w kryształ. Kaio rozniósł je po całym kosmosie na pamiątkę tego smutnego wydarzenia.

– Przepraszam, Mistrzu, ale tym razem muszę się zgodzić z Kaelasem – odezwał się RM19. – To nie są potwierdzone informacje, nikt nigdy nie widział ani nie słyszał o tych łzach.

– Skąd możesz wiedzieć? – wtrąciła się Kendappa. – Gdybyś je zobaczył, rozpoznałbyś je?

Mężczyzna otworzył usta, aby coś powiedzieć, jednak w ostatniej chwili zrezygnował, nie znajdując odpowiednich argumentów.

– Na Alatum mieliśmy jedną z łez, czczono ją w naszych świątyniach…

– Więc jedną mamy znalezioną! – zawołał z entuzjazmem Kaelas, w ułamku sekundy, zapominając, że wcześniej nie wierzył w ich istnienie.

– … ale podczas ataku Vrieskasa została zniszczona – zakończyła ze smutkiem.

Wojownikowi mina zrzedła. Wydawało mu się, że mieli już część poszukiwań za sobą, ale jak zwykle nic z tego. Czy chociaż raz coś nie mogło pójść po jego myśli?

– Gdzie mamy szukać tych łez? – zapytał rozsądnie RM19.

– Chodźcie za mną.

Mistrz Penyu wstał z poduszki i wyszedł z saloniku. Towarzysze podążyli za nim. Zatrzymał się przed niewielkimi, drewnianymi drzwiami. Kaelasowi zawsze wydawało się, że prowadzą do piwnicy lub spiżarni, lecz gdy tylko przekroczył próg, oniemiał i miał ochotę się wycofać.

Schodki wiodły do ogromnego pomieszczenia o owalnym kształcie. Wszystkie ściany zostały otoczone najróżniejszymi sprzętami elektronicznymi. Ekrany, dźwignie, kontrolki, przyciski. Wszystko biło go w oczy ogromem techniki, której nienawidził i nie znał się na niej. Przerażało go to, co zobaczył. Miał ochotę cofnąć się i wyjść, ale na jego nieszczęście tuż za nim szła Kendappa, która bezceremonialnie pchnęła go do środka. Teraz nie miał wyjścia.

Z ust RM19 wydobyło się westchnienie zachwytu, jakby zobaczył ładną kobietę, a nie stertę złomu. Oczy mu zabłysły i rozglądał się na prawo i lewo, by nic nie umknęło jego uwadze. Gdyby mógł kręcić głową o trzysta sześćdziesiąt stopni, to zapewne latałaby bez opamiętania.

Kaelas z lekkim niepokojem obserwował Mistrza Penyu, który podszedł do jednego z urządzeń i wcisnął jakąś kombinację klawiszy. Na ekranie zaczęły pojawiać się najróżniejsze obrazy, litery i cyfry, które Kaelasowi nic nie mówiły. Ba! Nie potrafił ich nawet rozszyfrować, nie mówiąc o dokładnym zrozumieniu ich znaczenia.

– Nie powinniśmy znajdować się w skorupie Eduardo? – zapytała Kendappa, rozglądając się wokół.

Wojownik chciał zadać podobne pytanie, ale pod natłokiem tego wszystkiego zabrakło mu języka w gębie i wolał milczeć niż odezwać się piskliwym głosem lub coś podobnego.

– Jesteśmy – odpowiedział Mistrz Penyu. – Jednak wysokość tego pomieszczenia nie przeszkadza Eduardo w powrocie do skorupy. A kontakt ze światem jest konieczny, w końcu trzeba wiedzieć, co się dzieje w różnych strefach, gdy jest się daleko. Obserwować potencjalne zagrożenia, głównie naturalne jak deszcze meteorytów i czarne dziury.

– Niesamowite – westchnął RM19, a jego oczy powiększyły się trzykrotnie.

Kaelas sądził, że wiele by oddał, by dowiedzieć się wcześniej o tym pomieszczeniu lub gdyby pozwolono mu myszkować tutaj przez co najmniej pół roku.

– Dostaniecie dane odnośnie położenia planet, na których mogą znajdować się łzy. Proponuję byście najpierw udali się na Debesu, tam nie powinniście zastać większych problemów. Jest to najlepszy wybór, gdyż znajduje się na drodze do Be’Shar, gdzie pojawienie się będzie waszym obowiązkiem. Nie znajdziecie tam kolejnej łzy, ale planeta mnichów pozwoli wam zaznać trochę spokoju i poćwiczyć skupienie i koncentrację. Uprzedzę przełożonego klasztoru o waszym przybyciu.

– Czy to nie tam od tysiącleci przechowywane są wszelkie zbiory odnoście historii wszechświata? – zapytał RM19.

– Tak, mnisi prowadzą bibliotekę.

RM19 wyglądał, jakby za chwilę miał zemdleć z wrażenia i ekstazy. Kaelas nie rozumiał jego ekscytacji, nawet nie chciał się dowiedzieć, dlaczego towarzysz tak reaguje na wzmiankę o bibliotece. W książkach nie było żadnej wartości i nic nie zmieni jego punktu widzenia. Znaczki na papierze, na dodatek nietrwałe. Woda i upływ czasu mogły wszystko z dziecinną łatwością zniszczyć.

– Chcę otrzymywać regularne raporty z waszych poczynań i być z wami w kontakcie. Dostaniecie odpowiedni nadajnik, by nawiązać połączenie. Ostrzegam was, że nie wolno wam bez mojego pozwolenia lądować na innych planetach. Nie możecie także zawrócić w stronę strefy północnej, nieważne co by się działo. We wschodniej i południowej znajduje się dostateczna liczba łez. A gdyby złapali was ludzie Vrieskasa, zabiliby was na miejscu. Życzę wam owocnej podróży, Kaelasie, Kendappo, RM19. Niech Kaio ma was w swojej opiece.

~ * ~

– Nareszcie trochę odpoczynku! – zawołał z entuzjazmem Kaelas, gdy statek oddalał się od wielkiego żółwia. – Mam zamiar przespać co najmniej jeden dzień.

– A trening?

RM19 spojrzał z naganą na towarzysza. Wojownik żałował, że Mistrz Penyu kazał właśnie jemu pilnować, czy treningi odbywają się regularnie. Wziął to sobie za bardzo do serca i teraz nie da mu spokoju nawet przez jeden dzień. Gorzej być już nie mogło. Teoretycznie.

Kendappa, widząc naburmuszoną minę Kaelasa, roześmiała się. Był to ostry i piskliwy dźwięk, ale brzmiał radośnie, a nie z ironią. Chociaż mężczyzna próbował sobie wmówić, że było inaczej, nie potrafił. Jednak nie mógł pojąć, skąd nagle taka zmiana nastawienia.

– Daj mu spokój, RM19. Jeden dzień nikogo nie zbawi szczególnie, że na Eduardo spędziliśmy tak wiele czasu. Zresztą, mi też przyda się odpoczynek. Myślę, że okażesz wyrozumiałość i nie naskarżysz. Ile czasu zajmie nam podróż na Debesu?

– Około trzech tygodni, może szybciej. Wprowadziłem kilka udoskonaleń do statku, powinien latać trochę szybciej niż normalne. Nie możemy zwlekać i tak straciliśmy już dość czasu.

– Kilka tygodni, to chyba niezbyt długa zwłoka – zdziwił się Kaelas.

– Kilka tygodni? Zabawiliśmy tam ponad pół roku.

Wojownik patrzył na niego zdumiony. Nie mógł uwierzyć, że trening zajął tak wiele czasu, a miał wrażenie, że nie posunął się w swoich umiejętnościach daleko. Nadal nie potrafił wydobyć z siebie w żaden sposób ki. Czyżby faktycznie posiadał jakąś blokadę, która mu to uniemożliwiała? Wszystko wydawało się pozbawione sensu. Mieli przed sobą kolejną misję, która mogła trwać nie wiadomo jak długo. Ile czasu minie w takich warunkach, zanim stanie przed Vrieskasem? Czy w ogóle do tego dojdzie? Ta natrętna myśl nie dawała mu spokoju. Ciągle powracała, za każdym razem ze zdwojoną siłą.

– Odpocznij, Kaelasie – zwróciła się do niego Kendappa. – Te miesiące ciężkiej pracy musiały mocno nadwyrężyć twój organizm. Damy sobie spokój z treningiem przez trzy dni. – RM19 otwierał już usta, by coś powiedzieć, lecz kobieta powstrzymała go od wtrącenia się jednym groźnym spojrzeniem. – Wyleczysz skaleczenia i siniaki, a przynajmniej ich część, bo wyglądasz jak chodząca śliwka. Mogę ci pożyczyć jakąś dobrą książkę, bo, jak widziałam, nie lubisz korzystać z komputera.

– Nie, dzięki. Wolę się przespać. Może… może kiedy indziej.

Uśmiechnął się do niej nieznacznie, zanim dotarło do niego, co w ogóle zrobił. Ruszył w stronę swojego pokoju. Chciał być sam. Nie mieściło mu się  w głowie, że tak długi i katorżniczy trening nie przyniósł spektakularnych efektów. Wszystko było nie tak.

Gdy tylko się położył, zmęczenie wzięło górę i od razu zapadł w niespokojny sen. Znów znalazł się na skraju jeziorka, jak każdej poprzedniej nocy. Widział w nim tę samą okrągłą poświatę czegoś, co znajdowało się na niebie wśród gwiazd. A może to coś znajdowało się na dnie jeziora? Nie, na pewno na niebie było miejsce tej tarczy. Czuł jej zew. Siłę, która rozsadzała go od środka, próbując wyrwać się na zewnątrz. Na drugim brzegu poruszał się jasny kształt. Nie potrafił stwierdzić, co to było. Nagle rozległ się przerażający ryk jakiegoś dzikiego zwierzęcia.

Kaelas obudził się zalany potem. Usiadł na łóżku, dysząc ciężko. To był tylko sen, powtarzał sobie. Kolejny koszmar. I znów o tym samym.

Jednak podświadomie czuł, że ma to większy związek z jego przyszłością.

Coś się zaczęło.

Nie wiedział tylko, w którym momencie.

~ * ~

Powinnam dodać ten rozdział jutro, ale nie mogłam się powstrzymać, więc jest dzisiaj. Aby nie było nieporozumień jest to bezpośrednia kontynuacja rozdziału osiemnastego.

Mam wrażenie, że te dwa ostatnie miesiące tak szybko zleciały. Pewnie ani się obejrzę, a wrzesień też się skończy. W każdym razie życzę udanego roku szkolnego wszystkim, którzy zaczynają go w poniedziałek.