Rozdział 22: Dzieciństwo wojownika cz. 1

Życie nie jest lep­sze ani gor­sze od naszych marzeń, jest tyl­ko zu­pełnie inne.
Wil­liam Shakespeare

Kaelas obudził się gwałtownie. Pot spływał mu po skroni i karku. Usiadł na łóżku, ukrywając twarz w dłoniach. Znów ten sam sen nie dawał mu spokoju. Miał go serdecznie dość, a od czasu pobytu na Eduardo prześladował go prawie co noc. Ta olśniewająca tarcza odbijająca się w wodzie, biały kształt na drugim brzegu i ryk zwierzęcia. Za każdym razem budził się, nim zdołał spojrzeć na nią wprost.

Miał tego serdecznie dość. Nigdy mu się to nie zdarzyło, a teraz nie mógł odpędzić się od głupiego koszmaru. Co to mogło oznaczać? Jakiś proroczy sen czy inny banał?

Westchnął i wstał. Wolał się nie kłaść niż znów powrócić nad to jezioro. Na dodatek wydawało mu się dziwnie znajome, jakby już kiedyś się tam znalazł. Podszedł do okna i przycisnął czoło do zimnej szyby, zastanawiając się, kiedy to się wreszcie skończy.

Ostatnie treningi z Kendappą powodowały, że sny stawały się jeszcze bardziej realistyczne, ostre, jakby faktycznie, gdy zamykał oczy, przenosił się nad to jezioro skąpane w blasku srebrzystej tarczy.

Kobieta była mniej wymagająca od Mistrza Penyu i w sali treningowej spędzali tylko kilka godzin, nie cały dzień, ale i tak nie znała pojęcia „potraktować ulgowo”, zawsze dawała z siebie wszystko. Jednak trzy dni przerwy, które zarządziła, pozwoliły odpocząć organizmowi, nabrać nowych sił i chęci, by zbierać kolejne baty. Z nią także nie potrafił wygrać, ale sparingi nie wyglądały tak beznadziejnie. Dochodziło do wymiany ciosów i nie tylko on dostawał i zbierał siniaki.

Zauważył, że z dnia na dzień było coraz lepiej. Poznał jej styl walki, potrafił przewidzieć niektóre zachowania. Tylko nad szybkością cały czas musiał pracować. Pomimo że Kendappa posiadała parę ogromnych skrzydeł, ruszała się zgrabnie i szybko, robiąc natychmiastowe uniki. Bardzo pomagało jej to w walce bronią. Jego miecz był znacznie dłuższy od sztyletów, jednak zawsze wymijała lub parowała ciosy.

Miał nadzieję, że, pomimo iż ona miała za sobą znacznie więcej doświadczenia, lat ćwiczeń i praktyki, zdoła ją kiedyś pokonać. Ten dzień nadejdzie wcześniej czy później. Jeżeli nie w podróży na Debesu, to podczas kolejnej.

Uśmiechnął się nieznacznie do swojego odbicia w szybie. Nie mógł nadziwić się, że fizycznie także się zmienił. Mięśnie stały się twarde i wyraźnie zarysowane, nie ledwo widoczne jak wtedy, gdy opuszczał Landare. Siniakami starał się nie przejmować. Większość już zniknęła, z niektórymi stanie się to niebawem, a nieliczne pewnie dojdą, gdy znów oberwie. Cieszył się, że w końcu znalazł czas, aby ogolić głowę. Zaczynał wyglądać jak Falonar, a tego za wszelką cenę starał się uniknąć.

Doszły do tego trzy blizny zadane przez Kendappę. Jedna na twarzy, druga na szyi. Żałował, że nigdy nie znikną, bo bez ustanku przypominały mu o nieszczęsnym początku podróży, który wolał wyrzucić z pamięci na zawsze. Zachował się wtedy jak skończony dureń.

Ostatnia blizna biegła wzdłuż piersi. Zarobił ją podczas jednego z treningów, gdy nie zdążył uchylić się czy odparować ciosu na czas. Mieli jedynie prawdziwą broń, a, po dokładnym przeszukaniu statku, nie znaleźli żadnych atrap czy czegoś w tym stylu. Kobieta nie zrobiła tego specjalnie, ale kolejna pamiątka pozostała. Dotknął dłonią grubej, chropowatej powierzchni. Blizny powinny być pozostałościami po krwawych i ciężkich bitwach, a nie wypadkach czy nieuwadze.

Cieszył się, że Kendappa czasem też obrywała. Po wylocie z Eduardo jej ciało nie nosiło śladów katorżniczych treningów, zaczęły się one pojawiać dopiero teraz. A ostatnim razem prawie udało mu się ją powalić na łopatki. Kaelas twierdził, że utrzymała się na nogach, jedynie przez skrzydła, które uniosły ją w górę. Po wypowiedzeniu swoich przypuszczeń na głos, dostał porządny wycisk.

Podróż także nie przypominała tej pierwszej, gdy lecieli na Harenosum. Tym razem nie unikali się wzajemnie, a wręcz przeciwnie. Starali się każdego dnia spędzać wspólnie czas, rozmawiać o tym, czego dowiedzieli się od Mówczyni, Wyroczni i Mistrza Penyu, o przyszłości, która ich czekała oraz łzach pierwszych dzieci i planetach, na których mogą się znajdować. Nowych światach, które przyjdzie im poznać. Nigdy nie wypłynął temat przeszłości, punktem wyjściowym było pierwsze spotkanie na Landare po Ceremonii. Wszystko, co wydarzyło się wcześniej, każdy zachowywał dla siebie, nie chcąc zdradzić innym ani jednego słowa. Woleli zostawić to dla siebie, ukryć w głębi serca i starać się zapomnieć. Jednak wydarzenia z Piernikowej Jaskini i próba dusz powracały.

Kaelas zacisnął zęby w geście bezsilnej wściekłości. Miał ochotę krzyknąć, lecz nie była to odpowiednia pora.

Opanować się. Oczyścić umysł. Złość nic w tym momencie nie pomoże. Jednak nie potrafił całkowicie ochłonąć.

Uczucie straty, ból nie do opisania, gdy Zevran mówił wprost, że dla niego istnieje tylko jeden syn godny jego dziedzictwa. Tylko Falonar. Zawsze Falonar. Najlepszy członek rodziny, chociaż na kilometr widać, że mieszanej krwi. On przynajmniej odziedziczył cechy po rodzinie matki, rdzennych Landarczykach. Ci, co nie znali prawdy, nie mogli nic mu zarzucić. Przynajmniej tyle dobrego.

Sześcioletni chłopiec biegł wzdłuż krętych uliczek Starej Dzielnicy, nie zwracając uwagi na mijanych ludzi. Niektórych potrącił, innym wytrącił z rąk sprawunki, które potoczyły się po bruku.

Lubił czuć kamień pod bosymi stopami. Chociaż w wielu miejscach brakowało kostek, z łatwością omijał te luki i przeskakiwał piaszczyste dziury. Żałował, że domy znajdują się w zbyt dużej odległości od siebie, wtedy mógłby skakać po dachach i nie przejmować się przeklinającymi go ludźmi.

Czuł chłodny powiew wiatru na twarzy, rozwiewał on ciemne, prawie czarne włosy chłopca. Ciemnoniebieskie oczy z uwagą obserwowały drogę, wypatrując upragnionego celu.

W końcu zostawił za sobą ostatnie, najbardziej zrujnowane budynki Starej Dzielnicy i znalazł się na kamienistym terenie. W oddali zobaczył grupę ćwiczących chłopców. Rzadko mistrzowie wykorzystywali stary plac treningowy, zazwyczaj używano tego umieszczonego przy Nowej Dzielnicy. Dlatego Kaelas nie mógł zaprzepaścić takiej okazji, która mogłaby już się nigdy nie powtórzyć.

Jego treningi na wojownika miały rozpocząć się dopiero za dziesięć miesięcy, gdy skończy siedem lat. Tak zdecydowali mistrzowie klasyfikujący młodych chłopców do odpowiednich kast. Chciałby przyspieszyć ten czas, by już teraz pokazać, że jest tak samo dobry jak Falonar, lecz musiał czekać. A patrzenie poprawiało mu humor, dlatego pomimo zakazu brata i tak przyszedł na plac. Skoro on mógł, to ja też.

Zbliżył się na odpowiednią odległość, by nie podchodzić za blisko i w skupieniu obserwował. Falonara wychwycił od razu, jako jedyny miał jasne włosy. Reszty chłopców nie znał. Miał nadzieję, że uda mu się zobaczyć księcia Ladvariana, który, z powodu swoich ogromnych predyspozycji, zaczął trening znacznie wcześniej. Jednak nie poszczęściło mu się.

Chłopcy ćwiczyli walkę bronią. Kaelas nawet z tej odległości mógł zorientować się, że nie posiadali prawdziwych mieczy, a jedynie drewniane atrapy. Tak jak się spodziewał, to Falonar był najlepszy. Z zapartym tchem obserwował, jak pokonuje każdego przeciwnika. Żaden nie mógł mu się przeciwstawić, chociaż jeden wyglądał na znacznie starszego. Też będę tak potężny, pomyślał, czując dumę z brata.

– Dobrze, Falonarze, jednak następnym razem przyłóż się bardziej do pracy nóg. Sama siła to nie wszystko. – Usłyszał głos jednego z dwójki mistrzów, prawdopodobnie Landarczyka, sądząc po wyglądzie. Bez trudu wyczuł w nim jakąś rezerwę.

– Co ty mówisz? – sprzeciwił się drugi z nich, ten wyglądał na obcego, zapewne jednego z ludzi wielmożnego Vrieskasa. – Falonar jest młodym geniuszem, gdy dorośnie przewyższy nawet Zevrana. Jedynie książę Ladvarian wykazuje większy talent.

– Mieszaniec godny mieszańca. – Splunął. – Nic z niego nie będzie. Kto wie, czy nie podąży tą samą drogą co jego ojciec. Możecie już iść – zwrócił się do grupki uczniów.

Kaelas ukrył się w ruinach jednego z kamiennych domów, obserwując zbliżających się chłopców. Falonar szedł na końcu ze spuszczoną głową. Twarz zakrywała mu kurtyna jasnych włosów.

Gdy znaleźli się poza zasięgiem wzroku mistrzów, ten, który wyglądał na najstarszego, odwrócił się. Na jego twarzy pojawił się perfidny uśmieszek, oczy błyszczały niezdrowo.

– Myślisz, że jak nie ma na treningach księcia, to jesteś najlepszy, mieszańcu – odezwał się ochrypłym głosem. – Zapamiętaj sobie, że to ja zostanę jego towarzyszem. Tylko prawdziwy Landarczyk godny jest tego zaszczytu.

Reszta chłopców mruknęła z aprobatą, jednak Falonar nie odezwał się ani jednym słowem. Kaelas nie mógł zrozumieć takiego zachowania brata. Miał ochotę wyskoczyć ze swojej kryjówki i zrobić coś tamtemu, mimo że był on starszy, większy, lepiej zbudowany i miał pojęcie o walce, w przeciwieństwie do niego. Z trudem opanowując swoją wybuchową naturę, pozostał na miejscu i obserwował. Zawsze mógł wprowadzić swój plan w życie.

– Zabrakło ci języka w gębie? Tylko przy księciu jesteś taki odważny, gdy możesz liczyć na jego ochronę.  – Falonar zacisnął pięści. – Tym razem nie ma kto ochronić twojej dupy, co, mieszańcu.

Wszyscy zarechotali nieprzyjemnie. Jednak dla jedenastolatka było już tego za wiele. W trzech krokach pokonał odległość dzielącą go od drwiącego z niego chłopaka. W jego ciemnych oczach błyszczała zimna furia. Chciał zadać mu ból, chciał, aby i on cierpiał. Tamten w porę nie dostrzegł zagrożenia. Zanim zdążył się zorientować, Falonar znalazł się tuż przy nim i z całych sił uderzył w szczękę. Nawet Kaelas usłyszał nieprzyjemny zgrzyt. Chłopak zatoczył się w tył i upadłby, gdyby nie podtrzymali go towarzysze.

– W każdej chwili mogę wam pokazać, że jestem lepszy od was wszystkich razem wziętych – wycedził złowieszczo, z jego oczu nie znikała groźba i zimna furia.

– Zapłacisz mi za to, mieszańcu – wycharczał niewyraźnie, plując krwią.

Wymierzył cios, jednak Falonar zdołał zrobić unik. Niestety w tym samym momencie od tyłu zaszedł go inny chłopak. Trafił go w brak, gdyż jedenastolatek nie zdążył się w porę odsunąć.

Dla obserwującego wszystko Kaelasa było już tego za wiele. Wyskoczył z kryjówki, chociaż nie miał pojęcia o walce, a napastnicy należeli do większych i silniejszych od niego. Ich długie ręce i nogi nie mogły równać się z jego krótkimi kończynami. Ale skoro książę potrafi, to ja też, pomyślał. Za wszelką cenę musiał pomóc bratu, nie mógł go tak zostawić.

Zobaczył zdziwienie i… wściekłość w oczach Falonara, gdy z krzykiem biegł w stronę jego oprawcy. A potem nastała ciemność…

Do dzisiaj nie mógł zrozumieć, dlaczego Falonar po tym wydarzeniu zaczął traktować go z takim chłodem i wściekłością. Gdy ocknął się w domu z potężnym guzem na głowie, pamiątką po ciosie jednego z napastników, wrzeszczał na Kaelasa i oskarżał o wszystko.

Przecież chciałem dla niego jak najlepiej, pomyślał. To był ostatni raz, gdy był w stanie zrobić coś dla Falonara. Ostatni raz, gdy traktował go za wzór starszego brata.

Kaelas nie wiedział, dlaczego to wspomnienie powróciło, wszystko wydarzyło się tak dawno, było ledwie urywkiem, cieniem w jego umyśle. Nigdy do niego nie wracał, bo nie miał takiej potrzeby. Na zawsze zamknął ten rozdział w swoim życiu. Dla niego nie ma miejsca w jego teraźniejszości i nie będzie go w przyszłości. Ich drogi rozeszły się bezpowrotnie po wylocie z Harenosum.

Gdyby teraz się spotkali, musiałby go zabić, a przynajmniej stanąć do walki. Falonar należał do ludzi Vrieskasa, bez mrugnięcia okiem wykonywał wszystkie jego polecenia. Mordował, podbijał, służył. Nie to co on, czarna owca na tle nieskalanej zdradą rodziny. Nie wiedział, czy byłby w stanie skrzyżować miecz z bratem. Zabicie widma ojca to nie to samo, co bratobójcza walka. Wtedy miał do czynienia ze zjawą, kimś, kto nie żył od osiemnastu lat. Tak starał się to sobie tłumaczyć, zepchnąć do nieświadomości. Ojciec odszedł i, jeżeli istnieje jakiekolwiek życie pośmiertne, to tylko tam mogliby się spotkać. Nie warto myśleć o przeszłości, bo za bardzo bolała.

– Mam nadzieję, że nigdy już się nie spotkamy, Falonarze – powiedział do szyby. – Nie będę w stanie cię zabić, dlatego to dla nas najlepsze rozwiązanie. Możesz usłyszeć o moich osiągnięciach z daleka.

Wiedział, że brat posiada honor, że przysięga znaczyła dla niego wiele i nigdy by jej nie złamał. Do końca pozostanie wierny Vrieskasowi, nigdy nie przejdzie na drugą stronę, nawet, jeżeli od tego zależałoby jego życie.

Jak Kalush.

Nie chciał rozmyślać o ostatniej królowej, ale było to silniejsze od niego. Historia Wyroczni powracała, nie dając mu spokoju. Musiał istnieć jakiś powód, że w ogóle ją opowiedziała, lecz nie potrafił go znaleźć. W ogóle nie wiedział, co ma o niej myśleć. Do czego mogła nawiązywać? Miała być jakąś wskazówką, ukrytą przepowiednią przyszłości czy najzwyklejszym żartem? Nie wiedział. Co najgorsze nie miał pojęcia, jak dotrzeć do prawdy.

Jednak to on otrzymał ten miecz, on został nim uhonorowany. Nie  Falonar, ba, nawet nie książę. On, Kaelas, wojownik klasy średniej. Coś musiało być na rzeczy. To nie mógł być przypadek. Nie mógł! Chociaż raz okazał się lepszy od nich wszystkich!

– Tylko co mi to da? – westchnął. – Wylądowałem w nieznanym mi miejscu strefy wschodniej i nikt nie wie, co się ze mną stało. Nawet nie mam się komu pochwalić. Kendappa i RM19 nie przyjęli tego z jakimś wielkim zachwytem.

Pozostawała tylko własna świadomość i wyobrażenie miny Falonara, gdyby dowiedział się prawdy. Chociaż pewnie wtedy zabrałby mi miecz i poleciał do księcia, by mu go oddać. Nigdy nie mogłem posiadać więcej niż on.

~ * ~

Część pierwsza krótsza od drugiej. Nie mogłam inaczej podzielić, bo potem jest kolejne wspomnienie na trzy strony, a głupio tak ucinać w środku. Kolejny rozdział w przyszłym tygodniu.

Ostatnio wróciła mi wena na to opowiadanie. Wczoraj po ponad dwóch tygodniach przerwy dokończyłam wreszcie rozdział trzydziesty pierwszy. Może do końca września uda mi się zrobić zapasy do końca roku.