Rozdział 23: Dzieciństwo wojownika cz. 2

Każdy dzień przynosi nowe spojrzenie na świat.

Blue Hope

Jak zwykle wracał z treningu rozgoryczony, niezadowolony i zły. Ciągle odbijało mu się w głowie echo słów mistrza i pozostałych adeptów.

– Jesteś beznadziejny.

– Nigdy nie osiągniesz poziomu ojca czy brata.

– Wojownik niskiej klasy.

– Hańba dla rodziny.

– Wdał się w matkę, w końcu ona też nie należy do kasty wojowników.

Nikt już nie pamiętał czasów, gdy Falonar był poniżany i wyzywany od mieszańców. Cała zawiść zniknęła, gdy generał sprawujący pieczę nad Landare ogłosił go towarzyszem księcia Ladvariana i jednym z najlepszych wojowników – elitą. Landarczycy twierdzili, że był następcą swojego ojca, jego najlepszym synem. Jednak Falonar nienawidził, gdy tak mówili, czego Kaelas nigdy nie mógł pojąć. Każdy chciał być godny swego przodka. Ale oczywiście on musiał się wyróżniać, robić wokół siebie jeszcze więcej szumu, bo nie zgadzał się z tym, co stało się oczywiste.

Nienawidził go za to jeszcze bardziej, a szczególnie przez wzgląd, że razem z księciem Ladvarianem mieli udać się na dwa lata profesjonalnego szkolenia na Yaskas. Znacznie lepszego i obejmującego więcej dziedzin niż to, które przechodzili Landarczycy. A na dodatek miał zabrać ze sobą miecz ojca, dziedzictwo ich rodziny, chociaż nie przeszedł jeszcze przez Ceremonię. To niesprawiedliwe! Nie był od niego gorszy. Udowodni to!

– Falonarze, poćwiczymy walkę bronią? – zagadnął brata, gdy tylko wrócił do domu.

Tamten spojrzał na niego jak na wyjątkowo natrętną muchę. Kaelas miał ochotę uderzyć go, lecz powstrzymał się w ostatniej chwili. Matka zapewne wszystko by zobaczyła i to znowu on musiałby pomagać jej w pracach domowych i być wyśmianym przez innych za robienie tak hańbiących prawdziwego wojownika rzeczy. Niech Falonar się ośmiesza.

– Dopiero co wróciłeś z treningu – powiedział tonem, który miał zniechęcić młodszego brata. Ale nie tym razem.

– Co ci szkodzi? – nalegał, doskonale wiedząc, że Falonar nie cierpi natręctwa.

– Znów chcesz przegrać? Na dodatek jesteś za mały.

– Mówiłem o walce na miecze! Książę jest znacznie niższy ode mnie, a jakoś nie przeszkadza ci pojedynkowanie się z nim.

– Zgódź się, Falonarze. – Matka stanęła w drzwiach saloniku. Kaelas aż podskoczył, słysząc jej głos, nie zorientował się, kiedy się zbliżyła. Winę zrzucił na brata, bo w końcu nie mógł zaskoczyć go ktoś, kto nie należał do kasty wojowników. – Niewiele zostało wam wspólnego czasu, niebawem wylecisz na Yaskas i spędzisz tam dwa lata. Kaelas powinien korzystać, póki może jeszcze nauczyć się czegoś od ciebie.

Posłała synom serdeczny uśmiech. Kaelas zaciskał zęby z wściekłości. Kolejna osoba twierdziła wprost, że był gorszy. Jednak pod wpływem tych słów, Falonar zgodził się. Zawsze był uległy wobec matki i ta uległość kiedyś go zgubi.

– Przynieś miecze na dziedziniec – polecił, jakby znalazł sobie służącego. – I nie obrażaj się, gdy znów przegrasz. Mam dość twojego wiecznego marudzenia.

Z naburmuszoną miną Kaelas spełnił jego polecenie. Ostatecznie nie miał innego wyjścia. Wiedział jednak, że tym razem szczęście będzie po jego stronie. Czuł to w kościach, lekki wietrzyk szeptał mu to do ucha.

Stanęli naprzeciwko siebie w pozycji bojowej. Uważnie obserwowali każdy, nawet najmniejszy ruch przeciwnika, coś, co pozwoliłoby znaleźć się na tej lepszej pozycji, przechylić szalę zwycięstwa.

Kaelas pierwszy nie wytrzymał napięcia i ruszył do ataku. Falonar bez trudu, z gracją zablokował cios, już po chwili przystąpił do kontrataku, nie pozwalając bratu na wytchnienie czy zastanowienie się nad swoją pozycją. Wymieniali kolejne ciosy i bloki, próbując za wszelką cenę pozbawić przeciwnika broni.

Kaelas czuł, jak pot spływa mu po skroni i karku. Nagle pojawiło się zmęczenie po całodziennym treningu, lecz starał się tego po sobie nie pokazywać. Tym razem musiał być lepszy od Falonara. Musiał! Czuł narastającą w nim wściekłość do brata, wszystkie upokorzenia, które doznał z jego strony powracały, zaciemniając mu umysł. Teraz liczyła się tylko zemsta, wyrównanie rachunków. Upokorzenie go!

Jednak zanim zdążył zorientować się w sytuacji, Falonar wykonał serię szybkich, precyzyjnych ruchów i miecz Kaelasa wypadł mu z rąk.

Przegrał… Znów został pokonany przez tego durnego zarozumialca. Nie mógł na to pozwolić. Zawładnęły nim emocje, ślepa zawiść przysłoniła wszystko i, zanim zdążył nad tym pomyśleć, rzucił się na brata z pięściami. Zdołał kopnąć go w kolano, zanim dostał jeden cios w głowę, a drugi w bark. Cofnął się o kilka kroków, tracąc równowagę i padł w piach, jęcząc z bólu.

– Zasłużyłeś na to! – warknął rozzłoszczony Falonar, w jego oczach momentalnie pojawiły się iskry wściekłości. Kaelas miał ochotę się wycofać, jednak nie miał gdzie i na dodatek nadal siedział na ziemi, a brat górował nad nim. – Nie tak zachowuje się wojownik. Przegrałeś i powinieneś znieść to z honorem, durniu. Zaakceptować swoją porażkę i…

– Nie przesadzaj, Falonarze – odezwał się nagle piskliwy, dziecięcy głos.

Przez płotek okalający dom z gracją przeskoczył niski chłopiec z szerokim uśmiechem na ogorzałej twarzy. W jego ciemnoniebieskich oczach błyszczały iskierki rozbawienia i radości. Ciemne włosy sterczały na wszystkie strony, jakby od dawna nie zostały uczesane. W lnianej, znoszonej koszuli i szerokich, brązowych spodniach wyglądał na zwykłego mieszkańca Starej Dzielnicy, lecz Kaelas wiedział, że ma przed sobą księcia Ladvariana. Tyle razy przychodził tutaj, że rozpoznawał go bez trudu w tych śmiesznych ubraniach, których nie przystało mu nosić. Nie mógł zrozumieć, że wtapia się w tłum, zamiast zmuszać innych do wielbienia siebie, jak na to zasługiwał.

Na pierwszy rzut oka wyglądał jak chłopiec nie mający więcej niż dziewięć lat. Kaelas z trudem mógł uwierzyć, że byli w tym samym wieku. Drobna budowa ciała i niezwykle niski wzrost nie wskazywały na to, aby kiedykolwiek miał być silnym wojownikiem. Jednak pozory myliły, miał dwanaście lat, a już zaliczał się do elity i nawet siedemnastoletni Falonar nie był w stanie go pokonać. Kaelas żałował, że nigdy nie widział klęski brata poniesionej w sparingu z chłopcem, który wyglądał na ośmiolatka. Ciekawe, czy jemu także mówił, że jest za mały.

– Zaskoczył cię – kontynuował książę. – W prawdziwej bitwie byłoby to jak najbardziej na jego korzyść. Chyba przyznasz mi rację?

– Tak – odpowiedział niechętnie Falonar, pochylając głowę w geście szacunku do swego księcia.

– Zawzięcie trenując, jeszcze wiele osiągniesz – zwrócił się Ladvarian do Kaelasa. – Masz ukryty potencjał. Możliwe, że w przyszłości dościgniesz brata lub nawet przewyższysz go poziomem. Nigdy nic nie wiadomo.

Falonar nie był zadowolony po słowach Ladvariana, co Kaelas przyjął z wielką radością. Ktoś w końcu zobaczył jego talent i nieograniczone możliwości. W tamtej chwili postanowił, że w przyszłości to on stanie u boku księcia i zostanie jego prawą ręką.

– Posprzątaj tutaj i pomóż mamie, ja wrócę wieczorem.

Oboje oddalili się w stronę granicy Starej Dzielnicy. Dwunastolatek z wściekłością walnął pięścią w piach. Syknął z bólu, gdy natrafił na kamień, który zdarł mu skórę. Znów wszystko ja muszę robić.

Niechciane obrazy z przeszłości powracały jeden po drugim. Nie chciał tego, a jednocześnie nie potrafił pozbyć się ich, wyrzucić na zawsze. Chociaż raz poczuć tej cudownej pustki umysłu, o której tyle biadolił Mistrz Penyu.

Falonar wrócił po dwóch latach. Przez tyle czasu nie zawitał ani razu do domu, pozostawiając go z matką, zmuszając do przejęcia tak wielu hańbiących obowiązków. Przecież to nie jego rolą było rąbanie drewna czy przynoszenie wody, bo nikt nie zamontował w ich domu stałego dopływu. Zresztą jak w większości domów w Starej Dzielnicy.

Przyleciał tylko na dwa miesiące, do czasu swojej Ceremonii. Później znów miał wylecieć, tym razem na swoją pierwszą misję. Matka była taka dumna z jego postępów, on nie. Może i zmienił się fizycznie, wyglądał na prawdziwego mężczyznę, ale w środku nadal pozostał tym samym irytującym i wkurzającym starszym bratem, który myśli, że jest nie wiadomo kim, bo spotkały go tak liczne zaszczyty. Bo z wyjątkiem linii książęcej nigdy nikomu nie pozwolono trenować na Yaskas. A przynajmniej nikt o tym nie pamiętał, przez co zrobiono ogromną aferę, w której w centrum znajdował się idealny Falonar.

Kaelas szedł za bratem i księciem Ladvarianem. Z powodu zbliżającej się Ceremonii odwołano wszelkie treningi, by skupić się na tym arcyważnym wydarzeniu, które w życiu Landarczyków i tak nic nie zmieni. Ale oni jak zawsze musieli robić wiele szumu o byleco.

Czternastolatek chciał wiedzieć dokąd się wybierają i co robią (a nuż by trenowali i mógłby zobaczyć klęskę brata), dlatego obserwował ich z daleka, jak podążali wzdłuż głównej drogi Starej Dzielnicy, kierując się ku obrzeżom miasta. Od tyłu wyglądali jak ojciec z synem, a nie dwójka towarzyszy. Falonar zmienił się w czasie swojej dwuletniej nieobecności czego nie można było powiedzieć o księciu. Może i trochę urósł, ale nadal wyglądał o kilka lat młodziej, góra na dziesięciolatka. Rysy twarzy także się nie wyostrzyły. Pozostawały krągłe jak u dzieci. Ciekawe jak on w ogóle może utrzymać ten swój wielki miecz takimi małymi rączkami.

Udali się w okolicę najbardziej zrujnowanych domów, gdzie kiedyś Kaelas obserwował z ukrycia trening brata. Teraz także zaszył się w ruinach jednego z domów, by tamci nie zauważyli jego niepożądanej obecności. Usiedli na kamieniach. Odległość nie była zbyt duża, a dzięki temu, że wokół panowała cisza, a sam miał dobrze wyostrzony słuch, z którego był niezmiernie dumny, więc bez trudu słyszał wszystko, co mówili.

Książę wyjął z kieszeni szerokich spodni dwa jabłka. Kaelasowi nie umknął fakt, że Ladvarian nadal ubierał się jak żebrak. Już Falonar prezentował się dużo lepiej od niego. Tylko łat brakuje w tej koszuli, pomyślał z przekąsem, nie mogąc się powstrzymać.

Ślinka pociekła mu, gdy zobaczył, że drugi owoc, który jadł tylko dwa razy w życiu, został rzucony Falonarowi. Okrągły z czerwoną błyszczącą skórką, na której odbijały się jasne refleksy. Gdy oboje wgryźli się we wnętrze, miał wrażenie, że ten odgłos dobiegł aż do niego. Zapewne słodki sok ściekał im po palcach. Kaelas musiał wytężyć całą swą siłę woli, by nie wyskoczyć z kryjówki i nie wyrwać jabłka bratu lub księciu. Wszystko jedno, byleby je tylko dostać i skosztować chociażby maleńkiego soczystego kawałeczka. Czy to aż tak wiele?

– Nie musisz tego robić, Falonarze. – Pierwszy odezwał się Ladvarian, nie umknęło uwadze Kaelasa, że nadal miał tak samo piskliwy i dziecięcy głosik. – Znam zasady, jakimi się kierujesz.

– Książę…

– Możesz mi mówić po imieniu, w końcu jesteśmy tu sami. Nie musimy zachowywać tych wszystkich sztywnych reguł, które i tak do niczego nie prowadzą.

Zamachnął się i rzucił ogryzek przed siebie. Kaelas miał ochotę pobiec i sprawdzić, czy nie został na nim jeszcze jakiś kęs soczystego owocu. Powstrzymał się, stwierdzając, że nie będzie dojadać resztek, a w zamian wróci wcześniej do domu i zje dodatkową porcję ciasta ze śmietaną, którą matka zostawiła specjalnie dla Falonara. Przynajmniej będą kwita i tym razem to nie on zostanie z niczym.

Z rozmyśleń o zemście wyrwał go śmiech księcia.

– Właśnie o tym mówię, Falonarze – odezwał się. – Trzymasz się tych wszystkich reguł, zasad, prawa.

– Mówiłem ci już, książę, że podjąłem decyzję i jej nie zmienię. Podczas Ceremonii złożę ci przysięgę wierności i zostanę twoją prawą ręką. Nie mam zamiaru zostawić cię samego… – Zawahał się przez chwilę, co nie uszło uwadze Kaelasa. – Nie z tym, co masz zamiar zrobić. Twoje plany, ambicje są ponad prawo Vrieskasa i to tobie mam zamiar dochować wierności.

– Jeżeli się zorientują, obaj zginiemy. Nie będą nawet słuchać twoich tłumaczeń.

– Miałem wystarczającą ilość czasu na przemyślenie wszystkiego, książę. Odwieść mnie może jedynie twój sprzeciw i wybranie kogoś innego na towarzysza.

– Nawet jeżeli pójdziesz w ślady ojca? Przecież nie chciałeś tego. – Ladvarian spojrzał na niego z powagą, cała wcześniejsza radość zniknęła z jego spojrzenia.

Kaelas ożywił się. Falonar nigdy nie wspominał o ich ojcu, a od matki dowiedział się jedynie, że należał do elity wojowników. Słuchał uważnie, by nie przeoczyć ani jednego słowa, taka szansa mogła trafić się tylko raz. A skoro brat nie chce być do niego podobny, to on może, nie pogardzi takim zaszczytem. Otrzyma miecz Zevrana, jego dziedzictwo, a nie, jak zawsze, pozostanie z niczym. Chociaż w obecnej chwili nie na wiele by mu się to zdało, bo oręż był ogromny i dwuręczny, wykuty z myślą o mężczyźnie, nie nastolatku.

– Nie jestem taki jak on. Nie mam zamiaru powtarzać jego błędów. Za wiele cierpiałem z jego powodu, z powodu jego decyzji, tego co chciał, a nie potrafił zrobić. Jeżeli mnie na tym przyłapią, to trudno, zginę. Ale nie będę zachowywać się tak jak on. Nie jestem nim i nigdy nie będę, chociaż piętno jego mieszanej krwi prześladuje mnie do dziś.

Kaelas niewiele zrozumiał z tego, co mówił brat. Wniosek nasunął mu się jeden. Skoro Falonar nie chce być taki jak ojciec, to on będzie. Dzielny, odważny i honorowy. Wszyscy będą go podziwiać, gdy stanie się elitą i najlepszym wojownikiem. Lepszym od brata. Ba! Nawet lepszym od samego księcia. Może i przejdzie przez Ceremonię trochę później, w końcu książę był w jego wieku i dla niego ta chwila miała nadejść już jutro. Trudno, nie zostanie obwołany najmłodszym wojownikiem w historii, ale te dwa, góra trzy lata może jeszcze poczekać. Przeżyje.

Już widział przed oczami swój triumf. Składa przysięgę wojownika, symbolizującą stanie się mężczyzną (nie licząc wykazania się w boju, ale ten punkt przez ostatnie wieki zszedł na dość daleki plan) i otrzymuje swój miecz. Nie taki złom, którym będzie musiał władać Falonar, ale oręż z prawdziwego zdarzenia. Najwspanialszy, najpotężniejszy, może nawet lepszy od Garudy, broni starożytnych królów.

Uśmiechnął się, gdy zobaczył siebie jako wielkiego bohatera. Nawet książę obdarzy go zaszczytami, zastąpi Falonara u jego boku i otrzyma przywilej zamieszkania w pałacu, wyrwania się ze Starej Dzielnicy, co broni mu jego mieszana krew.

– Dziękuję. – Ze słodkich marzeń wyrwał go głos księcia.

Doszedł do wniosku, że to słowo było nieco wyrwane z kontekstu i pewnie tak zatracił się w krainie fantazji, że nie usłyszał dalszej rozmowy. Jak zwykle coś musiało mi umknąć i oczywiście wszystko przez Falonara. Teraz to nigdy nie dowiem się więcej o ojcu. Niech go piekło pochłonie. O ile w ogóle istnieje.

Zerknął w stronę siedzących. Powaga zniknęła z twarzy księcia zastąpiona przez szczery i radosny uśmiech, który dotarł także do ciemnoniebieskich oczu. Identycznych jak moje. Nie mógł oprzeć się temu wrażeniu za każdym razem, gdy go widział. Za to Falonar był poważny i sztywny. Czyli jak zawsze, nic nowego. Nigdy nie widział, aby kąciki jego ust drgnęły ku górze chociażby o milimetr. Jak Ladvarian mógł znosić takie towarzystwo?

– Pójdziemy na górę – odezwał się książę po chwili milczenia, wskazując na nawiedzoną górę prehistorycznych królów wznoszącą się nad Starą Dzielnicą.

– Jeżeli tego sobie życzysz, książę. – Pochylił głowę w ukłonie.

– Ech, będziemy musieli nad tym popracować. Chodź. Mamy jeszcze sporo kwestii do omówienia. Szczególnie, że jesteś ze mną.

Wstali i ruszyli w stronę góry. Kaelas przeklinał ich w duchu, bo tam nie mógł za nimi iść. Nie było miejsc, w których mógłby się zaczaić i obserwować. Na dodatek najwyraźniej przeoczył najważniejszą część tej rozmowy. Szlag! Z niechęcią skierował się w stronę domu, pocieszając się myślą, że przynajmniej zje deser Falonara. Chociaż jakieś plusy. Nie zorientował się, że gdy kluczył między ruinami, książę obrócił się i spojrzał w jego stronę.

Kaelas westchnął zrezygnowany. Nie dość, że koszmary, to teraz jeszcze głupie widma przeszłości, o której wolał zapomnieć. A już w szczególności o Falonarze. Niech pozna jakąś obcą na jednej z miliarda planet strefy zachodniej czy wschodniej, wszystko jedno, zwiąże się z nią i już nigdy nie wraca. Wszyscy na tym zyskają, a już on szczególnie.

Chociaż zapewne znów służba będzie dla niego ważniejsza. Odkąd pamiętał, jego brat nigdy się z nikim na poważnie nie związał (chociaż prawdopodobnie żadna nie chciała takiego debila i od razu go przejrzały). Zawsze tylko książę to i książę tamto. Obowiązek przede wszystkim.

Koniec!, zdecydował. Te czasy już dawno minęły. Teraz muszę myśleć o odnalezieniu łez pierwszych dzieci i miecza. Oraz jak przestać myśleć o czymkolwiek. Można osiągnąć większą szybkość, ale całkowite wyłączenie umysłu nie jest możliwe. W końcu nawet Kendappa przyznała się, że tego nie potrafi.

Ubrał się w swój strój treningowy, czyli najbardziej zniszczone spodnie i koszulę, jakie posiadał. Wiedział, że już i tak nie zaśnie, nawet nie miał ochoty śnić o tym odbiciu w jeziorze, a dalsze stanie w miejscu zapoczątkuje kolejne wspomnienia.

Wyszedł z pokoju i udał się do sali treningowej. Wiedział, że Kendappa jeszcze spała, a dodatkowo nie przepadała za porannymi treningami o pustym żołądku, więc postanowił poćwiczyć sam. Czuł, że tym razem uda mu się ją pokonać. Miał dzisiaj dobrą passę.

~ * ~

Rozdział prawie cały pisany kursywą, ale inaczej się nie dało. Kolejny w przyszłą środę (powracamy do Ladvariana), bo w czwartek wyjeżdżam na cztery dni w góry. Pewnie dobrze mi to zrobi, bo końcówka trzydziestego czwartego nadaje się tylko i wyłącznie do skasowania i napisania na nowo.

Zapraszam też do głosowania w nowej sondzie. Powstała głównie dlatego, że jestem ciekawa. Łażą mi po głowie różne pomysły i na razie chciałam poznać wasze ogóle zdanie na ten temat.