Rozdział 24: Córka generała

W każdym, choćby naj­gor­szym położeniu, znaj­du­je się ja­kaś po­cie­cha, którą w ogólnym rachun­ku dob­ra i zła za­pisać można po stro­nie zysków.

Daniel Defoe

Biblioteka na Landare nie należała do najokazalszych. Proste, metalowe regały ustawiono przy trzech ścianach. Na czwartej znajdowały się drzwi prowadzące na taras i dwa, niewielkie okna wpuszczające do środka promienie Lume Estrell. Pod sufitem powieszono lampy dające sztuczne światło, gdyż sama ognista gwiazda nawet w dzień nie wystarczała, by oświetlić pokój, a w nocy robiło się całkiem ciemno.

W pomieszczeniu ustawiono liczne, nieduże, góra dwuosobowe stoliki. Wszystkie wyglądały identycznie, nie różniły się nawet kolorem. Prostokątne, metalowe blaty w jasnożółtym odcieniu, który rozpraszał uwagę, a nie mobilizował do skupienia, osadzone zostały na jednej nóżce umocowanej na środku i zakończonej okrągłą podstawką, by nie przewracały się za często. Dostawiono do nich proste, niewygodne krzesła wykonane z tego samego surowca.

Wnętrze, które powinno być przytulne i wygodne, by zachęcać do częstszego korzystania ze zbiorów, wręcz odstraszało.

Regały wypełniły księgi oprawione w skórę, jednak największy problem polegał na tym, że ich autorzy nie pofatygowali się, aby obarczyć je tytułami. Opasłe tomy poruszały najróżniejsze tematy. Z olbrzymią przewagą pozycji o podbojach Vrieskasa i planetach znajdujących się w północnym sektorze. W obu przypadkach autorzy rozwodzili się nad każdym maleńkim szczegółem. O ile strategie wojenne można było czytać z zainteresowaniem, pomijając fragmenty wychwalające tyrana, o tyle kilkustronicowy opis jednego kamienia był nie do przebrnięcia. Szczególnie dla Ladvariana wszystko miało jakieś granice i sądził, że jedynie wyjątkowo szalony badacz był w stanie przeczytać te nudy bez ucięcia sobie drzemki po czterech zdaniach.

Pod względem historii planety zbiory były marne i wszystkie dotyczyły czasów, gdy Landare znalazła się pod panowaniem Vrieskasa. Starożytna biblioteka musiała zostać zniszczona wraz z zamkiem na wzgórzu. Najgorsze, że nikt nie pofatygował się, by ocalić księgi. Wszystko przepadło przez głupotę dawnych namiestników, myślących jedynie w wąskich perspektywach.

Ladvarian siedział przy jednym ze stolików, który specjalnie przysunął bliżej okna. Przychodził do biblioteki już od ponad dwóch tygodni i spędzał w niej prawie cały dzień, mając nadzieję, że znajdzie jakąś wzmiankę odnośnie Oraculum czy samej Wyroczni. Liczył na wiedzę Landarczyków i jak zwykle przyszło mu pogodzić się jedynie z rozczarowaniem.

Komputer tym razem okazał się bezużyteczny. Vrieskas zadbał o to, by ta wiedza nie przedostała się do niepowołanych rąk. Możliwe, że na Yaskas znalazłby odpowiedzi na dręczące go pytania, ale nie mógł się tam udać bez wzbudzania podejrzeń. Tym razem musiał radzić sobie sam, bez pomocy Evolet. Nie mógł nawet z nią porozmawiać, bo Paragas natychmiast doniósłby o tym jej ojcu, oczekując wielkiej nagrody. I wtedy czarno na białym uzyskałby potwierdzenie swoich przypuszczeń, że śmierci potężnych generałów i dowódców nie były przykrymi wypadkami.

Ale za to pozostał Falonar, przemknęło mu przez myśl.

Ladvarian podniósł lekko głowę znad drobnego, odręcznego tekstu odnośnie planet strefy wschodniej znajdujących się pod panowaniem Vrieskasa, szczególnie, że łapał się na tym, że czytał dwa razy jedno zdanie. Miał nadzieję, że pomiędzy nudnymi wersami o faunie, florze, historii, stylu walki, genealogii najważniejszych rodów (które przetrwały czystkę) znajdzie chociażby maleńką wzmiankę o Oraculum.

Kątem oka spojrzał na Falonara. Zachowywał się tak, jakby Święto Króla nie miało miejsca, a on nie zabił jego matki, jedynej rodziny, która mu pozostała. Sądził, że po tym, co zaszło będzie chciał znaleźć sobie innego dowódcę, że odmówi towarzyszenia księciu w misji na Berkayu. Jednak on nie tylko tego nie zrobił, ale także pomagał mu przeszukiwać nudne księgi, chociaż wcale go o to nie prosił.

Przebywał w bibliotece tak długo jak Ladvarian i nigdy się nie skarżył. Książę zastanawiał się, czy nie była to próba ucieczki przed teraźniejszością i zaakceptowaniem tego, co się wydarzyło. Nie pasowało mu tylko to normalne zachowanie w stosunku do niego. Do diaska, gdzie jest haczyk?! Ja nie byłbym w stanie przebywać w towarzystwie człowieka, który zabił mi kogoś bliskiego.

Może Evolet miała rację, przemknęło mu przez myśl, lecz szybko odrzucił ten niedorzeczny pomysł. Falonar nie jest zdrajcą.

– Coś się stało, książę?

Ladvarian dopiero teraz zorientował się, że ukradkowe spojrzenie szlag trafił i w zamyśleniu całkiem obrócił głowę w bok, gapiąc się na towarzysza.

– Nic – mruknął pod nosem. – Powoli zaczynam mieć dość. Siedzimy tu ponad dwa tygodnie, śpimy ledwo po pięć godzin, a nadal na nic nie natrafiliśmy. Nawet treningi zeszły na dalszy plan.

– Z tego co wiem, książę, nadal poświęcasz na codzienny trening co najmniej dwie godziny, woląc zrezygnować ze snu.

Ladvarian przez chwilę nie miał pojęcia, co odpowiedzieć. Falonar jak zwykle wszystko wiedział, już od lat miał świadomość, że nic nie ukryje przed przyjacielem, jednak zawsze dotyczyło to momentów, gdy znajdowali się na statku, a nie w rozległej stolicy Landare. On nigdy nie zadawał sobie trudu, by dowiedzieć się, co dokładnie robi towarzysz.

Jak zawsze za bardzo wczuwa się w rolę mojej prawej ręki, westchnął w duchu.

– Falonarze, nie musisz tu ze mną siedzieć i szukać czegoś, czego w ogóle może tu nie być – starał się  tak dobierać słowa, by nie urazić towarzysza.

Nie chciał wydać mu bezpośredniego rozkazu, który pewnie od razu by wykonał bez protestu czy mrugnięcia okiem. Przysięgał przed samym sobą, że nigdy tego nie zrobi, nawet, gdyby zależało od tego jego życie. Nie postępuje się tak wobec przyjaciół. Zdawał sobie sprawę, że po Święcie Króla Falonar może nie chcieć przebywać w jego towarzystwie, a bezpośrednia odprawa mogłaby przynieść zupełnie odwrotny efekt.

Ku zdziwieniu Ladvariana, wojownik roześmiał się. Nie był to jednak wymuszony, sztuczny śmiech, który słyszał już tak wiele razy, z tak wielu ust, że nie potrafił tego zliczyć, a śmiech prawdziwy i szczery. Książę poczuł, że dłoń, która od dwóch tygodni ściskała jego serce, jakby rozluźniła swój uścisk. Było mu lżej na duszy i aż sam miał ochotę się uśmiechnąć, jednak powstrzymał się w ostatniej chwili. Nie miał pojęcia, do czego zmierza Falonar, a z doświadczenia wiedział, że pochopne gesty mogą obrócić się przeciwko niemu.

– To tobie, książę, najbardziej przydałby się odpoczynek. Księgi nie uciekną, gdy zrobisz sobie kilkugodzinną przerwę. Już wyglądasz na zmęczonego, jakbyś znów nie spał od dwóch dni. Wiem, że jest to dla ciebie niezmiernie ważne, dlatego ja mogę tu zostać i szukać dalej. Masz przecież jeszcze obowiązki wobec Landare, które musisz omówić z Lothorem, a ja nie mam już nic do zrobienia…

Po ostatnich słowach w brązowych oczach Falonara pojawił się smutek, który sprawił, że pięść trzymająca serce Ladvariana podwoiła swój uścisk, sprawiając jeszcze więcej bólu. Mężczyzna odwrócił głowę w stronę okna, by nie patrzeć na księcia.

– Falonarze, ja…

– Nic nie mów, książę – przerwał mu ostro. – Zdawałem sobie sprawę, że może do tego dojść. Wiecznie przez te lata towarzyszył jej cień wdowy po zdrajcy. Jednak nie sądziłem, że to Kaelas przyczyni się do takiego końca. Zawsze widziałem siebie w tej roli. Proszę, nie przerywaj mi, książę – dodał, gdy Ladvarian już otwierał usta, by coś powiedzieć. – Był próżnym i zarozumiałym nieudacznikiem, nie posiadał talentu, był jeszcze większą czarną owcą w tej rodzinie niż ja, jako mieszaniec. Ledwo pozwolili mu przejść przez Ceremonię, pewnie chcieli się go już pozbyć i dlatego przydzielili go do wojowników średniej klasy, chociaż się tam nie nadawał i nigdy nadawać się nie będzie. Nigdy nie widziałem go w roli zdrajcy, bo z tak niskimi umiejętnościami nic nie wskóra. To Kendappa musiała przyczynić się do tego. W końcu poczuła wolność, zrzuciła kajdany i rozprostowała te swoje ogromne skrzydła, by wzlecieć w powietrze i nigdy nie wrócić. – Zamilkł na chwilę, ponownie odwracając głowę w stronę okna, jakby widok Nowej Dzielnicy okazał się nagle tak interesujący. – Powiedziała mi, że jest dumna z Kaelasa, jakby nagle zapomniała, jaki był. Jakby wierzyła, że ma jakiś plan. Żałuję, że musiała zginąć właśnie z jego powodu, zginąć na próżno, bo mój brat nie jest w stanie zmienić przyszłości Landare. Teraz pewnie zabawia się na jakiejś planecie we wschodnim lub zachodnim sektorze i nie myśli o domu, o rodzinie. Proszę, Ladvarianie, nie mówmy o tym, nie chcę do tego wracać. Wystarczy, że widzę jej śmierć każdej nocy, że nadal słyszę jej słowa, w których tak bardzo wierzy w Kaelasa. Wolę zapomnieć. I nie mam ci tego za złe. To nie twoja wina, tylko Vrieskasa. Nie chcę, byś się obwiniał. Jej krew nie splamiła twoich, lecz jego ręce.

Ladvarian nie wiedział, co ma odpowiedzieć. Chciał coś zrobić, lecz nie wiedział co. Ta tragedia dotknęła także jego i nie zgadzał się ze słowami Falonara, bo to on miał krew Selyse na rękach. Mógł odmówić wykonania rozkazu, udawać chorobę i zrzucić wszystko na Lothora, lecz tego nie zrobił. Wiedział, że nigdy nie odkupi tej winy, nawet jeżeli przyjaciel mówił coś innego. Przyjaciel? Nie miał już prawa go tak nazywać. Przyjaciele nie ranią się nawzajem, nie zabijają swoich matek i nie udają, że wszystko jest w porządku.

Wydawało mu się, że na policzku mężczyzny dostrzegł jakiś błysk, jakby samotna, słona łza w końcu znalazła ujście i wydostała się na zewnątrz, mimo usilnych protestów Falonara. Jednak ostatecznie nie wiedział czy rzeczywiście była to łza, czy jedynie refleks świetlny, bo do pomieszczenie ktoś wbiegł, głośno trzaskając drzwiami.

Obaj wojownicy natychmiast poderwali się na nogi, szykując do odparcia potencjalnego ataku. Napięli mięśnie i przyjęli odpowiednie pozycje. Jednak okazało się, że do biblioteki weszła jedynie siedmioletnia dziewczynka. Mimo swojego wieku wzrostem znacznie przewyższała wszystkie landarskie rówieśniczki, a nawet rówieśników. Miała prawie czarną skórę. Ciemne, kręcone włosy spięła w koński ogon na czubku głowy. Na ładnej twarzyczce pojawił się wyraz lekkiego zaskoczenia, jednak jasne oczy nadal bystro lustrowały każdy szczegół pomieszczenia. Ladvarian nie mógł oprzeć się myśli, że, gdy dorośnie, stanie się piękną kobietą, a jej wysoka pozycja (o ile nadal będzie ją mieć) tylko zwiększy tłum potencjalnych adoratorów.

Najbardziej zdziwiło go, że miała prostą, sięgającą kolan sukienkę na krótki rękaw. Cała utrzymana w jednolitym, jasnozielonym kolorze. W pasie przewiązana pasem materiału o nieco ciemniejszym odcieniu. Był to typowy strój Landarczyków. Obcy woleli pysznić się eleganckimi i zdobnymi ubraniami importowanymi z najmodniejszych planet sezonu. Teraz królowały zwiewne jedwabie i biele.

– Przepraszam, książę – powiedziała pospiesznie Amelia, jedyna córka Lothora, lekko pochylając głowę w geście szacunku. – Szukałam taty, nie chciałam przeszkadzać. Ani tak bardzo wzbudzić twojej czujności, książę – dodała, spoglądając na pozycje dwóch wojowników gotowych do natychmiastowego odparcia ataku.

Ladvarian nie mógł oprzeć się wrażeniu, że przez chwilę jej usteczka wygięły się w lekkim uśmiechu. Natychmiast jednak odzyskał opanowanie i rozluźnił mięśnie. Mimo że miała dopiero siedem lat, to nadal była córką generała Landare, a to nigdy nie wróżyło nic dobrego. Jedno słowo rzucone mimochodem ojcu, mogło zniszczyć plan budowany i realizowany przez lata.

– Jak widzisz nie ma go tutaj, a dzisiaj jeszcze go nie widziałem – starał się mówić normalnie, jednak nuta podejrzliwości wdarła się do tonu głosu.

– Jeszcze raz przepraszam, książę.

Wycofała się pospiesznie, zamykając za sobą drzwi. Ladvarian zauważył, że dopiero wtedy Falonar nieco się rozluźnił, ale jego spojrzenie nadal pozostawało czujne. Wszelki smutek zniknął w ciągu jednej sekundy, a wystarczyła do tego głupia smarkula, która nie wie, jak się zachowywać.

Żałował, że rodzina Lothora mieszkała w pałacu, ale nie zależało to od niego, więc nie miał nic do powiedzenia. Szczególnie, że główna baza dowodzenia na Landare umieszczona została w jednym z bocznych skrzydeł budowli. Dzięki temu generał zawsze był na miejscu i mógł od razu reagować. Chociaż nie było na co. Landare znajdowała się w centralnej części strefy północnej. Planecie nie groził żaden nagły atak zbuntowanych sąsiadów ani jakiekolwiek naturalne zagrożenie. Nawet deszcze meteorytów nie nawiedzały tej części kosmosu.

Niestety Vrieskas wymyślił to wieki temu i musiało tak zostać. Przynajmniej była to tylko jedna rodzina składająca się z Lothora, który nie właził nikomu pod nogi i zajmował się swoimi obowiązkami, jego żony, której Ladvarian praktycznie nie widywał, kiedyś zastanawiał się, czy ona w ogóle istnieje i ich córki. Amelia stanowiła największy problem, bo praktycznie była wszędzie i nigdy nie miało się pewności, czy nie podsłucha ważnej, tajnej rozmowy, którą później mogła powtórzyć ojcu z wypiekami na twarzy, gdyby pozwoliła jej na to karnacja.

– Sądzisz, książę, że wysłał tę smarkulę na przeszpiegi? – zapytał Falonar, nadal obserwując drzwi, chociaż dziewczynka już opuściła pomieszczenie i nic nie wskazywało na to, aby miała wrócić.

– Nawet jakby, to i tak niewiele mu przekaże. Możemy legalnie czytać o strefie wschodniej ile nam się tylko podoba. Pewnie wydało mu się to podejrzane, że siedzimy tyle w tej durnej bibliotece, skoro dostarczyli nam dokładne informacje o Berkayu, ale nic na nas nie ma. Założę się, że teraz z wściekłości…

Ladvarian nie zdążył dokończyć zdania, bo drzwi pomieszczenia ponownie się otworzyły, a widok stojącego w nich mężczyzny całkowicie zbił go z pantałyku. Generał Landare – Lothor, we własnej osobie uważnie lustrował wzrokiem wnętrze biblioteki.

Nie umknęło jego uwadze, że swoje kręcone włosy spiął podobnie jak Falonar, nie opadały mu swobodnie na ramiona jak zawsze. Założył jasne, prawie białe, długie spodnie, które kontrastowały z jego ciemną skórą i elegancką, czerwoną tunikę z niewielkimi, złotymi zdobieniami przy szerokich mankietach. Według Ladvariana wyglądał śmiesznie w typowym stroju Landarczyków, szczególnie przy swojej ogromnej posturze i czarnej karnacji. Jednak, odkąd sięgał pamięcią, Lothor zawsze się tak ubierał, nigdy nie miał na sobie srebrnego kombinezonu świadczącego o przynależności do ludzi Vrieskasa. Pod tym względem wyróżniał się na tle swoich pomagierów. Zastanawiał się tylko, dlaczego to robił. Chciał wmieszać się w tłum? Już na pierwszy rzut oka wyglądał na obcego, wyróżniał się. Srebrny pierścień z osadzonym w centrum niewielkim, prawie niewidocznym, ciemnoszarym kamieniem na środkowym palcu lewej dłoni oznaczał, że pełnił funkcję generała.

On sam także powinien nosić podobny, tyle że z szafirem, który oznaczał status dowódcy. Jednak nigdy nie przywiązywał do tego specjalnej uwagi. W przeciwieństwie do Falonara, który chyba nigdy nie ściągał własnego, ozdobionego rubinem. Uważał go za symbol oznaczający jego całkowite oddanie Ladvarianowi.

Książę nie potrzebował dowodu, by zorientować się, że coś było nie tak. Czarnoskóry mężczyzna nie pofatygował się nawet, aby przybrać zdziwioną czy zaskoczoną minę, by ich zmylić. Stał wyprostowany i poważny jak za każdym razem, gdy Ladvarian miał z nim styczność. Z tego, co pamiętał nigdy nie widział uśmiechu na twarzy generała. Zastanawiał się, czy w ogóle wiedział, co znaczy to słowo.

Lothor, jak gdyby nigdy nic, sprężystym krokiem wszedł do pomieszczenia i stanął przy jednym z regałów. Landarczycy nie mogli oprzeć się wrażeniu, że ukradkiem spogląda na prawo i lewo, jakby koniecznie chciał zorientować się, co robią.

– Szukasz czegoś konkretnego, książę – zwrócił się do niego generał. – Może stary Mistrz Ceremonii mógłby ci pomóc? Dość dobrze zna te zbiory.

– Nie potrzebuję pomocy, Lothorze. Inaczej już dawno zwróciłbym się z tym do odpowiedniej osoby – odpowiedział Ladvarian zimnym tonem głosu. Z satysfakcją stwierdził, że generał drgnął pod jego wpływem. W przyszłości mogło mu się to przydać, a teraz przyczynić się do wyrzucenia go stąd.

– Nie chciałem ci przeszkadzać, książę – mówił generał, ostrożnie dobierając każde słowo. – Szukałem córki.

W oczach Ladvariana zabłysły niezdrowe ogniki. Był bliski furii, jednak zdołał się powstrzymać, jedynie zaciskając mocno pięści. Paznokcie wbijały mu się boleśnie w wierzch dłoni. Ból pozwalał ochłonąć i opanować się. Zauważył, że Falonar także zesztywniał, a jego dłoń powędrowała niebezpiecznie blisko rękojeści miecza przewieszonego przez oparcie krzesła.

Teraz znalazł potwierdzenie swoich przypuszczeń. Lothor szpiegował każde, nawet najmniejsze jego posunięcie, a pomagała mu w tym córka, której wszędzie było pełno. To nie beztroska dzieciństwa przyczyniała się do jej swawoli, a polecenia ojca. Zastanawiał się tylko, komu składa raporty. Najbardziej prawdopodobną opcją był Paragas lub jeden z jego pomagierów. Vrieskas stał za wysoko i nigdy nie zawracał sobie głowy pomniejszymi sprawami, interweniował dopiero w ostateczności. Dlatego powołał wszystkich generałów, by to oni pilnowali porządku zamiast niego. Przynajmniej tak twierdziła Evolet.

Ladvarian zauważył, że Lothor musiał zorientować się, że coś jest nie w porządku. Ręka mu drgnęła i książka, którą wyciągnął do połowy z regału, spadała na ziemię. Nie od razu pofatygował się, by ją podnieść, co książę przyjął z ogromną satysfakcją. Nie ustaliłeś tego z córeczką, co? Teraz cię mam.

– Och, cóż za zbieg okoliczności – zakpił Ladvarian, rozluźniając się i dobrze bawiąc zdenerwowaniem generała.

Bezczelnie patrzył mu wprost w jasne oczy. Żałował, że Lothor nie unika jego wzroku, ale strużka potu spływająca po skroni mówiła sama za siebie. Bał się, co sprawiało księciu olbrzymią radość, szczególnie, że w takiej sytuacji widział go pierwszy raz w życiu. W końcu idealny generalik zapłaci za swoje. Niech wie, że nie ma do czynienia z byle kim. Niech doniesie Paragasowi, który po jego ostatniej wizycie na Yaskas także trzęsie portkami i obawia się konfrontacji z Vrieskasem, by powiadomić go o stracie ostatniej mieszkanki Alatum.

– Tak się składa, że była tu niedawno. Dosłownie, musieliście się minąć. – Kpiący uśmiech nie znikał z jego twarzy. – Co takiego mówiła, Falonarze? Ach tak, szukała ciebie. Chyba miała ci coś ważnego do przekazania.

Jego słowa wywołały natychmiastowy wpływ. Lothor zacisnął mocno palce na księdze, którą trzymał. Ladvarian żałował, że nie spadła mu po raz drugi, miałby więcej zabawy. Zdziwił się jednak, że generał nadal patrzy mu prosto w oczy. Zniknęła z nich ta wcześniejsza pewność i opanowanie, ale nie zastąpił ich strach, a wyraz, którego książę nie potrafił do końca zidentyfikować. Coś było nie w porządku. Jakiś maleńki, ale niezwykle istotny szczegół musiał mu umknąć. Cała satysfakcja z osiągniętej przewagi nagle wyparowała. Zaklął w duchu, lecz nie pozwolił, by uczucie wściekłości odwzorowało się na jego twarzy. Wiedział, że nie może pozwolić sobie na takie błędy. Jeżeli chce pokonać Vrieskasa, zniszczyć jego najlepszych ludzi, zanim on zorientuje się, co się święci, to nie może pozwolić sobie na niedopowiedzenie nawet w takich małych sprawach. Jedna maleńka luka może w przyszłości przyczynić się do ogromnej, niewyobrażalnej w skutkach tragedii. Spieprzyć cały, układany przez lata plan, zanim dojdzie do jednego z ważniejszych punktów.

Nawet teraz, gdy zdał sobie sprawę z tego niedopowiedzenia, nie potrafił odgadnąć jego charakteru. Nie wiedział, czy chodziło o córkę, o rozkazy z góry, czy coś jeszcze innego, czego nawet nie wziął pod uwagę w swoich rozważaniach.

– Nie będę ci dłużej przeszkadzać, książę. Gdybyś czegoś potrzebował, poinformuj mnie.

Lothor skłonił lekko głowę i wyszedł z pomieszczenia, zabierając księgę, którą trzymał w dłoniach.

~ * ~

Z drobnym opóźnieniem z powodu wyjazdu, ale w końcu udało mi się go dodać. W spisie treści terminy kolejnych rozdziałów pewnie trochę się poprzesuwają, zanim będzie mi się chciało je poprawić. Teraz będę miała więcej czasu na blogowanie, bo skończyłam Dragon Age II i już aż tak nałogowo do grania mnie nie ciągnie.

Wszelkie zaległości, które mi się narobiły postaram się nadrobić jak najszybciej, dlatego proszę o trochę cierpliwości i wyrozumiałości. Sądzę, że najpóźniej do środy będę już u wszystkich.

Jednak Kendappa wygrała niewielką przewagą nad Ladvarianem. Szczerze powiedziawszy sądziłam, że będzie odwrotnie. Takiego nagłego wzrostu popularności Kaelasa też się nie spodziewałam. Co najwyżej zdziwiłam się, że Falonar miał tylko jeden głos (drugi był mój).