Rozdział 26: Tunele

Najstraszniejsze są równania z wiadomą, której nie chcemy przyjąć do wiadomości.

Stanisław Jerzy Lec – Myśli nieuczesane wszystkie

Lothor podszedł do okna wychodzącego na pałacowy dziedziniec i wznoszącą się w oddali przeklętą górę. Ostrożnie rozsunął zasłony, by niezauważony mógł obserwować, co dzieje się na zewnątrz. Tak jak się spodziewał dwójka mężczyzn oddalała się w stronę Starej Dzielnicy. Wiele nierozwiązanych kwestii na ich temat piętrzyło mu się w głowie.

Od niechcenia musnął palcem po grzbiecie księgi, którą zabrał z biblioteki. Tej, która zawierała tak niespodziewane, a zarazem istotne informacje. Wiedzę zapomnianą i zakazaną.

– Co robisz, tato? – zapytała Amelia, podchodząc do niego i wyglądając przez okno.

Lothor widział, jak bacznie lustrowała wzrokiem otoczenie, jakby za wszelką cenę chciała dostrzec to co ojciec.

– Gdzie oni idą? – spytała, wskazując na Ladvariana i Falonara.

Lothor nie potrafił ukryć zdziwienia. Nie spodziewał się, że Amelia okaże się aż tak spostrzegawcza. Zresztą, czemu się dziwić chciała posiadać takie umiejętności jak on. Także sam starał się wyostrzyć jej zmysły.

– To bez znaczenia, zmarli nie potrafią mówić – powiedział, widząc kątem oka, że dziewczynka zmarszczyła brwi niezadowolona z takiej odpowiedzi.

– Powiesz mi chociaż, co jest w tej książce, którą im zabrałeś? – ciągnęła, nie dając za wygraną.

Lothor westchnął zrezygnowany.

– Prawda i siła – odpowiedział, spoglądając na litery umieszczone na okładce. Natura Bestii spisana przez Elberta, ostatniego doradcę namiestnika.

~ * ~

Tak jak się spodziewał,  Falonar czekał na niego przy wyjściu z pałacu. Powaga na jego twarzy świadczyła o tym, że nie zmienił zdania i nadal był przeciwny tej wyprawie, uważając ją za sprytnie zastawioną pułapkę. Ladvarian starał nie dopuszczać tych myśli do siebie. Nie chciał, aby ostatnia nadzieja na uratowanie dziedzictwa Landarczyków przepadła w taki sposób.

Wątpił, aby Lothor i Paragas, o ile on też brał w tym udział, okazali się tak sprytni. To nie było w ich stylu. Główny Generał rzadko działał w cieniu jeżeli chodziło o jego osobę. Uważał się za lepszego i nie zamierzał tracić okazji, by pokazać to publicznie. Jednak nie mógł zapomnieć, że po ostatnim spotkaniu jego nastawienie mogło ulec całkowitej zmianie. Wiedział, że Paragas był przebiegły, lecz przy tym powolny. To go wykluczało, najpierw musiałby wszystko dokładnie przemyśleć i zaplanować. Gdyby rzeczywiście chciał się go pozbyć lub dać mu nauczkę, wykorzystałby do tego perspektywę kolejnej misji, by upozorować wypadek.

Lothor to zupełnie inna bajka. Jednak musiałby to zamierzać od dawna, a Ladvarian nigdy nie dał mu powodu, by planował pozbycie się go. Generał Landare nie naraziłby się na to, bo tutaj nie dało się wytłumaczyć jakiegokolwiek wypadku i cała wina spadłaby na niego, pozbawiając w najlepszym wypadku stanowiska, w najgorszym życia. Vrieskas nie życzył sobie bezsensownej eliminacji tych, którzy mogli okazać się niezwykle użyteczni w jego planach. A książę zdawał sobie sprawę, że należy do tej kategorii ludzi.

Nie potrafił zarzucić mu nic innego poza szpiegostwem i donoszeniem Paragasowi o wszystkich ruchach Ladvariana. Nie widział go w roli zabójcy, nawet tego, który jedynie wydaje rozkazy. To nie pasowało do Lothora, dlatego postanowił trzymać go na tym stanowisko tak długo, jak zdoła. Miał pewność, że gdy wracał do domu, z jego strony nic mu nie groziło. Dlatego był użytecznym pionkiem w tej grze. A w razie problemów zawsze może posłużyć się jego córką, wtedy ukochany tatuś zrobi wszystko, czego zażąda.

Tylko Falonar patrzył na wszystko z innej perspektywy. W każdym odpowiednio wysoko postawionym człowieku Vrieskasa widział zagrożenie, nigdy im nie ufał. Ani Evolet, ani generałom. Nawet na dowódców patrzył chłodno i z dystansem, mając zawsze broń pod ręką. Rozumiał go, jednak wolał, aby czasem spoglądał na wszystko z nieco innej perspektywy. Wroga także można wykorzystać do własnych celów, a elita, gdy się ją odpowiednio podeszło, dzieliła się wieloma ciekawymi informacjami.

Szli w milczeniu. Falonar chyba wziął sobie za punkt honoru nie odzywać się, dając w ten sposób do zrozumienia, co myśli o tej wycieczce. Jego twarz pozostawała poważna i nieprzenikniona. Ladvarian nie wiedział, co ma o tym sądzić. Podobnie zachowywała się Evolet, gdy uparł się zrobić coś, co według niej zostało oznaczone etykietką „głupie, ryzykowne i pozbawione sensu”.

Mógłby sobie znaleźć dziewczynę, pomyślał.

Drażniło go to milczenie akurat w momencie, gdy sam chciał porozmawiać o ich niedawnym znalezisku i przedyskutować szczegółowy plan dostania się na Oraculum. Tym bardziej, że znajdowali się poza pałacem, w którym mogli się przypadkowo natknąć na Lothora i jego smarkulę.

Jeżeli Falonar miał zamiar obrażać się tak do czasu powrotu do pałacu, to nie omieszka solidnie kopnąć go w dupę. Nie mógł odpędzić się od złośliwej myśli wydania mu rozkazu i obserwacji, co zrobi w takim wypadku. Czy potulnie posłucha, czy może nadal będzie robić swoje, uparcie ignorując swojego księcia, któremu przysięgał wierność? Zamiar niezwykle kuszący, jednak postanowił na razie się powstrzymać.

Ladvarian starał się obrać taką drogę, by nie mijać rodzinnego domu Falonara. Domyślał się, że jego żal był zbyt świeży, by mógł minąć go obojętnie. Gdy brnęli przez zrujnowane domy Starej Dzielnicy, widział smutek malujący się na twarzy przyjaciela. Za wszelką cenę starał się spoglądać w inną stronę, by książę nie mógł w jego oczach wyczytać targających nim uczuć.

Przyspieszył kroku. W tej sytuacji nic nie mógł poradzić. Tylko czas potrafiłby coś zdziałać i sam Falonar, jeżeli pogodzi się ze stratą ukochanej osoby.

Przeklęta góra, jak nazywali ją Landarczycy czy królewska góra, jak pisał o niej Elbert wyglądała identycznie jak za każdym razem, gdy w młodości przychodzili tutaj z Falonarem, by szukać ukrytych skarbów, czy po prostu wydostać się z tłocznego miasta i spędzić czas jedynie w swoim towarzystwie na łonie natury.

Kamienie powierzone im tajemnice zachowywały tylko dla siebie, nie tak jak ludzie, którzy, gdyby nadarzyła się okazja, od razu sprzedaliby najskrytsze sekrety, gdy cena okazywała się odpowiednio wysoka.

Góra o wiele lepiej prezentowała się w nocy, gdy, leżąc na jej szczycie, można było obserwować ciemne niebo ozdobione nielicznymi, srebrzystymi gwiazdami. I marzeniami o księżycu, jakkolwiek wyglądał. Według informacji, które znaleźli w starych archiwach i opowieści Falonara o nocy, gdy na niebo wszedł ten fałszywy przypomniał najzwyklejszą, jasną tarczę. Wielki mit nie okazał się niczym niezwykłym. Czasem Ladvarian żałował, że nie dane mu było zobaczyć nawet tego fałszywego, ale musiał się z tym pogodzić. Taka była kolej rzeczy. Trudno.

Zrealizowali pierwszy i dziecinnie prosty punkt, czyli przyjście tutaj. Problem zaczynał się dalej. Ladvarian, tak pochłonięty perspektywą znalezienia tajnego archiwum ukrytego przez Elberta, w ogóle nie zastanawiał się, co zrobić, gdy znajdzie się na miejscu. Wejście nagle się nie otworzy, zapraszając ich do środka. Nie znajdą wielkiego, kolorowego znaku wskazującego drogę.

Nie miał zamiaru przyznać się do swojej pomyłki i działania bez wcześniejszego przemyślenia. Falonar pewnie by tego nie skomentował, ale jego triumfujący wyraz twarzy mówiłby sam za siebie. Trzeba udawać, że wiem, co robię, przynajmniej dopóki czegoś nie wymyślę, postanowił.

– Powinniśmy głównie skupić się na zboczach – rzekł, starając się nie patrzeć na przyjaciela. – Może w okolicy tych zniszczonych schodów? – zadumał, poniewczasie orientując się, że powiedział to na głos.

Schody, to w rzeczywistości zbyt wiele powiedziane. Czas i wiatr zrobiły swoje i stopnie wykute z kamienia góry już dawno przestały je przypominać. Wzniesienie powoli je pochłaniało, chcąc powrócić do swej pierwotnej formy. Ladvarian i Falonar nigdy z nich nie korzystali, woląc wspinać się na szczyt po dzikich szlakach między kamieniami. Na początku w ogóle nie zdawali sobie sprawy z ich istnienia. Jednak, gdy odkryli znalezisko, okazało się, że wędrówka nimi jest jeszcze bardziej niebezpieczna.

Falonar tylko skinął głową i bez słowa ruszył we wskazanym kierunku.

– Dupek – mruknął pod nosem Ladvarian, nie przejmując się, że mógłby go usłyszeć.

Jak się spodziewał, kamień nie różnił się niczym od kamienia i nic nie wskazywało na to, aby ukryto gdzieś jakieś tajne wejście. Zaczynał zastanawiać się, czy dojście do niego nie było możliwe jedynie przez pałac. To oznaczałoby, że góra całkiem pochłonęła tajemne archiwum. Nawet, jeżeli faktycznie się tam znajdowało, to wiedza przepadła na zawsze.

Możliwe, że Evolet poradziłaby coś w tej sytuacji, była obeznana we wszystkich nowościach technicznych. Kto wie, czy nie istniały urządzenia zdolne skruszyć kamień, by dostać się do wnętrza góry. Jednak, gdyby okazało się to prawdą, musiałby podać sensowny powód sprowadzenia ich na Landare. Paragas nie dałby się nabrać na żadną lichą wymówkę, nawet przy poręczeniu córki Vrieskasa.

– Błędne koło – warknął, kopiąc kamień znajdujący się na jego drodze, by wyładować złość.

Kolejne zdarzenia wydarzyły się tak szybko, że ledwo zdążył je zarejestrować. Z pozoru niewinny kamień okazał się być całkiem sporej wielkości, co spowodowało ostry ból w nodze. Ladvarian w duchu cieszył się, że nie doprowadziło to do żadnych trwałych uszkodzeń, zwichnięć czy złamań.

Książę włożył w kopnięcie całkiem sporo siły i, mimo swoich wielkości, kamień przesunął się, ukazując wąskie wejście w głąb góry. Niestety, Ladvarian nie do końca zdążył złapać równowagę i jedna noga wpadła do szczeliny, powodując upadek na twarz. Usłyszał nieprzyjemny dźwięk pękającej kości i cichy jęk wydobywający się z jego własnych ust, gdy próbował podnieść się na rękach.

– Książę! – Dobiegł do niego pełen niepokoju krzyk Falonara.

Przyjaciel niemalże natychmiast znalazł się obok niego. Złapał pod pachy i bez problemu pociągnął w górę, wyciągając z dziury i stawiając na nogi. Pomimo sytuacji, w jakiej się znalazł, Ladvarian po raz tysięczny przeklinał swój niski wzrost i drobną posturę. Falonar nawet z daleka przypominał wojownika, szczególnie ze swoimi wyraźnie zarysowanymi mięśniami, on co najwyżej niedorośnięte dziecko.

– Wszystko w porządku, książę? – zapytał z troską, wyciągając w jego stronę czystą chustkę. – Masz całą twarz we krwi – wyjaśnił.

Ladvarian dotknął ręką nosa, bolał. Pewnie on złamał się podczas upadku. Ostrożnie otarł z twarzy czerwoną ciecz. Miał świadomość, że jakieś plamy i tak zostaną, ale starał się tym nie przejmować tak jak zniszczonym ubraniem i upokorzeniem. Cieszył się, że nawet Falonar nie do końca zdawał sobie sprawę, co tak naprawdę się wydarzyło. I miał zamiar nie zmieniać tego stanu rzeczy.

– Czyli jednak coś tu jest – zmienił temat, bo wyraz twarzy przyjaciela od razu dawał mu do zrozumienia, że chciałby wiedzieć, dlaczego wylądował na twarzy, nie amortyzując upadku i wpadając w dziurę. – Lothor na pewno za tym nie stoi. Nie miałby pewności, że trafimy w odpowiednie miejsce.

– Możliwe. Chcesz tam wejść, książę?

– Jak najbardziej. Przecież po to tu przyszliśmy – rzucił beztrosko.

Ladvarian ukucnął przy szczelinie i ostrożnie zsunął się do środka, nie dając Falonarowi okazji do wypowiedzenia kolejnych wątpliwości. Strop znajdował się całkiem wysoko, nie był w stanie go dotknąć, gdy wyciągnął rękę ku górze. Chociaż dla przyjaciela nie będzie stanowić to najmniejszego problemu. Rozejrzał się dookoła, uświadamiając sobie, że znalazł się w jakimś kamiennym tunelu. Jednak słabe światło Lume Estrell wpadające przez wąską szczelinę nie było w stanie oświetlić żadnej z dwóch dróg. Widział tylko nieprzeniknioną ciemność i nie napełniało go to optymizmem.

Falonarowi zejście zabrało więcej czasu. Musiał się trochę nagimnastykować, by ze swoją posturą przecisnąć przez niewielki otwór. Pozdzierał sobie przy tym tunikę na plecach i rękawach.

Książę zastanawiał się, jak wrócą tą samą drogą. On musiałby skoczyć, by dosięgnąć otworu, a w ciemnościach, które niebawem nastaną graniczyłoby to z cudem nawet przy jego umiejętnościach. Co gorsza, znalezienie tego miejsca mogło okazać się nielada wyzwaniem. Stwierdził, że prawdopodobnie przyjdzie im przenocować w tunelach. W czasie wielu misji nie raz znajdowali się w gorszych warunkach, więc nie stanowiło to problemu.

– Ciemno – skomentował Falonar, jakby Ladvarian już nie zorientował się w sytuacji.

– Musimy sobie jakoś poradzić. Nie zamierzam zawracać, skoro doszedłem tak daleko.

– Uparty jesteś, książę. Rozumiem, że nie pomyślałeś o zabraniu światła?

Ladvarianowi wydawało się, że usłyszał w głosie przyjaciela nutę rozbawienia, jakby śmieszyła go sytuacja, w jakiej się znaleźli. Żałował, że nie może dostrzec wyrazu jego twarzy.

Po chwili rozległo się ciche kliknięcie i w tunelu zabłysło jaskrawe, sztuczne światło. Przez chwilę oślepło ono księcia, jednak szybko przyzwyczaił do niego wzrok. Okazało się, że w tej kwestii Falonar pomyślał za niego. Trzymał w dłoni niewielką latarkę, którą przed wyjściem musiał zabrać z pałacu. Nie miał wątpliwości, że bawiła go wcześniejsza sytuacja. Rzucił przedmiot Ladvarianowi, który zgrabnie złapał go w powietrzu.

Rozdarł przód tuniki, by postrzępione resztki rzucić na ziemię. Po przeciskaniu przez szczelinę ubranie nie nadawało się już do niczego i tylko krępowałoby ruchy. Chociaż książę wątpił, aby czekało tu na nich jakieś niebezpieczeństwo. Falonar odpiął miecz i, majstrując przez chwilę przy skórzanym pasie, umocował go na plecach, by ułatwić sobie wędrówkę.

– Jak wrócimy, przypomnij mi, abym porządnie trzepnął cię w łeb za to przed chwilą – mruknął, wybierając prawą odnogę tunelu.

– Nie omieszkam, książę.

Tunel został starannie wyżłobiony w kamiennej górze. Na podłożu natrafili tylko na kilka drobnych kamieni zapewne oderwanych ze stropu. Wyznaczona została w nim tylko jedna trasa, w ścianach nie natknęli się na żadne boczne odnogi. Znacznie ułatwiło to wędrówkę i ustrzegło przed zgubieniem drogi i utknięciem we wnętrzu góry bez szansy powrotu. Jednak było dziwne. Ktoś pofatygował się, by utworzyć to miejsce, a nie pomyślał o zabezpieczeniach. Przecież każda tajemnica kiedyś mogła wyjść na jaw. Nic nie było w stanie wiecznie pozostać w ukryciu, ktoś w końcu powie o jedno słowo za dużo.

Szedł przodem, oświetlając sobie drogę, jednak nie natrafił na nic szczególnego. W niektórych miejscach dostrzegł żelazne uchwyty, w których kiedyś, przed najazdem Vrieskasa i przyniesieniem przez niego na Landare zupełnie nowych technologii, umieszczano pochodnie. Teraz były puste.

Tunel ciągnął się i ciągnął, jakby nie miał końca. Czasem opadał w dół lub zakręcał, jednak nigdy nie natrafili na żadne rozwidlenie. Budowniczy musiał zadbać o to, by dostarczyć do środka świeże powietrze. Prawdopodobnie istniały jakieś mniejsze szyby, ale Ladvarian nie miał ochoty zagłębiać się w tę kwestię i szukać ich. Wystarczyło mu, że ma czym oddychać i nie udusi się.

– Coś tu jest nie w porządku – mruknął Falonar.

Ladvarian tylko kiwnął głową, zgadzając się z nim. Atmosfera, która ich otaczała, gdy zagłębiali się coraz dalej we wnętrze góry była… dziwna. Coś wisiało w powietrzu, nie miał co do tego żadnych wątpliwości. Jednak najbardziej dominowało uczucie, jakby wchodząc tutaj, zakłócił czyjś spokój.

Nagle przystanął. W świetle latarki zobaczył, że w końcu droga rozgałęzia się na dwie odnogi. Niestety, jedna z nich została zasypana. Strop musiał nie wytrzymać i lawina olbrzymich głazów na zawsze pogrzebała szanse na przedostanie się. Szczególnie, że zawalony odcinek mógł równie dobrze ciągnąć się przez kilkadziesiąt metrów.

Ladvarian chciał wiedzieć, co kryje się za zawalonym przejściem, tym bardziej, że jego boki wyglądały jak wyrzeźbiona w kamieniu rama drzwiowa. Druga odnoga zniechęcała swoim wyglądem do zagłębienia się w czeluści tunelu. Wyglądała jak typowy tunel wydrążony w górze przez niezbyt dokładnego budowniczego. Jakby zależało mu tylko na przejściu. Ściany były krzywe, a kamień pofalowany i w niejednym miejscu ostro zakończony. Strop znacznie się obniżył, przez co Falonar musiał trochę pochylić głowę, by przejść bez uszczerbku na zdrowiu.

Także to przejście prowadziło jedynie prosto przed siebie. Znów bez bocznych korytarzy i rozwidleń. Wędrówka była długa i mozolna. Ladvarian miał wrażenie, że trwała sporo ponad godzinę. Musieli zwolnić marsz, gdyż każdy nieprzemyślany krok mógł prowadzić do zguby. Na podłogę posypało się znacznie więcej kamieni, czasem jakiś zatarasował połowę korytarza i trzeba było ostrożnie wspiąć się po nim, aby przejść na drugą stronę.

Książę nie miał zamiaru się poddawać, jednak w sercu pojawiało się coraz więcej wątpliwości. Nie mógł oprzeć się wrażeniu, że ten tunel ostatecznie także okaże się ślepy i ściana zawalonych kamieni zmusi ich do odwrotu. Świadczyły o tym coraz większe ilości głazów na posadzce i trudności z przeciskaniem się pomiędzy nimi.

Miał świadomość, że już był cały brudny i odrapany. Otarcia o ostre kamienie powodowały przecięcie naskórka, z drobnych ranek sączyły się pojedyncze krople krwi, znacząc drogę. Wystarczyło, że spojrzał na Falonara, którego ręce i pierś naznaczone były siatką drobnych, czerwonych zadrapań i ciemnymi smugami brudu, mieszającymi się ze spływającymi kroplami potu, by zorientował się, że musi wyglądać nie lepiej. Chociaż w jego przypadku dochodził jeszcze złamany nos.

Ladvarian myślał, że będą musieli się wycofać, bo pokonanie ogromnego kamienia, który oderwał się od sufitu, okazało się sporym problemem dla niego, nie mówiąc o Falonarze, znów natrafili na rozwidlenie. Jednak tym razem na trzy odnogi. Ta naprzeciwko była w podobnym stanie jak odcinek, który pokonali i nie nadawała się do dalszej wędrówki. Kamienne bloki usiane były tak gęsto, że ominiecie ich graniczyło jedynie z cudem. I prawdopodobnie dalej nie było o wiele lepiej.

Jednakże Ladvarian nie przejął się tym zablokowanym przejściem, gdyż dwa pozostałe zrobiły na nim większe wrażenie. W obu przypadkach budowniczy wyrzeźbił olbrzymie, ponad czterometrowe, kamienne łuki. Przy brzegach zdobiły je jakieś symbole, które Landarczykom nic nie mówiły, coś takiego widzieli pierwszy raz w życiu. Te tunele nie były zawalone, jakby to, co spowodowało zawalenie innych, te w dziwny sposób ocaliło.

Skierował latarkę na łuk znajdujący się po jego prawej stronie i stanął jak wryty. Dopiero po chwili, jak w transie, zrobił kilka chwiejnych kroków i przesunął dłonią po skale. Pomiędzy dziwnymi symbolami zostały umieszczone także drobne, czarne kamienie. Ciepłe w dotyku. Nie miał wątpliwości, że były to księżycowe kamienie, identyczne jak ten, który oprawiono w wisiorze Kalush. Kamienie, które przeszły do legendy, bo od tysiącleci nikt ich nie widział. Nie mógł uwierzyć, że tak głęboko w czeluściach góry znajdowało się ich znacznie więcej.

– To chyba jakiś napis – odezwał się Falonar, marszcząc brwi. – Te symbole.

– Możliwe, ale nigdy nie słyszałem o takim języku. I wątpię, byśmy znaleźli kogoś, kto wiedziałby coś więcej i potrafił to przeczytać.

Ladvarian ruszył przed siebie, bez zastanowienia wybierając prawą odnogę. Jednak już po kilkunastu krokach musiał się zatrzymać. Przed sobą miał ogromną, kamienną bramę. Jej dwa skrzydła także zostały ozdobione symbolami i księżycowymi kamieniami. Nie dostrzegł nigdzie klamki, co znaczyło, że wrota trzeba pchnąć do środka. W tym miejscu ta dziwna aura była bardziej namacalna. Nie mógł oprzeć się wrażeniu, że za tymi drzwiami wcale nie znajdowało się tajne archiwum Elberta. Wskazywała na to ta cała otoczka.

Pchnął jedno skrzydło, lecz wrota nawet nie drgnęły. Kamień musiał być wyjątkowo gruby i mocny.

– Pomóż mi – zwrócił się do Falonara.

~ * ~

Przezwyciężyłam lenia i dzisiaj na wykładzie dopisałam początek o Lothorze, który powinien znaleźć się w końcówce poprzedniego rozdziału. Dodatkowo znów zaczęłam pisać i w końcu ruszyłam z kolejnymi fragmentami o Ladvarianie i Falonarze. Latte o smaku szarlotki jednak robi swoje ;)

Ostatnio trochę się zdziwiłam, bo w opowiadaniu o Peterze potraficie dostrzec każdy drobniutki szczegół, który ja zapomniałam skasować w jednym miejscu, a tutaj nawet, gdy pojawi się drobna wskazówka, to jest pomijana przy innych wydarzeniach.