Rozdział 27: Grobowiec

[...] nawet w piekle ludzie dostają czasami łyk wody, nawet jeśli tylko po to, żeby głębiej przeżywać pełny horror niezaspokojonego pragnienia, kiedy znowu ich ono ogarnie.

Stephen King – Czarna bezgwiezdna noc

Mężczyźni napięli mięśnie i naparli na drzwi, wytężając wszystkie siły. Po chwili minimalnie drgnęły i niezwykle powoli zaczęły posuwać się do wewnątrz. Pchali, pchali i  pchali. Ladvarian miał wrażenie, że niebawem straci wszystkie siły, a i tak nic nie wskóra. Żyła na skroni pulsowała mu w przyspieszonym rytmie. Wtedy ich oczom ukazała się niewielka szpara, pozwalająca na przeciśnięcie się do środka.

Książę zastanawiał się, w jakim celu zbudowano to przejście i wstawiono te ogromne drzwi o grubości niemalże pół metra. Otworzenie ich graniczyło z cudem. Przy połączeniu sił dwóch najsilniejszych landarskich wojowników pojawiła się zaledwie szpara.

Dysząc ciężko po wysiłku, który kosztował go zużycie ogromnych ilości sił, przecisnął się do środka. Nie mógł powstrzymać jęku zawodu. Komnata, w której się znalazł nie należała do największych, pomimo wyjątkowo wysokiego stropu. Ściany zostały gładko wykute w kamieniu, jednak nie ozdobiono ich symbolami jak łuku czy wrót prowadzących do niej.

Pomimo dwóch kamiennych prostopadłościennych brył ulokowanych na podwyższeniu w centrum komnaty, nic więcej w niej nie było. Żadnego tajnego archiwum Elberta. Na podłodze nie piętrzyły się stosy książek czy teczki ze zgromadzonymi notatkami. Nic. Misja zakończyła się fiaskiem.

– Książę… – Usłyszał za sobą głos Falonara, który też przecisnął się przez szparę.

– Nic nie mów – uciszył go. – W końcu starzec nie byłby w stanie otworzyć tych drzwi.

Nie potrafił ukryć rozczarowania w głosie. Tak bardzo zależało mu na tym, aby coś znaleźć. Coś, co pozwoliłoby Landarczykom przetrwać kolejne wieki, przywrócić ich dawną chwałę.

Nie chciał spojrzeć na Falonara i widzieć na jego twarzy miny w stylu „a nie mówiłem”. Aby się czymś zająć, podszedł do kamiennej platformy, bo istniała możliwość, że te prostopadłościenne brył nie znalazły się tu przez przypadek. Może nie wróci z pustymi rękami.

Gdy znalazł się przy nich, ze zdziwieniem zorientował się, że ktoś na każdej z nich wyrzeźbił sylwetkę leżącego, dorosłego człowieka. Kobieta i mężczyzna. Przyjrzał im się uważniej. On był w średnim wieku, o czym świadczyły liczne blizny i bruzdy pokrywające poważne oblicze. Wzdłuż lewego policzka biegła krzywa blizna. Włosy sięgały umięśnionych ramion. Dłonie splecione na piersi zaciskały się na rękojeści dużego, kamiennego miecza. Jednak coś innego wzbudziło największe zainteresowanie Ladvariana. Korona zdobiąca skroń kamiennego mężczyzny, ozdobiona księżycowymi kamieniami. Jak w transie podniósł dłoń, by dotknąć posągu. Wszystkie szczegóły oddano z ogromną dokładnością, czuł pod palcami chropowatość skały. Tylko w jakim celu ktoś uwiecznił te podobizny?

Niechętnie odwrócił głowę, by spojrzeć na kobietę. Niemal dorównywała wzrostem wysokiemu mężczyźnie. Wyglądała na młodszą. Miała krótkie włosy, sterczące w nieładzie na wszystkie strony. Jej korona była znacznie mniejsza i pozbawiona wszelkich ozdób. Ladvarian zdziwił się, że rzeźbiarz przedstawił ją w typowo męskim stroju, a nie w sukni, jak przystało na kobietę o jej pozycji. W dłoniach trzymała krótszy miecz o wąskiej klindze. Praktycznie całe ostrze pokrywały najróżniejsze symbole. Rękojeść została ozdobiona wizerunkiem tygrysa o szafirowych oczach. Największą uwagę zwrócił na wisior. Księżycowy kamień w oprawce, z dwoma tygrysami znajdującymi się u góry. Identyczny jak ten, który dotykał jego piersi.

– Kalush – szepnął.

Tylko po co ktoś umieścił tu ich kamienne wizerunki? Po co zabezpieczył wejście drzwiami nie do przejścia?

– Książę – odezwał się niepewnie Falonar, który także przyglądał się rzeźbom – to są sarkofagi. Chyba trafiliśmy do grobowca.

Ladvarian spojrzał na niego z niedowierzaniem. Przecież to był jakiś absurd. Landarczycy palili ciała swoich zmarłych. W ostatniej wędrówce oddawali ich ogniu, by wraz z dymem ich dusze wzbiły się w kosmos i odnalazły ścieżkę do wieczności. O ile ona w ogóle istniała. Nie chowali ich w ziemi, która była zbyt cenna, aby ją niepotrzebnie marnować. Jedna z nielicznych tradycji, która przetrwała wieki. Przecież to niedorzeczne, aby robić jakieś wyjątki. I to w jakim celu? Dla własnego kaprysu?

Wiedział, że na Yaskas było inaczej. Evolet pokazywała mu miejsca pochówku swoich przodków. Vrieskas zgromadził wszystkie mogiły w jednej komnacie w pałacowych podziemiach. Ponoć kiedyś znajdowały się w innym miejscu, ale chciał je mieć przy sobie z nieznanych nikomu powodów. Ladvarian nigdy się w to nie wgłębiał.

– Otwórzmy to – stwierdził.

– Ale, książę…

– To jedyny sposób, aby się przekonać, czy rzeczywiście znajdujemy się w grobie Kalush i Ladvariana. Gorzej być już nie może. Najwyżej zobaczymy ich kości. Nie chcę zniszczyć tych wizerunków, więc mi pomóż.

– Rozumiem, że nie ma sensu odwodzić cię od tego pomysłu, książę – nie dawał za wygraną Falonar.

– Nie.

Przyjaciel jedynie skinął głową i podszedł do wizerunku ostatniego króla. Okazało się, że całkowite zdjęcie kamiennego bloku jest niemożliwe. Ruszenie go z miejsca kosztowało ich niemal tyle siły, co otworzenie bramy prowadzącej do komnaty. Odsunęli płytę mniej więcej do połowy, by móc bez problemu zajrzeć do środka.

– To nie może być normalny kamień – mruknął Falonar, dysząc ciężko. – Jest za gruby i za ciężki.

Ladvarian nie słuchał go. Zerknął do wnętrza kamiennego bloku. Nie mógł uwierzyć, że ma to przed oczami, że ten niezrozumiały absurd okazał się prawdziwy. Kości. Szkielet człowieka pochowanego we wnętrzu góry. Zacisnął mocno powieki, by na to nie patrzeć, by nie uronić nawet jednej łzy słabości i niesprawiedliwości.

– Niech to szlag! – wrzasnął, z wściekłości, waląc pięścią w brzeg sarkofagu.

Usłyszał chrzęst łamanej kości i ukłucie nieprzyjemnego bólu w dłoni. Po raz drugi tego dnia. Przynajmniej znalazł potwierdzenie, że nie był to zwykły kamień, inaczej nic by się nie stało.

– Ladvarianie…

– Dlaczego, Falonarze, dlaczego? Po jaką cholerę go tu pochowali? Dlaczego nie spalili jego ciała?

– Nie wiem.

Ladvarian ostatni raz spojrzał na szkielet nieżyjącego od wieków mężczyzny, któremu zawdzięczał swoje imię. Już chciał odejść od sarkofagu, gdy rzuciło mu się w oczy coś dziwnego. Praktycznie cały szkielet był ludzki, jednak gdy światło latarki padło na prawą rękę, tę znajdującą się początkowo w cieniu płyty, zorientował się, że odbiegała ona od normy. Nigdy nie uczył się anatomii, nie przykładał do niej większej uwagi niż zapamiętanie podstawowych zagadnień, które mogły przydać mu się na misjach. Ale bez trudu stwierdził, że ta ręka nie mogła należeć do człowieka. Nie dość, że nieproporcjonalna w stosunku do tej drugiej, niemalże dwa razy dłuższa, to na dodatek wykrzywiona pod dziwnym kątem. Jakby kości łączyły się w innych miejscach. I dłoń. Nie człowieka, a zwierzęcia.

– To bez sensu – stwierdził.

– Może pochowali z nim jakieś zwierzę. Zwłoki bestii, którą zabił w swoim ostatnim starciu lub która przyczyniła się do jego śmierci – zasugerował Falonar.

– Chyba jej jedną łapę, a przy okazji jemu odcięli rękę. Nie potrafię na to znaleźć logicznego wytłumaczenia – zakończył z rezygnacją Ladvarian. – Gdy polecimy na Yaskas, postaram się coś znaleźć w tamtejszej bibliotece. Szkoda, że Be’Shar znajduje się tak daleko na wschód. Tam pewnie otrzymalibyśmy odpowiedzi, ale nie starczy nam czasu, by niepostrzeżenie odwiedzić mnichów. Otwórzmy ten drugi – dodał po chwili.

– Po co?

– Może tam znajdziemy odpowiedź. Nigdy nic nie wiadomo.

Z sarkofagiem Kalush mieli więcej problemów. Ladvarian mógł posługiwać się jedynie jedną ręką. Lewa dłoń powoli puchła i dotknięcie nią czegokolwiek powodowało ostre ukłucie bólu, nie mówiąc o pchaniu płyt wykonanych z kamieniopodobnego czegoś. Prawie całą robotę wykonał Falonar, dlatego wieko zostało odchylone tylko nieznacznie. Ale to wystarczyło, by przekonać się, że w środku nic nie było.

Niezadowolony książę starał się oświetlić latarką każdy ciemny kąt, jednak oprócz kurzu nic tam nie znalazł. Kalush nie została pochowana w przygotowanym dla niej grobowcu. W końcu wszystkie przekazy historyczne jednoznacznie stwierdziły, że królowa nigdy nie wróciła do stolicy i nie odnaleziono jej ciała ani miecza.

– W takim razie po co to zbudowali? – mruknął Ladvarian.

– Może mieli nadzieję, że kiedyś się znajdzie – zasugerował Falonar.

– Nadzieja matką głupich. Trzeba to zasunąć.

Książę oparł się plecami o płytę Kalush, by pchnąć ją na miejsce.

– Poczekaj, tu coś chyba jest! – zawołał Falonar w ostatniej chwili.

Ladvarian natychmiast znalazł się przy nim i ponownie oświetlił wnętrze sarkofagu. Teraz i on dostrzegł coś, co przykryły duże kłęby kurzu. Jakieś prawdopodobnie pożółkłe coś. Wychylił się i ostrożnie sięgnął po owe coś. Okazało się, że to niezwykle stary kawałek grubego papieru. Ostrożnie położył go na ziemię, bo kruszył się w jego dłoniach. Pismo wyblakło, ale dało się je odczytać.

 Do Kalush, pierwszego generała, królowej, mojej żony.

Mam nadzieję, że wrócisz i kiedyś przeczytasz ten list. Moje ostatnie słowa, gdyż pozostało mi już niewiele życia. Mój koniec zbliża się wielkimi krokami, śmierć już puka do drzwi mych komnat. Żałuję, że nie było mi dane zobaczyć Cię jeszcze raz.

Nie uwierzyłabyś na jak wspaniałego wojownika wyrósł nasz syn. Ledwo przeszedł przez swoją Ceremonię, a już przyszło mu dowieść swej wartości w bitwie. Pokonał dzikich, którzy podeszli pod mury miasta. Zabił ich zdradziecką przywódczynię, a w kolejnych kampaniach zmusił do oddalenia się w głąb kamiennych równin. Upłynie wiele czasu, nim znów odważą się na podobny wyczyn.

Mimo że minęło tyle lat, nadal nie potrafię zrozumieć Twojej decyzji. Pod panowaniem Vrieskasa niewiele się zmieniło. Na Landare przybyli mieszkańcy innych planet, lecz wiedzieliśmy, że kiedyś musi to nastąpić. Każdego roku kilku młodych wojowników wcielanych jest w szeregi jego armii i wysyłanych na podbój innych planet. Zastanawiam się, czy śledzisz te wydarzenia?

Jednakże żałuję, że oddałem Garudę. Była częścią mojej duszy. Bez niej nie jestem tym samym człowiekiem. Pewnie byś mnie już nie poznała. Boję się, że nasi potomkowie będą odczuwać podobną pustkę, że z pokolenia na pokolenie staną się coraz słabsi. Niezdolni do osiągnięcia naszego poziomu mocy. Że w przyszłości nasza linia zrówna się z klasą średnią, a elita w naszym rozumowaniu przestanie istnieć.

Ostatnio coś dziwnego dzieje się z…

List urywał się w tym miejscu. Dalej musiało znajdować się to, co skruszył, wyjmując notatkę z sarkofagu. Zapewne najlepsza i dająca najwięcej odpowiedzi część uległa zniszczeniu. Ladvarian nie mógł oprzeć się wrażaniu, że, odkąd znalazł się w pobliżu góry, prześladuje go pech.

Podniósł z posadzki ostatnie słowa króla. Papier rozsyłał się w jego dłoniach. Już nikt więcej go nie przeczyta. Zresztą, nie widział takiej potrzeby i tak nic się nie dowiedział. Pierdoły niewarte takiego zachodu i wysiłku włożonego, by tu dotrzeć. Nawet nie nawiązał do kwestii sarkofagów.

W milczeniu zasunęli płyty nagrobne i pozostawili śpiącego snem wiecznym króla samego w miejscu jego ostatniego spoczynku. Olbrzymich wrót nie byli w stanie zamknąć, więc zostawili je otwarte. I tak mało prawdopodobne, aby ktokolwiek miał się tu dostać. A jeżeli nawet, to poza kośćmi nic nie znajdzie.

Drugi tunel, do którego prowadził łuk ozdobiony symbolami, po półgodzinnym, szybkim marszu zakończył się naturalną pieczarą. Całą jej przestrzeń zajmowało ciemne, niczym nie zmącone jezioro. Z jego dna wystawały na powierzchnię pojedyncze skalne iglice. Strop był wysoki i także ginął w mroku. Ladvarian starał się oświetlić wnętrze latarką, jednak nie potrafił dostrzec drugiego brzegu czy sufitu. Światło było za słabe.

– Odpocznijmy tu – postanowił. – Na dworze na pewno jest już ciemno i nie damy rady przecisnąć się przez tamtą szczelinę.

Przykucnął na brzegu jeziora. Zanurzył w niej lewą rękę, by uśmierzyć nieco ból. Woda była lodowata, jednak nie narzekał. Z chęcią wszedłby do niej, by ochłonąć. Może wtedy znów mógłby trzeźwo myśleć i znalazłby jakieś logiczne rozwiązanie tego wszystkiego albo chociażby kilka odpowiedzi. Cokolwiek. Po chwili zastanowienia stwierdził, że pomysł wcale nie należał do głupich.

Falonar usiadł, opierając się o jedną ze skał. W milczeniu obserwował ciemną taflę jeziora.

– Żałuję, że niczego nie znaleźliśmy, książę – odezwał się, pierwszy przerywając milczenie.

– Nie musisz tego mówić, bym czuł się mniej podle. Miałeś rację. Wszystko przepadło dawno temu.

– Nie to miałem na myśli, książę. Gdy znaleźliśmy wejście, sądziłem, że jednak na coś natrafimy.

– Następnym razem dwa razy pomyślę nad twoimi słowami, zanim podejmę jakąś decyzję. – Uśmiechnął się nieznacznie, krzywiąc się z bólu z powodu drgnięcia przegród nosowych.

– Jeżeli archiwum rzeczywiście istniało, pewnie strop się zawalił – nie dawał za wygraną Falonar.

– To bez znaczenia i tak się tam nie dostaniemy. Jednak coś nie daje mi spokoju – dodał, odpinając pas i rzucając miecz w stronę przyjaciela.

– Mianowicie?

– Tygrysy. Na wisiorze Kalush, na rękojeści jej miecza. Skąd mam mieć pewność, czy nie był to jakiś symbol mojego rodu. Wątpię, aby była to jakaś zachcianka młodej kobiety, która fascynowała się tymi zwierzętami. Na bramie, wśród symbolów, też wyryto ich łby.

– Co masz zamiar zrobić, książę? – zapytał podejrzliwie Falonar, gdy Ladvarian ściągnął tunikę i rzucił ją obok miecza.

– Zanurzyć się w jeziorze – odpowiedział spokojnie. – Muszę ochłonąć i pomyśleć, a nie mam zamiaru zakładać potem mokrego ubrania. Nie bronię ci zrobić tego samego.

– Nie sądzę, aby był to dobry pomysł, książę.

– A ja wręcz przeciwnie.

– Przed chwilą powiedziałeś, że dwa razy zastanowisz się nad moimi słowami.

– Ech, Falonarze – westchnął, zrzucając z siebie resztę ubrań. – Przecież chodziło mi o poważne kwestie, a nie kąpiel. Tobie też dobrze by zrobiła, ale skoro masz zamiar się dąsać, to twoja sprawa.

Nie czekając na dalsze protesty, wskoczył do jeziora. Lodowata woda otoczyła jego ciało, uśmierzając ból spowodowany złamaniami i otarciami, kojąc zmęczenie mięśni. Teraz mógł je rozluźnić, unosząc się na gładkiej tafli. Umysł jakby opustoszał i skurczył się pod wpływem chłodu. Tego mu było trzeba. Przez chwilę nie myśleć o tym, co tu zastał. O kamiennych sarkofagach, kościach ostatniego króla, jego ostatnich słowach i Garudzie, która mogła stanowić część jego duszy.

Woda oczyszcza.

Tak przynajmniej słyszał w dzieciństwie. Miał nadzieję, że i teraz okaże się to prawdą i da mu siłę na dalszą wędrówkę, na zrealizowanie planu. Raz już pomogło, gdy złożył swoją prawdziwą przysięgę.

Najbliższy zbiornik wodny – ogromne jezioro znajdował się w znacznej odległości od stolicy. Za dawnych czasów przy jego brzegach rozciągało się miasto, teraz nie pozostały już po nim nawet ruiny. Czas bezpowrotnie pogrzebał wszystko.

Czternastoletni Ladvarian szedł szybkim krokiem w stronę obranego celu. Nie miał za dużo czasu. Trwały przygotowania do jego Ceremonii i każde dłuższe zniknięcie zostałoby zauważone. A ojciec i Lothor nie słuchaliby głupich wymówek.

Falonar chciał towarzyszyć mu i w tej wyprawie, jednak tym razem musiał iść sam. Chodziło o niego, o jego krew, o jego dziedzictwo. Jedynymi świadkami mogły pozostać mieniące się na ciemnym nieboskłonie gwiazdy.

Gdy dotarł na miejsce, jego oczom ukazało się ogromnych rozmiarów jezioro, którego drugi brzeg otaczały wysokie skały. Ciemna, prawie czarna toń nie pozwalała zorientować się, co znajduje się na dnie. Na jego nieruchomej tafli mieniły się srebrzyste punkciki.

Powinien mieć ze sobą miecz jak prawdziwy wojownik składający przysięgę, jednak dziedzictwo ojca otrzyma dopiero za kilka godzin. Nie mógł czekać, musiał to załatwić, zanim stanie na placu i zostanie zmuszony do wypowiedzenia fałszywych słów. Czas naglił.

Słyszał, że woda oczyszcza. Selyse twierdziła, że w dawnych czasach młodzi wojownicy, gdy dowiedli, że są godni nosić miecz (nie to co teraz, gdy tego zaszczytu dostępuje praktycznie każdy żółtodziób), w tym jeziorze oczyszczali swe ciała i dusze, wypowiadając słowa przysięgi do srebrzystego oblicza księżyca. Dopiero po tym wydarzeniu organizowano Ceremonię i wojownik otrzymywał swój zasłużony oręż.

Ladvarian zrzucił z siebie ubrania i zanurzył się w odmętach jeziora. Przy brzegach nie było głębokie, jednak, biorąc pod uwagę jego młody wiek i wzrost, ledwo sięgał stopami kamienistego dna. Miał wrażenie, że musi wyglądać wyjątkowo głupio i po raz kolejny nie mógł zrozumieć, dlaczego natura poskąpiła mu tych chociażby kilku, skoro nie kilkunastu, dodatkowych centymetrów. Wyglądał jak dziecko, chociaż właśnie stał się mężczyzną.

Ponure myśli szybko zniknęły. Ciemność nocy uspokoiła jego serce i duszę. Zimna woda rozluźniała mięśnie, zmywając troski. Jednakże miał wrażenie, że czegoś brakuje, że nie jest do końca pełny. Nie potrafił tego nazwać, lecz czuł, że został pozbawiony czegoś ważnego.

Spojrzał w gwieździste niebo. Nagle naszła go dziwna myśl, że czegoś brakuje na tej bezkresnej czerni. Słowa same płynęły z jego ust.

– Ja, Ladvarian, syn Peytona od dziś staję się mężczyzną i wojownikiem Landare. Przyrzekam strzec mego miecza, mej materialnej duszy, odzwierciedlenia mego honoru, mego życia. Ślubuję walczyć do końca mego istnienia i przelać ostatnią kroplę krwi ku czci mojej planety. Ślubuję wyzwolić ją spod jarzma Vrieskasa i przywrócić dawną świetność.

~ * ~

Zbyt częste oglądanie Glee źle wpływa na moje wcześniej ustalone plany co do tego opowiadania. Po ostatnim odcinku całkiem się rozstroiłam i pewnie zmienię jeden z wątków Ladvarianowych. Chociaż nie za wiele ma to wspólnego z samą treścią odcinka.

Wszystkim zniecierpliwionym mogę powiedzieć, że kolejny rozdział będzie już o Kaelasie.