Rozdział 28: Bliźniacze planety

To nasze wybory ukazują, kim naprawdę jesteśmy, o wiele bardziej niż nasze zdolności.

J. K. Rowling – Harry Potter i Komnata Tajemnic

Debesu okazała się w rzeczywistości nie jedną, a dwoma planetami. Były to niewielkie kule, które, nawet według RM19, nie mieściły się w skali tych najmniejszych. Znajdowały się tak blisko siebie, że stykały się ze sobą. Prawdopodobnie powodowało to, że mieszkańcy jednej mogli przemieszczać się na drugą i odwrotnie.

Najbardziej zadziwiające było to, że planety nie posiadały żadnej orbity, co według RM19 nigdy się nie zdarzało. Niczym zamrożone wisiały w przestrzeni kosmicznej. W ruchu było jedynie słońce, które krążyło wokół jednej z nich.

RM19 był niezwykle zainteresowany takim układem planetarnym i, o ile czas pozwoli, chciał dokładnie zbadać to zjawisko. Twierdził, że taka okazja może się już nigdy więcej nie powtórzyć, szczególnie, że w strefie północnej takie układy nie występują. Co, jak zwykle, argumentował wiarygodnymi informacjami i stwierdzeniem, że cała północ została już zbadana i tym podobne bzdury, których Kaelas nawet nie starał się zapamiętać.

Stwierdzili, że wylądują na pierwszej z brzegu, gdyż obie wyglądały identycznie, a Mistrz Penyu nie dał im dokładnych wskazówek na temat tego miejsca. Przejście przez atmosferę okazało się wyjątkowo proste, jakby w ogóle jej tam nie było. Jednak RM19 oznajmił, że czujniki wykryły związki niezbędne do oddychania i przeżycia, więc nie musieli się tym przejmować.

Nie wiedzieli, co zastaną na planecie, gdyż żadne statki Vrieskasa nie dotarły tak daleko. Postanowili zabrać ze sobą broń, gdyby tubylcy okazali się nieprzyjaźnie nastawieni oraz zabezpieczyć statek, by po powrocie nie czekała ich niemiła niespodzianka. Na pierwszy rzut oka nic nie wskazywało na to, aby technologia na Debesu była bardzo rozwinięta, lecz woleli nie ryzykować. Pamiętali o komputerach ukrytych w skorupie Eduardo. Nie chcieli, aby ważna misja zakończyła się fiaskiem z tak błahego powodu.

Tym razem Kaelas postanowił pierwszą w wyjściu przepuścić Kendappę. Próbował sobie wmówić, że nie ma to nic wspólnego ze złośliwością, ale gdyby okazało się, że coś jest nie tak albo, że tutaj także istnieje zwiększona grawitacja, to tym razem nie on by się ośmieszył. A ona zasługiwała na to po wczorajszym treningu, gdy wygrała, stosując nieczystą zagrywkę. Miałby swoje pierwsze zwycięstwo z nią w kieszeni, ale musiała postawić na swoim. Nietoperza oszustka.

Z ust Kaelasa wydobył się jęk zawodu, gdy kobieta rozłożyła skrzydła i zgrabnie wylądowała na ziemi. Poszedł w jej ślady, nie czekając na RM19, który ociągał się z tyłu, by upewnić się, że zabrali wszystko co niezbędne i niczego nie zapomnieli.

Jakby nie wystarczył komputer w tych jego okularach czy mózgu, pomyślał z przekąsem.

Po rozejrzeniu się dookoła, Kaelas nie mógł oprzeć się wrażeniu, że znów wylądowali w dość dziwnym miejscu. Oraculum i wielkiego żółwia nic nie mogło przebić, ale Debesu daleko było do krajobrazów, do których przywyknął. Jednak po chwili uderzyła go nieprzyjemna myśl, że za wiele w swoim życiu nie widział, gdyż dwadzieścia trzy lata spędził na Landare, gdzie oglądał jedynie Starą i Nową Dzielnicę. Matka nigdy nie pozwoliła mu odwiedzić innego miasta, nie mówiąc o podróżach międzyplanetarnych.

Niebo miało odcień jasnego, czystego błękitu, prawie nienaturalnego, jakby ktoś wylał olbrzymi pojemnik farby na sklepienie. Poruszały się po nim leniwie wielkie, śnieżnobiałe chmury. Kaelas nie mógł oprzeć się wrażeniu, że znajdowały się one bardzo blisko ziemi. Gdyby udało mu się podskoczyć naprawdę wysoko, co po treningach w zwiększonej grawitacji nie należało do najtrudniejszych rzeczy, mógłby ich dotknąć.

Po chwili ujrzał słońce. Gdy tylko na nie spojrzał, musiał odwrócić głowę i mrugnąć kilkanaście razy, by odzyskać wzrok. Z tego, co zdążył zarejestrować, miało ono niewielką średnicę, ale ostrość równoważyła rozmiary. Gdyby patrzeć na nie przez dłuższy czas, jak nic by się oślepło.

Zrozumiał, dlaczego na Debesu było tak jasno, mimo tylu chmur. Nawet one nie mogły całkiem stłumić tak mocnego światła. A ich biel potęgowała wrażenie jasności. Złote refleksy przeskakiwały z jednego obłoku na drugi, wykonując swój przedziwny taniec, którego dłuższe obserwowanie groziło pogorszeniem wzroku.

Kaelas cieszył się, że Landare posiada jedynie Lume Estrell. W takich warunkach nie wytrzymałby długo. Już czuł zbliżający się ból głowy. Wolał ciemności niż coś takiego. Przypominało mu to wizytę na Harenosum. Z tym wyjątkiem, że pustynna planeta posiadała cztery wiecznie znajdujące się na niebie słońca, a nie takie maleńkie gówienko. Ale przynajmniej tu nie było tak gorąco.

Gdy przyzwyczaił wzrok do panujących na Debesu warunków, rozejrzał się po okolicy. Znów miał wrażenie, że wszystko było nienaturalnie jaskrawe i jakby świecące własnym, nie wiadomo skąd się biorącym, światłem. Całą przestrzeń porastała soczysto zielona trawa. Wyglądała na zadbaną i pielęgnowaną, jakby znajdowała się w czyimś ogródku, a nie porastała okoliczne wzgórza i doliny. Gdzieniegdzie z ziemi wyrastały kwiaty o różnobarwnych, jajowatych kielichach i łodygach porośniętych ostrymi kolcami. Najbardziej zdziwiło Kaelasa, że nie posiadały liści.

Przypomniał mu się posadzony w doniczce Eddie rezydujący u Mistrza Penyu, który raz prawie odgryzł mu palec u dłoni, gdy podszedł za blisko, myśląc, że w odległości czterech kroków od rośliny nic mu nie grozi. Mylił się i na własne oczy zobaczył dwa rzędy ostrych kłów gotowych zatopić się w jego ciele. Zastanawiał się, czy te kielichy także są ludziożerne. Wyglądały podobnie, nie licząc barwy i kolców, a do tej pory nic nie zakłócało spokoju planety, więc musiała kryć się tu jakaś pułapka na nierozważnych wędrowców. Profilaktycznie postanowił nie zbliżać się do nich za bardzo, niech sobie gryzą Kendappę.

Jednak nawet potencjalnie mięsożerne kwiaty blakły w porównaniu z ciemnozielonymi koniczynami. Rosły wszędzie. Jedne maleńkie, niewiele odstające od ziemi, inne ogromne, wielkości krzewów. Wszystkie cztero lub pięciolistne. A każdy liść posiadał jakiś wzór w odcieniu jaśniejszej zieleni. Zanim wzrok znów zaczął odmawiać mu posłuszeństwa, dostrzegł koła, zygzaki, elipsy i nawet coś, co mogło wyglądać jak litery. Nie wiedział, skąd bierze się to jaskrawe światło bijące od roślin. Miał tylko nadzieję, że przez to nie ucierpi jeden z jego dobrze rozwiniętych zmysłów.

Nigdzie nie dostrzegł ani jednego drzewa czy krzewu. Najwyższymi roślinami były oślepiające koniczyny. Zastanawiał się, czy w innym wypadku rozłożyste korony przyćmiłyby trochę światło. A przede wszystkim nie mógł pojąć, jak cokolwiek może tutaj żyć.

Gdy tylko o tym pomyślał, zorientował się, że brakuje jeszcze czegoś. Zwierząt. Żaden ptak nie wzbił się w powietrze, by przywitać ich radosnym trelem. Żaden ssak nie spłoszył się na ich widok i nie obserwował z daleka, zastanawiając się, czy trójka przybyszów może stanowić jakieś zagrożenie. Żaden owad nie brzęczał irytująco nad uchem.

– Tam znajduje się miasto – pierwszy odezwał się RM19, pokazując kierunek.

Kaelas zobaczył ledwo widoczne migające symbole i cyfry na jego okularach, więc powstrzymał się od głupiego pytania: A skąd wiesz?. Razem z Kendappą, która także dotkliwie odczuwała wpływ zgubnego światła, spojrzeli we wskazanym kierunku.

Po chwili, przez zmrużone oczy, dostrzegł coś, co mogło być wysokim budynkiem, wyraźnie widocznym wśród zielonych wzgórz. Jego szczyt niknął wśród gęstych, białych chmur. Żaden z nich nie był w stanie stwierdzić nic więcej.

– W takim razie idziemy w tamtym kierunku – zdecydował Kaelas. – Może łza znajduje się w tym wysokim czymś.

– Może znajdować się wszędzie. Zastanawiałabym się nad kwestią, jak ją zdobędziemy. To jest wręcz mityczna rzecz, w całym wszechświecie nie znajdzie się ich wiele, więc wątpię, aby ktokolwiek oddał nam ją po dobroci. Nawet jeżeli stwierdzimy, że od tego zależą losy całego kosmosu lub okłamiemy ich, że to jednak Kaelas jest Legendarnym Wojownikiem, to i tak nam jej nie oddadzą. A jak sprawdzą jego umiejętności, to zorientują się w naszym oszustwie i dodatkowo stracimy życie.

Kaelas chciał spojrzeć na nią, jakby była wyjątkowo ohydnym karaluchem, by pokazać jej swoją dezaprobatę, lecz, sądząc po wyrazie twarzy kobiety, coś mu nie wyszło.

– Nie możesz mieć pewności, że odnoszą się z tą łzą, jakby była nie wiadomo czym. Może nawet nie mają pojęcia, czym ona naprawdę jest. Nie wszyscy wierzą w te bzdury o pierwszych dzieciach jak ty.

– To nie są bzdury, imbecylu! Sam Mistrz Penyu w to wierzy!

– I tak wyjdzie na moje, skoro RM19 zgadza się ze mną, a on rzadko się myli.

– Nie sądzicie, że coś tu jest nie tak? – przerwał im RM19, gdy Kendappa już otwierała usta. – Nigdzie ani żywej duszy, jakby nikt tu nie mieszkał, a jednak wszędzie czuć coś dziwnego, czego nie potrafię nazwać.

– Jestem pewna, że Mistrz Penyu nie wysłałby nas tam, gdzie czekałoby na nas niebezpieczeństwo, z którym nie moglibyśmy sobie poradzić – wyraziła swoje przypuszczenia kobieta. – Może w okolicach tego budynku wybudowano także miasto i tam wszystkiego się dowiemy.

– Zawsze możemy przelecieć na tę drugą planetę – zasugerował Kaelas.

– Od kiedy on zaczął myśleć? – prychnęła Kendappa, nie mogąc powstrzymać ironii w głosie.

– A kiedy ty ZACZNIESZ myśleć? – odgryzł się.

Następne wydarzenia potoczyły się tak szybko, że nawet wyćwiczony refleks Kendappy na nic się nie zdał. Zza pobliskiego, porośniętego koniczynami wzgórza wyłoniła się ponad setka rycerzy w lśniących, złotych zbrojach płytowych. Odbijały się od nich promienie słońca, oślepiając trójkę towarzyszy. Mieli na głowach identyczne, w pełni zabudowane hełmy z wyciętym prostokątnym otworem na oczy. Wydobyli błyszczące, wielkie ostrza o pozłacanych, ozdobionych czarnymi i szkarłatnymi kamieniami rękojeściach. Inni trzymali długie włócznie o zaostrzonych grotach.

Pomknęły ku nim kule wielkości pięści. Wyglądały, jakby stworzono je z ciemnego, prawie czarnego ognia. Towarzysze mieli szczęście, że żadna nie trafiła w nich, a jedynie w zieloną trawę. Eksplozja temu towarzysząca spowodowała powstanie w gruncie sporej dziury i wystrzelenie w powietrze fontanny piasku, trawy i koniczyn. Siła dwudziestu wybuchów była tak ogromna, że RM19 nie utrzymał się na nogach i wylądował na ziemi, starając się jak najszybciej wziąć w garść.

Wojownicy napięli mięśnie i wydobyli broń, szykując się do kontrataku. Kaelas przeklinał w duchu Kendappę, której ostrza oślepiały go jak zbroje rycerzy. Jego zmatowiały miecz przynajmniej nie powodował bólu głowy, ale za to nadal nie potrafił przelać w niego swojej ki, chociaż próbował już od tak długiego czasu. Ciągle miał wrażenie, że coś go przed tym blokuje.

Niestety było już za późno. Zbrojni otoczyli towarzyszy ciasnym kręgiem, celując w nich włóczniami. W drugim rzędzie zobaczyli następnych ludzi. Ci nie mieli na sobie płytowych pancerzy, a jedynie coś, co przypominało pozłacane, skórzane kaftany. Lecz także ich twarze zostały zasłonięte. Nosili na głowach coś, co według Kaelasa wyglądało jak żółty worek z wyciętymi dwoma małymi otworami na oczy. Każdy posiadał dużą, drewnianą kuszę z założonym na niej bełtem o ostrym, błyszczącym czubku. Ciężką broń trzymali bez wysiłku i w skupieniu celowali w środek koła.

– Kim jesteście i co robicie na Elle? – odezwał się jeden ze zbrojnych. Miał miły i przyjemny dla ucha głos.

– Na Elle? – jęknął RM19, nie patrząc na rycerza, a jedynie na ostry grot włóczni wycelowany w jego pierś. – Myśleliśmy, że jesteśmy na Debesu.

W szeregach rycerzy nastąpiło poruszenie. Niektórzy szepnęli coś do swoich sąsiadów, jednak włócznicy nadal stali niewzruszenie. A przynajmniej tak wydawało się Kaelasowi, bo nie widział wyrazu ich twarzy.

– Debesu to plugawa planeta stykająca się z naszą jasną gwiazdą. Czego szukaliście na ziemi demonów?

– Nikt nam nie powiedział, że są tam demony – odezwał się Kaelas, nie mogąc ukryć oburzenia w głosie. Czyżby Mistrz Penyu wysłał ich na pewną śmierć?

– Powierzono nam pewną misję – zaczął RM19, ostrożnie dobierając słowa. Nie chciał powiedzieć za dużo, bo Kendappa miała rację i nawet najmniejsza wzmianka o łzie mogła przynieść efekt odwrotny do zamierzonego.

Patrzył wprost w ciemny otwór hełmu rycerza. Kaelas był zdziwiony, że nie zwracał uwagi na wycelowany w nich, śmiercionośny oręż. Jeszcze bardziej wytrącił go z równowagi fakt, że przyjaciel schował do kabury pistolet. Wojownik pokładał w nim ogromne nadzieje, bo nie wiedział, czy jego miecz lub sztylety Kendappy będą w stanie przebić się przez złote pancerze. A ten głupek schował broń!

– Nie mieliśmy pojęcia o bliźniaczych planetach, podano nam jedynie jedną nazwę. Nie zdawaliśmy sobie sprawy, jakie istoty ją zamieszkują. Nie wiedzieliśmy także o was, szlachetni rycerze.

W ich szeregach ponownie nastąpiło poruszenie. Kaelas nie wiedział, czym mogło być spowodowane. W końcu RM19 nic niezwykłego nie powiedział. A nie każdy znał nazwy wszystkich planet, nie mówiąc już o istotach je zamieszkujących. Czasem zastanawiał się, czy Vrieskas zna na pamięć wszystkie podległe mu ludy. Może po prostu, gdy gdzieś się wybierał, sprawdzał wszystkie informacje w komputerze.

Szpara w hełmie rycerza, zapewne przywódcy tej grupy, który rozmawiał z RM19, powoli przeniosła się z niego na Kaelasa, by następnie przez dłuższą chwilę zatrzymać się na Kendappie, jakby to jej obecność wzbudziła jego największe zainteresowanie. Pewnie nigdy nie widział kobiety ze skrzydłami, pomyślał. Miał ochotę dźgnąć go mieczem za tę impertynencję.

– To stawia wasze położenie w zupełnie innym świetle – powiedział. – Jeżeli oddacie nam broń i pójdziecie z nami po dobroci, zaprowadzimy was do naszego przywódcy. Z nim będziecie rozmawiać i on zdecyduje, co z wami zrobić i czy rzeczywiście jest tak, jak mówicie.

– Zgoda…

– Co?! – przerwał mu oburzony Kaelas.

– RM19 ma rację – rzekła Kendappa. – Nie dość, że zaskoczyli nas przez twoją głupotę i brak zdolności do powstrzymania wrzasku na obcej planecie, na której może na każdym kroku czaić się niebezpieczeństwo, to w walce nie mamy żadnych szans. Jest ich zbyt wielu i dodatkowo znów kłania się twoja niekompetencja, wojowniku klasy średniej, bo to TY nie potrafisz walczyć mieczem jak przystało na Landarczyka.

– Nie musimy od razu nastawiać się na walkę – wtrącił się RM19. – Przecież po rozmowie z przywódcą możemy wszystko zakończyć pokojowo, co powinno być najlepszym rozwiązaniem.

Niechętnie oddali broń jednemu z rycerzy.

– Następnym razem nie ubiorę tego durnego kombinezonu – mruknęła pod nosem Kendappa.

Kaelas był pewien, że z chęcią pogwałciłaby zasady rycerza i ukryła w ubraniu jeden ze sztyletów. Niestety, dopasowany do ciała kombinezon jej na to nie pozwalał. Jak widać nie czuła się dobrze, gdy nie miała pod ręką broni, chociaż wojownik wiedział, że i bez niej potrafiła świetnie walczyć i postawić się napastnikom. Nieraz potrafiła wyjść zwycięsko ze starcia, gdy na pierwszy rzut oka nie miała żadnych szans.

– Pójdziecie po dobroci czy mamy was związać? – zwrócił się do nich przywódca.

– Po dobroci.

Kiwnął głową ze zrozumieniem i ruszył do przodu, by poprowadzić zbrojnych.

~ * ~

Może zabrzmi to dziwnie (sama ledwo mogę uwierzyć w to, co widzę), ale mam zapasy rozdziałów do końca tego roku kalendarzowego, a nawet więcej. Jak tak dalej pójdzie, to nawet sesja zimowa nie będzie mi straszna.

Strasznie podoba mi się początek rozdziału 39, który ostatnio pisałam. Aż chciałabym go już zamieścić, a data publikacji wypada na początku stycznia.

Jak podoba się wam nowy szablon? Oczywiście jak zawsze autorstwa Elfaby :*