Rozdział 29: Pakt

Każde zawody wydają się uczciwe, jeśli wszyscy zostali oszukani.

Stephen King – Wielki Marsz

Kaelas, Kendappa i RM19 zostali wciśnięci w środek kolumny zbrojnych. Gdy minęli wzgórze, za którym schowali się rycerze przed atakiem, dołączyło do nich z pięćdziesiąt wysokich postaci. Prawdopodobnie mężczyzn, biorąc pod uwagę budowę ciała. Każdy miał na sobie długą, sięgającą ziemi, białą szatę. Przy rękawach i kapturze wyszyto złotą nicią nic nie mówiące wojownikowi symbole i znaki. Do skórzanych pasów okalających talię przyczepili różnorodne mieszki i, co najbardziej zdziwiło Landarczyka, kolorowe pióra. Twarze ukryli pod kapturami zaciągniętymi na głowy. Nawet w tak mocno świecącym słońcu, patrząc w nie, widział jedynie ciemność bez jakiegokolwiek zarysu twarzy.

Kaelas zastanawiał się, czy to jego wzrok płata mu takie figle. W końcu nigdy nie narzekał na ten zmysł. Zarówno z niego jak i ze swojego słuchu był dumny. Oczywiście do czasu, gdy nie wylądował na wielkim żółwiu i nie zaczął pobierać nauk od Mistrza Penyu, który kazał mu wyczuć przeciwnika.

Po raz pierwszy dziękował swojemu mentorowi za te nauki. Przynajmniej, gdyby rzeczywiście doszło do walki na Debesu, która okazała się Elle, to miałby minimalnie większe szanse. Chociaż wszechobecna jasność nadal powodowała nieznośny ból głowy, którego miał serdecznie dość. Zastanawiał się, czy Kendappa i RM19 także na niego cierpią.

Kobieta uważnie obserwowała zbrojnych, jakby kalkulując w głowie ich szanse na przebicie się i odwrót do statku. Kaelas wątpił, aby było to możliwe, lecz postanowił się nie odzywać. Przynajmniej w tej chwili. Jednak to wyraz twarzy RM19 najbardziej go zaskoczył. Był nieobecny. Patrzył przed siebie, lecz Landarczyk mógł się założyć, że nie widział tego, co miał przed sobą. Zastanawiał się, nad czym mógł rozmyślać. Miał tylko nadzieję, że w tym momencie nie chodziły mu po głowie wiarygodne i potwierdzone informacje na temat flory, ludności czy innych tego typu głupot, które mógł powiązać z Elle.

Prowadzili ich dolinami ku budynkowi, który dostrzegli zaraz po wylądowaniu. Nie minęło dużo czasu, gdy na horyzoncie ujrzeli las spiczastych namiotów rozstawionych na sporej połaci trawy. Były ich tysiące. Kaelas wątpił, aby nawet RM19 potrafił je wszystkie przeliczyć. W oczy rzucało się tylko kilka kolorów: złociste, jasnoniebieskie i białe. Zastanawiał się, czy znali tutaj także inne barwy, a patrząc na ubiór ludzi, zaczynał w to wątpić.

Gdy przekroczyli linię obozowiska, z namiotów zaczęły wychylać się opancerzone i zakapturzone głowy, obserwując z zaciekawieniem i ekscytacją więźniów, których przyprowadził patrol. Część z nich dołączyła do kolumny.

Dopiero po chwili Kaelas dostrzegł, co jeszcze spaceruje po obozie. Widok tych ogromnych i potężnych bestii całkowicie wytrącił go z równowagi. Takie stwory obserwował pierwszy raz w życiu. Zad i tylne nogi przypominały końskie, nawet posiadały gęste ogony. Gorzej z górną połową. Na pierwszy rzut oka skojarzył ją z ptakiem. Duży, ostry dziób, złociste, błyszczące złowieszczo oczy i pióra. Jedynie przednie łapy nie wiedział, gdzie zakwalifikować. Silne, pokryte łuskami, zakończone ostrymi pazurami, które bez problemu mogły przedziurawić go na wylot.

Wyglądały na oswojone, ale nie dałby za to sobie ręki uciąć. W ich spojrzeniu coś mu się nie podobało. Było… niepokojące. Poczuł gęsią skórkę na ciele. Czyżby to ostrzeżenie? Tylko przed czym.

– To gryfy – szepnął mu do ucha z zachwytem RM19. Łaknął nowych wrażeń i pewnie już zastanawiał się, jak opisze stworzenia, gdy wrócą na statek. Będzie mógł zamknąć się w swoim pokoju i w spokoju pracować.

Za lasem namiotów znajdowała się niewielka wioska. Biegła przez nią jedna główna droga, od której odchodziło kilka mniejszych. Budynki zostały wykonane z jasnego, niemal białego, kamienia. Staranne i zadbane w niczym nie przypominały Starej Dzielnicy. Na niektórych wisiały błękitne herby, które Kaelasowi nic nie mówiły, więc nie zawracał sobie głowy tym, co przedstawiają.

Ulicami chodziło niewielu rycerzy, jednak, gdy tylko zobaczyli nowoprzybyłych, zatrzymywali się i spoglądali na nich z zaciekawieniem. Kiedy oddalili się na odpowiednią odległość, zaczynali zawzięcie o czymś dyskutować.

Budowla, którą widzieli z daleka, okazała się monumentalną wieżą zakończoną czymś na kształt kopuły. Wykonano ją z takiego samego, białego kamienia jak resztę domów. Wokół niej po spirali wiły się równe schodki, zapewne prowadzące do wnętrza kuli umieszczonej na szczycie. Czasem widok przysłaniały poruszające się leniwie chmury. Teraz Kaelas zyskał pewność, że znajdowały się znacznie niżej niż na Landare.

Zajęty obserwowaniem wieży, dopiero po chwili dostrzegł, że obok niej postawiono olbrzymi złoty posąg. Przedstawiał mężczyznę zakutego w pełną zbroję płytową. W dłoniach trzymał ogromny miecz dwuręczny, którego ostrze oparł pomiędzy stopami. Bardzo podobny do tego, którym teraz chwalił się Falonar. Kaelas nie mógł dokładnie zobaczyć jego twarzy, szczególnie stojąc zaraz pod nim i to w warunkach, gdy co chwilę widok przysłaniały mu natrętne obłoki. Wiedział, że on, w przeciwieństwie do żywych rycerzy, nie miał na głowie hełmu. Zastanawiałby się dłużej nad tym obliczem, gdyby jego uwagi w całości nie pochłonęła para nietoperzach skrzydeł wyrastających z pleców. Identycznie odzwierciedlały te, którymi przez naturę została obdarzona Kendappa, z tym wyjątkiem, że były znacznie mniejsze w porównaniu z resztą ciała.

Kolumna zatrzymała się u stóp posągu. Zostało przy nim zbudowane niewielkie podwyższenie. Stał na nim wysoki, dobrze zbudowany mężczyzna. On także przywdział złotą zbroję płytową. Jednak w poprzek niej wisiała jasnoniebieska szarfa, na której wyszyto złociste wzory i symbole. Kaelas jęknął w duchu zawiedziony, bo główny przywódca także założył hełm jedynie z prostokątnym otworem na oczy. Jednakże wydawało mu się, że mężczyźnie brakuje dostojności i siły, która powinna bić od dowódcy. Z wyjątkiem szarfy niczym nie różnił się od reszty, nie zrobił na nikim wrażenia.

– Valygarze – odezwał się ten, który przyprowadził towarzyszy. – Natrafiliśmy na nich na drodze prowadzącej do wioski. Chcieli dostać się na Debesu. Twierdzą, że nie wiedzieli o plugastwie, które zamieszkuje tamte ziemie.

Wokół posągu zapanowało poruszenie, jednak, gdy tylko przywódca podniósł rękę, wszystko ucichło.

– Czy to prawda? – zwrócił się do nich Valygar. Jego głos zdawał się przeszywać Landarczyka do głębi, miał wrażenie, że czuł go w każdym atomie swojego ciała. Nawet gdyby nie chciał go słuchać, wątpił, aby było to możliwe. Czarował swoim głosem i hipnotyzował słuchaczy, zmuszając do posłuszeństwa. Nikt nie był w stanie oprzeć się tak potężnej sile.

Kaelas miał wrażenie, że głównie spogląda na Kendappę. A przynajmniej tak mu się wydawało, bo dziura w hełmie była zwrócona bardziej na nią niż na innych.

– Tak, to prawda – wyjaśniła kobieta.

– Szukamy pewnego kamienia… – wtrącił się RM19, jednak przywódca nadal spoglądał na Kendappę, jakby w ogóle go nie słyszał.

– Ma on kształt niewielkiej, błękitnej łzy – dokończyła, gdyż tylko ona wiedziała, jak łzy pierwszych dzieci w ogóle wyglądają. – Powiedziano nam, że znajdziemy go na Debesu. Nie wiedzieliśmy, co nas tam czeka.

– Muszę was uprzedzić, że obecnie planujemy wojnę z tą przeklętą rasą. W imię prawdziwego boga mamy zamiar zniszczyć ich i przywrócić pokój i równowagę na bliźniaczych planetach. Wyruszamy za tydzień, gdy tylko dotrze do nas ostatni legion gryfów. Chcemy zaskoczyć ich, gdy nie spodziewają się najazdu.

– Sądzicie, że uda wam się zwyciężyć? – Pytanie Kendappy całkowicie wybiło Kaelasa z rytmu. Tego się po niej w ogóle nie spodziewał. – Widzieliśmy liczebność waszych szeregów i zapewne jeszcze wielu dołączy do was w drodze lub w ciągu tego tygodnia. Ale czy będziecie w stanie zwyciężyć, gdyby doszło do bitwy, gdyby demony także zebrały regularną armię i stawiły wam czoło?

– Dlaczego mam ci odpowiedzieć, skrzydlata kobieto? Możesz być ich szpiegiem. Równie dobrze mogliście najpierw udać się na Debesu i uknuć spisek razem z mrocznym pomiotem. Teraz zakradliście się do armii wroga, by rozbić ją od środka lub przekonać moich ludzi do słuszności poglądów diabłów. Nie trudźcie się, nikt nie pójdzie za wami. Wszyscy wierzą w prawdziwego boga i słuszność jego idei pokoju.

Kaelasowi nie podobała się zmiana tematu na kwestie dotyczące bogów i religii, gdziekolwiek nie wylądowali, wszędzie powtarzało się to samo. Kaio i jego czterej słudzy. Wielkie bitwy u zarania dziejów. Łzy pierwszych dzieci i tym podobne pierdoły. Jeszcze może dojdzie do tego, że Legendarne Ostrze okaże się w rzeczywistości Boskim Ostrzem czy inną głupotą.

Zdziwiło go, że RM19 się nie wtrąca jak to miał w zwyczaju. Nawet wzmianka o niepotwierdzonych sprawach nie wyprowadziła go z równowagi i nie zmusiła do zabrania głosu w rozmowie. Doskonale wiedział, że Kendappie, pomimo licznych prób, nie udało się nawrócić żadnego z nich na wiarę w nieistniejących bogów. A teraz stał spokojnie i jedynie patrzył. Zastanawiał się, czy w ogóle słucha przebiegu tej nieprowadzącej do nikąd, chyba że pod topór, wymiany zdań. Przecież niemożliwym było, aby jego irytujący, żądny wszelkiej potwierdzonej wiedzy charakter w ciągu kilku minut uległ diametralnej zmianie. Może to wina słońca?

– Nie to miałam na myśli – pospieszyła z wyjaśnieniem Kendappa. – Chciałam zaproponować wam współpracę. Dołączymy do waszej armii i pomożemy wam pokonać demony gnieżdżące się na Debusu. Chcemy mieć tylko pewność, że nie wdepniemy w jakieś wyjątkowo paskudne bagno. Pomimo że nie tolerujemy zła, mamy niewiele czasu, by angażować się w wojny trwające miesiące czy lata. Nasza misja jest dla nas najważniejsza, dlatego w innym wypadku odejdziemy stąd, pozostawiając was własnym zmartwieniom i nigdy już nie zakłócimy waszego spokoju. Jedynie wesprzemy was modlitwą, gdyż sprawa jest słuszna.

– Czy to ty jesteś dowódcą?

– Tak.

– Nie.

Kaelas i Kendappa odpowiedzieli jednocześnie. Po chwili patrzyli już na siebie groźnie, mając ochotę wydłubać drugiemu oczy. Byleby tylko udowodnić własną rację. Landarczyk zacisnął pięści i ugiął kolana gotowy do odparcia ataku. Żałował, że rycerze odebrali mu miecz, ale ostatecznie kobieta też nie posiadała broni, więc walka należałaby do wyrównanych. Uważnie obserwował każdy jej najmniejszy ruch, mając nadzieję, że nie zaatakuje ze słońcem i nie oślepi go.

– Przyjmiemy twoją ofertę, skrzydlata kobieto. – Głos Valygara momentalnie przywrócił wojownika do rzeczywistości. Natychmiast opanował się i spojrzał wprost na rycerza. Dlaczego spuścił z niej wzrok? Przecież mogła go zaatakować. Słowa zamknęły go w klatce posłuszeństwa. – Nasza armia jest znacznie potężniejsza od sił demonów. Wojna nie potrwa długo, szczególnie, że nasi szpiedzy donieśli nam, że oni nie spodziewają się ataku. Z chęcią zobaczymy wasze miecze u boku naszych, szczególnie, że sprawa jest słuszna. Im więcej nas walczy w imię prawdziwego boga, tym lepiej.

– To będzie dla nas zaszczyt, sir. – Kobieta skłoniła głowę w geście szacunku.

– Jednak, zanim ugościmy was w naszym obozie, chciałbym poznać cenę. Wątpię, abyście nie zażyczyli sobie niczego w zamian. Mam rację?

Kaelas nie mógł oprzeć się wrażeniu, że generał był wyjątkowo bystrym człowiekiem, pomimo swojej zewnętrznej bylejakości. W końcu miał rację, że niewielu robi coś tylko i wyłącznie z dobroci serca. Chociażby Falonar. Tylko by zaszczyty i pochwały zbierał, a pewnie książę już szykował dla niego miejsce w pałacu u swego boku lub w jakimś z pięknych domów Nowej Dzielnicy.

Jednak coś sprawiło, że chciał odpowiedzieć, że zgadzają się na bezinteresowną pomoc, że to wielki zaszczyt. Czuł coraz mocniejszy ból głowy, nie potrafił logicznie myśleć. Coś go blokowało, miał tego świadomość. Przecież nie wierzył w bogów, nie obchodziły go potyczki między rasami bliźniaczych planet, nawet jeżeli chodziło tu o demony czy inne piekielne istoty.

Dlaczego po słowach Valygara chciał krzyczeć ile sił w płucach, że niczego im nie trzeba? Marzył o zejściu ze słońca i schowaniu się chociażby na kilkanaście minut w cieniu. By odpocząć, by znaleźć wytchnienie. By głowa w końcu przestała go tak boleć. Czuł, że robi mu się gorąco. Pot spływał po karku i skroni. Jeszcze dłużej, a nie wytrzyma i padnie na twarz.

RM19 nadal jedynie stał i patrzył. Czy on też dostał udaru? Może jemu słońce szkodziło jeszcze bardziej. Prostokąty na jego czole błyszczały, co nie zdarzyło się nigdy wcześniej. A przynajmniej Kaelas nie pamiętał takiej sytuacji. Może potrzebował pomocy, a nie potrafił się odezwać. Już chciał go zapytać, jednak Kendappa pierwsza zabrała głos:

– Z chęcią wesprzemy waszą sprawę, sir, bez żadnej nagrody. Nasze ostrza są do waszej dyspozycji. Jednak, gdy natrafimy na kamień, którego szukamy, chcielibyśmy go zatrzymać. Tylko na tym najbardziej nam zależy.

– Umowa stoi, skrzydlata kobieto – zgodził się od razu Valygar.

Kaelas, obserwujący nienaturalne zachowanie RM19, zobaczył, że na jego twarzy pojawiło się zdziwienie. Nie wiedział, czym zostało ono spowodowane. Przecież nikt nie powiedział nic nadzwyczajnego.

– Ko’Rgan – wskazał na rycerza, który dowodził patrolem – zaprowadzi was do namiotu przeznaczonego wyłącznie do waszej dyspozycji. Wypoczniecie w nim do czasu wymarszu. W obozowisku stacjonują kucharze, do których możecie udać się po strawę, bo zapewne jesteście głodni. Nie musicie obawiać się gryfów. Mają swój rozum i nie skrzywdzą naszych sojuszników. Otrzymacie także z powrotem waszą broń. Ko’Rgan będzie także waszym przewodnikiem, ze wszystkimi sprawami zgłaszajcie się bezpośrednio do niego. Załatwi wam także stosowną zbroję.

Skierował otwór w hełmie na lnianą koszulę Kaelasa.

– Ja nie potrzebuję niczego, sir – wtrącił się pospiesznie RM19, co Landarczyk przyjął za dobry znak. – Nasze kombinezony wykonane są z bardzo wytrzymałego materiału łączącego wiedzę technologiczną całej strefy północnej. Stal nie jest dla mnie odpowiednia.

– Załatwicie to z Ko’Rganem – przerwał mu zniecierpliwiony Valygar, który stracił już zainteresowanie rozmową lub miał ważniejsze sprawy na głowie. – Pamiętajcie, że nasza zbrojownia stoi dla was otworem.

Odwrócił się i zszedł z podwyższenia, a kilkunastu zbrojnych udało się z nim. Towarzysze ruszyli za Ko’Rganem w stronę obozowiska.

– Co się stało? Byłeś jakiś dziwny podczas tej rozmowy – zwrócił się Kaelas do RM19.

– Muszę pomyśleć – odpowiedział, ale wojownik miał wrażenie, że nie dociera do niego, co dzieje się wokół. Był w świecie własnego umysłu. – Porozmawiamy później. Odpocznij, Kaelasie, bo wyglądasz na zmęczonego. Tak mocne światło chyba ci nie służy. I na tą bitwę załóż jednak kombinezon. Będzie cię lepiej chronić niż ich lekkie zbroje. Nad ostateczną strukturą materiału pracował sztab naukowców, a to wygląda mi na zwykłą skórę. Pancerz jedynie cię spowolni, co może źle nam wróżyć.

– Spodziewasz się kłopotów?

– Nie wiem. Mam nadzieję, że to tylko moja wyobraźnia.

RM19 spojrzał na Kendappę gawędzącą z Ko’Rganem. Szli kilkanaście kroków przed nimi i pewnie nie słyszeli ani jednego słowa. Na twarzy mężczyzny zobaczył troskę.

– Wiara kiedyś ją zgubi – skomentował, wyprowadzając Kaelasa z równowagi. Tego się w ogóle nie spodziewał. Właściwie cały dotychczasowy pobyt na Elle wydawał mu się jakiś nierzeczywisty, jakby utknął w jakimś śnie. – Mieliście jakąś wiarę na Landare? Jakiekolwiek wzmianki, imiona bogów?

– Nie. – Wojownik nie krył zdziwienia w głosie. Nie rozumiał takiej zmiany tematu, szczególnie, że RM19 także nie wierzył. Światło poprzestawiało mu w głowie? – Mieliśmy jedynie kulty księżyca, które zapoczątkował Fałszywy Księżyc. W przysięgach pojawiały się zwroty odnoście wstawiennictwa bogów, lecz nikt w nie nie wierzył. Były tylko pustymi jak kamień słowami, które przetrwały wieki. Nie posiadaliśmy ołtarzy ani świątyń, nie oddawaliśmy im czci. Może moja matka wiedziałaby coś na ten temat, lecz nie pytałem, bo nigdy mnie to nie interesowało.

– Szkoda.

Nic więcej nie powiedział.

~ * ~

Nigdy bym się nie spodziewała, że jakieś opowiadanie będzie mi się tak dobrze pisać, a tu taka niespodzianka. Teraz już nawet kaprysy weny i własne lenistwo mi nie straszne. Jestem w niezwykle pozytywnym szoku.

Przy okazji Bracia Duszy biorą udział w plebiscycie na Top 10 blogosfery. Można głosować tutaj: LINK. Za wszystkie głosy serdecznie dziękuję :*