Rozdział 30: Opiekun wschodu

Jakim cudem widzisz tak wiele, a jednocześnie nie widzisz niczego?

Stephen King – Mroczna Wieża: Pieśń Susannah

Ostatnie dni minęły w spokoju. Rycerze, zajęci swoimi sprawami i przygotowaniami do wojny, nie interesowali się zbytnio nowymi towarzyszami broni. Jednak Kendappa nie mogła oprzeć się wrażeniu, że za każdym razem, gdy znalazła się w pobliżu, odwracali głowy, by na nią spojrzeć. Nie mogła zorientować się w wyrazie ich twarzy, gdyż zawsze osłaniali głowy hełmami lub kapturami. Musiało to mieć związek z jasnością panującą wokół. Sama znosiła to całkiem dobrze. W czasie pobytu na Alatum i podczas licznych misji przywykła do różnorodnych warunków i potrafiła się przystosować.

Nie mogła jednak znieść tego, że Kaelas znów robił z siebie ofiarę. Wydawało jej się, że po katorżniczym treningu u Mistrza Penyu w końcu stanie się prawdziwym mężczyzną, a nie niedorozwiniętym dzieckiem. Ale jej nadzieje jak zwykle szlag trafił. Miała dość jego ciągłego marudzenia i uskarżania się na niedogodności. Co on sobie wyobrażał, że za każdym razem będą witani jak bohaterowie i przyjmowani z honorami? Niech się nauczy, że nie zawsze jest tak, jak on tego chce. A wszechświat nie kręci się wokół wojownika niskiej klasy, który sądzi, że zostanie Legendą.

Teraz siedział w namiocie i narzekał na ból głowy z powodu światła. Wczoraj nawet posunął się do tego, by prosić RM19 o przyniesienie mu jedzenia, bo sam nie był w stanie ruszyć dupy. I jeszcze jego bezczelność w stosunku do wiary. Dziwiła się, że Ko’Rgan zniża się do takiego poziomu, by przychodzić do ich namiotu i tam opowiadać o planach wojny oraz roli, jaką Valygar przeznaczył dla nich.

Kaelas nie udał się nawet do zakapturzonych wojowników. Osobiście powiedziała mu, że ogniste kule, które wystrzelili pierwszego dnia były w rzeczywistości skumulowaną i wyrzuconą poza ciało ki. Mógłby nauczyć się od nich czegoś, skoro lekcje Mistrza Penyu na niewiele zdały się w jego przypadku. Ale nie. Po co miałby się zniżać do tego poziomu? Może oni mieli przyjść do niego? Imbecyl. Głupie wymówki dotyczące nieistniejących, wymyślonych przez niego barier nie działały na nią. Może RM19 mu wierzył, ale ona wiedziała, że brak efektów w kontrolowaniu ki zawdzięcza jedynie własnemu lenistwu.

Sądziła, że Kaelas zmienia się na lepsze, że w końcu dotarło coś do jego pustego łba, ale z niemałym rozczarowaniem musiała przyznać, że się myliła. Przed lądowaniem na Elle żałowała niektórych zadanych mu ciosów, szczególnie, że blizny na jego ciele pozostaną na zawsze. Żałowała, że nie zawsze walczyła sprawiedliwie. Czasem uciekała się do nieczystych sztuczek, by nie dać się pokonać. Podczas ostatniego treningu po raz pierwszy wojownik ją przejrzał, ale to jemu zarzuciła kłamstwo.

Nie będę teraz rozmyślać o tym imbecylu, leniu, niedojdzie, ignorancie, pomyślała, dodając w duchu jeszcze kilka innych określeń. Wszystko to tylko jego wina. Chciałam zmienić zdanie o nim, ale sam mi na to nie pozwolił. Odkąd tu jesteśmy tylko uskarża się na bóle i niedogodności, a powinien trenować, doskonalić swoje umiejętności, by dorównać jak nie księciu, to chociaż jego prawej ręce, Falonarowi. To jest w stanie zrobić. Pewnie już mu się znudziło i sądzi, że umiejętności same przyjdą. Mam nadzieję, że RM19 zda raport o wszystkim Mistrzowi Penyu, gdy opuścimy Elle. A jak on tego nie zrobi, to ja z przyjemnością, postanowiła.

Doszła pod kamienną wieżę i złoty posąg skrzydlatego rycerza. Zdziwiła ją prośba RM19, by spotkać się w takim miejscu, ale zgodziła się. Nie miała wiele do zrobienia, chociaż starała się jak mogła, by pomóc w przygotowaniach do wyprawy. Chciała się przydać ludziom walczącym w słusznej sprawie. Taka okazja mogła się już więcej nie powtórzyć. Zastanawiała się, czy Mistrz Penyu wysłał ich tutaj właśnie z tego powodu. W końcu także wierzył w Kaio i cztery bóstwa opiekujące się poszczególnymi strefami kosmosu i gardził pomiotem demona, złem, które zapoczątkowali pierworodni buntownicy.

Rozłożyła skrzydła i wzbiła się w powietrze. Nie widziała potrzeby, by wchodzić po schodach, tylko zmarnowałaby czas. Rozkoszowała się wiatrem muskającym twarz. Czuła opór powietrza, któremu przeciwstawiały się błony.

Na twarzy Kendappy pojawiło się szczęście, a z ust wydobył się radosny śmiech. Kochała wzbijać się w przestworza, stawiać opór grawitacji, która innych trzymała na ziemi. Wtedy czuła, że żyła. Każdy atom jej ciała radował się, gdy traciła grunt pod stopami. Mogłaby robić tak częściej, a czasem w ogóle nie wracałaby na dół. Tutaj troski stawały się takie małe, nieistotne. Nie mogła powstrzymać śmiechu, gdy przebiła warstwę chmur i wywinęła w powietrzu młynka. Była królową przestworzy i nikt nie mógł jej tego zabrać.

Z kolejną podniebną figurą w duszy kobiety zagościł smutek. Ciemna strona serca rozszerzała się, jakby próbowała pochłonąć tę drugą, która jak dotąd wystarczyła, by utrzymać ją przy życiu. Cała radość zniknęła w jednej sekundzie, a problemy i smutki wydały jej się znacznie większe niż te, które pozostawiła w dole. Złoty kolczyk w lewym uchu ciążył jej, jakby ważył ponad tonę.

Powróciła pamięć o Alatum, o podniebnym mieście, o tym wszystkim, co należało już do przeszłości i nigdy nie mogło powrócić. Nagle błękitne niebo zniknęło, a w jego miejsce pojawiły się setki twarzy jej pobratymców. Starszyzna, kapłani, rodzice… Soma. Wszyscy patrzyli na nią z pogardą, widziała winę w ich oczach. Usta poruszały się zgodnie, a wydobywało się z nich ciągle to samo słowo: Zdrajczyni.

Zatrzymała się w powietrzu, machając skrzydłami, by nie spaść na ziemię. Chwyciła się za głowę i zamknęła oczy, nie mogąc tego znieść. Dlaczego teraz? Przecież nic nie zrobiłam. Dlaczego ten koszmar znów musi się powtarzać?

Gdy powoli uchyliła powieki, twarze zniknęły. Wszystkie co do jednej. Znów znajdowała się w powietrzu. Przed sobą miała głowę złotego rycerza. Poważne oblicze młodego mężczyzny, na którym nie pojawiły się jeszcze znaki nieubłaganie płynącego czasu. Oczy wykonano z najczarniejszych kamieni, jakie Kendappa kiedykolwiek widziała, nie zaznaczono białek ani tęczówek. Tylko pusta czerń bez jakichkolwiek refleksów świetlnych. Jakby pochłaniały całe światło i zamykały w sobie. Spojrzała na lewe ucho posągu, jednak nie dostrzegła kolczyka. To nie był mieszkaniec Alatum, mimo że ostre rysy twarzy i błoniaste skrzydła mogły na to wskazywać.

Westchnęła zrezygnowana. Skąd coś takiego mogłoby się tu wziąć? Alatum znajdowało się w zachodniej strefie, a oni dotarli daleko na wschód, niemal zbliżając się do granicy z południem.

Wylądowała na wieży. Widziana z dołu kopuła w rzeczywistości była jedynie półkolem. Góra, wznosząca się ponad warstwy chmur, była płaska. Z tego miejsca roztaczał się widok na okolicę. Głównie wzgórza i doliny porośnięte zieloną trawą i olbrzymimi koniczynami. Te ostatnie podobały się kobiecie najbardziej. Wczoraj zerwała jedną z nich, niewiele większą od paznokcia i schowała pod ubraniem. Na szczęście i jako pamiątkę. Kaelas ciągle miętolił w dłoniach jakiś czarny kamień, który musiał zabrać z Oraculum, więc dlaczego ona nie mogła czegoś sobie wziąć.

Zaskoczyło ją, że RM19, zamiast obserwować ładne widoki Elle, patrzył w kierunku granicy z Debesu. Tam krajobraz zmieniał się diametralnie. Wieża znajdowała się blisko styku bliźniaczych planet, więc bez trudu widać było pustą, szarą, jałową krainę pozbawioną wszelkiej roślinności i jakiegokolwiek życia. Wszystko wydawało się tam ciemne i ponure, jakby nawet promienie słońca nie docierały do krainy demonów. Ko’Rgan twierdził, że, gdy tylko przekroczą most łączący oba kraje, będzie jeszcze gorzej. Nie chciała jednak teraz o tym myśleć.

Podeszła do RM19. Po wyrazie twarzy mężczyzny zorientowała się, że nad czymś zawzięcie rozmyślał. W ostatnich dniach właściwie robił głównie to. Nawet swoje badania odstawił na dalszy plan. Zastanawiała się, czy w ogóle wie, w którą stronę patrzy. Minęła może minuta, zanim obrócił głowę w jej stronę.

– Dziękuję, że przyszłaś – odezwał się.

– W końcu prosiłeś. Zdziwiłam się trochę, że w takim miejscu. Wspinaczka po schodach musiała kosztować cię sporo wysiłku. Równie dobrze mogliśmy rozmawiać na dole.

– Nie narzekam.

– Tylko Kaelas nie pofatygował się tutaj – powiedziała, nie wiedząc, czemu znów o nim pomyślała.

– Boli go głowa, źle znosi tutejsze warunki.

– Nie broń go.

– Miej do niego więcej zrozumienia. Przecież jest…

– Co jest? – przerwała mu, zaciskając pięści z wściekłości. – Nie jest nikim ważnym, a zachowuje się, jakby był władcą całego wszechświata! Nie wiem, po co robimy to wszystko, skoro to nie on jest Legendarnym Wojownikiem. Tracimy tylko czas, cackając się z nim! Więcej zrozumienia, tak? Tylko on na nie zasługuje? Inni mają tańczyć jak on zagra, bo ich uczucia się nie liczą. Świetnie.

RM19 nic nie powiedział. Tylko patrzył, a w jego oczach pojawił się ogromny smutek. Miała ochotę sięgnąć po jeden ze swoich sztyletów. Już zbliżała do niego dłoń, zanim w ostatniej chwili się powstrzymała. W końcu on nic nie zrobił, to w ciele Kaelasa powinna zatopić ostrze.

Nagle poczuła ból w skroni, automatycznie chwyciła się za głowę. Wiedziała, że to przez zarozumiałego Landarczyka, wszystko było jego winą. To co stało się, gdy znalazła się w powietrzu także.

– Nie mam zamiaru rozmawiać na jego temat, więc niepotrzebnie mnie tu ściągnąłeś.

– Nie, nie o nim chciałem mówić, ale pamiętaj, że to ty go poparłaś. Ja byłem przeciwny.

Zdjął okulary o fioletowych szkłach i przetarł zmęczone oczy. Dopiero teraz Kendappa zorientowała się, że wokół oczu RM19 zaczęły tworzyć się już zmarszczki. Kurze łapki wyraźnie rysowały się w tym ostrym świetle. Zdziwiła się, bo mężczyzna był od niej młodszy i nie należał do ras starzejących się tak szybko czy żyjących ledwie trzydzieści lat. Najlepsze lata swojego życia miał dopiero przed sobą. Coś musiało stać się w przeszłości, że znaki upływającego czasu pojawiły się tak szybko.

– Proszę cię tylko, abyś mnie wysłuchała i nie denerwowała się. Wiem, że wiara w twoich bogów jest dla ciebie wyjątkowo ważna. Z tego, co wywnioskowałem na twojej planecie musieli być darzeni szczególnym szacunkiem, skoro jesteś w stanie nawet zabić tych, co powiedzą chociażby jedno złe słowo przeciwko nim. Twoja rasa posiadała jedną z łez pierwszych dzieci. Rozumiem takie wychowanie, jednak dziwi mnie w tym coś innego. Lubię zdobywać wiedzę, zagłębiać się w książki, ale nigdy nie natrafiłem na wzmiankę o twojej rasie, nawet sprawdzając informacje w głównej bazie Vrieskasa dostępnej dla wszystkich jego podwładnych. Na Eduardo zorientowałem się, że twój styl walki niewiele różni się od stylu Kaelasa, co oznacza, że nie pobierałaś nauk od swoich rodaków, a od trenerów Vrieskasa. Zastanawiam się, czy nie jesteś przybłędą kosmiczną. Czy nie stałaś się fanatyczką, by uciec od tego, co zastałaś w północnej strefie,  czy w nich nie szukałaś ukojenia, które nie nadchodziło?

– Kim jesteś i czego chcesz? – warknęła Kendappa, zaciskając palce na rękojeści sztyletu, lecz nie mogła pozbyć się lęku z tonu swojego głosu.

– Dziwi mnie to. To wszystko. Każdy z nas ma swoje tajemnice, błędy przeszłości, o których staramy się zapomnieć. Zastanawiam się, jaki był prawdziwy powód twojej oferty złożonej Valygarowi.

Nie mogła znieść jego spojrzenia. Coś musiało się za tym kryć. Czuła coraz większy ból w skroni, nie miała ochoty dłużej przebywać w towarzystwie RM19, ciągnąć tej rozmowy. Zadrżała, ale nie wiedziała dlaczego. Przecież nie z zimna. Ze strachu? Bała się, że prawda wyjdzie na jaw?

– Masz do mnie pretensje? – starała się za wszelką cenę opanować. Musi skończyć tę rozmowę i odejść. Nie będzie w stanie długo tego ciągnąć. – Przecież to najlepszy układ. Pomożemy im i w zamian dostaniemy łzę. Chyba nie sądziłeś, że gdy tylko wylądujemy, objawi nam się ona przed nosem i będziemy mogli lecieć po następną? – zadrwiła, nie mogąc znieść tak idiotycznego zachowania. Przecież do tej pory był inteligentny, a teraz gadał takie głupoty.

– Nie zastanawiało cię to, że tak gorliwie wierzą w swojego prawdziwego boga, a Valygar nie przywiązał żadnej wagi do łzy? Nie przemyślał tego! Kendappo, nie widzisz, że coś tu się nie zgadza? Przecież to wielka relikwia dla wierzących.

– Szukasz dziury w całym – podsumowała.

Zrozumiała powody takiego zachowania RM19. Drugiemu ignorantowi nie podobało się, że mieli walczyć z imieniem Kaio na ustach. Uważał, że ubliża to jego godności, bo nie ma namacalnych dowodów na jego istnienie.

– Mam dość. Zaakceptuj, że nie wszyscy są tacy jak ty.

– Jeszcze jedno – powiedział pospiesznie, gdy już rozpostarła skrzydła, by wzbić się w powietrze. – Jak nazywają się pozostali bogowie?

To pytanie całkowicie zbiło ja z tropu. Odbiło mu czy dostał jakiegoś udaru od słońca? Albo może zaszkodziła mu ta wspinaczka?

– Jest Kaio, w porządku. Ale mówiłaś, że istnieją także cztery pomniejsze bóstwa opiekujące się czterema stronami świata. Chciałbym znać ich imiona – mówił, ostrożnie dobierając słowa, co nie umknęło uwadze Kendappy.

– Po co chcesz to wiedzieć?

– Z ciekawości. To chyba nic złego – nalegał.

– Nie znam ich. Wszystko skupia się wokół Kaio, bo to on jest najważniejszy. Z tego, co wiem za północ odpowiedzialna jest Ashara, a za zachód Yasha.

– A wschód? Albo może słyszałaś coś o Tenshaku?

– Nie znam tego imienia. Kto to jest?

– Jego wizerunek uwiecznili na posągu.

– I? – Miała już tego dość.

– Żaden z nich nigdy nie wspomniał imienia Kaio, mówią jedynie o prawdziwym bogu, JEDNYM bogu. Kendappo, oni czczą ten posąg, wznoszą modły do Tenshaku. Wyznają inną religię i to mnie niepokoi.

– Postawmy sprawę jasno, RM19. – Spojrzała na niego groźnie, mając nadzieję, że chociaż to pomoże. Jednak nie potrafiła rozluźnić uścisku z rękojeści sztyletu. – Nie ma innych bogów. I z tego co mówisz wynika, że Tenshaku jest opiekunem wschodu. Zostawmy już to. Zapomnij o swoich niedorzecznych domysłach. Mistrz Penyu nie wysłałby nas w pułapkę jakiś podstępnych typków. W końcu powiedział, że to najlepszy pierwszy cel.

Rozpostarła skrzydła i wzbiła się w powietrze, pozostawiając RM19 samego. Coś jeszcze mówił, ale wiatr zagłuszył słowa, które stały się niezrozumiałe. I nieistotne. Nie miała ochoty ciągnąć dłużej tego bezsensu. Nie miał prawa wysnuwać takich wniosków, bo nie podobało mu się, że ona raz wzięła sprawy w swoje ręce. Szczególnie, że nikt z nich nie nadawał się na przywódcę. I jeszcze śmiał wspomnieć o przeszłości, która tak bolała. Łzy słabości popłynęły jej po policzkach.

Wylądowała pod jedną z koniczyn, by znaleźć nieco cienia. Nie chciała wracać do namiotu, w którym narzekał Kaelas. Złożyła skrzydła. Wcisnęła się pod olbrzymi liść, przyciskając nogi do piersi i opierając głowę na kolanach.

Myślała, że chociaż RM19 ją rozumie, ale pomyliła się. Po raz kolejny przeklinała Paragasa, który przydzielił ją do misji na Harenosum. Nie zasłużyła na to. Była generałem, do cholery! Głowa nadal ją bolała, uniemożliwiając logiczne myślenie. Miała dość wszystkiego, nawet swojego podłego życia. Tylko dlaczego? Odpowiedź na to pytanie ginęła w otchłani umysłu, nie potrafiła jej złapać, nawet nie chciała.

Zniknąć na zawsze. Znaleźć się w pustce. Samotnie, by nie musieć znosić towarzystwa tych wszystkich irytujących ludzi. Ale przecież na czymś musiało jej zależeć. Jej serce musiało dla kogoś bić. Nie pamiętała, ból był nie do zniesienia.

– Co się ze mną dzieje? – szepnęła, chowając twarz w dłonie.

~ * ~

Jak pewnie zdążyliście zauważyć (lub nie) powstała szeroka lista. Dostawałam już białej gorączki przy edytowaniu strony, gdy ciągle wskakiwały mi entery widmo, inne nie chciały się dodać czy czcionka świrowała. A gdy poprawiałam htmlem, to przy kolejnej edycji wszystko znów było źle. Dlatego wolałam zaoszczędzić sobie nerwów.

Nienawidzę swojego skanera. A tak na poważnie to po długiej przerwie znów zaczęłam rysować, chociaż i tak idealnie nie jest, ale może z czasem uda mi się wrócić do formy. Chciałam narysować Ladvariana i Falonra, ale to, co miałam w głowie w żaden sposób nie chciało się przenieść na kartkę. Już mam inną koncepcję i zobaczę, co z tego wyjdzie. Ostatecznie moja wersja Klaine <3 Jakby ktoś był zainteresowany: LINK.