Rozdział 31: Zmartwienia RM19

sama nadzieja często nie wystarcza…

GiveMeLove

Kaelas błądził po omacku pomiędzy ostrymi skałami. Wszędzie zalegały nieprzeniknione ciemności, czarnego nieba nie zdobiła ani jedna srebrzysta gwiazda. Ostrożnie stawiał kroki, wiedząc, że chociażby jeden fałszywy może się źle skończyć.

– Już niedaleko – szeptał, wiedząc, że ma rację. Zaraz powinien ujrzeć cel swojej wędrówki, lecz nie miał pojęcia, czym on był. – Już niedaleko.

Czy to moje usta wypowiadają te słowa?

Nagle kamieniste podłoże zniknęło. W jednej chwili czuł oparcie dla stóp, w następnej już nie. Spadał. Spadał wśród gęstej, niemal namacalnej ciemności. Wiedział, że zaraz nastąpi koniec, rozbije się o to, co znajduje się na dole.

Chciał krzyczeć, lecz głos nie wydobywał się z gardła. Wtedy ujrzał twarze. Otaczały go ze wszystkich stron. Trupioblade oblicza drwiły z niego. Nagle z ich oczu zaczęła płynąć krew. Miał wrażenie, że wiedział, do kogo należały, jednak, gdy próbował sobie przypomnieć, czuł, że w głowie ma jedynie pustkę. Kim ja w ogóle jestem?

W ciemności rozległ się dźwięk rozsuwania klapy namiotu i czyjeś kroki.

Kaelas obudził się gwałtownie. Po jego ciele spływał pot. Powinien być przyzwyczajony do koszmaru, który nawiedzał go, gdy tylko zapadł w sen, jednak nie potrafił się przemóc.

Żałował, że nie śni już o nocnym jeziorze z odbijającą się w jego wodach jasną poświatą czegoś, co znajdowało się wśród gwiazd. Co tak bardzo chciał zobaczyć, a budził się za każdym razem, gdy już podnosił głowę.

Wraz z przybyciem na Elle te sny ustały, a zastąpiły je inne – o mroku i ciemności. Wiecznym błądzeniu do celu, do którego nie był w stanie dotrzeć, bo znikał grunt pod nogami, powodując długi lot ku niezbliżającej się ziemi. Śmierć, zanim osiągnie to, co było mu przeznaczone.

– Wszystko w porządku? – Usłyszał pełen troski głos RM19.

– Tak jakby – mruknął, gwałtownie pocierając skronie.

Znów ten nie dający spokoju ból głowy. W ciemnym wnętrzu namiotu czuł się znacznie lepiej niż na zewnątrz w jaskrawych, oślepiających promieniach słońca. Jednak czasem i mrok nie pomagał. Ból atakował znienacka, a czasem dochodziło do niego rozdrażnienie i zły humor. Chciał krzyczeć na innych, chociaż nie miał żadnego powodu. Uczucie przychodziło nagle i nie dawało spokoju, dopóki nie uległ pokusie.

– Może powinienem udać się do wioski, muszą mieć tam jakiś odpowiednik naszych medyków. Szczególnie, że te prochy, które mi dałeś nie pomogły – rzekł, prostując kości i przeciągając się.

Odkąd przybyli na Elle nie trenował ani razu. Nie z własnej winy, już dawno przyzwyczaił się do codziennych ćwiczeń, polubił sparingi z Kendappą i czasem żałował, że nie ma innego przeciwnika, tak dla odmiany. Jednak bóle głowy i jaskrawe światło zmusiły go do ciągłego przebywania wewnątrz namiotu. Nie mógł zrozumieć, jak Kendappa i RM19 znoszą przebywanie na zewnątrz.

– Wioska jest pusta, nikogo tam nie znajdziesz. Zresztą, nie radziłbym ci nic od nich brać – powiedział, kładąc na podłodze niewielką torbę, którą przyniósł ze sobą.

– Pusta? A wojsko? – zdziwił się Kaelas.

– No właśnie, wojsko – westchnął, siadając na ziemi. – I nic poza nim. Tu nikt nie mieszka. Domy stoją puste, jakby wszyscy opuścili je w nagłym pośpiechu.

Pogrzebał chwilę w torbie i wyjął czerwone jabłko, które rzucił przyjacielowi.

– Byłem na statku, więc przyniosłem. Wiem, że je lubisz – wyjaśnił, wyciągając drugie dla siebie. – Zabrałem też kombinezon dla ciebie. W końcu nie będziesz walczyć w tej ciężkiej stali. Padniesz, zanim dotrzesz na miejsce.

Kaelas z apetytem wgryzł się w soczysty owoc, odrywając zębami spory kawałek. Gdy słodki sok popłynął po brodzie, humor od razu mu się poprawił. Nawet wcześniejszy koszmar wydał się ledwie dalekim, mglistym wspomnieniem. Gdyby za sprawą tak banalnego jabłka mógł pozbyć się wszelkich trosk…

– Widzę, że ci lepiej – odparł z uśmiechem RM19. Dokładnie żuł każdy kęs i nie mówił z pełnymi ustami, co Landarczyk przypisał kolejnej zasadzie dobrego wychowania wyznawanej przez towarzysza. – Wcześniej rozmawiałem z Kendappą.

Na dźwięk tego imienia Kaelas zasępił się, a cała radość momentalnie zniknęła, jakby wcale jej nie było. Nie wiedział, dlaczego zareagował w tak gwałtowny sposób, jednak od czasu przybycia na Elle jego relacje z Kendappą jeszcze bardziej się zaostrzyły, drażniła ich sama wzajemna obecność, chociaż po opuszczeniu Mistrza Penyu powoli zaczęli się dogadywać.

Ponownie poczuł tępe pulsowanie w skroni. Ból był ostry i gwałtowny. Pojawił się znienacka i domagał natychmiastowego ujścia. A skoro kobiety nie było pod ręką, to równie dobrze jej miejsce mógł zająć RM19.

Tylko po co? Wojownik marzył, aby wreszcie się to skończyło. Raz i na zawsze.

To po co w ogóle o niej wspominał. Zasłużył na karę, a kim ty jesteś, by kwestionować tę decyzję.

– Wszystko dobrze? – W głosie RM19 wyczuwalna była troska i zmartwienie. – Mówiłeś do siebie.

Na głos? Przecież tylko myślał, nie przypominał sobie, aby wypowiedział te słowa. Ugryzł jabłko, aby odpędzić się od niepokojących myśli, ale miał wrażenie, że smakuje jak popiół.

– Jakoś sobie poradzę. Jutro wyruszamy, zdobędziemy tę łzę i odlecimy stąd. Co z Kendappą? – zapytał, chociaż wcale nie chciał znać odpowiedzi. Równie dobrze mogła tu zostać i dać im spokój.

– Powoli dzieje się z nią to, co z tobą. – Przez chwilę obracał nadgryzione jabłko na dłoni, jakby zastanawiał się nad odpowiednim doborem słów. – Nie chce słuchać, je im z ręki i nie docierają do niej argumenty, że coś jest nie w porządku. Wierzy, że Valygar jest nieomylny i wyznaje wiarę w tego samego boga co ona. Spotkałem się z nią nawet na platformie. Tam, nad pokrywą chmur, powietrze jest czystsze i łatwiej się myśli. Ale nie zadziałało…

– Ale słońce musi tam grzać dużo mocniej – przerwał mu zdziwiony Kaelas.

– Byłem niemal pewien, że to nie słońce powoduje te objawy, a coś innego. Ale po jej zachowaniu nie mam już pewności. Może na każdego działa inny czynnik? Lub ma to związek z budową cząsteczkową? Sam już nie wiem – westchnął zrezygnowany, co jak zauważył Landarczyk było do niego całkiem niepodobne. Kiedyś każda wzmianka o jakichkolwiek anomaliach naukowych powodowała powstanie błysków w oczach RM19. Za wszelką cenę starał się dojść do rozwiązania, a im trudniejszy był problem, tym spotykał się z większym zainteresowaniem i zapałem. Teraz jakby przygasł i nie miał na nic ochoty. Może i na niego zaczynało działać to coś.

– Wolałbym nigdy tu nie przylatywać.

– Ja też, Kaelasie.

~ * ~

Wymarsz wojska odbył się równo i sprawnie. Rycerze z samego rana o dokładnie ustalonej godzinie rozebrali obozowisko i zapakowali wszystko na wozy, które miały jechać na tyłach ciągnięte przez potężne gryfy.

Rycerze w lśniących zbrojach, kusznicy i zakapturzeni mnisi ustawili się w równych kolumnach, jakby od wieków ćwiczyli ten manewr. Każdy miał swoje, ustalone z góry miejsce. Nie było mowy o przepychankach, kłótniach czy innych nieporozumieniach, które zwykle towarzyszą tak dużej zbieraninie ludzi. Kaelas pamiętał z opowieści matki, że nieraz starożytni dowódcy mieli problem, by zapanować nad podwładnymi. Nawet RM19 nie mógł wyjść z podziwu nad tak wyćwiczoną dyscypliną.

Oboje zostali przydzieleni do jednej z kolumn rycerzy władających mieczami dowodzonej przez nieznanego im zbrojnego. Nikt nawet nie pomyślał o tym, że RM19 powinien znaleźć się wśród kuszników czy mnichów. W końcu nie władał bronią białą, a strzelał z pistoletu. A w tym miejscu mógł jedynie przeszkadzać innym i zakłócić tak idealny, że wręcz nienaturalny porządek.

Kaelas cieszył się, że miał druha u boku. Zawsze raźniej wędrować z nim u boku niż tylko w towarzystwie zakutych w stal ludzi. Szczególnie, że on jako jedyny zdawał się przejmować jego nieustępliwymi bólami głowy. Nie utrzymywał, że to nic takiego.

Kendappę przydzielono do któregoś z pierwszych szeregów. Możliwe nawet, że znajdowała się blisko Valygara. Według słów RM19 główny dowódca był nią niezwykle zainteresowany. Często wymieniali uwagi o bogach i innych religijnych kwestiach.

Część Kaelasa cieszyła się z takiego obrotu sprawy, bo przynajmniej kobieta nie będzie jemu marudzić podczas tej wędrówki. Mógłby tego nie wytrzymać na spokojnie, gdy głowa z każdym krokiem bolała go coraz bardziej, jakby miała zamiar niebawem eksplodować. Nie byłoby to takie złe rozwiązanie, w końcu odnalazłby spokój i nie musiał martwić o jakieś cholerne łzy.

Jednak coś podpowiadało mu, że lepiej trzymać się razem tak, jak robili to od początku podróży. Chociaż na początku nie przepadali… nadal nie przepadają za sobą, to zawsze mogli na siebie liczyć. Teraz Kendappa znajdowała się na przedzie i rozdzielały ich kolumny żołnierzy. W razie niepowodzenia nie mogliby zawrócić i przemknąć się do statku, by stąd odlecieć.

Zresztą wątpił, aby rycerze pozwolili im na jakikolwiek odwrót przed odniesieniem zwycięstwa. Na dodatek nie chciał ruszyć się stąd bez łzy, gdy w męczarniach spędził tu tak wiele czasu.

Uciążliwy ból głowy sprawił, że droga na Debesu wydawała się ciągnąć w nieskończoność. Myśli, że nie dotrze na miejsce atakowały go ze zdwojoną siłą. Nie potrafił się od nich odpędzić. Miał wrażenie, że każdy kolejny krok zaprowadzi go nad przepaść z jego snów. I zacznie spadać w otchłań bez dna. Nikt go nie ocali, bo kimże był, aby sprzeciwiać się woli przeznaczenia.

Kaelas starał się nie rozglądać na boki, by nie przemęczać wzroku. Ale nawet bez tego wszechobecne koniczyny oślepiały go swym nienaturalnym blaskiem, a zbroje rycerzy lśniły złowieszczo. RM19 znalazł dla niego na statku jakieś przyciemniane gogle ochronne, lecz niewiele pomagały. Pocieszał się przynajmniej myślą, że Kendappa go nie widziała, bo musiał wyglądać jak skończony bałwan.

– Jesteśmy – wyrwał go z zadumy RM19.

Zatrzymał się, w ostatniej chwili unikając zderzenia ze znajdującym się przed nim rycerzem. Rzeczywiście w końcu dotarli na miejsce. Marsz nie mógł trwać długo, bo nie czuł zmęczenia w nogach. Jedynie głowa powodowała zmniejszenie aktywności i uczucie wyczerpania.

Gdy spojrzał w stronę Debesu, jakby nagle poczuł się… lepiej? Uznał, że musiała to spowodować bliskość celu, do którego zmierzał. Nie znalazł innego wyjaśnienia. Lecz po chwili dobre samopoczucie prysło jak bańka mydlana.

Bliźniacze planety łączył szeroki most mogący pomieścić siedmiu rosłych mężczyzn idących w rzędzie. Jednak to jego wykonanie budziło największy lęk. W połowie tworzyła go unosząca się w powietrzu gęsta mgła uformowana w jeden, niezmienny kształt. Druga połowa, ta od strony Debesu, przypominała płynną lawę. Szkarłatna, lśniąca, falująca, parująca i złowieszcza.

Ku zdziwieniu Kaelasa biegł całkiem prosto, bez żadnych zakrzywień czy łuków.  Nawet nieregularne materiały, z których został stworzony nie psuły tego efektu. Z obu boków wznosiły się metrowe murki, by nieostrożnych uchronić przed upadkiem w… No właśnie, w co? Były to dwie planety, więc teoretycznie nie było mowy o żadnej przepaści. Logika nasuwała jedyny możliwy wniosek. Przestrzeń kosmiczna. Czy gdyby ktoś spadł zniknąłby już na wieki, zginął pozbawiony życiodajnego powietrza? Odleciałby w dal, bo przecież nie mogło być mowy o żadnej grawitacji.

Nagle poczuł się tak, jakby nogi miał z ołowiu. Nie potrafił zrobić ani jednego, nawet najmniejszego kroczku. Dlaczego wcześniej o tym nie pomyślał? Jak miał przejść po tym czymś zawieszonym w przestrzeni kosmicznej, o ile w ogóle było to możliwe. Nigdy nie słyszał o mgle, która utrzymałaby ciężar dorosłego człowieka. Dodatkowo nie posiadał maski tlenowej czy czegoś w tym rodzaju. Może rycerze wyposażyli w nie swoje hełmy albo z natury mogli przeżyć bez powietrza, a ich ciężkie zbroje powstrzymywały ich od odlotu w czeluście wszechświata. Ale on albo RM19 czy Kendappa to zupełnie inna historia. Chyba że z nią podzielili się tą zaskakującą wiedzą.

Z niemałym zdziwieniem zorientował się, że mgła i lawa bez trudu utrzymują rycerzy przechodzących na drugą stronę. Zmęczonym i bolącym oczom wydawało się, że całość lekko drga i faluje, ale poruszający się po nim ludzie szli prosto, jakby pod stopami mieli kamień, a nie dym i ciecz. Kaelas dopiero teraz zauważył, że Kendappa idzie obok Valygara na czele wojska.

Gdy nadeszła kolej przejścia kolumny, w której się znajdował, tylko wyćwiczona w ostatnich miesiącach siła woli spowodowała, że nie odwrócił się na pięcie i nie uciekł z tego miejsca. Spojrzał na RM19, szukając u towarzysza wyjaśnienia, jak, do cholery, mają przeżyć.  Może i most nie był długi, ale to wystarczyło, by pożegnać się z życiem. A w obecnej chwili nie spieszno mu było na tamten świat.

– Most znajduje się w czymś, co można określić jako niewidzialna bańka z powietrzem i grawitacją niezbędnymi do bezpiecznego przejścia na drugą stronę – odpowiedział na niezadane pytanie, stukając w boczną oprawkę okularów.

Wyraz jego twarzy świadczył, że coś było nie tak, jednak, jak zwykle, postanowił zostawić to dla siebie. Pewnie czekając na odpowiedni moment. Im inni wiedzą więcej, tym gorzej. W końcu RM19 zawsze musiał w ostateczności wyskoczyć z jakąś błyskotliwą uwagą.

– Czyli, gdyby teoretycznie ktoś spadł, ta bańka utrzyma go przy życiu? – zapytał, niepewnie stawiając pierwszy krok na mglistej części mostu. Zdziwił się, że grunt wydawał się stały, jakby dym maskował jakąś równą płytę znajdującą się pod nim. Podniosło go to nieco na duchu.

– Nie sądzę. Wydaje mi się, że nie utrzyma ciężaru człowieka i wypuści go w przestrzeń kosmiczną, by tam zginął. Pewnie później ponownie się zrośnie.

Kaelasa nie uspokoiła ta myśl, ale nie mógł powstrzymać się od spojrzenia w dół. Jednak ten widok rozczarował go. Nie widział nic poza czernią kosmosu. W oddali błyszczały maleńkie punkciki innych planet czy gwiazd, ale oprócz tego nie było tam nic interesującego. Już wędrówka po moście nad przepaścią dostarczała więcej wrażeń.

Granica między mgłą a lawą była niemal nieodczuwalna, jakby oba nietypowe materiały zrosły się w jedną, spójną całość. Ciecz jakby falowała pod jego stopami, ale było to jedynie wrażenie oczu, stopy nie odczuwały tego w żaden sposób. Starał się nie dotykać murku, by nie okazało się, że wysoka temperatura spali mu kombinezon, by później dobrać się do skóry. Nie miał ochoty w taki sposób stracić dłoni. Zresztą, wojownik musiał posiadać zdrowe i całe ciało. Kaleki pozbawiano wszelkiego honoru.

Dopiero, gdy znalazł się na bezpiecznej drugiej planecie, jakkolwiek absurdalnie to brzmiało, rozejrzał się dookoła.

~ * ~

Zakończenie w trochę dziwnym momencie, bo miałam trzynaście stron ciągiem, które musiałam jakoś podzielić i najbardziej sensownie wypadło tak.

Ostatnio, gdy oglądałam statystyki bloga, to odkryłam, że sporo osób wchodzi na niego szukając różnych fragmentów z „Pinokia”. Nie wiem, co ma jedno do drugiego…