Rozdział 32: Prawdziwe oblicze Elle

Kłopot z życiem polega na tym, że nie ma okazji go przećwiczyć i od razu robi się to na poważnie.

Terry Pratchett – Piramidy

Różnica między Elle a Debesu była diametralna. Tutaj dominowały ciemne, ostro zakończone skały. Gdzieniegdzie biegły dość płytkie rowy, w których kiedyś mogła płynąć woda.

Roślinność także należała do rzadkości, chociaż zdaniem Kaelasa to, co widział nie zaliczało się do tej kategorii. Kilka cienkich, wysuszonych pni drzew porozrzucanych między skałami bez określonego celu.

Dookoła Debesu nie krążyło słońce. Jedyne światło dawało to, które mieli za plecami. Jednakże wystarczyło ono do oświetlenia kamienistej krainy. Przynajmniej w tym miejscu. Dalej mogło już nie być tak przyjemnie.

Powietrze pachniało siarką i popiołem. Duszący zapach dostawał się do nozdrzy i powoli stawał się nie do wytrzymania. Kaelas przeklął w duchu. Tam drażniło go światło, tu zanieczyszczone powietrze. Zastanawiał się, czy nie istniały już normalne planety, na których dało się względnie funkcjonować.

Wszystko sprawiało wrażenie opuszczonej, zniszczonej przed wiekami krainy. Jednak, pomimo opowieści Ko’Rgana o mieszkających tu diabłach, nie czuł strachu czy jakiejś złowrogiej atmosfery. Całość przyprawiała na myśl jedynie smutek i żal, że nic pięknego nie miało możliwości zapuszczenia tu korzeni, że żadne zwierzę nigdy nie zamieszka w tym miejscu. Na krainę został wydany wyrok śmierci.

Kaelas starał się przestać myśleć o takich głupotach. Przyszedł tu, aby pomóc pokonać jakiś złych tubylców i zdobyć łzę. Nie czas dumać nad zanieczyszczeniami, do których zapewne doprowadzili rdzenni mieszkańcy. Co go obchodziło, czy kiedyś coś tu wyrośnie.

Z radością powitał rozkaz do dalszego marszu. Stanie w miejscu skłaniało do absurdalnych myśli, a tak mógł się czymś zająć. Zdziwił się, że dalsze zagłębianie się w kamienistą planetę sprawiło, że głowa stopniowo przestawała go boleć. Ból nie zniknął zupełnie, ale nie zakłócał poprawnego funkcjonowania. Może to przez brak słońca i mrok tu panujący? A co dziwniejsze powracał dawny dobry nastrój. Cieszył się, że w końcu będzie mógł z kimś powalczyć, wykorzystać w praktyce zdobytą wiedzę.

Kolumny rycerzy kluczyły między skałami pokrytymi popiołem, aby w końcu dotrzeć do celu. Nie zapuścili się daleko w głąb planety, po odwróceniu się Kaelas bez trudu widział jasne, błękitne niebo Elle. Dziwaczny most zasłaniały wysokie skały.

Valygar zatrzymał wojsko, by wydać ostatnie rozkazy. Wojownik nie słuchał go, bardziej zajęty obserwowaniem ukształtowania terenu. Wszędzie dominowały skały. Jedne wyższe, drugie niższe. Ale wszystkie równie utrudniające bitwę, gdy nie miało się skrzydeł, które w każdej chwili mogły unieść cię w powietrze. Wiedział, że będzie musiał zachować ostrożność, by przez własną nieuwagę nie skręcić sobie nogi.

Dopiero po chwili zorientował się, że wroga armia już na nich czekała. Jednak to, co zobaczył zupełnie zbiło go z pantałyku. Spodziewał się regularnego, wyszkolonego wojska jak to, do którego teraz należał. Rozczarowanie było ogromne i wręcz paraliżujące.

Tych strasznych, podstępnych i na wskroś przeżartych przez zło diabłów nie mogło być więcej niż dwie setki. Co stanowiło wręcz nieproporcjonalnie małą liczbę w porównaniu do rycerzy. Chowali się za skałami, zapewne czekając na pierwszy ruch wroga, by na własnym terenie zyskać przewagę.

Wyostrzony i tym razem nie oślepiany przez słońce wzrok Kaelasa bez trudu zdołał wychwycić ich dokładne położenie, szczególnie, że niektórzy znajdowali się bardzo blisko, jakby szykowali jakąś podstępną zasadzkę.

Stworzenia różniły się między sobą budową fizyczną. Jedni posiadali typowo ludzką budowę ciała, innym od pasa w dół zamiast normalnych kończyn wyrastały owłosione kozie nogi zakończone kopytami. U pobliskiej grupki wychwycił nienaturalnie długie ręce z ostrymi szponami, które bez trudy mogły rozpłatać przeciwnika.

Pomimo tych różnic, wiele cech posiadali wspólnych. Czerwona skóra nakrapiana jasnopomarańczowymi cętkami i prążkami zdawała się promieniować własnym światłem jak sztuczne, zasilane prądem czy akumulatorami lampy. Z łysych lub porośniętych czarną sierścią głów wyrastały pary brązowych rogów o najróżniejszych kształtach, jakby czymś hańbiącym było istnienie takich samych u dwóch różnych osobników. Większość z nich posiadała też ogony zakończone pędzlem gęstego, czarnego włosia.

Ich opancerzenie i uzbrojenie także nie budziło lęku. Zarówno kobiety (pierwsze, które zobaczył na bliźniaczych planetach) jak i mężczyźni mieli na sobie skórzane kaftany. U niektórych dostrzegł nagolenniki i naramienniki wykonane z tego samego surowca. Jednak część z nich w ogóle nie posiadała nawet tak prowizorycznej zbroi. W rękach trzymali dzidy, tarcze, miecze i sztylety. Byli gotowi do ataku.

Kaelas nie mógł oprzeć się wrażeniu, że już kiedyś widział coś podobnego. Ale przecież była to jego pierwsza bitwa. Nigdy nie pozwolono uczestniczyć mu w żadnej wyprawie, nie powierzono ważnego zadania. Do czasu Harenosum…

Diabły przypominały mu tamte kobiety. Ich broń, może nie tak prymitywna, ale nie mogła równać się ze stalowymi pancerzami, ostrymi mieczami czy ki. Wyglądali żałośnie, bo nie mieli najmniejszych szans z najeźdźcami.

Kaelas poczuł, że biła od nich chęć walki, mimo że musieli wiedzieć, iż nie mieli szans na zwycięstwo. Chcieli walczyć, a nie biernie poddać się okrutnemu losowi, jaki ich spotkał. Stanęli w obronie swojego domu, swoich rodzin, planety, która była jedynym miejscem, jakie mieli.

Landarczyk nie rozumiał, dlaczego przyszło mu do głowy takie porównanie. Obie sytuacje drastycznie różniły się od siebie. Mieszkańcy Debesu byli źli, zagrażali naturalnemu porządkowi wszechświata, czy co tam o nich jeszcze opowiadał Valygar.

– Coś nie tak, Kaelasie? – Usłyszał zatroskany głos RM19. – Głowa nie daje ci spokoju?

– Wszystko dobrze – odpowiedział.

– Miejmy to już za sobą.

– Do ataku! – rozległ się krzyk Valygara. – Ku chwale Tenshaku!

Rycerze ruszyli do ataku, a Kaelas wraz z nimi. Nareszcie przyszedł czas na jego pierwszy sprawdzian. W końcu mógł wykazać się w boju jak prawdziwy wojownik, a nie taki tylko z nazwy.

Wydobył miecz z pochwy i pewnie ujął go w dłoniach. Dotarł do nielicznej grupy diabłów o długich ramionach zakończonych ostrymi szponami. Zanim wykonał pierwszy cios, zdołał zobaczyć zaskoczenie w ich szkarłatnych oczach.

Cięcie przyniosło spodziewany rezultat. Przebił pierś pierwszego z przeciwników, który powoli słaniał się na ziemię w kałuży własnej krwi. Szkarłatnej i gorącej, co mógł odczuć Kaelas, gdy trzy krople trysnęły mu na policzek. Cieszył się, że kombinezon i przed tym go uchronił, bo posoka znalazła się także na jego przedramionach. Miał tylko nadzieję, że na twarzy nie pozostaną mu kolejne blizny czy wypalone plamy.

Gdy pierwszy przeciwnik był martwy, natychmiast skierował się w stronę trójki pozostałych. Pierwszy szok minął i szykowali się do odparcia ataku, unosząc szponiaste ramiona. Z ich spojrzenia zniknęło zaskoczenie, zastąpiła je furia. Byli gotowi do swego ostatniego boju.

Treningi z Mistrzem Penyu i Kendappą przyniosły rezultaty, których Landarczyk w ogóle się nie spodziewał. Przeciwnicy nie stanowili dla niego żadnego wyzwania. Z łatwością wymijał ciosy, nie musząc ich nawet parować. W ostatniej chwili udało im się zareagować, gdy niespodziewanie znalazł się za nimi.

Miecz pewnie leżał mu w dłoni, jakby był częścią jego ciała. Po raz pierwszy mógł nazwać się prawdziwym wojownikiem. Podobało mu się to uczucie. Spełnił marzenie, do którego dążył od tak dawna.

Kaelas bez trudu unikał ich ciosów. Zgrabnie pracował stopami, wykonując tylko tyle ruchów, ile było potrzeba, aby niepotrzebnie nie marnować energii. Jednemu z przeciwników obciął głowę, gdy tamten nie zdążył na czas sparować ciosu lub usunąć się spod zniszczonego ostrza. Kolejny zdołał podejść na tyle blisko, żeby drasnąć go w ramię, jednak kombinezon zamortyzował cięcie i nawet się nie rozdarł. W odwecie uderzył go pięścią, z łatwością miażdżąc mostek i uśmiercając.

Już miał zamiar pozbyć się ostatniego, gdy dostrzegł, że w diabła uderza jasna wiązka. Trafiła w pierś, wypalając w niej na wylot dziurę o dość dużej średnicy. Odwrócił się i ujrzał stojącego na wzgórzu RM19 z wycelowanym pistoletem. Skinął mu w podziękowaniu głową. Poradziłby sobie sam, ale wiedział, że przyjaciel chciał dobrze. Zresztą, nie był to odpowiedni czas na kłótnie i spory o taką błahostkę.

Rozejrzał się dookoła, szukając kolejnych przeciwników. W oddali widział kilku rycerzy otoczonych przez dość dużą grupę diabłów. Chciał podążyć w ich stronę, by im pomóc, gdy nagle inny ruch przykuł jego uwagę. Bez trudu wypatrzył jego źródło. Kilkanaście kroków od niego, po lewej stronie.

Młoda diablica dyskretnie wychylała się zza dość wysokiej skały. Jej szkarłatna skóra nie lśniła tak mocno jak u jej pobratymców, których przed chwilą pozbawił życia. Długie, czarne włosy zaplotła w warkocz sięgający do kolan. Z głowy dziewczyny wystawała nie jedna, a dwie pary jasnobrązowych, zakrzywionych do tyłu rogów. Co dziwniejsze, jako jedyna miała na sobie jasną, sięgającą kostek szatę. Na nią założyła prosty, skórzany kaftan wiązany z boku. Na szyi przewiesiła rzemyk z małym, błękitnym kryształkiem, prawdopodobnie jakiś amulet.

To nie wygląd i nietypowy strój najbardziej zaskoczyły Landarczyka, a brak jakiejkolwiek broni. Drobne dłonie zakończone czarnymi pazurami opierała na skale. U pasa wisiało kilka sakiewek i niewielka pochwa, z której wystawała bogato zdobiona rękojeść sztyletu. Była to maleńka broń i ciężko było mu uwierzyć, aby dziewczyna potrafiła się nią długo bronić, szczególnie, że nie wyglądała na wojowniczkę.

Kaelas stał przez chwilę w miejscu, nie wiedząc, co ma zrobić. Podejść do niej i rozpocząć pojedynek, który musiała przegrać, czy pozwolić jej zachować życie. W końcu zawsze istniała szansa, że zdoła uciec z pola bitwy i skryć się gdzieś. Znała teren.

Patrzył na jej drobne dłonie zaciskające się kurczowo na skale, skupiony wzrok, który obserwował rozgrywającą się niedaleko potyczkę. Wojownik słyszał jedynie odgłosy walki. Brzdęk stali, krzyki, huki. Lecz nie odwrócił się, całą jego uwagę skupiała młoda diablica.

Opuścił miecz. Nie potrafiłby zdobyć się na zabicie jej. To wykraczało poza jego możliwości. Nie był Falonarem, dla którego rozkaz, bez względu jak bezduszny, musiał zostać wykonany. Nie potrafiłby spojrzeć sobie w oczy, gdyby zakończył jej życie teraz, gdy niczego się nie spodziewała.

Chciał odejść, zostawić diablicę w spokoju i dołączyć do innej grupy walczących, lecz wtedy ona odwróciła głowę i spojrzała wprost na niego. Jej szkarłatne oczy przepełnione były tak ogromnym smutkiem. Wydawało mu się, że za chwilę przejdzie on także na niego.

Miał wrażenie, że to spojrzenie go pochłania. Zamyka w ciasnej klatce rozpaczy i łez. Serce za chwilę pęknie, nie wytrzyma tego. Nie zauważył nawet, kiedy miecz wypadł mu z ręki i z głośnym stukiem upadł w kałużę krwi pokonanych wrogów. Nie potrafił powstrzymać drżenia. Ciało zdawało się go już wcale nie słuchać, nie był w stanie ruszyć się z miejsca.

Ujrzał samotną łzę spływającą po twarzy dziewczyny. Miał ochotę podejść do niej i otrzeć ją, zanim przecięła policzek i kapnęła na jej drobne piersi. Nagle uniosła rękę i wskazała w stronę, w którą poprzednio patrzyła. Kaelas podążył wzrokiem we wskazanym kierunku, jakby pchany jakąś niewidzialną siłą.

Ujrzał dwóch diabłów walczących z jednym z rycerzy. Reszta tej większej grupy musiała gdzieś się oddalić, bo na kamieniach leżały tylko dwa trupy. Serce podskoczyło mu do gardła, gdy zorientował się, na co patrzy. Po raz pierwszy mógł ujrzeć zbrojnych pozbawionych hełmów, a ten widok wcale mu się nie spodobał, a wręcz przyprawił o mdłości.

Łyse głowy obu martwych rycerzy były czarne, przecinało je kilka szkarłatnych pasów przypominających tatuaże. Wykrzywione w upiorny sposób i naznaczone bliznami, bruzdami i ropiejącymi bąblami. Wyglądały, jakby ktoś wziął kilka płatów skóry i pozszywał je niezdarnie ze sobą grubymi nićmi. Oczy bez powiek, pozbawione białek i tęczówek były ciemne niczym przestrzeń kosmiczna. Nosa w ogóle nie posiadali, zamiast niego w dolnej części twarzy znajdował się sporej wielkości otwór, który równie dobrze mógł robić za usta.

Piękne, błyszczące i bogato zdobione zbroje okazały się zasłoną dymną przed taką ohydą. Kaelas chciał odwrócić wzrok, ale nie potrafił. Zbierało mu się na mdłości i cieszył się, że nic dzisiaj nie jadł. Patrzył, jak diabły powalają na ziemię rycerza, któremu musiał wcześniej wypaść miecz z rąk. Zadawali jeden cios za drugim, a do uszu wojownika docierał mrożący krew w żyłach wrzask. Po chwili zbrojny znieruchomiał. Umarł w kałuży własnej krwi, czarnej i smolistej.

– Ku chwale Kaio! – wrzasnął jeden z mieszkańców Debesu, gdy oddalili się od trupów, by dołączyć do innych walczących grup.

Do Landarczyka dopiero teraz dotarło, co tak naprawdę się tu działo. Coś, co powinni wiedzieć już tak dawno. Nawet Kendappa i RM19, którzy tak obnosili się ze swoją inteligencją pozostawali ślepi. Może i mieszkaniec BS88C podejrzewał, że coś było nie w porządku, ale nie wysuwał aż tak daleko biegnących wniosków (a przynajmniej tak mu się zdawało, bo ostatnio więcej milczał niż mówił). Sądził, że problem leży w naturze zdrowotnej i manipulatorskich gierkach Valygara. W innym wypadku na pewno już wcześniej zarządziłby natychmiastowy odwrót bez względu na to, co pomyślą rycerze.

W końcu Mistrz Penyu wysłał ich na Debesu, nie Elle. Mieli przybyć na tę kamienną planetę, na której nie czekało na nich większe niebezpieczeństwo. Może sądził, że uda im się zdobyć łzę, zanim rycerze zarządzą atak. A może mieli przyłączyć się do diabłów, by razem z nimi raz na zawsze pokonać tych drugich.

W oddali usłyszał ryk potężnego gryfa, a po nim przeraźliwy wrzask agonii umierającego mieszkańca Debesu. Pod jego wpływem nogi trzęsły mu się jak galareta. Nie mógł powstrzymać łzy, która spływała po policzku.

Zabiłem niewinnych, nie potrafił odpędzić się od tej natrętnej myśli. By dowieść swej wartości jako wojownik, zabiłem niewinnych.

Jeszcze raz spojrzał na młodą dziewczynę. Pewnie nie mogła uwierzyć, że obcy wmieszali się w tę wojnę i pomagali nie tej stronie, której powinni. A może on znała Mistrza Penyu i nie potrafiła pojąć tego, że do pomocy przysłał im zdrajców?

Kaelas zacisnął z wściekłości pięści. Wiedział, co powinien zrobić. Istniała już tylko jedna droga, a jeżeli przypłaci ją życiem, to trudno. Musiał odpokutować tę hańbę. Krew niewinnych już wiecznie pozostanie na jego rękach, ale może uda mu się nieco złagodzić wyrzuty sumienia.

– Zabij ten piekielny pomiot! Na co czekasz?! – Usłyszał za sobą skrzekliwy głos.

Odwrócił się i dostrzegł dwóch zakapturzonych i jednego kusznika zmierzających w jego stronę. Bez zastanowienia napiął mięśnie i odwrócił się w ich stronę gotowy do natarcia. Oczy pociemniały mu i zabłysła w nich zimna furia, która powoli zawładnęła sercem wojownika. Poczuł w sobie siłę, z jakiej do tej pory nie zdawał sobie sprawy. Budziło się w nim coś, co dotąd pozostawało uśpione. Pchało go naprzód, domagając się ich plugawej krwi. Domagając się śmierci. To uczucie opanowało go całkowicie. Zawładnęło duszą wojownika gotowego do boju. Gotowego do niesienia zagłady.

Kaelas znalazł się przy nich, zanim w ogóle zdążyli się zorientować. Chwycił głowę kusznika i jednym mocnym ruchem skręcił mu kark. Bezwładne ciało opadło na kamienie. Zdezorientowani zakapturzeni zaczęli się cofać. Jeden z nich potknął się o przydługą szatę. Landarczyk nie czekał na dogodniejszą okazję. Odbił się od ziemi i skoczył, stopą miażdżąc tamtemu mostek. Chlusnęła smolista ciesz, która ochlapała mu nogawki kombinezonu i buty, po czym zaczęła dymić z głośnym sykiem. Powoli wypalała dziury w tworzywie. Wojownik nie zwrócił na to najmniejszej uwagi zajęty ostatnim uciekającym przeciwnikiem.

W kilku krokach pokonał dzielącą ich odległość i przeciął mu drogę odwrotu. Pierwszy błyskawiczny cios wymierzył w brzuch, zakapturzony zgiął się w pół, mamrocząc coś pod nosem. Drugi w twarz. Pięść zanurzyła się w czarnym odmęcie kaptura, jednak w nic nie trafiła, jakby tamten w ogóle nie posiadał głowy.

Dziwaczne odkrycie rozproszyło go na chwilę, za co srogo musiał zapłacić. Potężna, niewidzialna siła odepchnęła go do tyłu. Upadł na kamienie, wybijając bark. Nie mógł powstrzymać krzyku, który wydobył się z jego ust. Ból był ogromny, wręcz nie do opisania. Jednakże w ułamku sekundy oprzytomniał i w ostatniej chwili przeturlał się w bok, unikając trafienia kulą czarnych płomieni.

Mózg pracował na najwyższych obrotach. Musiał coś wykombinować, bo inaczej będzie z nim krucho. Niedaleko leżał jego porzucony miecz, jednak odległość była zbyt duża, aby dostać się do niego niepostrzeżenie. Nie wiedział też, czy potrafiłby tak sprawnie walczyć lewą ręką, gdyż prawa zwisała przy boku i każde najmniejsze poruszenie nią sprawiało ogromny ból.

W ostatniej chwili uchylił się przed kolejną ognistą kulą i wtedy podjął decyzję. Zanim zakapturzony zdążył zorientować się w sytuacji, Kaelas już był przy nim i jednym ciosem powalił go na ziemię, po czym zmiażdżył mu kręgosłup, kończąc jego plugawe życie.

Podniósł wzrok z trupa, by poszukać młodej dziewczyny, lecz nie było jej już przy skałach. Wtedy poczuł mocne uderzenie w głowę. Nastała ciemność.

~ * ~

Jejku, nie sądziłam, że to możliwe, ale wciągu siedmiu miesięcy napisałam na tego bloga więcej niż przez ponad rok na Severusie. Jestem w szoku. Na dodatek doszłam do momentu, do którego chciałam dojść, gdy zaczynałam (poczytacie o tym w marcu). Jakie to fajne uczucie i wręcz mobilizuje do dalszego pisania.

Coś jeszcze chyba chciałam powiedzieć, ale standardowo zapomniałam.