Rozdział 33: Ucieczka

(…) zwycięstwo to bardzo smutna historia.

John Ronald Reuel Tolkien - Hobbit

Kaelas słyszał czyjś głos. Wydawał mu się znajomy i chyba wypowiadał jego imię, ale co do tego nie miał pewności. Brutalnie torował sobie drogę przez ciemne odmęty słodkiej nieświadomości.

Czuł ogromny ból, którego epicentrum znajdowało się w okolicy prawego barku. Miał wrażenie, że każdy atom jego ciała płonie jak ogień. Jęknął przeciągle, gdy odzyskiwał świadomość. Niepewnie otworzył oczy i usiadł. Zobaczył klęczącego obok RM19 z zatroskaną miną.

Rozejrzał się dookoła, chcąc zorientować się, gdzie byli. Właściwie niewiele mu to dało. Znajdowali się w jakimś niewielkim pomieszczeniu o czterech prostych, prawdopodobnie kamiennych, pozbawionych okien ścianach. Landarczyk zdołał wypatrzeć zarysy jakiś przedmiotów leżących w kątach, ale gęsty półmrok uniemożliwił mu wychwycenie większej ilości szczegółów. Naprzeciwko nich ulokowano niewielkie drzwi, które mogły prowadzić na zewnątrz lub do innego pomieszczenia.

Największy problem stanowiło to, że coś ich od nich oddzielało i uniemożliwiało opuszczenie tego miejsca. Śnieżnobiałe, wyróżniające się na tle ciemności wokół i dające przy tym nieco światła, pionowe pręty wyrastające z podłogi i ginące w suficie. Wykonano je z czegoś, co przypominało mu dym. Wyglądały na niematerialne i mogące się w każdej chwili rozwiać. Gdy próbował przecisnąć przez nie rękę, napotkał na ogromny opór. Najgorsze, że nie wiedział, jak mógłby pokonać taką klatkę. Ze stalą, drewnem czy kamieniem mógł sobie poradzić, ale nie z czymś, czego nie potrafił nazwać ani dotknąć. Zostali tu zamknięci i, o ile RM19 nie wpadnie na jakiś genialny pomysł, to nie dadzą rady odnaleźć jakiejkolwiek drogi ucieczki.

Ostatnie co pamiętał, to walka z jednym z zakapturzonych. Zabił go, a potem nie było już nic. Potarł skronie, aby spróbować przypomnieć sobie więcej. I wtedy lawina wcześniejszych wspomnień zalała go brutalnym potokiem. Młoda dziewczyna, która ukazała mu prawdę, gdy okazało się, że zabił niewinnych. Furia, która ogarnęła go w walce z mieszkańcami Elle. Zastanawiał się, czy diablicy udało się uciec z tamtego miejsca. Może, walcząc z tą ohydą, utorował jej drogę ucieczki?

– Co się stało? – mruknął Kaelas, widząc, że RM19 nie był skory do wyjawienia mu wszystkiego bez wcześniejszej zachęty.

– Valygar wygrał bitwę. Potem przyniesiono ciebie i oskarżono o zabicie rycerzy i spiskowanie z wrogami. Zamknęli nas w jednym z domów znajdujących się niedaleko pola walki. Cały czas byłeś nieprzytomny – zakończył swoją krótką i zwięzłą relację. – Kaelasie, co cię napadło?! – wybuchnął niespodziewanie. – Wygraliśmy, w każdej chwili mogliśmy zabrać łzę i odlecieć stąd, nie oglądając się za siebie! Uwolnić się od tych przeklętych bliźniaczych planet! Pomyślałeś, co mogą z nami zrobić?

– Gdzie Kendappa? – zapytał Kaelas, ignorując wyrzuty przyjaciela.

– Zabrali ją gdzieś indziej. Próbowała interweniować w twojej sprawie, ale nie chcieli słuchać jej tłumaczeń. Możesz mi powiedzieć, co w ciebie wstąpiło?

Kaelas spojrzał w sufit, zastanawiając się, z czego został wykonany. Podłoga nie była kamienna, więc może on też nie. Rozmyślał, czy potrafiłby go w jakiś sposób rozwalić. Gdyby się odpowiednio rozpędził, może udałoby mu się przebić? Niestety, strop znajdował się dość nisko i o porządnym wyskoku nie mogło być mowy. Dodatkowo miał sprawną tylko jedną rękę. Żałował, że nie potrafił wydobyć z siebie ki jak Mistrz Penyu, wtedy sprawa na pewno okazałaby się łatwiejsza.

Napiął mięśnie i ugiął nogi w kolanach, mając nadzieję, że mu się uda.

– Kaelasie, co robisz? – usłyszał zaniepokojony głos RM19, ale go zignorował.

Odbił się od posadzki, w ułamku sekundy prostując lewą rękę w łokciu, by przez głupotę nie uderzyć o sufit głową. Pięść gruchnęła w strop z całej siły, jednak nic się nie wydarzyło. Opadło z niego jedynie trochę popiołów, ale nadal wyglądał tak samo. Mocny i nienaruszony.

Kaelas syknął z bólu. Pomimo że sufitowi nic się nie stało, to jego dłoń pulsowała ostrym bólem. Chciał potrzeć nią o prawą, ale tamta nie nadawała się do niczego poza wiszeniem przy boku, więc otarł ją o brzuch, jednak na niewiele się to zdało. Zacisnął zęby, aby przez chwilę się uspokoić. Nie miał więcej pomysłów, a kolejne uderzenie wcześniej spowoduje złamanie kości, niż przedarcie się na drugą stronę.

– Zanim ponownie zaczniesz się wygłupiać, możesz powiedzieć mi, co się dzieje? – zniecierpliwił się RM19, wstając i chwytając przyjaciela za lewą rękę. – Teraz.

– Musimy się stąd wydostać – odpowiedział Kaelas, rozglądając się dookoła w nadziei, że znajdzie drogę ucieczki, którą wcześniej przeoczył.

– Valygar na pewno wysłucha twojej obrony i pozwolą nam stąd odlecieć. Nie musimy od razu uciekać, potwierdzając tym samym naszą winę, na dodatek nie wiedząc, gdzie jest Kendappa. Przecież musiało to być jakieś nieporozumienie, prawda?

Landarczyk spojrzał na niego z niedowierzaniem.

– Nie rozumiesz? Mieliśmy wylądować na Debesu. Debesu, nie Elle.

– Wiem, ale…

– Nie ma żadnego ale! – przerwał mu Kaelas. Niecierpliwił się coraz bardziej, a czuł, że czas ucieka. Przede wszystkim nie spodobało mu się, że Kendappy nie było z nimi. Mogło się z nią dziać wszystko. – Miałeś rację. Oni wierzą w fałszywych bogów. To te diabły, jak je nazywali, wyznają Kaio. To do nich mieliśmy udać się po łzę! Nie spodziewaliśmy się, że będą dwie planety. Wierzyliśmy w ślepy traf i wylądowaliśmy na tej złej! Widziałem to, co skrywają pod hełmami i maskami. To… to coś nie przypomina ludzkich twarzy. Ich krew parzy niczym kwas. Zresztą, widzisz, że całą prawą nogawkę mam podziurawioną. Mam nadzieję, że to coś nie przechodzi przez skórę i nie zatruwa organizmu. – Spuścił wzrok na nogę, która na pierwszy rzut oka wyglądała normalnie. – Sam twierdziłeś, że coś jest nie w porządku i teraz poznaliśmy odpowiedź. I nie chodziło tu tylko o jakieś religijne bzdury. Zamordowaliśmy niewinnych, rozumiesz?

Kaelas znów poczuł, jak jakaś niewidzialna pięść ściska jego serce. Nogi odmówiły mu posłuszeństwa, więc opadł na posadzkę, zakrywając twarz lewą dłonią, prawa leżała bezwładnie, nie nadając się do niczego. Wiedział, że to nie czas, ale żal i poczucie winy były silniejsze. Nagle rozprzestrzeniły się i zawładnęły całym ciałem. Usłyszał, jak RM19 przykuca obok niego i poczuł uścisk jego dłoń na lewym ramieniu.

– Wierzę ci – powiedział, a Kaelas spojrzał na niego w zdumieniu. – Od czasu Harenosum polegam na twoich osądach. Przynajmniej w tych naprawdę poważnych kwestiach, bo w reszcie różnie bywa. – Na jego twarzy pojawił się nikły cień uśmiechu.

– Dzięki. – Landarczyk odwzajemnił gest.

– W takim razie nie ma co czekać na Kendappę. Musimy się stąd jakoś wydostać – oznajmił, podchodząc do świetlistych krat. Wojownik dostrzegł, że na fioletowych szkłach okularów znów pojawiają się jakieś wzory, litery i cyfry, które rozumiał jedynie RM19.

Zanim zdążył cokolwiek zrobić, drzwi otworzyły się z ledwo słyszalnym skrzypnięciem i do pomieszczenia wsunęła się zakapturzona postać. Nie umknęło uwadze Kaelasa, że trzymała w dłoniach jego miecz.

RM19 automatycznie odsunął się od krat. Landarczyk nie potrafił stłumić obrzydliwego przekleństwa, które cisnęło mu się na usta. Nie mógł uwierzyć, że wszystko poszło na marne. Nie zdążyli się stąd wydostać, a teraz najprawdopodobniej zostaną straceni. Zastanawiał się tylko, czy zrobi to sam zakapturzony, czy poprowadzą ich przed oblicze Valygara, by on wykonał wyrok.

Postać podeszła do krat i w ich świetle Kaelas zorientował się, że puste wnętrze kaptura nie jest owiane gęstą ciemnością. Bez trudu widział skrywaną pod nim twarz. Ze zdziwieniem rozpoznał w niej ową młodą diablicę, która pokazała mu prawdę o mieszkańcach Elle. Dziewczyna przyjrzała się każdemu z nich uważnie, zanim przemówiła:

– Kim jesteście? Nie widzę w was zła, a jednak zabijaliście moich druhów pod rozkazami Valygara. – Głos miała ostry i donośny, w niczym nie przypominał dziewczęcego. Gdyby Kaelas nie wiedział, do kogo należy, stawiałby, że jego właścicielem był mężczyzna.

– Jestem Kaelas, syn Zevrana z Landare, a to RM19, syn RM18 z BS88C. Pochodzimy ze strefy północnej – odpowiedział wojownik. Nie wiedział, w jakim celu zjawiła się tu dziewczyna, więc postanowił zachować wszystkie formy grzecznościowe. – Może wyda ci się to dziwne, ale popełniliśmy błąd. Chcieliśmy tylko zdobyć łzę.

Oczy diablicy błysnęły w świetle krat. Wystarczyło jedno spojrzenie, by przyjaciele przekonali się, że popełnili błąd. W ułamku sekundy obojętność została zastąpiona przez podejrzliwość i wrogość. Wolną ręką sięgnęła pod pelerynę, wojownik nie mógł oprzeć się wrażeniu, że chwyciła rękojeść sztyletu. Przeklął w duchu swój za długi język. Chciał dobrze, a popełnił kolejny błąd. Miał wrażenie, że bliźniacze planety są przeklęte i wisi nad nimi fatum, które i jego dotknęło.

– Wysłał nas Mistrz Penyu – próbował ratować beznadziejną sytuację RM19. – Powiedział, że to część naszej próby.

– Mistrz Penyu? – powtórzyła automatycznie, a cała wrogość w jednej sekundzie wyparowała. Pozostało jedynie niedowierzenie. – Więc dlaczego nas mordowaliście?

– Nie wiedzieliśmy, która z planet to Debesu – mówił RM19. – Wybraliśmy losowo i ostatecznie trafiliśmy w szpony Valygara. Wiem, że to marnie zabrzmi, ale przykro nam z tego powodu.

– Jestem Merrill. Najwyższa kapłanka i opiekunka Debesu, a przynajmniej tego, co z niej zostało po najazdach Elle – dodała ze smutkiem. – Pomogę wam się stąd wydostać. Zaprowadzę was do waszego statku, byście mogli odlecieć. Oni są zajęci. Szykują się do złożenia najwyższej ofiary. Nie będą się wami interesować przez najbliższe kilka godzin, do tego czasu zdążycie zniknąć.

Prawą dłonią dotknęła świetlistych krat, a one w jednej chwili rozpłynęły się w powietrzu, nie pozostawiając po sobie śladu. Wokół zapanowały ciemności. Kaelas poczuł, jak dziewczyna kładzie mu w dłoń rękojeść jego miecza. Trzymając go, czuł się pewniej, chociaż lewą ręką ciężko będzie mu walczyć.

– Poprowadzę was bezpiecznymi ścieżkami. Starajcie się iść szybko i nie rzucać w oczy. Na straże natkniemy się tylko w okolicach mostu, więc powinniście sobie z nimi dać radę. Po Elle musimy poruszać się szybko, gdyż już zaczęła na was wpływać moc koniczyn i stajecie się jednymi z nich.

– Więc to koniczyny miały na nas wszystkich ten dziwny wpływ? To one powodowały bóle głowy, osłabienie i wzajemną wrogość? – zapytał RM19, aby prawdopodobnie potwierdzić swoje wcześniejsze przypuszczenia.

– To jedynie początek. Mieszkańcy Elle niewiele różnili się od takich jak wy. Ale pod wpływem mrocznych fluidów zaczęli się zmieniać w to ohydztwo. Was też by to spotkało. Najpierw zapomnielibyście o tym, kim tak naprawdę jesteście, cała przeszłość z dnia na dzień uległaby wymazaniu, potem pozostałaby jedynie wściekłość i chęć mordu ku chwale ich fałszywego boga. Na koniec zmieniłby się wasz wygląd, a gorąca, czerwona krew stałaby się kwasem.

Kaelas miał wrażenie, że jego wnętrzności poprzestawiały się na nie swoje miejsca. Nie potrafił sobie wyobrazić tego, co stałoby się z nim, gdyby dłużej przebywał na Elle. Wzdrygnął się mimowolnie, postanawiając, że jego stopa już nigdy więcej nie stanie na tej przeklętej ziemi.

– Nie mamy czasu na dłuższe rozmowy. Gotowi? – zapytała, podchodząc do drzwi.

– A Kendappa? – odezwał się Kaelas, wyrzucając z głowy potworne myśli. Plan dziewczyny jakoś nie wspominał o skrzydlatej kobiecie.

– Nie rozumiecie? – rozległ się w ciemnościach jej zaskoczony głos. – To ona ma zostać złożona w ofierze. Oni czczą fałszywego, skrzydlatego boga – Tenshaku. Wierzą, że kiedyś przybierze on cielesną formę i zjawi się wśród nich, by mogli go złożyć w krwawej ofierze. Uwolnić nieśmiertelną duszę, która obdarzy ich ogromną mocą, zdolną do zapanowania nad całym wszechświatem. Nie ocalicie jej.

– Żartujesz sobie? Nie mam zamiaru nigdzie się bez niej ruszać, chociażbym miał wybić setki tych rycerzy łącznie z Valygarem we własnej osobie! – zawołał Kaelas. – Nie zostawię jej na śmierć. Albo wylecimy stąd wszyscy, albo nikt.

– Nie dasz rady wygrać z Valygarem. Nie wiesz, z czym masz do czynienia! Błagam, zostawcie ją i ratujcie siebie. Musicie odnaleźć łzy. Skoro to jest wasza misja, to od jej powodzenia muszą zależeć losy wszechświata. Czymże jest kosmos w porównaniu do jednej, nędznej planety? Mistrz Penyu liczy na was. Błagam, wojowniku, nie postępuj pochopnie. Błagam…

– Możesz nas zaprowadzić do miejsca, w którym przetrzymują Kendappę albo sami ją znajdziemy – powiedział Kaelas, nie pozostawiając Merrill wyboru.

Dziewczyna westchnęła, ale wiedział, że miał ją w garści. Zdziwił się jednakże, że jak na kapłankę Kaio niezbyt ceniła życie ludzkie. Może ten bóg nie był wcale tak idealny, jak inni o nim mówili?

– Dobrze, zaprowadzę was tam, ale musimy być ostrożni – poddała się. – Nie wdawajcie się w żadne walki. Trzeba odbić ją niepostrzeżenie, bo inaczej zabiją nas wszystkich na miejscu.

Merrill otworzyła drzwi i w trójkę wyszli na zewnątrz. Gdy wzrok przywyknął do lekkiego światła, Kaelas pospiesznie zlustrował otoczenie. Panował tu przyjemny półmrok, jakby słońce chyliło się ku zachodowi, by na kilka godzin zniknąć za horyzontem i pogrążyć świat w ciemnościach.

Otoczenie przypominało mu Starą Dzielnicę, w której się wychował. Zniszczone, parterowe domki wykonane z jakiejś dziwnej jednolitej masy o jasnej barwie i płaskich dachach. Żaden z nich nie posiadał nawet jednego okna, by wpuścić nikłe promienie ognistej gwiazdy do środka.

Merrill poprowadziła ich krętymi, wąskimi, piaszczystymi uliczkami. Trzymali się w cieniu budynków i przedzierali przez najróżniejsze wąskie przejścia. Czasem przeszli przez jakiś pusty, niewiele różniący się od tego, który opuścili, dom. Kaelas cieszył się, że posiadają przewodniczkę, bo gdyby sami wybrali się na poszukiwania Kendappy, jak nic zabłądziliby i wpadali w pułapkę. W takich warunkach nawet komputerowe okulary RM19 na niewiele się przydawały, chociaż jakieś znaki ciągle błyszczały na szkłach.

Dziewczyna poruszała się dość szybko. Za nią szedł RM19, w dłoniach dzierżąc swój pistolet. Jak widać również jego broń musiała przynieść. Kaelas zamykał pochód, z trudem utrzymując narzucone tempo. Teren był nierówny i prawa ręka nieznośnie bolała przy każdym kroku. Powinna zostać nastawiona i unieruchomiona, jednak nie posiadał niczego, co mogłoby posłużyć za prowizoryczny i tymczasowy temblak. Z tego powodu musiał zaciskać zęby, by przez przypadek nie jęknąć z bólu. Obnażony miecz cały czas trzymał w lewej dłoni. Pochwę porzucił w jednym z opuszczonych domów. Teraz był gotowy do walki w każdej chwili. Miał pewność, że nie zmarnuje cennych sekund, starając się nieudolnie dobyć broń.

Merrill zatrzymała się nagle w cieniu jednego z budynków, który niczym nie różnił się od pozostałych. Kaelas usłyszał szczęk zbrój rycerzy i ich niewyraźne głosy. Musieli być niedaleko.

– Trzymają ją za tamtym budynkiem – powiedziała Merrill, wskazując ręką przed siebie. – Pilnuje jej co najmniej dziesięciu strażników. Musicie działać szybko. Zabić ich, zanim ogłoszą alarm czy wezwą posiłki. Ołtarz budują  na skraju miasta, bo ofiara nie może zobaczyć go przed ostateczną godziną. Tam też stacjonuje większość z nich.

– A ty? – zapytał RM19.

– Nie zabijam – odpowiedziała z wręcz nienaturalnym spokojem w głosie. – Gdy wy zajmiecie się strażnikami, zniszczę klatkę, w której ją trzymają. Potem zaprowadzę was do statku, jednak musicie się spieszyć. Zanim zorientują się, że ona zniknęła, musimy przekroczyć most.

Kaelas kiwnął głową na znak, że rozumie. Nie ufał swojemu głosowi. Miał nadzieję, że załatwią to szybko, bo prawa ręka bolała okropnie, nie dopuszczając do głosu logicznego myślenia, które było niezbędne w każdej potyczce. Liczył, że RM19 sprosta zadaniu i szybko wybije dużą liczbę przeciwników, bo nie ufał za bardzo sprawności lewej ręki. W tej sytuacji zrozumiał, dlaczego książę Ladvarian nigdzie nie ruszał się bez Falonara. Gdyby coś poszło nie tak, on był jego tarczą, mógł go osłaniać.

Zaśmiał się w duchu z tego, że w takim momencie przypomniał sobie o bracie. Zresztą nic dziwnego. On miał sprawne obie ręce w równym stopniu, dlatego bez problemu posługiwał się ogromnym, dwuręcznym mieczem Zevrana.

– Jest ich dwunastu – wyrwał go z zadumy glos RM19. – Idziemy.

– Celujcie w prawą stronę klatki piersiowej, tam mają nasz odpowiednik serca. – Usłyszeli za sobą głos Merrill.

~ * ~

Myślę, że całkiem sporo się już wyjaśniło. Kolejny rozdział będzie ostatnim na bliźniaczych planetach, a potem dość długi cykl o księciu, którego fani na pewno nie będą zadowoleni z czegoś, co mu zrobiłam.