Rozdział 34: Obietnica wojownika

W blasku życia zawsze towarzyszą nam cienie śmierci.

Stephen King – Miasteczko Salem

Kaelas pewniej chwycił miecz w dłoni i ruszył przodem. W końcu to on musiał osłaniać RM19, który był tylko strzelcem i potrzebował chociażby minimalnego dystansu, by dobrze wycelować.

Gdy ominęli znajdujący się przed nimi budynek, znaleźli się na niewielkim placyku. Na środku znajdowała się identyczna dymna klatka, jak ta, z której uwolniła przyjaciół Merrill. W jej wnętrzu siedziała Kendappa. Kaelas nie zwrócił na nią większej uwagi. Żyła i tyle na razie wystarczyło. Obecnie problem stanowiło dziewięciu zbrojnych i trzech zakapturzonych, a wśród nich Ko’Rgan. Jako jedyny bez hełmu. Landarczyk zdusił odruch wymiotny na widok jego głowy, która niczym nie różniła się od tych widzianych wcześniej.

Kaelas kątem oka zobaczył, jak laserowe promienie trafiają w zakapturzonych, powalając ich trupem na miejscu. Większy problem stanowili rycerze, ich zbroje opierały się atakom RM19. Mężczyzna potrzebował kilku strzałów, aby przebić się przez pancerz i im zaszkodzić.

Landarczyk skupił się na otaczających go zbrojnych, a przede wszystkim na Ko’Rganie. Rozpoczął pojedynek, mając nadzieję, że RM19 sobie poradzi i nic poważnego mu się nie stanie. W końcu i tak większość natarła na niego.

Z trudem parował ciosy siedmiu rosłych mężczyzn z wielkimi mieczami, którzy starali się go zapędzić pod ścianę budynku, uniemożliwiając większe pole do manewru czy odwrót. Zdziwił się, gdy miecz przebił zbroję jednego z rycerzy i wbił się w ciało, czy raczej to coś, co mieli pod spodem, od razu powalając go trupem.

Nie miał czasu na zastanawianie się nad tym faktem, bo pozostała szóstka nie miała zamiaru odpuścić. W ostatniej chwili uniknął trafienia w brzuch, ale nie odsunął się dość szybko i ostrze przeciwnika drasnęło prawą rękę, przecinając kombinezon. Kaelas krzyknął z bólu, gdy strużka krwi zaczęła spływać po kończynie, a materiał wbijać we wnętrze rany.

Niezbyt zgrabnie uniósł miecz i wbił w pierś jednego z rycerzy, kopniakiem odpychając od siebie drugiego, którego po chwili dobiły laserowe promienie z broni RM19. Wyciągając ostrze, zakręcił nim niezgrabnego młynka, ale zgodnie z planem zdołał odciąć głowę kolejnemu wrogowi. Niestety nalazł się za blisko Ko’Rgana, który wykorzystał okazję i kopnął go podkutym butem w bok.

Siła uderzenia była tak duża, że, mimo starań, nie zdołał utrzymać równowagi i runął na kamienny plac, upadając na prawą rękę. Krzyknął, zanim zdołał ugryźć się w język. Ból był ogromny, aż łzy stanęły mu w oczach. Miał nadzieję, że nie pogruchotał sobie innych kości.

Gdy zdołał nad sobą zapanować, było już za późno. Ko’Rgan celował mieczem wprost w jego pierś. Kaelas zorientował się, że nie miał szans na ucieczkę. Niesprawna ręka sprawiała, że stał się niezgrabny i nawet gdyby udało mu się wstać, kolejny cios rozpłatałby mu brzuch lub gardło. Nie miał szans sparować cięcia ogromnego miecza niezgrabną lewą ręką.

Wydawało mu się, że w takiej chwili całe życie powinno przelecieć mu przed oczami, powinien czuć strach przed śmiercią, przed nieznanym końcem. Lecz czuł jedynie smutek. Nie udało mu się, zawiódł tak wiele osób. Przede wszystkim Mistrza Penyu, który poświęcił mu tak wiele czasu, który chyba jako jedyny pokładał w nim nadzieję.

Kaelas szykował się, aby w odpowiedniej chwili uchylić się przed ciosem, gdy nagle Ko’Rgan opuścił miecz w ziemię i padł na twarz. W pierwszej chwili nie mógł uwierzyć w to, co się stało. I nagle dostrzegł odpowiedź. Po prawej stronie tylnej części zbroi wystawała rękojeść sztyletu ozdobionego wężem. W przerwie między budynkami stała Kendappa z Merrill.

– Kaelasie, szybko – rozległ się ponaglający głos RM19, gdy Landarczyk niezdarnie podnosił się z ziemi.

Wyjął sztylet z truchła Ko’Rgana i podążył w stronę kobiet, po drodze podnosząc własną broń.

– Musimy się spieszyć – powiedziała Merrill. – Narobiliście niezłego hałasu. Ktoś może przyjść sprawdzić, co się stało.

Nie oglądając się na towarzyszy, ruszyła w drogę. Oni podążyli za nią. Nie odzywali się do siebie, by nie robić dodatkowego hałasu, który mógł zwabić wrogów i udaremnić im ucieczkę. Nie chcieli też niepotrzebnie denerwować diablicy. Już i tak poruszała się wystarczająco szybko, jakby gonił ich cały legion rycerzy. A droga do statku do krótkich nie należała.

Kaelas z ulgą stwierdził, że Kendappie nic poważnego nie dolegało. Co prawda jej kombinezon był postrzępiony i dziurawy w kilkunastu miejscach, ale jej ciało znaczyły tylko nieliczne płytkie bruzdy, które lada dzień powinny się zagoić. Miała szczęście, że nic nie trafiło ją bezpośrednio w twarz, była tylko brudna od popiołów. Największą uwagę wojownika przykuła jednak fryzura kobiety. Gruby warkocz nadal znajdował się na swoim miejscu, zapleciony wokół głowy jak w momencie wymarszu. Tylko pojedyncze ciemne kosmyki wydostały się z uczesania. Nie mógł powstrzymać myśli, czy jej włosy były normalne, szczególnie, że kędziory RM19 sterczały bez ładu i składu na wszystkie strony, a ona w walce więcej się ruszała i na dodatek latała. Cieszył się, że sytuacja była tak poważna, bo mógłby zrobić coś głupiego. Szybko wyrzucił wszystkie bzdurne myśli z głowy, starając się skupić na otoczeniu.

Stała czujność, nawet gdy wokół nie ma żywego ducha, powtarzał nauki Mistrza Penyu.

Kaelas starał się utrzymywać szybkie tempo, ale z ranną ręką kosztowało go to nieco wysiłku. Zauważył, że Kendappa przygląda się wybitemu barkowi, poruszyła tylko ustami, nie wydobywając z siebie głosu. Landarczyk nie wiedział, co chciała mu przekazać, nie potrafił czytać z ruchu warg, a z nią i tak nigdy nic nie było wiadomo.

Ku niemałemu zdziwieniu całej trójki do mostu dotarli bez przeszkód. Strzegło go zaledwie pięciu zbrojnych, co nie stanowiło większego problemu.

– Zostań – szepnęła cicho Kendappa, zwracając się do Kaelasa.

Zanim zdążył cokolwiek powiedzieć, kobieta rozłożyła błoniaste skrzydła i ruszyła do natarcia. Poruszała się niezwykle szybko. Wojownik nie mógł pozbyć się wrażenia, że nawet w biegu nie mógłby się z nią równać.

Pierwszego kopnęła w brzuch, wpychając w otchłań kosmosu, po czym natychmiast wydobyła dwa sztylety. Drugiemu przebiła tchawicę, zanim pozostali zdążyli wydobyć miecze i zorientować się, że ktoś na nich naciera. Trzeciemu wbiła ostrze po rękojeść w serce i natychmiast zgrabnie odwróciła się, by uniknąć ciosu innego. Wzbiła się w powietrze, szykując do natarcia na czwartego. W tym samym czasie RM19 postrzelił ostatniego.

Kaelas nie mógł odwrócić wzroku od niej. Poruszała się z gracją równą artystki na scenie. Miał wrażenie, że kontroluje całą sytuację, a oni tańczą tak, jak ona im zagra.

Gdy wszyscy rycerze leżeli już martwi, odwróciła się, by wyjąć sztylet z jednego z ciał. Jednak zbrojny, w ostatnich sekundach swego życia, wykonał kilka kroków w tył i spadł w otchłań kosmosu, na zawsze zabierając ze sobą broń kobiety.

– NIE! – krzyknęła, wychylając się zza lawowej balustrady, jakby z nadzieją, że uda jej się jeszcze ocalić swoją własność.

– Musimy się spieszyć – odezwała się niewzruszona niczym Merrill, ale jej słowa zagłuszył dobiegający z oddali ryk gryfa.

Wszyscy spojrzeli w niebo. Bez trudu rozpoznali sylwetki dwóch bestii, krążących prawdopodobnie nad placem, który niedawno opuścili.

– Szybko! – krzyknęła diablica. – Most i tak muszą przebyć pieszo, nie przelecą nad nim. A jak dopisze nam szczęście, najpierw przeszukają miasto i pobliskie góry Debesu.

Merrill przebiegła przez most, nie oglądając się za siebie. Kaelas ruszył za nią. RM19 pchnął lekko otępiałą Kenddapę, po czym wysunął się na prowadzenie, bo tylko on znał dokładne położenie kapsuły.

Starali się przemieszczać jak najszybciej, jednak zgubne światło koniczyn robiło swoje. Kaelas i Kendappa ponownie poczuli ogromny, otępiający ból w skroniach, ale próbowali skupić się na biegu. Nawet chwilowe zwolnienie lub zatrzymanie się, aby złapać oddech mogłoby źle się skończyć.

Wszyscy troje z ulgą dostrzegli zarys kapsuły, która mogła zabrać ich z tego okropnego miejsca. Gdy byli już blisko niej, dogonił ich jeden z gryfów z dosiadającym go rycerzem. Ryk bestii przypominał im wołanie samej śmierci i to w momencie, gdy tak niewiele dzieliło ich od sukcesu.

Kendappa pchnęła niczego niespodziewającego się Kaelasa na ziemię. Przeturlali się kawałek w bok. Landarczyk jęknął z bólu, gdy prawa ręka zetknęła się z glebą. Z trwogą zorientował się, że gryf znajdował się w miejscu, w którym jeszcze przed chwilą stał. Gdyby nie szybka interwencja kobiety, teraz miałby dziurę w piersi zrobioną ostrym dziobem bestii.

RM19 zawahał się tylko na ułamek sekundy, po czym strzelił w łeb gryfa. Laserowa wiązka rozsadziła czaszkę i mózg, które eksplodowały z hukiem. Krew, tym razem szkarłatna, trysnęła strumieniem na mężczyznę i Merrill. Do ich ubrań i twarzy poprzyklejały się też kawałki kości i tkanek.

Bestia padła martwa, lecz dosiadający ją rycerz nadal żył i już podnosił się ziemi. Kendappa poderwała się błyskawicznie i poderżnęła mu gardło, zanim zdołał wyciągnąć broń.

– Nikt więcej nas na razie nie goni – oznajmił RM19, spoglądając w niebo.

Wejście do kapsuły otworzyło się i powoli zaczęły wysuwać się schodki. Merrill sięgnęła pod ubranie i zdjęła z szyi rzemyk z przewieszonym przez niego błękitnym kamieniem. Tym samym, który Kaelas widział już wcześniej. Na ten widok oczy Kendappy rozszerzyły się dwukrotnie.

– Weź ją, Kaelasie z Landare – powiedziała, wyciągając w jego stronę wisiorek. – To łza, której szukaliście.

– Przecież lecisz z nami – odparł ze zdziwieniem.

Na twarzy Merrill pojawił się smutny uśmiech.

– Jestem odpowiedzialna za mój lud. Muszę tu zostać. Ludzie Valygara na pewno nie zabili wszystkich moich pobratymców. Niektórzy nadal ukrywają się w górach Debesu. Jestem ich wodzem i nie mogę odejść. – Podniosła się na palcach i uniosła drobną dłoń, by pogładzić wojownika po policzku. Dotyk jej skóry był ciepły i kojący. – To nie wasza wina. Skąd mogliście wiedzieć, że źle postępujecie, że stoicie nie po tej stronie? Taka jest kolej rzeczy, jedna rasa musi zniknąć, aby inne miały szanse na powstanie.

– W takim razie, dlaczego nam pomogłaś? – nie ustępował Kaelas, co nie spodobało się RM19, który postępował z nogi na nogę.

– Bo widziałam w twoim sercu dobro – powiedziała, zakładając mu na szyi rzemyk. – Jak widać nie pisane ci było nas ocalić. Musisz wypełnić zadanie, które powierzył ci Mistrz Penyu, to jest ścieżka, po której kroczysz. Musisz być wyjątkowym człowiekiem, skoro po tylu latach postanowił wziąć pod opiekę jeszcze jednego ucznia. Lećcie i nie martwcie się o mnie. Sama bez problemu przedostanę się na Debesu.

– Przysięgam, że tu wrócę – odezwał się Kaelas, z powagą patrząc prosto w oczy Merrill – gdy już Vrieskas zostanie pokonany. Naprawię swój błąd i pomogę twojemu ludowi pozbyć się Valygara i jego rycerzy. Zburzę ich posąg fałszywego boga i obie planety oddam tobie we władanie.

Odwrócił się od dziewczyny i wspiął po schodkach prowadzących do kapsuły. Miał nadzieję, że gdy tu powróci zastanie ją żywą.

~ * ~

Kaelas siedział na podłodze w swoim pokoju, opierając się o brzeg łóżka. Otaczały go ciemności, w których czuł się lepiej niż przy sztucznym świetle lamp. Szczególnie, że miał tak parszywy nastrój. Żałował, że siłą nie zaciągnął Merrill na statek, wtedy ocaliłaby życie i mogła im pomóc w dalszej podróży.

Kendappa przy pomocy RM19 nastawiła mu bark, teraz ręka została unieruchomiona na temblaku, by jej nie nadwyrężał. Krew mieszkańców Elle także mu nie zaszkodziła. Niczym kwas zżarła jedynie materiał kombinezonu. Pewnie on uratował mu skórę. Proszki przeciwbólowe od RM19 złagodziły ból fizyczny, ale psychiczny pozostał.

Obracał w lewej dłoni pierwszą zdobytą łzę. Kamień nie wyróżniał się niczym szczególnym. Wyglądał jak zwykły, błękitny kryształek. Tandetna błyskotka, na którą mogli sobie pozwolić jedynie mieszkańcy Starej Dzielnicy.

Prawdziwe, słone łzy ciekły mu po policzkach. Nie potrafił sobie wyobrazić chwili, gdy o wszystkim będzie musiał powiedzieć Mistrzowi Penyu. O swojej pierwszej misji zakończonej tak druzgoczącą porażką. RM19 próbował nawiązać połączenie po oddaleniu się od bliźniaczych planet, ale jakieś zakłócenia chwilowo to uniemożliwiały.

Wszystkie nauki w przeciągu kilku godzin poszły w niwecz. Prawdziwy wojownik nie zabijał niewinnych. Starał się działać zawsze w dobrej wierze. A ja zawiodłem. Nie jestem lepszy od Vrieskasa.

Zignorował ciche pukanie do drzwi, mocniej przyciskając kolana do klatki piersiowej. Chciał, by dali mu spokój, wolał być teraz sam. Walkę z wyrzutami sumienia musi stoczyć samotnie, nie licząc na niczyje wsparcie.

Pukanie rozległo się jeszcze raz, tym razem głośniejsze. Po chwili drzwi otworzyły się. Na tle oświetlonego korytarza zdołał rozpoznać sylwetkę Kendappy.

– Mówiłem, że chcę być sam – powiedział.

Kobieta zignorowała go i weszła do środka, zamykając za sobą drzwi. Pokój ponownie pogrążył się w nieprzeniknionych ciemnościach. Kaelas słyszał jej kroki, gdy zbliżała się w jego stronę. W pewnym momencie musiała zahaczyć o jakiś mebel, bo przeklęła cicho. Zorientował się, że usiadła przy nim, poczuł delikatne muśnięcie jej skrzydła w ramię.

Siedzieli w milczeniu. Kaelas zastanawiał się, po co w ogóle przyszła, skoro nic nie mówiła. Równie dobrze mogła zostawić go samego, chyba że koniecznie chciała zrobić mu na złość.

– Dziękuję, że po mnie wróciliście – odezwała się Kendappa, pierwsza przerywając milczenie.

– Przyjaciele tak postępują, prawda?

Ponownie zapadło milczenie, Kaelas otarł rękawem łzy na policzkach, mając nadzieję, że kobieta nie widziała w ciemnościach lepiej od niego. W jej oczach nie chciał uchodzić za słabeusza.

– Przykro mi z powodu twojego sztyletu – przerwał ciszę Landarczyk. – Ta broń musiała być dla ciebie cenna, szczególnie, że nie spotkałem się jeszcze z materiałem, który pozostawia wieczne blizny. – Jego dłoń mimowolnie powędrowała do policzka i dotknęła szorstkiej powierzchni.

– Należał do mojej siostry. Ostatnia rzecz, która mi po niej pozostała.

Usłyszał cichy szloch Kendappy i zrozumiał, że ta strata musiała być dla niej niezwykle bolesna, szczególnie, gdy przypomniał sobie jej postawę po próbie dusz na Oraculum, gdy dowiedziała się o śmierci siostry.

Jej zachowanie całkiem wyprowadziło go z równowagi. Była silną kobietą, nigdy nie okazywała swoich słabości, wolała ukryć je w głębi serca i duszy. Nie rozumiał, dlaczego teraz przyszła do niego i to właśnie tutaj się rozpłakała. On na jej miejscu wolałby to ukryć, zaszyć się w ciemnym kącie pokoju, nie potrafiłby znieść litości od innych. Chyba że ona nie chciała samotności.

Przysunął się niezgrabnie w jej stronę, uważając na skrzydła. Objął ją lewym ramieniem. Poczuł, jak wtula głowę w zgłębienie między szyją a ramieniem. Słone łzy kapały na jego ciało. Gładził lekko jej ramię, by uspokoić urywany szloch. Wiedział, że to na zawsze zostanie w otaczających ich ciemnościach, nigdy nie opuści tego pokoju.

Nie wiedział, jak długo tak siedzieli, ale czas przestał mieć jakiekolwiek znaczenie. Na razie mieli go pod dostatkiem. Podróż na Be’Shar zajmie ponad tydzień.

– Przepraszam – szepnęła zachrypniętym głosem Kendappa, podnosząc głowę z ramienia mężczyzny. – Wiem, że martwisz się tym, co stało się na Debesu. Może zabrzmi to bezdusznie z mojej strony, ale taka jest prawda, że nic nie możemy zrobić, a zamartwianie i wyrzuty sumienia nikomu nie pomogą. Odkupimy to przyszłymi czynami.

Kaelas cieszył się, że już trochę doszła do siebie. Jej słowa nie do końca do niego dotarły. Może jej łatwo było tak mówić o śmierci niewinnych, lecz on miał zupełnie inne podejście.

Postanowił skorzystać z okazji, że znajdowała się tak blisko i zaspokoić swoją ciekawość. W końcu było ciemno i prawdopodobnie nie zorientuje się w tym, co miał zamiar zrobić. Na ślepo wyciągnął rękę w stronę, w której powinna znajdować się jej głowa. Dobrze wycelował i już po chwili palce musnęły ciemne włosy kobiety spięte w koński ogon. Ze zdziwieniem odkrył, że były jedwabiście miękkie niczym delikatny puch, a nie twarde jak podejrzewał wcześniej.

Niestety, cofając rękę, musnął przy tym skórę jej szyi lub policzka. Nie miał dokładnej pewności w ciemnościach. Zaklął w duchu, mając nadzieję, że tego nie poczuła, ale przeliczył się.

– Mogę wiedzieć, co ty wyprawiasz? – zachrypiała, a w tonie jej głosu bez trudu wyczuł cień groźby. Cieszył się, że nie widział wyrazu jej twarzy, bo pewnie próbowałaby powalić go trupem samym spojrzeniem.

– Nic. Ręka mi się omsknęła, gdy… - zamilkł, nie wiedząc, co miałby odpowiedzieć, bo sięgniecie po cokolwiek wydawało się nędzną wymówką. – Chciałem sprawdzić, czy masz normalne włosy, bo w czasie walki fryzura nigdy ci się nie psuje – zdecydował się powiedzieć prawdę, bo w przypadku Kendappy milczenie mogłoby przynieść jeszcze gorszy rezultat.

– Dupek! – warknęła, uderzając go w głowę.

– Au – syknął, bo nie było to przyjacielskie szturchnięcie, a porządnie wycelowany cios.

Bez słowa wstała i skierowała się do wyjścia, po raz drugi wpadając na jakiś mebel.

– Za pięć minut widzę cię w sali treningowej. I nie obchodzą mnie głupie wymówki na temat wybitego barku czy rekonwalescencji. Nauczysz się walczyć jedną ręką – rzuciła na odchodne. Wiedział, że nie żartuje, a zignorowanie słów kobiety mogło skończyć się jeszcze gorzej niż kolejne lanie.

~ * ~

Jeden fragment średnio do mnie przemawia, ale ostatecznie zostawiam tak. Trzy razy próbowałam poprawiać, ale nie wyszło. Nie powiem, którym, bo wolę poznać wasze opinie, gdy nie wiecie, co dokładnie mam na myśli, a na pewno zwrócicie na niego uwagę.

Postanowiłam dodawać też zapowiedzi kolejnych rozdziałów. Będą się one pojawiać do dwudziestu czterech godzin od opublikowania postu. Przynajmniej zmusza mnie to do przeprowadzenia pierwszej korekty wcześniej niż dzień przed publikacją.

I proszę, byście nie nominowali mnie do Libster Award. Nie bawię się w to, szczególnie, że teraz musiałabym odpowiadać na pięćdziesiąt pytań i znając życie dalej dostawałabym nominacje. To sam sens akcji też się zmienił od czasu, gdy pierwszy raz o tym usłyszałam. Ale dziękuję osobom, które o mnie pamiętały.

EDIT: Pojawiła się też sonda i zapraszam do głosowania. Wiem, że do urodzin bloga jeszcze ponad cztery miesiące (pewnie zleci tak szybko, że nawet tego nie zauważymy), ale zanim upłynie czas głosowania, minie miesiąc, a do pisania wolę zabrać się na spokojnie.