Rozdział 35: Berkayu

Kiedy łamiesz zasady, łam je mocno i na dobre.

Terry Pratchett – Trzy wiedźmy

Ladvarian, przed wyruszeniem na Berkayu, zapoznał się z informacjami odnośnie tej planety dostarczonymi przez Lothora, jednak nawet to nie mogło przygotować go do tego, co zastał na miejscu. Określenie zalesiona planeta w żaden sposób nie odzwierciedlało tego, co zobaczył na własne oczy.

W rzeczywistości niewiele było tutaj wolnej przestrzeni, przez co kapsuła miała spore problemy z lądowaniem i ostatecznie musiała przedzierać się przez liściaste korony. Jednak to same drzewa robiły najbardziej piorunujące wrażenie. Ladvarian nie był w stanie porównać ich do niczego, co widział w swoim życiu, a przecież, pracując dla Vrieskasa, zwiedził wiele tak różnych planet północnego sektora. Wydawało mu się wręcz niemożliwością, aby na wschodzie czy zachodzie istniało aż takie zróżnicowanie. Z chęcią zwiedziłby niedostępną strefę południową, by ujrzeć, jakie tam dziwy zamieszkują kosmos. Zdawał sobie sprawę, że te marzenia muszą poczekać, najpierw miał ważniejsze rzeczy do zrobienia niż wycieczki krajoznawcze.

Przede wszystkim musiał skupić się na bieżącym zadaniu. Miał nadzieję, że mieszkańcy Berkayu okażą się mądrzejsi, przez co zaoszczędzi sporo czasu i, bez wzbudzania podejrzeń, zdoła dostać się na Oraculum i wrócić na Yaskas, by zameldować Paragasowi poprawnie wykonane zadanie. Plan wydawał się prosty, lecz posiadał wiele luk, których nie sposób było wypełnić. Wszystko zależało od tego, jak bardzo główny generał ufał jego nowej towarzyszce i czy nie polecił jej dodatkowych zadań, o których on nie miał pojęcia.

Gdy tylko zobaczył Keres, nie mógł powstrzymać zdziwienia. Później przyszło przeczucie, że coś jest nie w porządku i Paragas miał ukryty cel, wybierając właśnie ją. Kobieta była niezwykle niska, Ladvarian przewyższał ją o całą głowę, co nigdy się nie zdarzało. W swoim życiu nie spotkał niższego od siebie dorosłego mężczyzny, zresztą w większości przypadków kobiet miało miejsce to samo.

Keres na pierwszy rzut oka przypominała dziecko i to bez wątpienia stanowiło jeden z elementów zaskoczenia w jej profesji. Książę nigdy nie widział całej twarzy kobiety, głowę zakrywała płócienną maską z wyciętym niewielkim otworem na oczy. Te były jaskrawozielone niczym u kota. Zawsze skupione i gotowe do ataku, gdyby zaszła taka potrzeba.

Co dzień ubierała się tak samo, a co zdziwiło Ladvariana jeszcze bardziej, nie w srebrne kombinezony ludzi Vrieskasa, a w szary strój o luźnych spodniach zwężonych przy kostkach i górze z długim rękawem. Przewiązywała go materiałowym pasem, do którego przyczepiała pochwę ze sztyletem i małe mieszki, których zawartość pozostawała dla księcia tajemnicą. Zdawał sobie sprawę, że ukrywa gdzieś także inną broń.

Pochodziła z planety Laev, której mieszkańcy nie specjalizowali się w tak oczywistych misjach podboju. Oni byli cichymi zabójcami, przyczajali się w cieniu, by stamtąd zadać ostateczny cios. Niscy wojownicy, którzy byli w stanie wcisnąć się w tak wiele szczelin, szybcy niczym wiatr, precyzyjni w każdym calu. Idealni mordercy na zlecenie.

Ladvarianowi i Falonarowi nie spodobało się takie towarzystwo, ale nie mieli innego wyjścia, jak zaakceptować zaistniałą sytuację, inaczej wzbudziliby za dużo podejrzeń, czego woleli uniknąć. Pozostawało jedynie wzbudzić czujność i nie spuszczać oka z Keres. Musieli pozbyć się jej jak najszybciej, gdyż inaczej ona mogła to zrobić z nimi.

~ * ~

Gdy wylądowali, na Berkayu nastała już noc. Nie pozostało im nic innego, jak poczekać do rana i potem rozpocząć rekonesans w terenie. Falonar nazbierał drewno na rozpalenie ogniska, Keres siedziała z boku, ostrząc zakrzywiony ku górze sztylet, którego nie nosiła w pochwie przy pasie. Ladvarian zastanawiał się, gdzie ukryła pozostałą broń i jak bardzo przygotowała się do tej misji.

Starał się nie spuszczać oka z towarzyszki, jednak otaczający go krajobraz był tak monumentalny, że nie mógł się powstrzymać, by dokładnie nie przyjrzeć się wszystkiemu, podczas gdy Falonar rozpalał ognisko i szykował posiłek. Pomógłby mu, ale wiedział, że mężczyzna nie chciałby tego, a dodatkowo musiał udawać groźnego i bezwzględnego dowódcę przed Keres.

Ladvarian obserwował ogromne, sięgające nieba drzewa. Mógł przysiąc, że niektóre dorównywały lub nawet przewyższały wysokie budynki na Yaskas. Pałac na Landare nie dorastał im do pięt. Grube pnie drzew wzbijały się ku niebu niekoniecznie w linii prostej, niektóre lekko się zakrzywiały lub w pewniej odległości wypuszczały drugi konar, który rozrastał się w innym kierunku. Wszystkie korony były niezwykle rozłożyste i zasłaniały ciemny nieboskłon. Gdyby nie ognisko rozpalone przez Falonara, znaleźliby się w całkowitych ciemnościach. Niepokoiło go to trochę, jednak wiedział, że musi wcielić swój plan w życie. Czas naglił, a niespodziewany deszcz meteorytów na trasie zmusił ich do nadłożenia drogi i stracenia trzech cennych dni.

Korzenie drzew musiały sięgać głęboko pod ziemię, lecz nieliczne z nich postanowiły jednak gdzieniegdzie wynurzyć się na powierzchnię, by utrudnić marsz wędrowcom. Z tego, co Ladvarian zdążył się zorientować, ziemie porastały kępy mchu i trawa. Znajdowały się na niej liście, które musiały spaść z drzew. Ich kształty były różnorodne i czasem niezwykle zakręcone, ale wielkością nie przekraczały tych, jakie książę widział w życiu.

Nie mógł oprzeć się wrażeniu, że drzewa w pewien specyficzny sposób obserwują każdy jego ruch. Jakby każde z nich posiadało gdzieś ukrytą parę oczu i potrafiło przekazać zaobserwowane informacje dalej, do kogoś, kto zrobi z nich odpowiedni użytek.

Postanowił wyrzucić te niedorzeczne myśli z głowy, nie miał teraz na to czasu, musiał skupić się na czymś, co w obecnej sytuacji było najważniejsze. Przyjął od Falonara kubek gorącej herbaty, ale nie miał apetytu, chciał, aby to wszystko już się skończyło. Położył się jako pierwszy, mając nadzieję, że skusi do tego samego Keres.

Nie wiedział, ile czasu minęło, zanim oddech kobiety stał się równomierny, co świadczyłoby o tym, że prawdopodobnie zasnęła. Każda minuta zdawała się być godziną, która zbliżała go do nieuchronnego świtu, do klęski. Odczekał jeszcze trochę, aby upewnić się, że Keres rzeczywiście śpi, a nie tylko udaje, po czym, najciszej jak potrafił, wstał. Miał wrażenie, że i tak przy tak prostej czynności pękło z tuzin maleńkich gałązek, powodując ogromny hałas, mogący w każdej chwili zbudzić kobietę.

Umocował miecz na plecach, chociaż miał nadzieję, że nie będzie go potrzebować, bo inaczej cały jego misterny plan szlag trafi i pożegna się z szansą udania na Oraculum i porozmawiania z Wyrocznią. Nie mógł oprzeć się wrażeniu, że wszystko działa przeciw niemu, by nie dopuścić do zrealizowania celu jego życia.

Najciszej jak potrafił ruszył w głąb lasu. W blasku dogasającego ogniska dostrzegł Falonara, który objął niepotrzebną wartę. Siedział plecami do niego, ale nie mógł oprzeć się wrażeniu, że i tak wiedział, iż Ladvarian wstał. On zawsze wiedział wszystko, tak niewiele był w stanie przed nim ukryć. Siedział wyprostowany na jednym z wystających konarów, głowę oparł na dłoniach i pewnie zastanawiał się nad czymś. Może nadal rozmyślał o śmierci matki lub zdradzie brata?

Ladvarian wyrwał się z rozmyślań. To nie była odpowiednia pora, nie wiedział, ile pozostało mu czasu do świtu, a musiał dotrzeć na miejsce i wrócić, zanim obudzi się Keres albo niewiele potem. W razie czego Falonar na pewno wymyśli dla niego jakąś wymówkę, ale tylko krótkotrwałą.

Szedł ostrożnie przez las, oświetlając sobie drogę niewielką latarką zabraną ze statku. Dawała ona niewiele światła, ale było to lepsze niż błądzenie w ciemnościach. Nie miał ochoty złamać sobie czegoś przez własną głupotę. Uważnie nasłuchiwał, jednak, poza lekkim szumem koron drzew, nie usłyszał nic niepokojącego, co dodatkowo wzbudziło jego czujność. Z informacji dostarczonych przez Lothora wynikało, że miasto, wioska, osada, czy jakkolwiek tubylcy nazywali obszar swego zamieszkania, znajdowało się niedaleko miejsca wylądowania kapsuły. Ktoś musiał usłyszeć lub dostrzec statek. Mieszkańcy Berkayu nie należeli do rasy bezrozumnych dzikusów.

Ladvarian ostrożnie kluczył między ogromnymi drzewami, uważając, gdzie stawia stopy. Wydawało mu się, że droga ciągnęła się godzinami, a nadal nie widział celu. Żałował, że nie miał do dyspozycji większej ilości światła. Może wtedy to zadanie okazałoby się łatwiejsze. Tak musiał zdać się jedynie na własną intuicję, że szedł poprawnie i nie zboczył z trasy. Gdyby chociaż ktoś wybudował tu jakieś drogi, pomyślał poirytowany.

Nagle zamarł. Coś zaszeleściło niedaleko. Czyżby jakieś zwierze w koronach drzew? Stanął, nasłuchując, ale wokół panowała cisza. Wtedy usłyszał cichy świst. Uchylił się, nie mogąc oprzeć wrażeniu, że został skierowany prosto na niego. Odwrócił się w stronę, z której to coś przyleciało i zorientował się, że ktoś zaszedł go od tyłu. Szybko i bezszelestnie. Zaskoczyli go.

– Przybywam w pokojowych zamiarach! – krzyknął, mając nadzieję, że to coś da i nie zostanie zabity na miejscu. Wolał umrzeć w walce, z mieczem w dłoni niż zaskoczony przez nie wiadomo kogo.

– Na kolana – usłyszał czyjś głos. Był cichy, jednak zdawał się rozbrzmiewać wszędzie, docierać w każdy zakamarek lasu. Niczym szum wiatru. Tak podobny do tego, który słyszał, siedząc przy ognisku. Czy to drzewa przemówiły?

Niechętnie wykonał polecenie. W końcu był księciem, nigdy nie zgiął przed nikim kolan. Wyjątek stanowił Vrieskas, ale jego widział zaledwie raz w życiu i wtedy był jeszcze dzieckiem, które przybyło na Yaskas, by tam pobierać specjalne szkolenie. Nie znosił takiego upokorzenia, ale skoro miało mu to pomóc w jego misji, to musiał to wytrzymać. Jeden raz nikogo nie zbawi, a korzyści mogą być ogromne.

– Zgaś światło – powiedział ten sam osobnik co poprzednio.

Ladvarian wykonał polecenie i znalazł się w całkowitych ciemnościach. Teraz nie widział zupełnie nic, nawet zarysu konturów drzew czy osobników, którzy znaleźli się przy nim. Za to ich słyszał, ledwo, ale zawsze. Szelest stóp poruszających się na leśnym runie. Delikatny i lekki, jakby owe istoty ledwo dotykały ziemi.

Poczuł, jak ktoś zabiera mu z dłoni latarkę, a następnie odpina miecz. Po raz pierwszy w życiu czuł się tak bezbronny. Zdawał sobie sprawę, że bez niego także był w stanie sobie poradzić, ale nie wiedział, z iloma przeciwnikami musiałby się zmierzyć i jak byli oni uzbrojeni. Dodatkowo już posiadali przewagę, bo był to ich teren, a ciemność najwyraźniej nie stanowiła żadnego problemu. Zaklął w duchu, zastanawiając się, co teraz z nim zrobią. Takiego scenariusza nie przewidział.

– Nie próbuj żadnych sztuczek, obcy – rzekła ta sama osoba, co poprzednio. Czyżby ich przywódca? Pewnie tak, odpowiedział sobie. – Jeżeli masz jeszcze jakąś broń, oddaj ją nam po dobroci.

– Nic więcej nie mam – powiedział zgodnie z prawdą. Jako wojownik Landare nosił ze sobą tylko miecz, nie potrzebował nic więcej. Czasem zabierał też sztylet, ale nigdy nie wykorzystywał go do walki.

– Wiemy, kim jesteś, obcy. Przybyłeś tu, by zniszczyć naszą planetę, by poddać ją władzy tyrana o ciemnym sercu pozbawionym litości. Nie oddamy ci jej, twoje martwe ciało posłuży za przestrogę tym, którzy ci towarzyszą. Jednak najpierw odpowiesz na nasze pytanie. Dlaczego wyruszyłeś samotnie w głąb lasu, w ciemnościach, do których twój wzrok nie jest przyzwyczajony?

– Chciałem zaproponować wam układ. Rozwiązanie, które może być przychylne dla obu stron. Jednak jedna z towarzyszących mi osób nie jest godna zaufania, dlatego szedłem do was sam – mówił Ladvarian, ostrożnie dobierając słowa. Miał wrażenie, że jeden nieodpowiedni ruch i zginie na miejscu. Pewnie co najmniej pięcioro tubylców miało go na ostrzu miecza lub innej broni, której używali.

– Twój trud był zbędny, obcy. Nie poddamy się woli okrutnika. Wysyłał na naszą planetę już niejeden statek. Za każdym razem nasza odpowiedź była identyczna. Jesteśmy zdziwieni, że nadal próbuje, że to, co się tu wydarzyło nie dało mu do myślenia. Trójka ludzi może i jest w stanie zdziałać wiele na innych gwiazdach, lecz nie tu, gdzie cała planeta walczy ku swej obronie. Niepotrzebnie zmarnowałeś swój czas, przyspieszając godzinę śmierci. Jesteśmy wolnym ludem, nie niewolnikami. Działamy zgodnie z zasadami ustanowionymi przez Wielkiego Kaio, najwyższego Kreatora. Jeżeli kiedyś przyjdzie nam zginąć w obronie tej wiary, to zrobimy to.

– Stójcie! – wrzasnął z trwogą Ladvarian.

Strużki zimnego potu spływały mu po skroni. Obawiał się, że nie zdąży przedstawić im swojej propozycji, zanim skończy marnie przebity ostrzem jakiejś broni. Na dodatek nie powiedziano mu wszystkiego. Skoro wysyłano już tu ludzi, którzy ponosili klęskę, to dlaczego Vrieskas nie wyciągnął wniosków i tym razem nie posłał większej armii. Była to naturalna kolej rzeczy.

Nagle brutalna prawda uderzyła w niego ze zdwojoną mocą. Prawdopodobnie Vrieskas w ogóle nie wiedział o tym, że on został tu wysłany. To Paragas odpowiadał za pomniejsze misje, gdy tyran był zbyt zajęty innymi sprawami. Został tu wysłany, bo generał chciał się go pozbyć. I właśnie mu się to udało.

– Nie stoję po tej samej stronie co Vrieskas! Też chcę go pokonać – rozpaczliwie chwycił się ostatniej deski ratunku. Jeżeli to by nie pomogło, to nic nie byłoby w stanie. Zginie na miejscu.

Zapadła chwila ciszy. Książę słyszał jedynie delikatny szum koron drzew i swój przyspieszony oddech. Starał się zachować spokój, jednak nie potrafił. Było to silniejsze od niego. Szczególnie po tym, czego się dowiedział.

– Co masz na myśli, obcy? – odezwał się przywódca. – Wylądowałeś tutaj pod sztandarem okrutnika. Mam uwierzyć ci na słowo, że jest inaczej? Równie dobrze może to być kolejna sztuczka.

– Mój lud jest w niewoli od tysiącleci, powoli wymieramy, musimy krzyżować się z innymi rasami, aby przetrwać. Niedługo zabraknie rdzennych mieszkańców mojej planety. Nie chcę do tego dopuścić, nie chcę, aby spotkało to inne rasy, dlatego staram się zawrzeć sojusze z mieszkańcami planet, na które jestem wysyłany. Proponuję im układ, który pomoże im przetrwać – zakończył Ladvarian, mając nadzieję, że to przekona ich, aby mu uwierzyli i co najważniejsze nie zabijali.

– Potrafimy radzić sobie sami – te słowa były dla Ladvariana niczym wyrok śmierci, już chciał zaprotestować, gdy odezwała się jakaś kobieta.

– Daj mu chociaż powiedzieć, nie ty sam decydujesz. Słucham, obcy. Jaka jest twoja propozycja?

Książę odetchnął z ulgą, po czym zaczął mówić:

– Przybyliśmy tu z zamiarem podbicia planety. Jednakże Vrieskas nie chce, aby cały lud został zniszczony, jedynie ci, którzy sprzeciwiają się przejęciu przez niego władzy nad Berkayu. To ich mieliśmy zlikwidować, a także najpotężniejszych wojowników, którzy w przyszłości mogliby sprawiać problemy oraz tych, którzy stanęliby na naszej drodze. W ostateczności pewnie nie pozostałoby u was wielu dobrych ludzi. Jestem dowódcą, mogę skłamać i powiedzieć głównemu generałowi, że planeta została podbita i należycie oczyszczona, podczas gdy wy ukryjecie się wśród normalnego ludu i zachowacie życie.

– Co nam to da, obcy? – prychnął pogardliwie przywódca. – To błędne koło, będziemy niewolnikami, tyle że z własnej woli. Nie słuchałeś nas czy po prostu jesteś głupi? Nie poddamy się.

– Nie to miałem na myśli – przerwał mu poirytowany Ladvarian. – Jestem w stanie pokonać Vrieskasa.

~ * ~

Dziś Mikołajki (i pierwszy śnieg zawitał za oknem), więc postanowiłam dodać rozdział jeden dzień wcześniej.

A przed nami długi cykl rozdziałów o Ladvarianie i Falonarze. Ten to na razie taki wstęp, ale nie chciałam dodawać czternastostronowego, więc podzieliłam.