Rozdział 36: Ofiara

Przenikało go chłodne, bezwzględne poczucie zmierzania do jasno określonego celu, które zawsze poprzedzało mord.

Joanne Kathleen Rowling – Harry Potter i Insygnia Śmierci

Po tych słowach zapanowało ogromne poruszenie w szeregach tubylców. Ciche szepty rozchodziły się po lesie, jednak książę nie potrafił rozróżnić słów. Miał wrażenie, że wszystko to szum liści poruszanych wiatrem.

– Czy dobrze cię zrozumieliśmy, obcy? Czy wiesz, na co się piszesz? – zabrała głos kobieta.

– Tak, wiem. Wszystko dokładnie przemyślałem i jestem w trakcie realizowania tego planu. Wasza niewola nie będzie trwać długo. Gdy usłyszycie o śmierci tyrana, będziecie mogli zrzucić łańcuchy i powrócić do dawnego życia – mówił z pasją, w głębi serca wierząc w słuszność tych słów.

Już nic nie mogło stanąć mu na przeszkodzie. Jeżeli ich dowódca nie sprawował władzy absolutnej, miał pewność, że zachowa życie. Mieszkańcy przemyślą złożoną im propozycję i zgodzą się na nią. Miał ich w garści. Teraz tylko przedyskutują to między sobą odpowiednio długą chwilę, ale odpowiedź będzie zgodna z jego oczekiwaniami.

– Jesteśmy w stanie zgodzić się na twoją propozycję, obcy, ale pod jednym warunkiem. – Bez trudu wychwycił niechęć w głosie mężczyzny, jednak decyzja już zapadła. Pewnie nie miał już żadnego wpływu na jej zmianę.

– Jakim? – zapytał Lavarian, uśmiechając się pod nosem. Wygrał, to było najważniejsze.

– Musisz dostarczyć nam ofiarę, którą złożymy ku czci kosmosu. Niszczyciela i złego człowieka, który nie cofnie się przed niczym. Wtedy uznamy nasz sojusz za zawarty.

– Nie ma problemu, możecie wziąć kobietę, nie jest mi już do niczego potrzebna – powiedział.

Nie mógł uwierzyć, że wszystko potoczyło się tak łatwo. Nie dość, że osiągnął to, co chciał, to jeszcze sposób pozbycia się Keres pojawił się sam. Nie musiał nawet kiwnąć palcem w tej sprawie.

– Nie o niej mówię, a o mężczyźnie, który ci towarzyszy – sprostował przywódca.

– Falonar?! Nie ma mowy, on jest ze mną. Nic złego nie zrobił!

– Zbezcześcił nasze najstarsze drzewo, zasługuje na śmierć! To bluźnierstwo! – zawołała jakaś młoda, sądząc po głosie, kobieta, w jego ślad dołączyli inni, jednak książę ledwo był w stanie zrozumieć słowa. Wiedział, że pełne były groźby i wściekłości.

Zastanawiał się, co takiego zrobił Falonar. Wylądowali tu zaledwie kilka godzin temu. Mało prawdopodobne, aby to coś, cokolwiek zrobił, wynikało z czystej premedytacji i złośliwości wymierzonej w stronę tubylców. Musiał to być wypadek, coś, z czego nie zdawał sobie nawet sprawy. Nie zmieniało to faktu, że miał ochotę zdrowo trzepnąć go w łeb za to, co zrobił. Mógłby bardziej uważać.

– Co takiego uczynił i jak mogę odpokutować jego błąd? – zapytał Ladvarian, siląc się na uprzejmość, bo całe to zajście zaczynało go denerwować. Był w stanie dostarczyć tubylcom ofiarę, a oni narzekali i wybrzydzali.

– Z pełną premedytacją naszczał na jedno z najstarszych i najwspanialszych drzew – rozległ się gruby głos. – To obelga skierowana w naszą stronę. Zniewaga, która wymaga krwi.

Po tych słowach Ladvarian miał ochotę wybuchnąć śmiechem, z trudem się powstrzymał. Jednak uśmiech na twarzy pozostał.

– To nie była obelga – próbował usprawiedliwić przyjaciela. – Nie wiedzieliśmy o tym, że to drzewo ma dla was szczególne znaczenie. Mogę poręczyć za mojego towarzysza. Weźcie kobietę, a my odlecimy stąd i już nigdy o nim nie usłyszycie, jego stopa nie postanie na waszej ziemi.

– Nie wiem, jak jest na twojej planecie, obcy, ale u nas karę musi ponieść ten, który dokonał przewinienia – powiedział przywódca, a pozostałe szepty umilkły w jednej chwili.

– W takim razie będziecie musieli zabić także mnie. Nie wrócę do obozu ze świadomością, że skazałem na śmierć mojego towarzysza – rzekł Ladvarian. W głębi ducha wiedział, iż było to prawdą. Nie mógłby znieść myśli, że przyczynił się do zabicia Falonara.

– Ten mężczyzna musi ci być niezwykle bliski.

– Jest moim przyjacielem, traktuję go jak brata, którego nigdy nie miałem. Nie skażę go na śmierć z waszych rąk, nawet jeżeli zależy od tego moje życie.

– Słowa godne podziwu, Landarczyku - odezwał się gruby, pozbawiony wszelkiej uprzejmości głos, który nie należał do żadnego z tubylców.

Ladvarian zdziwił się, że owy mężczyzna wiedział, do jakiej rasy należał. Kim on był? Co tutaj w ogóle robił, szczególnie, że Berkayu była niedostępna dla innych? Tubylcy nie życzyli sobie gości na swojej planecie. Tak przynajmniej dowiedział się z informacji dostarczonych mu przez Lothora. Czyżby i w tej sprawie wiedza Vrieskasa była błędna?

– Mistrzu, chyba nie zamierzasz? – zapytał z trwogą przywódca.

– Owszem, zamierzam. Wypuścicie go, przyjmiecie ofiarę złożoną z tej kobiety.

– Ale tamten mężczyzna…

– Zamilcz, Tamaryszku. Popełnił błąd, bo nie zdawał sobie z tego sprawy. Nie zabijecie kogoś, kto nie był w pełni świadom swoich czynów. Kaio nie życzyłby sobie tego. Odejdź, Landarczyku, przyprowadź do nas tę kobietę, a umowa zostanie zawarta. Gdy ofiara zostanie złożona, będziecie mogli stąd odlecieć i udać się we własną drogę, ku swemu przeznaczeniu.

– Kim jesteś? – zapytał Ladvarian, nie mogąc się powstrzymać. – Nie możesz być mieszkańcem Berkayu. Czuję od ciebie zbyt wielką siłę i potęgę.

– Na pytania przyjdzie czas później. Spiesz się, bo świt już bliski. Naparstnica odprowadzi cię do obozu bezpieczną drogą. Uważaj na siebie, Landarczyku.

Ladvarian wiedział, że mężczyzna się oddalił, jednak nie usłyszał żadnego towarzyszącemu temu dźwięku, jakby lewitował nad ziemią.

Po chwili dostrzegł światło latarki i niewyraźny zarys kobiecej sylwetki.

– Chodź za mną, Landarczyku. Nie obawiaj się lasu, gdy jesteś ze mną, nic ci nie grozi.

Ladvarian miał wrażenie, że droga powrotna zajęła mu znacznie mniej czasu, jakby drzewa same schodziły mu z drogi, by ułatwić przejście. Już po chwili zobaczył zarys sylwetki Falonara siedzącego na jednym z wystających z ziemi konarów. Nie mógł powstrzymać się od uśmiechu.

Nagle zorientował się, że został sam. Towarzysząca mu kobieta jakby w jednej chwili zniknęła bez śladu i, co zaskoczyło go najbardziej, bezszelestnie. A może miał już tak zmęczony umysł, że nie zarejestrował tego dźwięku? Adrenalina zniknęła, czuł się bezpieczny, więc nic dziwnego, że na chwilę stracił czujność. Jednak wiedział, że nie powinien do tego dopuścić, nie gdy żyła Keres.

Podszedł do Falonara i usiadł obok niego, rozciągając obolałe od długiego klęczenia nogi. Nie zdziwiło go, że przyjaciel nadal czuwał, czekając na jego powrót.

– Powinieneś się zdrzemnąć, książę – powiedział, nie spoglądając na niego.

– Ty też – skwitował, ciesząc się jego towarzystwem. Nie potrafił sobie wyobrazić, co stałoby się, gdyby tajemniczy mężczyzna nie zainterweniował i tubylcy zabiliby go. Straciłby część siebie. – Następnym razem uważaj na drzewa, traktują je niemal jak świętość – dodał, wstając i klepiąc go po ramieniu.

– Nie rozumiem, książę.

– Może innym razem, gdy stąd odlecimy.

Uśmiechając się pod nosem, udał się w stronę swojego posłania, by zdrzemnąć się chociażby przez dwie godzinki. Gdy Falonar czuwał, nic złego stać się mu nie mogło. Tylko przy nim czuł się bezpiecznie, gdy wokół otaczali go ludzie Vrieskasa.

~ * ~

Tajemniczemu mężczyźnie łatwo było powiedzieć, że ma ich przyprowadzić. Za dnia, gdy promienie słońca przedostawały się przez rozłożyste korony drzew, wszystko wyglądało zupełnie inaczej niż w całkowitych ciemnościach nocy. Teraz bez trudu widział ogromne pnie rosnące blisko siebie. Nie mógł oprzeć się wrażeniu, że mimo iż na pierwszy rzut oka wyglądały niemal identycznie, to po dłużej obserwacji tak diametralnie się od siebie różniły. Nawet ich barwa, na pozór brązowa, zdawała się mieć różne odcienie. Każdy inny, każdy wyjątkowy.

Dopiero w tym świetle mógł bliżej przyjrzeć się ogromnym koronom. Gałęzie rozpościerały się na duże odległości ozdobione przez zielone, złote lub szkarłatne liście o najróżniejszych kształtach i rozmiarach. Czasem nawet te na jednym drzewie różniły się od siebie diametralnie.

Jednak nie tylko drzewa wzbudzały uwagę wędrowców. Także pozostałe rośliny znacznie różniły się wyglądem od tych, które widział w swoim życiu Ladvarian. Wiedział, że Evolet by się tu spodobało, tak bardzo kochała wszelkie rośliny, których pozbawione było Yaskas. Musiała je importować z innych planet i sadzić w ogrodzie. A tam nie zawsze wszystko chciało się przyjąć.

Gdzieniegdzie rosły te, które najbardziej zainteresowały Ladvariana. Ich łodygi przypominały te od zwyczajnych kwiatów, jednak sama roślina musiała mieć grubo ponad sześć metrów. Po zerknięciu w górę zauważył cztery jasnofioletowe płatki naznaczone pajęczyną żyłek.

Ladvarian nie mógł się powstrzymać i delikatnie musnął palcami zieloną łodygę. Nigdy nie przyszłoby mu do głowy to, co stało się potem. Gdy tylko poczuł lekkie wibrowanie, odskoczył jak oparzony, jednak Falonar, który stał zaraz przy nim, nie miał tyle szczęścia.

Ku ich ogromnemu zdziwieniu roślina wydostała się z ziemi, wyrywając z niej swoje korzenie i obsypując wszystkich ziemią. Ladvarian zdołał odskoczyć na czas, ale Falonar nie spodziewał się niczego, przez co dostał w twarz od korzeni i zatoczył się na ziemię, cudem unikając wylądowania w dole zostawionym przez roślinę.

Tamta zaczęła wzbijać się w powietrze. Cztery płatki obracały się niczym śmigła, stając się jedną tarczą i unosiły roślinę ponad korony wielkich drzew. Ladvarian szybko oderwał wzrok od tego zjawiska i pospieszył w stronę Falonara, który już stawał na własnych nogach.

– Nic mi nie jest – powiedział, ocierając krwawiący nos. Nie mógł powstrzymać karcącego spojrzenia skierowanego na Ladvariana, który starał się go nie dostrzegać.

– Myślałam, że masz więcej rozumu, dowódco, ale chyba opowieści o tobie niewiele mają wspólnego z rzeczywistością – odezwała się Keres. – Tubylcy zorientują się, że ktoś się do nich zbliża.

Odwróciła się, by ruszyć w dalszą drogę, lecz stanęła w półkroku i zaczęła nasłuchiwać. Ladvarian też wytężył słuch, lecz, pomimo szumu wiatru i oddalającego się warkotu latającej rośliny, jego uszu nie dobiegł żaden inny dźwięk. Zastanawiał się, czy zmysł Keres jest na tyle rozwinięty, by zarejestrować niemal bezszelestne kroki tubylców.

Po chwili błyskawicznie wyjęła zza pasa maleńki nożyk i rzuciła go między drzewa. Wszyscy usłyszeli cichy jęk kobiety. Ladvarian nie miał wątpliwości, zbliżali się do nich, a najgorsze było to, że Keres zdawała się mieć nad nimi przewagę. Teraz wiedział, że Paragas nie był głupi, gdy wysyłał właśnie ją. Musiała być genialnym przedstawicielem swojej rasy, bo nie słyszał, aby inny wojownik osiągnął tak wysoki poziom.

Nagle spomiędzy drzew wyłoniła się strzała. Kobieta zdołała wykonać natychmiastowy unik.

– Na co czekacie? – warknęła w stronę mężczyzn.

Kolejna strzała musnęła ją zaledwie o milimetr. W ciągu kilku sekund zaczęło pojawiać się ich znacznie więcej, przez co coraz trudniejszym zadaniem było unikanie ich. Keres dawała sobie z tym radę. Rzuciła kolejne dwa nożyki między drzewa.

Ladvarian wiedział, że nie ma na co dłużej czekać. Jeżeli nie zareaguje, kobieta mogłaby bronić się znacznie dłużej, przy okazji zabijając więcej tubylców. Nie miał wątpliwości, że każdy nożyk bezbłędnie trafił w cel, zabijając lub raniąc przeciwnika.

W trzech krokach znalazł się przy Keres, wymierzając jej mocny cios pięścią w klatkę piersiową. Skoro tubylcy chcieli złożyć z niej ofiarę, nie mógł dobyć miecza, bo pozostałby po niej jedynie trup. Kobieta zrobiła krok do tyłu, z trudem łapiąc oddech.

W jej ochach widział zrozumienie i pogardę. Żadnego zaskoczenia czy szoku. Zyskał pewność, że Paragas wysłał ją tu, by szpiegowała dla niego, by zorientowała się, czy Ladvarian rzeczywiście cały czas działał przeciwko Vrieskasowi. Zastanawiał się, czy nie otrzymała też rozkazu zabicia jego i Falonara, gdyby okazało się to prawdą.

Nie mógł powstrzymać triumfującej myśli, że znów przechytrzył głównego generała, że po raz kolejny to on był górą. Zwyciężył w następnej drobnej bitwie i z każdym krokiem zbliżał się do walki z tyranem. Do starcia, które miało zadecydować nie tylko o losie Landare, ale także całego wszechświata. Wszystkich, którzy doświadczyli jego krwawych rządów.

Zorientował się, że jedynie pojedyncze strzały wyłaniały się zza drzew. Zapewne tubylcy nie chcieli zabić przez nieuwagę także jego i strzelali tylko wtedy, gdy mieli pewność, że nie znajdzie się na celowniku.

Keres wyjątkowo szybko odzyskała oddech i ruszyła do ataku. Ladvarian starał się blokować jej błyskawiczne ciosy, jednak zdziwił się, że sprawiało mu to tak wielką trudność. I nie chodziło tu o jej szybkość, a o wzrost. Przywykł do walki z większymi, znacznie lepiej zbudowanymi przeciwnikami. Musiał to zrobić, by przy swojej posturze zajść tak daleko. A teraz role się odwróciły i nie potrafił obeznać się w nowej sytuacji. Czasem dopiero w ostatniej chwili udawało mu się zrobić blok, by obronić się przed ciosem.

Dokładnie analizował każdy ruch przeciwnika i korzystał z każdej okazji, która się nadarzyła, by zwalić ją z nóg. Wiedział, że kiedyś będzie musiała się zmęczyć, że nie może wiecznie odskakiwać. Jednak pojedynek zdawał się trwać i trwać, jakby nie miał się zakończyć tak szybko.

Pchnął Keres na drzewo. Kobieta nie zdołała odpowiednio zamortyzować ciosu i porządnie uderzyła głową w korę. Ladvarian sądził, że to zakończyło sprawę, jednak ona jakby nie czuła bólu, już stawała w pozycji obronnej.

Starał się oddychać normalnie, lecz duży wysiłek zmusił serce do szybszej pracy. Krople potu spływały mu po skroni i karku. Czuł zmęczenie w mięśniach. Od dawna porządnie nie odpoczywał i to wszystko kumulowało się w jego ciele. Miał tyle na głowie i teraz odbijało się to na nim w najmniej odpowiednim momencie.

Kątem oka dostrzegł stojącego nieopodal Falonara. Wiedział, że gdyby sytuacja wymknęła się spod kontroli, natychmiast pospieszyłby mu z pomocą. Zdziwił się, bo za przyjacielem znajdował się ktoś jeszcze. Stary mężczyzna stał z założonymi rękami i obserwował pojedynek, który się rozgrywał. Na początku wydawało mu się, że to złudzenie spowodowane refleksami promieni słonecznych i zmęczeniem, jednak po mrugnięciu nie zniknął.

Czuł, że najwyższa pora skończyć tę walkę. Dłużej może nie dać rady tego ciągnąć. Jeden potężny cios powinien zakończyć sprawę, najwyżej połamie jej kości. Nie miał tyle sił, aby od razu ją zabić. Tubylcy chcieli ją żywą, nie powiedzieli, w jakim stanie. Poczekał na odpowiednią chwilę, gdy Keres znajdowała się w odległości, z której nie mogła zrobić uniku.

Ruszył do ataku. W ułamku sekundy znalazł się przy niej, w ruchu biorąc potężny zamach. I wtedy to się stało. Poczuł ostre ukłucie w prawym boku. Nagle cały świat zaczął wirować. Miał pewność, że ją uderzył, ale cała siła jakby wyparowała z niego w jednej chwili. W oddali słyszał czyjś krzyk, upadł na ziemię, zielona ściółka wydawała się taka chłodna w porównaniu z ogniem, który płonął w jego ciele. A może to ciało płonęło? Wszystko zdawało się dobiegać z tak daleka. Szepty, otaczające go szepty i coś jeszcze, ale nie potrafił tego zidentyfikować. Wtedy nastała ciemność. I nie było już nic, nawet bólu i ognia.