Rozdział 37: Każdy ma prawo do szczęścia

Jedyna wolność to zwycięstwo nad samym sobą.

Fiodor Dostojewski

Falonar siedział nad niewielkim jeziorkiem, obserwując tworzące się na jego tafli małe fale spowodowane podmuchami wiatru. Patrzył, lecz nie dostrzegał nic, co działo się wokół niego. Wszystko w jednej chwili przestało mieć jakikolwiek sens. Nikt nie spodziewał się, że może to się tak skończyć, nawet ten, którego zwali tu mistrzem. Jedyny gość, którego uznawali, tolerowali i w pewien specyficzny sposób czcili.

Ale wracało to do niego każdego dnia, nie dając spokoju ani chwili wytchnienia.

Obserwował, jak Ladvarian walczył z Keres. Kobieta okazała się niezwykle szybka i przebiegła, jakby od dawna przygotowywała się do tego pojedynku. Jakby Paragas już od dłuższego czasu planował pozbycie się Landarczyka i szkolił ją, by podołała temu zadaniu.

Mocno zaciskał dłoń na rękojeści miecza, by w razie problemów pomóc przyjacielowi i zakończyć to raz na zawsze. To nie był honorowy pojedynek dwóch wojowników, więc w ostateczności miał do tego prawo.

Zdawało mu się, że Ladvarian uzyskał przewagę, gdy pchnął ją na drzewo i szykował się do ostatecznego ciosu, który zakończy ten beznadziejny pojedynek.

I wtedy wszystko się zawaliło.

Ladvarian miał już wykonać ostateczny cios, gdy Falonar ujrzał błysk w dłoni Keres. Niespodziewanie książę zachwiał się na nogach, ledwo utrzymując się w pozycji pionowej. Uderzył ją, jednak było to jedynie lekkie muśnięcie, niemal dotknięcie. Gdy osuwał się na kolana, zobaczył, że owy błysk był sztyletem o klindze zabarwionej na niebiesko, który kobieta zawsze nosiła przy sobie.

Falonar natychmiast ruszył do ataku, gdyż Keres szykowała się do zadania kolejnego ciosu, który tym razem na pewno zakończyłby życie Ladvariana.

Zanim zdołał do niego dobiec, zobaczył, że ktoś go wyprzedził i jednym ciosem powalił Keres, wyrywając z jej dłoni sztylet. Zza drzew natychmiast zaczęli wychodzić kolejni ludzie, lecz ci znacznie różnili się od mężczyzny. Wiedział, że ma do czynienia z tubylcami, ale nie miał pojęcia, kim mógł być wybawca Ladvariana.

Mieszkańcy Berkayu byli niscy i drobnej budowy. Skóra mężczyzn miała odcień brązu, natomiast kobiet szarozielony. Złote, szkarłatne lub zielone włosy przypominały wijące się pnącza i opadały luźno na ramiona i plecy. Ich proste ubrania miały kolor skóry, żaden z nich nie założył butów, jakby szybciej poruszali się na boso. Do pleców przymocowali kołczany pełne strzał. Jedni nadal trzymali łuki w dłoniach, inni ściągi cięciwy i mocowali broń do pleców.

Mimo że ich twarze wydawały się na pierwszy rzut oka tak podobne do siebie, to różniło je wymalowanie. Każdy osobnik miał na obliczu inny wzór, wykonany farbami o innej barwie.

Tubylcy rozdzielili się na grupy, jakby już wcześniej każdy z nich otrzymał odpowiedni rozkaz i wiedział, co ma zrobić. Jedni pospieszyli w stronę Keres, by ją spętać grubymi linami, inni asekurowali im, trzymając strzały wycelowane prosto w kobietę. Kilku pochylało się już nad Ladvarianem. Pozostali, jakby nie orientując się w sytuacji, zabrali się za związywanie ze sobą gałęzi w niewiadomym dla Falonara celu.

Natychmiast podszedł do przyjaciela, bojąc się tego, co może ujrzeć. Ladvarian był cały rozpalony, jakby w jednej chwili zaatakowała go silna gorączka. Trząsł się, jęcząc i mamrocząc coś pod nosem. Kombinezon na jego prawym boku został rozerwany. Z rany sączyła się krew, jednak jej barwa najbardziej przeraziła Falonara. Nie była szkarłatna jak zawsze, w każdym razie nie całkiem, lecz niebieska.

Falonar stał jak sparaliżowany. Nie był w stanie się poruszyć. Coś trzymało go w tej pozycji. Strach, strach o to, co może się wydarzyć. Nagle ogarnęła go niesamowita pustka. Wszystko przestało mieć znaczenie. Widział mieszkańców Berkayu krzątających się wokół Ladvariana, kładących mu jakieś zielsko na ranę, ale czuł, jakby to, co rejestrowały oczy nie dochodziło do mózgu.

Przecież to nie mogło się tak skończyć. Nie Ladvarian, przecież oprócz niego nie miał już nikogo. Sam nie podoła temu zadaniu. Żal ścisnął mu serce. Tak ogromy, że ledwo mógł to znieść. Gdyby pękło, skończyłby się ten ból, byłby wolny. Wolny od wszystkich tych uczuć, które teraz chciały rozsadzić go od środka. Wydostać się w końcu na zewnątrz, by więcej nie zostać zamknięte z dala od światła słonecznego.

Wiedział jedno. Nie zniósłby straty mężczyzny, którego znał od tylu lat, który był dla niego tak ważny.

– Ladvarianie… - szepnął. Słowa ledwo wydobywały się na zewnątrz, jakby koniecznie chciały pozostać w środku.

Poczuł czyjąś dłoń na ramieniu. W otępieniu, zmuszając całą siłę woli, odwrócił wzrok, by spojrzeć na tego, który nie chciał zostawić go w spokoju. Dopiero po chwili zorientował się, że był to owy mężczyzna, który pospieszył na ratunek Ladvarianowi. Obcy.

Był stary, to jako pierwsze rzuciło mu się w oczy, a mimo to nieznacznie przewyższał go wzrostem. Jego poważną twarz zdobiła siatka licznych bruzd i zmarszczek. Jego oczy o podłużnych źrenicach miały jaskrawozielony kolor. Za każdym razem błyszczały jakimś specyficznym, własnym blaskiem. Był łysy, jedyne włosy, które mu jeszcze pozostały tworzyły długie, sięgające piersi, srebrzyste wąsy.

Ubrany był w długie spodnie i brązową koszulę z krótkim rękawem. Landarczyk zdziwił się, gdy na szczupłych przedramionach zobaczył wyraźny zarys mięśni. Miał wrażenie, że otaczała go jakaś potężna, prawie namacalna aura. Nie potrafił tego nazwać, lecz nie chciałby nigdy stanąć w walce naprzeciwko tego mężczyzny.

Na szyi zawiesił skórzany rzemyk, na który nawleczony został jakiś niebieski kamień kształtem przypominający niewielką łezkę.

– Sztylet był zatruty – oznajmił spokojnym, grubym głosem tak niepasującym do jego wyglądu.

– Czy on… - zaczął Falonar, jednak nie potrafił dokończyć zdania. Utknęło mu w gardle, jakby samo jego wypowiedzenie mogłoby przyczynić się do jego urzeczywistnienia.

– Macierzanka jest dobrą uzdrowicielką, powinna mu pomóc.

– Powinna?

– Nic nie jest pewne, Landarczyku. Drzewa zadbają o szybką i bezpieczną podróż, nie pozwolą umrzeć mu w drodze, o ile ciało okaże się wystarczająco silne – powiedział, obserwując, jak tubylcy układają nieprzytomnego Ladvariana na zrobionych przed chwilą prowizorycznych noszach. – Wszechświat jest w ciągłym ruchu, zmienia się. Nawet przeznaczenie nie jest pewne, chociaż wszelkie znaki mówią, że ma się to niebawem wydarzyć. Ile już razy dawano nam nadzieję, która się nie urzeczywistniła?

– Kim jesteś? – zapytał Falonar, nie do końca rozumiejąc słowa mężczyzny. Może gdyby nie był tak otępiały i mógł trzeźwo myśleć, udałoby mu się wywnioskować coś więcej. Teraz liczył się tylko Ladvarian.

– Gościem, obserwatorem. To nie ma znaczenia. Zwą mnie Penyu. To powinno ci wystarczyć, Landarczyku.

Falonar nie mógł oprzeć się wrażeniu, że w uważnym spojrzeniu mężczyzny kryło się coś więcej, jakby doskonale zdawał sobie sprawę z tego, kim był.

~ * ~

Keres złożyli w ofierze wraz z nastaniem nocy. Przywiązali ją do drewnianego ołtarza z wyrzeźbionymi na nim symbolami różnych stworzeń. W centrum znajdował się wizerunek dorosłego człowieka, jednak Falonar nie był w stanie stwierdzić, czy patrzył na kobietę czy mężczyznę. Za każdym razem, gdy miał już pewność, nagle zmieniał zdanie.

Śmierć była szybka. Jeden cios prosto w serce. Jednak nie przyniosło mu to ukojenia. Z daleka spoglądał na jej martwe ciało i nie czuł nic. Mieszkańcy Berkayu przez całą noc odprawiali jakieś modły. Śpiewali, recytowali. Nie przyłączył się do nich, nie wierzył w ich bogów, więc jego obecność była zbędna. Na dodatek wypowiadali się w języku, którego nie znał i nie potrafiłby powtórzyć nawet jednego słowa. Przypominał mu szum liści na wietrze. Kojący zranione serce.

~ * ~

Ladvarian nadal pozostawał nieprzytomny. Opiekowała się nim Macierzanka – najlepsza uzdrowicielka na Berkayu. Jednak nawet jej wysiłki nie przynosiły spodziewanych rezultatów. Mijały dni, które powoli zamieniały się w tygodnie, a on ani razu się nie obudził.

Krew ponownie stała się szkarłatna, a rana na boku prawie się zagoiła. Pozostała po niej gruba blizna, która według słów Macierzanki nigdy nie miała zniknąć. Najgorsze, że gorączka nadal nie chciała spaść, jakby organizm cały czas walczył z trucizną, która przedostała się głębiej do organizmu.

Na niekorzyść Ladvariana dochodziło jeszcze przemęczenie. Książę tak rzadko odpoczywał czy spał, że teraz wszystko kumulowało się przeciw niemu i powrót do zdrowia trwał dłużej niż powinien.

Falonar nie potrafił pojąć, dlaczego mieszkańcy Berkayu traktują go z taką oziębłością i wrogością. Zrozumiał, że zabrali mu miecz i stwierdzili, że zwrócą go, gdy będzie opuszczać Berkayu, ale ich zachowanie daleko odbiegało od neutralności. Zazwyczaj ignorowali jego obecność, posyłając tylko niezadowolone spojrzenia. Cieszył się, że rzadko ich widywał, bo zazwyczaj zajęci byli własnymi sprawami. Najgorsze, że nie pozwalali mu odwiedzić Ladvariana tak często, jakby tego chciał. Dali mu jasno do zrozumienia, że najlepiej, aby w ogóle nie zbliżał się do Macierzanki.

Po chwili usłyszał szmer liści i ciche kroki dobiegające z całkiem bliska. Skarcił się w duchu, bo któryś z tubylców znów go przechytrzył. Poruszali się tak cicho, że orientował się o ich obecności dopiero, gdy znajdowali się obok. Gdyby kiedyś od tego zależało jego życie, to byłby martwy.

Usiadła obok niego młoda dziewczyna. Gdyby miał szacować jej wiek, nie dałby jej więcej niż dwadzieścia lat. Jednak nie wiedział, jak na Berkayu miał się wiek do pozycji społecznej. A szczególnie jak długo żyli tutejsi mieszkańcy.

Dziewczyna była bardzo niska, prawdopodobnie ledwo sięgała Ladvarianowi do podbródka, a to nielada wyczyn. Jak wszystkie kobiety miała szarozieloną skórę. Podłużną twarz o lekko skośnych, jasnozielonych oczach zdobiły wymalowane wzory. Falonarowi przypominały pąki kwiatów, które niebawem miały rozkwitnąć.

Przysunęła w stronę mężczyzny talerz z chrupiącymi chlebkami i świeżymi owocami.

– Siedzisz tu samotnie, więc pewnie zgłodniałeś – zagadnęła pogodnie.

– Dziękuję – odpowiedział, sięgając po pieczywo. Miało wyrazisty smak z dodatkiem wielu nieznanych mu ziół i przypraw.

– Jestem Gipsówka – przedstawiła się, zakładając kosmyk złotych włosów za ucho.

– Falonar, ale pewnie już to wiesz.

Skinęła lekko głową, nadal przyglądając mu się uważnie.

– Jest ci bliski, prawda – bardziej stwierdziła niż zapytała, przerywając chwilę ciszy.

– To mój przyjaciel. Dorastaliśmy i trenowaliśmy razem – odpowiedział, nie patrząc na Gipsówkę. Żal i tęsknota ścisnęły jego serce jak za każdym razem, kiedy wspominał Ladvariana, podczas gdy on leżał nieprzytomny i walczył z trucizną, która atakowała jego organizm.

– Jest coś jeszcze – stwierdziła, jakby dotarła do tego, co znajdowało się na dnie serca mężczyzny. – Powinieneś…

– Nie! – przerwał jej zdenerwowany. – Nie rozumiesz tego. To jest… To niedopuszczalne.

– Na Berkayu wyznajemy zasadę, że każdy ma prawo do szczęścia. Nikt nie powinien cierpieć w samotności i ciemności. Jestem słuchaczką, każdy, komu coś leży na sercu, może przyjść do mnie i zwierzyć się lub po prostu porozmawiać. Staram się pomagać najlepiej jak potrafię i zawsze dochowuję tajemnicy. Gdybyś potrzebował rozmowy, zawsze możesz do mnie przyjść.

– Dlaczego? – zapytał z niedowierzaniem Falonar. Po zapewnieniach Penyu, zaufał mu, że mieszkańcu Berkayu nie mają wobec niego złych intencji. Może nie powinien tak łatwo ulegać?

– Widzę smutek i rozpacz, które ogarnęły twoje serce. Duszenie wszystkiego w sobie nie polepszy twojej sytuacji. Czasem lepiej wyrzucić to na zewnątrz. Możesz też poprosić Kaio o wsparcie, on słucha i pomaga swym dzieciom, daje im siłę.

– Nie wierzę w waszego boga – powiedział oschle Falonar, nie mając zamiaru wdawać się w religijne dysputy.

– To nie jest nasz bóg, to opiekun wszystkich ras zamieszkujących kosmos – rzekła ze spokojem, jakby tłumaczyła coś małemu dziecku. – Gdy zjesz, możesz przyjść do Macierzanki. Na pewno chciałbyś zobaczyć przyjaciela.

Zanim mężczyzna zdołał cokolwiek zrobić lub powiedzieć, wstała i odeszła, bezszelestnie znikając między drzewami.

~ * ~

Falonar szedł w stronę domu Macierzanki jak nazywali go mieszkańcy Berkayu. Jemu niewiele przypominało to jakikolwiek budynek. Tubylcy mieszkali we wnętrzu niektórych drzew. W niezrozumiały dla niego sposób pnie zostały wydrążone, nie odbierając przy tym życia roślinom. Nadal pięły się ku niebu, wydając dorodne owoce.

Landarczyk nigdy nie został zaproszony do wnętrza któregokolwiek z nich, więc nie potrafił powiedzieć, jak były urządzone mieszkania, jak dużą przestrzeń zajmowały, jakie umeblowanie preferowali tubylcy. Jemu postawili niewielki płócienny namiot nieopodal stawu, wyposażony jedynie w matę do spania. Zawsze przynosili mu posiłki i nie spuszczali z oka, jakby spodziewali się, że ucieknie z Berkayu sam lub zrobi coś jeszcze gorszego.

Szedł najszybciej jak potrafił, nie zwracając uwagi na przyglądających mu się z wrogością tubylców. Nie obchodziło go ich zachowanie. Ich mistrz powiedział mu, że nic mu nie grozi, że może czuć się bezpieczny, ale nie pozbędzie się natarczywych spojrzeń kierowanych w jego stronę.

Do drzewa zamieszkałego przez Macierzankę wszedł bez pukania, gdyż takie panowały tu zasady. Znalazł się w niewielkim przedsionku. Po prawej stronie miał kręte schody prowadzące na wyższe poziomy, po lewej zasłonięte kotarą wejście do sali chorych.

Pomieszczenie było przestronne, pomimo że znajdowało się w żywym organizmie. Jego kształt był nieregularny i trudny do opisania, jakby samo drzewo stwierdziło, jaki przybierze kształt. Ustawiono w nim pięć niewielkich łóżek przeznaczonych dla potencjalnych chorych. Obok każdego znajdowała się szafka na leki i osobiste drobiazgi.

Po prawej stronie znajdowało się jeszcze jedno przejście zasłonięte kotarą. Tam rezydowała Macierzanka, gdy zajmowała się chorymi. Przygotowywała maści i leki. Nikt nie miał tam wstępu poza nią i z tego, co zaobserwował Falonar jednego z jej uczniów.

Cicho, by nie zakłócać spokoju jednemu ze śpiących chorych, podszedł do łóżka, na którym leżał Ladvarian. Wyglądał już znacznie lepiej niż w dniu, w którym został tu przyniesiony. Twarz nabrała zdrowych rumieńców, zniknęła wcześniej dręcząca go gorączka. Oddychał lekko i bez problemu, jednak nadal spał.

Falonar przystawił sobie jeden z niskich i niewygodnych taboretów i usiadł na nim, spoglądając z troską na przyjaciela. Przyjaciela… Słowa wypowiedziane przez Gipsówkę wróciły do niego ze zdwojoną mocą. Bariera, którą postawił wokół swego największego sekretu, jakby zaczęła kruszeć. To chciało wyjść na zewnątrz już nigdy nie zaznać tak nieprzeniknionych i strasznych ciemności.

Każdy ma prawo do szczęścia.

Tylko czy Ladvarian kiedykolwiek by to zrozumiał? Delikatnie ujął wystającą spod koca dłoń księcia. Była ciepła w dotyku i szorstka od wieloletnich treningów mieczem.

Emocje same znalazł ujście z głębi serca. Tak długo tłumione uczucia. Tak bardzo chciałby mu o tym powiedzieć, ale Ladvarian nie był taki jak on, nie zaakceptowałby tego, a może nawet odprawiłby go, znajdując sobie innego towarzysza podróży.

Co wtedy stałoby się ze mną? Wiedziałem za dużo, aby przydzielić mnie do innego dowódcy. Wysłałby mnie na wygnanie, pozorując moją śmierć czy zabiłby pod wpływem obrzydzenia, które by to w nim spowodowało?

Odgarnął niesforne kosmyki włosów z czoła Ladvariana. Ciemnych jak przystało na prawdziwego Landarczyka. Uśmiechnął się pod nosem na wspomnienie o tym, że zawsze irytowało go, że nie dało się ich normalnie uczesać, by nie sterczały na wszystkie strony. Tak często marudził na ten temat, a przecież nie wyglądał wcale źle. Właśnie w tak drobnych, nieidealnych szczegółach tkwi piękno drugiego człowieka.

Pod wpływem nagłego impulsu, zupełnie tego nie planując, musnął wargami czoło Ladvariana i pogładził opuszkami palców jego policzek. Pojedyncza łza znalazła ujście na zewnątrz. Tylko jedna, na więcej nie mógł sobie pozwolić.

Tak bardzo chciał, aby książę już się obudził, by stąd wylecieli i wrócili do swego życia. Nie zniósłby jego straty. Nie potrafił wyobrazić sobie życia bez niego. Żyć ze świadomością, że był tak blisko, a nie zdołał go uratować.

Falonar nie zdawał sobie sprawy, że przez cały czas obserwował go Penyu.

~ * ~

Z okazji świąt rozdział jeden dzień wcześniej. Jutro trzeba wrócić do domu, ubrać choinkę i pewnie znalazłabym czas na bloga dopiero późnym wieczorem.

Z okazji zbliżających się świąt Bożego Narodzenia życzę Wam, drodzy czytelnicy, zdrowia, szczęścia, uśmiechu oraz pogodnej, pełnej ciepła rodzinnej atmosfery przy stole wigilijnym.