Rozdział 38: Serce Berkayu

Ludzie potrzebują wiary w bogów, choćby dlatego, że tak trudno jest wierzyć w ludzi.

Terry Pratchett – Piramidy

Gipsówkę rozpoznał już z daleka. Siedziała razem z grupką dzieci przy drzewie, w którym znajdował się jej dom. Mówiła coś do nich, jednak Falonar znajdował się za daleko, by rozpoznać jakiekolwiek słowo. Wszystko w jego uszach brzmiało jak kojący szum liści poruszanych na wietrze.

Postanowił nie podchodzić do nich, dopóki dzieci się nie rozejdą, nie miał ochoty na ich towarzystwo. Brały przykład ze swoich rodziców i także traktowały go jak wyjątkowo paskudne stworzenie. Czasem na głos wyrażały nieprzyjemne i obraźliwe opinie na jego temat. Tylko Gipsówka okazała się uprzejma wobec niego, więc postanowił trochę z nią porozmawiać dla zabicia czasu. Wszystko wydawało mu się w tamtej chwili lepsze od bezsensownego siedzenia w miejscu i myślenia o Ladvarianie.

Dziewczyna musiała zauważyć jego przybycie, bo skinęła mu głową i w ciągu minuty przegoniła dzieci, które rozbiegły się ze śmiechem.

– Tak też myślałam, że w końcu do mnie przyjdziesz, Falonarze. Kuszących propozycji się nie odrzuca – powiedziała, podchodząc do niego niezwykle szybko. W jednej chwili jakby przemieściła się z jednego miejsca na drugie, a oko ludzkie ledwo zdołało zarejestrować ten ruch. Na jej owalnej twarzy zagościł szeroki i serdeczny uśmiech.

– Nie chcę o tym mówić. Muszę poradzić sobie z tym sam – pospieszył z wyjaśnieniem, zastanawiając się, czy dobrze zrobił przychodząc do niej.

– Ech, mężczyźni to niezwykle uparty gatunek – westchnęła. – Wobec tego zgaduję, że nie masz co ze sobą zrobić, a ja okazałam się jedyną alternatywą przy bezczynnym siedzeniu nad jeziorem. Lepiej nic nie mów – dodała, gdy Falonar już otwierał usta. – Z chęcią zapełnię godziny tej nudy i oderwę się od dzieci. Lubię je, ale czasem potrafią zajść za skórę. Szczególnie młodzi chłopcy. – Puściła oko w stronę mężczyzny.

– Po co przychodzą do ciebie?

– Uczę je – wyjaśniła. – Głównie historii i religii. Ktoś musi to robić, a jako że do niczego innego się nie nadaję, sprawa wyjaśniła się sama. Nie mam predyspozycji do walki, uzdrawiania czy pielęgnacji roślin. Moi pobratymcy chcieli mnie tym pewnie nagrodzić. Nigdy nie będę mieć własnych dzieci, więc mogę zajmować się cudzymi – westchnęła, spoglądając w stronę drzew, między którymi zniknęła roześmiana gromada.

– Przykro mi…

– Nie przejmuj się. – Machnęła od niechcenia ręką. – To była moja świadoma decyzja. Nie żałuję jej. Chodźmy, nie będziemy tak sterczeć w miejscu, a potem zapraszam cię na kolację. Od dawna nikogo nie gościłam w swoich progach.

Gipsówka chwyciła Falonara pod ramię i poprowadziła w sobie tylko znanym kierunku. Landarczyk z trudem nauczył się funkcjonować na tak niewielkiej przestrzeni, jaką wyznaczyli mu tubylcy i teraz całkiem stracił orientację. Gdyby nie obecność przewodniczki, pewnie nie zdołałby sam wrócić do swojego namiotu.

Mimo że drzewa różniły się od siebie, to na pierwszy rzut oka wyglądały bardzo podobnie. Ich piękno tkwiło w szczegółach, które ciężko było tak od razu zarejestrować.

Nie potrafił sobie wyobrazić, jak miałaby wyglądać ich inwazja, gdyby Ladvarianowi nie udało się dogadać z ich przywódcą. Do tej wioski jeszcze by dotarli, ale znalezienie innych graniczyłoby z cudem. Pomijając znalezienie odpowiedniej drogi wśród drzew. Wystarczyłoby przeoczyć jednego z ich wojowników, a on bez trudu postrzeliłby ich i zabił na miejscu. Tutaj trójka ludzi nie miała szans, by sobie poradzić, bez względu na to, jak potężni by byli. Czyżby Paragas w ten sposób próbował się pozbyć Ladvariana, gdyby Keres zawiodła?

– Nad czym dumasz, Falonarze? – zagadnęła Gipsówka, przyglądając mu się uważnie.

– Nad niczym – skłamał. Powiedzenie prawdy w tym wypadku niczego dobrego by nie przyniosło.

Dziewczyna uniosła jedną brew, przyglądając mu się uważnie. Nie mógł oprzeć się wrażeniu, że doskonale wiedziała, że kłamał, a nawet odgadła to, czego nie chciał jej powiedzieć.

Uniosła dłoń, stając na palcach, i delikatnie musnęła palcami jeden z owoców zwisających z drzewa. Przypominał fioletowe,  ozdobione różowymi cętkami jajo wielkości ludzkiej głowy. Po chwili rozwarło się i na Falonara wylała się z niego gęsta, klejąca bordowa ciecz. Mężczyzna nie mógł powstrzymać siarczystego przekleństwa. Włosy miał całkiem mokre i zabarwione na czerwono. Sok spływał mu po karku na ramiona, plecy i pierś. Lniana koszula, którą otrzymał od tubylców, lepiła się do ciała. Spodnie były w nieco lepszym stanie, ale w niektórych miejscach też przylegały do skóry. Mrugał zawzięcie, by pozbyć się tego paskudztwa z oczu, gdyż zaczynały go nieprzyjemnie szczypać.

Gipsówka zdołała oddalić się na bezpieczną odległość i nic się jej nie stało. Po chwili wybuchnęła śmiechem, który brzmiał niczym pieśń słowika. Lekko zatoczyła się do tyłu i oparła o pień drzewa. W kącikach jej oczu błyszczały srebrzyste łzy.

– To nie jest zabawne – mruknął pod nosem Falonar, starając się jakoś otrzepać z kleistej substancji, jednak ona jakby przykleiła się do ciała.

– Owszem jest, szkoda, że nie widziałeś swojej miny.

– Czemu to zrobiłaś?

– Bo miałam na to ochotę. – Wzruszyła ramionami. – Następnym razem mnie nie okłamuj, bo skończy się to dla ciebie znacznie gorzej. W czerwonych włosach ci nie do twarzy. – Zaśmiała się serdecznie.

– Kiedy mi to zejdzie? – zapytał, mając nadzieję, że wystarczy do tego odrobina wody.

– Wcale, to najmocniejszy barwnik, jaki znamy. Musisz zaczekać, aż urosną ci nowe – dodała beztrosko i ruszyła w dalszą drogę. Falonar chcąc nie chcąc podążył za nią.

Ciągle chichocząc pod nosem, Gipsówka zaprowadziła go nad niewielkie jeziorko. Różniło się od tego, nad którym ulokowali go tubylcy tym, że na jego środku znajdowała się wysepka. Rosło na niej najdziwniejsze i największe drzewo, jakie Falonar widział w swoim życiu.

Na pierwszy rzut oka wydawało się, że było to kilka mniejszych drzewek, jednak po dłuższym przyjrzeniu się ta iluzja znikała. Ciemnobrązowy, niemal czarny pień wyglądał jakby stworzyła go setka innych, mniejszych. Splatały się one ze sobą i wyginały pod dziwnymi kątami, tworząc jedną majestatyczną całość. Na wysokości pięciu metrów, rozgałęziały się na boki i ku górze. Rozłożysta korona, która prawie sięgała brzegów jeziora, składała się z liści o chyba wszystkich istniejących barwach. Szkarłatnych, szmaragdowych, błękitnych, złotych, srebrnych i innych. Każdy wydawał się intensywny i niepowtarzalny.

– Co to jest? – szepnął Falonar, nie mogąc oderwać wzroku od majestatycznego widoku.

Nie ośmielił się mówić głośniej, gdyż wydawało mu się to niewłaściwe. Aura tego miejsca była niemal namacalna. Otaczała go i jakby wchodziła w głąb niego, wprost do serca pełnego wątpliwości. Czuł tu spokój i swego rodzaju świętość, ale także ogromny smutek.

– To serce Berkayu. Możesz się trochę umyć, jeśli chcesz – zasugerowała Gipsówka. Usiadła na brzegu i zamoczyła bose stopy w wodzie.

Falonar miał nadzieję, że to nie urazi tubylców, tym bardziej że po nich mógł spodziewać się wszystkiego. Jednak poszedł za radą dziewczyny. Ściągnął koszulę, która nie nadawała się już do niczego i położył ją na jednym z rosnących przy brzegu krzewów. Ignorując Gipsówkę z ciekawością zerkającą w jego stronę, włożył głowę do wody. Była chłodna i orzeźwiająca. Z chęcią zanurzyłby się cały, ale to mogłoby zostać podpięte pod „czyn karany śmiercią” lub coś podobnego.

Gdy wynurzył głowę, nie mógł oprzeć się wrażeniu, że był przez cały czas obserwowany i nie chodziło tu o Gipsówkę z jej zadziornym uśmieszkiem na twarzy. Spojrzał w bok, starając się nie odwracać głowy i omal nie wpadł do jeziora. Rzeczywiście był obserwowany.

Na skraju linii drzew zebrała się spora gromadka… oczu. Inaczej tego czegoś nie potrafił nazwać. Gapiła się na niego setka gałek ocznych ulokowanych na cienkich łodyżkach zakończonych korzonkami, które musiały służyć im do poruszania się.

Starał się je ignorować i powrócił do wcześniejszej czynności. Czerwone plamy ze skóry trochę wyblakły pod wpływem kontaktu z wodą. Przynajmniej te, które zdołał umyć bez całkowitego rozbierania się, bo na pewno pod spodniami również znajdowała się mozaika barwnych wzorów. Nie mógł oprzeć się wrażeniu, że jego nagość spodobałaby się dziewczynie. Włosy zachowały czerwony kolor. Miał nadzieję, że Gipsówka nie kłamała i zejdzie mu to za jakiś czas. Blond włosy już stawiały go w niezręcznej sytuacji na Landare, szkarłatne staną się jawną prowokacją.

Wyciągnął rękę po koszulę, by wytrzeć w nią twarz, jednak palce natrafiły tylko na powietrze. Nie było ubrania. Ba! Nie było nawet krzewu! Mężczyzna rozejrzał się dookoła. Zobaczył zgubę oddaloną od niego o kilka metrów, jakby… roślina nagle przetransportowała się. Z drugiej strony po gałkach ocznych mógł spodziewać się wszystkiego. Natura na Berkayu chyba nigdy nie przestanie go zadziwiać.

– Co to za drzewo? – zapytał Falonar, starając się nie zwracać uwagi na krzew, który postanowił pomaszerować w stronę drzew.

– To nie do końca jest drzewo – odpowiedziała, przyglądając się smutnym wzrokiem kolorowym liściom. – Mogę ci o tym opowiedzieć, jeśli chcesz – zaproponowała.

Falonar skinął głową na znak zgody i tak nie miał nic innego do zrobienia.

– Znasz opowieść o stworzeniu kosmosu?

– W ogólnym zarysie. Matka mi ją opowiadała – powiedział, czując ukłucie w sercu. Już nigdy nie usłyszy z jej ust żadnej historii. Odeszła na zawsze, a wraz z nią cała wiedza, którą posiadała. I cała miłość, którą obdarzyła swoich dwóch synów.

– Więc wiesz, że na życzenie pierwszych dzieci, Kaio tchnął życie w kosmos. Każdy mógł wybrać, jakie życie od tego momentu chce wieść. Czy woli pozostać na szczęśliwej i pięknej planecie opiekunów pod ich pieczą, czy udać się na jedną z nowych gwiazd i tam zapoczątkować nowy rozwój.

Rosiczka zdecydowała się na drugą opcję. Za swój przyszły dom obrała jedną z planet w tak zwanej przez ciebie strefie wschodniej. Nazwała ją Berkayu. Inni mówili o niej Klejnot Wschodu. Zielona i żyzna ziemia, którą porastały piękne drzewa tak majestatyczne i niepowtarzalne.

Gdy Rosiczka przybyła do swojego nowego domu, urodziła dwójkę dzieci. Chłopca i dziewczynkę, którzy rozpoczęli ewolucję. Życie i śmierć przeplatały się wzajemnie, ale ona nadal cieszyła się dobrym zdrowiem i urodą, jakby sam Kaio o to zadbał. Drzewa okazały się przyjazne dla nowych mieszkańców. W swych pniach stworzyły dla nich domy i chroniły przed obcymi najlepiej jak potrafiły.

Rosiczka potrafiła przemieszczać się między swym domem, a planetą opiekunów. Czasem odwiedzała swych dawnych pobratymców, czasem oni przybywali tutaj, by podziwiać to, co udało jej się stworzyć.

Jednak nic nie mogło trwać wiecznie. Potomek tego, który prosił Kaio o możliwość opuszczenia raju obwołał się Wielkim Królem i zaczął podbijać inne planety, by przejąć władzę absolutną nad wszechświatem, a może nawet zyskać nieśmiertelność i zostać bogiem.

Wielka Wojna, jak nazwali ją potomni, trwała setki lat, zakłócając naturalną równowagę wszechświata. Dwie strony zacięcie walczyły między sobą i żadna nie była bliska zwycięstwa. Nawet przy wsparciu opiekunów nikt nie potrafił pokonać Wielkiego Króla.

Rosiczka dowodziła swymi pobratymcami w pierwszych szeregach armii Kaio. Była jednym z jego ważniejszych generałów. Podczas jednej z bitew została ciężko ranna. Ledwo uszła z życiem.

Jej kochanek, jeszcze z czasów, gdy we wszechświecie istniała tylko jedna planeta, zabrał Rosiczkę na Berkayu. Uzdrowiciele próbowali wszystkich sił, by przywrócić ją do zdrowia. Drzewa płakały uzdrawiającymi sokami. Ale nic nie pomagało. Wydawało się, że jej czas powoli dobiega końca. Jedyny ratunek stanowił Kaio, jednak trwała wojna i nie mógł on przybyć, by pomóc swej córce.

Pewnej nocy, którą znaczyła szkarłatna łuna na czarnym niebie, Rosiczka wraz ze swym kochankiem udała się na tę wyspę. On próbował nakłonić ją, by jeszcze poczekała, że ratunek przybędzie na czas. Ona uznała, że to już koniec.

Obdarzyła go ostatnim pocałunkiem. Płakali, a ich łzy zamieniły się w kryształ. W tym samym momencie Kaio pokonał Wielkiego Króla i oznajmił pozostałym dzieciom, że muszą opuścić planetę opiekunów, by odbudować zniszczony wszechświat i już nigdy nie będzie im dane na nią powrócić.

Rosiczka połączyła się ze swą ukochaną planetą. Zapuściła korzenie głęboko w życiodajną ziemię i przeobraziła w drzewo, które stało się sercem Berkayu. Ponoć jej kochanek do dziś przychodzi do niej, lecz nikt nigdy go nie widzi. Zjawia się z nadejściem nocy i płacze, modląc się do Kaio i bogów zmarłych, by jeszcze kiedyś ją ujrzeć – zakończyła Gipsówka.

Falonar nie wiedział, co miałby powiedzieć. Opowieść była poruszająca i na pewno stanowiła ważny element historii tubylców. Szczególnie, że odnosiła się do tak odległych czasów, o których nie wspominały żadne źródła na Yaskas.

Patrzył w zamyśleniu na ogromne drzewo i zastanawiał się, czy faktycznie kiedyś było piękną kobietą z krwi i kości. Cała opowieść wydawała się zbyt fantastyczna, aby mogła kiedykolwiek okazać się prawdą. Za bardzo nawiązywała do religii.

Nagle zorientował się, że nie byli nad jeziorem sami. W znacznej odległości od nich siedział Penyu, który także spoglądał na drzewo. Na jego jak dotąd nieprzeniknionej twarzy malował się ogromny smutek.

– Kim on jest? – zwrócił się do Gipsówki, mając nadzieję, że dzieląca ich odległość była wystarczająca i starzec nie zorientuje się, że rozmawiają o nim.

– Gościem – odpowiedziała. – Odwiedza nas raz na kilkadziesiąt lat. Nie wiem, jak to robi, że żyje tak długo. Akceptujemy to, nie zadając zbędnych pytań, na które i tak nie poznamy odpowiedzi. Niektórzy twierdzą, że to jeden z opiekunów tej części wszechświata.

– Może kochanek? – zasugerował Falonar.

– Pierwsze dzieci nigdy nie otrzymały daru nieśmiertelności. Pozostały po nich jedynie łzy i pamięć tych, którzy jeszcze pamiętają. Porozmawiaj z nim, jeżeli cię to ciekawi, może powie ci coś więcej – zasugerowała. – Albo poproś o kilka lekcji. Jest genialnym wojownikiem. Nikt nigdy z nim nie wygrał, a tobie przyda się lekcja pokory.

– Nieraz przegrywałem z Ladvarianem, jeżeli to masz na myśli – sarknął niezadowolony z obranego toku rozmowy. Wojownik nie mówił o swoich porażkach, przeżywał je w samotności. To zwycięstwa się liczyły.

– Chciałam przyjmować zakłady jak długo utrzymasz się na nogach, a nie czy przyjdzie ci pogodzić się z przegraną po wyrównanej walce. – Zachichotała. – Nawet twój Ladvarian jest przy nim bezsilny.

– Skoro jest tak potężny, to dlaczego nie pokona Vrieskasa? – spytał podejrzliwe.

– Jak widać ma swoje powody. Nie wnikam w to. Kaio nie pozwoli na to, by powtórzyła się Wielka Wojna.

– Powinnaś pokładać nadzieję w żywych, nie w bogach.

– To ty tak uważasz, Falonarze. Północ musi być bardzo smutną częścią wszechświata, skoro nie pokładacie żadnych nadziei w potędze Kaio i pozostałych opiekunów.

– Za to najwyraźniej na wschodzie za bardzo pokładacie w nich wiarę. Czy kiedykolwiek twoje modlitwy zostały wysłuchane?

Gipsówka westchnęła, co Falonar przyjął za potwierdzenie własnych przypuszczeń.

– Nie zawsze chodzi o wysłuchanie wszelkich próśb. Modlitwa nieraz pomogła mi ukoić smutek i żal. Zastanów się nad tym. Może kiedyś przyznasz mi rację.

~ * ~

Znów dzień wcześniej, pewnie dlatego, że mam wolne, to szybciej robię korektę i potem nie mogę się oprzeć, by nie dodać.

Pewnie mi nie uwierzycie, ale przez cały grudzień nic nie napisałam, bo zupełnie nie miałam chęci. Teraz zabieram się za fragment o wizycie Ladvariana i Falonara u Wyroczni. I jestem trochę wyprana z pomysłu, kto ma ukazać się księciu podczas próby. Mile widziane wszelkie propozycje osób zarówno żywych jak i martwych. Jak ktoś ma ciekawy pomysł związany z Falonarem, to też z chęcią wysłucham, ale z nim mi łatwiej i problem polega bardziej na zdecydowaniu się na jedno z wielu.