Rozdział 39: Pojedynek Falonara

Przyjaciel to ktoś, kto daje Ci totalną swobodę bycia sobą.

Jim Morrison

Falonar nie mógł powstrzymać lekkiego dreszczyku podniecenia, gdy wchodził do domu Gipsówki. Było to pierwsze drzewo-dom, do którego go zaproszono. Nawet Macierzanka pozwalała mu przebywać tylko w części dostępnej dla chorych i odwiedzających. Reszta pozostawała przed nim zamknięta.

Wejście nie było widoczne na pierwszy rzut oka i ktoś, kto nie wiedziałby gdzie szukać, nigdy by go nie znalazł. Znajdowało się na wysokości nieco ponad dwóch metrów, licząc od gruntu, i wyglądało jak wydrążona w pniu dziupla.

Gipsówka bez problemu wspięła się po korze, jakby jej stopy i dłonie posiadały jakieś przyssawki ułatwiające tę czynność. Wyglądała jak akrobatka, dla której nic nie stanowiło problemu, a każde kolejne wyzwanie przyjmowała z uśmiechem na twarzy.

Falonarowi przysporzyło to więcej problemów. Cieszył się, że jego tubylcy ulokowali na ziemi, a wejście do domu Macierzanki znajdowało się zaraz przy gruncie, zapewne z myślą o chorych. Dostanie się do dziupli było dla niego prostsze, gdyż był znacznie wyższy od dziewczyny. Wystarczyło, że podskoczył, by złapać się krawędzi otworu, i podciągnął się na rękach. Gorsze okazało się dostanie do środka. Masa ciała i muskulatura zwyczajnego Landarczyka na Berkayu tylko przeszkadzała.

Przeciskanie się przez otwór zajęło mu dobre kilka minut i przypominało o niedawnej wycieczce po tunelach w królewskiej górze. Na samą myśl o tym niewidzialna pięść smutku znów ścisnęła mu serce.

Plecy, ramiona i pierś pokryły się drobnymi rankami, z których sączyły się pojedyncze krople krwi. Miał nadzieję, że nie wbiła mu się nigdzie żadna drzazga. Po raz kolejny nie mógł oprzeć się myśli, że tak przychylne dla mieszkańców Berkayu drzewa, jemu robiły tylko na złość i utrudniały życie.

Dziupla prowadziła do nisko sklepionej klatki schodowej. Jedyna droga wiodła w górę po spiralnych, drewnianych schodach. Falonar domyślał się, że są one częścią drzewa i stanowią żywą część rośliny. Miał nadzieję, że nagle nie zmienią się w zjeżdżalnię, by po raz kolejny utrudnić mu życie. Po chodzących oczach i ruchomych krzakach mógł spodziewać się wszystkiego.

Wspinał się i wspinał, a schody zdawały się nie mieć końca. Na miejscu każdego pokonanego pojawiały się następne i następne. Starał się utrzymywać stałe, równe, w miarę szybkie tempo, ciesząc się, że liczne treningi przygotowały go do tak długiej wspinaczki bez konieczności zatrzymywania się i odpoczywania. Najgorsze, że, idąc, musiał pochylać głowę, gdyż kolejna kondygnacja stopni znajdowała się dość nisko. Przynajmniej Ladvarian nie miałby tego problemu, pomyślał mimowolnie.

W klatce schodowej panował tylko lekki półmrok, chociaż nie umieszczono w niej żadnych lamp czy innego rodzaju światła. Czuł się tak, jakby drzewo samo je wytwarzało, aby ułatwić wspinaczkę mieszkańcom i zlikwidować prawdopodobieństwo wypadków do minimum.

Gdy wydawało mu się, że droga nigdy się nie skończy, w końcu ujrzał upragniony szczyt. Kiedy stanął na ostatnim stopniu, z ulgą rozprostował kręgosłup, starając się nie myśleć o tym, że czeka go jeszcze droga powrotna. Był to dobry trening po tak długiej podróży na Berkayu, jednak z chęcią skróciłby ten dystans o połowę, bo czuł rwący ból w nogach.

Zrobił kilka kroków w głąb korytarza, w którym się znalazł i stanął jak wryty. Przed sobą miał niewielkie pomieszczenie, które, sądząc po umeblowaniu, musiało służyć jako salon. Jednak to jego ulokowanie wzbudzało największe zaskoczenie i zachwyt. Znajdował się w koronie drzewa, na otwartej przestrzeni.

Falonar miał wrażenie, jakby pokój został umieszczony na jednej z grubych gałęzi. Gdy wytężył wzrok, przez jasnozielone liście mógł dostrzec błękit nieba i sąsiednie drzewa. Lekki podmuch wiatru rozwiewał mu włosy. Miał ochotę podejść do krawędzi i spojrzeć w dół, by przekonać się, jak wysoko się znajdował, ale ostatecznie zaniechał tego pomysłu. W tym przypadku niewiedza była lepsza, szczególnie, że nie przywykł do takich wysokości. Nawet królewska góra na Landare nie mogła się z tym równać.

Zaciekawiony rozejrzał się dookoła. Podłoga nie należała do płaskich i trzeba było uważać przy chodzeniu, by nie potknąć się o nierówności. Pokrywała ją kora drzewa, w niektórych miejscach nieco już zarysowana i poobdzierana. Pomieszczenie posiadało tylko jedną ścianę, która musiała być fragmentem trochę wklęsłego pnia. Gipsówka umocowała na nim ogromny, wykonany z drewna łuk. Falonar zastanawiał się, do kogo mógł należeć, bo dziewczyna była zbyt drobnej budowy, aby naciągnąć strzałę.

Na umeblowanie składał się stół o okrągłym blacie. Wymalowano na nim różnorodne roślinne ornamenty. Zostały oddane nawet ich najdrobniejsze szczegóły. Mężczyzna nie mógł oprzeć się wrażeniu, że, gdyby dotknął pąka szkarłatnej róży, okazałby się on prawdziwy. Wokół ustawiono sześć drewnianych krzeseł także ozdobionych malunkami.

Po chwili do pomieszczenia wmaszerowała Gipsówka, niosąc dwie miseczki pełne pokrojonych świeżych owoców i dzbanek soku. Szklanki już stały na stole.

– Trochę zajęło ci dotarcie tutaj – zauważyła dziewczyna, zachęcając go gestem, by usiadł na jednym z krzeseł.

– W przeciwieństwie do ciebie cały czas musiałem iść z pochyloną głową – odparł. – Nie męczy was schodzenie i wchodzenie na górę?

– Dla nas to normalne, Falonarze. – Uśmiechnęła się szeroko.

– Rozumiem, że deszczu tu nie macie – zasugerował, wkładając do ust soczystą truskawkę.

– Oczywiście, że mamy porę deszczową. Wtedy gałęzie zamykają się i woda nie dostaje się do naszych domów. Ciesz się, że możesz zobaczyć Berkayu w słońcu. To najpiękniejszy czas.

Gipsówka, jakby w roztargnieniu, spojrzała w stronę wielkiego łuku. Szybko się zreflektowała, jednak ten gest nie umknął uwadze Falonara. Wesołe ogniki w jej oczach przygasły i zastąpił je smutek.

– Do kogo należał? – zapytał.

Dziewczyna nie odpowiedziała od razu, bawiąc się szklanym pucharkiem. Jakby w ogóle nie słyszała pytania lub myślami była daleko stąd.

– Jeżeli to cię uraziło, to…

– Nie – przerwała mu pospiesznie. – Nie wiem, czy chcesz słuchać smutnych opowieści, w końcu jedną już ci dziś opowiedziałam.

– Jesteś słuchaczką, ale nie ma nikogo, kto wysłuchałby ciebie, prawda – bardziej stwierdził niż zapytał Falonar, patrząc jej prosto w przepełnione smutkiem oczy.

– Nie jesteś tak głupi jak początkowo myślałam – skwitowała, próbując obrócić słowa w żart, jednak jej się nie udało. – Niech będzie. Ale muszę zacząć od struktury i praw, jakimi rządzi się Berkayu, byś mnie zrozumiał. Pierwszy raz tyle mówię, a to inni mnie słuchają – zaśmiała się cicho, by po chwili kontynuować:

– Berkayu to dość duża planeta, jednak nasza rasa nie jest dużą populacją. Większy obszar porasta nieujarzmiona przyroda. Dzikie drzewa, które nigdy nie zaproszą do swego wnętrza człowieka, nie uformują domu, by zapewnić mu ochronę.

Na Berkayu znajduje się dziewięćdziesiąt dziewięć liczących się zamieszkałych terenów oraz wiele mniejszych, których nie sposób policzyć, czasem ktoś wybierze drogę samotnika, by oddalić się od ludu i zamieszkać samotnie z dala od innych. Niekiedy ktoś do niego dołączy i tak powstaje kolejny maleńki teren mieszkalny. Wszystko się nieustannie zmienia.

Nie mamy jednego władcy. Rządy sprawuje trzynastu radnych wybranych przez lud, by pełnić tę odpowiedzialną rolę aż do śmierci. Jako symbol sprawowanego urzędu każdy nosi na szyi skrystalizowaną, ostatnią łzę Rosiczki. Według podań, po jej scaleniu się z planetą, jeden przewodnik nie potrafił utrzymać na swych barkach tak dużej odpowiedzialności, dlatego podzielono obowiązki.

W pełnym składzie rada spotyka się trzynaście razy do roku, by omówić najważniejsze sprawy związane z planetą. Czasem zdarza się zwołać dodatkowe zebrania, gdy wymagają tego specjalne okoliczności. Kilka dni po waszym przybyciu tu Tamaryszek, dowódca oddziału, z którym rozmawiał twój przyjaciel i zarazem jeden z radnych zwołał takie spotkanie. Pewnie musieli obmówić najważniejsze kwestie związane z informacjami, które nam przynieśliście.

Jesteśmy ludem wojowników, jednak na Berkayu nie żyją bestie czy demony, z którymi moglibyśmy walczyć. Rzadko lądują tu obce kapsuły kosmiczne. Co prawda czasem zdarzy się, że dotrze tu jakiś przybłęda, ale nie stanowi on wyzwania dla wyszkolonego wojownika.

Jeszcze za czasów Rosiczki najdzielniejsi z nas wylatywali z Berkayu na pobliskie planety, by pomagać tamtym ludom poradzić sobie z niebezpieczeństwem, które ich dopadło. Tak zostało do teraz. Może i nasze kapsuły nie są tak wielkie i wykonane z metalu jak wasze, ale jesteśmy w stanie pokonać kosmiczną próżnię.

Słyszałam tylko opowieści o tych statkach i o ich budowniczych. Jest to rzadki dar i niezwykle cenny. Podobno wykonywane są one z drewna. Drzewa oddają nam swe gałęzie, byśmy z nich mogli wykonać kapsuły. Nawet w kosmosie chronią nas przed śmiercią i prowadzą do celu.

Mniszek był jednym z radnych, a zarazem wspaniałym wojownikiem. Znaliśmy się niemal od dziecka, bo żyliśmy na tym samym terenie mieszkalnym. Pobraliśmy się dość szybko po uzyskaniu wieku dorosłego. To były najszczęśliwsze lata mojego życia. Już nigdy ich nie zapomnę.

Gipsówka uśmiechnęła się smutno, a po jej policzkach zaczęły płynąć strumienie słonych łez. Falonar podał jej chusteczkę, poniewczasie orientując się, że i ona nie ocalała od czerwonego barwnika. Dziewczyna nie przejęła się tym i przyjęła ją z wdzięcznością.

– Był mężczyzną, który nie potrafił długo usiedzieć na miejscu. Pchał się na większość misji, szczególnie tych na odległych, niezbadanych planetach. Nic nie było w stanie zgasić jego entuzjazmu.

Za każdym razem, gdy odlatywał, modliłam się o jego zdrowie i bezpieczny powrót. Aż do dnia, gdy zamiast jego uśmiechniętej twarzy, uścisku muskularnych ramion i pocałunku na przywitanie, dostałam martwe ciało. Próbował ratować jakąś rodzinę i przypłacił to życiem. Pozostał mi po nim jedynie jego łuk. Obowiązki radnego przejął Tamaryszek.

Tamtego dnia mój świat się zawalił. Zostałam całkiem sama i już nigdy nie związałam się z innym mężczyzną. Całkowicie oddałam się mojemu ludowi. Oprócz słuchaczki przejęłam też obowiązek nauczycielki dzieci, by zapełnić swoje puste godziny. I tak zostało do dziś – zakończyła, zaciskając mocno palce na chusteczce.

Falonar podszedł do szlochającej cicho Gipsówki i objął ją ramieniem. Dziewczyna wtuliła głowę w pierś mężczyzny. Wziął ją w ramiona, mając wrażenie, że nie ważyła więcej niż cienka gałązka i posadził sobie na kolanach. Nie protestowała, przytulając się do niego całym ciałem. Odgarnął pukle miękkich włosów z jej mokrej od łez twarzy. Wzór na niej wymalowany pozostał bez szwanku, jakby nic nie było w stanie go zmyć.

– Nie jestem w stanie ci pomóc, ale mogę umilić twój czas, dopóki tu jestem – powiedział. – Nie będziesz wtedy taka samotna i pewnie z chęcią usłyszysz opowieści o nieznanych ci planetach.

– Dziękuję – zachrypiała, pociągając nosem.

– Dlaczego wtedy do mnie przyszłaś? – zapytał po chwili, gdy dziewczyna już trochę się uspokoiła.

– Bo, mimo iż sama jestem smutna, lubię gdy inni są szczęśliwi, gdy nie muszą każdego dnia przechodzić tego co ja.

~ * ~

Gdy Gipsówka wbiła sobie coś do głowy, koniecznie musiała wprowadzić to w życie (niczym Ladvarian i Kaelas razem wzięci) i nie mogło być mowy o żadnym sprzeciwie. Falonar czasem żałował, że obiecał zapełnić jej wolny czas, bo dziewczyna wykorzystywała go do granic możliwości.

Długie spacery po lesie, czy odwiedzanie jej na drzewie i kursowanie kilka razy dziennie w górę i w dół po schodach były niczym w porównaniu do tego, co teraz wymyśliła. Koniecznie chciała sprawdzić umiejętności bojowe Falonara, więc postanowiła, że powinien zmierzyć się w pojedynku z Penyu. On obiektywnie oceni jego poziom.

Landarczyk miał nadzieję, że starzec będzie zajęty, nie zechce w tym uczestniczyć lub najzwyczajniej w świecie go nie znajdą. Oczywiście po raz kolejny nie przewidział sprytu Gipsówki.

Zaprowadziła go wprost pod kamienne wzniesienie z tunelami, na szczycie którego wybudowano domek Penyu.

– Dlaczego on mieszka na tej górze? Drzewa nie udzieliły mu schronienia? – zapytał Falonar, zastanawiając się, jak dostaną się na górę. Może w tunelach znajdowały się schody?

Ku jego zdziwieniu Gipsówka wybuchnęła śmiechem. Zanim odzyskała zdolność mówienia, minęło co najmniej kilka minut. Przez cały ten czas Falonar stał i patrzył na nią, nie mogąc zrozumieć zachowania dziewczyny. Przecież nic nadzwyczajnego nie zrobił.

– Górze? Och, Falonarze, jesteś taki uroczy, gdy mówisz rzeczy doprowadzające mnie do śmiechu. To jest żółw. Mistrz podróżuje na nim przez kosmos – oznajmiła, ocierając łzy z kącików oczu. – Teraz śpi i odpoczywa.

Landarczyk patrzył na górę, która okazała się skorupą żółwia i nie mógł uwierzyć w to, co widzi. Przecież to było absurdalne. W kosmosie zdarzały się rzeczy odbiegające od normy, ale nie aż tak. Jakim cudem to monstrualne zwierze w ogóle mogło przeżyć bez tlenu?

– Dasz radę wskoczyć na górę? – zapytała. – Inaczej się tam nie dostaniemy. Co prawda mogłabym wykombinować jakąś drabinę…

– Dam radę – przerwał jej, próbując nie myśleć o tym, jak głośno by się śmiała, gdyby musiał z niej skorzystać.

Cofnął się o kilka kroków i napiął mięśnie, skupiając się na zadaniu, które musiał wykonać. Ruszył biegiem, a gdy znalazł się w odpowiedniej odległości, skoczył. Pagórek nie był nie wiadomo jak wielki, więc bez trudu wzbił się na odpowiednią wysokość. I wtedy pojawił się problem. Zamiast normalnie wylądować na stopach, potężna siła pchnęła go brutalnie na skorupę. Nie był na to przygotowany i, zamiast w pozycji stojącej, wylądował na kolanach, zdzierając sobie spodnie i skórę na twardej powierzchni.

Sycząc z bólu, podniósł się na nogi. Jednak coś nadal było nie tak. Potrzebował do tego znacznie większej siły niż normalnie, organizm cały czas walczył z tym czymś, co podczas skoku tak brutalnie ściągnęło go na ziemię. Potrzebował kilku minut, by przyzwyczaić się do nowych warunków. Po chwili podeszła do niego Gipsówka z zadziornym uśmiechem na twarzy.

– Nie mogłaś mnie ostrzec wcześniej – mruknął niezadowolony, ciesząc się, że zdarł sobie tylko kolana, a nie rozbił głowy czy czegoś gorszego.

– Nie byłoby zabawy – zachichotała i ruszyła przed siebie.

Penyu siedział niedaleko, przyglądając się powoli opadającym z drzew liściom. Ze skupieniem obserwował, jak wirowały na wietrze. Gdy zorientował się, że nie był sam, podniósł się bez większych problemów i obdarzył Gipsówkę uśmiechem. Falonar nigdy nie widział takiego wyrazu na jego twarzy i zastanawiał się, czym dziewczyna zasłużyła sobie na to.

– Mam nadzieję, że nie przeszkadzamy, Mistrzu – odezwała się wesołym tonem, a w jej oczach pojawiły się iskierki podekscytowania na samą myśl o kolejnych wydarzeniach. – Falonar zastanawiał się nad tym, czy nie sprawiłoby ci problemu, gdybyś sprawdził jego wiedzę bojową. Wiem, że od dawna nie przyjmowałeś żadnych uczniów, jednak taki trening na pewno wiele dobrego wniesie do jego życia.

Penyu przeniósł wzrok z rozgadanej Gipsówki na Landarczyka. Oczy zalśniły czystą zielenią niczym u kota szykującego się do polowania na wyjątkowo dorodną mysz. Jakby od niechcenia zakręcił wąsa wokół palca.

– Dlaczego by nie? – odpowiedział po chwili. – To może być wyjątkowo ciekawe doświadczenie. Dam ci dziesięć minut na rozgrzewkę i przyzwyczajenie do tej grawitacji, chociaż widzę, że już sobie nieźle radzisz.

Falonar w głębi duszy do końca wierzył, że Penyu odmówi. Teraz nie miał już możliwości wycofania się, a mężczyzna musiał należeć do kasty naprawdę wykwalifikowanych wojowników, skoro Gipsówka tak ekscytowała się tym pojedynkiem. Na dodatek byle kto nie przeżyłby długo w takiej atmosferze.

Otrzymane dziesięć minut wykorzystał najlepiej, jak potrafił, jednak zdawał sobie sprawę, że to i tak niewiele. Gdy stanął naprzeciwko Penyu, wiedział, że musi traktować go poważnie od samego początku, nie może pozwolić sobie na nawet najmniejszy błąd. Ta walka na pewno nie będzie miała nic wspólnego ze sparingami z Ladvarianem.

Starał się całkiem ignorować stojącą nieopodal Gipsówkę. Teraz liczył się tylko przeciwnik. Nieznany przeciwnik, co stawiało go w gorszej sytuacji, bo nie wiedział, czego mógł się po nim spodziewać. Musiał dać z siebie wszystko już od samego początku, a grawitacja mogła przeszkadzać w precyzyjności i dokładności.

Falonar nie mógł oprzeć się wrażeniu, że pierwszy etap pojedynku był jedynie wybadaniem jego umiejętności. On dawał z siebie wszystko, a Penyu bez trudu blokował każdy cios. Gdy starzec przystąpił do ataku, zaczęły się prawdziwe schody. Landarczyk z trudem nadążał za kolejnymi blokami, nie mając czasu, by samemu zaatakować. Męczył się znacznie szybciej, musząc uważać na każdy ruch przeciwnika i starać się analizować jego kolejne posunięcia.

Pojedynek nie trwał długo i zakończył się niepodważalnym zwycięstwem Penyu. Falonar całkiem opadł z sił i nie dał rady obronić ostatniego ciosu, który powalił go na łopatki. Siedział na skorupie żółwia, zachłannie łapiąc oddech. Hektolitry potu spływały mu po skroni i karku. A najgorsze, że starzec w ogóle się przy tym nie zmęczył. Stał wyprostowany, jakby dopiero szykował się do starcia.

– Wolisz walczyć mieczem, prawda, Landarczyku? – odezwał się, siadając obok mężczyzny.

Falonar skinął głową.

– Widać po twoich ruchach, gdyż głównie stawiasz na siłę. Jednak całkiem dobrze sobie radzisz. Dawno nie widziałem tak dobrze wyszkolonego Landarczyka, już znacznie przewyższasz poziom swej rasy. Ćwicz dalej, a sam zdziwisz się, co jeszcze dasz radę osiągnąć. Niewielu będzie w stanie ci się przeciwstawić. Możesz tu przychodzić, jeżeli będziesz chciał. Kilkanaście okrążeń dziennie wokół Eduardo i nadrobisz zaległości w szybkości.

– Dziękuję, Mistrzu.

– Za co?

– Za cenne lekcje.

Na twarzy Penyu pojawił się dziwny uśmiech, jednak nic więcej nie powiedział. Kiwnął głową, jakby w odpowiedzi na niezadane sobie pytanie.

~ * ~

Ankieta została zamknięta. Aż nie do pomyślenia, że zakładałam ją miesiąc temu i ten czas tak szybko minął. W każdym razie jestem zaskoczona takim wynikiem i przy okazji bardzo zadowolona. Stawiałam, że to jednak dwudziestka wybije się na prowadzenie, tu wolicie o wiele dłuższy post. Bonus już prawie napisałam, została mi tylko jedna, krótka scena, ale wiem, ile będzie mieć stron. Pozostawię to jako niespodziankę, ale mogę zdradzić, że więcej niż dziesięć.

Ostatnio wzięłam się też za korektę pierwszych rozdziałów (może nie ogarnie mnie słomiany zapał i zdołam przejrzeć wszystko). Oprócz zagubionych w akcji przecinków i tym podobnych znalazło się też kilka naprawdę wyjątkowych kwestii. Jak chociażby księżycowe srebro (cokolwiek to jest), miecz zmieniający swoją płeć (czyt. Rodzaj gramatyczny) i tajemnica Ladvariana, o której nawet ja nie mam pojęcia.