Rozdział 40: Nosce te ipsum

Jedyna walka toczy się w ciemnościach. Zwycięstwo odnosi się zawsze na ich skraju.

René Char

Ladvarian szedł szybkim krokiem w stronę obranego celu. Widział dokąd zmierza, pokonywał tę drogę już niejeden raz. Tylko dlaczego, aż tak bardzo zależy mi, aby udać się tam jeszcze raz?, przemknęło mu przez myśl. Nie znajdowało się tam nic szczególnego.

Droga przez ruiny dawnej stolicy wydawała mu się dłuższa niż zwykle. Niedaleko znajdowała się królewska góra z ukrytym w jej czeluściach grobowcem ostatniego króla.

Jakieś światło oświetlało mu drogę przez noc i nie pozwalało zboczyć z obranego kursu, aż nie dotarł na skraj jeziora, w którym składał swoją prawdziwą przysięgę.

Tafla była gładka i nieruchoma. Na tle czerni odbijały się pojedyncze punkciki gwiazd i… coś jeszcze. Coś, czego tam nie powinno być. Duża, jasna tarcza zawieszona na niebie. Księżyc? Czy to możliwe, aby powrócił?

– Ladvarianie. – Usłyszał dobiegający z oddali szept.

Nie potrafił zdefiniować, do kogo mógłby należeć. I wtedy to zobaczył. Na drugim brzegu ktoś się znajdował. Postać mężczyzny wyłoniła się spomiędzy wysokich, spiczastych, skalnych iglic. Kto to był?

Podniósł głowę, by spojrzeć wprost w jasne oblicze księżyca. Czuł jego zew, wzywał go. Za chwilę wszystko się odmieni, pozna swoje przeznaczenie, swoją prawdziwą drogę. Będzie pełny.

Ryk jakiegoś dzikiego zwierzęcia w oddali. Nie, całkiem blisko.

Blada tarcza i…

Obraz zamazał się, chociaż tak bardzo chciał go utrzymać. Musiał wiedzieć, co się stanie.

Po chwili znów znajdował się nad jeziorem, jednak tym razem gładką taflę oświetlały promienie Lume Estrell. Po jasnej tarczy księżyca nie pozostał nawet najmniejszy ślad. Zawiedziony spuścił głowę, spoglądając w wodę.

Zamarł, gdy ujrzał w niej wyraźne odbicie twarzy mężczyzny. Był w średnim wieku, o czym świadczyły liczne blizny i bruzdy pokrywające poważne oblicze. Wzdłuż lewego policzka biegła krzywa blizna. Ciemne włosy sięgały umięśnionych ramion. Na głowie błyszczała korona ozdobiona księżycowymi kamieniami.

Ale przecież nie jestem królem?

Z trwogą zorientował się, że nie patrzy wcale na własne odbicie, lecz na twarz ostatniego króla. Tego, który przegrał. Ale przecież równie dobrze mógł stać się takim samym człowiekiem.

Ladvarian uśmiechnął się do niego, coś mówił, lecz nie potrafił zrozumieć słów, nie chciał ich zrozumieć. Chciał uciec, znaleźć się jak najdalej od tego miejsca.

Obraz zaczął się zacierać. Zapanowała ciemność i ogień. Płonął wszędzie wokół, jakby nigdy nie miał zgasnąć, jakby nic nie było w stanie go ujarzmić. Słyszał głosy. Szepty i krzyki zlewały się w jedną niezrozumiałą całość. Nie mógł tego znieść, ale musiał słuchać, umysł nie chciał powrócić w słodką ciemność, z której tak brutalnie został wyrwany.

Dusza rwała się na drugą stronę, ale przecież nie mogła zostać tam przyjęta. Nie mogła też ponownie zasnąć. Brutalnie zbudzona musiała egzystować w tym ciele. Znosić jego ból, płonąć w ogniu.

Różnorodne obrazy nachodziły na siebie jak w kalejdoskopie. Raz miał cztery lata i musiał znosić karcące uwagi ojca, oznajmiającego mu, jak jest beznadziejny. Innym razem był znacznie starszy i to Paragas go znieważał i ubliżał mu w najgorszy z możliwych sposób.

I twarze. Te, które tak bardzo chciał zapomnieć, wymazać z pamięci, by wrócić do ciemności. Aby znów zasnąć.

Peyton w swoim łożu narzekający na wyimaginowaną chorobę. Lothor knujący coś ze swoją córką. Zimne spojrzenie Evolet, które tak raniło jego serce. Błaganie o litość OruTau, zanim roztrzaskał jej kark. Niewyraźny zarys jakiejś kobiety, matki, która zmarła, zanim zdążył ją poznać i zapamiętać. Beznamiętne oblicze Vrieskasa, dla którego liczyła się tylko władza. Paragas plujący mu w twarz. Kamienne oblicze króla Ladvariana, po którym otrzymał imię, jakby już na wstępie skazano go na porażkę. Drwiny Kendappy, gdy nie potrafił wygrać z nią w pojedynku, kiedy miał dwanaście lat. Zwycięski uśmiech Keres, gdy prawie go zabiła. I inni, tak wielu innych. Nie pamiętał już nawet ich imion. Zacierały się w odmętach umysłu.

I Falonar… Ale czy jego także chciał zapomnieć? Dusza chciała, lecz serce nie. Przecież to on był mu tak bliski. Od zawsze razem, jakby nic nie miało ich rozdzielić. Najwierniejszy przyjaciel. Jedyna osoba, której bezinteresownie na nim zależało. Bratnia dusza.

Wtedy ujrzał ostatnią twarz. Kobieta w krótkich, sterczących na wszystkie strony włosach. Ubrana w typowy męski strój bojowy. Trzymała w rękach zniszczony miecz. W niczym nie przypominał tego, który wyrzeźbiono na jej pustym grobowcu. Kalush.

– Mój synu – powiedziała królowa, uśmiechając się przez łzy.

Stała daleko, lecz czuł jej ciepły, kojący dotyk. Ale na pewno jej? Wydawało mu się, że nie. W końcu ona odeszła już tak dawno, pozostawiając po sobie tylko wisior. To w nim ukryła cząstkę swej duszy i serca. Nadzieję, że kiedyś jej lud podniesie się i zwycięży.

Za nią stała jeszcze jedna postać. Wysoki mężczyzna, którego twarz ukryta była w cieniu. Znał go, ale nie potrafił przypomnieć sobie jego imienia. To było tak dawno, a przecież łączyło ich wszystko. Czy już wtedy to czułem?

Postacie zaczęły się zacierać, wracać do ciemności. Jednak pozostał jeden jasny punkcik. Gwiazda nadziei, bo przecież nadejdzie dzień, gdy znów się spotkają. Gdy będzie pełny. Obiecano mu to.

~ * ~

Ladvarian powoli otworzył oczy, mrugając kilkukrotnie, by przyzwyczaić je do światła. Nieznacznie obrócił głowę w lewą stronę, zastanawiając się, gdzie się znajduje. Wszystko w zasięgu wzroku zostało wykonane z drewna i nie przypominało niczego, co widział w swoim życiu. Jakby ponownie śnił jakiś dziwny sen.

Ostatnie co pamiętał, to ironiczny uśmiech na twarzy Keres, gdy szykował się do zadania ostatecznego ciosu. I ból. Ogromny, wręcz nie do opisania. A potem ogień ogarniający całe ciało. Każdy, nawet najmniejszy atom, jakby nic nie mogło ukryć się przed tą potężną siłą.

Ostrożnie przesunął dłoń na prawy bok. Wyczuł coś, co przypominało mu grubą narośl na skórze. Czyżby jednak nie było żadnej rany?

Wtedy dostrzegł siedzącego przy nim Falonara. Drzemał z głową opartą na ramieniu. Uśmiechnął się na ten widok. Nie potrafił zrozumieć, dlaczego przyjaciel pofarbował włosy na czerwono. A może to tutejsze światło tak mamiło? Albo jego mózg szwankował i nie rejestrował niektórych kolorów? Albo był to kolejny dziwny sen.

Ladvarian ostrożnie podniósł się do pozycji siedzącej, nie mogąc powstrzymać jęku, który wydobył się z jego ust. Prawy bok cały czas bolał. Odgarnął koc, którym go przykryto, by przyjrzeć się miejscu, w którym powinna znajdować się rana.

Zdziwił się, bo zamiast niej zobaczył grubą, krzywą bliznę biegnącą w poprzek prawego boku. Niektóre tkanki nadal były postrzępione przy brzegach. Wyglądała okropnie i zdawał sobie sprawę, że zostanie już na zawsze. Nacisnął na nią palcem i natychmiast jęknął z bólu. Czyżby jeszcze nie wrócił do formy? Jak długa miała go jeszcze czekać rehabilitacja? A może faktycznie był to tylko kolejny sen. Pozostawała tylko jedna możliwość, aby się tego dowiedzieć.

– Falonarze… – zachrypiał, ledwo wydobywając z siebie głos. Jakby od dawna go nie używał. Ale przecież nie mogło minąć dużo czasu. Może krzyczał w gorączce i dlatego teraz było mu tak trudno?

– Falonarze… – spróbował jeszcze raz, ale efekt pozostał taki sam.

To wystarczyło, bo mężczyzna otworzył oczy i spojrzał na niego. W jego spojrzeniu dostrzegł zdziwienie, które natychmiast zastąpiła niewysłowiona ulga. Ladvarian miał wrażenie, że w kącikach oczu zaszkliły się łzy, lecz nie był w stanie dokładnie tego stwierdzić, bo już po chwili znalazł się w ramionach Falonara. Był lekko zdezorientowany tym nagłym wybuchem emocji, jednak odwzajemnił uścisk.

– Jak dobrze, że już się obudziłeś, Ladavrianie – szepnął zachrypniętym głosem.

– Nie rozumiem – powiedział lekko zdezorientowany.

Falonar gwałtownie odsunął się od niego. Książę od razu zorientował się, że przyjaciel nie patrzy na niego, jakby próbował ukryć łzy błyszczące mu w oczach.

– Byłeś nieprzytomny przez dwa tygodnie. Sztylet Keres został zatruty. Ledwo… Gdyby nie mieszkańcy Berkayu … – nie potrafił dokończyć zdania, jakby za wszelką cenę starał się wyrzucić z głowy tę alternatywę.

Ladvarian od razu zorientował się, że coś było nie w porządku. Falonar unikał patrzenia mu w oczy, nie chcąc dopuścić, aby zorientował się, jakie emocje nim targały. Czyżby w ciągu tych dwóch tygodni coś się wydarzyło?

– Falonarze, co się dzieje? – zapytał z troską. Wymierzy sprawiedliwość każdemu, który ośmielił się coś mu zrobić. Tak jak przez wszystkie poprzednie lata. Mimo że przyjaciel nie zawsze zdawał sobie sprawę z jego poczynań.

– Nic… – zaczął, ale natychmiast urwał, nie potrafiąc znaleźć odpowiednich słów. – Muszę iść. Uzdrowicielka zapewne chce zobaczyć ranę. Przyjdę później.

Wstał i, zanim Ladvarian zdążył cokolwiek powiedzieć czy zrobić, wyszedł z pomieszczenia, zostawiając go samego z natłokiem myśli nie układających się w żadną logiczną całość.

– Coś musi leżeć mu głęboko na sercu – odezwał się cichy i spokojny głos.

Ladvarian dopiero teraz zorientował się, że obok jego łóżka stała stara kobieta. Jej skóra była szara, a wymalowane na twarzy wzory ledwo widoczne ze względu na siatkę zmarszczek i bruzd. Jasne, prawie białe oczy błyszczały w świetle pojedynczej lampy stojącej na szafce. Srebrne włosy spięła w kok wysoko na czubku głowy. Miała na sobie długą, prostą suknię w kolorze niemal zlewającym się ze skórą.

– Wiesz, co to jest? – zapytał, cały czas spoglądając w miejsce, w którym zniknął Falonar.

– Ciebie powinnam o to zapytać.

– Przez dwa tygodnie leżałem nieprzytomny, skąd mogę to wiedzieć?

– Gdyby to od niego zależało, siedziałby przy tobie bez przerwy, nie przejmując się sobą.

Ladvarian nie potrafił dostrzec związku między jednym a drugim. Postanowił, że wyciągnie to od Falonara przy najbliższej nadążającej się okazji.

~ * ~

Falonar biegał wokół skorupy Eduardo. Pot spływał mu hektolitrami po nagiej piersi i karku. Zmęczenie dawało się już we znaki po pokonaniu kilkudziesięciu okrążeń w zwiększonej grawitacji, ale nie przestawał. Najwyżej padnie na twarz, ale się nie zatrzyma.

Przeklinał w duchu swoją słabość, nie powinien pozwolić sobie na tak emocjonalne zachowanie. To niedopuszczalne. Najgorsze, że mógłby się zapomnieć, zrobić coś, czego by później żałował. Zanim wróci do Ladvariana, ponownie musi założyć maskę, którą tak usilnie próbowała zedrzeć Gipsówka.

– Próbujesz coś sobie udowodnić, czy to nowy rodzaj rozrywki – wysiłek do granic możliwości z prawdopodobieństwem trwałych uszkodzeń organizmu? – Usłyszał znajomy głos.

– Masz do mnie jakąś sprawę? – zapytał, ale się nie zatrzymał. – Jestem zajęty.

– Właśnie widzę – prychnęła. – Falonarze, proszę.

Niechętnie stanął i spojrzał na Gipsówkę. Na jej twarzy malowała się autentyczna troska. Bez słowa podała mu bukłak z chłodną wodą. Opróżnił cały w kilku łykach. Dziewczyna uśmiechnęła się nieznacznie, po czym usiadła na skraju żółwiej skorupy. Chcąc nie chcąc ukucnął obok niej, odgarniając z czoła mokre od potu włosy. Im szybciej ją wysłucha, tym szybciej sobie pójdzie i da mu spokój. Może.

– Obudził się? – zapytała, chociaż miał wrażenie, że już o tym wie.

W odpowiedzi skinął jedynie głową.

– Nie powinieneś siedzieć przy nim i dotrzymywać mu towarzystwa? To zawsze poprawia samopoczucie chorych, a Macierzanka na pewno by cię nie wyrzuciła – trafiła w sedno jak zawsze.

– Poniosły mnie emocje i musiałem wyjść – wyjaśnił w odpowiedzi.

– Nie widzę związku między jednym i drugim. Oficjalnie to zawsze twój przyjaciel, więc masz prawo cieszyć się z jego powrotu do zdrowia, a między nami, powinieneś mu powiedzieć, co czujesz.

– Nie. Podjąłem już decyzję, ale ty nie potrafisz tego zrozumieć. To mój król i tak pozostanie.

– Uparty jesteś, ale ten mur, który postawiłeś już zaczyna kruszeć.

– Musisz zaakceptować siebie, by zyskać miano prawdziwego wojownika. Inaczej wszystko, co robisz pozbawione jest sensu. – Usłyszał za sobą głos Mistrza Penyu.

Odwrócił głowę i zobaczył podchodzącego do nich mężczyznę. Starzec przykucnął przy Gipsówce i skierował swe uważne, przeszywające spojrzenie na Falonara.

– Postępuj w zgodzie z sercem, a będzie ci łatwiej – kontynuował, a dziewczyna energicznie kiwnęła głową, zgadzając się z nim. – To nie jest proste i nauczenie się tego trwa nieraz latami, ale wy, Landarczycy, jesteście zdolną rasą i niezwykle upartą, co tylko pomaga wam w samodoskonaleniu i osiągnięciu celu.

– Miałeś wcześniej kontakt z innymi Landarczykami? – zaciekawił się Falonar.

– Z jednym – odpowiedział, uśmiechając się nieznacznie. – Okropny wrzód na tyłku, ale zdolny i ambitny, chociaż wbicie mu rozumu do głowy i zapanowanie nad jego paskudnym językiem zajęło trochę czasu. Dla niego zawiesiłem swoją emeryturę, ale nie żałuję. W każdym razie Macierzanka jeszcze trochę przetrzyma twojego przyjaciela na Berkayu i nawet moja interwencja nic nie pomoże, mimo że czas nas trochę goni. Wykorzystaj te dni, by popracować nad sobą. – Wstał i rozprostował kręgosłup. – Jak chcesz, pojutrze możesz do mnie wpaść, dam ci kilka lekcji.

Odwrócił się na pięcie i odszedł w stronę swojego domku. Falonar zastanawiał się, kim mógł być owy Landarczyk. Ostatnimi czasy nie słyszał o nikim ambitnym, kto wyleciałby i nie wrócił. Chyba że wydarzyło się to dawno temu.

– Może chociaż jego posłuchasz – stwierdziła Gipsówka z nadzieją. – A przy okazji będę mogła odwiedzić twojego Ladvariana i zobaczyć, jaki jest.

– Nie! – krzyknął Falonar, za późno orientując się, że za bardzo podniósł głos.

– Chcę go tylko odwiedzić, obiecuję, że nic nie powiem.

Uśmiechnęła się serdecznie, a mężczyzna nie mógł oprzeć się wrażeniu, że i tak może powiedzieć za dużo, chociażby między wersami.

~ * ~

Znaczenie tytułu: poznaj samego siebie. Ostatnio miałam na nakrętce Tarczyna i nie mogłam się powstrzymać.

Zaczynają się dwa ostatnie tygodnie semestru (a co potem lepiej nie myśleć), więc mogę u was być z lekkim (lub większym) opóźnieniem, ale w weekendy wszystko ponadrabiam, szczególnie, że posty będą dodawane regularnie co tydzień.