Rozdział 41: Wspomnienia księcia

Jakiś młody człowiek zamiatał stopnie – teoretycznie. W praktyce przesuwał brud z miejsca na miejsce, dostarczając mu nowych widoków i okazji poznania nowych przyjaciół.

Terry Pratchett

Ladvarianowi powoli zaczynało się nudzić. Macierzanka oznajmiła mu, że jeszcze przez kilka dni będzie musiał poleżeć w łóżku. Minęło zaledwie parę godzin, a on już miał ochotę wstać i trochę się przespacerować. Leżenie było tak nudne i monotonne. Chciał działać, a nie gapić się w sufit. Gdyby miał chociaż z kim porozmawiać…

~ * ~

Ladvarian miał dość, chciał wydostać się stamtąd, uciec, najlepiej w najdalsze części wszechświata, gdzie ojciec nigdy go nie znajdzie. Nie miał ochoty już nigdy go oglądać, słyszeć obraźliwych słów pod jego adresem. Dlaczego chociaż raz nie mógł być taki jak inni?

Mimo że miał pięć lat, już rozumiał, że jego pozycja nie pozwalała mu na okazywanie słabości. Zresztą, ojciec od zawsze uświadamiał mu, że nie chce syna, który narzeka i mazgai się po kątach. Miał zachowywać się jak przystało na jedynego spadkobiercę rodziny książęcej, nie jak wieśniak. Problem polegał na tym, że nikt nie powiedział mu, co to znaczy.

Inne dzieci bawiły się na pałacowym dziedzińcu lub w ogrodach, nawet plebejusze ganiali po ulicach Starej Dzielnicy, śmiejąc się i krzycząc radośnie. On nie mógł. Jego jedyną zabawką, odkąd pamiętał, był miecz. Miał ćwiczyć, by stać się najpotężniejszym wojownikiem, osiągnąć poziom tego, po którym otrzymał imię. A najlepiej, aby przez swoją Ceremonię też przeszedł szybciej. Bo tak zwiastował fałszywy księżyc. Problem polegał na tym, że nie prosił się o żadne mistyczne znaki. Chciał być normalny, a skończyło się na tym, że niedługo zacznie pobierać lekcje walki razem z innymi chłopcami, dużo starszymi od niego. Oczywiście nie rezygnując z treningów z prywatnym mistrzem.

Ukradkowe wymknięcie się z pałacu nie stanowiło dla niego problemu. Ojciec nigdy nie zwracał na niego większej uwagi, zajęty był własnymi sprawami. Nowy generał przysłany na Landare dopiero zapoznawał się z sytuacją na planecie. Ladvarian zawsze przebierał się, by bez trudu wmieszać się w tłum. W Starej Dzielnicy nikt nie zwracał uwagi na małego chłopca w łachmanach wałęsającego się po ulicach. Czasem jakaś staruszka litowała się nad nim i dawała świeżo upieczoną bułeczkę, jednak nikt nie widział w nim syna Peytona.

Teraz miał ochotę posunąć się dalej. Postanowił wybrać się na przeklętą górę wznoszącą się nieopodal Starej Dzielnicy. Ojciec zabronił mu tam chodzić, twierdząc, że to niebezpieczne miejsce. Ladvarian chciał dowiedzieć się, ile z tego, co mówił było prawdą. Ostatnie gatunki dzikich bestii zamieszkujących kamienne równiny nie podchodziły tak blisko miast. Trzymały się blisko własnych siedlisk. Więc co mogło kryć się wśród skał?

Biegł szybko, starając się jak najszybciej wydostać z Nowej Dzielnicy, by znów poczuć kamień pod bosymi stopami. Nie mógł oprzeć się myśli, czy nie posunąć się jeszcze dalej. Mógłby opuścić stolicę i wybrać się do innego z miast Landare, by tam rozpocząć nowe życie. Na zawsze uwolnić się od ojca i piętna, które otrzymał w dniu narodzin. Myśl kusząca, jednak wymagała dokładniejszych planów.

Postanowił wybrać okrężną drogę, by ominąć najbardziej zaludnioną część Starej Dzielnicy. Wolał przejść przez ruiny, które dawno temu musiały być majestatycznymi budynkami. Zastanawiał się, dlaczego zostały opuszczone i zniszczone. Po co ktoś budował te kolorowe szkarady z metalu, skoro mógł mieszkać tutaj? Postanowił, że dowie się tego, nawet jeżeli była to jedna z rzeczy zakazanych.

Nagle usłyszał czyjeś krzyki. Nie dochodziły z daleka. Postanowił sprawdzić ich źródło. Może ktoś potrzebował pomocy? W końcu wypadki zdarzyć mogą się wszędzie, a ludzie mieszkający tutaj byli znacznie milsi i pomagał im z większą przyjemnością.

Zbliżał się ostrożnie, nie wiedząc, co może go czekać. Gdy znalazł się całkiem blisko, zorientował się, że miał do czynienia z większą grupą ludzi. Powoli wychylił się zza kawałka skały, który prawdopodobnie kiedyś był ścianą.

Zobaczył sześciu chłopców. Pięciu z nich ustawiło się w kręgu. Od razu zorientował się, że byli Landarczykami. Na dodatek pochodzącymi z zasłużonych rodzin, o czym świadczyły ich dobrej jakości, zadbane ubrania. Ostatni z nich klęczał na ziemi wewnątrz okręgu trzymany przez jednego z tamtej piątki, by nie mógł się ruszyć lub wyrwać. Kurtyna jasnych włosów zasłaniała mu pół twarzy i opadała na ramiona. Lniana, połatana koszula była rozdarta w kilku miejscach. Nie umknęło uwadze Ladvariana, że miał rozciętą skórę przy skroni. Krew ściekała na pierś, niemal całkiem zalewając jedno oko.

Obcy, była to pierwsza myśl, która przyszła mu do głowy. Jednak oni stanowili elitę społeczną, a ten ewidentnie należał do plebsu.

– Co, mieszańcu, zaczniesz w końcu błagać nas o wybaczenie? – zawołał jeden z napastników.

Splunął w twarz swojej ofierze. Jasnowłosy chłopak nie zrobił nic, lecz nie umknęło uwadze księcia, że zacisnął mocniej pięści.

– Rozumiem, jeszcze ci mało – zakpił. – Ktoś taki jak ty nie ma prawa zabierać mi mojego miejsca. Mieszańcy nie mają prawa ćwiczyć razem z prawdziwymi Landarczykami. Nie mają prawa nosić miecza. Możesz co najwyżej być moim niewolnikiem i robić tylko to, na co ci pozwolę.

Kopnął klęczącego w brzuch. Tamten zgiął się w pół pod wpływem uderzenia, jednak natychmiast wyprostował się. Jednemu z kolegów napastnika nie spodobało się to, bo już po chwili uderzył go w twarz. Z nosa zaczęła płynąć strużka krwi.

– Masz ostatnią szansę, mieszańcu. Zrezygnujesz z treningów i awansu do wyższej grupy dobrowolnie, czy mam cię pobić tak, że nigdy nie dojdziesz do siebie?

– Zostawcie go! – wrzasnął Ladvarian, wychodząc z ukrycia. Zdołał zorientować się, że jasnowłosy chłopak nigdy nie podda się ich woli.

– Spieprzaj stąd, dzieciaku – prychnął jeden z napastników. – Inaczej dołączysz do mieszańca.

– Co on wam zrobił?

Nikt go nie słuchał. Jeden z chłopców natarł na niego, jednak Ladvarian bez trudu zrobił unik, kopiąc go przy tym w kolano. Był tak niski, że musiał radzić sobie na inne sposoby. Landarczyk padł na twarz, jęcząc z bólu. Łzy stanęły mu w oczach.

– Zapłacisz za to, smarkaczu! – wrzasnął przywódca bandy.

Ladvarian westchnął zrezygnowany, patrząc, jak tamten biegnie w jego stronę. Uśmiechnął się, zastanawiając się, czy w ogóle pomyślał, jak ma zamiar go trafić. Pewnie nie, głupcy nigdy nie myśleli. Tego nauczył się od ojca.

Usunął się z drogi w ostatniej chwili, przywódca zachwiał się, gdy jego pięść trafiła w powietrze zamiast w rywala. Książę nie potrafił ukryć rozczarowania, że i ten nie był przeciwnikiem na poziomie. Uderzył go w brzuch, nie wkładając w cios zbyt dużej siły, by nie spowodować trwałych okaleczeń. Chłopak padł na ziemię, rzygając na własne kolana. Jęczał, starając się coś powiedzieć, jednak Ladvarian stracił nim wszelkie zainteresowanie.

Spojrzał na pozostałą trójkę, nie ukrywając groźby w spojrzeniu. To zawsze działało na takich głupców, którzy myśleli, że są nie wiadomo jak potężni i niepokonani. Szczególnie, gdy najpierw zademonstrował cząstkę swych możliwości.

– Zabierzcie stąd swoich kumpli. I jeżeli jeszcze raz przyłapię was na znęcaniu się nad innymi, nie będę tak łagodny.

Oprawcy bez sprzeciwu spełnili jego polecenie. Mógł założyć się, że nie chcieli dołączyć do pozostałych i leżeć na ziemi we własnych rzygach i jęczeć.

Ladvarian podszedł do jasnowłosego chłopca. Oderwał kawałek materiału z koszuli, by wytrzeć mu krew płynącą z nosa i skroni.

– Co im zrobiłeś? – zapytał, nie zwracając uwagi na daremne próby odsunięcia się tamtego.

– Nic – odpowiedział, wstając i udaremniając księciu wytarcie reszty krwi. Ladvarian był za niski, by dosięgnąć. Jasnowłosy ruszył z miejsca, nie zwracając uwagi na wybawcę.

– Nie wyglądało mi to na nic – nie dawał za wygraną, idąc tuż za nim.

– Co się tak uparłeś? Dla ciebie nie ma to żadnego znaczenia – mruknął niezadowolony. – Kim ty w ogóle jesteś?

– Dla ciebie nie ma to żadnego znaczenia – powtórzył jego słowa, co nie spodobało się jasnowłosemu chłopcu.

– Dziękuję za pomoc, ale nie mam zamiaru nic ci wyjaśniać. I przestań za mną łazić, nie potrzebuję ochrony, by dojść do domu.

– Nie wyglądasz na takiego, który nie dałby sobie z nimi rady – zauważył, nie zwracając uwagi na jego słowa. Chciał wiedzieć, czy gdy spotka tamtych w przyszłości, ma dołożyć im jeszcze bardziej. Zresztą tutaj nikt nie rozpoznawał w nim księcia, więc był bezkarny.

– A ty wyglądasz na takiego, który wszędzie wtyka nos, chociaż nikt go o to nie prosi. Nie mam pieniędzy, by zapłacić ci za ratunek, więc się odwal.

– Nie chcę pieniędzy.

Skręcili w jedną z zamieszkałych uliczek. Ladvarian domyślał się, że pewnie tutaj mieszka jasnowłosy chłopak i w ten sposób chce pozbyć się jego obecności i nie odpowiadać na kłopotliwe pytania. Zresztą, zawsze mógł tu wrócić w przyszłości. Nie powie teraz, to powie później. Żaden kłopot.

– Falonarze! – krzyknęła jakaś kobieta pieląca grządki warzywne w ogródku.

Trochę niezgrabnie przeskoczyła przez niski płotek i podbiegła do jasnowłosego chłopca. Wyjęła z kieszeni chustkę i zaczęła ocierać mu twarz, by pozbyć się reszty krwi. Było to dość mozolne zadanie, bo zdążyła już zaschnąć.

– Nic mi nie jest, mamo. – Próbował jej się wyrwać, ale kobieta była nieugięta.

Ladvarian stanął w oddali, przyglądając się scenie. Nie mógł uwierzyć, że chłopak tak bardzo chce się wyrwać. On oddałby wszystko, aby ktoś kiedyś zachował się tak w stosunku do niego. Ale jego matka nie żyła.

Nagle kobieta odwróciła zatroskaną twarz od syna i spojrzała na niego. Zmarszczyła brwi, jakby próbowała coś sobie przypomnieć. Po chwili na jej twarzy pojawił się wyraz zaskoczenia. Zrobiła dwa kroki w przód i uklęknęła przed nim, pochylając głowę.

– Książę, nie poznałam cię od razu.

Ladvarian miał ochotę zapaść się pod ziemię. Jakim cudem ta kobieta zdołała go rozpoznać? Nie wiedział, jak ma się zachować. Zresztą, nigdy nikt nie okazywał mu takiego szacunku.

– Nie wiem, jak mam ci się odwdzięczyć za pomoc synowi.

– Nie, proszę… - zaczął Ladvarian, jednak kobieta nie pozwoliła mu dojść do słowa.

– Książę, może zechcesz zjeść z nami? Upiekłam jabłecznik. Nie może równać się z posiłkami w pałacu, ale nie wiem, co innego mogłabym dla ciebie zrobić.

– Dobrze – odpowiedział pospiesznie. Jakie miał inne wyjście?

Kobieta uśmiechnęła się serdecznie i wstała. Ruszyła w stronę domu.

– Wybacz mi, nie wiedziałem, książę – odezwał się jasnowłosy chłopak, pochylając głowę.

– Zamknij się.

Szlag niech to trafi. Miał nadzieję, że kobieta nie zawiadomi nikogo i nikt z pałacu nie dowie się o jego przechadzkach po Starej Dzielnicy.

~ * ~

Ladvarian nie spodziewał się, że pierwszy grupowy trening okaże się taki… No właśnie, wręcz zabrakło mu słów na określenie tego, w czym został zmuszony brać udział. Z chęcią wycofałby się do pałacu, gdy tylko dotarł na plac treningowy.

Dwójkę chłopców rozpoznał bez trudu. Jednym był jasnowłosy Falonar, drugim jeden z jego oprawców. Na szczęście obaj zachowywali się tak, jakby widzieli go pierwszy raz w życiu. Zastanawiał się, czy ten drugi w ogóle rozpoznał w nim tego małego, brudnego chłopca w łachmanach, który przeszkodził mu w wymierzeniu sprawiedliwości. Miał nadzieję, że nie, bo inaczej różnie mogłoby się to dla niego skończyć.

Zastanawiał się, dlaczego w ogóle został dołączony do tej grupy, skoro tamten w ogóle nie dorastał mu do pięt. Później bez trudu zorientował się, że był on jedynie pionkiem w rękach innego chłopaka, prawdopodobnie dużo starszego, sądząc po posturze.

Największy szok przeżył, gdy zobaczył Falonara w starciu. Kogoś tak dobrego jeszcze nigdy nie spotkał. Ojciec powtarzał mu, że był jedynym tak silnym Landarczykiem, jednak teraz miał dowód na to, że się mylił. Niezmiernie go to zaintrygowało i postanowił sprawdzić wszelkie informacje odnoście Falonara. Tym bardziej, że mieszańcy rzadko kiedy osiągali tak wysoki poziom.

Żałował, że mistrzowie nie pozwolili zmierzyć mu się z Falonarem, a przydzielili do pary przywódcę grupy, któremu wiele brakowało do zdolności tamtego. Miał nadzieję, że następnym razem się to zmieni. A jak nie to zamieni z ojcem dwa słowa na ten temat. Prawie zawsze dostawał to, co chciał i tym razem miał zamiar to wykorzystać. Nasłucha się przy tym całej litanii obelg, ale jakoś to przeżyje przez wzgląd na nagrodę.

Po zakończonym treningu całkowicie zignorował mistrzów, którzy zapewne mieli mu coś do powiedzenia. To samo zrobił z pozostałymi Landarczykami próbującymi go otoczyć, by spędził z nimi trochę czasu. Pewnie później rozpowiadaliby o tym jakieś wyssane z palca banialuki i wszystko podkoloryzowali.

Falonar już wychodził z placu treningowego, gdy Ladvarian pozbierał swoje rzeczy i pobiegł w jego stronę. Taka szansa mogła się więcej nie powtórzyć, a im szybciej zacznie wprowadzać swój plan w życie tym lepiej. Zresztą, koniecznie chciał się z nim zmierzyć. Nieważne czy podczas oficjalnego treningu, czy gdzieś na boku. To drugie nie przystało księciu, lecz nigdy nie przejmował się głupimi prawami. Zrównał się z nim, ale chłopak zdawał się nie dostrzegać jego obecności.

– Świetnie sobie radziłeś na treningu – zaczął, nie mogąc dłużej znieść milczenia.

– Dziękuję, książę.

Uprzejma, krótka odpowiedź, a potem dalsze milczenie i zawziętość malująca się na twarzy. Westchnął zrezygnowany, już wolał być upierdliwym dzieciakiem wtykającym nos w nieswoje sprawy.

– Powiesz mi w końcu, dlaczego na ciebie napadli – nie dawał za wygraną. Musiał wiedzieć, czy podczas kolejnego treningu ma porządnie upokorzyć przywódcę tej bandy. To zwykle działało i taki delikwent znacznie tracił w oczach mistrzów. Prawdopodobnie wtedy jako partnera przydzieliliby mu Falonara.

– Ja… – zaczął, ale po chwili urwał.

Ladvarian bez trudu zorientował się, że wewnątrz niego toczyła się walka o to, czy powiedzieć, czy jednak nie. Na twarzy obmalowały się najróżniejsze, targające chłopakiem emocje, których nie potrafił ukryć. Czekał, dając mu czas do namysłu. Wiedział, że w jego przypadku lepiej poczekać, niż niepotrzebnie naciskać.

– Ponieważ mistrzowie zdecydowali, że ja także przeniosę się do wyższej grupy. Oznajmili, że przekroczyłem poziom klasy średniej…

– To dobrze o tobie świadczy. W czym problem? – powiedział Ladvarian, nie mogąc zrozumieć, dlaczego w brązowych oczach Falonara dostrzegł jedynie wstyd.

– Bo ośmieliłem się przyćmić sukces Edrick. Jak stwierdził, tylko prawdziwi Landarczycy mają prawo awansować do wysokiej klasy. Mistrz, który podjął tę decyzję nie pochodził stąd, więc uznali, że mnie faworyzuje. Miałem dobrowolnie zrezygnować z tego zaszczytu, bo…

– Bo co? – nalegał Ladvarian.

Złość zaczęła się w nim kumulować i szukać ujścia na zewnątrz. Miał ochotę wrócić na plac treningowy i porządnie przyłożyć tym pustym dupkom, którzy zachowywali się jak rozkapryszone bachory, nie wojownicy wysokiej klasy.

– Nic takiego, książę.

Nic takiego, prychnął w duchu Ladvarian. Doskonale zdawał sobie sprawę, że było to jednak coś poważnego. Zastanawiał się, co mogło sprawić, że chłopak z tak ogromnym talentem postanowił poddać się bez walki.

– Z jakiej rasy pochodził twój ojciec? – zapytał Ladvarian, nie mogąc się powstrzymać. Obcy, którzy przylatywali na Landare, by się osiedlić nigdy nie byli wykwalifikowanymi wojownikami, zazwyczaj w ogóle nie wiedzieli, jak poprawnie posługiwać się bronią.

– Mój ojciec był półkrwi, książę – odpowiedział, a jego twarz wykrzywiła się, jakby samo wspomnienie o nim sprawiało mu ogromny ból. – Nie wiem, krew jakiej rasy płynie w moich żyłach. Nigdy nie zapytałem o to ojca. Matka też o tym nie wspominała, może sama nie wiedziała.

Ladvarian stanął jak wryty, bo dotarło do niego, z kim ma do czynienia. Falonar musiał być synem Zevrana. Elitarnego wojownika, który przyniósł ogromną sławę Landare, zanim nie postanowił przeciwstawić się Vrieskasowi, co uznawane było za zdradę. Przynajmniej w oczach innych, bo książę tak na to nie patrzył. Był za młody, aby pamiętać tego wojownika, ale przysiągł sobie, że on nie pozwoli zniewolić się przez tyrana. Będzie kontynuował dzieło Zevrana, jednak na swój sposób, by nie zostać od razu zabitym.

Jak widać Falonar miał co do tego inne zdanie, więc wolał nie wspominać więcej jego ojca. Przynajmniej na razie.

– Może chciałbyś udać się ze mną na przeklętą górę? – zagadnął, chcąc zmienić temat.

– Po co chcesz tam iść, książę?

– Zobaczyć ją z bliska. Może skrywa jakieś tajemnice. Nie wydaje ci się dziwne, że u jej stóp pozostały ruiny, że nikt nie chce się do niej zbliżyć, a przecież można by ją było jakoś wykorzystać.

Falonar zatrzymał się i spojrzał na niego z niedowierzaniem. Ladvarian zastanawiał się, czy coś mu umknęło. Miał wrażenie, że wyszedł na głupka, chociaż nie wiedział, dlaczego miałoby się tak stać.

– Nie wiesz, książę? Kiedyś na górze stał zamek królów. Później został zniszczony przez Vrieskasa i wybudowano drugi w Nowej Dzielnicy.

– Skąd to wiesz? – zapytał zdziwiony Ladvarian. Nawet on nigdy nie słyszał tej historii, mimo że dotyczyła bezpośrednio jego rodziny.

– Matka mi opowiadała. Zna bardzo rozległą historię Landare. Myślałem, że w pałacu też tego uczą.

– To tym bardziej musimy tam iść – postanowił, a oczy zabłysły mu z ekscytacji na myśl o tym, co mogą znaleźć na przeklętej górze lub w starych ruinach. – A później poprosisz matkę, aby mi też o tym opowiedziała. Inne historie też, jeżeli nie będzie mieć nic przeciwko temu. W drogę! – zdecydował z entuzjazmem.

Ruszył biegiem, a Falonar po raz pierwszy podążył za nim.

~ * ~

Rozdział bardziej o przeszłości. Mam nadzieję, że żadne błędy się nie wkradły (a przynajmniej nie w zatrważających ilościach), bo jestem trochę chora i wtedy to różnie bywa.

Wszelkie zaległości nadrobię jeszcze dzisiaj.

W przyszłym tygodniu nie spodziewajcie się po mnie dużej aktywności, bo cały tydzień zawalony mam różnego rodzaju zaliczeniami. Wszystko ponadrabiam w weekend.