Rozdział 42: Najcenniejszy dar

Żadne przeznaczenie nie jest lepsze od innego, tylko człowiek musi uszanować to, które w sobie nosi.

Jorge Luis Borges

Zgodnie z obietnicą Falonar przyszedł wieczorem. Przyniósł ze sobą miskę pełną słodkich owoców, które teraz obaj zajadali ze smakiem. Po jego wcześniejszym dziwnym zachowaniu nie pozostał nawet ślad.

Ladvarian nie mógł oprzeć się satysfakcjonującemu wrażeniu, że chociaż raz nie musi patrzeć na niego z góry. Gdy przyjaciel siedział na niskim stołeczku, jego wzrok znajdował się na poziomie ust księcia.

– Macierzanka przesadza – powiedział, przeżuwając kawałek słodkiego owocu, który jadł pierwszy raz w życiu. Nigdy nawet o czymś takim nie słyszał. – Na dodatek zamierza przetrzymać nas trochę na Berkayu, by mieć mnie na oku. Trening też muszę odłożyć do pełnego powrotu sił. I gdzie tu sprawiedliwość?

– Ostatecznie to ona jest uzdrowicielką.

– Jednak mam wrażenie, że doszedłem już do siebie, że coś się we mnie zmieniło, ułatwiając mi wyzdrowienie – nie ustępował.

– Co takiego? – zapytał Falonar, jednak bez większego entuzjazmu.

– Nie wiem. Nie rób takiej miny – upomniał go. – Pamiętam, że śniłem o księżycu, jakby miał okazać się czymś niezwykle istotnym, co zmieni nasze losy. Problem, że nie wiem, w jaki sposób. Co może być niezwykłego w zwykłym satelicie?

– Nie wiem, jednak od czasu twoich narodzin wszyscy mówią o nim na okrągło, lecz nikt nie wiedział nic konkretnego. Potraktowali go jako symbol nadziei nie mający nic wspólnego z tym, co musiał oznaczać kiedyś.

– Będziemy musieli spytać o to Wyrocznię. Może ona będzie wiedzieć coś więcej.

Zapadło milczenie. Po chwili Ladvarian rozejrzał się dookoła, wrzucając przy tym do ust soczystą, czerwoną truskawkę.

– Mam ochotę się przejść i rozprostować kości – oznajmił.

– Macierzanka zabroniła ci tego, Ladvarianie. Inaczej wyrzuci mnie stąd i nie pozwoli więcej przyjść. Może jutro zmieni zdanie, w końcu dopiero się obudziłeś.

Książę westchnął zrezygnowany, jednak po chwili na jego twarzy zagościł uśmiech, który nie spodobał się Falonarowi.

– Dobrze, tym razem ewentualnie cię posłucham, chociaż zawsze ja wiem lepiej…

– Nie tak dawno mówiłeś coś innego.

– …ale pod jednym warunkiem – mówił, nie zwracając uwagi na słowa przyjaciela. – Odpowiesz mi szczerze i bez wykrętów na jedno pytanie. Intrygują mnie dwa, jedno nawet od dość dawna, ale to nie byłoby fair. Właściwie teraz wpadłem na coś jeszcze innego, ale wolę, by tak zostało, więc nie chcę kusić losu.

Falonar spojrzał na niego podejrzliwie, jakby spodziewał się jakiejś pułapki z jego strony. Ladvarian posłał mu przyjacielski uśmiech i czekał na reakcję. Już teraz wiedział, że dopiął swego.

– Zgoda – rzekł powoli, jednak nie był do końca przekonany do tego pomysłu.

– Dlaczego pofarbowałeś włosy na czerwono? To jakaś tutejsza moda?

Falonar otworzył usta, ale nie wydobyło się z nich ani jedno słowo. Po chwili na jego twarzy pojawiły się szkarłatne rumieńce. Za wszelką cenę starał się umknąć wzrokiem przed przenikliwym spojrzeniem jego niebieskich oczu.

Ladvarian poruszył się niecierpliwie, gdy milczenie przyjaciela trwało zbyt długo. Przecież to pytanie nie mogło uderzyć w jego intymność. Nie widział w nim nic nadzwyczajnego.

– Muszę odpowiadać, Ladvarianie? – wyjąkał z nadzieją.

– Sam twierdziłeś, że wojownik zawsze dotrzymuje danego słowa, bo tak nakazuje mu honor. Czy jak to tam szło?

– Ech, to wina Gipsówki, jednej z tutejszych. Zaprowadziła mnie pod drzewo, którego owoce pełne są tego dziwnego barwnika – mruknął.

Ladvarian wybuchnął niepohamowanym śmiechem. Teraz nie był zdziwiony, że przyjaciel nie chciał o tym mówić. W końcu nikt nie rozpowiada o tym, jak padł ofiarą barwiących owoców.

– Dobrze, aby było sprawiedliwie ty też możesz mnie o coś zapytać – powiedział, gdy już trochę się uspokoił. – Odpowiem szczerze i nie będę się wykręcał.

– Co takiego zrobiłem, że mieszkańcy Berkayu tak bardzo mnie nie lubią?

Ladvarian ponownie wybuchnął śmiechem, nie będąc w stanie nic powiedzieć. W kącikach oczu błysnęły mu łzy.

Miał wrażenie, że ta chwila była tylko przyjemnym snem, który niebawem się skończy i znów wróci do szarej rzeczywistości. Znów będzie musiał walczyć, by przeżyć. Żałował, że nie mogli zostać tu dłużej. Czas naglił, a było jeszcze tyle do zrobienia.

~ * ~

Ostatni dzień pobytu na Berkayu nadszedł wyjątkowo szybko. Radosne, beztroskie dni spędzone w towarzystwie Falonara mijały ze zdwojoną prędkością, jakby doba miała dwanaście, nie dwadzieścia cztery godziny.

Najbardziej nie lubił wtedy samotności. Przyjaciel spędzał wiele czasu z Gipsówką. Nie uszło uwadze Ladvariana, że w jej towarzystwie wyglądał na radosnego i beztroskiego. Zadowolonego z życia, jakby po raz pierwszy odnalazł powód do szczęścia. Powoli nie poznawał w nim tego dawnego, zamkniętego w sobie Falonara. Powinien się z tego cieszyć, jednak odczuwał w sercu dziwny smutek.

Macierzanka ciągle narzekała na stan zdrowia Ladvariana. Pozwalała mu wychodzić na zewnątrz, jednak cały czas otaczała go opieką, nie wyrażając zgody na zwiększony wysiłek, nie mówiąc o jakichkolwiek treningach. Lecz w końcu musiał nadejść dzień, w którym oznajmiła, że może opuścić planetę i udać się w dalszą drogę, oczywiście przestrzegając wszystkich zaleceń.

Mieszkańcy chcieli ich pożegnać. Głównie nalegał na to mistrz, który chciał zamienić z nimi kilka słów.

Na tę okazję wyznaczono przy jeziorze obszar, który otoczono lampionami rozpraszającymi nadchodzącą ciemność. Na trawie ustawiono półmiski z różnymi potrawami i dzbany z czystą wodą, by podczas rozmowy każdy mógł się częstować czym chciał. Każdy z przybyłych mógł usiąść, gdzie mu się podobało, jedynie miejsca dla Penyu, Macierzanki, Tamaryszka i Landarczyków były ściśle określone. Gipsówka zajęła miejsce obok Falonara, co do końca nie spodobało się Ladvarianowi. Nie wiedział, co dziewczynie chodziło po głowie.

– Nadal uważam, że powinni jeszcze tu zostać. Rana może powodować problemy, a nadpobudliwych samców nic nie jest w stanie kontrolować, a już na pewno nie drugi samiec – mruknęła niezadowolona Macierzanka.

– Czas nas nagli – próbował udobruchać ją Penyu. – Zrobiłaś wszystko, co mogłaś, więcej nie pomożesz.

– Tak, najwyższy czas, byście opuścili Berkayu – odezwał się Tamaryszek. – Drzewa robią się niespokojne, a my musimy przygotować się na nadchodzące wydarzenia. Postąpimy zgodnie z twoją radą i poddamy się w ręce ludzi tyrana o czarnym sercu. Jednak, jeżeli będą próbowali zagrozić naszemu środowisku, nie poprzestaniemy na biernym patrzeniu. Podniesiemy się i zabijemy ich, odzyskując wolność. To samo zrobimy, gdy poniesiesz klęskę, Landarczyku.

– Nie przegram! – zapewnił Ladvarian ze złowrogim błyskiem w oczach. Nie podobał mu się ton mężczyzny.

– Jeszcze zobaczymy. – Tamaryszek spojrzał na księcia z pogardą. – Wielu jest takich, którzy mają mylne wyobrażenie o własnej sile. Potem czeka ich niemiłe rozczarowanie. I śmierć.

– Wielu jest też takich, którzy siedzą na dupie, bo nie chce im się ruszyć palcem, by pomóc innym, gdy ich planecie nic nie zagraża. To jeszcze gorszy typ ludzi, bo potrafią tylko gadać.

– Jak śmiesz! Opatrzyliśmy twe rany, a odwdzięczasz nam się obelgami. – Tamaryszek poderwał się na nogi, a Ladvarian nie pozostał mu dłużny, jednak jego niski wzrost psuł efekt, bo musiał patrzeć na mężczyznę z dołu.

– Zapomniałeś już, kto ostrzegł was przed niebezpieczeństwem? – syknął, a zimna furia zapłonęła w oczach księcia, powoli pochłaniając mieszkańca Berkayu.

– Dość. Nie czas na kłótnie – przerwał im Penyu. Nie podnosił tonu głosu, jednak mężczyźni natychmiast go posłuchali i na powrót usiedli na swoich miejscach. Wszyscy zamilkli, czekając na jego kolejną reakcję. – Nie wam to sądzić. Kim jesteście, aby wydawać takie sądy? Obaj jesteście jedynie młodymi głupcami nieznającymi świata. Na tle wszechświata wasze marne pozycje niewiele znaczą. Nie macie pojęcia o prawach, które rządzą czasem. Skąd wiecie, co przyniesie przyszłość? Nikt tego nie wie, jest to odwieczna tajemnica i pozostanie nią do końca. Nawet kreatorzy kosmosu nie mają na nią wpływu. Czasem mądrzejsi od was potrafią odczytać znaki mówiące o tym, co ma się wydarzyć, lecz są to jedynie wskazówki. Zawsze można obrać inną drogę, nic nie jest pewne. W każdej chwili może dojść do wydarzeń, które teoretycznie nie powinny mieć miejsca, ale jednak mają. Co wtedy zrobicie? Usiądziecie na dupach i zdechniecie w ramach buntu, bo tak nie miało być?

Nikt się nie odezwał. Wszyscy uważnie słuchali słów Penyu. Ladvarian i Tamaryszek mieli zawstydzone miny i spoglądali na własne kolana, byleby nie patrzeć na mówiącego, który po chwili przerwy kontynuował:

– To na teraźniejszość macie wpływ. Na każdy krok, który w obecnej chwili robicie. Macie zamiar zniszczyć tę cienką nić porozumienia, którą udało wam się zbudować? Zaprzepaścić szanse na to, że przyszłość, o której z takim zapałem rozprawiacie, mogłaby być lepsza?

– Mówisz mądrze, ale kim ty jesteś, by udzielać nam rad? Nie wszyscy starcy to mędrcy, których należy bezinteresownie słuchać – odezwał się niespodziewanie Ladvarian, patrząc prosto w jasnozielone oczy Penyu.

Tamaryszek poruszył się gwałtownie, lecz starzec powstrzymał go poprzez uniesienie ręki.

– Zastanawiam się, czy większość Landarczyków to dupki o przerośniętym ego. Jestem wędrowcem, byłym mistrzem szkolącym obiecujących, młodych adeptów w sztukach walki. Żyję już tak długo i widziałem tak wiele, że powinieneś wbić do swojego próżnego łba to, co mówię. Wszyscy powinniście to zrobić – dodał, spoglądając na zgromadzonych przy jeziorze mieszkańców Berkayu. – Wysłano mnie tu ze względu na Landarczyków, ale, jak widać, wam wszystkim muszę przypomnieć, w jakich czasach przyszło wam żyć. To wy, ludy kosmosu, obwołaliście Vrieskasa tyranem. To waszej wolności zagraża. To wy wznosiliście modły do Kaio i opiekunów, by nadszedł ratunek. A teraz odwracacie się od innych? Skazujecie każdego, by walczył samotnie podczas, gdy powinno liczyć się wspólne działanie. Nie zdajecie sobie sprawy, że kiedyś i na was przyjdzie czas, a wtedy nikt nie przyjdzie wam z pomocą, bo i wy tego nie zrobiliście.

Z każdej ciemiężonej planety dobiega wołanie o pomoc. Na każdej słyszy się opowieści o Legendarnym Wojowniku, bohaterze, który przyniesie zbawienie i wyzwolenie. A co jeżeli on nie przyjdzie? Albo gdy przyjdzie? Też zostawicie go samego? Będziecie oczekiwać, że stanie do walki za was, że przyniesie wam pokój, gdy wy będziecie siedzieć z założonymi rękami?

To nie moja wojna, lecz wasza. A jej finał zbliża się wielkimi krokami. Przyszłość puka do waszych drzwi i tylko od was zależy, jak ona będzie wyglądać. Musicie być gotowi, gdy przyjdzie czas. Gdy zabrzmi sygnał wezwania do boju, musicie odpowiedzieć. Inaczej wasze modły i przysięgi to tylko puste słowa.

– Staram się walczyć – pierwszy przerwał ciszę Ladvarian. – Jednak nie wszystko mogę zrobić od razu, czasem mroczne cienie zasłaniają odpowiedzi na najważniejsze pytania.

– Przyzwyczajaj się do tego, Landarczyku – odpowiedział Penyu, zakręcając wąsa wokół palca. – Nawet na Oraculum nie poznasz wszystkich odpowiedzi. Niektóre może przynieść tylko czas. A gdy o nim mowa, to powinniście wyruszyć jutro rano. Podam wam dokładne położenie planety Wyroczni, byście nie błądzili bez sensu po kosmosie.

– Znamy położenie planety – wtrącił Falonar.

– Wyrocznia twierdzi, że nie znacie, więc nie znacie. Oraculum nie jest taką planetą, jakie znacie – dodał, widząc zdumienie na twarzach Landarczyków. – Dostać się tam może tylko ten, kto został zaproszony. Planeta znajduje się w tak zwanej przez was strefie wschodniej, jednak nie zawsze w dokładnie tym samym położeniu. Inaczej już dawno wiedza o niej rozeszłaby się w najdalsze części wszechświata i każdy chciałby zaczerpnąć rady. Nawet w najgłupszych przypadkach.

Ladvarian kiwnął ze zrozumieniem głową. Nie spodziewał się, że dotarcie do Wyroczni może okazać się aż tak trudne. Nie chciał myśleć, co by się stało, gdyby na Berkayu nie spotkali Penyu. Błądziliby bez sensu i prawdopodobnie nigdy nie dotarli do celu. Musieliby się w końcu poddać i wrócić na Yaskas, by zdać raport, by nie wzbudzić niczyich podejrzeń. Zostaliby z niczym.

Penyu spojrzał znacząco w stronę Macierzanki i Tamaryszka, jakby dając im jakiś znak niezrozumiały dla Landarczyków. Mężczyzna wstał ze swojego miejsca i podszedł do Ladvariana, który z szacunku uczynił to samo. Nie wiedział, co tamten miał zamiar zrobić, lecz po słowach starca kolejne kłótnie nie wchodziły w rachubę. Zakończyłyby się ponownym wyzwaniem od głupców i niedojdów.

– Lud Berkayu jest ci wdzięczny za to, co dla nas zrobiłeś, ostrzegając nas przed niebezpieczeństwem – zaczął mówić Tamaryszek.

Ladvarian bez trudu zorientował się, że są to jedynie wyuczone wcześniej słowa niewiele mające wspólnego z prawdziwymi odczuciami mężczyzny. Zapewne rada, o której wspominał Falonar to jemu powierzyła zadanie powiedzenia tego i musiał to wykonać. Bez względu na indywidualne podejście.

– Doceniamy twe wysiłki, by pokonać tyrana o czarnym sercu i będziemy starać się pomóc ci najlepiej, jak potrafimy – kontynuował. – W dowód wdzięczności… – zawahał się przez chwilę i przełknął głośno ślinę, co nie uszło uwadze księcia. – I oddania lud Berkayu chce ofiarować ci najcenniejszy dar, jaki posiadamy. Symbol zawarcia sojuszu między naszymi rasami.

Wyraz twarzy Tamaryszka jasno świadczył o tym, że z chęcią ofiarowałby Ladvarianowi cios sztyletem w serce niż owy cenny dar. Jednak przy tylu świadkach i stojącej obok niego Macierzance kontrolującej każde słowo, nie mógł swych myśli wprowadzić w czyn.

Mężczyzna zdjął z szyi cienki rzemyk, na którym zawieszony został niewielki błękitny kamień. Jego barwa była niezwykle intensywna i wręcz hipnotyzująca, gdyby patrzeć na niego dłużej. Kształtem przypominał łzę. Tamaryszek wyciągnął dłoń w stronę Ladvariana, a książę przyjął podarunek.

– To obietnica wiążąca na całe życie – wtrąciła się Macierzanka. – Zawsze będziesz mile widziany na Berkayu, książę Ladvarianie. Będziemy modlić się o szczęśliwe powodzenie twej misji. Niech Kaio spojrzy na ciebie przychylnie i rozświetla drogę w ciemnościach.

– Dziękuję – powiedział Landarczyk, zawieszając kamień na szyi, obok wisiora Kalush.

~ * ~

– Nareszcie w drodze! – zawołał Ladvarian, gdy kapsuła oddalała się od Berkayu i leciała w stronę Oraculum. – Czas w końcu wziąć się porządnie za trening i ściągnąć te drapiące ubrania.

Słowa natychmiast wprowadził w czyn i szara koszula wylądowała na posadzce sali sterowniczej.

– Macierzanka była zdania, że powinieneś jeszcze odpoczywać – przypomniał mu Falonar, ale wiedział, że do przyjaciela to i tak nie dotrze i postąpi wedle własnego uznania.

– Macierzanki tu nie ma i nie siedzi we mnie. Czuję się już dobrze i odpoczywałem wystarczająco długo. Słyszałem, że trenowałeś u Penyu, nic mi nie wspominałeś – zagadnął, uważnie obserwując reakcję przyjaciela.

– Dał mi kilka lekcji. Od kogo się dowiedziałeś? – spytał podejrzliwie. Ladvarian zdawał sobie sprawę, że już doskonale znał odpowiedź.

– Dziwny z niego typ, nie sądzisz? – zignorował ostatnie pytanie przyjaciela. Miał zamiar wrócić do niego później. – Znajduje się na planecie tak niegościnnej wobec wszystkich innych ras przemierzających przestrzeń kosmiczną i dodatkowo mówi im, co mają robić. A najdziwniejsze, że oni słuchają każdego jego słowa. Może to kolejna osoba mająca chrapkę na miano cesarza.

Falonar zmarszczył brwi, jakby się nad czymś głęboko zastanawiał.

– Nie sądzę. Wydawał się mało zainteresowany tym, co dzieje się w kosmosie. Wie naprawdę dużo, ale nie stara się nic zmienić. Chociaż gdyby chciał, nie przysporzyłoby mu to wielu problemów. Tym bardziej, że należy do długowiecznych. Nawet oni nie wiedzieli, ile tak naprawdę ma lat.

Ladvarian zamyślił się. Słowa przyjaciela niczego nie tłumaczyły. Każdy do czegoś dążył, posiadał palny, które starał się realizować. Nawet zwyczajny, niezauważalny przez nikogo szaraczek, nie mówiąc o kimś z takim autorytetem. Nie podobało mu się, że był starcowi coś winny. Penyu nie sprawiał wrażenia, jakby oczekiwał zapłaty za przysługę, ale wszystko mogło się z czasem zmienić. Nie znał go i nie wiedział, z jakim człowiekiem miał do czynienia, a słowa Falonara w ogóle go nie uspokoiły.

– Nie zadręczaj się tym, Ladvarianie. Wątpię, byśmy jeszcze kiedyś mieli go spotkać. Powiesz mi, od kogo się dowiedziałeś?

– Od Gipsówki. Zauważyłem, że często razem spacerowaliście wśród drzew. Pofarbowałeś dla niej włosy. Nie rób takiej miny, Falonarze, możesz mi powiedzieć, jeżeli do czegoś doszło między wami. Przecież jesteśmy przyjaciółmi.

Nie spuszczał swoich niebieskich oczu z zakłopotanego wyrazu twarzy mężczyzny bez dwóch zdań znaczącego, że coś było na rzeczy. Tym razem mu nie odpuści, dopóki nie dowie się prawdy. Taryfa ulgowa się skończyła.

– To… To nie tak. Zaprzyjaźniliśmy się, to wszystko. Ona… Ona nie jest w moim typie, a ty od razu myślisz o takich rzeczach. Mamy ważne zadanie do wykonania – próbował zmienić temat.

– Bo za niska? – nie dawał za wygraną Ladvarian, szczerząc zęby w uśmiechu.

– Może dla ciebie. Nie przeszkadzają mi niscy ludzie, mają w sobie coś pociągającego – zakończył, a na jego twarzy pojawiły się szkarłatne rumieńce, jakby powiedział za dużo. Odwrócił się na pięcie i wyszedł z pomieszczenia.

Ladvarian uśmiechnął się pod nosem. Nie sądził, że słowa Falonara tak poprawią mu humor. Podobały mu się zmiany, jakie w nim zaszły. Od czasu lądowania na Berkayu ani razu nie zwrócił się do niego po tytule. Jeszcze nie wiedział, z czym było to związane, ale się dowie. To tylko kwestia czasu, a w podróży mieli go sporo i byli skazani tylko na siebie. Bardzo chciał wiedzieć, kto trzyma w garści serce potężnego, czasem szorstkiego wojownika, który tak wytrwale unikał jakichkolwiek romansów.

Wolałby, aby nie była to roztrzepana Gipsówka, która rozpowiadała o nim wszystko na prawo i lewo, gdy przyszła odwiedzić Ladvariana, kiedy leżał w łóżku. Falonar zasługiwał na kogoś lepszego. Pozostawało tylko pytanie, kogo jeszcze mógł tam poznać? I na dodatek ukryć istnienie tej osoby przed nim.

– Za dziesięć minut w sali treningowej! – zawołał za nim.

~ * ~

Ostatni rozdział o księciu, w następnym już powrót do Kaelasa i jego kompani. A na dodatek będzie to post, który od zawsze chciałam opublikować.

W przyszłym tygodniu pozostało już niewiele zaliczeń, ale ostatnio wciągnęłam się w czytanie One Piece, więc moja aktywność pewnie znów będzie znikoma.

Wszelkie zaległości, które mam (w liczbie cztery) dzisiaj zostaną nadrobione.