Rozdział 43: Bitwa RM19

Tam, gdzie nikogo swego mieć nie będzie, ja będę mu swoim. Przyjacielem mu będę, bratem, w potrzebie obrońcą.

Eliza Orzeszkowa

Znów znalazł się na BS88C. Stał na moście oddzielającym dwa brzegi Germanowej Rzeki. W oddali wznosiło się miasto. Szare, osnute mgłą, nieistotne. Wiedziony jakąś niewidzialną siłą podszedł do barierki i spojrzał w rwący nurt. Przez dłuższą chwilę nie widział nic poza ciemną otchłanią. Nagle dostrzegł jakiś jasny kształt. Wytężył wzrok, żałując, że nie zabrał okularów, które ułatwiłyby mu identyfikację obiektu.

Czekał spokojnie, a gdy owe coś się zbliżyło i był w stanie to rozpoznać, chciał, aby nigdy do tego nie doszło. Jasny obiekt okazał się twarzą SiN699 otoczoną kurtyną zielonych włosów. Miał wrażenie, że puste, martwe oczy skierowane są wprost na niego, oskarżają go o to, co się stało. Brzuch miała lekko zaokrąglony, jakby ciąża już była widoczna.

Porywisty wiatr strząsnął liście z drzew. Wirowały nad rzeką i otaczały topielicę, oddając jej ostatni hołd. Tańczyły, tańczyły, tańczyły. Szare, matowe, nieistotne. Jedyną barwę miały tylko jej oczy. Szkarłat, kolor krwi, którą miał na rękach. Jej krwi.

BUM!

Niespodziewanie kamienny most zatrząsł się.

BUM!

Nie, to cały świat zadrżał.

BUM!

RM19 obudził się gwałtownie zalany zimnym potem spływającym po skroni i karku. Miał świadomość, że coś wyrwało go z koszmaru. Te wstrząsy nie pochodziły z wyimaginowanego świata w jego głowie, a z rzeczywistości, ze statku. Na razie nie wiedział tylko, czym były spowodowane.

BUM!

Kolejny wstrząs spowodował, że omal nie spadł z łóżka, jednak drobne przedmioty ustawione na szafce nocnej i biurku nie miały tego szczęścia i kaskadą pospadały na podłogę. Zresztą, część z nich już dawno się na niej znajdowała.

Nagle dotarło do RM19, czym mogą być spowodowane wstrząsy. Miał nadzieję, że nie spełnią się jego najgorsze obawy, bo wtedy już byłoby za późno na jakikolwiek ratunek. Najszybciej jak potrafił wstał i pobiegł w stronę pomieszczenia sterowniczego, chwytając przy tym okulary i zakładając je na nos.

BUM!

Ledwo utrzymał równowagę, gdy kolejny wstrząs pchnął go na ścianę. Syknął z bólu, gdy obił lewy bark. Nie przejął się tym, miał teraz do zrobienia coś ważniejszego. Nie wiedział, ile czasu minęło odkąd rozległ się pierwszy huk.

Gdy wbiegł do pomieszczenia sterowniczego, spojrzał wprost w ogromną szybę znajdującą się przed panelem sterującym. Jego najgorsze obawy nie sprawdziły się, ale to, co ujrzał wcale nie poprawiło mu humoru. Wszędzie znajdowały się najróżniejszych kształtów i rozmiarów głazy oraz kilka innych śmieci kosmicznych. Ku przerażeniu RM19 niektóre z nich wielkością dorównywały kapsule. Kiedy spali, wpadli wprost w rój meteorytów. A najgorsze, że zagłębiali się coraz bardziej. Nie dostrzegł końca tej szaleńczej burzy. Gdyby znalazł się tu wcześniej, gdyby obudził się na czas, byłby w stanie to ominąć.

BUM!

Jeden z meteorytów uderzył w statek, który przekręcił się, przez chwilę zbaczając z wcześniej zaplanowanego kursu. Siła była tak duża, że RM19 nie utrzymał równowagi i padł na kolana. Na panelu zaświeciła się fioletowa kontrolka. Autopilot przestał działać i kapsuła zawisła w przestrzeni kosmicznej.

BUM! BUM! BUM!

Kolejne kamienie uderzyły w statek. Gdy pozostawał w bezruchu, prawdopodobieństwo na oberwanie czymś naprawdę wielkim z każdą chwilą rosło. Mężczyzna z trudem doczołgał się do stanowiska pilota. Maszyna cały czas się obracała i uderzały w nią głazy.

Usiadł na fotelu, przejmując ręczne dowodzenie. Musiał spróbować wydostać się z tego roju. Zamknął i zablokował drzwi prowadzące do pomieszczenia sterowniczego. Kaelas i Kendappa niebawem się obudzą lub już to zrobili i przybiegną tutaj, chcąc wiedzieć, co się stało. Nie miał teraz czasu na tłumaczenie im wszystkiego, potrzebował całkowitego spokoju i skupienia.

W ostatniej chwili udało mu się uchronić statek przed zderzeniem z naprawdę ogromnym głazem, jednak ostry skręt spowodował, że wpadł na inny. Półkolista przednia szyba dawała mu duże pole do widzenia, jednak w tym wypadku to nie wystarczyło. Musiałby mieć oczy wokół głowy, by nie trafić w żaden kamień.

Najgorsze, że nie wiedział, w którą stronę powinien się kierować. Gdzie nie spojrzał, kamienie leciały dość blisko siebie. Nigdzie się nie przerzedzały, co świadczyłoby o bliskiej granicy i drodze ucieczki z tego wiru.

Starał się, jak mógł. Lawirował statek między meteorytami, często ustawiając go pod dziwnym kątem. Zapewne wszystkie drobne przedmioty fruwały i obijały się o ściany, szkło pękało, jednak na naprawy przyjdzie czas potem.

BUM!

Jeden z meteorytów uderzył w tył statku. RM19 zaklął pod nosem. Wiedział, że nie miał szans na uchronienie się przed tym uderzeniem, jednak, jeżeli będzie ich więcej, maszyna może tego nie wytrzymać.

Pot spływał mu po skroni. Próbował w pełni skupić się na zadaniu, jednak to nadal nie wystarczało. Zabrnęli za głęboko. Nie mieli innego wyjścia, jak poddać się morderczej sile kosmosu i zapomniani zginąć gdzieś we wschodniej strefie. Albo…

Nie chciał wcześniej dopuszczać do siebie tej myśli, ale to mogła być jedyna deska ratunku. W końcu nie bez powodu mieszkańcy BS88C najczęściej wybierani są na pilotów. Szczególnie na dalekie wyprawy. Jednakże wszystko sprowadzało się do siły woli i nawet gdyby udało mu się wydostać z roju, mógłby ten wysiłek przypłacić życiem lub utratą zmysłów. Jedna nieodpowiednia myśl, chwilowe rozproszenie i wszystko się skończy. Umysł roztrzaska się i najpewniej serce nie wytrzyma tego i także przestanie bić.

RM19 wahał się tylko przez chwilę. Życie przyjaciół było w tej chwili najważniejsze. A jeżeli, aby ich uratować, musiał poświęcić własne, to trudno. Może i nie był wojownikiem, ale teraz nadszedł czas jego bitwy, w której nikt mu nie pomoże. Wcisnął znaną sobie kombinację przycisków.

– Kaio, jeżeli istniejesz, to daj mi siłę – mruknął do siebie, gdy z jednego z komputerów wystrzeliły cztery elektrody, które przymocował do prostokątów na skroni.

Zamknął oczy. W jednej chwili siedział na fotelu sterowniczym, w następnej wszystko się zmieniło. Jego ciało gwałtownie się rozszerzyło, był teraz znacznie większy. Zniknęły kończyny, głowa, klatka piersiowa. Stał się kulą z doczepionymi w dole czterema nogami. Nogami…? Podpory nie powinny wysunąć się przed lądowaniem, bo tylko spowalniały lot. Gdy o tym pomyślał, zorientował się, że nie tylko to uległo zepsuciu pod wpływem zderzenia z meteorytami. Cała kula posiadała liczne mniejsze i większe wgniecenia. Teoretycznie nic poważnego, ale obawiał się, że daleko w takim stanie nie dolecą.

W nowym ciele dysponował znacznie szerszym punktem widzenia. Właściwie żaden kąt nie stanowił problemu. Widział wszystko naraz, nie było mowy o żadnych kierunkach, wszystko stało się przodem, jednocześnie.

Dopiero wtedy mógł zorientować się, w jakie bagno wpadli. Z każdej strony otaczały ich meteoryty. Z przody, z tyłu, do góry, po bokach. Znajdowali się w samym centrum roju, a on musiał się jakoś stąd wydostać.

Unikanie zderzeń w tej postaci było o wiele łatwiejsze. Wystarczyło pomyśleć i już skręcał i wirował pod odpowiednim kątem z dokładnością do jednego stopnia, co wcześniej było wręcz niemożliwe, bo wykonywanie poleceń odbywało się z opóźnieniem. Wtedy tracił cenne sekundy, teraz z łatwością mógł obmyślić każdy następny krok, a nawet kilka do przodu. Jak w szachach.

Jednak ta postać kosztowała RM19 znacznie więcej wysiłku niż początkowo przypuszczał. Na początku z łatwością lawirował między meteorytami, później musiał znacznie wysilić siłę woli. Wręcz zmuszać ją, by wykonała kolejny ruch.

Mózg powoli odmawiał mu posłuszeństwa, żądając natychmiastowego odpoczynku. Zaprzestania tego trwającego już od dłuższego czasu wysiłku. Wiedział, że nie może się poddać, bo wtedy byłby to ostateczny koniec. Cała ciężka praca poszłaby na marne i zapewne rój ponownie wciągnąłby go w swoje epicentrum.

Poczuł lekkie uderzenie. Nie zdążył na czas uchronić się przed jednym z kamieni. Słabł. Czuł to z każdym kolejnym ruchem. Nie wiedział, co jeszcze trzymało go przy tym beznadziejnym wysiłku czy zdrowych zmysłach. Wystarczyłaby sekunda, aby odciąć się od tego, ale nie potrafił się na to zdobyć. Trwał nadal w tej postaci i brnął ku granicy, ku bezpiecznej przestrzeni kosmicznej.

Kawałek za kawałkiem. Dalej i dalej. Miał świadomość, że zbliża się do wyjścia. Meteoryty znacznie się przerzedziły. Mógłby wrócić do tamtego ciała, jednak wiedział, że wtedy straciłby przytomność i nie byłby w stanie dokończyć tego, co zaczął. Więc brnął.

Pole widzenia z każdą chwilą coraz bardziej się zwężało. Ciemność zaczynała go otaczać i nie miało to nic wspólnego z przestrzenią kosmiczną. Tracił ostatnie siły. Jeżeli z tego szaleństwa chciał wyjść cało, to był to ostatni moment. Później będzie już za późno.

I ból. Okropny, nie tylko psychiczny, lecz również fizyczny. Miał wrażenie, że stanął w płomieniach, że każdy atom jego ogromnego ciała płonie. Za chwilę równie dobrze nie musiało zostać z niego nic. Zniszczy się całkowicie. Zresztą, autodestrukcja pewnie już się zaczęła.

RM19 nadal trwał, nie cofnął się. Nagle ujrzał wybawienie. Rozpłakałby się, gdyby posiadał oczy lub w ogóle miał na to siłę. Ominął jakąś planetę, która wyłoniła się zza meteorytów, by niepotrzebnie nie znaleźć się w zasięgu grawitacji. Był zbyt słaby i obolały, aby potem się wydostać, a tam nie było życia. Potrzebował gwiazdy z atmosferą, z cywilizacją. Najbliższej możliwej, aby Kaelas i Kendappa znaleźli tam pomoc i przeżyli. By potem mogli udać się w dalszą podróż i wypełnić zadanie Mistrza Penyu.

Ustawił autopilota i wtedy wszystko pękło. Chciał krzyknąć po raz ostatni, lecz nie miał jak. Wtedy otoczyła go słodka ciemność. W końcu znalazł ukojenie. Pustka. Bo czegóż chcieć więcej, gdy nie było już nic.

~ * ~

Kaelas obudził się gwałtownie, czując nagły ból w prawym barku. Ze zdziwieniem zorientował się, że zamiast na łóżku znajdował się na podłodze. Zdezorientowany rozejrzał się dookoła, jednak w ciemnościach dostrzeżenie czegokolwiek graniczyło z cudem.

BUM! BUM!

Wstrząs spowodował, że wojownikiem gwałtownie rzuciło na lewo wprost na ścianę. Słyszał huk towarzyszący przewracającym się meblom. Zawahał się tylko na ułamek sekundy, po czym pospiesznie zerwał się na równe nogi i pobiegł w kierunku, w którym powinny znajdować się drzwi.

Na szczęście na korytarzu paliły się maleńkie awaryjne światełka i nie znalazł się w całkowitej ciemności. Ruszył wprost ku sali sterowniczej. Jeżeli działo się coś złego, to pewnie tam znajdował się już RM19 i starał się naprawić szkody.

BUM!

Kolejny wstrząs. Coś musiało uderzyć w kapsułę, bo zakręciła się ona niczym dziecięca zabawka. Kaelas utrzymał równowagę i nie zatrzymał się. Starał się nie myśleć o tym, jakich rozmiarów musiał być obiekt, który spowodował te zawirowania. W głębi ducha cieszył się, że ktoś taki jak RM19 jest z nimi. On zawsze potrafił wyjść z różnych opresji i był wyszkolonym pilotem, jednym z najlepszych.

Przed pomieszczenie sterownicze dotarł niemalże równo z Kendappą. Kobieta również musiała natychmiast przybiec tutaj po pobudce. Jej zawsze spięte włosy tym razem były rozpuszczone i pierwszy raz mógł zobaczyć, jakiej są rzeczywiście długości. Sytuacja, w której się znaleźli należała do jednej z poważnych, jednak nie potrafił oderwać od niej wzroku. Gwałtowna pobudka sprawiła, że nie myślała o ubiorze i miała na sobie jedynie cienką koszulkę ledwo zakrywającą majtki, gdy stała. Próbował nie myśleć, co będzie się działo przy gwałtowniejszych ruchach, jednak nie na wiele się to zdało. Nawet trzymany w prawej dłoni sztylet nie był w stanie przywrócić go do względnego porządku.

BUM!

Ponownie wstrząsnęło statkiem, jednak tym razem uderzenie było słabsze i wojownicy bez trudu utrzymali się na nogach.

– Co się dzieje? – wykrztusił Kaelas, starając się myśleć trzeźwo, co było niezwykle trudne.

– Wpadliśmy w deszcz meteorytów – oznajmiła.

Podeszła do drzwi od pomieszczenia sterowniczego, jednak nie dała rady ich otworzyć.

– Szlag – zaklęła. – Musiał je zablokować.

Kaelas przyglądał się jej, jak próbowała je wywarzyć, aby dostać się do środka. Jednakże nie miała tyle siły, by zmusić najbardziej wytrzymałą stal do nagięcia się do jej woli. Na drzwiach nie pozostawiła nawet maleńkiego wgniecenia.

– RM19, wpuść nas! – wrzasnęła. Napięła mięśnie i spróbowała jeszcze raz, jednak efekt pozostał identyczny jak wcześniej. – A ty się nie gap, głupku, tylko mi pomóż.

Te słowa w minimalnym stopniu przywróciły go do rzeczywistości. Niewiele myśląc, uderzył pięścią w drzwi. Nie wiedział, czego miałby się spodziewać. W każdym razie stal nie ustąpiła nawet przy jego sile. I wtedy rozpoczęło się najgorsze.

Statek dosłownie wywinął koziołka, a potem, zamiast wrócić do normalnej pozycji, uznał, że lepiej leci się na boku. W takim wypadku Kaelas nawet gdyby chciał, nie potrafił utrzymać równowagi i wpadł wprost na Kendappę, przygniatając ją do ściany, która obecnie pełniła rolę podłogi. Kobieta syknęła z bólu, a mężczyzna dziękował w duchu, że przez przypadek nie nadział się na jej sztylet, bo pozostałaby mu kolejna blizna.

Próbował się podnieść, jednak gdy uklęknął, statek znów zaczął wywijać młynki i gwałtownie skręcać. Nie mógł oprzeć się wrażeniu, że RM19 całkiem zapomniał, że na pokładzie znajdują się inni pasażerowie. Wydawało mu się, że obijali się o ściany, podłogę i sufit co najmniej z godzinę, zanim to wszystko ustało. Drzwi do pomieszczenia sterowniczego otworzyły się, zresztą nie tylko one, ale światła nadal świeciły się tylko te awaryjne.

Z Kendappą z trudem podnieśli się na nogi, gdyż po ostatnich wrażeniach nadal kręciło im się w głowach. Mógł się założyć, że niebawem na ciele będzie mógł obserwować dorodne siniaki. Kobieta pewnie też. Zauważył, że lewy rękaw jej koszuli jest rozdarty i sączą się z niego strumienie szkarłatnej krwi. Podczas tych akrobacji musiała zranić się sztyletem. Nie znalazł innego wytłumaczenia.

Ona pierwsza wbiegła do pomieszczenia sterowniczego, Kaelas chciał podążyć tuż za nią, jednak jego uwagę przykuły jeszcze nie tak dawno nie dające się otworzyć drzwi. Kendappa nie potrafiła ich wywarzyć, jednak po jego ciosie w stali obrysowało się niewielkie wgniecenie. Gdyby zebrał wszystkie siły lub miał więcej czasu, to może udałoby mu się je otworzyć.

– Kaelasie! – krzyknęła kobieta. Bez trudu wyczuł w jej głosie strach.

Natychmiast wbiegł do środka. Pomieszczenie wyglądało, jakby w przeszło w nim tornado. Wszystko, co na stałe nie zostało przymocowane do ścian czy podłogi teraz leżało na posadzce. Reszta pokojów musiała wyglądać podobnie. Teraz nie dziwił się już, dlaczego w wyposażeniu znajdowało się tak niewiele szkła i stawiano głównie na stal i metal. W tak ekstremalnych wypadkach może i czekały ich porządki, ale sporo przedmiotów dało się ponownie wykorzystać.

Kaelas oderwał wzrok od panującego wokół bałaganu i skierował go na fotel pilota, by zobaczyć, co tak wystraszyło kobietę. Patrzył, ale ten obraz jakby w ogóle nie docierał do mózgu. Jakby nie chciał dotrzeć, bo to oznaczałoby pogodzenie się z faktami. Przecież RM19 nie mógł…

Bezwładne ciało mężczyzny znajdowało się na fotelu. Utrzymały go na nim zapewne tylko zapięte pasy bezpieczeństwa. Głowa przekrzywiła się w lewą stronę. Okulary spadły mu na kolana, przez co bez trudu mógł zobaczyć jego oczy. Czarne tęczówki lub jasnożółte źrenice (bo nie wiedział, co w przypadku przyjaciela odpowiedzialne jest za rejestrowanie obrazu) spoglądały przed siebie, ale były puste. Jakby w jakiś niewyjaśniony sposób całe życie z nich uciekło. Jakby RM19 nie żył…

Gdy tylko o tym pomyślał, niewidzialna pięść żalu ścisnęła jego serce, by po chwili zacząć obdzierać tkanka po tkance. Tak, by zniszczyć je całkowicie. Chciał odwrócić wzrok od tego widoku, lecz nie potrafił. Coś kazało mu patrzeć i patrzeć. Bez końca.

Nie, to nie mogło się tak skończyć! Żal gwałtownie zaczął zamieniać się we wściekłość. Wypełniać każdą komórkę ciała. Chęć zemsty wypełniła go w całości. Budziła się w nim bestia. Dotąd uśpiona część niego podnosiła głowę, by zawładnąć umysłem, sercem i duszą. Stawał się tym, kim powinien być.

Zacisnął pięść i uderzył w pobliską ścianę, zostawiając w niej wgniecenie. Musiał się jakoś wyładować. Ktoś musiał zapłacić za to, co tu się stało. RM19 był jego przyjacielem. Rozejrzał się dookoła, jakby poszukując sprawcy, aż jego wzrok padł na Kendappę. Po policzkach tej silnej, upartej, niezwyciężonej kobiety płynęły strumienie słonych łez. Wtedy wszystko ustało. Znów był sobą. Dawnym sobą.

Podszedł do niej i przycisnął do piersi. Nie opierała się, wtulając zapłakaną twarz w klatkę piersiową wojownika. Drżącymi rękami objęła go w pasie. Nadal nie zwracała uwagi na skaleczenie i ślady krwi, które zostawiała na posadzce. Zanim zdołała się powstrzymać, z jej ust wydobył się cichy szloch. Landarczyk odgarnął jej ciemne, rozczochrane włosy.

Ponad głową kobiety ostatni raz spojrzał na ciało przyjaciela. Wtedy zorientował się, że klatka piersiowa RM19 minimalnie uniosła się do góry, by potem opaść. Po dłuższej chwili ruch się powtórzył. Może i oczy patrzyły w pustkę, jednak serce nadal pompowało krew, nie poddając się. Poczuł niewysłowioną ulgę. W oczach wojownika zaszkliły się łzy, które szybko otarł wierzchem dłoni.

– On żyje – szepnął.

Kendappa odwróciła się, spoglądając na RM19.

– Zabierz go do łóżka – zarządziła.

Tym razem Kaelas bez sprzeciwu miał zamiar wykonać polecenie. Była starsza od niego, uczestniczyła w większej ilości misji, więc musiała wiedzieć, co zrobić w takiej sytuacji.

Pochylił się nad przyjacielem, by ostrożnie wziąć go na ręce, gdy odezwała się Kendappa pochylona nad jednym z ekranów:

– Statek jest uszkodzony. Będziemy mieć awaryjne lądowanie na najbliższej nadającej się do życia planecie.

– Czyli? – zapytał Kaelas jedynie po to, by się odezwać. Nie znał się na strukturze kosmosu, więc każda nazwa będzie dla niego równie obca. Szczególnie, że znajdowali się na wschodzie.

– Ziemia w układzie słonecznym.

~ * ~

Tadam! Jak już pisałam, od zawsze chciałam dodać ten rozdział. Głównie ze względu na ostatnie zdanie i już jestem ciekawa waszych reakcji. Dlatego rozdział dzień wcześniej, chociaż powinnam sobie jeszcze raz powtórzyć wszystko na jutrzejszy egzamin. Z tego też powodu zapowiedź dodam jutro.

Podziękowania należą się też Elfabie, która zachowała zimną krew w obliczu tragedii i pamiętała, jakie oczy ma RM19.

Jak teraz o tym myślę, to moi bohaterowie lekko nie mają, ale to w końcu wojownicy.