Rozdział 45: Fałszywa przeszłość

Nie oddawaj czci tym, którzy ci ją zabrali.

Stanisław Jerzy Lec

RM19 spojrzał na swoje odbicie w lustrze. Skrzywił się nieznacznie, bo ciągle wydawało mu się, że coś było nie tak, jakby tego chciał. Włosy starannie zaczesał do tyłu, jednak i tak kilka kosmyków, jak na złość, sterczało w zupełnie inną stronę. Założył prosty, jasnozielony kombinezon, lecz teraz zdawało mu się, że był zbyt pospolity i nieodpowiedni do sytuacji. Już miał zamiar przejrzeć swoje rzeczy, by wybrać coś innego, gdy rozległ się piskliwy, dziewczęcy głosik:

– Wyglądasz całkiem dobrze. SiN699 i tak nie zwraca uwagi na wygląd, więc równie dobrze mógłbyś zaprezentować się jej zupełnie nago – dodała ze złośliwym uśmieszkiem. – Bardziej się zezłości, gdy znów się spóźnisz.

RM19 odwrócił się w stronę KM6, która już zajęła wygodne miejsce na jego łóżku. Chciał ją skarcić za głupie gadanie, jednak widok młodszej siostrzyczki sprawił, że na jego ustach pojawił się serdeczny uśmiech.

– Mam jeszcze czas – oznajmił.

– No tak, ostatnio stroisz się przed lustrem dłużej niż mama. Kiedy się z nią ożenisz? – zapytała prosto z mostu.

RM19 w ogóle nie spodziewał się takiego pytania. Całkiem zbiło go z pantałyku i przez dobrą chwilę nie wiedział, co ma odpowiedzieć. Szczególnie, że KM6 była za młoda, aby wszystko zrozumieć. Światem dorosłych rządziły okrutne i bezwzględne zasady. Kiedyś będzie musiała się ich nauczyć, zacząć do nich dostosowywać. Kiedyś…

Miała już dziesięć lat, a on nadal widział w niej małą dziewczynkę, która uwielbiała zadawać kłopotliwe i szczegółowe pytania, bo wiedziała, że zawsze uzyska na nie odpowiedzi. Już od kilku lat chodziła do szkoły i musiała mierzyć się z brutalną rzeczywistością i faktem, że należy do najniższej klasy społecznej, na dodatek do rodziny zdegradowanych, co było jeszcze gorsze.

Tak bardzo chciał odmienić jej los, sprawić, by mogła być traktowana lepiej przez społeczeństwo, jednak marzenia pozostały tylko marzeniami. A niemoc tak bardzo bolała. Przez całe studia starał się uczyć jak najlepiej, uzyskiwać najlepsze wyniki, wybijać swoją wiedzą ponad szereg, ale to w niczym nie pomogło. Mimo że na dyplomie miał najwyższe wyniki, nie zdobył poparcia żadnego mentora. Żadnego! Nikt nie chciał mieć z nim do czynienia. Nie wiedział tylko dlaczego. Czy wiecznie ciążące na nim widmo zdegradowanego zamykało mu wszelkie drzwi do odmienienia tego losu? Gdzie tu sprawiedliwość?

Z tego względu nie mógł kontynuować studiów na wyższym poziomie i musiał poszukać sobie jakiejś pracy, by pomóc w utrzymaniu rodziny. Miała ona niewielki związek z nauką czy zaawansowaną technologią. Po prostu brakowało kogoś z w miarę wysokim wykształceniem, nie zwykłego włóczęgi z ulicy, na stanowisko przy szlifowaniu szkła wykorzystywanego do produkcji specjalistycznych okularów. Cała praca polegała na wklepaniu do komputera odpowiednich, podanych z góry danych. Było to jedyne stanowisko z w miarę wysoką płacą. Nigdzie indziej go nie chcieli. Woleli poczekać na kogoś, kto się liczy, kto dłużej się uczył i zdobył odpowiednie tytuły.

– To nie takie proste – odpowiedział, siadając obok KM6. W jego jasnożółtych oczach pojawił się smutek. Starał się to za wszelką cenę ukryć go przed siostrzyczką, jednak musiała to zauważyć, bo objęła go w pasie i przytuliła się.

– Przecież ją kochasz – stwierdziła, jakby życie było bajką i sama miłość wystarczyła, by pokonać wszelkie przeciwności.

Bo jej rodzina nigdy mnie nie zaakceptuje. Bo jestem jedynie zdegradowanym biedakiem, który myśli, że coś osiągnie w życiu, gdy będzie się odpowiednio mocno starać. Chciał jej tak odpowiedzieć, ale prawda mogłaby być zbyt brutalna. Nie miał zamiaru już teraz niszczyć jej marzeń i postanowień, by później pójść na studia i też starać się o jakąś naukową posadę. Przecież w przyszłości wszystko mogłoby się zmienić.

RM19 nadal miał na dnie serca iskierkę nadziei, że wielmożny Vrieskas wyda jakieś ogólne postanowienie dla całej strefy północnej, aby nie marnować żadnych talentów bez względu na pochodzenie danego osobnika. Tak silne, że nawet Rada będzie musiała mu ulec.

– Ze ślubami nie jest tak prosto. Zresztą, SiN699 nadal się uczy, więc nie mamy powodu, by się spieszyć. A jak zaraz mnie nie puścisz i nie wyjdę, to się spóźnię – dodał, całując siostrę w czubek nosa.

– Baw się dobrze – rzuciła na pożegnanie. – I pozdrów ją ode mnie.

~ * ~

Nie wiedział, dlaczego z SiN699 prawie zawsze spotykają się przy Germanowej Rzece, niedaleko mostu, na którym tamtej pamiętnej jesieni prawie pozbawiła go głowy. Tutaj, z dala od miasta i hałasów, znacznie lepiej spędzało im się czas i rozmawiało. Nie musieli tak bardzo uważać, by nie złamać jakiejś z tak istotnych zasad panujących na BS88C. Jedną z najważniejszych już złamali, ale na naprawienie tego było już za późno. Stało się i miał nadzieję, że nigdy nie odstanie.

Na świeżym powietrzu znacznie lepiej się myślało i można było odpocząć od ciągłego zgiełku. Na chwilę oderwać się od rzeczywistości i znaleźć w całkiem innym świecie. W ich własnym, do którego nikt nie miał wstępu.

Gdy przebywali tutaj, nikt nie zwracał na nich większej uwagi. Byli kolejnymi młodymi ludźmi, którzy chcieli trochę pobyć w swoim towarzystwie. Nic więcej. Zero pogardliwych spojrzeń i uwag wymienianych półszeptem za plecami. Matki i ojcowie przyprowadzający tu swoje dzieci bardziej zajęci byli pilnowaniem własnych pociech, niż przyglądaniem się SiN699, by zorientować się, że to córka jednego z Radnych. Tym bardziej, że dziewczyna nie lubiła udzielać się towarzysko. Według opinii ogółu nie należała do najpiękniejszych, więc niewielu wiedziało, jak dokładnie wygląda.

RM19 automatycznie skierował swoje kroki w pobliże niewielkiego wzniesienia ukrytego między drzewami. Wiosną to miejsce wyglądało cudownie. Zielone, rozłożyste korony drzew, w których patki wiły gniazda. Na niektórych kwitły różnokolorowe kwiaty. Jednak on wolał jesień, pomimo jej częstych chłodów, porywistych wiatrów i opadów deszczu. Nigdy nie był sentymentalny, ale stwierdził, że ten jeden raz może sobie na to pozwolić.

SiN699 siedziała na kraciastym kocu, który musiała przynieść ze sobą i opierała się o pień drzewa. Na głowie miała dość duży kapelusz z szerokim rondem, który zasłaniał jej pół twarzy i dokładnie chronił przed słońcem. Założyła ciemnoróżowy kombinezon z fantazyjnymi, kolorowymi wzorami na nogawkach i rękawach.

W skupieniu czytała jakąś książkę, przez co nie zauważyła zbliżającego się RM19. Mężczyzna podszedł do niej i na przywitanie pocałował czule w pełne, czerwone wargi.

– Dobrze, że już jesteś i to punktualnie – dodała, szczerząc zęby.

– Spóźniłem się tylko raz. Masz zamiar wypominać mi to do końca życia? – odpowiedział.

 Usiadł obok SiN699 i objął ją ramieniem. Rondo kapelusza wbijało mu się w głowę, więc postanowił go jej ściągnąć. I tak cień drzewa chronił ich przed słońcem.

– Nie masz dzisiaj zajęć? – zapytał. Wiedział, że miała dość ekstrawaganckie podejście do nauki. Nie zależała od tego jej przyszłość, więc nie zawsze traktowała wszystko tak poważnie jak powinna.

– Nie, wyjątkowo odwołali. A ty?

– Dobrze wiesz, że dzisiaj nie pracuję. Od roku mam niezmienny plan pracy.

– Myślałam, że może pracujesz nad czymś własnym… Jak kiedyś – dodała niepewnie.

RM19 westchnął. Nie lubił, gdy rozmowa schodziła na te tematy. Odczuwał wtedy ogromny smutek i żal, których nie dawał rady się pozbyć tak łatwo. SiN699 nie potrafiła zrozumieć, że ona miała wszystko, on nic. I w końcu należało się do tego przyzwyczaić. Marzenia są dla frajerów. A on już nim nie chciał być.

– Mam teraz inne obowiązki – mruknął, mając nadzieję zakończyć tę rozmowę.

– Które wcale nie dają ci satysfakcji – rzekła twardo SiN699, ujmując palcami podbródek mężczyzny i zmuszając go, by patrzył jej prosto w oczy. – To nauka jest twoją pasją i nie próbuj mnie okłamywać, bo znam cię za dobrze. Chciałbyś wrócić na uczelnię. Gdyby dano ci szansę, nie zawahałbyś się ani sekundy.

– To już przeszłość, nie warto…

– Właśnie, że warto! – przerwała mu. – To ty pomagasz mi w wielu projektach, bo jestem za głupia…

– Nie jesteś głupia – zaprzeczył ostro.

– …by sama dojść do niektórych rzeczy. Widzę, jak błyszczą ci oczy, gdy tylko zagłębiasz się w jakimś problemie wymagającym głębszej analizy. Czasem nawet zapominasz, że siedzę obok, co w innych sytuacjach w ogóle się nie zdarza.

– Chcesz, abym błagał jakiegoś podrzędnego mentora, aby wziął mnie pod swoje skrzydła? – spytał z niedowierzaniem. Jak SiN699 mogła zaproponować mu, by upadł tak nisko?

 – Nie bądź śmieszny. Jesteś inteligentniejszy od większości z tych czubków. Ożeń się ze mną, a zyskasz odpowiednią pozycję, by zdać przyspieszone egzaminy bez konieczności uczestnictwa w zajęciach i zyskasz dostęp do laboratoriów, by prowadzić własne projekty.

To był drugi temat, którego nie znosił poruszać. SiN699 upierała się na małżeństwo od kilku miesięcy, chociaż nikt do tej pory nie wiedział o ich związku, bo zakończyłoby się to katastrofą. Nie mogła rozumieć, że jej rodzina nigdy go nie zaakceptuje i nie pochwali jej wyboru. W jej głowie wszystko wyglądało pięknie i kolorowo, bez żadnych barier nie do pokonania. Najgorsze, że serce rwało się do innej odpowiedzi, nie słuchając rozumu. Chciał powiedzieć tak, ale nie mógł. Ze względu na jej dobro. Za każdym razem, gdy poruszała ten temat, wbijała mu nóż w serce i przekręcała kilka razy, by spotęgować efekt bólu.

– Nie – odpowiedział po raz któryś.

– Trzy dni temu twierdziłeś, że mnie kochasz. Teraz się to zmieniło, czy masz jakiś inny ambitny powód, by mi odmówić? – ciągnęła temat, a w szkarłatnych oczach pojawiły się iskry niezadowolenia. Po raz kolejny zapowiadała się długa dyskusja, podczas której do niczego sensownego nie dojdą.

– Nie odwracaj kota ogonem. Dobrze wiesz, że moje uczucie do ciebie nie ma z tym nic wspólnego. Jak to sobie wyobrażasz? Wszyscy mają zaakceptować nasz związek, a my będziemy żyć długo i szczęśliwie? Jestem zdegradowany przez coś, co wydarzyło się lata przed moim urodzeniem, jednak wszyscy doskonale to pamiętają i nie omieszkują sprawiać, bym i ja nie zapominał, z jakiej rodziny się wywodzę.

– Jestem ciekawa, jacy wszyscy, nie licząc wyrostków, którzy widzą jedynie czubek własnego nosa, a za jakiś czas zaczną pchać się na wysokie stanowiska, by doprowadzić planetę do szybszego upadku. Zrozum, że niektórych to nie interesuje, a ja mam dość ciągłego ukrywania się i tłumaczenia matce, że nie interesują mnie chłopcy, bo nie! – Zaczerpnęła głęboki wdech, by chociaż trochę uspokoić wzburzony ton głosu. – Możesz być na mnie zły, ale dłużej już nie mogłam. Powiedziałam o nas ojcu.

RM19 miał wrażenie, że się przesłyszał. Serce na kilka chwil jakby zapomniało, po co ma dłużej pompować krew. Nie potrafił wydusić z siebie ani jednego słowa, pomimo otwartych ust. Czy SiN699 nie rozumiała, że to koniec? Jak mogła zrobić coś takiego? Przecież to się rozejdzie szybciej niż najnowsze nowinki techniczne.

– Co zrobiłaś? – wyjąkał. Miał wrażenie, że głos, który wydobył się jego ust tak naprawdę nie należał do niego.

– Powiedziałam o nas ojcu. Twoimi priorytetami były jedynie prawa i zasady, które nie pozwoliły ci podjąć kolejnego, odważnego kroku. Raz złamałeś zasady, a nie potrafiłeś zrobić tego po raz drugi, więc sama musiałam wziąć sprawy w swoje ręce. Tata zaprosił cię na obiad za trzy dni. Chce cię poznać, bez względu na to, co o sobie myślisz – zakończyła, chwytając dłoń RM19 w swoją.

– Nie miał nic przeciwko? Nie zabronił ci się ze mną spotykać, mimo że łamiemy prawo, które jako Radny tym bardziej powinien przestrzegać?

SiN699 pokręciła przecząco głową, a RM19 nie potrafił w to uwierzyć. O jej ojcu słyszał tak wiele, od zawsze go szanował i traktował z szacunkiem. Dla niego był ideałem, do którego sam chciał dążyć. A teraz okazywało się, że całe to wyobrażenie legło w gruzach.

– Wiele mu o tobie mówiłam. Zresztą wie, że nie spotykałabym się z żadnym głupkiem. Ufa mi – zakończyła z uśmiechem.

Zanim RM19 zdążył coś jeszcze powiedzieć, pocałowała go namiętnie, nie zważając na biegające nieopodal dzieci. Mimo że powinien się cieszyć, miał wrażenie, że czarne chmury, które wisiały nad jego życiem tylko zgęstniały. Nie widział dla siebie przyszłości. Może i ojciec SiN699 chciał go poznać, ale wątpił, by kiedykolwiek zgodził się na ślub. Słodki czas spędzony z ukochaną kobietą dobiegał końca.

Zachłannie odwzajemnił pocałunek, przyciągając ją bliżej do siebie, by poczuć jej bliskość i ciepło. Mając nadzieję, że nie będzie to ostatni raz.

~ * ~

Życie nie było bajką, jednak RM19 miał wrażenie, że właśnie się w niej znalazł, jakby śnił najpiękniejszy sen. Wszystko potoczyło się zupełnie inaczej niż się tego spodziewał, jakby świat nagle zwariował i tym razem to dla niego miało świecić słońce.

Ojciec SiN699 w ogóle nie był uprzedzony, wręcz przeciwnie. Interesował się jego karierą, brutalnie przerwaną nauką i ogółem wiedzy, która mogła przydać się wszystkim mieszkańcom BS88C i wielmożnemu Vrieskasowi.

Nie sądził, aby było to możliwe, jednak krótko po tamtym obiedzie odbyły się jego oficjalne zaręczyny z córką Radnego, a jesienią tego samego roku ślub. W końcu mógł wyprowadzić się z ciasnego mieszkanka rodziców i zamieszkać z kobietą, którą kochał. Ich sporej wielkości apartament mieścił się w rodowym budynku rodziny SiN699. Po roku na świat przyszedł ich syn, RM21. Duma zarówno rodziców jak i dziadków.

Wrócił na uczelnię, jednak równolegle podjął także nową pracę w jednej z firm sponsorowanych przez teścia. Nie był to szczyt jego marzeń, ale zawsze dobry początek. Teraz miał dostęp do różnych laboratoriów, a w czasie wolnym mógł pracować nad własnymi projektami i poszerzać wiedzę.

Niektórzy nadal patrzyli na niego krzywo, szczególnie na przeróżnych bankietach towarzyskich, w których musiał uczestniczyć jako mąż SiN699. Jednak przez wzgląd na to, z kim się związał, nikt nie ośmielił się powiedzieć złego słowa. Mogli sobie szeptać jedynie w zaciszu własnych domów.

Przez wzgląd na nowy status społeczny rzadko odwiedzał rodziców i rodzeństwo. Starał się jak mógł, lecz nie zawsze był w stanie znaleźć na to czas. Zdjął im z barków ciężar w postaci utrzymania jego osoby i musieli sobie teraz jakoś poradzić. Nie mógł zrobić wszystkiego.

Bajka trwała i trwała. Dni, tygodnie, miesiące. Nic nie zapowiadało jej końca. Chciał w niej pozostać już na zawsze.

~ * ~

RM19 wszedł do salonu. Dziś miał za sobą wyjątkowo ciężki dzień w pracy, jednak nie narzekał. Nie wszystko musiało od razu układać się po jego myśli. Uśmiechnął się, SiN699 zapewne czekała na niego. Jak zawsze, gdy wracał później, siedzi w fotelu i czyta książkę, by zbić czas. RM21 wybiegnie mu na przywitanie, by ze szczegółami zrelacjonować swój dzień.

Zdziwiony rozejrzał się dookoła, bo nigdzie nie dostrzegł żony. Przecież powinna na niego czekać. Może była w kuchni? Wtedy drzwi prowadzące do gabinetu otworzyły się, jednak nie pojawiła się w nich SiN699 ani RM21, a jakiś obcy.

Wysoka i szczupła postać o jasnym, niemal białym kolorze skóry. Miała krótko przystrzyżone, blond włosy, które sterczały na wszystkie strony, jakby od dawna nie widziały grzebienia. Mimo wszystko ten efekt bardziej dodawał uroku i swego rodzaju elegancji niż go psuł. Na owalnej twarzy gościł smutny uśmiech. Jednak to oczy najbardziej przyciągały spojrzenie RM19. Ciemnoszare, stare jak wszechświat. Oczy, które oglądały powstanie galaktyk z gwiezdnego pyłu. Postać miała na sobie obcisłe, czarne spodnie, które podkreślały smukłe i długie nogi oraz szkarłatną koszulę z kołnierzykiem.

RM19 patrzył na nieznajomego, ale nie potrafił stwierdzić, czy ma przed sobą mężczyznę, czy kobietę. Gdy dochodził do jakiegoś wniosku, nagle wydawał mu się on błędny i zmieniał zdanie.

– Kim jesteś i co robisz w moim domu? – zapytał, starając się brzmieć stanowczo, chociaż czuł dreszcze na ciele. Nie wiedział, czym dokładnie były spowodowane.

– Już czas, RM19. Pora się obudzić – powiedział obcy niezwykle melodyjnym głosem.

– Obudzić? Przecież nie śpię. A jeżeli… – zawahał się, nie wiedząc, jakiej formy grzecznościowej użyć. Postanowił ją sobie darować, skoro nie mógł dojść do odpowiednich wniosków. Później, gdy pozbędzie się gościa z domu, sprawdzi w komputerze dane o osobnikach jego pokroju. Musiał być mieszkańcem planety, na której panowały inne zasady i wchodzenie do cudzego domu było na porządku dziennym. – Jeżeli natychmiast nie opuścisz tego domu, wezwę odpowiednich ludzi, którzy sobie z tobą poradzą. To jest najście.

– Nikogo nie wezwiesz, bo to nie dzieje się naprawdę – mówił spokojnie, jakby w ogóle nie docierała do niego sytuacja, w jakiej się znalazł. – Przeżyłeś już swoje życie i musisz wrócić do miejsca, w którym jesteś. W głębi serca wiesz, że to nigdy się nie wydarzyło. LC1679 nigdy cię nie zaakceptował. Tylko dzięki intrygom, kłamstwom i szantażowi SiN699 w końcu zgodził się na to małżeństwo. I to nie po kilku miesiącach, lecz po dwóch latach odkąd się o was dowiedział. Postanowił mieć cię stale na oku i ulokował was w niedużym apartamencie w swym rodowym budynku. Załatwił ci pracę w jednej ze swoich firm, jednak była to tylko papierkowa robota. Chciał ci przez to pokazać, że w jego oczach jesteś nikim i na nic więcej nie zasługujesz. A o dalszych studiach czy własnych projektach mogłeś zapomnieć. Twoje wyobrażenia co do osoby Radnego w jednej chwili roztrzaskały się niczym zrzucona na podłogę kryształowa kula. Na miliardy odłamków, których nigdy nie dałoby się poskładać z powrotem w jedną całość.

W głowie RM19 mieszały się wizje dwóch żyć. Z jednej strony był szczęśliwy, z drugiej nie. Tak bardzo chciał zapomnieć o tym drugim świecie, ponownie zanurzyć się w bajce, nawet gdyby był to tylko sen. Nie chciał się budzić, gdy miał to, co zawsze chciał. Jednak postać nie pozwoliła mu ponownie oddać się marzeniom. Siała coraz więcej zamieszania, burzyła idealny świat z taką łatwością, jakby był jedynie domkiem z kart.

– To SiN699 przynosiła ci książki, byś mógł poszerzać swoją wiedzę. Tylko dzięki jej staraniom nie zapomniałeś o swych prawdziwych marzeniach. I nigdy nie doczekałeś się potomka. Bardzo chcieliście założyć rodzinę, ale bałeś się, że na świat może przyjść syn. Syn, który od urodzenia zostanie naznaczony piętnem. Córka by ci nie przeszkadzała, odziedziczyłaby imię po twojej żonie i nie musiała martwić o przyszłość. Jednak nikt nie mógł dać ci gwarancji, że urodzi się dziewczynka, dlatego wolałeś nigdy do tego nie dopuścić. To nie jest twoje życie. Przeciążyłeś swój organizm ponad miarę, powinieneś nie żyć. Dlaczego to zrobiłeś? Co kazało ci uparcie trwać, zamiast się poddać?

– Przecież wiesz – szepnął RM19, a po jego policzkach popłynęły srebrzyste łzy. – Wiele bym dał, aby odwrócić, to, co się wtedy wydarzyło. Teraz było dobrze, może nie idealnie, ale mi to wystarczyło.

– Kendappa i Kaelas nie poradzą sobie bez ciebie. Ostateczna bitwa jeszcze nie nadeszła, chociaż zbliża się wielkimi krokami. Bracia Duszy muszą wziąć w niej udział bez względu na to, co szykuje dla nich przyszłość. Ale nie dojdą tam sami, czasem każdy z nas potrzebuje pomocy. Może tego nie chciałeś, lecz los wybrał ciebie i musisz zaakceptować ten wybór. Przyjaciele liczą na ciebie.

Ostrość obrazu w każdej chwili zaczęła się rozmazywać. Kształty zaczęły się ze sobą zlewać, a idealny świat powoli ulegał destrukcji. RM19 płakał za nim, chociaż tak naprawdę on nigdy nie istniał. Postać miała rację. Musiał wracać. Przyjaciele na pewno się martwili, a jeżeli mieli odnaleźć pozostałe łzy, to czekała ich długa i ciężka droga.

– Którym z nich jesteś? – krzyknął we mgłę, jednak nie uzyskał odpowiedzi.

~ * ~

Podczas pisania tego rozdziału myślałam, że dostanę zawału. Miałam już prawie cały gotowy i gdy chciałam dopisać końcówkę, nie mogłam otworzyć Worda, bo wyskakiwał mi jakiś błąd. Ale ostatecznie udało się go uratować.

Aby nie było później wątpliwości, pierwsze dwa fragmenty miały miejsce także w prawdziwym życiu RM19.