Rozdział 46: Cisza przed burzą

Bez wiary potykamy się o źdźbło słomy, z wiarą przenosimy góry.

Søren Kierkegaard

Powoli mijał tydzień od czasu, gdy awaryjnie wylądowali na Ziemi. Planeta okazała się dziwna, ale pomimo tego Kaelas nie potrafił zaliczyć jej do interesujących. Jakoś szczególnie nie obchodziło go to, że władza podzielona została między kilkudziesięciu władców i na dodatek każdy robił to, co mu się podobało, nie zwracając szczególnej uwagi na innych. Kendappę to zachwyciło i pożyczyła od Nastki kilka książek, by dowiedzieć się czegoś więcej.

Na Ziemi wybudowano tysiące mniejszych czy większych miast. Jako że Kaelas, zdaniem Nastki, wyglądał na normalnego człowieka, czasem zabierany był przez dziewczynę do miasteczka, by pomóc jej w noszeniu zakupów.

Wioska, do której chodzili składała się z wielu wyglądających niemal identycznie domków i nie było w niej nic nadzwyczajnego. Tylko ludzie czasem przyglądali mu się z większym niż wypadało zainteresowaniem, jakby był wyjątkowo dorodnym okazem zwierzęcia. Może i wyróżniał się na ich tle wzrostem, niezwykle rozbudowaną muskulaturą i nieco ciemniejszym odcieniem skóry, jednak nic więcej.

Nastka tłumaczyła mu, że to przez wzgląd na to, że jest tu obcy. Kruklanki były małą miejscowością i poza sezonem wakacyjnym (cokolwiek to było) tubylcy nie przywykli do widoku obcych. A już na pewno nie takich, którzy wyglądali na zawodowych kulturystów (cokolwiek to było).

Dom rodzeństwa został zbudowany z dala od pozostałych. Dzięki temu żaden z natrętnych sąsiadów nie zdawał sobie sprawy z tego, jakich gości przyjmują w swoich progach. Kapsuła wylądowała między drzewami, więc nie była widoczna od strony głównej drogi biegnącej niedaleko. Dodatkowo Tomek utrzymywał, że gdyby ktoś spacerował po lesie i natknął się na nią, to stwierdziłby, że to oni postanowili wybudować atrapę jednego z wehikułów z książek taty.

Dni mijały im powoli i były do siebie niezwykle podobne. Rano, zanim domownicy wstali, Kaelas i Kendappa poświęcali czas na trening, by później w gorącej wodzie kąpany Tomek im nie przeszkadzał. Na szczęście pięć dni w tygodniu musiał chodzić do szkoły, więc mieli trochę spokoju, gdy nie bombardował ich tysiącem pytań na temat wszystkiego, co mu ślina na język przyniosła. W większości były to głupoty, które nieraz spowodowały wybuch śmiechu ze strony Kendappy. Jednak to kobieta zazwyczaj okazywała litość wobec niego i dzieliła się tym, co sama znała. Kaelas łapał się na tym, że również z ciekawością słuchał jej słów. Sam nie miał pojęcia o ponad połowie tego, co wiedziała ona.

Starali się doprowadzić statek do względnej używalności, gdyż większość przedmiotów po szaleńczej ucieczce z roju meteorytów zwyczajnie postanowiła przetransportować się zupełnie gdzie indziej. Niektóre sprzęty uległy zniszczeniu, więc postanowili zostawić to do czasu, aż RM19 obudzi się i sam stwierdzi, czy obiekt nadaje się do naprawy, czy jedynie do rozbioru na części pierwsze i wykorzystania w czymś innym. Porządki zajęły im znacznie więcej czasu niż się spodziewali. Kapsuła wyglądała, jakby w jej wnętrzu przeszło tornado i posprzątać trzeba było dosłownie wszystko. Gdy Nastka nie wychodziła do pracy, starała się im trochę pomóc, jednak gdy Tomek oferował swoje usługi, kończyło się na tym, że nie posunęli się ani o krok do przodu, bo chłopak wypytywał o zastosowanie każdego przedmiotu. Jakby w przenośnych komputerach z dotykowym ekranem, tabletach (jak nazywała to Kendappa) było coś niesamowitego.

Z zewnątrz już było widać, że statek wymagał naprawy, jednak ani Kaelas, ani Kendappa nie znali się na tym, więc postanowili nic nie ruszać. Woleli poczekać niż przez niekompetencję popsuć coś, co dobrze działało. Najwyżej ich pobyt na Ziemi trochę się przeciągnie. I tak nie mieli w tej kwestii większego wyboru.

RM19 nadal pozostawał nieprzytomny, ale nie wyglądał już jak trup, a po prostu wyjątkowo długo śpiący mężczyzna. Czasem mówił coś przez sen, lecz były to niezrozumiałe urywki słów. Jedyne, co zdołali zrozumieć to SiN699, z tego co wywnioskowali musiało to być czyjeś imię. Lekarz, Artur przyjeżdżał codziennie, aby sprawdzić jego stan zdrowia i nafaszerować jakimiś medykamentami. Musiał być dobrym przyjacielem Nastki, bo nie zadawał zbędnych pytań. A z tego, co zaobserwował Kaelas RM19 też różnił się wyglądem od Ziemian. Może nie na pierwszy rzut oka, ale po dłuższej obserwacji już tak. Mimo to z każdym dniem diagnoza pozostawała ta sama: trzeba czekać.

~ * ~

Kaelas siedział na schodkach prowadzących na niewielką werandę i obserwował powoli znikające za linią horyzontu słońce. Lubił ten moment. Przez niemal całe swoje życie wspinał się na dach domu, by obserwować zachodzącą Lume Estrell, a potem pojawiające się na ciemnym niebie nieliczne gwiazdy.

Odkąd rozpoczął swoją podróż, nigdy nie miał takiej okazji. Na Harenosum nie zapadała noc, na Oraculum nawet nie dostrzegł słońca, mimo że na planecie nie było ciemno i nawet Wyrocznia coś o nim wspominała, Eduardo nie był nawet planetą, więc logiczne, że nic go nie oświetlało, a o tym, co zastał na Elle wolał nie wspominać. Przez koniczyny nawet w nocy nie potrafił odnaleźć spokoju.

Dopiero na Ziemi mógł wrócić do swoich dawnych przyzwyczajeń. Tutejsze niebo bardzo różniło się od tego na Landare. Była to jedyna interesująca i fascynująca rzecz, którą tu zastał. Zdawało mu się, że znacznie liczniejsze gwiazdy świecą jaśniej. I zawsze towarzyszył im księżyc, który na dodatek w niezrozumiały dla niego sposób zmieniał swój kształt.

Mimo rozczarowania, które doznał pierwszej nocy po przybyciu na Ziemię, za każdym razem wychodził na dwór, by patrzeć w gwieździste niebo. Potrzebował tego, gdyż sny o srebrnej tarczy odbitej w tafli jeziora nawiedzały go coraz częściej, nie dając spokoju. Wydawało mu się, że gdy w końcu zobaczy go na własne oczy, nocne mary przeminą, szczególnie, że nie stało się nic nadzwyczajnego. Czasem nie mógł oprzeć się wrażeniu, że to jeszcze nie koniec.

Tylko w ten sposób potrafił ochłonąć i znów trzeźwo myśleć. W jakiś nie do końca wytłumaczalny sposób czuł się związany z nocą, jakby była to jego pora doby. Coś go wzywało, jakaś część jego samego rwała się do wolności, chciała, aby ją w końcu wypuścił. Aby poczuł, kim był naprawdę. Ciało chciało zrzucić kajdany, które więziły je przez dwadzieścia cztery lata i w końcu poczuć wolność.

– Od kilku dni coś nie daje ci spokoju – zagadnął Kaelas.

Podszedł do Kendappy siedzącej niedaleko kapsuły. Patrzyła przed siebie na poruszane przez wiatr korony drzew. Niedaleko niej stał jeden z tych dziwnych ptaków o czarno-białym upierzeniu, których nazwa wyleciała mu z głowy. Nie mógł oprzeć się wrażeniu, że zwierzę spogląda na kobietę z zainteresowaniem. Co jeszcze dziwniejsze, w ogóle się jej nie bało.

– I kto to mówi – odpowiedziała.

Kaelas rzucił w jej stronę jedno z dwóch przyniesionych jabłek, których na Ziemi, ku jego ogromnej radości, nie brakowało (właściwie doszedł do wniosku, że Ziemianom niczego nie brakowało do szczęścia, wszystkiego mieli jakby w nadmiarze). Kobieta złapała je z gracją i uśmiechnęła się nieznacznie z wdzięcznością. Landarczyk przyjął to za znak, że nie była w nastroju do dźgania sztyletem za byleco, więc usiadł obok niej.

– Myślałam o księżycu i wydaje mi się, że musieliśmy po drodze zgubić coś ważnego. RM19 pewnie by wiedział… – dodała ze smutkiem.

– Mówiłem ci, że to skończony temat – mruknął niezadowolony z obranego toku rozmowy, po czym wgryzł się w soczysty owoc.

– Sam w to nie wierzysz – powiedziała, drapieżnie mrużąc oczy, jakby koniecznie znów chciała postawić na swoim.

– To jaka jest twoja teoria? – zapytał, mając nadzieję, że gdy jej wysłucha, to da mu spokój.

– Na początku myślałam, że księżyc mógł być dla Landarczyków czymś w rodzaju boga. Czciliście go, odprawialiście do niego modły. Zamiast Kaio mieliście właśnie księżyc. Z tego powodu dawni wojownicy mogli stracić ducha walki, gdy zniknął i król Ladvarian oddał władzę Vrieskasowi. Ale na dłuższą metę to bez sensu – westchnęła. – Bo gdyby rzeczywiście tak było, to nie widziałabym potrzeby zakazywania Landarczykom pobytu na Yaskas w czasie Bevrore Blomkool pod karą śmierci. Sama nie wiem, co o tym myśleć. Może z ziemskim księżycem jest coś nie tak albo musi być jakiś specjalny.

Kaelas spojrzał na kobietę z nieukrywanym zdziwieniem, ale nie potrafił rozszyfrować wyrazu jej twarzy. Jak zwykle coś mu uciekało.

– Dlaczego tak cię to interesuje? – zapytał. – To o mnie chodzi, nie o ciebie.

– Bo… – urwała, wahając się przez chwilę i prawdopodobnie rozmyślając nad odpowiedzią. – Bo zastanawiam się, czy nie jest to coś naprawdę istotnego, co może przydać się nam w przyszłości.

– Nie musisz już o tym myśleć, dla mnie nie ma to już znaczenia.

– Kłamiesz, bo jesteś rozczarowany.

– Myślisz, że byś nie była na moim miejscu?

Zamilkł na chwilę, żałując, że w ogóle się odezwał. Kobieta patrzyła na niego wyczekująco, jakby za wszelką cenę chciała, aby kontynuował rozpoczęty wątek. Kaelas udawał, że tego nie widzi, obserwując ptaki spacerujące nieopodal po trawie. Jeden z nich właśnie znalazł żabę, która żałośnie kumkała, domagając się ratunku, ale było już dla niej za późno.

– Matka przez całe dzieciństwo opowiadała mi, Falonarowi, a później też księciu Ladvarianowi opowieści o tym, jak było na Landare za dawnych czasów. O wielkich wojownikach, którymi każdy z nas chciał się stać, o tradycjach i wierzeniach, które całkiem nie uległy zatraceniu, chociaż wielu uważało je jedynie za mity. I o księżycu. Mówiła, że dawał on siłę wielkim wojownikom, że gdy składali przysięgę i otrzymywali miecz, świecił nad ich głowami. Wierzyliśmy, że kiedyś uda nam się go zobaczyć. Nie mieliśmy pojęcia, co miałoby się z nami wtedy stać, ale pozostawała nadzieja, że to odmieni nasz los i sprawi, że naprawdę zdołamy coś osiągnąć. A teraz okazuje się, że to naprawdę był mit, że matka się myliła. A jeżeli myliła się w tej kwestii, to czy miała rację w innych? – zakończył, zastanawiając się, dlaczego w ogóle jej to wszystko powiedział.

Chciał wstać i odejść, ale wtedy Kendappa zrobiła coś, czego w ogóle się po niej nie spodziewał. Przybliżyła się do niego i objęła ramieniem. Czuł dotyk jej palców na ramieniu. Były szorstkie, co zawdzięczała licznym treningom, ale uczucie, gdy przesuwała je w górę i w dół należało do przyjemnych.

– Musimy mieć nadzieję, że to wszystko ma jakiś sens. Pozostała nam tylko wiara – szepnęła.

– Nie jest ci zimno? – Usłyszał za sobą znajomy głos.

Nastka usiadła obok niego na schodach, patrząc karcąco na jego zwyczajną, lnianą koszulę. Sama zarzuciła na ramiona ciepły, wełniany szal. W dłoniach trzymała dwa kubki z gorącym kakao. Jeden podała Kaelasowi, który przyjął go z uśmiechem i nie mógł powstrzymać się od wypicia łyka słodkiego napoju.

– Nie, jest całkiem przyjemnie – odpowiedział, zerkając kątem oka na dziewczynę. Jej widok sprawiał, że za każdym razem po jego ciele rozchodziła się fala przyjemnego ciepła.

– Chyba powinnam się przyzwyczaić, że kosmici są dziwni i nie trzymają się ich żadne znane mi reguły i zasady. – Uśmiechnęła się serdecznie, przyprawiając Kaelasa o szybsze bicie serca.

– Mieszkacie tu sami, bez rodziców? – zapytał po chwil, chcąc za wszelką cenę podtrzymać rozmowę. Nurtowała go ta kwestia, od kiedy Kendappa stwierdziła, że udostępniony im pokój musiał należeć do rodziców rodzeństwa, a oni sami nigdy o nich nie wspominali. Nie licząc kilku krótkich wzmianek.

Landarczyk pożałował swego pytana, gdy tylko wydobyło się z jego ust. Nastka zgarbiła się, a na jej twarzy zagościł smutek. Upiła łyk gorącego napoju, jakby próbowała odwlec chwilę, gdy będzie musiała zabrać głos.

– Przepraszam – zreflektował się. – Jeżeli nie chcesz, nie musisz odpowiadać. Nie wiedziałem, że…

– Skąd mógłbyś wiedzieć – przerwała mu cienkim głosem, jakby zbierało jej się na płacz.

Skarcił się w duchu. Chciał z nią tylko trochę porozmawiać, a nie doprowadzać do smutku i płaczu. Nigdy by nie pomyślał, że ten temat może być tak drażliwy. Z chęcią wycofałby się z tego, ale było już za późno.

– Oboje nie żyją – szepnęła, jakby powiedzenie tego głośniej było ponad jej siły.

Po policzkach dziewczyny zaczęły płynąć łzy, które po chwili otarła wierzchem dłoni. Kaelas z chęcią użyczyłby jej chusteczkę, jednak żadnej przy sobie nie posiadał. Po raz kolejny przeklął w duchu.

– Przykro mi – powiedział, obejmując ją ramieniem, by chociaż trochę dodać otuchy. Miał wrażenie, że w porównaniu do jego muskularnego ciała, jej jest kruche, jakby wymagało obchodzenia się z nim naprawdę delikatnie, bo każdy nieodpowiedni gest mógł je zniszczyć.

– Tata był pisarzem – mówiła, chociaż wcale nie musiała. Jakby potrzebowała tego, by zrzucić z serca jakiś ciężar. – Dlatego chciał zamieszkać z dala od ludzi. Otoczony przyrodą lepiej myślał. Pisał książki science fiction, stąd to zamiłowanie Tomka do wszelkiego życia pozaziemskiego. Tata miał wybujałą wyobraźnię, a on za wszelką cenę chce udowodnić, że to może być prawda. – Wydała z siebie dziwny dźwięk, jakby chciała się zaśmiać, ale płacz nie pozwalał na to i ostatecznie wyszło nie wiadomo co. – Był naprawdę dobry w tym, co robił. Jego świat był barwny i wyraźny. Wydał wiele książek, był zapraszany na różne wieczorki autorskie. Jeżeli patrzeć na to, jak w naszym kraju traktują autorów fantastyki, to odniósł wielki sukces. Jakieś niemieckie wydawnictwo starało się nawet o prawa do tłumaczenia. Tamtego dnia razem z mamą jechali do Giżycka na jeden z takich wieczorków. Tomek był chory, więc musiałam zostać z nim w domu. To była zima. Z tego, co ustaliła policja, nadjeżdżająca z naprzeciwka ciężarówka wpadła w poślizg i uderzyła w samochód rodziców. Zginęli na miejscu. Tata sporo zarabiał na książkach, nadal dostajemy pieniądze ze sprzedaży, dlatego możemy tu mieszkać. Jestem pełnoletnia, więc prawnie mogłam zająć się Tomkiem. Ciocia, siostra taty, namawiała nas, byśmy przeprowadzili się do niej, do Giżycka, ale nie chcę opuszczać tego domu. Pomaga nam jak potrafi. Artur też. Pojawia się dwa razy w tygodniu, by sprawdzić co u nas.

Kaelas nie wiedział, co miałby odpowiedzieć. Nastka nie miała lekko, a mimo to świetnie sobie radziła i nie poddawała się. Walczyła z brutalną rzeczywistością, która ją spotkała. Może i do tej walki nie potrzebowała miecza, jednak bój i tak należał do zaciętych i godnych podziwu.

Przytulił ją mocniej do piersi, czekając, aż się trochę uspokoi i przestanie płakać. Gładził jej blond włosy, może nie były tak miękkie jak Kendappy, ale i tak pozostawały przyjemne w dotyku. Nastka szybko się uspokoiła, jednak mimo to pozostawała wtulona w pierś mężczyzny, jakby czuła się dobrze i bezpiecznie.

– Dziękuję, że mnie wysłuchałeś. Chyba potrzebowałam się komuś wygadać. Następnym razem ty powiesz coś o sobie – powiedziała, nieznacznie odsuwając się od Kaelasa. – W końcu prawdopodobnie jestem jedyną Ziemianką, która nawiązała kontakt z obcą cywilizacją. Wypada, abym wiedziała o tobie trochę więcej.

– Nie ma o czym mówić – rzekł wojownik, który nie przepadał za rozmawianiem o sobie. Co miałby jej powiedzieć, że od zawsze nim pomiatano, traktowano jak gorszego i gdyby nie przypadek, to nigdy by się nie spotkali?

– Nie bądź taki skromny. – Wygięła wargi w uśmiechu i pogłaskała go po szorstkim policzku. Miała delikatną skórę, jakby jej dłonie nigdy nie zaznały ciężkiej, fizycznej pracy. – Wojownik takiej postury musi mieć na swym koncie wielkie, zwycięskie boje. Raz widziałam twój trening z tą skrzydlatą kobietą. Byłeś świetny.

Kaelas otworzył usta, ale nie wiedział, co miałby powiedzieć. Pierwsze, co przyszło mu na myśl, to kwestia, kiedy zdołała podejść na tyle blisko, by jej nie zauważył. I czy Kendappa zdawała sobie z tego sprawę i na złość postanowiła nic nie mówić. Po chwili zastanowienia ta wersja odpadła. Gdyby rzeczywiście kobieta wiedziała, wykorzystałaby to przeciwko niemu.

– Dzisiaj jest chłodno, ale raz możemy wybrać się na spacer pod gwiazdami, skoro tak bardzo lubisz noc – zaproponowała, a na jej policzkach pojawiły się rumieńce.

Kaelas pokiwał jedynie głową niezdolny do powiedzenia czegokolwiek. Jej twarz znajdowała się tak blisko, że całkiem rozpraszała jego uwagę. Jej nos już niemal stykał się z jego. I z każdą chwilą znajdowała się o milimetr bliżej.

– RM19 się budzi – rozległ się nagle ostry, kobiecy głos. I czar prysł.

Nastka jak oparzona odsunęła się od wojownika. Wstała i jakby w przyspieszonym tempie zniknęła w domu.

– Już naprawdę nie masz co robić? – warknęła Kendappa, a wyraz jej twarzy, nie wiedzieć dlaczego, jasno sugerował, że z chęcią wbiłaby mu sztylet w serce czy gdziekolwiek indziej, gdyby akurat posiadała go pod ręką.

– Nie twoja sprawa – mruknął i ruszył za nią do salonu, gdzie tymczasowo ulokowano RM19.

Cały podekscytowany Tomek już siedział na poręczy jednego z foteli i z uwagą obserwował rozwój wydarzeń. Nieprzytomny mężczyzna rzeczywiście odzyskiwał świadomość. Powoli otwierał oczy, jakby był to wymagający niezwykłej siły wyczyn. Zamrugał kilkukrotnie, zanim powoli zaczął obracać głowę w jedną i drugą stronę, chcąc wywnioskować, gdzie się znajduje.

– Wróciłem – szepnął niewyraźnie i niezgrabnie usiadł.

Kaelas nie mógł powstrzymać szerokiego uśmiechu na ten widok i pierwszy znalazł się przy przyjacielu, by go serdecznie uściskać. Po nim to samo uczyniła Kendappa.

– Jak dobrze, że się obudziłeś – powiedziała. – Nie strasz nas tak następnym razem.

– Wylądowaliśmy gdzieś, tak? – zapytał, rozglądając się po pomieszczeniu i zapewne dokładnie analizując wszelkie sprzęty znajdujące się w nim.

– Na Ziemi – pospieszyła z wyjaśnieniem Kendappa. – Tak ustawiony był autopilot.

– Pewnie była to najbliższa planeta z w miarę rozwiniętą cywilizacją – stwierdził, natarczywie masując głowę, jakby go bolała.

Po chwili do salonu weszła Nastka z kubkiem gorącej herbaty, który postawiła obok RM19.

– Za pół godziny przyjedzie Artur, by sprawdzić, czy wszystko jest w porządku – oznajmiła.

~ * ~

Udało mi się wydłużyć ten rozdział, by miał sensowną długość. Od dziś postanawiam, że będę codziennie pisać co najmniej godzinę dziennie, bo ostatnio spore lenistwo mnie dopadło. Mam rozdziały do końca maja, ale ciągle nachodzi mnie irracjonalna myśl, że jak nic nie napiszę, to mi się skończą zapasy i utknę w czarnym punkcie. Wiem, głupie to.

Zapowiedź pojawi się jutro, bo dzisiaj nie mam już na to siły.