Rozdział 47: Zew księżyca

Możliwości są bardziej przerażające niż rzeczywistość.

Søren Kierkegaard

Kim byłby RM19, gdyby, pomimo osłabienia i lekkiego zamroczenia po tak długim śnie, nie wypytywał Artura o każdy, nawet najmniejszy aspekt swojej choroby? Dodatkowo, nie biorąc nawet pod uwagę tego, że Ziemianie nie wiedzieli o istnieniu innych cywilizacji poza własną, zaczął pytać go o wszelkie dane związane z pracą lekarza na Ziemi i porównywać z innymi planetami, głównie BS88C i Yaskas.

Skończyło się na tym, że Artur został przez Nastkę zapoznany z zaistniałą sytuacją. Na początku ciężko było mu uwierzyć, jednak po spotkaniu w cztery oczy z Kendappą nie miał innego wyjścia. Skrzydła mówiły same za siebie. Przy okazji chciał przeprowadzać jakieś szybkie badania i analizy, jednak kobieta nie zgodziła się na to.

Artur nie chciał słyszeć żadnych protestów, gdy oznajmił, że zostanie na noc w domu rodzeństwa. Utrzymywał, że ma to związek ze stanem zdrowia pacjenta, któremu de facto z wyjątkiem osłabienia nic poważnego nie było. Po długiej i zażartej dyskusji z Nastką, która z jakiegoś powodu niezwykle bawiła Kendappę, postawił na swoim. I tak stał się trzecim Ziemianinem, który miał styczność z tak zwaną przez nich obcą cywilizacją.

RM19 dość szybko doszedł do siebie. Był osłabiony, jednak chęć poznania nowej cywilizacji wzięła górę. Zadawał tysiące najróżniejszych pytań, z czego ponad połowa tak naprawdę nie wnosiła nic nadzwyczajnego. W roli odpowiadających niezastąpieni okazali się Tomek i Artur. Obie strony chciały wiedzieć niemal wszystko. Od sposobu wiązania sznurówek, po najnowszą technologię. Zwykle kończyło się to wielogodzinnymi dyskusjami.

Za naprawę kapsuły wziął się niemal natychmiast, jednak jej stan okazał się gorszy, niż przypuszczał. Dlatego prace rozciągnęły się w czasie i ich pobyt na Ziemi znacznie się wydłużył. Któregoś dnia Artur zabrał RM19 do Giżycka, by w jakimś specjalistycznym sklepie mógł kupić niezbędne części. Jak się spodziewał Kaelas, wrócił stamtąd ze znacznie bogatszymi sprawunkami, by część ziemskiej technologii zabrać ze sobą i zbadać w wolnych chwilach.

Życie na Ziemi płynęło spokojnie. Po raz pierwszy od czasu wylotu z Landare mogli odpocząć i chociaż na chwilę zapomnieć o mrocznych rządach Vrieskasa. Cieszyli się tymi kilkoma ukradzionymi chwilami spokoju. Z każdym dniem robiło się coraz cieplej i słoneczniej. Zbliżało się coś, co Tomek nazywał wakacjami, a do Kruklanek zaczęli przyjeżdżać pierwsi turyści. Wzajemne stosunki umocniły się i zaowocowały więzami przyjaźni. Pochodzenie nie stanowiło już żadnej bariery. Nikt nie wyobrażał sobie chwili rozstania.

~ * ~

Kaelas był bardzo zadowolony, gdy któregoś wieczoru Nastka postanowiła spełnić swoją obietnicę i zabrać go na spacer pod gwiazdami. Niebo od kilku dni było zachmurzone, jednak dziewczyna twierdziła, że dziś się wypogodzi.

Spacerowali między drzewami z dala od drogi, by nie natrafić na ludzi wracających do domu w późnych godzinach. Głośny warkot pojazdów jedynie rozpraszał.

Dziewczyna chwyciła Kaelasa za rękę i uśmiechnęła się. Odwzajemnił gest. Po raz pierwszy od tamtej rozmowy mieli czas tylko dla siebie. W ciągu tych wszystkich dni zawsze ktoś im przeszkadzał. To Artur, który teraz niemal zamieszkał w domu rodzeństwa, to RM19 czy Tomek, których wszędzie było pełno, to Kendappa, która jakby nie spuszczała z wojownika oka, by nie dopuścić do jego zbliżenia z Nastką.

Szli dalej, ciesząc się własną obecnością i bliskością. Na łonie natury było spokojnie i orzeźwiająco. Wszystkie problemy zdawały się nie mieć znaczenia.

– Jak to jest żyć ze świadomością, że w kosmosie istnieje życie? Dla mnie Ziemia jest duża i podróż do innego kraju to wyzwanie, a co dopiero myśleć o podróży na inną planetę – zagadnęła.

– Nie wiem – przyznał zgodnie z prawdą. – Wychowałem się na Landare i nigdy jej nie opuściłem przed tą podróżą. Już chyba wolałbym żyć ze świadomością, że we wszechświecie nie ma życia niż być pod panowaniem Vrieskasa. Tutaj istnieje wolność, a tam, gdy zrobisz się coś nie tak, od razu zostajesz skazany na śmierć. Samo opuszczenie strefy północnej uznawane jest za zdradę, nawet gdy po prostu chce się uciec od tego jarzma.

– Na Ziemi też są prawa, które trzeba przestrzegać. Nic nie jest proste i to chyba wrodzona wada życia. Skoro złamaliście prawo, to nie wysłano za wami listu gończego, czy czegoś w tym rodzaju? Albo jakiś tropicieli?

– Chyba mieliśmy szczęście, że na nikogo nie trafiliśmy – odpowiedział po chwili namysłu Kaelas. – Pewnie byliśmy tak mało ważni, że nikt się nami specjalnie nie przejął. Jeżeli ogłosili nas zdrajcami, pewnie wpłynie to trochę na nasze rodziny, ale nic wielkiego im nie grozi. Gdy w jednej rodzinie znajdzie się dwóch zdrajców, wtedy zabijają wszystkich. W innym wypadku dają tylko ostrzeżenie i czekają na dalszy rozwój wypadków.

– Nie martwisz się o rodzinę? – ciągnęła temat.

– Mój ojciec nie żyje, nawet go nie pamiętam, bo zmarł gdy byłem dzieckiem. Brat na pewno sobie poradzi, bo stoi wysoko w hierarchii i nasz książę zawsze obroni mu dupę. Czasem martwię się o matkę. Jednak wiem, że jest silna i da sobie radę z tą presją.

– Ja się martwię swoją sytuacją, a ty masz dużo gorzej.

Kaelas wzruszył ramionami. Nie wiedział, co miałby powiedzieć. Żałował, że tak oschle potraktował matkę w dniu Ceremonii. Zawsze chciała dla niego jak najlepiej i tak naprawdę jako jedyna wierzyła w jego umiejętności. Czasem chciałby chociaż na chwilę wrócić na Landare, by ją odwiedzić, zobaczyć, jak się miewa, jak sobie radzi sama. Jednak znajdował się niemal na drugim końcu wszechświata i graniczyłoby to z cudem. Najpierw musiał wypełnić zadanie i ocalić kosmos, potem przyjdzie czas na odnowienie więzi rodzinnych.

Od niechcenia spojrzał w niebo i zorientował się, że Nastka miała rację. Chmury powoli ustępowały, odsłaniając świecące jasno gwiazdy. Księżyc nadal pozostawał w ukryciu, jednak miał nadzieję, że niebawem i on wyłoni swe oblicze. Chociażby na chwilę. Tak bardzo tego pragnął. Dusza i serce rwały się, by w końcu nastąpił ten moment.

– Gdy już uratujesz wszechświat, to odwiedzisz mnie ponownie? – zagadnęła Nastka, zatrzymując się gwałtownie i spoglądając Kaelasowi prosto w oczy.

– Pewnie.

Dziewczyna uśmiechnęła się serdecznie, a po chwili wspięła się na palce i delikatnie pocałowała go w usta. To uczucie było przyjemne i spowodowało przejście dreszczy po całym ciele wojownika. Nachylił się, by jej było wygodnie stać. Chciał pogłębić pocałunek, dostać znacznie więcej i więcej. I wtedy ponad jej ramieniem dostrzegł księżyc w pełni.

Czarne chmury rozstąpiły się niczym upiorna kurtyna. Blada, okrągła tarcza była wyraźnie widoczna na tle mrocznego nieba. Jej blask przeszywał go do głębi, dostawał się do każdego atomu ciała. Na samo dno serca i duszy.

Nagle wszystko się zmieniło. Nastka przestała mieć jakiekolwiek znaczenie, równie dobrze mogłoby jej w ogóle nie być. Liczył się tylko księżyc. Jego zew. Usłyszany po raz pierwszy. Tak czuły, a zarazem brutalny.

W jednej chwili zrozumiał, dlaczego przodkowie tak go czcili. W tym doznaniu było niemal coś boskiego. Nie wyobrażał sobie momentu, gdy nastanie dzień, a jasne oblicze zniknie z nieboskłonu. Jednak najpierw miał przed sobą całą, długą noc. Nastał jego czas. Czas bestii.

Kaelas wrzasnął, kiedy nagle zalała go fala tak niewyobrażalnego bólu, miał wrażenie, iż jego ciało zaraz eksploduje. Wstrząsnęły nim konwulsje, głowa sama odchyliła się do tyłu, a z gardła wyrwał mu się krzyk.

Mięśnie zaczęły się rozrastać i zmieniać swoje położenie, jakby reguły anatomii w ogóle przestały je obowiązywać. Kości łamały się z głośnym trzaskiem, by zmienić swój układ i połączyć się na nowo. Skóra porastała futrem.

Coś w jego wnętrzu zmieniło się. Zepsute mechanizmy ruszyły, by znaleźć się na prawidłowym miejscu. W barierze, która blokowała go do tej pory, pojawił się maleńki otwór. Moc przeciskała się przez niego, poszerzając jego średnicę. Po chwili potęga okazała się tak wielka, że rozwaliła barierę w drobny mak, niszcząc ją na zawsze. Był pełny. Był prawdziwym Landarczykiem.

~ * ~

Kendappa z wdzięcznością przyjęła kubek parującego kakao od RM19. Chciała z nim porozmawiać, podczas gdy mieli dla siebie chwilę spokoju. Artur nocował u siebie, Tomek już spał, a Kaelas i Nastka wyszli, nie racząc wspomnieć o tym słowem.

Kobieta siedziała na dywanie, opierając się o jeden z foteli. Od niechcenia spoglądała przez okno, za którym kurtyna chmur powoli zaczynała się rozstępować, by ukazać srebrzyste gwiazdy. Oczywiście pogoda musi dopisać tym imbecylom i będą mieć swój romantyczny spacer pod gwiazdami, pomyślała z przekąsem, zastanawiając się, czy nie da się im jakoś przeszkodzić.

– Zawsze chciałem się dowiedzieć, czego nam nie powiedziałaś – zagadnął RM19, siadając na kanapie, która na czas ich pobytu tutaj służyła mu za łóżko.

– Nie rozumiem, co masz na myśli.

– To że każdy z nas ma jakąś przeszłość, o której nie chce mówić, już wiem. Bardziej zastanawiałem się nad twoją pozycją w szeregach Vrieskasa. Nie możesz być pierwszym lepszym żółtodziobem, którego przydzielono do naszej dwójki. Na dodatek w ostatniej chwili. Początkowo miała z nami lecieć inna kobieta. Masz informacje o rzeczach, o których nawet ja nie wiem. Znasz Yaskas, głównego generała, nawet księcia Landarczyków. To daje do myślenia.

– Obeznany jesteś – powiedziała z uśmiechem. – Zresztą, inaczej nie byłbyś sobą. Pewnie masz już przygotowane setki argumentów, gdybym próbowała się wykręcić.

– Jesteśmy przyjaciółmi. Mogłem zapytać wcześniej, ale nie chciałem naciskać.

– Szczerze, to nie wiem, dlaczego Paragas wysłał mnie z wami. Nic nie zrobiłam, aby chciał się mnie pozbyć. Byłam pewna, że chodziło mu o ciebie i to ty ukrywasz to, kim naprawdę jesteś, prowadząc z nami świetną grę aktorską. Szczególnie, gdy bez problemu wydostaliśmy się ze strefy północnej.

– Pozbyć się? – zapytał z niedowierzaniem RM19, przypatrując się uważnie Kendappie.

Prawa dłoń bezwiednie powędrowała do głowy, gdzie zwykle natrafiała na oprawkę okularów, której tym razem tam nie zastała. Kobieta zauważyła, że od odzyskania przytomności z jakiegoś powodu nigdy ich nie założył.

– Pozbyć się. Mówczyni powiedziała, że przed nami na Harenosum wysłano inną trójkę. Vrieskas nie jest głupcem, stworzył prawa i zasady, które świadczą o naprawdę wysokiej inteligencji, przemyślał niemalże wszystko. Na planety, których mieszkańcy nie powinni sprawiać problemów wysyła się małe grupy. Czasem inwazja trochę trwa, ale wyszkolony dowódca jest w stanie odpowiednio pokierować swoimi ludźmi. Jednak, gdy z jakiegoś powodu taka grupa zawiedzie, nie wysyła się kolejnej liczącej tyle samo osób, bo to niemal pewne, że tych nowych też czeka klęska. Dlatego prowadzi się liczne obserwacje przed inwazją i często próbuje dojść do mieszkańców drogą pokojową. Walka jest ostatecznością. Zgodnie z prawem w drugiej turze Paragas powinien wysłać na Harenosum co najmniej piętnaście osób. Poleciała następna trójka, co oznacza, że chciał kogoś z nas zabić. Ja wiedziałam, że nic nie zrobiłam, więc stawiałam na ciebie.

– To była moja pierwsza misja polegająca na inwazji, więc ciężko byłoby mi narazić się osobom, których nigdy na oczy nie widziałem. Ale nadal nie odpowiedziałaś na moje pytanie – zauważył, patrząc znacząco na Kendappę.

– Jestem, czy raczej byłam generałem. Najmłodszym w historii. Pewnie gdybym z wami nie poleciała, czekałaby mnie świetlana przyszłość i może zajęłabym kiedyś miejsce Paragasa – powiedziała Kendappa.

Spojrzała przez okno. Nie chciała widzieć wyrazu twarzy RM19. Generałowie stali najbliżej Vrieskasa. Byli jego tajną armią wysyłaną na najbardziej niebezpieczne misje.  O większości krążyły naprawdę mroczne opowieści, często bardzo bliskie prawdy.

Zastanawiała się, czy gdyby los chciał inaczej i nie postawił jej na drodze Kaelasa i RM19, to naprawdę czekałaby ją radosna przyszłość, pełna zaszczytów i honorów. Może ta inna kobieta zajęłaby jej miejsce i rozpoczęła podróż na Oraculum i dalej, może teraz ona siedziałaby tutaj i rozmawiała z RM19. Może Vrieskasa tak czy siak czekałaby klęska. Jeżeli nie ze strony Kaelasa to księcia Ladvariana, który od dawna knuł przeciwko niemu i eliminował wszystkich wojowników tyrana, którzy zostali przydzieleni pod jego dowództwo.

Na początku może i oddałaby wszystko, aby zamienić się z tamtą kobietą, jednak teraz już nie. Nie wyobrażała sobie innego życia. Mimo że nie miała już swego dawnego domu, to znalazła prawdziwych przyjaciół, którzy zastąpili jej utraconą na zawsze rodzinę. I miała cel, który mógł naprawić błędy przeszłości.

– Podejrzewaliśmy siebie nawzajem, ale żadne nie pomyślało o Kaelasie – odezwał się RM19. Ton jego głosu nie zmienił się, jakby to, co wyznała mu Kendappa nie zrobiło na nim większego wrażenia.

Oboje spojrzeli na siebie i roześmiali się w tym samym momencie.

– Tamtego Kaelasa nikt nie podejrzewałby o jakiekolwiek spiski czy ważną pozycję w hierarchii wszechświata – zauważyła i momentalnie posmutniała. Przyciągnęła kolana do brody i objęła nogi rękami. – Nie wiem, co teraz się z nim dzieje. Mistrz Penyu tak wiele dla niego zrobił, ale czasem mam wrażenie, że więcej zawdzięcza sobie. Z dnia na dzień staje się coraz silniejszy. Jakby nie trzymały się go żadne zasady, jakby jego ciało w ogóle nie posiadało ograniczeń i mogło znieść wszystko. Już ledwo potrafię mu sprostać, podczas gdy mam za sobą lata ćwiczeń, a on na poważnie nie trenował nawet roku. Teraz to ja zaczynam zbierać siniaki. Mamy inny styl walki, ale to, co się z nim dzieje przekracza wszelkie granice, o których kiedykolwiek słyszałam. Nie wiem, czy już jest silniejszy od Ladvariana i Falonara, ale całą resztę Landarczyków zostawił daleko w tyle.

– To powód do smutku? – zapytał RM19, przyglądając się uważnie kobiecie.

– Dlaczego? – Zmarszczyła brwi, nie do końca wiedząc, co miał na myśli mężczyzna. – Dla niego to powód do ogromnej dumy, chociaż sam nie zdaje sobie jeszcze sprawy z tego, co osiągnął. Nigdy nie sądziłam, że będziemy świadkami narodzin wojownika, który być może, z zaznaczeniem być może, będzie w stanie pokonać Vrieskasa.

– Dlatego nosisz jego koszulę? Chcesz w przyszłości opowiadać dzieciom, że w młodości miałaś na sobie ubranie Legendarnego Wojownika, czy masz zamiar ją zostawić i sprzedać z ogromnym zyskiem lub ulokować w muzeum – powiedział RM19.

Kendappa nawet przy nikłym świetle małej lampki stojącej na drewnianej ławie zauważyła, że kąciki ust mężczyzny powędrowały ku górze. Mogła się założyć, że z trudem powstrzymywał się od wybuchnięcia śmiechem. W jego jasnożółtych źrenicach dostrzegła radosne iskierki. Z chęcią rzuciłaby w niego czymś, ale na twarzy RM19 tak rzadko gościł inny wyraz niż powaga czy smutek, więc wolała nie psuć tej chwili. Nieznacznie odwróciła głowę, by nie dostrzegł rumieńców na jej policzkach.

– Gdybym wiedziała, że lecimy dalej niż na Harenosum, to wzięłabym więcej swoich rzeczy, nie tylko kombinezony. A Kaelasowi to nie przeszkadza.

– Nie wątpię. W końcu śpicie razem.

– Jaki ty jesteś upierdliwy – warknęła kobieta. – Lepiej zajmij się swoimi sprawami. To, że mamy jeden pokój i… jedno łóżko nic nie znaczy. Jak musisz wiedzieć, przez pierwsze dwa tygodnie spał na podłodze, chociaż go do tego nie zmuszałam. Zauważyłam, że dręczą go jakieś koszmary i często gdzieś się wymyka po nocach. Coś nie daje mu spokoju i boję się, że to może mieć związek z naszą misją. A tak w ogóle, to widziałeś jak mizdrzy się do Nastki? Pewnie dlatego, że jest smukłą, śliczną blondynką o zniewalającym uśmiechu i wesołych, błękitnych oczach. Przecież wszyscy uwielbiają blondynki. Wystarczy spojrzeć na Evolet. Nie ma faceta, który by do niej nie wzdychał, pewnie nawet geje to robią. Szkoda, że żadnego nie znam osobiście, by się przekonać.

– Nie wiem, kim jest Evolet? – przerwał Kendappie RM19, ale ona jakby tego nie dosłyszała.

– Ona nawet nie widzi, że Artur świata poza nią nie widzi i jest na każde jej skinienie. Tylko mami Kaelasa, zamiast zadowolić się zwyczajnym, nawiasem mówiąc niczego sobie, Ziemianinem. A on jak głupi tego nie widzi. Kto wie, czy nie rozmyśla, jakby ją przemycić na statek albo zabrać w drodze powrotnej. Oczywiście pogoda też musi im dopisać – dodała, nie kryjąc złości.

– Nie przesadzaj, nie jest tak głupi, by ciągnąć ją na niebezpieczną misję. I poszli tylko na spacer – odpowiedział RM19.

– Chyba sam w to nie wierzysz? Uśpiła dziecko, więc jasne, że szykuje się na jakiś ziemski rodzaj skrzydlatych godów, czy jak oni to nazywają.

Mężczyzna po tych słowach zachłysnął się kakao. Część tego, co miał w ustach wylądowała mu na piżamie, zostawiając dorodną plamę. Nie uszło uwadze Kendappy, że zaklął pod nosem, zanim zaczął ją gorączkowo wycierać chusteczką. Na jego twarzy zagościły szkarłatne rumieńce.

– Nie przesadzaj… Na pewno… Daj spokój, nie robiliby tego, no, tak wiesz… – jąkał się, nie potrafiąc dobrać odpowiednich słów.

– Ty nigdy…?

– Nie. Tak – zreflektował się szybko. – Miałem żonę, ale przecież nie robi się tego publicznie.

Kendappa spojrzała na niego, jakby chwilowo postradał rozum. Jąkał się i plątał, a nie wyszło z tego nic sensownego. Właściwie to nawet nie wiedziała, co tak naprawdę miał na myśli. Zachowywał się jak rodzic zapytany o seks przez pięcioletnie dziecko.

– Wy to tak przy innych? – spytał, a policzki zapłonęły mu jeszcze bardziej, jakby zawstydził się własnych, nieskładnych słów.

– Na Alatum dwa razy do roku obchodzono skrzydlate gody. Wszystkie pary przybywały w jedno miejsce niedaleko świątyni. Małżeństwa, narzeczeństwa, chłopaki i dziewczyny. Warunek był jeden. Trzeba było być z kimś na poważnie związanym. Reszta musiała zostać w domach. Wszystkie dzieci były wtedy wcześnie kładzione do łóżek i na ogół usypiane środkami nasennymi, by obudziły się dopiero rano. O określonej porze wszyscy wzbijali się w powietrze i…

– Mieliście grupową orgię? – przerwał jej z niedowierzaniem RM19.

– To nie była orgia, głupku, a swego rodzaju święto. Nawet nie wiesz, jakie szczęście było to dla pary, gdy podczas tej nocy zostało poczęte dziecko. Oczywiście, w ciągu innych dni nikt nikomu nie zakazywał seksu, bo byłoby to niezmiernie głupie – dodała, powracając w myślach do tamtego okresu swego życia. Szybko się jednak zreflektowała, bo sprawiało to za duży ból. Ono nigdy nie wróci. Została jedyną Alatanką w kosmosie, nigdy nie wzbije się ze swoim partnerem pod niebiosa.

– Brzmi inaczej, gdy o tym mów… – Resztę słów zagłuszył mrożący krew w żyłach wrzask kobiety.

– Czyżby Kaelas nie spełnił jej oczekiwań? – rzekła z satysfakcją Kendappa.

 – Nie sądzisz, że coś się mogło stać?

RM19 wstał z zamiarem podejścia do okna, jednak zanim do niego dotarł, drzwi wejściowe otworzyły się i do salonu wbiegła Nastka. Jej twarz jakby zastygła w wyrazie przerażenia, oczy niemalże wychodziły z orbit. Włosy miała potargane, a sukienkę brudną. Z rozcięcia na lewym ramieniu spływały strużki krwi. Dziewczyna jakby tego w ogóle nie zauważyła.

– P-p-potwór… – jęknęła słabym głosem. Ledwo dało się zrozumieć to jedno słowo.

– Co z Kaelasem? – zapytała Kendappa, zrywając się na równe nogi.

– T-to on… On j-j-jest…

Kobieta zaklęła i natychmiast pobiegła do pokoju po swoje sztylety. Nie było czasu do stracenia.

– Zajmij się nią, najlepiej w ogóle stąd nie wychodźcie. Wezwij Artura, jeżeli dasz radę. Sprawdzę, co się stało – zawołała do RM19 i wybiegła z domu.

Na werandzie rozprostowała skrzydła i wzbiła się w powietrze. Nie obchodziło ją to, czy ktoś ją dostrzeże. Musiała jak najszybciej zobaczyć to, co tak wystraszyło Nastkę. Dodatkowo gdzieś tam był jeszcze Kaelas. Może i jego siła wzrosła, ale w głowie nadal pozostał mózg wielkości orzeszka.

Krążyła nad drzewami, wypatrując jakiejkolwiek oznaki czegoś niezwykłego. Pogoda okazała się przychylna. Wiatr całkowicie odgonił chmury i jasny księżyc oświetlał mrok nocy, ułatwiając zadanie.

Nagle dostrzegła jakąś białą plamę między drzewami. Pofrunęła w tamtą stronę. Wylądowała na gałęzi jednego z drzew, dostatecznie wysoko, by owe zwierzę jej nie dosięgło. Miała wrażenie, że poświata księżyca pada wprost na to, co znajdowało się pod nią. Wychyliła się nieznacznie, by lepiej przyjrzeć się temu czemuś i zamarła. Patrzyła, jednak mózg nie ogarniał tego obrazu. Wypychał go, bo gdyby go przyjęła, musiałaby zaakceptować prawdę.

To co na pierwszy rzut oka wzięła za zwierzę okazało się… potworem. Bestia była olbrzymia. Resztki postrzępionej lnianej koszuli zwisały z barków, wokół pasa opinało się coś, co kiedyś musiało być spodniami. Pod jej skórą prężyły się potężne mięśnie. Całe ciało porastało białe futro z ciemnymi pręgami. Stała na dwóch nogach, ale jej stopy były zdeformowane. Po części ludzkie, po części zwierzęce, z ostrymi pazurami wbitymi w ziemię. Miała szeroką pierś wzdłuż której biegła wyraźnie widoczna blizna. Muskularne ramiona kończyły dłonie zakończone wielkimi szponami.

Kendappa powoli przeniosła wzrok na łeb potwora. Porośnięte czarnym futrem, spiczaste uszy wyrastały nad zmarszczonym czołem. Bestia miała krótki pysk. Na nim dostrzegła kolejną bliznę. Rozwarła szczęki, ukazując ostre niczym sztylety, ociekające śliną kły. Najgorsze okazały się oczy. Złowieszcze, ciemnoniebieskie, lśniące w ciemnościach, pozbawione wszelkich ludzkich cech. Oczy Kaelasa.

Kobieta nie mogła zrozumieć, jak to się stało, że mężczyzna, z którym spędziła tyle czasu nagle stał się potworem. Patrzyła, jak bestia rusza do ataku i zabija niczego nie spodziewającą się sarnę. Patrzyła, jak monstrualnymi łapami miażdży jej kark, jakby był jedynie suchą gałązką. Patrzyła, jak odrywa kawałki mięsa, nie przejmując się krwią ściekającą mu po pysku.

Zastanawiała się, czy potwór posiada jakąkolwiek świadomość mężczyzny, którym był jeszcze kilka godzin temu. I wtedy ryknął. Mrożący krew w żyłach dźwięk rozległ się po całym lesie i zapewne dotarł aż do miasteczka, budząc niejednego Ziemianina.

Wtedy zrozumiała. Podniosła głowę i spojrzała wprost w zimne oblicze księżyca w pełni. To on spowodował tę przemianę. Dlatego Vrieskas nie chciał, by jakikolwiek Landarczyk został wysłany z misją na planetę, która posiada tę satelitę. Dlatego na Landare posiadali kult księżyca. Z tego, co mówił Kaelas był to bardziej symbol. Już nikt nie pamiętał o tym, co się wtedy działo. A tyran skutecznie usunął wszelkie wzmianki o tym. Zrozumiała, czym naprawdę byli Landarczycy i z czego brała się ich prawdziwa siła.

Poczuła swego rodzaju ulgę, gdy uświadomiła sobie, że za kilka godzin ten koszmar się skończy i Kaelas wróci do swej normalnej postaci. Do tego czasu musiała go pilnować. Dopóki zadowalał się leśnymi zwierzętami nie było problemu, najwyżej wszystkie zabije. Byleby nie postanowił zasmakować w ludziach. Na drzewie była bezpieczna, jednak nie uśmiechało jej się stawać do walki z… bestią. Miałaby wyjątkowo marne szanse, nawet ze skrzydłami.

Rozsiadła się wygodniej na gałęzi, podczas gdy stwór w dole raczył się mięsem sarny. Modliła się do Kaio, by ta noc skończyła się jak najszybciej. Czekanie powodowało, że znów powracała myślami do Alatum i podniebnego miasta. Najgorsze, że nie potrafiła tego odepchnąć.

~ * ~

Co nieco się wyjaśniło. Jeżeli ktoś nadal nie wie, dlaczego tej pierwszej nocy nic się nie stało, to w 49 lub 50 postaram się dopisać wyjaśnienie.

Następny rozdział to kolejna niespodzianka, która mam nadzieję, że się spodoba, bo wielu czeka na to już od bardzo dawna (i mi spokoju nie daje). Aby nie było tak fanie, to wydaje mi się, że zapowiedź nic konkretnego nie mówi.

Wszelkie zaległości postaram się nadrobić dzisiaj. Jeżeli mi się nie uda, oznacza to, że skończył mi się transfer i komentarz dodam jutro, prawdopodobnie do południa.