Rozdział 48: Kapłanka

Wolę napis: „Wstęp wzbroniony” aniżeli: „Wyjścia nie ma”.

Stanisław Jerzy Lec

Podniebne miasto wznosiło się na szczytach najwyższych gór na Alatum. Nazwa może i była adekwatna do położenia, ale została wymyślona przez rasę bezskrzydłych, która kiedyś zamieszkiwała planetę. Zresztą, tak jak wiele innych, które pozostały w użyciu.

Kendappa słyszała jedynie opowieści o tej drugiej rasie. Nie posiadali skrzydeł i nie mogli wznieść się w powietrze, więc zadomowili się na równinach. Tam rozwijali własną cywilizację, egzystując w zgodzie ze skrzydlatymi. Jednak za jej życia już od dawna ich nie było. Pozostały po nich jedynie pojedyncze, przez nikogo niezamieszkane budynki.

Nie wiedziała, jak to się stało, że na Alatum pozostała jedna rasa. Nikt o tym nie mówił, a zadawanie pytań też nie należało do właściwych zachowań. Nie było ich i taki stan rzeczy należało zaakceptować.

Kendappa przejrzała wszystkie książki i kroniki, które wpadły jej w ręce, ale nie znalazła żadnej, nawet najmniejszej wzmianki na temat bezskrzydłych. Czasem wybierała się też na rekonesans w teren, by z bliska obejrzeć ich domy, jednak nie przyniosło to odpowiedzi na jej pytania. Zagadka pozostawała zagadką. Postanowiła, że kiedyś dojdzie do prawdy i nie zamierzała się poddawać. A jeżeli matka tego nie zaakceptuje, to trudno. Miała własne ambicje, nie musiała robić wszystkiego, czego inni od niej chcieli. Nie była przedmiotem.

Przed spotkaniem z Somą chciała zbadać kolejne budynki, jednak jej plany, oczywiście, musiały zostać pokrzyżowane przez matkę. Zbliżały się skrzydlate gody i najwyższa kapłanka potrzebowała jej pomocy, chociaż poprzednim razem świetnie radziła sobie bez tego.

Leciała do świątyni ulokowanej na najwyższej górze. Budynek już z daleka rzucał się w oczy. Ogromny, wykonany ze śnieżnobiałego kamienia, który nie został zabrudzony przez te wszystkie lata. Ozdobiony wieloma majestatycznymi kolumnami. Nie tylko przy wejściu, ale niemal na każdej kondygnacji. Jego widok sprawiał, że na twarzy dziewczyny pojawiał się uśmiech. Jednak na myśl o czekającej ją przyszłości ciężar nie chciał ustąpić z serca. Kiedyś uwielbiała tu przylatywać i czuć niesamowitą atmosferę świątyni, lecz było to dawno. Wtedy wierzyła, że marzenia się spełniają.

Zrezygnowana przekroczyła próg świątyni. Znalazła się w głównym korytarzu przypominającym ogromne, prostokątne, puste pomieszczenie. Sklepienie podtrzymywały dwa rzędy smukłych, kamiennych kolumn ustawionych pod bocznymi ścianami pomalowanymi na biało.

Największe zainteresowanie wzbudzała podłoga wyłożona mozaiką, którą tworzyły miliardy maleńkich szkiełek o najróżniejszych kształtach. Według dziewczyny nie przedstawiała nic konkretnego, jednak kapłani doszukiwali się w niej ukrytych wzorów, znaczeń i symboli. Życzyła im powodzenia we własnej głupocie. Wiedziała, że i tak do niczego konkretnego nie dojdą.

Skupiali się na nieistotnych pierdołach, zamiast myśleć o poważnych sprawach. Co kogo obchodziła jakaś mozaika, gdy w kosmosie działy się znacznie poważniejsze rzeczy? Potęga Yaskas i władającego nią Vrieskasa rosła niemalże z każdym dniem. Podobno trwało to już od tysiącleci i niemalże cała strefa północna znalazła się pod rządami jednej istoty. Na Alatum nikt do tej pory nie zwracał na to większej uwagi, bo planeta znajdowała się na zachodzie. Kapłani odkładali wszystko na później, a później przyszło szybciej niż się tego spodziewali.

Od ostatniego czasu o Vrieskasie krążyło wiele opowieści. A większość z nich nie napawała optymizmem. Ten, który mianował się cesarzem wszechświata dążył do swego celu po trupach, nie przejmując się, że przy tym niszczy kulturę innych czy nawet całe rasy istot zamieszkujących kosmos. Jednakże pomysł połączenia wszystkich planet jednym sojuszem był dobry. Zażegnałoby to wiele sporów i wojen.

Kendappa oderwała się od tych myśli. Jej i tak nikt nie dopuści do głosu. Matka skutecznie odsuwała ją od wszystkich ważniejszych kwestii, twierdząc, że ma zaledwie piętnaście lat. A zdanie tak młodej osoby się nie liczy, bo zazwyczaj nie ma nic mądrego do powiedzenia, co udowodniła już niejeden raz.

Do głównej sali prowadziły olbrzymie dwuskrzydłowe wrota. Dziewczyna pchnęła je bez zastanowienia i weszła do kolejnej komnaty, co najmniej trzy razy większej, a przy tym wyglądającej na jeszcze bardziej pustą, o ile to w ogóle było możliwe. Na trzech wysokich ścianach znajdowały się ogromne okna. Nikt nie przejmował się wstawieniem szyb, dlatego porywisty wiatr bez przeszkód hulał po pomieszczeniu. Kendappa miała ochotę rozłożyć skrzydła i dać się ponieść żywiołowi. Chociaż raz bez względu na konsekwencje.

Naprzeciwko drzwi znajdował się monumentalnej wielkości, szklany posąg. Przedstawiał postać odzianą w długą, luźną szatę sięgającą ziemi i zakrywającą stopy. W dłoniach trzymała duży, złoty miecz, którego ostrze wbijało się w ziemię. Jasne włosy były starannie i krótko przystrzyżone. Jednak to twarz wzbudzała największe zainteresowanie. Nieważne jak długo się na nią patrzyło i tak nie można było zorientować się, czy wizerunek przedstawiał mężczyznę czy kobietę. U stóp posągu postawiono niewielki, kamienny ołtarz pozbawiony jakichkolwiek zdobień. Na blacie, w szklanej szkatułce umieszczono łzę pierwszych dzieci, która na Alatum stanowiła symbol wielkiej czci. Według kapłanów znaczyło to, że ich rasa jest niezwykle stara i wywodzi się od pierwszych dzieci. Szkoda, że kroniki tego nie potwierdzały.

Przy pozostałych ścianach postawiono kolejne posągi. Po dwa z każdej strony Kaio. Również wykonane ze szkła, jednak mniejsze. Wszystkie odziane w jasne, długie szaty sięgające ziemi. Trzy z nich pozbawione twarzy, jakby rzeźbiarz wolał pozostawić pustkę niż zdać się na własną wyobraźnię. Po prawej ustawiono wizerunek opiekuna północy, jedynej kobiety w tym gronie, i opiekuna wschodu, po lewej Yashy i opiekuna południa.

Tylko w przypadku Yashy – opiekuna zachodu rzeźbiarz pozwolił sobie na więcej. Jego twarz przedstawiała młodego, ciemnowłosego mężczyznę z kilkudniowym zarostem. Wargi miał wygięte w serdecznym uśmiechu, a ciemnozielone oczy skierowane w stronę Kaio. Mimo że był to tylko szklany posąg, jego oblicze było pełne zachwytu wobec najwyższego boga.

U stóp każdego z mniejszych posągów także postawiono ołtarz, jednak głównie był to gest szacunku wobec opiekunów. Czasem korzystano z tego przeznaczonego dla Yashy, reszta pełniła jedynie rolę ozdoby.

Nagle jedne z bocznych drzwi otworzyły się i do komnaty weszła wysoka kobieta w średnim wieku. Miała oliwkowy kolor skóry. Ciemne włosy splotła w warkocz, który sięgał jej do połowy pleców, odsłaniając spiczaste uszy. Pomimo wieku nie posiadała jeszcze ani jednego jasnego pasma. Na jej podłużnej twarzy zakończonej ostrym podbródkiem malowała się powaga i dostojeństwo. Wąskimi oczami o barwie płynnego złota spoglądała na Kendappę.

Miała na sobie szerokie spodnie ściągnięte przy kostkach i wiązaną z przodu, wyszywaną kolorowymi nićmi kamizelkę. Na to założyła białą szatę wiązaną na jednym ramieniu i sięgającą za pośladki. Typowy element ubioru wszystkich kapłanów. Z lewego ucha zwisał jej złoty kolczyk w kształcie łzy z osadzonym w nim śnieżnobiałym klejnotem.

Tylko najwyższa kapłanka pasowała do tego pomieszczenia, reszta Alatańczyków wyglądała w nim niczym mrówki w porównaniu z wielkimi posągami. Ona promieniowała tu własną aurą. Nic dziwnego, że w hierarchii zaszła tak wysoko.

– Chciałaś mnie widzieć, mamo? – zapytała, pochylając głowę w geście szacunku dla najwyższej kapłanki.

– Tak – odpowiedziała poważnym głosem, gestem wzywając córkę do siebie. – Masz już piętnaście lat, jesteś niemal dorosła. Postanowiłam, że będziesz pomagać przy skrzydlatych godach.

Kendappa spojrzała na matkę. Nie potrafiła ukryć niedowierzania w wyrazie twarzy, przez co skarciła się w duchu. Nigdy nie pozwalano jej uczestniczyć w tak podniosłych wydarzeniach, szczególnie, że nie zaczęła nawet nauk w świątyni.

– Nie patrz tak na mnie. Jesteś moją córą, powinien być to dla ciebie zaszczyt.

– Gdzie tkwi haczyk? – zapytała Kendappa, zdając sobie sprawę, że zachowuje się bezczelnie i przyjdzie jej w najbliższych dniach za to zapłacić. Nie potrafiła się jednak powstrzymać.

– Nie takim tonem, moja panno. Pamiętaj, gdzie jesteś – skarciła ją matka.

– Bo na pewno opiekunowie bez twarzy właśnie na nas patrzą i spierają się, jaką karę wymierzyć.

Matka zmarszczyła brwi i Kendappa zdała sobie sprawę, że tym razem przeholowała. Wymierzyła córce siarczysty policzek. Dziewczyna syknęła z bólu, jednak nie zachwiała się na nogach, pomimo siły włożonej w cios. Te czasy już minęły. Nigdy więcej nie upadnie bez względu na to, co się stanie.

– Zawsze wydawało mi się, że wychowywałam cię poprawnie, jednak chyba byłam zbyt łagodna. Jesteś moją najstarszą córką, więc nie muszę ci przypominać, że musisz zostać kapłanką. To prawo ustanowione przed wiekami, urodziłaś się, by służyć Kaio i opiekunom.

– Ale ja tego nie chcę! Chcę być wojowniczką! – krzyknęła. Nie potrafiła się powstrzymać, chociaż wiedziała, że tym razem także niczego nie wskóra.

– Urodziłaś się jako kapłanka, nie masz dostatecznych możliwości, by zostać wojowniczką. Nigdy nie dorównasz Somie, zawsze będziesz od niej słabsza. Będziesz słabsza od każdego, a ja potrzebuję cię tutaj i to moje ostatnie słowo – zakończyła ostro.

– Jeszcze ci to udowodnię – powiedziała przez zaciśnięte z wściekłości zęby.

– Wątpię. Od jutra rozpoczynasz nauki w świątyni. Otrzymasz szatę nowicjuszki i skończy się twoja swawola – oznajmiła ostro najwyższa kapłanka. – Nie będziesz już ćwiczyć z Somą i zabierać jej cennego czasu. Nie będziesz włóczyć się po równinach, które stały się ostatnio niebezpieczne. Możesz odejść. Widzimy się na twojej jutrzejszej inicjacji – zakończyła i, zanim Kendappa zdążyła cokolwiek powiedzieć, zniknęła za bocznymi drzwiami.

Dziewczyna zacisnęła dłonie w pięści. Nie potrafiła powstrzymać łez spływających po jej policzkach, chociaż obiecała sobie, że będzie silna i bez względu na to, co spotka ją w przyszłości już nigdy nie będzie płakać. Chciała krzyczeć z wściekłości, lecz wiedziała, że nic jej to nie pomoże. Spojrzała w spokojne oblicze Kaio, zastanawiając się, co takiego zrobiła, że nie może wybrać własnej drogi, tylko podążyć tą, którą wybrano za nią.

~ * ~

Krążyła wokół niższych szczytów za miastem, wypatrując Somy. To tutaj umawiały się na tajne treningi. Siostra chciała pomóc Kendappie, by ta pokazała wszystkim, że mimo iż urodziła się pierwsza, to posiada duszę i zdolności prawdziwej alatańskiej wojowniczki. Ćwiczyły tutaj z dala od wścibskich oczu pobratymców i aż do dzisiejszej rozmowy z matką, wydawało się dziewczynie, że nikt o tym nie wie. Pomyliła się, zresztą nie pierwszy raz.

Po chwili dostrzegła Somę siedzącą na skałach i machającą do niej, by zwrócić na siebie jej uwagę. Kendappa zgrabnie wylądowała i usiadła obok młodszej siostry. Była między nimi różnica trzech lat, jednak niemal się od siebie nie różniły. Po matce odziedziczyły ostre rysy twarzy i złote oczy. Na razie ich włosy miały odcień ciemnoblond, jednak, jak w przypadku wszystkich Alatańczyków, zaczną ciemnieć po przekroczeniu osiemnastki.

– Rozmawiałaś z matką – bardziej stwierdziła niż zapytała Soma, widząc wyraz twarzy siostry.

– Jutro mam przejść przez inicjację i na zawsze skończyć z tymi bzdurami – wyrzuciła z siebie, w ostatnich słowach idealnie naśladując władczy ton głosu matki.

– Nie martw się. – Soma objęła ją ramieniem na pocieszenie. – To dopiero wstępna inicjacja. Będziesz musiała wykonywać czarną robotę, ale zanim staniesz się kapłanką, będą musiały minąć co najmniej cztery lata. Nawet matka nie będzie w stanie zmniejszyć tego limitu. Trochę się tam pomęczysz, ale w tym czasie udoskonalisz umiejętności wojowniczki i pokażesz im wszystkim, że mimo że jesteś starsza, to tylko się zmarnujesz na stanowisku kapłanki – zakończyła z uśmiechem.

Kendappa odwzajemniła gest. Siostra zawsze wiedziała, jak ją pocieszyć. Widziała wszystko w pozytywnych barwach, nie przejmując się cieniami, które kryły się za każdym rogiem. Zresztą jej życie od początku było proste i pozbawione przeszkód. Chciała robić to, czego od niej oczekiwano.

– Może dowiesz się czegoś więcej odnoście Vrieskasa – zasugerowała po chwili Soma. – Podsłuchałam wczoraj rozmowę rodziców. Matka mówiła, że wysłał na Alatum wiadomość. Mają przylecieć jacyś posłowie i coś negocjować.

– Pytanie, czy w ogóle ich przyjmą? W końcu i na nas musiał przyjść czas – westchnęła zrezygnowana, spoglądając w stronę wznoszącej się w oddali świątyni, jedynego budynku, który potrafiła odróżnić z tej odległości.

– To jedyna szansa na pokój. Kapłani jej nie zmarnują.

– Kapłani już od dawna pokazują swą głupotę – odparła z sarkazmem. – A matka nigdy nie zgodzi się na oddanie Alatum pod cudze rządy. A to jej głos jest decydujący. Czy tego chcemy, czy nie czeka nas wojna. Mówiła coś jeszcze? – zapytała Kendappa.

– Nie.

– Mówiła mi, że nie mam wałęsać się po równinach, bo może czekać tam jakieś niebezpieczeństwo. Ale przecież tam nic nie ma, a kiedyś nie miała nic przeciwko.

– Masz rację. Powinniśmy przyzwyczaić się do tego, że nic nam nie mówią, a jedyne sensowne informacje zdobywamy, podsłuchując pod drzwiami.

Obie zamilkły. Wiedziały, że jak na nastolatki są aż nazbyt poinformowane w niektórych kwestiach, które powinny pozostać tajemnicami kapłanów, jednak nie potrafiły powstrzymać się od zdobywania kolejnych wieści. Gdyby matka dowiedziała się o tym, surowo by je ukarała. Lecz, jak na razie, przynajmniej pod tym względem, miały szczęście.

Kendappa spoglądała w niebo, zastanawiając się, jak wyglądałoby jej życie, gdyby urodziła się na innej planecie. Gdyby nie została zmuszona do robienia czegoś, co nie sprawiało jej żadnych przyjemności. Zawsze istniała możliwość ucieczki z podniebnego miasta, jednak perspektywa hańby, która by ją wtedy spotkała, powstrzymywała ją od takich myśli. W dniu urodzenia została przyszyta do tego miejsca i nigdzie indziej na całej planecie nie znajdzie wytchnienia, a jedynie kolejne problemy. Chyba że matka ją gdzieś wyśle z oficjalną misją.

– Chciałabym stąd odlecieć i zobaczyć kosmos – przerwała milczenie Kendappa. – Sprawdzić, czy na północy rzeczywiście jest aż tak źle, a potem udać się na niezbadane i owiane wieloma legendami południe. I zahaczyć o środek wszechświata i tę mistyczną barierę.

– Gdybyś znalazła jakiś statek kosmiczny, to zabieram się z tobą – zaśmiała się serdecznie Soma. – Mam dla ciebie prezent.

Sięgnęła za siebie i spomiędzy kamieni wyjęła podłużny pakunek owinięty starym prześcieradłem. Podała go Kendappie, która przyjęła go z uśmiechem i rozpakowała. W środku znajdowały się dwa sztylety w ozdobnych pochewkach. Rękojeść jednego przedstawiała węża o złowieszczych, szmaragdowych ślepiach, drugiego sowę o szafirowych oczach. Wizerunek ptaka był trochę porysowany, co znaczyło, że broń posiadała już wcześniej jakiegoś właściciela. Drżącymi dłońmi chwyciła jeden z nich i wysunęła nieco srebrzyste ostrze. Nie potrafiła powstrzymać łez.

– Nie mogę tego przyjąć – szepnęła, wyciągając pakunek z powrotem w stronę Somy. – To zbyt cenny dar.

Takie sztylety posiadali jedynie mieszkańcy Alatum. Zostały one wykonane ze specjalnej stali. Nawet najlżejsze dotknięcie skóry ostrzem powodowało przecięcie jej, rany goiły się dłużej i zawsze pozostawały po nich blizny. W wieku dziesięciu lat otrzymywał je każdy, kto miał zacząć szkolenie na wojownika. Soma dostała swoje dwa lata temu od matki. Jej były nowe i wykonane na specjalne zamówienie.

– To prezent na twoje piętnaste urodziny. Są za miesiąc, ale uznałam, że możesz wyjątkowo dostać je wcześniej – powiedziała z uśmiechem i pocałowała siostrę w policzek. – Rozchmurz się, teraz jesteś prawdziwą, dumną kandydatką na wojowniczkę.

– Dziękuję. – Kendappa uściskała siostrę. Był to najpiękniejszy prezent, jaki kiedykolwiek dostała. Dzisiejszy dzień nie wydawał się już tak ponury jak jeszcze kilka minut wcześniej.

~ * ~

Do domu wracała sama. Soma po ćwiczeniach z nią musiała lecieć na własne treningi. Nauczyciele nie przyjmowali do wiadomości czegoś takiego jak nieobecność czy spóźnienie. A już szczególnie, gdy chodziło o córkę najwyższej kapłanki.

Leciała dość nisko. Serce pękało jej z radości. Czuła się szczęśliwa, że z wrażenia wywinęła kilka młynków w powietrzu (co nie przystało niemal dorosłym córkom najwyższej kapłanki). Dusza śpiewała radosne hymny. I co z tego, że znów przegrała potyczkę z Somą? Następnym razem wygra. Będzie ćwiczyć znacznie więcej, by pokazać wszystkim, że urodziła się, by zostać wojowniczką, nie kapłanką.

Rozmyślała nad najbliższą przyszłością, gdy nagle jej uwagę przykuł jakiś ruch w dole. Zatrzymała się w powietrzu i spojrzała na skalistą równinę. Po chwili zlokalizowała to coś i ostrożnie podleciała w tamtą stronę. Ukryła się za jedną z wysokich skał i wychyliła się.

Spodziewała się zobaczyć jakieś duże zwierzę lub coś w tym stylu, ale nie to. Istotę pozbawioną skrzydeł! Stała niedaleko jednego z domów pozostawionych przez bezskrzydłych mieszkańców Alatum. Jednak niemożliwością było, aby ci historyczni ludzie powrócili.

Kendappa po budowie ciała zorientowała się, że była to kobieta. Jej twarz pozostawała ukryta w cieniu budynku. Jedyne co mogła stwierdzić to to, że obca miała pomarańczowe włosy upięte w kucyk na czubku głowy. Jej ubranie też odbiegało od standardów Alatańczyków. Całe jej ciało opinał jakiś srebrny materiał.

Dziewczyna zdawała sobie sprawę, że postępuje lekkomyślnie, jednak nie mogła się powstrzymać. Wyłoniła się zza skały i podleciała do obcej kobiety.

~ * ~

Łapki w górę, kto spodziewał się rozdziału o przeszłości Kendappy. Mam nadzieję, że jesteście zadowoleni, bo wielu chciało już tego, gdy zaczynałam opowiadanie. I proszę nie bić za takie zakończenie ;)

Mam jeszcze do was jedno pytanie. Czy ktoś może wie, czy Wordzie lub Office można tak zmienić ustawienia, by w przypadku pisania tylko wielkimi literami program poprawiał błędy? Bardzo by mi się to przydało, ułatwiło pracę i zapobiegło sklerozie, aby użyć Firefoxa.

Zaległości powinnam jeszcze dzisiaj pondarabiać, ale jak się nie uda, to jutro do południa.